ภายในห้องนอนสุดหรู ประดับด้วยเฟอร์นิเจอร์ราคาแพง ไฟสลัวที่สาดส่องราวกับจะช่วยขับกล่อมบรรยากาศให้เต็มไปด้วยมนต์สะกดแห่งกามารมณ์ มีเพียงเสียงลมหายใจของเขาท้้งคู่ที่อยู่ในความที่เงียบสงัด..
เมื่อทุกอย่างดั่งสวรรค์เป็นใจขนาดนี้ ชายหนุ่มและหญิงสาวอยู่ด้วยกันสองต่อสองลมหายใจอุ่นร้อนรินรดต้นคอ ...ความปรารถนาในใจของแอล อยากจะครอบครองเธออีกครั้งยอดอกชูชันชวนเย้าให้ดูดดื่มราวกับน้ำผึ้งหอมหวานจนอดใจไม่ไหว ...
ฟุบ!!!เขาโยนทิชชูลงถังขยะ...แน่นอน...เขาไม่ใช่พระอิฐพระปูนเขาก็ผู้ชายคนนึงที่มีความไคร่ดั่งชายปรกติ...ร่างหนาหันใบหน้าก้มโค้งมาบรรจงจูบลง เนินอกสวยของเธอบดขยี้ริมฝีปากอย่างเอาแต่ใจซุกไซร้ดูดดึง เคล้าคลึ้งที่เนินเนินอกสวยนั้นอีกครั้ง...
"อ๊าย...จะ เจ็บ"...เธอร้องครวญครางประท้วง...มือบางทาบแผกอกแกร่งใช้แรงผลักพลันดันมันออก...
แอลได้ยินดังนั้นผู้ที่กำลังอยู่ในกามารมณ์ครุกรุ่น ใช่ว่าจะฟังเสียงนั้นก็ไม่ เขากระตุกยิ้มมุมปาก จับมือน้อยสองข้างของเธอออก ถอดถอนลิ้นจากหน้าอกเลื่อนไซร้คอ โลมเลียขบกัดเบาๆ แล้วแทรกลิ้นหนาเข้าไปที่ปากอิ่มของเธอ....เขากวาดดูดดึงลิ้นจนกายของเธอ
ใจละเมอ..ถึงแม้ว่าเขาจะคิดจริงใจกับเธอจริงๆ อย่างไรเสียพรีมายาก็คงจะรับความรู้สึกเหล่านั้นเอาไว้ไม่ได้อยู่ดี เพราะสถานะระหว่างเธอและเขามันแตกต่างกันมากเกินไป…"หรือฉันต้องให้เค้ารับผิดชอบเหมือนครั้งแรกที่ได้บอกไปนะ"หญิงสาวปล่อยให้ความรู้สึกและเหตุผลต่อสู้กันอยู่เช่นนั้น ความเสียใจมันทวีคูณแล้วเข้าถาโถมจิตใจที่แตกสลายเสียจนเธอไม่สามารถประคองสติไว้ได้อีกต่อไป จนเธอคิดไม่ออกแล้วด้วยซ้ำว่าต่อจากนี้พรีมายาจะดำเนินชีวิตอย่างไรต่อการจากลามันเจ็บปวดขนาดนี้เลยหรือ…พรีมายาคิด ก่อนที่จะยังคงร่ำไห้ต่อไปอีกพักใหญ่จนหญิงสาวหมดแรงแล้วผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยล้าในที่สุด….รุ่งเช้าวันต่อมา ...พรีมายานึกขึ้นได้ว่าหากเธอท้องจะทำอย่างไรกัน ในหัวพลันนึกขึ้นได้ว่าเคยอ่านบทความนึงแนะแนวเกี่ยวกับเพศศึกษา
ณ.เซฟเฮ้าส์สุดหรูของมาเฟียแอล....พิจารณามองหญิงสาวที่อยู่ตรงข้างหน้าเขาตอนนี้ เธอเป็นผู้หญิงประเภทใหนกันแน่..แอลกำลังครุ่นคิด เธอเป็นประเภทชอบนอนกับผู้ชายรูปร่างร่างหน้าตาและฐานะดีหรือ แต่ดูจากที่เธอเพิ่งเสียความสดซิงให้เขาเมื่อคืนนี้เป็นคนแรกก็ไม่น่าจะใช่...หรือเป็นพวกรักนวลสงวนตัวเป็นอย่างยิ่ง นิสัยและแววตาของเธอตอนนี้ยากแก่การคาดเดาจนแอลเริ่มสับสนแต่มาเฟียอย่างเขาไม่จำเป็นต้องแคร์อะไรนี่....ใช่ว่าจะไม่เคยนอนกับผู้หญิง..นอนคืนเดียวเงินฟาดหัวก็จบต่างคนต่างไปไม่ต้องผูกมัดอะไรไม่ต้องรู้สึกผิด....แต่สำหระบเธอคนนี้ทำไมมัน.....รู้สึกแปลกๆ...สำหรับเขาแอลแล้วมีแต่ผู้หญิงอยากเข้าหา ด้วยฐานะและหน้าตาอันหล่อเหลาหุ่นซิกแพ็คราวกับนายแบบ...ครั้นเมื่อแอลขยับ เข้าไกล้ แต่เธอกลับถอยหนี ลมหายใจอุ่นรดใบหน้า ประสาทสัมผัสการรับรู้อารมณ์และความรู้สึกบ่งบอกว่าเธอกำลังหวาดกลัวเขาอยู่ตอนนี้...พรีมายาผลักร่างแกร่งให้ออกห่างด้วยความกลัวจนตัวสั่น....ดึงผ้าห่มมาปิดร่างบางของเธอเอาไว้..."ออกไปข้างนอกก่อน" เสียงเรียบของแอลสั่งแม่บ้านที่สั่งให้มาดูแลเธอ ให้ออกไปก่อ
ณ ห้างสรรพสินค้าชื่อดังแห่งหนึ่งในใจกลางเมืองหลวงแอลและพรีมายายังคงเดินชมสินค้าชั้นนำต่างๆ มากมาย โดยมีพนักงานตามแบรนด์ช็อปชั้นนำออกมาต้อนรับ เนื่องจากทุกคนในนี้ต่างรู้จักตัวชายหนุ่มดี เพราะนอกจากชายหนุ่มผู้นี้จะมีรูปร่างหน้าตาแสนหล่อเหลา สาวๆ ในวงในก็ยังต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า ประเป๋าหนักทั้งยังสายเปย์…“ไปลองชุดนี้สิ”จู่ๆ เสียงทุ้มลึกก็เอ่ยดังขึ้น ส่งผลให้เธอต้องหันไปมองตาม เมื่อดวงตาคู่สวยปราดพบกับสิ่งที่ชายหนุ่มหมายถึงก็ถึงกับต้องทำหน้าตาเหลอหลา“ใครมันจะไปกล้าใส่กัน!”พรีมายาหันมาเอ็ดใส่ทันที คิ้วเรียวขมวดยุ่งพลางกระแทกศอกใส่อกแกร่งไปเบาๆ หนึ่งที รอยยิ้มเจ้าเล่ห์จากใบหน้าคมคายจึงผุดยิ้มขึ้นก่อนแอลจะยอมปล่อยให้หญิงสาวเดินเลือกของต่อไป ชุดที่ชายหนุ่มว่ามันก็เป็นชุดว่ายน้ำสุดวาบหวิวที่เว้าหน้าเว้าหลังเสียจนอะไรๆ แทบจะโผล่ออกมาทักทายประชาชีได้อยู่แล้ว ต่อให้จ้างพรีมายาสักสามแสนเธอก็จะไม่ใส่ชุดนี้เด็ดขาด!เมื่อตกลงจ่ายเงินกันเสร็จหญิงสาวจึงรีบเดินดุ่มๆ ออกมาด้วยความว่องไว เพราะอยู่สู้หน้าพนักงานที่อยู่ในร
พรีมายากึ่งเดินกึ่งวิ่งพยายามที่จะเดินออกไปเรียกแทกซี่ขึ้นรถกลับบ้านคราเดียวกันพลันรู้สึกหวิวไหวประหลาดไหลซ่านไปตามร่างกายเหมือนวิ่งวนด้วยความสับสนกระวนกระวาย ก่อนจะหยุดที่อกข้างซ้ายหัวใจอันเฝ้าปรารถนาฉับพลันเสียงเบรกเสียงแตร รถอะไรบางอย่างคันนึงดังลั่นไปทั่ว"ปริ้น................"เสียงเบรกดังยาวๆร่างของพรีมายาล้มลงกับพื้น เสื้อผ้าที่สวมใส่ก็เปียกปอนด์ไปด้วยโคลนตม"โอ้ยยยยย!!!!" พรีมายาร้องเสียงหลงพรางก้มตัวลงจับที่เข่า..ทันใดทันนั้นมีสุภาพบุรุษรีบเข้ามาพยุงตัวเธอลุกขึ้นขาข้างนึงเหมือนจะเจ็บร่างบอบบางเธอเลาะเทอะเปราะเปื้อนเปียกชุ่มไปด้วยน้ำบนถนนที่สาดกระเซ็นเข้าใส่.."คุณเป็นอะไรมั้ยครับบผมช่วย"เสียงตะโกนดังแข็งกับสายฝนและเสียงรถที่วิ่งอยู่บนท้องถนน แทบจะไม่ได้ยินเสียง แต่ก็ยังพอจับใจความได้"ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณค่ะ"ขณะพยายามจะลุกขึ้น....."โอ้ย!!""ขาคุณอาจจะเจ็บให้ผมช่วยอุ้มนะครับ"สุภาพบุรุษท่านนั้นพูดกับเธอเสียงทุ้มต่ำเมื่อเข้ามาอยู่ไกล้ มือหนาของเขาจับไหล่ของพรีมายาสองข้างเพื่อจะพยุ่งร่างบางยกขึ้น
ณ โรงแรมหรูกลางใจเมืองลมหายใจอุ่นรดใบหน้ากระซิบข้างหูเธอนั่นแทบจะทำให้หยุดหายใจ เธอสะดุ้งพลันเอียงไหล่หลบเล็กน้อยไม่กล้าสบตาข้างในอกข้างซ้ายเต้นสั่นดังรัวไม่เป็นจังหวะ..เธอต้องควบคุมสติไม่ให้หลุดลอย แต่อยู่ๆชายหนุ่มก็หยุดการเคลื่อนไหว ผละตัวเดินออกไปยังห้องน้ำแอลยกยิ้มเพียงหัวเราะในลำคอเดินคล้อยหลังไปอาบน้ำ แต่อีกคนยังยืนใจสั่นแทบระเบิดอยู่ในชุดคลุมสีขาวที่ไม่มีเสื้อผ้า...เธอก้าวขาเดินไปเปิดม่านดูวิวรอบๆมองไปเห็นท้องฟ้ายามค่ำคืนของเมืองหลวงตึกสูงระฟ้าประดับประดาไปด้วยแสงไฟระบิบระยับ ก่อนเคลื่อนสายตาไปยังเบื้องล่างบนถนนที่คลาคล่ำไปด้วยรถแม้จะมืดค่ำแต่คนก็ยังออกเดินทาง..สักพักสอดสายตามองหาไดร์เป่าผม ซึ่งห้องนอนที่ถูกตกแต่งไว้อย่างสวยงามวิวดี และหรูหราแห่งนี้คงมีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน"เอ..อยู่ใหนน๊า.."พรีมายาเดินวนหารอบๆ"นี่ไง มีจริงๆด้วย"ฟู่...!!!เสียงไดร์เป่าผมดังทั่วห้อง มือน้อยๆค่อยสยายเป่าผมของเธอ ฉันพลันมีเสียงเคาะประตูดังขึ้นก๊อก ก๊อก ก๊อก"หือ..!!ใครมา..หรือว่าพนักงาน"พรางเดินไปเปิดประตู..
เสียงของริมฝีปากที่กำลังถูกดูดกลืน ลิ้มรสความหวานล้ำจากริมฝีปากกันและกันยังคงดังขึ้นอยู่ในห้องพักโรงแรมสุดหรู ลมหายใจของหญิงสาวบางจังหวะก็ขาดห้วงไปเนื่องจากรสจูบแสนเร่าร้อน“ให้หยุดแค่นี้ไหม?” เสียงนุ่มกระซิบถาม "ถ้าเธอให้ หยุด ฉันก็จะหยุดแล้วพาเธอไปส่งที่บ้านตอนนี้" คำถามนี้ช่างตอบยากยิ่งนักในขณะที่พรีมายากำลังเคลิบเคลิ้มไปกับจุมพิตที่วาบหวามกรอบใบหน้าคมคายของแอลก็ผละออกก่อน เลยทำให้พรีมายาต้องปรือตาขึ้นมาด้วยความงุนงง เสียงทุ้มเอ่ยถามหญิงสาวอีกครั้งด้วยความใส่ใจแววตาของเขาเปลี่ยนไปจนพรีมายาเองยังสามารถรับรู้ได้ถึงความรู้สึกภายในที่อีกฝ่ายมี แต่ตอนนี้สติของเธอนั้นเริ่มเลือนลางจนแทบจะประมวลผลอะไรได้อีก สัญชาตญาณถูกใช้เป็นสิ่งนำทาง ไม่สนใจความถูกผิด สิ่งเดียวที่อยู่ในห้วงความคิดของเธอตอนนี้ก็คือ เธอต้องการเขา“ไม่… ฉันต้องการคุณ คุณแอล…”น้ำเสียงหวานเอื้อนเอ่ยบอกถึงความต้องการของตน ดวงตาคู่สวยเองก็ยังจดจ้องลึกเข้าไปในนัยน์ตาสีเข้มตรงหน้า สื่ออารมณ์ว่าเธอแทบจะทนไม่ไหวแล้วตอนนี้เมื่อเป็นดังนั้นแอลจึงไม่ร
ถนนคอนกรีตตอนเช้ามืดย่านใจกลางกรุง ในเวลานี้ยังคงคลาคล่ำไปด้วยรถยนต์มากมาย ตามวิสัยกิจวัตของเมืองหลวงที่แสนวุ่นวาย พรีมายา นั่งอยู่ข้างคนขับโดยทิ้งสายตาไว้ที่วิวด้านนอกหน้าต่าง จนถึงเวลานี้ทั้งคู่ก็ยังต่างไม่พูดอะไรออกมา มันจบแล้ว… พรีมายาคิด ตลอดไม่กี่วันที่ผ่านมา มีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้นระหว่างทั้งสอง แม้ว่ามันจะรวดเร็วแต่กระนั้น พรีมายา กลับยังจดจำทุกรายละเอียดได้อย่างขึ้นใจ จดจำได้แม้กระทั่งสายตาของชายหนุ่มตอนที่มองลึกเข้ามาอย่างลึกซึ้งในวันนั้น… ความอึดอัดยิ่งก่อตัวขึ้นโดยที่ชายหนุ่มเองก็ยังคงตั้งใจขับรถสปอร์ตของตน เขาไม่แม้แต่จะชำเลืองสายตามามอง ราวกับว่ากำลังจับคนแปลกหน้าสองคนมานั่งด้วยกันก็ว่าได้ ผู้ชายก็เป็นซะแบบนี้ พรีมายายังคงคิดฟุ้งซ่านเรื่อยไปในระหว่างทาง ได้แล้วก็แยกจาก คำพูดสวยงามที่แอลพูดมาสุดท้ายแ
การจากลา ร่างบางเดินกลับเข้ามาในบ้านโดยที่ความรู้สึกยังคงตีรวนอยู่ในอก ก่อนที่หยาดน้ำใสๆ ร่วงออกมาจากตาคู่สวย เมื่ออยู่ลับหลังแอล ผู้ที่เป็นวันไนท์แสตนด์ ไม่สิ.. พรีมายาเองก็ไม่รู้เช่นกันว่าจะให้สถานะอีกฝ่ายว่าอย่างไรดี แต่ถึงอย่างนั้นมันก็คงจบลงแล้ว เหล่าข้าวของและเสื้อผ้าแบรนด์เนมที่พรีมายาไม่รู้จักถูกวางกองๆ ไว้ที่โซฟาราคาถูกก่อนที่หญิงสาวจะทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ แววตาส่อความโศกเศร้า เธอเองก็ไม่รู้เช่นกันว่าทำไมถึงรู้สึกผิดหวังมากขนาดนี้ ทั้งๆ ที่ก็ยังรู้จักกับอีกฝ่ายได้ไม่นานเลยด้วยซ้ำจะว่าเพราะแอลนั้นมามีอิทธิพลกับความรู้สึกของเธอ มันก็คงจะไม่เกินจริงเท่าไหร่นัก.. ภาพเหตุการณ์ต่างๆ คอยๆ วนเวียนเข้ามาในหัวซ้ำๆ จนท้ายที่สุด หญิงสาวก็กลั้นน้ำตาแห่งคงามเสียใจเอาไว้ไม่อยู่ หยาดน้ำใสไหลหลั่งออกมาอย่างไม่สามารถควบคุม ความรู้สึกอบอุ่นจากฝ่ามือหนาของแอลยังชัดเจนอยู่ทั่วท
พี่คะ… นี่วีเอง”หญิงสาวคว้ามืออีกฝ่ายมากุมไว้ ด้วยสีหน้าแววตาแสนเศร้าสลด ก่อนจะเรียกชื่ออีกฝ่ายเบาๆเพื่อเรียกสติผู้เป็นพี่กรอบใบหน้าของชายหนุ่มจึงค่อยๆหันมาแล้วกระพริบตาอยู่สองสามครั้ง เพื่อปรับโฟกัสสายตาให้ชัดเจน เมื่อรู้ว่าเมื่อกี้ตนเองเพียงแค่ฝันไปความวูบโหวงที่มีในใจก็ยิ่งจะทวีคูณเขายังคงกวาดสายตาไปรอบห้องด้วยความหวังว่า พรีมายาอาจจะกลับมาหาตนเองแล้วก็ได้ แต่เมื่อลองนั่งคิดและเรียงลำดับเหตุการณ์ทั้งหมดใหม่ดูอีกครั้ง มันจึงทำให้แอลนึกได้แล้วว่าทั้งหมดที่เขาคิดมันก็เป็นเพียงแค่ความหวังลมๆแล้งๆเท่านั้น"นี่เราแค่ฝันไปเองเหรอ ถ้าไม่ตื่นขึ้นมาเลยคงจะดี"ในความฝันนั้นเขารู้สึกว่าได้สัมผัสกับพรีมายาจริง ๆวินาทีถัดมา ร่างสูงจึงรวบรวมพละกำลังทั้งหมดที่มีเพื่อพาร่างกายซูบโทรมของตนให้ลุกจากเตียงสายตาของแอลเริ่มกลับมาพร่ามัวอีกครั
สองขาเรียวหยุดอยู่ ณ ที่ที่หนึ่ง หน้าตึกสูงตระหง่านที่ตั้งเด่นอยู่เบื้องหน้า ใช่แล้ว… ในที่สุดเธอก็ยอมที่จะเสี่ยงเข้ามาเล่นในเขาวงกตแห่งความรักนี้ แม้ไม่รู้ว่าจะมีอะไรรออยู่ตรงจุดหมายนั้นหรือไม่ก็ตามเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้เธอมายืนอยู่ที่นี่ก็คือ เธออยากจะทุ่มเทกับมันดูสักตั้ง แค่อยากจะเต็มที่กับมันให้ถึงที่สุด ก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้เต็มที่กับมันอีกแล้ว ไม่ใช่เพราะว่าเธอไม่หวาดกลัวกับความเสียใจอีกต่อไป แต่เพราะว่าเธอกลัวจะเสียใจต่างหาก ในท้ายที่สุดพรีมายาจึงตัดสินใจลองกลับมาหาอีกดวงใจที่ยังคงหวาดหวั่นและเจ็บปวดกับเรื่องที่เพิ่งประสบมามันเริ่มกลับมามีความหวัง บางทีแอลอาจจะจริงจังกับเธอจริงๆก็ได้ บางที… เธออาจจะแค่เพียงตีโพยตีพายไปเอง แอลอาจจะอยากลงหลักปักฐานกับเธอต่อให้สถานะระหว่างทั้งสองจะต่างกันราวฟ้ากับดินพรีมายาในตอนนี้เปรียบดั่งคนตาบอดที่กำลังหลงทาง โดยมีเสียงกระพือปีกของหิ่งห้อยเ
มาเฟียร้าย..พ่ายรักขายาวก้าวเข้ามาในพื้นที่บ้านที่คุ้นเคย ที่ซึ่งเคยเป็นสถานที่แห่งความทรงจำระหว่างแอลและพรีมายา กรอบใบหน้ากวาดสายตาไปทั่วด้วยหัวใจที่วูบโหวง บ้านแห่งนี้ไม่เคยจะเงียบเชียบและปิดสนิทราวกับไม่มีคนอยู่ขนาดนี้เขาถือวิสาสะเดินไปทั่วบริเวณบ้านของพรีมายา แล้วก็ต้องยิ่งรู้สึกใจหายเพราะตรวจดูจนทั่ว ชายหนุ่มก็ไม่เห็นแม้แต่วี่แววของหญิงสาวใบหน้าหล่อเหลาฉายชัดถึงความโศกเศร้าที่มีอยู่ข้างใน แววตาไม่สามารถปกปิดความเสียใจเอาไว้ได้อีกต่อไป มันจุกอยู่ที่คอจนพูดอะไรไม่ถูก ร่างสูงนั่งบนโชฟาที่มันเคยมีความทรงจำระหว่างพวกเขา“ขอโทษค่ะ เลขหมายที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้…”สายแล้วสายเล่าที่ถูกต่อไป กลับไม่มีใครรับสายหรือวี่แววของเธอเลยแอลไม่อยากจะตีโพยตีพาย แม้จะรู้อยู่ลึกๆ
มาเฟียรัก พักร้ายฝันสลาย“อืม งั้นฉันจะไปจัดการเอง”เสียงทุ้มตอบกลับปลายสายด้วยโทนเสียงที่ดูจริงจังกว่าทุกที เสียงกระซิบกระซาบบ่งบอกได้ว่าเรื่องที่ตัวเองกำลังคุยอยู่นั้นช่างเป็นเรื่องสำคัญและไม่ต้องการอยากให้ใครมาได้ยินจริงๆ สีหน้าขึงขังคิ้วทะนงขมวดมุ่น เขายังคงยืนเคร่งคร่ำอยู่ผู้เดียวโดยไม่รู้สึกตัวเลยว่าด้านหลังของตนเองกำลังมีคนแอบฟังตัวเองกำลังคุยโทรศัพท์อยู่“ดี… เตรียมรถมาได้เลย แล้วอย่าให้มันหนีไปไหนได้”เมื่อธุระสำคัญถูกจัดการไปได้แล้วหนึ่งเปลาะ มือถือสมาร์ทโฟนจึงถูกวางสายลงแล้วเก็บเข้าไปในกระเป๋ากางเกงดังเดิม แอลพลิกตัวกลับมา เตรียมจะกลับเข้าไปเอาสูทด้านใน แต่แล้วเขาก็ต้องผงะเมื่อกรอบสายตาหันมาพบกับร่างของหญิงสาวผู้เป็นที่รักของตนกำลังยืนรอเขาอยู่ก่อนแล้ว“มีเรื่องด่วนหรือคะ?”
มาเฟียคลั่งรักแสงแดดโลมเลียตามผิวกายขาวละเอียดของหญิงสาวที่กำลังนอนหลับอุตุอยู่ในอ้อมกอดแกร่งของชายหนุ่ม ลมหายใจพ่นออกมาแผ่วเบาสม่ำเสมอภายใต้สายตาของร่างสูงที่กำลังกอดกระชับตัวของเธอเอาไว้จุ๊บ…เสียงจุมพิตดังขึ้นเมื่อในยามที่แอลกดริมฝีปากลงที่หน้าผากมนของพรีมายาด้วยความเอ็นดูสายแล้วสายเล่าของขิมโทรจิกผู้เป็นเจ้านาย กระนั้นชายหนุ่มกลับเลือกที่จะบอกกับเลขาสาวไปว่าวันนี้ตนจะขอเลื่อนนัดออกไปทั้งหมด เหตุก็เพราะ การที่ได้มีเวลากับคนตนรักนั้นช่างเป็นโมเมนต์ที่แสนล้ำค่าของแอลหัวใจของเขายังคงเต้นระส่ำเมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เขายกยิ้มออกมาก่อนจะซบแนบใบหน้าลงที่กลุ่มผมสลวยของหญิงสาว“อือ…”เสียงครางดังขึ้นเบาๆ ในลำคอ บ่งบอกว่าหญิงสาวตรงหน้านั้นเริ่มรู้สึกตัวแล้ว แอลจึงหยุดนิ่ง
เสียงเฉอะแฉะดังก้องอยู่ภายในรถสีดำคันหรู โดยที่พรีมายาก็ยังไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองขึ้นมาคร่อมอยู่บนตักของแอลตั้งแต่เมื่อไหร่ เพราะเผลอปล่อยให้ตัวเองได้ทำตามสัญชาตญาณไปครั้นจะมาหยุดกลางคันเอาเสียตอนนี้ จิตใจลึกๆของเธอก็คงจะรู้สึกขัดใอยู่ไม่น้อย แรงความเสน่หาของพรีมายานั้นเริ่มท่วมท้น จนในที่สุดเธอก็ต้องยอมจำนนต่อมันฝ่ามืออุ่นของแอลลูบไล้ไปตามสะโพกขาวอวบกลมกลึงแล้วออกแรงรั้งกายให้หญิงสาวตรงหน้าบดเบียดเข้ามารับกับจังหวะของเขา แม้จะเป็นเพียงแค่การจูบเล้าโลมแต่มันก็ทำให้พรีมายาอดไม่ได้ที่จะเผลอครางเสียงกระเส่าออกมา เพราะว่าในตอนนี้ทุกอณูของร่างกายเธอนั้นอ่อนไหวและไวต่อการสัมผัสของแอลเป็นอย่างมากริมฝีปากยังคงถูกแอลครอบครองและแลกเปลี่ยนความหวานให้แก่กันและกันอย่างเร่าร้อน เรียวลิ้นของแอลกระหวัดเกี่ยวไล่ชิมรสชาติความหวานอย่างไม่หยุดพักจนพรีมายาแทบจะหายใจไม่ทัน กรอบใบหน้าหล่อเหลายังคงบดจูบลงมาราวกับว่าจะสามารถกลืนกินตัวเธอได้จริงๆ ปากสีเชอรี่อวบอิ่มขอ
ลมเย็นเฉียบถูกระบายออกมาจากทางช่องแอร์ในตัวรถสปอร์ตคันหรู โดยมีแอลเป็นคนขับให้ ไม่มีเสียงเพลงเปิดคลออย่างเช่นทุกที พรีมายาเองก็ยังรู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่เริ่มจะมาคุแต่ก็ยังไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาเช่นเดียวกับแอลที่ก็ยังคงนิ่งงันและขับรถต่อไป หัวสมองของพรีมายาเริ่มคิดเรื่องราวอะไรไปเรื่อยเปื่อยนับตั้งแต่ที่อีกฝ่ายเดินกลับมาจากการคุยโทรศัพท์ บางที… แอลอาจจะมีเรื่องเครียดอะไรอยู่ก็ได้ถ้าหากคนที่เรารักมีเรื่องเครียด เธอก็ต้องยิ่งอยู่ข้างๆเขาไม่ใช่หรือยัยพรีม…ใบหน้าสวยหันมามองยังเสี้ยวหน้าคมคายของชายหนุ่มอีกครั้ง ก่อนที่สุดท้ายจะรวบรวมความกล้าทั้งหมดแล้วเปล่งคำถามออกมา อย่างน้อยๆความเคลือบแคลงสงสัยจะได้ถูกไขให้กระจ่างเสียที“มีอะไรหรือเปล่าคะ…”ถึงจะบอกว่ารวบรวมความกล้า แต่ว่าอีกใจของหญิงสาวกลับยิ่งหวาดกลัวกับคำตอบและปฏิกิริยาของอีกฝ่ายมากไม่แพ้กั
จูบทำให้คิดบนโต๊ะที่มีผ้าปูสีขาวถูกวางเรียงรายไปด้วยขนมเครื่องดื่มและอาหารมากมาย แก้วน้ำผลไม้สีหวานหนึ่งแก้วจึงถูกยกขึ้นมาจิบเป็นการฆ่าเวลาแทน ถึงจะบอกว่าหญิงสาวรู้สึกอยากอยู่คนเดียว แต่จริงๆแล้วในใจลึกๆเธอกลับรู้สึกหึงมากกว่าที่สาวๆให้ความสนใจ“สติหน่อยสิพรีมายา แค่ดูใจกันแค่นี้ก็รีบเอาใจลงไปเล่นซะแล้ว”"เดี๋ยวมานะ ไปห้องน้ำก่อน "แอลเป็นฝ่ายไปห้องน้ำบ้างเนื่องจากเมื่อครู่เพื่อนขอชนเขาดื่มไปหลายแล้ว ร่างสูงจึงเดินลุกออกไปพรีมายาพึมพำดังออกมากับตัวเอง แม้รู้อยู่แก่ใจตั้งแต่แรกแล้วว่าหากปล่อยใจไปเลยตามเลย สุดท้ายตัวเธอก็คงจะต้องกลับไปเจ็บปวดเช่นเดิม แต่อีกใจก็กลับดื้อรั้นและยังเลือกจะวางใจให้อีกฝ่ายเช่นนี้ต่อไป“สบายดีไหม ?”ระหว่างที่พรีมายากำลังคิด
เฮ้อ…”เสียงทอดถอนหายใจดังขึ้น สองขาเรียวก็ยังคงก้าวเดินไปยังโซนจัดเลี้ยงเพื่อที่จะปลีกวิเวกไปอยู่คนเดียวสักพักเชื่อว่า" เงิน"สามารถซื้อทุกอย่างที่อยากซื้อได้และทำให้ชีวิตตัวเองดีขึ้น ที่พรีมายาทำงานที่คาเฟ่ นอกจากต้องการลืมใครสักคนแล้ว อีกอย่างก็เพียงจะเก็บเงินก้อนสักพักเพื่อลงทุน ทำธุรกิจส่วนตัว พรีมายาอยาก มีร้านคาเฟ่เล็กๆ พร้อมกับการขายสินค้าออนไลน์ที่หวังว่าชีวิตเธอต้องดีกว่านี้ ส่วนเงินที่แอลแอบเอาใส่กระเป๋าพรีมายามานั้นเธอกะจะคืนเขาไป อย่างไรแล้วถ้าเลือกที่จะกลับไปคบกับแอลชีวิตเธอจะเป็นเช่นไรก็ไม่อาจรู้ได้.."ทุน" เป็นสื่งสำคัญที่จะทำให้เป้าหมายเธอสำเร็จ เมื่อตอนเด็กหญิงสาวเคยช่วยแม่ขายของ ก่อนที่พ่อกับแม่เธอแยกทางกันที่บ้านเคยมีร้านขายกิ๊ฟช็อปเล็กๆ จากที่พ่อแม่แยกทางกัน แม่ของพรีมายา ออกจากบ้านไปอยู่กับครอบครัวใหม่ ส่วนพรีมายาต้องอยู่เรียนหนังสือ กับพ่อที่บ้านณ ตอนนั้นพ่อฐานะดีกว่า สามารถส่งเธอเรียนได้ แม่จึงให้เธออยู่เรียนหนั