มาเฟียร้าย..พ่ายรัก
ขายาวก้าวเข้ามาในพื้นที่บ้านที่คุ้นเคย ที่ซึ่งเคยเป็นสถานที่แห่งความทรงจำระหว่างแอลและพรีมายา กรอบใบหน้ากวาดสายตาไปทั่วด้วยหัวใจที่วูบโหวง บ้านแห่งนี้ไม่เคยจะเงียบเชียบและปิดสนิทราวกับไม่มีคนอยู่ขนาดนี้
เขาถือวิสาสะเดินไปทั่วบริเวณบ้านของพรีมายา แล้วก็ต้องยิ่งรู้สึกใจหายเพราะตรวจดูจนทั่ว ชายหนุ่มก็ไม่เห็นแม้แต่วี่แววของหญิงสาว
ใบหน้าหล่อเหลาฉายชัดถึงความโศกเศร้าที่มีอยู่ข้างใน แววตาไม่สามารถปกปิดความเสียใจเอาไว้ได้อีกต่อไป มันจุกอยู่ที่คอจนพูดอะไรไม่ถูก ร่างสูงนั่งบนโชฟาที่มันเคยมีความทรงจำระหว่างพวกเขา
“ขอโทษค่ะ เลขหมายที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้…”
สายแล้วสายเล่าที่ถูกต่อไป กลับไม่มีใครรับสายหรือวี่แววของเธอเลย
แอลไม่อยากจะตีโพยตีพาย แม้จะรู้อยู่ลึกๆ
สองขาเรียวหยุดอยู่ ณ ที่ที่หนึ่ง หน้าตึกสูงตระหง่านที่ตั้งเด่นอยู่เบื้องหน้า ใช่แล้ว… ในที่สุดเธอก็ยอมที่จะเสี่ยงเข้ามาเล่นในเขาวงกตแห่งความรักนี้ แม้ไม่รู้ว่าจะมีอะไรรออยู่ตรงจุดหมายนั้นหรือไม่ก็ตามเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้เธอมายืนอยู่ที่นี่ก็คือ เธออยากจะทุ่มเทกับมันดูสักตั้ง แค่อยากจะเต็มที่กับมันให้ถึงที่สุด ก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้เต็มที่กับมันอีกแล้ว ไม่ใช่เพราะว่าเธอไม่หวาดกลัวกับความเสียใจอีกต่อไป แต่เพราะว่าเธอกลัวจะเสียใจต่างหาก ในท้ายที่สุดพรีมายาจึงตัดสินใจลองกลับมาหาอีกดวงใจที่ยังคงหวาดหวั่นและเจ็บปวดกับเรื่องที่เพิ่งประสบมามันเริ่มกลับมามีความหวัง บางทีแอลอาจจะจริงจังกับเธอจริงๆก็ได้ บางที… เธออาจจะแค่เพียงตีโพยตีพายไปเอง แอลอาจจะอยากลงหลักปักฐานกับเธอต่อให้สถานะระหว่างทั้งสองจะต่างกันราวฟ้ากับดินพรีมายาในตอนนี้เปรียบดั่งคนตาบอดที่กำลังหลงทาง โดยมีเสียงกระพือปีกของหิ่งห้อยเ
พี่คะ… นี่วีเอง”หญิงสาวคว้ามืออีกฝ่ายมากุมไว้ ด้วยสีหน้าแววตาแสนเศร้าสลด ก่อนจะเรียกชื่ออีกฝ่ายเบาๆเพื่อเรียกสติผู้เป็นพี่กรอบใบหน้าของชายหนุ่มจึงค่อยๆหันมาแล้วกระพริบตาอยู่สองสามครั้ง เพื่อปรับโฟกัสสายตาให้ชัดเจน เมื่อรู้ว่าเมื่อกี้ตนเองเพียงแค่ฝันไปความวูบโหวงที่มีในใจก็ยิ่งจะทวีคูณเขายังคงกวาดสายตาไปรอบห้องด้วยความหวังว่า พรีมายาอาจจะกลับมาหาตนเองแล้วก็ได้ แต่เมื่อลองนั่งคิดและเรียงลำดับเหตุการณ์ทั้งหมดใหม่ดูอีกครั้ง มันจึงทำให้แอลนึกได้แล้วว่าทั้งหมดที่เขาคิดมันก็เป็นเพียงแค่ความหวังลมๆแล้งๆเท่านั้น"นี่เราแค่ฝันไปเองเหรอ ถ้าไม่ตื่นขึ้นมาเลยคงจะดี"ในความฝันนั้นเขารู้สึกว่าได้สัมผัสกับพรีมายาจริง ๆวินาทีถัดมา ร่างสูงจึงรวบรวมพละกำลังทั้งหมดที่มีเพื่อพาร่างกายซูบโทรมของตนให้ลุกจากเตียงสายตาของแอลเริ่มกลับมาพร่ามัวอีกครั
พรีมายาหญิงสาวนัยน์ตาหวาน ผิวขาวตัวเล็ก พูดมาก โมโหง่าย ไม่ทำอะไรใครก่อน ไม่ยอมคน..โกรธง่ายหายเร็วแต่ตอนนี้เธอเรียนจบแล้ว แถมยังจบความรักแรกตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยของเธอไปกับวศินแฟนของเธอ... เธอจมอยู่แต่กลับความทุกข์มานาน...ส่วนพ่อของเธอเป็นหนี้รอบด้าน จนกระทั้งมาเฟียคอยมาตามที่บ้าน แต่พ่อของเธอก็ปกป้องเธอคอยกีดกันทุกวิถีทางไม่ให้เธอได้เจอกับพวกมาเฟียร้ายพวกนี้ ซึ่งเพราะพ่อเป็นห่วงความปลอดภัยของเธอและหวังให้เธอมีชีวิตที่ดี...แยมมี่เพื่อนสาวคนสนิทของพรีมายา..มีนิสัย รักสนุก ใครอยู่ไกล้เป็นต้องมีรอยยิ้ม ชอบแต่งตัว มีฐานะ .. แต่บ้าผู้ชายรอบกายของแยมมี่มีผู้ชายมากหน้าหลายตาเข้ามาให้เธอขย้ำอยู่ไม่ขาดสาย ...เมื่อพรีมายาเดินทางไปหาแยมมี่ที่คอนโด....แยมมี่สังเกตุเห็นพรีมายา นั่งเงียบ..หงอยๆหน้าซี๊ดผากราวกับซากดึกดำบรรพ์ เธอจึงถามต้นสายปลายเหตุ กับเรื่องราวที่เกิดขึ้น..."มึง...ที่นั่งอยู่เยี่ยซากศพ หรือ ฟรอสซิล ทำไมถึงซี๊ด ได้ขนาดนี้."เพื่อนสาวเอ่ยถามด้วยความฉงน.."ก็....ฉันเลิกกับวศินแล้ว...มันบอกว่าฉันไม่ยอมมันเว้ย...."พรีมายาพูดด้วยเสียงสั่นเครือราวกับจะร้องไห้"โอ้ยยย......!!!!!!!!!!มึ
พรีมายาพยายามสะกดความรู้สึกมองดวงตาคู่คมเฉียบของชายหนุ่มหล่อที่เล็งไว้ผู้อยู่ห่างจากบาร์ หน้าเคาน์เตอร์ที่เธอนั่งอยู่ไม่ไกลนัก ก่อนหน้านี้..หล่อนคิดหน้าตาดีแล้ว ยังสังเกดุเห็นว่านัยน์ตาของเขาเป็นสีน้ำตาลและอบอุ่น..หากวินาทีนี้เปลี่ยนเป็นดำขลับมีเสน่ห์ นั่นรวมถึงการจ้องมอง มายังใบหน้าของเธอไม่วางสายตาด้วยเช่นกัน.."ทำไมใจสั่นจัง"อย่างน้อยก็มั่นใจได้ว่าการปรากฎตัวของเธอในครั้งนี้ไม่ผิดจังหวะแน่นอนศอกหนึ่งข้างพร้อมวางคางได้รูปลงบนหลังมือ เผยรอยยิ้มน้อยๆส่งไปให้อีกฝ่าย ไม่ใช่เรื่องแปลกที่ ชายหนุ่มผู้อยู่ท่ามกลางเสียงเพลงจะส่งยิ้มตอบกลับเขายกแก้วขึ้นชนกลางอากาศเป็นการทักทายเธอเช่นกัน ช่วงทำนองเลงแผ่วลง บทเพลงจังหวะ เพลงป๊อบ บรรเลงอย่างต่อเนื่อง กระซิบบอกชายหนุ่มให้ลุกจากโซฟาสีแดงนั่น..เดินมานั่ง บาร์ ข้างๆเธอ"จะรังเกียจไหมถ้าผมจะเลี้ยงค็อกเทลคุณสักแก้ว"ไม่น่ารังเกียจหรอก...เป็นการทักทายที่น่าสนใจ..บ่งบอกถึงนิสัยเจนจัดเรื่องผู้หญิงของเขาได้อย่างได้เป็นอย่างดี.."ได้สิคะ"พรีมายาตอบรับทันควัน โดยไม่ละต่อแววตาดุจพญาอินทรีของอีกฝ่าย.."ถ้าคุณไม่แอบใส่สารอย่างอื่นเข้าไป..ก็น่าจะไม่มีปัญหาอะไร
เสียงแยมมี่เพื่อสาวคนสนิทเอ่ยห้ามเพื่อนไม่ทันคิดไม่ถึงว่าหล่อนกล้าดื่ม ...พรีมายา..หมดแก้ว ..สำลัก.."แค่ก ๆ ๆ นะ นะ น้ำ.." เพราะเธอเองก็ไม่คุ้นเคยกับแอลกอฮอร์พวกนี้เท่าไหร่หนุ่มเพลย์บอยผู้นั้นจึงยื่นน้ำให้..พร้อมสั่งให้บาร์เทนเดอร์ ยกมาเสริร์ฟเพิ่ม..."เดี๋ยวผมเลี้ยงเองนะครับ"เพื่อนสาวคนสนิทจึงเอ่ยออกไป.."ไม่เป็นไรค่ะ" "ให้เกียรติ ดื่มกับผมเถอะนะครับ" แต่แยมมี่ดูจะปลื้มพ่อหนุ่มเพลย์ และเพื่อนของเขาไม่ใช่น้อยจึงยอมดื่มด้วยไปหลายแก้วจนกระทั่งตัวเองเริ่มเมา...บรรยากาศเปิดเพลงป๊อบฟังสบายเข้าท่อนคุ้นเคย พลันหัวใจเคลิบเคลิ้มไปตามความไพเราะ..แอล..ยังแอบมองอยู่ไกล ๆ พยายาม จะไม่สนใจ แต่ก็อดที่มองไม่ได้.."บอสครับ ให้ผมจัดการมั้ยครับ?"..เสียงทุ้มของบอดิการ์ดมือขวาของแอลเอ่ยถาม"ไม่เป็นไร..ช่างเถอะ.."แล้วแยมมี่หันมากระซิบข้างหูพรีมายา ว่า "แกนี่เสน่ห์แรงจริงๆ มีหนุ่มๆมารุมสนใจขนาดนี้" แต่..ทันใดนั้นพรีมายาเริ่มรู้สึกมึนหัวอยากจะอ้วก"แกช้านมึนมากแบบนี้เรียกเมามั้ย ฉันอยากไปห้องน้ำ""ได้..เดี๋ยวฉันพาไปไหวมั้ย "แยมมี่ซึ่งก็อยู่ในอาการมึนเช่นเดียวกันกับพรีมายา หนุ่มเพลย์บอยได้ยินดังนั้นจ
ย้อนไปตอนที่ พรีมายาคบกับวศิน แฟนเก่า เขาและเธอ เจอกันครั้งแรก...ตอนมหาวิทยาลัยปี 1 ก่อนหน้านั้นพรีมายาไม่เคยมีแฟน...เลยไม่มีประสบการณ์ อาจจะมีชายหนุ่มมากหน้าหลายตาวนเวียน เข้ามาจีบเธอแต่เธอบ้างอาจจะด้วยความที่เธอรูปร่าง หน้าตาดี..กระนั้นเธอไม่ได้สานสัมพันธ์เพราะยังไม่เจอคนที่ถูกใจแถมยังไม่เข้าใจในความรักสักเท่าไหร่นักเมื่อเธอคบกับวศินเป็นความรักในวัยเรียน ตามแบบฉบับที่เธอเข้าใจ....เดินห้าง กินข้าว ดูหนัง ทำหลายๆอย่างร่วมกัน..เหมือนคู่รักทั่วไปเมื่อครั้นมีโอกาสที่วศินและเธอได้อยู่ร่วมกัน ทุกครั้งที่วศินขอมีอะไรด้วย ..พรีมายาจะบอกว่าไม่พร้อม ต้องแต่งงานกันก่อน เธอไม่เคยยอมให้วศินและปฏิเสธ วศินตลอดแม้วศินเคยจะพยายามขืนใจเธอหลายครั้งแต่เธอก็รอดมาได้ทุกครั้งเพราะกลัวท้องยังเรียนไม่จบ..วศินเลยแอบไปคบสาวที่มหาวิทยาลัยเดียวกันชื่อใบเฟิร์น เรียนอยู่คณะเดียวกันโดยที่พรีมายาไม่รู้มาก่อน...ด้วยความที่ไว้ใจ.. จนกระทั้งวันลอยกระทง พรีมายากะจะไปเซอร์ไพร้ชวนวศินไปลอยกระทง....ในคืนนั้นเธอกลับไปเจอภาพบาดตาบาดใจร้ายแรงที่สุดในชีวิตที่ช็อคแทบก้าวขาไม่ออก...เธอเห็นวศินนอนอยู่กับผู้หญิงคนอื่นในห้องคอนโ
แอล มองร่างบางที่อยู่ตรงหน้า..เธอหน้าแดงแก้มระเรื่อ ดูเหนื่อยหอบ หลังถาม ว่าต่อไม๊..แต่ถ้าหยุดตอนนี้เขาก็หยุดไม่ได้แล้วเช่นกัน.. พูดจบ แอลประกบปากหนาเข้าลิ้มรสความหวานจากปากของเธอทันที เรือนร่างของเธอเปลื้องจากอาอาภรณ์คงเหลือเพียงเกาะอกชิ้นน้อยของเธอ...เขาไม่รอช้าปลดเปลื้องมันออกอย่างชำชำนาญ.. "อืออออออออออ" เมื่อเริ่มรู้สึกตัว เธออยากจะต่อต้าน... แต่มีความรู้สึกบางอย่างแทรกเข้ามาทำให้เธอคล้อยตามเขาเป็นระยะ..เป็นสัมผัสที่เธอไม่เคยรู้สึกมาก่อน.. พรั๊บ...เสียงของเสื้อผ้าราคาแพงของเขาถูกโยนกระทบลงพื้นปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเขาออก ...พร้อมกับเบียดตัวเข้า..ตรงกลางหว่างขาเล็ก...ค่อยๆลูบไล้ขาอ่อนจากด้านนอกเข้าสู่เนินสาว ...เมือความเป็นชายสัมผัสเธอจนเธอสะดุ้ง... "มะ มะ ไม่"...เธอเริ่มรู้สึกตัว...เธอยกสองมือเรียวบางดันแผงหน้าอกของร่างใหญ่ไว้... "ยะ..ยะ.หยุดก่อนได้มั้ย..??" "โถ่ว..!!!!!!บอกแล้วไง...ถ้าได้ไปไม่หยุดแล้วนะ"...แอลพูดจบ ยกยิ้ม ประทับริมฝีปากหนาโน้มตัวเข้าหาทับร่างของเธออีกครั้งเพื่อให้เธอต่อต้านอะไรอีก เมื่อปลุกอารมณ์เร้าก่อนกระตุกเกร็งถี่จนเธอสติหลุดไปอีกครั้ง...พรีมา
ภายในห้องนอนสุดหรู ประดับด้วยเฟอร์นิเจอร์ราคาแพง ไฟสลัวที่สาดส่องราวกับจะช่วยขับกล่อมบรรยากาศให้เต็มไปด้วยมนต์สะกดแห่งกามารมณ์ มีเพียงเสียงลมหายใจของเขาท้้งคู่ที่อยู่ในความที่เงียบสงัด..เมื่อทุกอย่างดั่งสวรรค์เป็นใจขนาดนี้ ชายหนุ่มและหญิงสาวอยู่ด้วยกันสองต่อสองลมหายใจอุ่นร้อนรินรดต้นคอ ...ความปรารถนาในใจของแอล อยากจะครอบครองเธออีกครั้งยอดอกชูชันชวนเย้าให้ดูดดื่มราวกับน้ำผึ้งหอมหวานจนอดใจไม่ไหว ...ฟุบ!!!เขาโยนทิชชูลงถังขยะ...แน่นอน...เขาไม่ใช่พระอิฐพระปูนเขาก็ผู้ชายคนนึงที่มีความไคร่ดั่งชายปรกติ...ร่างหนาหันใบหน้าก้มโค้งมาบรรจงจูบลง เนินอกสวยของเธอบดขยี้ริมฝีปากอย่างเอาแต่ใจซุกไซร้ดูดดึง เคล้าคลึ้งที่เนินเนินอกสวยนั้นอีกครั้ง..."อ๊าย...จะ เจ็บ"...เธอร้องครวญครางประท้วง...มือบางทาบแผกอกแกร่งใช้แรงผลักพลันดันมันออก...แอลได้ยินดังนั้นผู้ที่กำลังอยู่ในกามารมณ์ครุกรุ่น ใช่ว่าจะฟังเสียงนั้นก็ไม่ เขากระตุกยิ้มมุมปาก จับมือน้อยสองข้างของเธอออก ถอดถอนลิ้นจากหน้าอกเลื่อนไซร้คอ โลมเลียขบกัดเบาๆ แล้วแทรกลิ้นหนาเข้าไปที่ปากอิ่มของเธอ....เขากวาดดูดดึงลิ้นจนกายของเธอ
พี่คะ… นี่วีเอง”หญิงสาวคว้ามืออีกฝ่ายมากุมไว้ ด้วยสีหน้าแววตาแสนเศร้าสลด ก่อนจะเรียกชื่ออีกฝ่ายเบาๆเพื่อเรียกสติผู้เป็นพี่กรอบใบหน้าของชายหนุ่มจึงค่อยๆหันมาแล้วกระพริบตาอยู่สองสามครั้ง เพื่อปรับโฟกัสสายตาให้ชัดเจน เมื่อรู้ว่าเมื่อกี้ตนเองเพียงแค่ฝันไปความวูบโหวงที่มีในใจก็ยิ่งจะทวีคูณเขายังคงกวาดสายตาไปรอบห้องด้วยความหวังว่า พรีมายาอาจจะกลับมาหาตนเองแล้วก็ได้ แต่เมื่อลองนั่งคิดและเรียงลำดับเหตุการณ์ทั้งหมดใหม่ดูอีกครั้ง มันจึงทำให้แอลนึกได้แล้วว่าทั้งหมดที่เขาคิดมันก็เป็นเพียงแค่ความหวังลมๆแล้งๆเท่านั้น"นี่เราแค่ฝันไปเองเหรอ ถ้าไม่ตื่นขึ้นมาเลยคงจะดี"ในความฝันนั้นเขารู้สึกว่าได้สัมผัสกับพรีมายาจริง ๆวินาทีถัดมา ร่างสูงจึงรวบรวมพละกำลังทั้งหมดที่มีเพื่อพาร่างกายซูบโทรมของตนให้ลุกจากเตียงสายตาของแอลเริ่มกลับมาพร่ามัวอีกครั
สองขาเรียวหยุดอยู่ ณ ที่ที่หนึ่ง หน้าตึกสูงตระหง่านที่ตั้งเด่นอยู่เบื้องหน้า ใช่แล้ว… ในที่สุดเธอก็ยอมที่จะเสี่ยงเข้ามาเล่นในเขาวงกตแห่งความรักนี้ แม้ไม่รู้ว่าจะมีอะไรรออยู่ตรงจุดหมายนั้นหรือไม่ก็ตามเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้เธอมายืนอยู่ที่นี่ก็คือ เธออยากจะทุ่มเทกับมันดูสักตั้ง แค่อยากจะเต็มที่กับมันให้ถึงที่สุด ก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้เต็มที่กับมันอีกแล้ว ไม่ใช่เพราะว่าเธอไม่หวาดกลัวกับความเสียใจอีกต่อไป แต่เพราะว่าเธอกลัวจะเสียใจต่างหาก ในท้ายที่สุดพรีมายาจึงตัดสินใจลองกลับมาหาอีกดวงใจที่ยังคงหวาดหวั่นและเจ็บปวดกับเรื่องที่เพิ่งประสบมามันเริ่มกลับมามีความหวัง บางทีแอลอาจจะจริงจังกับเธอจริงๆก็ได้ บางที… เธออาจจะแค่เพียงตีโพยตีพายไปเอง แอลอาจจะอยากลงหลักปักฐานกับเธอต่อให้สถานะระหว่างทั้งสองจะต่างกันราวฟ้ากับดินพรีมายาในตอนนี้เปรียบดั่งคนตาบอดที่กำลังหลงทาง โดยมีเสียงกระพือปีกของหิ่งห้อยเ
มาเฟียร้าย..พ่ายรักขายาวก้าวเข้ามาในพื้นที่บ้านที่คุ้นเคย ที่ซึ่งเคยเป็นสถานที่แห่งความทรงจำระหว่างแอลและพรีมายา กรอบใบหน้ากวาดสายตาไปทั่วด้วยหัวใจที่วูบโหวง บ้านแห่งนี้ไม่เคยจะเงียบเชียบและปิดสนิทราวกับไม่มีคนอยู่ขนาดนี้เขาถือวิสาสะเดินไปทั่วบริเวณบ้านของพรีมายา แล้วก็ต้องยิ่งรู้สึกใจหายเพราะตรวจดูจนทั่ว ชายหนุ่มก็ไม่เห็นแม้แต่วี่แววของหญิงสาวใบหน้าหล่อเหลาฉายชัดถึงความโศกเศร้าที่มีอยู่ข้างใน แววตาไม่สามารถปกปิดความเสียใจเอาไว้ได้อีกต่อไป มันจุกอยู่ที่คอจนพูดอะไรไม่ถูก ร่างสูงนั่งบนโชฟาที่มันเคยมีความทรงจำระหว่างพวกเขา“ขอโทษค่ะ เลขหมายที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้…”สายแล้วสายเล่าที่ถูกต่อไป กลับไม่มีใครรับสายหรือวี่แววของเธอเลยแอลไม่อยากจะตีโพยตีพาย แม้จะรู้อยู่ลึกๆ
มาเฟียรัก พักร้ายฝันสลาย“อืม งั้นฉันจะไปจัดการเอง”เสียงทุ้มตอบกลับปลายสายด้วยโทนเสียงที่ดูจริงจังกว่าทุกที เสียงกระซิบกระซาบบ่งบอกได้ว่าเรื่องที่ตัวเองกำลังคุยอยู่นั้นช่างเป็นเรื่องสำคัญและไม่ต้องการอยากให้ใครมาได้ยินจริงๆ สีหน้าขึงขังคิ้วทะนงขมวดมุ่น เขายังคงยืนเคร่งคร่ำอยู่ผู้เดียวโดยไม่รู้สึกตัวเลยว่าด้านหลังของตนเองกำลังมีคนแอบฟังตัวเองกำลังคุยโทรศัพท์อยู่“ดี… เตรียมรถมาได้เลย แล้วอย่าให้มันหนีไปไหนได้”เมื่อธุระสำคัญถูกจัดการไปได้แล้วหนึ่งเปลาะ มือถือสมาร์ทโฟนจึงถูกวางสายลงแล้วเก็บเข้าไปในกระเป๋ากางเกงดังเดิม แอลพลิกตัวกลับมา เตรียมจะกลับเข้าไปเอาสูทด้านใน แต่แล้วเขาก็ต้องผงะเมื่อกรอบสายตาหันมาพบกับร่างของหญิงสาวผู้เป็นที่รักของตนกำลังยืนรอเขาอยู่ก่อนแล้ว“มีเรื่องด่วนหรือคะ?”
มาเฟียคลั่งรักแสงแดดโลมเลียตามผิวกายขาวละเอียดของหญิงสาวที่กำลังนอนหลับอุตุอยู่ในอ้อมกอดแกร่งของชายหนุ่ม ลมหายใจพ่นออกมาแผ่วเบาสม่ำเสมอภายใต้สายตาของร่างสูงที่กำลังกอดกระชับตัวของเธอเอาไว้จุ๊บ…เสียงจุมพิตดังขึ้นเมื่อในยามที่แอลกดริมฝีปากลงที่หน้าผากมนของพรีมายาด้วยความเอ็นดูสายแล้วสายเล่าของขิมโทรจิกผู้เป็นเจ้านาย กระนั้นชายหนุ่มกลับเลือกที่จะบอกกับเลขาสาวไปว่าวันนี้ตนจะขอเลื่อนนัดออกไปทั้งหมด เหตุก็เพราะ การที่ได้มีเวลากับคนตนรักนั้นช่างเป็นโมเมนต์ที่แสนล้ำค่าของแอลหัวใจของเขายังคงเต้นระส่ำเมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เขายกยิ้มออกมาก่อนจะซบแนบใบหน้าลงที่กลุ่มผมสลวยของหญิงสาว“อือ…”เสียงครางดังขึ้นเบาๆ ในลำคอ บ่งบอกว่าหญิงสาวตรงหน้านั้นเริ่มรู้สึกตัวแล้ว แอลจึงหยุดนิ่ง
เสียงเฉอะแฉะดังก้องอยู่ภายในรถสีดำคันหรู โดยที่พรีมายาก็ยังไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองขึ้นมาคร่อมอยู่บนตักของแอลตั้งแต่เมื่อไหร่ เพราะเผลอปล่อยให้ตัวเองได้ทำตามสัญชาตญาณไปครั้นจะมาหยุดกลางคันเอาเสียตอนนี้ จิตใจลึกๆของเธอก็คงจะรู้สึกขัดใอยู่ไม่น้อย แรงความเสน่หาของพรีมายานั้นเริ่มท่วมท้น จนในที่สุดเธอก็ต้องยอมจำนนต่อมันฝ่ามืออุ่นของแอลลูบไล้ไปตามสะโพกขาวอวบกลมกลึงแล้วออกแรงรั้งกายให้หญิงสาวตรงหน้าบดเบียดเข้ามารับกับจังหวะของเขา แม้จะเป็นเพียงแค่การจูบเล้าโลมแต่มันก็ทำให้พรีมายาอดไม่ได้ที่จะเผลอครางเสียงกระเส่าออกมา เพราะว่าในตอนนี้ทุกอณูของร่างกายเธอนั้นอ่อนไหวและไวต่อการสัมผัสของแอลเป็นอย่างมากริมฝีปากยังคงถูกแอลครอบครองและแลกเปลี่ยนความหวานให้แก่กันและกันอย่างเร่าร้อน เรียวลิ้นของแอลกระหวัดเกี่ยวไล่ชิมรสชาติความหวานอย่างไม่หยุดพักจนพรีมายาแทบจะหายใจไม่ทัน กรอบใบหน้าหล่อเหลายังคงบดจูบลงมาราวกับว่าจะสามารถกลืนกินตัวเธอได้จริงๆ ปากสีเชอรี่อวบอิ่มขอ
ลมเย็นเฉียบถูกระบายออกมาจากทางช่องแอร์ในตัวรถสปอร์ตคันหรู โดยมีแอลเป็นคนขับให้ ไม่มีเสียงเพลงเปิดคลออย่างเช่นทุกที พรีมายาเองก็ยังรู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่เริ่มจะมาคุแต่ก็ยังไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาเช่นเดียวกับแอลที่ก็ยังคงนิ่งงันและขับรถต่อไป หัวสมองของพรีมายาเริ่มคิดเรื่องราวอะไรไปเรื่อยเปื่อยนับตั้งแต่ที่อีกฝ่ายเดินกลับมาจากการคุยโทรศัพท์ บางที… แอลอาจจะมีเรื่องเครียดอะไรอยู่ก็ได้ถ้าหากคนที่เรารักมีเรื่องเครียด เธอก็ต้องยิ่งอยู่ข้างๆเขาไม่ใช่หรือยัยพรีม…ใบหน้าสวยหันมามองยังเสี้ยวหน้าคมคายของชายหนุ่มอีกครั้ง ก่อนที่สุดท้ายจะรวบรวมความกล้าทั้งหมดแล้วเปล่งคำถามออกมา อย่างน้อยๆความเคลือบแคลงสงสัยจะได้ถูกไขให้กระจ่างเสียที“มีอะไรหรือเปล่าคะ…”ถึงจะบอกว่ารวบรวมความกล้า แต่ว่าอีกใจของหญิงสาวกลับยิ่งหวาดกลัวกับคำตอบและปฏิกิริยาของอีกฝ่ายมากไม่แพ้กั
จูบทำให้คิดบนโต๊ะที่มีผ้าปูสีขาวถูกวางเรียงรายไปด้วยขนมเครื่องดื่มและอาหารมากมาย แก้วน้ำผลไม้สีหวานหนึ่งแก้วจึงถูกยกขึ้นมาจิบเป็นการฆ่าเวลาแทน ถึงจะบอกว่าหญิงสาวรู้สึกอยากอยู่คนเดียว แต่จริงๆแล้วในใจลึกๆเธอกลับรู้สึกหึงมากกว่าที่สาวๆให้ความสนใจ“สติหน่อยสิพรีมายา แค่ดูใจกันแค่นี้ก็รีบเอาใจลงไปเล่นซะแล้ว”"เดี๋ยวมานะ ไปห้องน้ำก่อน "แอลเป็นฝ่ายไปห้องน้ำบ้างเนื่องจากเมื่อครู่เพื่อนขอชนเขาดื่มไปหลายแล้ว ร่างสูงจึงเดินลุกออกไปพรีมายาพึมพำดังออกมากับตัวเอง แม้รู้อยู่แก่ใจตั้งแต่แรกแล้วว่าหากปล่อยใจไปเลยตามเลย สุดท้ายตัวเธอก็คงจะต้องกลับไปเจ็บปวดเช่นเดิม แต่อีกใจก็กลับดื้อรั้นและยังเลือกจะวางใจให้อีกฝ่ายเช่นนี้ต่อไป“สบายดีไหม ?”ระหว่างที่พรีมายากำลังคิด
เฮ้อ…”เสียงทอดถอนหายใจดังขึ้น สองขาเรียวก็ยังคงก้าวเดินไปยังโซนจัดเลี้ยงเพื่อที่จะปลีกวิเวกไปอยู่คนเดียวสักพักเชื่อว่า" เงิน"สามารถซื้อทุกอย่างที่อยากซื้อได้และทำให้ชีวิตตัวเองดีขึ้น ที่พรีมายาทำงานที่คาเฟ่ นอกจากต้องการลืมใครสักคนแล้ว อีกอย่างก็เพียงจะเก็บเงินก้อนสักพักเพื่อลงทุน ทำธุรกิจส่วนตัว พรีมายาอยาก มีร้านคาเฟ่เล็กๆ พร้อมกับการขายสินค้าออนไลน์ที่หวังว่าชีวิตเธอต้องดีกว่านี้ ส่วนเงินที่แอลแอบเอาใส่กระเป๋าพรีมายามานั้นเธอกะจะคืนเขาไป อย่างไรแล้วถ้าเลือกที่จะกลับไปคบกับแอลชีวิตเธอจะเป็นเช่นไรก็ไม่อาจรู้ได้.."ทุน" เป็นสื่งสำคัญที่จะทำให้เป้าหมายเธอสำเร็จ เมื่อตอนเด็กหญิงสาวเคยช่วยแม่ขายของ ก่อนที่พ่อกับแม่เธอแยกทางกันที่บ้านเคยมีร้านขายกิ๊ฟช็อปเล็กๆ จากที่พ่อแม่แยกทางกัน แม่ของพรีมายา ออกจากบ้านไปอยู่กับครอบครัวใหม่ ส่วนพรีมายาต้องอยู่เรียนหนังสือ กับพ่อที่บ้านณ ตอนนั้นพ่อฐานะดีกว่า สามารถส่งเธอเรียนได้ แม่จึงให้เธออยู่เรียนหนั