มาเฟียร้ายพ่ายรักคุณหมอ ตอนที่ 6

ณ ร้านอาหารหรูในย่านตัวเมือง

ภายในห้องตอนนี้ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายมากันครบแล้วขาดเพียง มาร์คัส และ แก้มหอม ที่กำลังตาม

"เป็นไงบ้างตอนนี้ธุรกิจฝั่งโน้นราบรื่นดีไหม"

จักรกฤษณ์เอ่ยถาม ดอน

"ก็ดีนะแล้วแกละช่วงนี้ขาขึ้นนี้ได้กำไรเยอะละสิ"

"ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ก็ดีกว่าปีที่แล้วนิดหน่อย"

ส่วนทางด้านของ คุณมารตีและ คุณรัศมีตอนนี้กำลังคุยเรื่องความสวยความงามกันอย่างออกรสจะกระทั้งมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

ทำให้คนทั้งสี่หยุดการสนทนาลงโดยอัตโนมัติพร้อมกับหันมองไปยังประตูที่กำลังจะเปิดออกร่างบางในตอนนี้ที่กำลังก้าวเท้าหยุดชะงักก่อนจะส่งรอยยิ้มแบบรู้สึกผิดออกมามือทั้งสองข้างยกขึ้นไหว้พร้อมเสียงหวานๆตามออกมา

"สวัสดีคะ ขอโทษนะคะที่ปล่อยให้รอ"

แก้มหอมกล่าวออกมาอย่างรู้สึกผิดจริงๆวันนี้หญิงสาวมาในลุคน่ารักๆเรียบร้อยแต่ดูแพงเธอเลือกสวมใส่เดรสพอดีตัวสีชมพูพาสเทลปาดไหล่เล็กน้อยผมที่เคยมัดรวมตอนนี้ปล่อยเป็นธรรมชาติแต่งหน้าเพียงเบาบางปากเล็กจมูกหน่อยทำให้เตะตาต้องใจต่อผู้พบเห็นหลังจากทำความเคารพผู้ใหญ่เป็นที่เรียบร้อยหญิงสาวจึงเดินไปนั่งบนเก้าอี้ที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้แล้วผ่านไปไม่นานประตูบานนั้นก็เปิดออกอีกรอบก่อนจะมีชายหนุ่มรูปร่างสูงผิวขาวหน้าตาหล่อเหล่าดวงตาเฉียบคม แววตาดุดัน ผมสีน้ำตาลอ่อนๆที่ถูกเซตไว้เป็นอย่างดีชายหนุ่มสวมใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวปลอดกระดุมออกสองเม็ดสวมทับด้วยสูทสีดำราคาแพงอีกชั้นชายหนุมสวมใส่กางเกงสแล็คสีดำตัดด้วยรองเท้าหนังสีดำชายหนุ่มไล่สายตาไปเรื่อย ๆ จนหยุดที่ร่างบางที่ตอนนี้กำลังงนั่งสนใจโทรศัพท์มากว่าเขาแต่เอ๊ะทำไมเขาถึงคุ้นๆเธอจังเมือนเคยเจอที่ไหนสักที่มาก่อนแต่คิดเท่าไรก็คิดไม่ออกสักที

"อ้าวตามาร์แล้วก็มานั่งสิจะยืนบื้ออยู่ทำไม"

รัศมีพูดกับลูกชายก่อนจะหันไปหาแก้มหอมแล้วแนะนำให้ทั้งคู่รู้จักกันชายหนุ่มขยับเก้าอี้ออกก่อนจะนั่งลงใกล้ๆหญิงสาว

"หนูแก้มหอมนี้ตามาร์ลูกชายของป้าเองจ๊ะ"

แก้มหอมหันไปมองหน้าคนที่มาใหม่ด้วยสายตาที่คาดเดายากก่อนจะยกมือไหว้ทักทายตามมารยาท

"สวัสดีค่ะ"

เสียงหวานที่เอ่ยออกมาพร้อมกับส่งรอยยิ้มเป็นที่ดูธรรมาชาติมันชวนให้คนฟังหรือคนพบเห็นรู้สึกระรื่นหูน่าฟังยิ่งนักไม่เหมือนกับผู้หญิงหลายๆคนที่พยายามถึงเธอจะดูน่าสนใจอยู่บ้างแต่ก็ไม่ถึงกับจะทำให้เขาต้องแต่งานด้วยอยู่ดี หึ ๆเสียงหัวในลำคอเบาๆพร้อมกับมุมปากหนายกยิ้มเล็กน้อยก แต่มีหรือที่คนฉลาดอย่างแก้มหอมจะรู้ไม่ทันคนอย่างเขา

"สวัสดีครับ"

เสียงทุ้มที่เอ่ยมานั้นน่าฟังยิ่งนักสำหรับคนทั่วไปแต่มันใช้ไม่ได้กับแก้มหอมหรอกเพราะเธอมันมีภูมิต้านตานสูง

"อะ! อะ!มากันครบแล้วก็ลงมือทานเถอะอาหารก็ยกมาครบแล้ว"

ดอน เอ่ยออกมาเพื่อเป็นสัญญาณว่าได้เวลาทานข้าวแล้วหลังทานข้าวกันเป็นที่เรียบผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายก็ให้หนุ่มสาวได้เดินออกไปย่อยอาหารเพื่อทำความรู้จักกันยังไม่ทันที่คนทั่งคู่จะได้พูดกันโทรศัพท์ของมาร์คัสก็ดังขึ้นซะก่อนชายหนุ่มเดินแยกตัวออกไปรับโทรศัพท์ก่อนจะเดินกลับมาหญิงสาวว่าเขามีด่วนต้องขอตัวก่อน

"คุณแก้มหอมครับพอดีผมมีงานด่วนคงไปเดินเล่นกันคุณไม่ได้แล้วนะครับ"

มาร์คัสบอกหญิงสาว

"ค่ะงั้นเชิญเลยค่ะ ฉันเองก็ขี้เกียจเดินเหมือนกันงั้นลากันตรงนี้นะคะสวัสดีค่ะ"

แก้มหอมตอบกลับชายพร้อมยกไหว้แล้วเดินอกกมาทันทีหญิงสาวเองก็ไม่อย่างอยู่กับบรรยากาศที่มันน่าอึดอัดนี้เท่าไรนักมาร์คัสยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไรต่อหญิงสาวก็เดินหายเข้าไปในกลุ่มคนซะก่อนชายหนุ่มส่ายหัวน้อยให้กับความไวของเธอจริงๆแล้วมันไม่ใช่งานด่วนอะไรหรอกแต่เขาเห็นท่าทางอึดอัดเธอแล้วมันรู้สึกขัดตายังไงก็ไม่รู้ทำอย่างกับเขาน่ากลัวซะเหลือเกินทั้งที่ผู้หญิงคนอื่นๆมีแต่วิ่งเข้าหาเขาก่อนทั้งนั้นครั้งนี้เขาจะปล่อยเธอไปก่อนละกันจากนั้นชายหนุ่มก็รีบขับรถไปยังโกดังส่วนตัวทันทีทางด้านแก้มหอมหลังจากแยกตัวออกชายหนุ่มแล้วเธอก็ขับรถมานั่งร้านคาเฟ่ที่เป็นร้านประจำเป็นร้านชื่อร้านค่าเฟ่ในสวนบรรยากาศร่มรื่นอบอุ่นชวนฝัน มีพื้นที่โล่ หายใจสะดวก ตกแต่งสไสต์วินเทจตัวร้านเป็นบ้านขนาดเล็กที่ผสมผสานระหว่างปูเปลือยกับอิฐบล็อคที่ปกคลุมด้วยไม้เลื้อยและต้นไม้ที่เขียวขจีทำให้รู้สึกสบายตาทุกครั้งที่หันไปมอง บรรยากาศภายในร้านทาด้วยโทนสีขาว แบบสไตล์วินเทจ เฟอร์นิเจอร์ต่างเป็นไม้ ส่วนเกาอี้ผลิตมาจากหวายชั้นดีอาหารและเครื่องมีให้เลือกได้หลากหลายแก้มหอมสั่งเครื่องดื่มและคุกกี้เหมือนทุกครั้งที่มาหญิงสาวชอบมานั่งร้านนี้มากเพราะธรรมชาติภายในร้านสามารถเยียวยาจิตใจและอาการเหนื่อยเมื่อยล้าของเธอได้ดีมากหญิงสาวมักในเวลาในช่วงวันหยุดหรือช่วงจากการเลิกงานมานั่งเล่นที่ร้านทุกครั้งที่มีโอกาสวันนี้ก็เช่นกันหญิงสาวนั่งจนเพลินจนถึงเวลาเปิดร้านเธอก็ขับรถกลับคอนโดเพราะพรุ่งนี้เธอมีคิวต้องผ่าตัดคนไข้แต่เช้า