หยางไท่หมิงรอจนหลงจู๊เหวยฉินนำน้ำชาและของว่าง วางลงบนโต๊ะและกลับออกไปเสียก่อน จึงได้เริ่มสนทนากับซูอัน โดยมีฟงเฉิงฮ่าวกับเยี่ยนหลิง นั่งฟังการสนทนาของทั้งสองคน“รบกวนคุณชายพูดธุระของท่านมาเถิด ข้ากับพี่สาวยังมีงานที่ต้องทำอีกมาก”หยางไท่หมิงมองซูอันนิ่ง ๆ อย่างชอบใจกับท่าทางของนาง จากนั้นจึงได้พูด
เมื่อข่าวนี้กระจายกันไปปากต่อปาก เหล่าบุรุษในหมู่บ้าน จึงถืออาวุธที่หาได้ไว้ในมือ และให้คนในครอบครัวที่เป็นสตรี รวมถึงเด็กกับคนชราหลบอยู่ในบ้าน ส่วนพวกเขามารวมกันกับหัวหน้าหมู่บ้าน ที่มีเจียนฉางยืนถือดาบอยู่ด้านหน้าด้วยระยะทางจากหมู่บ้านซานอี๋ถึงตัวเมืองผู่เถียน ใช้เวลาไม่นานกับการขี่ม้าของจ้าวถา
กู้ต้าหลางเก็บความเคียดแค้น ที่ถูกซูอันทำให้อับอายต่อหน้าพวกชาวบ้าน และยังทำให้เขาบาดเจ็บมีรอยแผลเป็น ลูกน้องคนสนิททั้งสองอย่างอูหานกับอี๋ซื่อยังบาดเจ็บหนัก ต้องรักษาตัวอยู่นานนับเดือนกว่าจะหายเป็นปกติเรื่องที่เกิดขึ้นในหมู่บ้านซานอี๋ หลังจากกู้ต้าหลางกลับถึงจวน จึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับตนให้บิดา
ซูอันที่ยามนี้สีหน้าของนางบ่งบอกถึงความโกรธ จ้องมองไปยังกู้ต้าหลางจากบนหลังม้า และยังได้พูดถึงคำเตือนของนางเมื่อครั้งก่อนหน้า “คำเตือนของข้าเจ้าคงไม่ยอมจดจำไว้ในหัวขี้เลื่อยของเจ้าเลยสินะ กู้ต้าหลาง เจ้าคิดว่าคนอย่างจินซูอันผู้นี้ เพียงแค่พูดเล่น ๆ ไม่กล้าลงมือกับเจ้าใช่หรือไม่ เจ้าถึงได้กล้าพาคนกลั
จากคำสั่งสังหารของซูอัน มิได้มีเพียงคนของนางที่ทำตาม แต่อู๋ซูกับไห่หยวนก็ลงมือตามที่ซูอันสั่งออกมาเช่นกัน นอกจากนี้ยังช่วยเว่ยโฉวนำศพใส่เกวียนของชาวบ้าน เพื่อนำไปเผายังเชิงเขาหลังหมู่บ้านซานอี๋ ซึ่งเป็นการกำจัดหลักฐานทิ้งไม่ให้เหลือซากส่วนเลือดที่เลอะตามพื้นกลางลานหมู่บ้าน ก็ได้คนที่บาดเจ็บเล็กน้อย
ภายในบ้านเช่าร่างของกู้เจี้ยนฟาง ถูกมัดติดเก้าอี้ไม้อย่างแน่นหนา ที่ปากยังมีผ้าอุดเอาไว้ไม่ให้ส่งเสียง หยางไท่หมิง คอยสังเกตท่าทางของซูอัน แต่เขามองไม่เห็นถึงความหวาดกลัวจากร่างบาง นางยังคงวางสีหน้าเรียบเฉย มือไม้ไม่มีอาการสั่นแม้สักนิดแต่กลับเป็นกู้เจี้ยนฟางที่เริ่มหวาดกลัว เนื่องจากเขายังไม่รู้ว
โดยวางแผนให้บุตรชายคนโตอย่างเหยียนโจวเฟิง พากำลังคนส่วนหนึ่งมาสร้างโรงทอผ้าลับ ๆ บนเขาผู่ถัว จากนั้นจึงเริ่มลงมือลักพาตัวช่างทอผ้า ที่ทำงานให้กับตระกูลระดับกลางและระดับสูงบางตระกูล รวมถึงขโมยลวดลายต่าง ๆ ที่งดงาม เพื่อให้ช่างทอผ้าเหล่านั้นทำออกมา ก่อนจะส่งไปขายให้กับต่างแคว้นขอรับ”สองสหายหันมามองหน
ขณะที่ทุกคนที่เหลือกำลังจะเดินออกจากบ้านเช่าหลังนี้ ก็ถูกซูอันเรียกเอาไว้เสียก่อน “คุณชายทั้งสองรอประเดี๋ยว ข้ามีข้อเสนอบางอย่างอยากจะพูดกับพวกท่าน”ฟงเฉิงฮ่าวได้แต่เลิกคิ้วด้วยความสงสัย ว่าซูอันมีข้อเสนออันใดกับพวกเขา แต่หยางไท่หมิงกลับคิดไปอีกทาง เกี่ยวกับข้อเสนอของซูอันที่ต้องเป็นประโยชน์กับนาง แ
ในวันนี้ที่หยางไท่หมิงกลับมาถึงเมืองผู่เถียน ช่างประจวบเหมาะกับการกลับมาของไห่หยุน ที่ได้รับมอบหมายภารกิจสืบประวัติครอบครัวของซูอัน ว่ามีความเป็นมาอย่างไร“ว่าอย่างไรไห่หยุน ได้เรื่องอันใดกลับมาบ้างรีบพูดมาให้ละเอียด พวกข้าสองคนรอฟังอยู่” ฟงเฉิงฮ่าวถามคนของตนทันทีที่ไห่หยุนเข้ามาพบไห่หยุนค้อมตัวทำค
ภารกิจบนภูเขาผู่ถัวผ่านพ้นไปได้ด้วยดี ช่างทอผ้าทุกคนปลอดภัยไร้บาดแผล ส่วนลูกน้องของเหยียนโจวเฟิงถูกสังหารทั้งหมด เนื่องจากไม่มีผู้ใดยอมวางอาวุธในมือเพื่อยอมแพ้ พวกเขายอมตายดีกว่าถูกจับตัวไปทรมานฟงเฉิงฮ่าวพาทั้งทหารและช่างทอผ้าลงจากเขา และกลับมาถึงศาลาว่าการเมืองผู่กังในยามเว่ย หยางไท่หมิงจึงให้ทหาร
ทางฝั่งของอู๋ซูกับทหารห้าสิบนาย ที่มาถึงจวนตระกูลเหลียง ท่ามกลางสายตาของบ่าวไพร่จวนใกล้เคียง ที่เริ่มออกมาจับจ่ายซื้อหาอาหารให้เจ้านาย ต่างขยับเท้าเข้าไปใกล้กำแพงจวนอย่างช้า ๆ เนื่องจากอยากรู้ว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้นกับตระกูลนี้อู๋ซูไม่รีรอที่จะใช้เท้าของตนถีบประตู แม้จะมีบ่าวไพร่ยืนเฝ้าอยู่ก็ตาม ปัง
“ขอรับคุณชาย”เสียงของความวุ่นวายภายในจวน แม้แต่เสียงกรีดร้องตกใจของสตรีที่อยู่ในเรือนของตน ก็ให้เกิดความงุนงงยิ่งนัก ว่าผู้ที่บุกรุกเข้ามาไล่จับตัวพวกตนนั้นคือผู้ใด ส่วนตัวเจ้าเมืองถูกทหารนายหนึ่ง ลากตัวมาพร้อมกับอนุสี่ทำให้ยามนี้ ภายในห้องโถงที่ดูใหญ่โตกลับคับแคบไปทันตาตุบ ตุบ โอ๊ย!เจ้าเมืองเจิ้
“ขอรับใต้เท้า พรุ่งนี้บ่าวจะรีบไปที่จวนนายท่านเหลียงแต่เช้า”“อืม เอาล่ะวันนี้ข้าอารมณ์ดีจะไปค้างที่เรือนอนุสี่ หากคนของฮูหยินถามเจ้าก็ตอบนางไปตามจริงก็พอ”“ขอรับใต้เท้า”ลับร่างเจ้าของเรือนใหญ่ในจวน สองพี่น้องอู๋ที่ซ่อนตัวอยู่ในที่มืด ได้ยินสิ่งที่เจ้าเมืองเจิ้งพูดคุยกับบ่าวคนสนิททุกคำ พวกเขาได้จดจ
ด้านหยางไท่หมิงและฟงเฉิงเฮ่าพร้อมผู้ติดตามทั้งสาม ได้ขี่ม้ามาสมทบกับทหารจำนวนสองร้อยนาย ที่เขาได้เอ่ยขอไว้กับเจ้าเมืองปิงชุน ก่อนจะพาขบวนขนาดใหญ่นี้ออกเดินทางมุ่งหน้าไปยังเมืองผู่กัง เพื่อจับตัวผู้ที่ให้ความร่วมมือกับเหยียนโจวเฟิง รวมถึงการช่วยเหลือช่างทอผ้า ที่ถูกลักพาตัวมาให้กลับไปหาครอบครัวด้วยค
ข้าขอตัวก่อนนะขอรับ” หลังจากสั่งงานกับลูกน้องจบ เจ้าเมืองปิงชุนจึงขอตัวกลับไปทำงานต่อทันทีหยางไท่หมิงเดินกลับไปหาซูอัน เพื่อบอกกับนางเรื่องที่ต้องไปจัดการภารกิจที่เมืองผู่กัง “คุณหนูเล็ก ข้ากับอาฮ่าวคงต้องขอตัวไปทำภารกิจต่อแล้ว ส่วนของตอบแทนที่ท่านกับพี่สาวตั้งใจจะมอบให้ รบกวนท่านเตรียมไว้ หลังจากเ
เมื่อเหยียนโจวเฟิงพ่ายแพ้ให้กับซูอันอย่างไม่เต็มใจ มิหนำซ้ำยังถูกนางใช้ผ้าผูกผมบนศีรษะ มัดรวบข้อมือของตนที่ไขว้หลังอย่างแน่นหนา พอจะเรียกหาลูกน้องให้มาช่วยเหลือ กลับกลายเป็นว่าคนนับสิบ ล้วนถูกสังหารนอนตายเกลื่อนกลาด มีเพียงฉู่เฟยที่บาดเจ็บจากการต่อสู้กับเว่ยโฉว ถูกดาบปลายแหลมชี้หน้าในท่ากึ่งนั่งกึ่ง
พรึบ!“นะ นะ นั่นมัน ทะ ทะ ทองคำจริง ๆ ด้วย!!”“โอ้สวรรค์ ข้าเห็นผ้าไหมและผ้าปักลวดลายมามากมาย จนผ่านมาหลายสิบปีสิ่งที่เคยผ่านดวงตาคู่นี้ของข้า ยังไม่อาจเทียบได้กับผ้าไหมทองคำ ที่ปักดอกอวี้หลานได้อย่างวิจิตรงดงามผืนนี้”“ข้าจะต้องประมูลผ้าไหมผืนนี้ให้ได้ หลังจากนั้นจะนำไปเป็นสมบัติของตระกูลข้า”“สอง