สองคนพ่อลูกขานรับพร้อมกัน ก่อนจะเดินจูงมือกันออกไปยังสวนหลังบ้าน ส่วนคนเป็นแม่พูดเสร็จก่อนจะหันหลังไปทำกับข้าวต่อภายในสวน"พ่อคะ"หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของคนเป็นพ่อที่ตอนนี้เริ่มมีริ้วรอยเกิดขึ้นไปตามกาลเวลา แต่ที่ไม่เคยเปลี่ยนก็คือแววตาที่ดูอบอุ่นและเป็นห่วงเป็นใยไม่ว่าเธอจะดื้อแค่ไหนไม่ว่าจะตอนเป็นเด็กหรือตอนโตพ่อเธอก็ไม่เคยเปลี่ยนเธอคิดว่าเธอโชคดีที่มีครอบครัวที่อบอุ่นและพ่อแม่ที่รักเธอขนาดนี้ แล้วแค่เรื่องที่พ่อจะให้เธอแต่งงานทำไมเธอจะทำให้ท่านไม่ได้ละ ในตอนแรกเธอก็มีความกลัวอยู่มากเมื่อรู้ว่าคนที่ตัวเองจะต้องแต่งงานด้วยเป็นใครมาจากไหน และเธอก็ยังรู้อีกด้วยว่าเขาก็เกลียดการแต่งงานที่จะเกิดขึ้นด้วย แต่เมื่อต่างคนต่างตกลงที่จะศึกษาดูใจกันกลับกลายเป็นว่าเวลาที่ผ่ามมาเป็นเดือนๆทำให้เธอเปิดใจและมองเห็นความดีของเขามากขึ้นเรื่อยๆ ต่อจากนี้เธอคงต้องเรียนรู้เรื่องงานต่าง ๆ ของเขาให้มากขึ้นเพราะอนาคตเป็นสิ่งที่ยาวไกลหากเธอกับเขาเข้ากันได้ดีและรักกันเธออาจจะลาออกจากโรงพยาบาลแล้วไปเปิดคลินิกเล็กๆเป็นได้ ทางด้านคนเป็นพ่อเมื่อเห็นสายตาคนเป็นลูกก็รู้สึกแปลกใจไม่น้อยเพราะแววตาของสาวน้อยมีควา
"หนูรู้ได้ไง"รอบนี้เป็นเสียงของคนเป็นแม่ถามออกมาด้วยความตกใจแก้มหอมไปมองหน้าคนเป็นพ่อเพื่อขอความช่วยเหลือชายหนุ่มจึงพูดออกมาเรียบ ๆ ว่า"คุณผมว่าราทานข้าวกันก่อนเถอะลูกหิวแล้วอยากรู้เรื่องอะไรก็เก็บไว้คุยกันหลังทานข้าวหรือคุณอยากจะทานไปด้วยคุยไปด้วยก็ได้นะผมไม่ถือ"จักรกฤษณ์พูดออกมาเพื่อจบการสนทนาไว้เพียงเท่านี้ก่อนที่ทั่งสามคนจะลงมือทานข้าวตอนนี้บนโต๊ะอาหารที่สวนหลังบ้านมีเพียงเสียงหัวเราะของเรื่องราวต่างๆที่ไม่ใช่เรื่องของงานแต่งงานหลังจากที่ทานข้าวกันเป็นที่เรียบร้อยได้ไม่นานคุณมารตีก็ไม่ยอมปล่อยให้ความสงสัยมันค้างคาใจเธอจึงถามบุตรสาวถึงเรื่องที่ยังคุยไม่จบ"เอาละแก้มหอมตอนนี้หนูก็บอกแม่ได้ยังว่าหนูรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไง!"มารตีมองหน้าลูกสาวอย่างใจจดใจจ่อแก้มหอมเมื่อเห็นปฏิกิริยาของผู้เป็นแม่ก็อดขำไม่ได้นี้แม่ของเธออยากรู้เรื่องนี้มากขนาดนี้เลยเหรอ"แม่คะแม่จำพี่ธีร์ได้ไหมคะ"คนเป็นแม่พยายามใช้ความคิดเป็นอย่างมากแต่คิดเท่าไรก็คิดไม่ออก"คนที่เคยมาบ้านเราตอนงานเลี้ยงรับปริญญาของหนูไงคะ"อ่ออ..คุณมาราตีเริ่มที่จำได้ขึ้นมาบ้างลางๆ"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับตาธีร์ละ!!"มารตีก็ยังไม่เข้าใจ
เมืองไทยทางด้านของแก้มหอมหลังจากที่พูดกับพ่อแม่เป็นที่เรียบร้อยหญิงสาวก็แวะหาซื้ออาหารให้เจ้ากะทิสักหน่อยเพราะอาหารของเจ้ากะทิใกล้จะหมดแล้วเธอจึงตัดสินใจแวะซุปเปอร์มาเก็ตที่อยู่ใกล้ๆกับคอนโด แต่ในขณะที่หญิงสาวกำลังจะเดินไปยังล็อคที่ขายอาหารสัตว์แต่อาจเป็นเพราะความรีบหรือเพราะการไม่ดูเส้นทางของเธอก็เป็นได้จึงทำให้เธอต้องชนเข้ากับอกแกร่งของใครบางคนที่กำลังเดินอยู่แถวๆนั้นพอดิบพอดีจนทำให้เธอเสียหลักและเกือบจะลงไปนั่งกองอยู่กับพื้นหากไม่มีมือหนาของใครคนนั้นคว้าเอวคอดของเธอเอาไว้ได้ทัน ทำให้ตอนนี้ดูเหมือนพวกเขาทั้งคู่กำลังยืนกอดกันอยู่ หน้าผากมลของแก้มหอมที่อยู่ระดับปลายคางของชายหนุ่มก็เงยขึ้นสบตาเข้ากับเขาจังๆเมื่อดวงตาทั่งคู่ประสานกัน คนหนึ่งมีแววตาตกใจก่อนจะเปลี่ยนเป็นดีใจเพราะไม่คิดว่าจะเจอกันที่นี้ ส่วนอีกคนมีแววตาที่ดีใจมากๆและแอบแฝงความคิดถึง ห่วงหา และความรักก่อนที่เจ้าตัวจะรีบปรับให้เป็นปกติ“พี่ธีร์!”เสียงหวานที่ฟังดูตื่นเต้นปนดีใจ พูดออกมาเพราะนับตั้งแต่งานเลี้ยงครานั้น เธอก็ไม่ได้เจอกับพี่ธีร์อีกเลยอาจจะมีบ้างในบางครั้ง ที่พูดคุยกันทางโทรศัพท์และครั้งล่าสุดที่เธอจำได้ก็น่าจะป
“ว่าไงจ๊ะแก้มหอม” เสียงของน้ำหวานที่ฟังดูเหมือนเบื่อๆอะไรสักอย่าง“วันนี้ว่างเปล่าจะชวนมาทานข้าวที่คอนโดหน่อยยยย“ เสียงหวานของแก้มหอมตอบปลายสายกลับไป“ไม่ว่างงงงง” เสียงของน้ำหวานเอ่ยลากยาวออกมา“ว๊าวเสียดายจัง แต่ว่าพี่ธีร์มาด้วยนะงั้นแค่นี้แหละไม่อยากมาก็ตามใจ”เสียงยียวนของแก้มหอมที่เอ่ยออกมาทำให้น้ำหวานถึงกับอึ้งไปพี่ธีร์อยากบอกนะว่าพี่ธีร์กลับมาแล้วน้ำหวานกำลังจะตอบกลับแต่แก้มหอมวางสายไปก่อนซะแล้วทำให้ตอนนี้น้ำหวานถึงกับลมออกหูก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างสบายใจ“หึๆ แสบจริงๆ แล้วเจอกันนะพี่ธีร์”ธีรภัทรคือชายหนุ่มเพียงคนเดียวที่น้ำหวานให้ความสนใจเป็นพิเศษเพราะหน้าตาและนิสัยที่เป็นสุภาพบุรุษ รวมไปถึงการเอาใจใส่ของชายหนุ่มมันทำให้น้ำหวานอดไม่ได้ที่แอบชอบเขา ใช้เธอแอบชอบพี่ธีร์ชอบตั้งแต่ปีแรกที่เธอเข้าเรียนน้ำหวานแอบมองชายหนุ่มจากไกลๆทุกครั้งที่มีโอกาสจนกระทั่งยัยแก้มหอมน้องสาวข้างบ้านเข้ามาเรียนในรั่วมหาลัยเดียวกันมันเลยทำให้เธอเริ่มใกล้ชิดกับพี่ธีร์มากขึ้นเพราะอะไรนั้่นเหรอก็เพราะว่าพี่ธีร์ชอบยัยแก้มหอมไงและทุกครั้งที่พี่ธีร์ชวนยัยแก้มหอมไปไหนยัยนั้นก็มักจะชวนเธอไปด้วยทุกครั้งที่มีโอกาส แ
เวลาต่อมาคนทั่งสามก็พูดคุยกันถึงความหลังต่างๆนาๆที่เคยผ่านมามีทั้งเสียงหัวเราะและเรื่องที่เศร้าๆเมื่อทานข้าวกันเสร็จเรียบร้อยคนทั่งสามก็มานั่งเล่นกันต่อที่ห้องรับแขกเจ้ากะทิน้อยที่ตอนนี้กำลังนอนอยู่ที่โซฟาเมื่อเห็นว่าคนที่มานั่งด้วยเป็นชายหนุ่มที่ไม่คุ้นหน้าก็มีการขู่ออกมาเล็กน้อยและไม่ยอมให้ชายหนุ่มได้จับตัวด้วย กว่าธีรภัทรจะได้เล่นกันเจ้ากะทิน้อยก็เกือบจะได้ห้าแถวบวกกับเลือดซิบๆไปซะแล้วโชคดีที่แก้มหอมเห็นซะก่อนไม่อย่างนั้นหญิงสาวเองก็ไม่อยากจะคิดเลยแต่เมื่อเธอทำเสียงดุใส่ เจ้ากะทิก็หันมามองหน้าของเธอแล้วยืนนิ่งๆให้ธีรภัทรจับเมื่อให้จับเสร็จเจ้ากะทิก็วิ่งหนีเข้าห้องไป หลังจากที่นั่งคุยกันได้ไม่นานต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันกลับที่พักของตัวเอง มาร์คัสเมื่อเห็นว่าทุกคนต่างแยกย้ายกันกลับไปหมดแล้วชายหนุ่มจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรหาใครบางคนที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งของประเทศ“ครืน! ครืน! ครืน!”เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้ร่างบางของแก้มหอมที่กำลังนั่งเล่นอยู่กับเจ้ากะทิเอื้อมมือคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดูเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของใครโทรเข้ามาหญิงสาวก็กดรับสายทันที“ทำอะไรอยู่ครับทำไมรับสายช้าจังเลย”เสียงทุ
เช้าต่อมา ณ โรงพยาบาลเอกชนกลางใจเมืองกรุงทพแก้มหอมต้องรีบมาไวกว่าปกติเพราะวันนี้ทางอาจารย์หมอแจ้งว่าวันนี้จะมีศัลยแพทย์ทางด้านออร์โธปิดิกส์กระดูกและข้อมาประจำการนี่และจะเริ่มงานวันนี้เป็นวันแรกแก้มหอมเองจริงๆแล้ววันนี้เธอมีเคสผ่าตัดเล็ก(Minor Surgery) คือการผ่าตัดระดับผิวหนัง หรือชั้นใต้ผิวหนัง หรือชั้นเนื้อบุและใช้เวลาไม่เกินครึ่งชั่วโมงผู้ป่วยไม่จำเป็นต้องรับยาระงับความรู้สึกหรือใช้เครื่องช่วยหายใจระหว่างผ่าตัด หรือหากจำเป็นก็อาจจะใช้แค่ยาระงับความรู้สึกระยะสั้นเฉพาะที่หรือเฉพาะบริเวณเท่านั้นและผู้ป่วยไม่จำเป็นต้องนอนพักฟื้นที่โรงพยาบาลซึ่งเคสของแก้มหอมวันนี้เป็นเคสExcision ผ่าตัดติ่งเนื้อที่บริเวณต้นคอโดยใช้ยาชาเฉพาะที่ตอนแปดโมงเช้าหนึ่งเคสแต่ผู้ป่วยโทรมาเลื่อนนัดเป็นอีกสองวันเพราะวันนี้ไม่สะดวกทำให้หญิงสาวว่างและประจวบเหมาะกับทางด้านอาจารย์หมอแจ้งมาพอดีว่าวันนี่เธอต้องเข้าประชุมด้วยตอนแรกหญิงสาวเองก็กังวลอยู่นิดๆว่าจะเข้าประชุมได้หรือเปล่าแต่เมื่อผู้ป่วยโทรมาเลื่อนการผ่าตัดทำให้เธอสามารถเข้าประชุมได้โดยไม่ต้องห่วงเรื่องเคสหญิงสาวเดินเข้าลิฟท์และกดชั้นเก้าเพื่อขึ้นไปยังห้องประชุมใ
“สวัสดีครับ ผมนายแพทย์ ธีรภัทร โชติพิสุทธิ์เมตา เป็นศัลยแพทย์ออร์โธปิดิกส์ทางด้านกระดูกและข้อ หรือเรียกสั้นๆว่าหมอธีร์ นะครับ ผมขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับหากมีอะไรที่ทำไม่ถูกต้องหรือไม่ควรทำก็รบกวนแนะนำด้วยนะครับ ขอบคุณครับ”เสียงทุ้มของเขาเรื่อยเฉื่อยหากแต่นุ่มนวลและฟังแล้วเสนาะหูยิ่งนักมันยิ่งทำให้น้ำหวานถึงกับวิญญาณล่องลอยไปเลยที่เดียวแม้เสียงปรบมือจะดังแค่ไหนมันไม่สามารถปลุกให้น้ำหวานมีสติขึ้นมาได้จนแก้มหอมออดที่จะอมยิ้มไม่ได้ก่อนจะโน้มตัวเข้าไปกระซิบบางอย่างข้างๆใบหูจนทำให้แก้มของน้ำหวานตอนนี้แดงซ่าสขึ้นไปอีกเท่าตัวก่อนจะตามมาด้วยเสียงหัวเราะเบาๆของแก้มหอม“นี่ยัยพี่สาวจ้องจนจะกลืนกินเขาไปแล้วนะ แอบคิดถึงเรื่องอย่างว่าอยู่ละสิ หึ ๆ หึ ๆ!”สิ้นเสียงหวานของแก้มหอมยิ่งทำให้แก้มของน้ำหวานยิ่งแดงขึ้นไปอีกหลังจากที่อาจารย์หมอแนะนำทุกคนที่อยู่ภายในห้องประชุมให้ให้รู้จักกันเป็นที่เรียบร้อยแล้วต่างคนต่างแยกย้ายกันกลับไปยังที่ห้องทำงานของตัวเองยกเว้นแก้มหอมและ น้ำหวานที่อาจารย์ยังคงให้อยู่ต่อ“คุณหมอแก้มหอมและคุณหมอน้ำหวานอยู่ต่อก่อนส่วนคนอื่นๆก็แยกย้ายกันไปทำงานของตัวเองได้”สิ้นเสียงของอ
ทางด้านมาร์คัสหลังจากที่คุยกับแก้มหอมคืนนั้นมา นี้มันก็เลยมาจนถึงวันและเวลาที่จะต้องส่งมอบของล็อตใหญ่ของ ดอน ผู้เป็นพ่อแล้วเนื่องจากดอนติดภาระกิจสำคัญและด่วน เลยทำให้วันนี้ชายหนุ่มต้องลงมาคุมงานแทนคนเป็นพ่อ วันนี้ชายหนุ่มเลือกสวมใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวข้างในปลดกระดุมด้านบนประมาณสองเม็ดทำให้เห็นไรขนอ่อนๆที่หน้าอกแกร่งทำให้ดูเซ็กซี่และสวมทับด้วยสูทสีดำ กางเกงสแล็คสีดำ เข็มขัดหนังสีดำสนิท ชายหนุ่มเลือกสวมรองเท้าหนังสีดำชั้นดี ทำให้ร่างสูงตอนนี้มาดเท่มีเสน่ห์รูปหน้าหล่อเหลามีแววตาเฉียบคมเป็นอาวุธ ชายหนุ่มไม่ลืมที่จะหยิบอาวุธประจำตัวออกมาพกติดตัว มันเป็นปืนสั้นที่ดอนให้เขาไว้ตั้งแต่ตอนที่เขาประมาณสิบขวบชายหนุ่มคิดว่าวันนี้เขาคงต้องใช้มันอีกแล้ว ก่อนจะขึ้นรถชายหนุ่มไม่ลืมที่จะโทรหาแก้มหอมแต่ยังไม่ทันที่เขาจะกดเบอร์โทรออกมาทำให้เขาเปลี่ยนใจที่จะส่งข้อความไปแทนโดยเป็นเพียงข้อความสั้นๆ“มีพบก็ต้องมีจาก แต่ไม่อยากจากกันตลอดไป”ก่อนจะปิดเครื่องแล้วหย่อนมันลงไปในกระเป๋ากางเกงสแล็คสีดำแล้วเดินขึ้นไปนั่งบนรถตู้Lexus LM300h ที่ติดเครื่องยนต์รออยู่แล้วโดยมีแทนไทเป็นคนขับและมีแดนเป็นคนเปิดและปิดประตูให้ก่อ
ชายหนุ่มเลี่ยงที่จะไม่ตอบทำเพียงแค่ยิ้มออกมาและพูดออกมาว่า"ไม่มีอะไรครับ"แก้มหอมเองเมื่อเห็นว่าเป็นแบบนั้นก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไรต่อเพราะว่าขนมที่อยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้มันน่ากินมากก่วาเยอะและเมื่อทุกอย่างเข้าปากสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้มันก็เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นจนกระทั้งทุกอย่างที่อยูตรงหน้าตอนนี้เกลี้ยงจนเหลือแต่จานเปล่ามาร์คัสเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กตรงหน้าอิ่มแล้วจึงเรียกเช็คบิลในระหว่างทางชายหนุ่มก็พูดขึ้นมาว่า"แก้วหมอครับเดี๋ยวพี่ขอแวะที่โรงพยาบาลสักหน่อยนะครับ"มาร์คัสที่นั่งรอคำตอบก็ต้องแปลกใจเมื่อไม่ได้รับการตอบรับจากคนที่นั่งข้างๆเขาจึงหันไปมองหน้าคนตัวเล็กแตาปรากฎว่าตอนนี้เธอหลับไปแล้วชายหนุ่มกะว่ารอให้ถึงโรงพยาบาลแล้วค่อยปลุกเธอในจังหวะที่เขาเลี้ยวรถเข้าจอดรถของผู้บริหารโรงพยาบาลคนตัวเล็กก็ตื่นขึ้นมาพอดี"พี่มาร์คัสมาทำอะไรที่ทำงานแก้มหอมค่ะ"เสียงหวานของคนตัวเล็กฟังดูงัวเงียเหมือนคนที่นอนยังไม่เต็มอิ่มดังขึ้น เพราะเธอคิดว่าถึงที่พักแล้วแต่ดันไม่ใช่มารัคัสส่งรอยยิ้มออกมาพ้อมกับเอ่ยขึ้นมาว่า"พี่จะมาหาลุงหมอหน่อย""ลุงหมอ?"สาวน้อยตรงหน้าขมวดคิ้วขึ้นเป็นปมเป็นคำถามก่อนจะเอียคอน
หลังจากงานแต่งานนี้ก็ผ่านมา2เดือนย่างเข้าเดือนที่3แล้วที่ทั้งคู่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันช่วงนี้แก้มหอมมักมีอาการอยากกินขนมหวานเป็นพิเศษหากวันไหนที่ไม่ได้กินก็จะรู้สึกหงุดหงิดไม่มีเรียวไม่มีแรงไม่อยากทำอะไรอยากนอนอย่างเดียวเวลามาร์คัสพูดหรือทำอะไรที่ขัดใจ เธอก็มักจะมีน้ำตาตลอดเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองเป็นอะไรวันนี้ก็เหมือนกันอยู่ ๆเธอก็ร้องไห้ออกมาโดยไม่มีสาเหตุเพียงแค่เธอตื่นขึ้นมาแล้วไม่พบหน้าสามีมันก็ทำให้เธอร้องไห้ออกมาอย่างดายและเสียงสะอื้นของคนตัวเล็กก็ดังเข้าไปในห้องน้ำที่ตอนนี้คนตัวโตกำลังจะแปรงฟังแต่เมื่อได้ยินเสียงร้องของภรรยาก็ทำให้เขาต้องรีบวางทุกอย่างแล้วสาวเท้าเข้าไปในห้องนอนอย่างไวเพราะความเป็นห่วงกลัวว่าเธอจะเป็นอะไรไป"แก้มหอมครับเป็นอะไรครับร้องไห้ทำไม"เสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มมีความตกใจแต่ปนด้วยความเป็นห่วงเป็นใยอยู่เต็มเปี่ยมแก้มหอมเมื่อได้ยินเสียงของคนเป็นสามีก็หยุดร้องไห้โดยอัตโนมัติเธอเองก็งงเหมือนกันกับสิ่งที่เธอกำลังเป็นอยู่มาร์คัสเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กนิ่งไปก็รู้สึกไจคอดีเขาจึงเอ่ยขึ้นมาว่า“งั้นลุกขึ้นอาบน้ำนะครับเดี๋ยววันนี้พี่จะภรรยาคนสวยของพี่ไปกินขนมเค้กร
ในช่วงระหว่างที่กำลังจะมีพิธีการแลกแหวนแต่งงานแก้มหอมพยายามที่จะสาดสายตาไปรอบๆเพื่อหาใครบางคนที่กำลังรอแต่ไม่ว่าจะหาเท่าไรก็หาไม่เจอจนกระทั่งพิธีการทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดีสายตาของแก้มหอมก็ไปสะดุดเข้ากลับกล่องของขวัญเล็กๆกล่องหนึ่งที่วางอยู่บนเก้าอี้แถวสุดท้ายคนตัวเล็กรีบเดินไปหยิบขึ้นมาดูทันทีก่อนจะเปิดมันออกมาก็พบกับกล่องดนตรีกล่องหนึ่งบนกล่องมีรูปตุ๊กตาหน้าเหมือนเธอและมาร์คัสในกล่องมีการ์ดเล็กๆและมีข้อความเขียนเอาไว้ว่า“ยินดีด้วยนะยัยตัวแสบรีบมีหลานเร็วๆละ รักนะพี่สาวข้างบ้าน”เมื่ออ่านจบน้ำตาของคนตัวเล็กก็ไหลอาบลงมาทั้งสองแก้มมาร์คัสที่เห็นว่าคนตัวเล็กกำลังร้องไห้ก็รีบเดินไปหาอย่างเร็วไว“เป็นอะไรครับคนเก่งร้องไห้ทำไม มีใครทำอะไรให้น้องแก้มหอมไม่สบายใจครับ”น้ำเสียงที่เป็นห่วงเป็นใยของชายหนุ่มทำให้ใบหน้าที่กำลังร้องไห้กลับมารอยยิ้มอีกครั้งก่อนจะยื่นของขวัญในมือให้อีกฝ่ายดู มาร์คัสที่เห็นของขวัญและข้อความในการ์ดใบเล็กก็รู้ได้ทันทีว่าใครเป็นคนให้ก่อนจะเอ่ยบางอย่างออกมา“พี่ว่าเขาคงไม่สะดวกใจที่จะให้ใครหรอกครับ แต่อย่างน้อยๆมันก็ทำให้เราได้รู้นะครับว่าเขาไม่ได้หายไปไหนเพียงแต่เขาคงมี
นี้มันก็ผ่านมาหลายวันแล้วแก้มหอมก็ยังติดต่อน้ำหวานไม่ได้หญิงสาวติดต่อไปทุกทางก็ไม่มีวิธีไหนที่สามารถติดต่อหญิงสาวได้เลยถามพี่ธีร์ก็แล้วยังไม่มีอะไรเพิ่มเติมและอีกไม่กี่วันก็จะถึงวันแต่งงานของเธอกับมาร์คัสแล้วหญิงสาวอย่างให้น้ำหวานมาร่วมงานแต่งงานครั้งนี้เพราะเธอเองก็ไม่มีเพื่อที่สนิทที่ไหนเลยนอกจากยัยพี่สาวข้างบ้าน เฮ้อ แต่ดันหายไปซะเนี้ยงั้นลองอีเมลไปหาอีกครั้งก็ได้หวังว่าครั้งนี้อีกคนคงจะอ่านนะเพราะถ้าไม่อ่านเธอก็หมดหนทางแล้ว ณ กรุงปรีส ประเทศฝรั่งเศสช่วงนี้เป็นช่วงฤดูใบไม้ผลิอากาศช่วงนี้จะสบายๆไม่ร้อนไม่หนาวอุณหภูมิเฉลี่ยจะอยู่ที่ประมาณ10-18 องศาเซลเซียสถึงแม้ช่วงต้นฤดูจะยังหนาวอยู่บ้างแต่ก็ไม่หนาวเท่ากับช่วงฤดูใบไม้ร่วงกลางวันจะมีแสงแดดอุ่นๆต้นไม้ใบหญ้าในช่วงนี้กำลังแตกหน่อเป็นสีเขียวพวกดอกไม้นานๆชนิดก็บานสะพรั่งมันจึงทำให้บรรยากาศในช่วงฤดูใบไม้ผลิ ดูโรแมนติกขึ้นไปอีกและมันเหมาะสำหรับการมาเที่ยวที่ฝรั่งเศษเป็นอย่างมากเพราะจะได้ดูได้ชมสวนดอกไม้หรือสถานที่ท่องเที่ยวทางธรรมชาติฟินสุดๆไม่แพ้กันการแต่กายในช่วงนี้ก็จะประมาณเป็นเสื้อแขนยาวใส่แมตช์กับกางเกงหรือกระโปรงยาวและสวมทับด้วยเสื
สองเดือนต่อมาตั้งแต่วันที่แก้มหอมไปเรียนรู้งานที่ไนต์คลับในตอนนั้นนี้มันก็ผ่านมาเป็นเวลาสองเดือนแล้วหญิงสาวเป็นคนหัวไวเรียนรู้งานได้ไวมากจนตอนนี้เธอเรียนรู้งานในทุกๆด้านของมาร์คัสจนครบทุกอย่างแต่เธอก็ยังคงไปๆมาๆระหว่างโรงพยาบาลไนต์คลับและฮ่องกงจนเป็นเรื่องปกติแถมดูเหมือนว่าความรักระหว่างแก้มหอมกับมาร์คัสกำลังไปได้ดีและจะมีข่าวดีในอีกไม่นาน“คิดอะไรอยู่ครับ”ชายหนุ่มเอ่ยปากอย่างสบายอารมณ์สุ่มเสียงของเขาอ่อนโยนสุดจะเปรียบ“แก้มหอมกำลังคิดว่ายัยพี่สาวข้างบ้านหายไปไหนเพราะตั้งแต่ที่เกิดเรื่องเมื่อวันนั้นแก้มหอมก็ไม่ค่อยได้เห็นหน้ากันเลยค่ะ"คนตัวเล็กอธิบายในเรื่องที่ตัวเองกำลังสงสัยและไม่ไม่ใช้ฉเพาะเธอที่สงสัยชายหนุ่มเองก็สงสัยเหมือนกันเพราะหากเป็นเมื่อก่อนไม่ว่าจะไปไหนมาไหมคนทั้งสองมักจะตัวติดกันก็ว่าได้แต่ตอนนี้ทำไมถึงกลับไม่เห็นอีกคนเลยตอนแรกเขาก็คิดว่าอาจจะเกิดเรื่องร้ายกับน้ำหวานแต่เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาเขาได้มีโอกาสเจอบิดาของหญิงสาวเขาจึงใช้โอกาสนี้ถามหาหญิงสาวโดยให้เหตุผลที่ว่าแก้มหอมคนรักของเขามีของฝากมาให้เพราะหญิงสาวโทรหาก็โทรไม่ติดบางครั้งโทรติดก็ไม่รับสายจึงทำให้เขาได้รู้ว่
ความเจ็บปวดแบบนี้มันคืออะไรกันทำไมเธอถึงรู้สึกเจ็บปวดอย่างนี้โดยฉเพาะที่ดอกไม้สวาทของเธอมันเจ็บจนทำให้คนตัวเล็กต้องลงไปกองอยู่กับพื้นมาร์คัสที่ได้ยินเสียงเจ็บปวดของคนตัวเล็กเขามีทั้งความรู้สึกสงสารและอดขำไม่ได้ในเวลาเดียวกัน เธอคิดได้ยังไงที่ลุกขึ้นพรวดพราดไปแบบนั้นคิดว่าตัวเองเป็นหุ่นยนต์หรือไงทั้งที่เมื่อคืนเธอกับเขาเพิ่งผ่านสมรภูมิอันดุเดือดมาด้วยกัน“หึๆ หึๆ”เสียงหัวเราะเบาๆในลำคอจากคนตัวโตกว่าทำให้คนตัวเล็กที่กำลังนั่งกองอยู่กับพื้นถึงกับหันมามองด้วยสายที่เขียวปัดให้ตายเถอะเขาทำกับเธอแบบนี้แล้วยังจะมีอารมณ์มาหัวเราะเธออีกเหรอและแทนที่เขาจะรีบเข้ามาช่วยประคองเธอให้ลุกขึ้นมันน่าหยิกให้เขียวจริงๆสงสัยที่โดนศอกของเธอไปเมื่อกี้มันคงน้อยเกินไปใช่ไหม ทางด้านมาร์คัสที่เห็นสายคาดโทษและบวกกับสีหน้าที่เหยเกของหญิงสาวก็รีบดีดตัวลุกขึ้นจากเตียงขนาดคิงไซส์นุ่มๆที่กำลังนอนอยู่ขึ้นไปประคองคนตัวเล็กที่ตอนนี้กำลังแจกค้อนอันใหญ่ให้เขาอยู่ แก้มหอมที่เห็นว่าคนตัวโตที่กำลังช่วยเธออยู่ตอนนี้ไม่ได้สวมใส่อะไรเลยแม้แต่ชิ้นเดียวบนร่างกายก็มีความรู้สึกอายกระด้างขึ้นมาทันทีก่อนจะก้มลงมามองตัวเองซึ่งตอนนี้ก็
เช้าต่อมาณ คอนโดชั้นสูงสุดกลางใจเมืองกรุงเทพมหานครภายในห้องตอนนี่มีร่างที่เปล่าเปลือยกำลังนอนกอดกันภายใต้ผ้าห่มผื่นใหญ่บนเตียงขนาดคิงไซส์คนตัวเล็กที่กำลังหลับสบายอยู่ตอนนี้เคลื่อนตัวหาความอบอุ่นจากอกแกร่งของอีกฝ่ายมาร์คัสที่รู้สึกตัวก่อนก็มองดูการกระของคนตัวเล็กด้วยความเอ็นดูจะว่าไปเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก็ต้องขอบคุณวิเวียนอยู่เหมือนกันเพราะหากคนตัวเล็กไม่โดนฤทธิ์ยาบ้านั้นเข้าไปเขาก็คงไม่ได้เห็นมุมน่ารักๆ เซ็กซี่ๆที่แสนจะยั่วยวนของอีกฝ่ายหรอกแต่อย่างไรก็ตามคนที่คิดจะทำร้ายคนของเขามันก็สมควรแล้วที่ต้องโดนแบบนี้ถึงแม้มันดูเหมือนจะยังคงน้อยไปก็เถอะแต่ตอนนี้เขาเองก็จัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วต่อไปนี้คงเหลือแค่เรื่องระหว่างเธอและเขาแล้วไม่รู้ว่าเมื่อเธอตื่นขึ้นมาและจะโกรธจะเกลียดเขาหรือเปล่าแต่ไม่ว่าเธอต้องการอะไรเขาก็จะยอมทำตามเธอทุกอย่างขอแค่อย่างเดียวอย่าให้เธอเกลียดเขาก็พอชายหนุ่มให้เวลาในช่วงจังหวะที่คนตัวเล็กยังคงไม่ตื่นสำรวจสิ่งต่างๆที่อยู่บนใบหน้ารูปไข่ที่เขามีเขาเพียงคนเดียวได้เจ้าของไม่ว่าจะเป็นจมูกที่เป็นธรรมชาติขนคิ้วที่เป็นรูปทรงสวยงามโดยที่ได้กันคิ้วแต่อย่างใด ขนตาที่ยาวเป
เมื่อจัดท่าให้ตัวเองเรียบร้อยแล้วแก้มหอมก็เริ่มลงมือบรรเลงเพลงรักทันที่โดยเป็นท่าที่ตัวเองกำลังคร่อมคนตัวโต กว่าโดยหันหน้าเข้าหากันก่อนจะเริ่มลงมือขย่มเบาๆในตอนแรกมีการแน่นๆจุกๆบ้างแต่พอผ่านไปได้สักพักความรู้สึกเสียวซ่าส์ก็เข้ามาแทนที่"พ..พี่มาร์..ส..เสียว..อ้าาส์!!."เสียงของคนตัวเล็กครางออกมาอย่ามีความสุข"อื้มมส์..อ๊าาส์..อ้ะะส์ๆๆ!!!"เสียงคำรามจากคนตัวโตดังออกมาเป็นระลอกอย่างไม่ขาดสายสลับกันไปมาคนตัวเล็กที่หัวไวปละเรียนรู้งานได้เร็วก็เริ่มที่จะควงเอวอย่างเมามันหญิงสาวใช้มือทั้งสองข้างวางบนหน้าท้องของชายหนุ่มที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อเป็นมัดๆโดยที่ชายหนุ่มเองก็ใช้ก็มือทั้งสองข้างจับเอวบางของร่างอรชรเอาไว้เพื่อเพิ่มความเร็วในการขย่มของคนตัวเล็กให้เสร็จสมอารมณ์หมาย"พ..พีมาร์!!..ส..เสียวไม่ไหวแล้ว""เสร็จพร้อมกันนะครับคนดี""อ่ยย!!..อ้าาาส์..!!..พับๆๆ..พับๆๆ""ส..เสร็จแล้ว..กรี๊ด..!!""อ๊าาส์ๆๆ!!..อื้ออส์ๆๆๆ..อ๊ยย!..อื้มมส์..อ๊าาส์!!.."เสียงครางของคนทั้งคู่ดังระงมไปทั้งห้องก่อนที่จะกลับมาเงียบอีกครั้งและมีเพียงเสียงลมหายใจที่เข้าออกอย่างสม่ำเสมอดังออกมาเพียงเบาบางจากคนตัวเล็กส่วนทางด้
“พี่จะทำเบาๆนะครับแรกๆอาจจะมีเจ็บอยู่บ้างแต่หลังจากนั้นพี่รับรองได้ว่าแก้มหอมของพี่จะต้องติดใจและขอร้องให้พี่ทำมันอีกแน่นอน หึ ๆ ๆ”ชายหนุ่มพูดเสร็จก็ทบท้ายด้วยเสียงหัวเราะในลำคอดังออกมาและเสียงหัวเราะนั้นมันก็ทำให้แก้มหอมแทบอยากจะจมหายไปกับเตียงนุ่มๆให้ตายเถอะดูคุณชายเขาพูดสิว่าเธอจะต้องร้องขอมันอีกหลายๆรอบแน่พูดออกมาได้ไงน่าเกลียดซะมัด และก็เหมือนกับว่ามาร์คัสจะรู้ความคิดของอีกฝ่ายทำให้เขาอดที่จะอมยิ้มออกมาไม่ได้ให้ตายเถอะไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็ดูดีไปซะทุกอย่างทำไมผู้หญิงตรงหน้าคนนี้ช่างน่ารักเป็นบ้าได้ขนาดนี้มาร์คัสค่อยๆดึงเจ้ามาร์คัสน้อยออกมาเบาๆก่อนจะสอดใส่มันเข้าไปในร่องของดอกไม้สวาทของเธออีกรอบจากตอนแรกที่มีอาการู้สึกเจ็บๆอยู่บ้าง ตอนนี้แก้มหอมเริ่มจะมีอีกความรู้สึกเสียวสะท้านขึ้นมาอีกครั้งแต่ครั้งนี้เธอรู้สึกว่ามันไม่เหมือนครั้งที่ผ่านมา“ ..พ..พี่มาร์ ส..เสียว..”เพราะความเสียวซ่าส์มันมีมากขึ้นเรื่อยๆจนทำให้แก้มหอมต้องใช้เล็กที่มีจิกลงไปบนแผ่นหลังที่อัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อของมาร์คัส เสียงของคนทั้งคู่ดังสลับออกมา“อ...อ๊าาส์ๆๆๆ!!”“อ้ะะส์ๆๆ..พ..พี่มาร์ ร..แรงๆกว่านี้”เสียงร้องขอข