บทที่ 333

เย่เฟิงหันไปมองเจี่ยอี้ด้วยสายตาเย็นชา ความรู้สึกทั้งหมดที่เคยคิดว่าเขาเป็น "พี่น้อง" ถูกลบล้างจนหมดสิ้น

เสียงหัวเราะเยาะที่ดังรอบตัวไม่ได้กระทบจิตใจเขาแม้แต่น้อย เขายืนอยู่ตรงนั้นนิ่งเฉย ราวกับทุกอย่างไม่เกี่ยวข้องกับเขา

"พวกนายทำแบบนี้ได้ยังไง? เอาความเจ็บปวดของคนอื่นมาล้อเลียน?"

มีเพียงเจียงหว่านเท่านั้นที่ยืนขึ้นปกป้องเย่เฟิง

เย่เฟิงดึงแขนเธอเบาๆ พร้อมส่ายหัวเป็นเชิงบอกว่าไม่ต้องพูดอะไรให้มากความ

สำหรับเขาในตอนนี้ สายตาและมุมมองต่อโลกของเขาต่างจากคนเหล่านี้ไปไกลแล้ว

มังกรที่บินอยู่บนฟ้าย่อมไม่สนใจคำดูถูกจากมดปลวกบนดิน

"หัวเราะพอแล้วใช่ไหม? ถ้าพอแล้ว ก็เชิญไสหัวไปได้เลย!"

เย่เฟิงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เสียงของเขาไม่ได้ดังนัก แต่ทุกคนในห้องได้ยินชัดเจน

คำพูดนี้ทำให้เสียงหัวเราะดังขึ้นอีกครั้ง

"ไสหัวไป? ฉันได้ยินถูกไหม ไอ้คนว่างงานมาบอกให้พวกเราหัวไป?"

หลี่เวยพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

ก่อนกระซิบอะไรบางอย่างกับหวงเจี้ยน

"อาหารมื้อนี้คุณชายหวงเลี้ยง นายเป็นใครถึงกล้ามาบอกให้คนอื่นออกไป?"

เหอปิง ครูประจำชั้นเก่าเอ่ยขึ้นด้วยความดูถูก

หวงเจี้ยนที่ได้ยินหลี่เวยกระซิบแล้วหันไปมอ