"วันนี่ฉันเลี้ยงเองนะ" น้ำหวานเอ่ยออกมาพร้อมกับตาปริบๆ
"ฉันก็มีตังไม่เห็นจะต้องง้อ" แก้มหอมตอบกลับอย่างมั่นใส้
"ถือว่าฉันเลี้ยงขอโทษเรื่องคืนนั้นนะ" น้ำหวานทำเสียงเศร้าๆ
"ก็สมควร"
"โอเครขอบคุณมากยัยน้องรักเจอกันคืนนี้บาย"
น้ำหวานพูดจบก็รีบวิ่งออกไปจากห้องตรวจทันทีหากขืนยืนอยู่ต่ออีกเธอเอ็งก็ไม่รู้จะหาวิธีไหนมาทำให้แก้มหอมตกลงได้อีก
"เดี๋ยวว!!!ให้ตายเถอะยัยบ้านี้ชอบเล่นทีเผลอ'' หญิงสาวบ่นไปด้วยเก็บของไปด้วยก่อนจะขับรถกลับคอนโด
"กะทิน้อยแม่กลับมาแล้วมาให้กอดหน่อย"
เมียว! เมียว! เมียว!
กะทิเป็นแมวจรที่เธอเก็บมันได้ที่ลานจอดรถของไรงพยาบาลเมื่อไม่กี่วันก่อนเธอก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่ามันเป็นแมวพันธ์อะไรมันมีขนเป็นสีขาวเมื่ออยู่บนเตียงเธอก็แยกไม่ออกหรอก ว่ามันคือแมวหรือผ้าห่มกันแน่
"กะทิแกอ้วนขึ้นหรือเปล่าเนี้ย"
แก้มหอมพูดกับเจ้ากะทิ มันหันมามองเธอนิดหนึ่งก่อนจะหันไปสนใจอาหารในจานต่อ
ไนต์คลับ DND
"สวัสดีครับคุณจอน บอสรออยู่ข้างบนแล้วครับ"
จอน พยักหน้าก่อนจะเดินขึ้นไปยังโซน VIP ที่มีมาร์คัสนั่งรออยู่แล้ว
"อว้านั่งสิวะยืนทำหอกอะไรนักหนา"
มาร์คัสพูดออกไปเมื่อเห็นว่าไอ้เพื่อนตัวดียืนมองอะไรเป็นนานสองนาน
"เอ่อ" พูดเสร็จก็เดินเข้าไปนั่งที่โซฟา
"เอาเหมือนเดิม" จอน หันหน้าไปบอกเด็กเสิร์ฟ
"ครับ"
ไม่นานเครื่องดื่มก็วางตรงหน้าทางด้านแก้มหอมวันนี้หญิงสาวเลือกที่จะใส่ชุดเดรสสีดำเกาะอกโชว์ผิวขาวละเอียดอมชมพูวันนี้เธอเลือกที่จะแต่งหน้าอ่อนๆทำให้ใบหน้ารูปไข่นั้นดูมีเสน่ห์น่าค้นหาส่วนผมหญิงสาวเลือกที่จะมัดสูงทำให้คอระหงส์ดูเชิญชวนให้น่าสัมผัสยิ่งนักแก้มหอมใช้เวลาขับรถจากที่พักไปไนต์คลับเพียงไม่นานก็ถึงที่หมาย
"ฮาโหล" เสียงหวานรับสาย
"อยู่ไหนแล้วยัยแก้มหอม" น้าหวานเอ่ยถามรุ่นน้องที่เธอรักเหมือนน้องสาว
"กำลังจอดรถอยู่จะเร่งอะไรนักหนาเดี๋ยวก็กลับซะหรอก" เสียงหวานตอบอย่างหงุดหงิด
"เปล่าถามดูฉันจะได้ออกไปรับเพราะคืนนี้คนแน่นมากฉันกลัวแกโดนฉุดก่อนจะถึงโต๊ะยะ"
เสียงของน้ำหวานดังตามสาย
"อืม"
"งั้นรอตรงนั้นแหละเดี๋ยวฉันจะเดินไปรับแกเอง"
พูดจบหญิงสาวก็หันไปคุยกับเด็กเสิร์ฟก่อนจะลงไปรับแก้มหอม วันนี้น้ำหวานเลือกสวมใส่ชุดเกาะอกสีขาวผมยาวสีดำปล่อยตามธรรมชาติทำให้ดูน่ารัก
"มึงมองอะไรนักหนาวะไอ้จอนกูเห็นมึงมองอยู่นานแล้ว"
มาร์คัสที่สังเกตเห็นเพื่อนหันไปมองอีกฝั่งของร้านอย่างไม่ละสายตาก่อนจะหันไปมองบ้างแต่ก็ไม่เห็นจะมีอะไรน่ามอง
"เปล่า ว่าแต่แกเถอะตอนนี้แกสืบรู้ยังว่าใครเป็นคนบงการ"
"ยังวะ"
จอน มองหน้ามาร์คัสอย่างสงสัยเพราะปกติเรื่องแบบนี้ไม่ชั่วโมงก็รู้ตัวแล้วนอนเสียจากชายหนุ่มหันไปสบตามาร์คัสอย่างไร ทางด้านมาร์คัสเองเขามองอยู่ก่อนแล้วก่อนจะพยักหน้าเป็นคำตอบ
"ใครวะ" จอนเอ่ยถามออกไป
"ไม่รู้วะพอจะถึงตัวกลับไร้ร่อยรอยตลอด" มาร์คัสเอ่ยออกมาก่อนหันจะสบตากับ จอน
"อืม กูก็ว่าคนใกล้ตัวมึงนั้นแหละ"
ทั่งคู่นั่งกับไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งสายตาของมาร์คัสไปสะดุดเข้ากับร่างบางของใครบางคน มันดูมีเสน่ห์น่าค้นหาชายนุ่มนั่งมองจนเพลินและไม่รู้ว่าเขามองมันนานแค่ไหนแล้วจน จอน ต้องเอ่ยปากแซว
"ทำไมมึงสนใจเหรอ"
จอนถามอย่างรู้ความคิดของคนเป็นเพื่อนมีหรือที่เขาจะไม่รู้ว่ามาร์คัสกำลังสนใจ และจะเป็นใครไปไม่ได้คงจะหนีไม่พ้นสาวโต๊ะข้างล่างแน่แต่จะเป็นคนชุดขาวหรือชุดดำก็ต้องรอดูอีกที
"เปล่า"
ปากบอกว่าเปล่าแต่มุมปากกลับยกยิ้มอย่างเจ้าเล่น์แต่มีหรือที่คนอย่าง จอน จะดูไม่ออกว่าอีกฝ่ายกำลังคิดออะไรอยู่ ก่อนจะเอ่ยข้อมูลที่รู้ออกมา
"ผู้หญิงสองคนนั้นทำงานอยู่ในโรงพยาบาลแก่นั่นแหละ"
"โรงพยาบาลฉัน!"
ชายหนุ่มขมวดคิ้วขึ้นเป็นปมอย่างสงสัย โรงพยาบาลของเขามีหมอน่ารักแบบนี้ด้วยเหรอ
"ใช่เป็นหมอทั้งคู่ด้วย
ยิ่งได้ฟังคำบอกเล่าจาก จอน ยิ่งทำให้มาร์คัสอย่างรู้รายละเอียดยิ่งนัก ด้านล่าง
"อย่ามานั่งทำหน้าอมทุกข์แบบนั้นสิมันทำให้แก่ไวนะยัยบ้า"
น้ำหวานเอ่ยออกมาเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้ากำลังทำหน้ายูยี่ หญิงสาวมองหน้าน้ำหวานก่อนจะถอนหายใจออก มา เฮ้อ! พรุ่งนี้แล้วสินะที่เธอต้องให้คำตอบคุณเป็นพ่อเรื่องงานแต่งงานแต่ให้ตายเถอะอีตาว่าที่เจ้าบ่าวหน้าของเธอรูปร่างยังไงแถมนิสัยเธอเองก็ยังไม่รู้เลยว่าเข้ากันได้หรือเปล่าหญิงสาวสลัดความคิดออกเธอไม่อยากให้ถึงพรุ่งนี้เลยหลังจากที่นั่งดื่มได้สักพักมาร์คัสก็ขอตัวก่อนแยกย้ายตอนแรกชายหนุ่มคิดจะนอนที่ไนต์คลับแต่เพราะพรุ่งนี้เขามีนัดไปดูตัวว่าที่เจ้าสาวที่ร้านอาหารแถวๆคอนโดชายหนุ่มจึงหอมสังขารกลับคอนโดทันที
เช้าวันต่อมา
ร่างบางที่กำลังหลับสบายอยู่บนเตียงหกฟุตแสนนุมนิ่มก็ต้องสะดุ้งตื่นเพราะเสียงโทรศัพท์
"ค่ะคุณพ่อ" เสียงหวานกรอกเสียงไปตามสาย
"วันนี้อย่าลืมละหนูมีนัดกับพ่อนะ" คนเป็นพ่อเอ่ยย้ำลูกสาว
"ค่ะหนูไม่ลืม พ่ออย่างลืมส่งที่อยู่ร้านมาให้หนูด้วยนะคะ"
"อืม"
หลังจากวางสายได้ไม่นานหญิงสาวก็ถูกปลุกโดยเจ้ากะทิน้อยอีกตามเคย
เมียว! เมียว! เมียว!
เมื่อเห็นว่าแก้มหอมยังไม่ยอมลุกขึ้นเจ้ากะทิเดินขึ้นไปนั่งทับบนใบหน้าของเธอพร้อมส่งเรียกอีกรอบ
เมียว! เมียว! เมียว
หญิงสาวที่รู้สึกเหมือนมีอะไรมาทับจมูกจนหายไม่ออกก็รู้เลยว่าเจ้ากะทิคงหิวมากแล้วหญิงสาวลุกขึ้นนั้งก่อนตะตวัดเท้าลงจากเตียงแล้วเดินไปเทอาหารให้เจ้ากะทิน้อย หญิงสาวนั่งมองเจ้ากะทิกินอาหารเป็นนานสองนานกว่าจะนึกขึ้นได้ว่าวันนี่เธอมีนัดต้องไปทานข้าวก็ปาเข้าไปเป็นครึ่งชั่วโมงแล้ว
ณ ร้านอาหารหรูในย่านตัวเมืองภายในห้องตอนนี้ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายมากันครบแล้วขาดเพียง มาร์คัส และ แก้มหอม ที่กำลังตาม"เป็นไงบ้างตอนนี้ธุรกิจฝั่งโน้นราบรื่นดีไหม"จักรกฤษณ์เอ่ยถาม ดอน"ก็ดีนะแล้วแกละช่วงนี้ขาขึ้นนี้ได้กำไรเยอะละสิ""ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ก็ดีกว่าปีที่แล้วนิดหน่อย"ส่วนทางด้านของ คุณมารตีและ คุณรัศมีตอนนี้กำลังคุยเรื่องความสวยความงามกันอย่างออกรสจะกระทั้งมีเสียงเคาะประตูดังขึ้นก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!ทำให้คนทั้งสี่หยุดการสนทนาลงโดยอัตโนมัติพร้อมกับหันมองไปยังประตูที่กำลังจะเปิดออกร่างบางในตอนนี้ที่กำลังก้าวเท้าหยุดชะงักก่อนจะส่งรอยยิ้มแบบรู้สึกผิดออกมามือทั้งสองข้างยกขึ้นไหว้พร้อมเสียงหวานๆตามออกมา"สวัสดีคะ ขอโทษนะคะที่ปล่อยให้รอ"แก้มหอมกล่าวออกมาอย่างรู้สึกผิดจริงๆวันนี้หญิงสาวมาในลุคน่ารักๆเรียบร้อยแต่ดูแพงเธอเลือกสวมใส่เดรสพอดีตัวสีชมพูพาสเทลปาดไหล่เล็กน้อยผมที่เคยมัดรวมตอนนี้ปล่อยเป็นธรรมชาติแต่งหน้าเพียงเบาบางปากเล็กจมูกหน่อยทำให้เตะตาต้องใจต่อผู้พบเห็นหลังจากทำความเคารพผู้ใหญ่เป็นที่เรียบร้อยหญิงสาวจึงเดินไปนั่งบนเก้าอี้ที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้แล้วผ่านไปไม่นานประตูบานนั้นก็เปิด
ทางด้านมาร์คัสเมื่อถึงโกดังชายหนุ่มก็เดินลงไปยังชั้นใต้ดินของโกดังเพราะวันนี้ชายหนุ่มรู้แล้วว่าใครคือหนอนบ่อนใส้ในองค์กรของเขาวันนี้แหละเขาจะทำให้มันรู้ว่ามันเล่นผิดคนแล้วที่คิดทรยศหกหลังคน อย่าง มาร์คัส อนาสตาเซีล เจ้าพ่อมาเฟียที่จัดว่าน่ากลัวที่สุดรองจาก ดอน อนาตาเซีล ผู้เป็นพ่อ"เป้นไงบ้างมันยอมรับสารภาพอกมาหรือยังว่าใครอยู่เบื้องเรื่องนี้" มารัคัส ถามแทนไทยคู่หูของแดน"ยังเลยครับบอส มันยังปิดปากเงียบไม่ยอมซัดทอดถึงใครครับ" แทนไทยแจ้งคนเป็นบอสให้รับทราบ"อืมไปลากมันมาเดี๋ยวฉันจะจัดการมันเอง"มาเฟียหนุ่มบอกกับแทนไทยก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้แล้วยกเท้าขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะอย่างใจเย็นเขาเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าชัชชัยมีเหตุผลอะไรที่ต้องทำแบบนี้ทั้งที่เขาเองก็เลี้ยงลูกน้องใต้บังคับบัญชาอย่างดีมาโดยตลอดไม่เคยขาดตกพร่องตรงไหนไม่ว่าจะเป็นเรื่องเงินหรือเรื่องอะไรก็ตามรอไม่นานแทนไทยก็พาชัชชัยเข้ามานั่งคุกเขาอยู่ตรงหน้าชายหนุ่ม"ไหนแกลงบอกเหตุผลดีๆสักข้อสิว่าแกทำแบบนี้ทำไมแทนไทย"น้ำเสียงของมาร์คัสตอนนี้ทุ้มต่ำถามอย่างไม่สบอารมณ์นักแต่ก็ได้แต่คำตอบที่ได้ก็ยังคงเงียบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้คิดจะลอ
ไทรทันเอ่ยถามลูกน้องคนสนิท"นายครับสายของเรารายงานมาว่าตอนนี้ตำรวจมาป้วนเปี้ยนแถวเซฟเฮ้าส์ผมว่านายหลบไปก่อนนะครับเดียวทางนี้ผมจัดการเอง""อืม" เสียงของไทรทันดังขึ้น"นายดูแลตัวเองดีๆนะครับผมจัดการทางนี้เสร็จแล้วจะตามไป ส่วนนี้เป็นเอกสารการเดินทางซึ่งผมเตรียมให้เรียบร้อยแล้วรถอยู่ฝั่งนี้ครับ"ภาคินเดินไปส่งผู้เป็นเจ้านายขึ้นรถก่อนที่ตัวเองจะเดินเข้าไปจัดการอะไรบางอย่างภายในเซฟเฮ้าส์ให้เรียบร้อยเหมือนกับไม่มีการเข้ามาใช้แต่อย่างใด ทางด้านไทรทัน เมื่อรถที่กำลังเคลื่อนตัวออกมาได้สักพักภาคินก็โทรกลับมารายงานว่าทุกอย่างเรียบร้อยเป็นไปตามแผนที่วางไว้ ไทรทันหลังจากที่พาตัวเองมาถึงฮ่องกงได้ก็รีบตรงดิ่งไปยังโกดังส่วนตัวทันที และเรื่องนี้มันก็เป็นเขาเองที่พลาดและคิดไม่ถึงว่าไอ้มาร์คัสมันจะมาไม้นี้เห็นที่รอบต่อไปเขาคงต้องทำให้มันรอบครอบกว่านี้และสิ่งที่เขาต้องรู้ให้ได้ก็คือจุดอ่อนของไอ้มาร์คัส เขาต้องรู้ให้ได้ว่ามันมีจุดอ่อนที่ไหนให้ได้เมื่อคิดได้แบบนี้ไทรทันจึงต่อสายไปยังภาคินทันทีทางด้านภาคินตอนนี้ชายหนุ่มกำลังเตรียมตัวเพื่อไปสมทบคนเป็นนายที่ฮ่องกงอยู่นั้น เสียงเครื่องมือสื่อสารที่อยู่ในกระเป
ทางด้านแก้มหอมเนื่องจากเมื่อคืนเกิดเหตุไฟไหม้โกดังทำให้วันนี้เธอแทบไม่มีเวลาจะทานข้าวด้วยซ้ำกว่าจะผ่าตัดคนไข้เสร็จ ไหนจะต้องมาทำแผลคนไข้ที่โดนไฟไหม้อีก ทำให้วันนี้หญิงสาวได้ทานข้าวเที่ยงอีกทีคือเลิกงานพอดีเธอเลือกที่จะหาซื้อวัตถุดิบง่ายๆเพื่อที่จะกลับไปทำอาหารกินที่คอนโด แต่ในขณะที่เธอกำลังจะไขกุญแจเข้าห้องหางตาของหญิงสาวก็เหลือบไปเห็นห้องข้างๆที่ตอนนี้มีคนยืนเฝ้าประตูอยู่สองคนด้วยความกลัวเธอจึงรีบเปิดประตูแล้วปิดมันลงอย่างรวดเร็วพร้อมกับล็อคประตูอย่างแน่นหนา แต่เมื่อผ่านไปสักพักเสียงเคาะประตูหน้าห้องก็ดังขึ้นทำให้ร่างบางที่อยู่ในชุด ไปรเวทสะดุ้งด้วยความตกใจก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!ๆหญิงสาว กลั้นหายใจด้วยความกลัวโดยทำใจดีสู้เสือแล้วเดินออกไปส่องกับลูกกะตาแมวหน้าห้องดูส่าเป็นใคร แต่เมื่อเห็นว่าคนที่มาเคาะประตูเธอตอนนี้เป็นมาร์คัสก็ทำให้หญิงสาวแปลกใจยิ่งนักแล้วเขารู้ได้อย่างไรว่าเธอพักที่นี่แล้วก็ห้องนี้ด้วยแก้มหอม ค่อยๆเปิดประตูออกช้าๆก่อนถามออกไป"ค...คุณม.มีอะไรหรือเปล่าคะ!"เสียงหวานที่ถามออกมานั้นตะกุตะกะเล็กน้อยทำให้คนตัวโตที่อยู่ตรงอดที่จะยิ้มกับท่าทีที่ประหม่าน้อยๆของเธอไม่ได้"จะไม่เ
เมียว! เมียว! เมียว!เสียงเจ้ากะทิน้อยออกมาก่อนจะมองหน้าผู้ที่มาใหม่ก่อนจะพยายามดิ้นขลุกขลิกเพื่อจะลงไปหามาร์คัสหญิงสาวเห็นแบบนั้นก็แอบตกใจเล็กน้อยปกติหากเป็นคนแปลกหน้ากะทิจะขู่และไล่กัดแต่ทำไมกับผู้ชายคนนี้ทั้งที่เจอกันแค่เพียงครั้งแรกทำไมเจ้ากะทิอยากเข้าหาจังแก้มหอมจึงลองปล่อยเจ้ากะทิลงและมันก็เป็นไปตามคาดกะทิมันไปหามาร์คัสพร้อมกับเอาหัวของมันไปถูๆไถๆกับขาของชายหนุ่มมาร์คัสเองเขาก็ไม่ได้ปฏิเสธแถมเขายังก้มลงเล่นกับแมวอีกด้วย มาร์คัสเองเขาก็ไม่ได้รังเกียจสัตว์พวกนี้หรอกเพียงแต่เมื่อก่อนที่บ้านเขาก็เลี้ยงแมวเหมือนกันมันชื่อสโนว์ตัวมันขาวเหมือนหิมะหากอยู่ในกองหิมะก็ไม่สามารถที่แยกออกว่าอันไหนหิมะอันไหนแมวมันเป็นเป็นตัวแรกของเขาที่แม่ซื้อให้เขาเป็นของขวัญวันเกิดในวัยเจ็ดขวบชายหนุ่มเลี้ยงเจ้าสโนว์เป็นอย่างดีและรักมันมากและเจ้าสโนว์ก็ติดเขามากเช่นกันแต่เมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมาเจ้าสโนว์ของเขาก็เสียชีวิตลงในตอนนั้นเขาเสียใจมากและตั้งใจเอาไว้ว่าเขาจะไม่มีวันเลี้ยงแมวอีกเป็นอันขาดเพราะเขาทำใจไม่ได้หากต้องเห็นมันตายลงอีก จนกระทั่งวันนี้ตอนที่เขาเห็นแก้วหอมอุ้มเจ้ากะทิออกมามันทำให้เขารู้สึกชะงักไป
วันนี้เมื่อหญิงสาว กลับมาถึงที่พักเธอเองรู้สึกว่ามันเงียบแปลกๆจากที่ทุกวันจะมีใครบางคนคอยมา กวนตลอด มาทานข้าวเย็นด้วยเกือบทุกวัน มีคนมาช่วยเลี้ยงกะทิในช่วงที่เธอไม่ว่างแต่วันนี้กลับไม่มีเงาของเขาคนนั้นเพราะความดีและความเอาใส่ใจแบบเสมอต้นสเมอปลายของมาร์คัสทำให้แก้มหอมค่อยๆเริ่มที่จะเปิดใจให้ชายหนุ่ม หญิงสาวคิดว่าหลังจากนี้เธอเองคงต้องปรับตัวและเริ่มเรียนรู้เกี่ยวกับธุรกิจของมาร์คัสให้มากขึ้นเพราะอนาคตข้างหน้าเธอเองก็ต้องแต่งงานกับเขาอยู่แล้วหญิงสาวใช้เวลาอยู่กับความคิดของตัวเองเป็นชั่วโมงก่อนจะยกสายโทรหาผู้เป็นพ่อ"ว่าไงแก้มหอมทำไมวันนี้โทรหาพ่อดึกจังมีอะไรหรือเปล่า"เสียงของผู้เป็นพ่อที่ดังมาตามสายมีความเป็นห่วงเจือปนมาด้วยเพราะเนื่องจากนี้มันก็เป็นเวลาค่อนข้างดึกมากแล้วทำไมคนเป็นลูกถึงได้โทรมาหรือว่าเกิดอะไรขึ้นกับลูกของเขากันแน่"เปล่าคะพ่อแก้มหอมไม่ได้เป็นอะไรแค่อยากทราบว่าพรุ่งนี้พ่อว่างไหมคะ"เสียงหวานเอ่ยถามคนเป็นพ่อ"ว่างสิพรุ่งนี้พ่อไม่มีงานหรือธุระที่ไหน""งั้นพรุ่งนี้แก้มหอมเข้าไปหาพ่อนะคะฝากบอกแม่ด้วยว่าทำกับข้าวอร่อยๆไว้รอเยอะๆเลย""ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ตะกระนะเราเนี้ย"เสีงหัวเ
สองคนพ่อลูกขานรับพร้อมกัน ก่อนจะเดินจูงมือกันออกไปยังสวนหลังบ้าน ส่วนคนเป็นแม่พูดเสร็จก่อนจะหันหลังไปทำกับข้าวต่อภายในสวน"พ่อคะ"หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของคนเป็นพ่อที่ตอนนี้เริ่มมีริ้วรอยเกิดขึ้นไปตามกาลเวลา แต่ที่ไม่เคยเปลี่ยนก็คือแววตาที่ดูอบอุ่นและเป็นห่วงเป็นใยไม่ว่าเธอจะดื้อแค่ไหนไม่ว่าจะตอนเป็นเด็กหรือตอนโตพ่อเธอก็ไม่เคยเปลี่ยนเธอคิดว่าเธอโชคดีที่มีครอบครัวที่อบอุ่นและพ่อแม่ที่รักเธอขนาดนี้ แล้วแค่เรื่องที่พ่อจะให้เธอแต่งงานทำไมเธอจะทำให้ท่านไม่ได้ละ ในตอนแรกเธอก็มีความกลัวอยู่มากเมื่อรู้ว่าคนที่ตัวเองจะต้องแต่งงานด้วยเป็นใครมาจากไหน และเธอก็ยังรู้อีกด้วยว่าเขาก็เกลียดการแต่งงานที่จะเกิดขึ้นด้วย แต่เมื่อต่างคนต่างตกลงที่จะศึกษาดูใจกันกลับกลายเป็นว่าเวลาที่ผ่ามมาเป็นเดือนๆทำให้เธอเปิดใจและมองเห็นความดีของเขามากขึ้นเรื่อยๆ ต่อจากนี้เธอคงต้องเรียนรู้เรื่องงานต่าง ๆ ของเขาให้มากขึ้นเพราะอนาคตเป็นสิ่งที่ยาวไกลหากเธอกับเขาเข้ากันได้ดีและรักกันเธออาจจะลาออกจากโรงพยาบาลแล้วไปเปิดคลินิกเล็กๆเป็นได้ ทางด้านคนเป็นพ่อเมื่อเห็นสายตาคนเป็นลูกก็รู้สึกแปลกใจไม่น้อยเพราะแววตาของสาวน้อยมีควา
"หนูรู้ได้ไง"รอบนี้เป็นเสียงของคนเป็นแม่ถามออกมาด้วยความตกใจแก้มหอมไปมองหน้าคนเป็นพ่อเพื่อขอความช่วยเหลือชายหนุ่มจึงพูดออกมาเรียบ ๆ ว่า"คุณผมว่าราทานข้าวกันก่อนเถอะลูกหิวแล้วอยากรู้เรื่องอะไรก็เก็บไว้คุยกันหลังทานข้าวหรือคุณอยากจะทานไปด้วยคุยไปด้วยก็ได้นะผมไม่ถือ"จักรกฤษณ์พูดออกมาเพื่อจบการสนทนาไว้เพียงเท่านี้ก่อนที่ทั่งสามคนจะลงมือทานข้าวตอนนี้บนโต๊ะอาหารที่สวนหลังบ้านมีเพียงเสียงหัวเราะของเรื่องราวต่างๆที่ไม่ใช่เรื่องของงานแต่งงานหลังจากที่ทานข้าวกันเป็นที่เรียบร้อยได้ไม่นานคุณมารตีก็ไม่ยอมปล่อยให้ความสงสัยมันค้างคาใจเธอจึงถามบุตรสาวถึงเรื่องที่ยังคุยไม่จบ"เอาละแก้มหอมตอนนี้หนูก็บอกแม่ได้ยังว่าหนูรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไง!"มารตีมองหน้าลูกสาวอย่างใจจดใจจ่อแก้มหอมเมื่อเห็นปฏิกิริยาของผู้เป็นแม่ก็อดขำไม่ได้นี้แม่ของเธออยากรู้เรื่องนี้มากขนาดนี้เลยเหรอ"แม่คะแม่จำพี่ธีร์ได้ไหมคะ"คนเป็นแม่พยายามใช้ความคิดเป็นอย่างมากแต่คิดเท่าไรก็คิดไม่ออก"คนที่เคยมาบ้านเราตอนงานเลี้ยงรับปริญญาของหนูไงคะ"อ่ออ..คุณมาราตีเริ่มที่จำได้ขึ้นมาบ้างลางๆ"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับตาธีร์ละ!!"มารตีก็ยังไม่เข้าใจ
ชายหนุ่มเลี่ยงที่จะไม่ตอบทำเพียงแค่ยิ้มออกมาและพูดออกมาว่า"ไม่มีอะไรครับ"แก้มหอมเองเมื่อเห็นว่าเป็นแบบนั้นก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไรต่อเพราะว่าขนมที่อยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้มันน่ากินมากก่วาเยอะและเมื่อทุกอย่างเข้าปากสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้มันก็เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นจนกระทั้งทุกอย่างที่อยูตรงหน้าตอนนี้เกลี้ยงจนเหลือแต่จานเปล่ามาร์คัสเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กตรงหน้าอิ่มแล้วจึงเรียกเช็คบิลในระหว่างทางชายหนุ่มก็พูดขึ้นมาว่า"แก้วหมอครับเดี๋ยวพี่ขอแวะที่โรงพยาบาลสักหน่อยนะครับ"มาร์คัสที่นั่งรอคำตอบก็ต้องแปลกใจเมื่อไม่ได้รับการตอบรับจากคนที่นั่งข้างๆเขาจึงหันไปมองหน้าคนตัวเล็กแตาปรากฎว่าตอนนี้เธอหลับไปแล้วชายหนุ่มกะว่ารอให้ถึงโรงพยาบาลแล้วค่อยปลุกเธอในจังหวะที่เขาเลี้ยวรถเข้าจอดรถของผู้บริหารโรงพยาบาลคนตัวเล็กก็ตื่นขึ้นมาพอดี"พี่มาร์คัสมาทำอะไรที่ทำงานแก้มหอมค่ะ"เสียงหวานของคนตัวเล็กฟังดูงัวเงียเหมือนคนที่นอนยังไม่เต็มอิ่มดังขึ้น เพราะเธอคิดว่าถึงที่พักแล้วแต่ดันไม่ใช่มารัคัสส่งรอยยิ้มออกมาพ้อมกับเอ่ยขึ้นมาว่า"พี่จะมาหาลุงหมอหน่อย""ลุงหมอ?"สาวน้อยตรงหน้าขมวดคิ้วขึ้นเป็นปมเป็นคำถามก่อนจะเอียคอน
หลังจากงานแต่งานนี้ก็ผ่านมา2เดือนย่างเข้าเดือนที่3แล้วที่ทั้งคู่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันช่วงนี้แก้มหอมมักมีอาการอยากกินขนมหวานเป็นพิเศษหากวันไหนที่ไม่ได้กินก็จะรู้สึกหงุดหงิดไม่มีเรียวไม่มีแรงไม่อยากทำอะไรอยากนอนอย่างเดียวเวลามาร์คัสพูดหรือทำอะไรที่ขัดใจ เธอก็มักจะมีน้ำตาตลอดเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองเป็นอะไรวันนี้ก็เหมือนกันอยู่ ๆเธอก็ร้องไห้ออกมาโดยไม่มีสาเหตุเพียงแค่เธอตื่นขึ้นมาแล้วไม่พบหน้าสามีมันก็ทำให้เธอร้องไห้ออกมาอย่างดายและเสียงสะอื้นของคนตัวเล็กก็ดังเข้าไปในห้องน้ำที่ตอนนี้คนตัวโตกำลังจะแปรงฟังแต่เมื่อได้ยินเสียงร้องของภรรยาก็ทำให้เขาต้องรีบวางทุกอย่างแล้วสาวเท้าเข้าไปในห้องนอนอย่างไวเพราะความเป็นห่วงกลัวว่าเธอจะเป็นอะไรไป"แก้มหอมครับเป็นอะไรครับร้องไห้ทำไม"เสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มมีความตกใจแต่ปนด้วยความเป็นห่วงเป็นใยอยู่เต็มเปี่ยมแก้มหอมเมื่อได้ยินเสียงของคนเป็นสามีก็หยุดร้องไห้โดยอัตโนมัติเธอเองก็งงเหมือนกันกับสิ่งที่เธอกำลังเป็นอยู่มาร์คัสเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กนิ่งไปก็รู้สึกไจคอดีเขาจึงเอ่ยขึ้นมาว่า“งั้นลุกขึ้นอาบน้ำนะครับเดี๋ยววันนี้พี่จะภรรยาคนสวยของพี่ไปกินขนมเค้กร
ในช่วงระหว่างที่กำลังจะมีพิธีการแลกแหวนแต่งงานแก้มหอมพยายามที่จะสาดสายตาไปรอบๆเพื่อหาใครบางคนที่กำลังรอแต่ไม่ว่าจะหาเท่าไรก็หาไม่เจอจนกระทั่งพิธีการทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดีสายตาของแก้มหอมก็ไปสะดุดเข้ากลับกล่องของขวัญเล็กๆกล่องหนึ่งที่วางอยู่บนเก้าอี้แถวสุดท้ายคนตัวเล็กรีบเดินไปหยิบขึ้นมาดูทันทีก่อนจะเปิดมันออกมาก็พบกับกล่องดนตรีกล่องหนึ่งบนกล่องมีรูปตุ๊กตาหน้าเหมือนเธอและมาร์คัสในกล่องมีการ์ดเล็กๆและมีข้อความเขียนเอาไว้ว่า“ยินดีด้วยนะยัยตัวแสบรีบมีหลานเร็วๆละ รักนะพี่สาวข้างบ้าน”เมื่ออ่านจบน้ำตาของคนตัวเล็กก็ไหลอาบลงมาทั้งสองแก้มมาร์คัสที่เห็นว่าคนตัวเล็กกำลังร้องไห้ก็รีบเดินไปหาอย่างเร็วไว“เป็นอะไรครับคนเก่งร้องไห้ทำไม มีใครทำอะไรให้น้องแก้มหอมไม่สบายใจครับ”น้ำเสียงที่เป็นห่วงเป็นใยของชายหนุ่มทำให้ใบหน้าที่กำลังร้องไห้กลับมารอยยิ้มอีกครั้งก่อนจะยื่นของขวัญในมือให้อีกฝ่ายดู มาร์คัสที่เห็นของขวัญและข้อความในการ์ดใบเล็กก็รู้ได้ทันทีว่าใครเป็นคนให้ก่อนจะเอ่ยบางอย่างออกมา“พี่ว่าเขาคงไม่สะดวกใจที่จะให้ใครหรอกครับ แต่อย่างน้อยๆมันก็ทำให้เราได้รู้นะครับว่าเขาไม่ได้หายไปไหนเพียงแต่เขาคงมี
นี้มันก็ผ่านมาหลายวันแล้วแก้มหอมก็ยังติดต่อน้ำหวานไม่ได้หญิงสาวติดต่อไปทุกทางก็ไม่มีวิธีไหนที่สามารถติดต่อหญิงสาวได้เลยถามพี่ธีร์ก็แล้วยังไม่มีอะไรเพิ่มเติมและอีกไม่กี่วันก็จะถึงวันแต่งงานของเธอกับมาร์คัสแล้วหญิงสาวอย่างให้น้ำหวานมาร่วมงานแต่งงานครั้งนี้เพราะเธอเองก็ไม่มีเพื่อที่สนิทที่ไหนเลยนอกจากยัยพี่สาวข้างบ้าน เฮ้อ แต่ดันหายไปซะเนี้ยงั้นลองอีเมลไปหาอีกครั้งก็ได้หวังว่าครั้งนี้อีกคนคงจะอ่านนะเพราะถ้าไม่อ่านเธอก็หมดหนทางแล้ว ณ กรุงปรีส ประเทศฝรั่งเศสช่วงนี้เป็นช่วงฤดูใบไม้ผลิอากาศช่วงนี้จะสบายๆไม่ร้อนไม่หนาวอุณหภูมิเฉลี่ยจะอยู่ที่ประมาณ10-18 องศาเซลเซียสถึงแม้ช่วงต้นฤดูจะยังหนาวอยู่บ้างแต่ก็ไม่หนาวเท่ากับช่วงฤดูใบไม้ร่วงกลางวันจะมีแสงแดดอุ่นๆต้นไม้ใบหญ้าในช่วงนี้กำลังแตกหน่อเป็นสีเขียวพวกดอกไม้นานๆชนิดก็บานสะพรั่งมันจึงทำให้บรรยากาศในช่วงฤดูใบไม้ผลิ ดูโรแมนติกขึ้นไปอีกและมันเหมาะสำหรับการมาเที่ยวที่ฝรั่งเศษเป็นอย่างมากเพราะจะได้ดูได้ชมสวนดอกไม้หรือสถานที่ท่องเที่ยวทางธรรมชาติฟินสุดๆไม่แพ้กันการแต่กายในช่วงนี้ก็จะประมาณเป็นเสื้อแขนยาวใส่แมตช์กับกางเกงหรือกระโปรงยาวและสวมทับด้วยเสื
สองเดือนต่อมาตั้งแต่วันที่แก้มหอมไปเรียนรู้งานที่ไนต์คลับในตอนนั้นนี้มันก็ผ่านมาเป็นเวลาสองเดือนแล้วหญิงสาวเป็นคนหัวไวเรียนรู้งานได้ไวมากจนตอนนี้เธอเรียนรู้งานในทุกๆด้านของมาร์คัสจนครบทุกอย่างแต่เธอก็ยังคงไปๆมาๆระหว่างโรงพยาบาลไนต์คลับและฮ่องกงจนเป็นเรื่องปกติแถมดูเหมือนว่าความรักระหว่างแก้มหอมกับมาร์คัสกำลังไปได้ดีและจะมีข่าวดีในอีกไม่นาน“คิดอะไรอยู่ครับ”ชายหนุ่มเอ่ยปากอย่างสบายอารมณ์สุ่มเสียงของเขาอ่อนโยนสุดจะเปรียบ“แก้มหอมกำลังคิดว่ายัยพี่สาวข้างบ้านหายไปไหนเพราะตั้งแต่ที่เกิดเรื่องเมื่อวันนั้นแก้มหอมก็ไม่ค่อยได้เห็นหน้ากันเลยค่ะ"คนตัวเล็กอธิบายในเรื่องที่ตัวเองกำลังสงสัยและไม่ไม่ใช้ฉเพาะเธอที่สงสัยชายหนุ่มเองก็สงสัยเหมือนกันเพราะหากเป็นเมื่อก่อนไม่ว่าจะไปไหนมาไหมคนทั้งสองมักจะตัวติดกันก็ว่าได้แต่ตอนนี้ทำไมถึงกลับไม่เห็นอีกคนเลยตอนแรกเขาก็คิดว่าอาจจะเกิดเรื่องร้ายกับน้ำหวานแต่เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาเขาได้มีโอกาสเจอบิดาของหญิงสาวเขาจึงใช้โอกาสนี้ถามหาหญิงสาวโดยให้เหตุผลที่ว่าแก้มหอมคนรักของเขามีของฝากมาให้เพราะหญิงสาวโทรหาก็โทรไม่ติดบางครั้งโทรติดก็ไม่รับสายจึงทำให้เขาได้รู้ว่
ความเจ็บปวดแบบนี้มันคืออะไรกันทำไมเธอถึงรู้สึกเจ็บปวดอย่างนี้โดยฉเพาะที่ดอกไม้สวาทของเธอมันเจ็บจนทำให้คนตัวเล็กต้องลงไปกองอยู่กับพื้นมาร์คัสที่ได้ยินเสียงเจ็บปวดของคนตัวเล็กเขามีทั้งความรู้สึกสงสารและอดขำไม่ได้ในเวลาเดียวกัน เธอคิดได้ยังไงที่ลุกขึ้นพรวดพราดไปแบบนั้นคิดว่าตัวเองเป็นหุ่นยนต์หรือไงทั้งที่เมื่อคืนเธอกับเขาเพิ่งผ่านสมรภูมิอันดุเดือดมาด้วยกัน“หึๆ หึๆ”เสียงหัวเราะเบาๆในลำคอจากคนตัวโตกว่าทำให้คนตัวเล็กที่กำลังนั่งกองอยู่กับพื้นถึงกับหันมามองด้วยสายที่เขียวปัดให้ตายเถอะเขาทำกับเธอแบบนี้แล้วยังจะมีอารมณ์มาหัวเราะเธออีกเหรอและแทนที่เขาจะรีบเข้ามาช่วยประคองเธอให้ลุกขึ้นมันน่าหยิกให้เขียวจริงๆสงสัยที่โดนศอกของเธอไปเมื่อกี้มันคงน้อยเกินไปใช่ไหม ทางด้านมาร์คัสที่เห็นสายคาดโทษและบวกกับสีหน้าที่เหยเกของหญิงสาวก็รีบดีดตัวลุกขึ้นจากเตียงขนาดคิงไซส์นุ่มๆที่กำลังนอนอยู่ขึ้นไปประคองคนตัวเล็กที่ตอนนี้กำลังแจกค้อนอันใหญ่ให้เขาอยู่ แก้มหอมที่เห็นว่าคนตัวโตที่กำลังช่วยเธออยู่ตอนนี้ไม่ได้สวมใส่อะไรเลยแม้แต่ชิ้นเดียวบนร่างกายก็มีความรู้สึกอายกระด้างขึ้นมาทันทีก่อนจะก้มลงมามองตัวเองซึ่งตอนนี้ก็
เช้าต่อมาณ คอนโดชั้นสูงสุดกลางใจเมืองกรุงเทพมหานครภายในห้องตอนนี่มีร่างที่เปล่าเปลือยกำลังนอนกอดกันภายใต้ผ้าห่มผื่นใหญ่บนเตียงขนาดคิงไซส์คนตัวเล็กที่กำลังหลับสบายอยู่ตอนนี้เคลื่อนตัวหาความอบอุ่นจากอกแกร่งของอีกฝ่ายมาร์คัสที่รู้สึกตัวก่อนก็มองดูการกระของคนตัวเล็กด้วยความเอ็นดูจะว่าไปเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก็ต้องขอบคุณวิเวียนอยู่เหมือนกันเพราะหากคนตัวเล็กไม่โดนฤทธิ์ยาบ้านั้นเข้าไปเขาก็คงไม่ได้เห็นมุมน่ารักๆ เซ็กซี่ๆที่แสนจะยั่วยวนของอีกฝ่ายหรอกแต่อย่างไรก็ตามคนที่คิดจะทำร้ายคนของเขามันก็สมควรแล้วที่ต้องโดนแบบนี้ถึงแม้มันดูเหมือนจะยังคงน้อยไปก็เถอะแต่ตอนนี้เขาเองก็จัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วต่อไปนี้คงเหลือแค่เรื่องระหว่างเธอและเขาแล้วไม่รู้ว่าเมื่อเธอตื่นขึ้นมาและจะโกรธจะเกลียดเขาหรือเปล่าแต่ไม่ว่าเธอต้องการอะไรเขาก็จะยอมทำตามเธอทุกอย่างขอแค่อย่างเดียวอย่าให้เธอเกลียดเขาก็พอชายหนุ่มให้เวลาในช่วงจังหวะที่คนตัวเล็กยังคงไม่ตื่นสำรวจสิ่งต่างๆที่อยู่บนใบหน้ารูปไข่ที่เขามีเขาเพียงคนเดียวได้เจ้าของไม่ว่าจะเป็นจมูกที่เป็นธรรมชาติขนคิ้วที่เป็นรูปทรงสวยงามโดยที่ได้กันคิ้วแต่อย่างใด ขนตาที่ยาวเป
เมื่อจัดท่าให้ตัวเองเรียบร้อยแล้วแก้มหอมก็เริ่มลงมือบรรเลงเพลงรักทันที่โดยเป็นท่าที่ตัวเองกำลังคร่อมคนตัวโต กว่าโดยหันหน้าเข้าหากันก่อนจะเริ่มลงมือขย่มเบาๆในตอนแรกมีการแน่นๆจุกๆบ้างแต่พอผ่านไปได้สักพักความรู้สึกเสียวซ่าส์ก็เข้ามาแทนที่"พ..พี่มาร์..ส..เสียว..อ้าาส์!!."เสียงของคนตัวเล็กครางออกมาอย่ามีความสุข"อื้มมส์..อ๊าาส์..อ้ะะส์ๆๆ!!!"เสียงคำรามจากคนตัวโตดังออกมาเป็นระลอกอย่างไม่ขาดสายสลับกันไปมาคนตัวเล็กที่หัวไวปละเรียนรู้งานได้เร็วก็เริ่มที่จะควงเอวอย่างเมามันหญิงสาวใช้มือทั้งสองข้างวางบนหน้าท้องของชายหนุ่มที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อเป็นมัดๆโดยที่ชายหนุ่มเองก็ใช้ก็มือทั้งสองข้างจับเอวบางของร่างอรชรเอาไว้เพื่อเพิ่มความเร็วในการขย่มของคนตัวเล็กให้เสร็จสมอารมณ์หมาย"พ..พีมาร์!!..ส..เสียวไม่ไหวแล้ว""เสร็จพร้อมกันนะครับคนดี""อ่ยย!!..อ้าาาส์..!!..พับๆๆ..พับๆๆ""ส..เสร็จแล้ว..กรี๊ด..!!""อ๊าาส์ๆๆ!!..อื้ออส์ๆๆๆ..อ๊ยย!..อื้มมส์..อ๊าาส์!!.."เสียงครางของคนทั้งคู่ดังระงมไปทั้งห้องก่อนที่จะกลับมาเงียบอีกครั้งและมีเพียงเสียงลมหายใจที่เข้าออกอย่างสม่ำเสมอดังออกมาเพียงเบาบางจากคนตัวเล็กส่วนทางด้
“พี่จะทำเบาๆนะครับแรกๆอาจจะมีเจ็บอยู่บ้างแต่หลังจากนั้นพี่รับรองได้ว่าแก้มหอมของพี่จะต้องติดใจและขอร้องให้พี่ทำมันอีกแน่นอน หึ ๆ ๆ”ชายหนุ่มพูดเสร็จก็ทบท้ายด้วยเสียงหัวเราะในลำคอดังออกมาและเสียงหัวเราะนั้นมันก็ทำให้แก้มหอมแทบอยากจะจมหายไปกับเตียงนุ่มๆให้ตายเถอะดูคุณชายเขาพูดสิว่าเธอจะต้องร้องขอมันอีกหลายๆรอบแน่พูดออกมาได้ไงน่าเกลียดซะมัด และก็เหมือนกับว่ามาร์คัสจะรู้ความคิดของอีกฝ่ายทำให้เขาอดที่จะอมยิ้มออกมาไม่ได้ให้ตายเถอะไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็ดูดีไปซะทุกอย่างทำไมผู้หญิงตรงหน้าคนนี้ช่างน่ารักเป็นบ้าได้ขนาดนี้มาร์คัสค่อยๆดึงเจ้ามาร์คัสน้อยออกมาเบาๆก่อนจะสอดใส่มันเข้าไปในร่องของดอกไม้สวาทของเธออีกรอบจากตอนแรกที่มีอาการู้สึกเจ็บๆอยู่บ้าง ตอนนี้แก้มหอมเริ่มจะมีอีกความรู้สึกเสียวสะท้านขึ้นมาอีกครั้งแต่ครั้งนี้เธอรู้สึกว่ามันไม่เหมือนครั้งที่ผ่านมา“ ..พ..พี่มาร์ ส..เสียว..”เพราะความเสียวซ่าส์มันมีมากขึ้นเรื่อยๆจนทำให้แก้มหอมต้องใช้เล็กที่มีจิกลงไปบนแผ่นหลังที่อัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อของมาร์คัส เสียงของคนทั้งคู่ดังสลับออกมา“อ...อ๊าาส์ๆๆๆ!!”“อ้ะะส์ๆๆ..พ..พี่มาร์ ร..แรงๆกว่านี้”เสียงร้องขอข