มาเฟียร้ายพ่ายรักคุณหมอ ตอนที่ 4

ชายหนุ่มพูดออกมาอย่างหงุดหงิดมีอย่างที่ไหนจะให้เขาแต่งงานโดยที่หน้าตาเจ้าสาวก็ยังไม่เคยเห็นอย่างว่าแต่หน้าตาเลยแม้แต่ชื่อก็ไม่เคยได้ยิน เขามีทางยอมเด็ดขาดที่เขาอยู่เป็นโสดมาถึงขนาดนี้เพราะอะไรละก็เพราะไอ้ความรักเฮงซวยไม่ใช่เหรอที่ทำมันทำให้เขาต้องเป็นแบบนี้ วิเวียน คือผู้หญิงที่เขาคิดจะใช้ชีวิตร่วมกันชายหนุ่มตั้งใจไว้ว่าเมื่อเรียนจบเขาจะขอเธอแต่งงานและใช้ชีวิตร่วมกันอย่างมีความสุขเขายังจำเหตุการณ์นั้นได้วันนั้น วิเวียน ไม่ได้มาเรียนหนังสือโดยให้เหตุผลว่าไม่สบายปวดหัวตกเย็นเลิกเรียนชายหนุ่มจึงตรงไปหาหญิงสาวคนรักที่คอนโดโดยที่เขาไม่ได้โทรแจ้งเธอล่วงหน้า รปภ. ก็ปล่อยให้เขาขึ้นไปเพราะชายหนุ่มเองเขามาที่นี่บ่อย ชายหนุ่มไขกุญแจเข้าไปในห้องและตรงเข้าไปยังห้องนอนของหญิงสาวแต่เสียงที่ดังลอดประตูออกมาจากห้องมันนั้นทำให้มือที่กำลังจะจับประตูชะงักค้างไปเพราะมันเป็นเสียงของผู้หญิงกับผู้ชายที่กำลังเสพสุขกันอยู่ในห้องนอน ชายหนุ่มรู้สึกว่าตัวชาไปทั้งตัว

"อืมเร็วๆสิค่ะไมเคิลรีบเอาของคุณมันเข้ามาในตัววิเวียนเลยค่ะ"

หญิงสาวเอ่ยความต้องการอันแรงกล้าของตัวเองออกมา

"ได้เลยที่รักคุณเตรียมรับมันได้ดีละ"

ไมเคิลพูดเสร็จก็จัดการจับไมเคิลน้อยอัดกระแทกกระทั้นเข้าไปในรูสวาทของวิเวียนทันที

"อืมมันวิเศษเลยไมเคิล"

เสียงครางของคนทั้งคู่ดังออกมาเป็นระยะทำให้มาร์คัสขบกรามแน่ละรีบเดินออกมาห้องนั้นอย่างไวและหลังจากนั้นไม่นานก็มีคนพบศพของไมเคิลสภาพศพ เปลือยเปล่าไม่มีเสื้อผ้าสวมใส่แถมอวัยะเพศถูกตัดขาดวางอยู่ไม่ไกลจากศพเท่าไร ส่วนวิเวียนหลังจากวันนั้นเขาก็ไม่เคยได้เห็นหน้าเธออีกเลยเพราะหลังจากไมเคิลเสียหญิงสาวก็ลาออกจากมหาลัยและไม่ได้ข่าวอีกเลย

ปัจจุบัน

"ฉันพูดเรื่องจริงแกก็เตรียมตัวให้ดีละ" คนเป็นพ่อเอ่ยออกมา

"แต่ผมไม่อยากแต่ง!!!!"มาร์คัส ปฏิเสธเสียงแข็ง

"แต่แกต้องแต่งเพราะนี้คือคำสั่ง"

ผู้เป็นพ่อก็ไม่ยอมมีอย่างที่ไหนเขาอุส่าหาคนดีๆมาให้กลับไม่ต้องการผู้หญิงที่ควงทุกวันนี้แต่ละคนดูได้ที่ไหนกัน

"พ่อครับแต่ผมยังไม่รู้จักกันเลยนะครับ"

ชายหนุ่มโอดครวญของความเห็นใจจากผู้เป็นพ่ออย่างไม่ลดละ

"เรื่องนั้นไม่ต้องกลัวเดียวฉันจัดการเองแกแค่เตรียมตัวให้พร้อมก็พออีกสองวันจะไปประเทศไทย"

ผู้เป็นพ่อเอ่ยเสร็จก็เดินออกจากห้องทำงานไปทิ้งให้ชายหนุ่มจัดการกับอารมณ์ของตัวเอง

"โธ่เว้ย !!!!"

ไม่นานของภายในห้องที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ล้มแตกเรียงรายเต็มไปหมดคอยดูเถอะเข้าจะเป็นคนทำลายไอ้งานแต่งบ้างนี้เอง ผู้หญิงคนนั้นก็อะไรอยากมีผัวจนตัวสั่นหรือไงถึงได้ทำแบบนี้

ประเทศไทย

วันนี้หมอแก้มหอมมีเวรออกตรวจคนไข้ OPD (ผู้ป่วยนอก)หรือคนไข้ที่นัดติดตามอาการ คนไข้ที่โรงพยาบาลโดยไม่ได้นัด ทั้งขาจรและขาประจำซึ่งอาทิตย์หนึ่งแก้มหอมจะเข้าห้องผ่าตัดแค่สามวันอีกสองวันออกตรวจคนไข้ในขณะที่หญิงสาวกำลังจะออกไปทานข้าวก็มีเคสฉุกเฉินคนไข้โดนยิงเข้ามาหมอศัลยคนอื่นติดผ่าตัดทำให้เธอต้องออกไปดูคนไข้ที่ห้องฉุกเฉินแทนแต่เมื่อตรวจอาการเบื้องต้นแล้วไม่เป็นอะไรมากเธอจึงจัดการทำแผลเย็บแผลที่ห้องฉุกเฉินให้เรียบร้อยก่อนจะเขียนออเดอร์สั่งยาและให้นอนดูอาการที่โรงพยาบาลหนึ่งคืนทางด้านคนไข้ที่ถูกยิงมานั้นเป็นหนึ่งในลูกน้องของมาร์คัสชื่อว่า แดน และเป็นมือขาวของมาร์คัสที่ดูแลไนต์คลับ DND วันนี้ทางมาร์คัสมีนัดส่งของแถวชายแดนแต่ชายหนุ่มติดภารกิจสำคัญจึงมาคุมงานไม่ได้เขาจึงให้แดดเขาไปคุมงานวันนี้เมื่อส่งของเป็นที่เรียบร้อยในระหว่างทางที่กำลังกลับไนต์คลับก็โดนลอบทำร้ายคนอื่นๆไม่เป็นอะไรมีเพียงแดนที่โดนยิงเพียงคนเดียวเมื่อมาร์คัสรู้ข่าวว่าลูกน้องคนสำคัญโดนยิงก็รีบขึ้นเครื่องมาเมืองไทยโดยด่วนชายหนุ่มนั่งเครื่องบินส่วนตัวมาลงที่ดาดฟ้าของโรงยาบาลก่อนจะเข้าไปเยี่ยมแดนในขณะที่แก้มหอมจัดการคนไข้ห้องฉุเฉินเรียบร้อยหญิงสาวก็ออกไปหาอะไรทานต่อ หญิงสาวเลือกทานเป็นกาแฟกันขนมคุกกี้ที่อยู่ภายในโรงพยาบาล ทางด้านมาร์คัสเมื่อเห็นว่าแดนไม่เป็นอะไรมากเขาก็โล่งใจแต่เขายากรู้ว่าใครกับที่ทำแบบนี้หรือว่าจะมีหนอนบ่อนใส้ชายหนุ่มจึงยกหูหา จอนจอนเป็นเพื่อนคนเดียวของมาร์คัสที่อยู่เมืองไทยและทั้งคู่รู้จักกันตอนเรียนที่ฮ่องกงจอนเคยช่วยมาร์คัสไว้เลยทำให้คนทั่งคู่สนิทกัน

"ว่าไงคุณชายมาร์มีอะไรให้รับใช้" เสียงของจอนเอ่ยถามออกมา

"มึงรู้เรื่องที่เกิดขึ้นไหม!'' มาร์คัสมั่นใจว่าเพื่อนเขาต้องรู้เรื่องนี้แน่

"อืม" ปลายสายตอบกับมา

"มึงคิดว่ามันเป็นใคร" มาร์คัสถาม

"คืนนี้เจอกันหน่อยที่เดิม" เสียงของปลายสายตอบหลับมา

"อืมแต่เดี๋ยวนะมึงรู้ได้ไงว่ากูอยู่ที่ไหน"

"แล้วมึงคิดว่าไง"

"เอ่อ"

ทางด้านแก้มหอมที่กำลังตรวจคนไข้คนสุดท้ายและกำลังจะเตรียมตัวกลับ

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

เสียงเคาะประตูห้องตรวจดังขึ้นทำให้แก้มหอมเงยหน้าขึ้นเมื่อเห็นว่าคนที่เคาะเป็นใครหญิงสาวจึงรีบพูดขึ้น

"ไม่ว่าง"

น้ำหวานเมื่อได้ยินคำพูดของรุ่นน้องก็หัวเราะออกมาก่อนบอกจุดประสงค์ของวันนี้

"ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! เดี๋ยวยัยแก้มหอมวันฉันไม่ได้จะมาฝากเวรเธอนะ!"

แก้มหอมเงยขึ้นอย่างประหลาดใจก่อนจะยืนยันคำเดิม

"ไม่! ร้อยไม่! พันไม่!"

ทำไมเธอจะไม่รู้ว่ายัยบ้านี้ต้องการอะไรหากไม่ฝากเวรก็คงพ้นจากเรื่องเที่ยวครั้งที่แล้วเธอยังไม่ได้คิดบัญชีเลยนะมาครั้งนี้อีกเฮ้อ! แก้มหอมถอนหายใจเบาๆ ทำไมเธอจึงเรียกน้ำหวานว่ายัยบ้านั้นเหรอเพราะเธอทั้งคู่เป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็กๆบ้านอยู่ไกล้กันพ่อแม่เป็นเพื่อนกันแถมเรียนด้วยกันตั้งแต่เด็กพอโตขึ้นก็เรียนมหาลัยเดียวกันอีก น้ำหวาน อายุมากกว่าเธอแค่ปีเดียวทำพอมาฝึกงานดันมาฝึกที่เดียวกับที่ยัยนี่ทำอยู่อีกนี้ฉันหนียัยบ้านี่ไม่พ้นใช่ไหมโชคดีที่เธอพักกันคนละที่ไม่เช่นนั้นละก็เธอได้ปวดหัวตายแน่