1บทนำ

ย้อนเหตุการณ์......

ในยามค่ำคืนมืดมิด เม็ดฝนโหมกระหน่ำ แรงพายุพัดพาสิ่งของปลิวว่อนไร้น้ำหนัก จนมองไม่เห็นท้องถนน

เอี๊ยด!!!!

"คุณธนัท!" เสียงสิรินภากรี๊ดร้อง ทันทีที่รถหรูจอดหลังเสียหลักพุ่งชนฟุตบาทข้างทาง ถนนลื่นไร้การมองเห็น แขนเรียวโอบกอดเด็กชายสองคนแน่น หลังเบาะคนขับ เธอรีบเอื้อมมือไปสะกิดเรียกสติสามี ดวงตากลมเฉียวเห็นหัวของเขาถูกกระแทกเข้าพวงมาลัย

"ผมไม่เป็นอะไร เดี๋ยวให้ไอปิติมาขับต่อ" ร่างกายกำยำเปิดประตูลงรถ ขวักมือเรียกบอดี้การ์ดจากคันหลัง ลงเข้ามานั่งแทนที่คนขับ

"สกายกับกาว์นลูกแม่ เจ็บตรงไหนไหม" สิรินภาถามลูกชายวัยสิบขวบกับเจ็ดขวบ น้ำตาเอ่อล้นอาบแก้มเนียนเร่งปาดออก ตกใจเสียขวัญจากเหตุการณ์เมื่อกี้

"ไม่ครับ"

"ตรงนั้นมีเด็ก" นิ้วมือเล็กของสกายชี้ไป ตรงข้ามกับเลนรถของเขา มีรถเก๋งสองคันชนคว่ำจอดอยู่ คล้ายสะเก็ดไฟกำลังเริ่มลุก เด็กหญิงตัวน้อยร้องไม่หยุด อยากคลานออกรถแต่ขาติดอยู่

"นั่นเด็กนี่คะคุณธนัท สกายรอแม่ในรถนะครับ" เธอจับลูกสองคนนั่งลงบนเบาะเอนตัวลงจากรถ สามีกับบอดี้การ์ดรีบวิ่งตามกลัวจะถูกรถที่มาตามเชียวชน สิรินภาคว้าดึงตัวเด็กหญิง ธนัทช่วยอีกแรงเป็นจังหวะพอดี ที่ไฟลุกเหิมระเบิดสนั่น

"นายครับ"เสียงเรียกของลูกน้อง ดึงสติสองสามีภรรยา ท่ามกลางสายตาของลูกชายสองคนที่อยู่ภายในรถอีกคัน เขากำมือแน่น พ่อแม่ต้องเสี่ยงอัตรายเพราะช่วยเด็กหญิงคนนั้น

"หนูจะหาแม่ อึก..อือ" เสียงเด็กหญิงวัยห้าขวบร้องไห้ออกมา น้ำตาเต็มนองหน้า เนื้อตัวสั่นเทิ้ม ภาพของพ่อแม่เธอถูกไฟคลอกในรถ ติดตาจนสะอื้นไม่หยุด สลบไปในอ้อมแขนเรียวผู้ช่วยชีวิตไว้

"ปิติสืบประวัติของเด็กคนนี้ ฉันจะรับเลี้ยงไว้เอง" ไม่รู้อะไรดลใจเธอเช่นกัน แรกเห็นก็รู้สึกถูกชะตาแล้วยิ่งไปกว่านั้น เด็กคนนี้ต้องสูญเสียพ่อแม่ไปก่อนวัยอันควรคงจะขาดความอบอุ่น ซึ่งเธอเต็มใจอยากจะรับอุปการะด้วยตัวเอง

"ฉันรู้สึกถูกชะตาเด็กคนนี้ ไหนๆ ฉันก็ไม่มีลูกสาว เรารับเขาไว้เลี้ยงเป็นบุตรบุญธรรมกันนะคะ" เธอย้ำเตือนสามีอีก ธนัทรู้ว่ายังไงซะเขาไม่อาจขัดความประสบของภรรยาได้ ทว่าเด็กชายสองคนมองหน้ากันอย่างไม่เข้าใจ

"แม่ครับแล้วผมกับน้องละครับ" สกายถามผู้เป็นแม่ ที่กอดอุ้มเด็กหญิงสลบอยู่ในอ้อมอกแลดูถนุถนอม

"สกายกับกาว์นก็คือลูกแม่นะสิครับ" มือเรียวลูบผมดกดำลูกรักสองคนสลับกัน ธนัทหันมาทางด้านหลัง กลับรู้สึกอบอุ่นเสมือนครอบครัวใหญ่ขึ้น

คฤหาสน์สหธิฤดี

คฤหาสน์หรูอลังการ เรือนเล็กๆ อีกหลายหลัง โอบล้อมด้วยพื้นที่อีกกว้างใหญ่ มีบอดี้การ์ดคอยดูแลความปลอดภัยจำนวนมาก

"ประวัติของเด็กคนนี้ มีแค่พ่อแม่ไม่มีญาติพี่น้องครับ" ปิติบอกนายหญิง หลังค้นหาประวัติมา เด็กหญิงคนดั่งกล่าวไม่ยอมพูดจา ร้องไห้งองแงอยู่ตลอด คล้ายหวาดผวากับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น สิรินภาเข้าโอบกอดช่วยหยุดเสียงสะอื้นลงได้

"สร้างประวัติขึ้นใหม่ซะ แล้วส่งไปเลี้ยงที่ฝรั่งเศส" เธอและสามียังทำธุรกิจที่นั่น ต้องเดินทางไปๆ มาๆ คงจะเป็นการดีหากให้เด็กคนนี้ไปเริ่มต้นที่ชีวิตใหม่ รับการรักษาสุขภาพจิตเรื่องที่ผ่านมาในสถานที่เหมาะสม

"ในสถานะบุตรบุญธรรมของสหธิฤดี" ธนัทเอ่ยสั่งปิติ เขารู้ดีว่าในอนาคตชีวิตของเด็กสาวอาจเป็นข้อครหาในธุรกิจ การจดรับรองสิทธิ์ถือเป็นทางเดียว ให้ไร้ข้อกังหาในระยะยาวด้วย

"สกายกับกาว์นจะได้มีน้องสาว เพิ่มอีกคน" ภรรยาพูดเสริม ส่งยิ้มพึงพอใจให้สามี

"งั้นผมจะเรียกว่า โนวา ที่แปลว่าดวงดาวแล้วกันนะ" สามีพูดแสดงความคิด เขารู้สึกเอ็นดูเด็กคนนี้เช่นกัน มือหนาลูบผมยาวสีตาล หน้าตาคล้ายตุ๊กตา

"โนวา..ลูกแม่" สายตาเข้มสองคู่จากเด็กชายพี่น้องจ้องมา ความรู้สึกเขาไม่ต่างจากโดนแย่งแม่สุดที่รัก สิรินภาพูดไปกอดเด็กหญิงลูบหลัง พลางเอ็นดู

"แต่ผมไม่มีน้องสาว!"

..........................................