Share
บทที่ 1822
Related chapter
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1823
อนิจจา ออสตินไม่มีเวลาประเมินอะไรอย่างถี่ถ้วน เมื่อเขาเห็นว่าเอ็ดเวิร์ดเหวี่ยงกำปั้นมาทางเขา ก็เหวี่ยงหมัดกลับไปสกัดกั้นอีกฝ่ายเอาไว้ตู้ม!เสียงอึกทึกก้องออกมาในขณะที่ปรมาจารย์ในขั้นที่หนึ่งระดับทะลวงวิญญาณทั้งสองปะทะฝีมือกันครั้งแรกพลังอันแข็งแกร่งกระจายออกจากจุดที่กำปั้นของพวกเขาสัมผัสกันและทำให้เกิดแรงสั่นสะเทือนที่รุนแรง ความสั่นสะเทือนดังกล่าวนี้ได้ส่งศิษย์ที่มีพลังยุทธต่ำหลายคนปลิวไปไกลกว่าที่พวกเขาจะตั้งหลักได้"อ๊า!" ออสตินตะโกนเสียงดังและยืนหยัดต่อสู้กับฝ่ายตรงข้ามเป็นเวลาหลายวินาที เม็ดเหงื่อร่วงหล่นลงมาจากหน้าผาก คู่ต่อสู้ของเขาแข็งแกร่งกว่าเขามาก"อ๊า!" เอ็ดเวิร์ดตะโกนออกมาเช่นกัน สีหน้าของเขาบิดเบี้ยวด้วยความอาฆาตมาดร้าย เขาเพิ่มพลังลงไปในหมัดของเขาและในที่สุดก็ได้เปรียบคู่ต่อสู้ เขาบังคับให้ออสตินล่าถอยไปได้ประมาณ 10 กว่าเมตรออสตินถลาไปกลางอากาศก่อนที่เขาแทบจะทรงตัวไม่อยู่“ฮ่าฮ่า! คุณสู้ผมไม่ได้หรอก ออสติน หลังจากที่ผมฆ่าคุณ ก่อนที่จะฆ่าหัวหน้าป้อมปราการที่อยู่ในขั้นที่เก้าระดับเทพสูงสุดอีกสองสามคน ผมจะเอาชนะพวกคุณได้แน่ ต่อให้ตอนนี้พวกคุณจะดูเหมือนว่ามีคนมากกว่า
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1824
"โถ่ถัง! เป็นไปได้ยังไง? ทำไมพวกเขาถึงมีกันมากขนาดนี้?”ศิษย์ของเผ่ากระหายเลือดมาคุ้มกันที่ด้านนอกของป่าเพราะเกรงว่าผู้รอดชีวิตจากดินแดนรกร้างจะหลบหนีไป พวกเขายังคิดอยู่เลยว่ามันไม่น่าเป็นไปได้ แต่ถึงอย่างนั้นก็เชื่อว่าผู้รอดชีวิตจะยังคงซ่อนตัวอยู่ในป่า หลังจากที่อีกฝ่ายปะทะกับพวกเขาในครั้งก่อนสิ่งที่ศิษย์เหล่านี้ไม่คาดคิดก็คือการที่ศัตรูหลายแสนคนจะรีบออกจากป่าเช่นนี้ แถมคนส่วนใหญ่ก็อยู่ในระดับเทพสูงสุดอีกด้วย"โจมตี!" แนชคำรามขณะที่เขานำพรรคพวกเข้าโจมตี ความเดือดดาลครอบงำเขาในขณะที่เขานึกถึงสิ่งที่สมาชิกในตระกูลวู๊ดหลายพันคนที่เสียชีวิตต้องประสบสมาชิกของตระกูลอื่น ๆ เข้าร่วมการต่อสู้อย่างไม่เกรงกลัว เพราะพวกเขาได้โอกาสที่จะล้างแค้น ก่อนหน้านี้พวกเขาได้แต่หลบหนีแม้ว่าจะเสียใจและต้องเห็นสมาชิกในตระกูลเสียชีวิตต่อหน้าต่อตาตู้ม! ตู้ม! ตู้ม!ในไม่ช้าเสียงการต่อสู้ที่ด้านนอกของป่า แต่ไม่มีใครรู้ว่ากลุ่มคนจากดินแดนท้องทะเลและตำหนักนภาได้มารวมตัวกันอยู่บนยอดเขาอีกลูกในป่า“ทำไมเราถึงได้ยินเสียงของการต่อสู้กันที่ด้านนอกป่าอีกแล้วล่ะ” ผู้คนที่อยู่กันที่นี่มีจำนวนไม่มากนักและมีเพียงป
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1825
ในที่สุดชายชราคนหนึ่งก็มองไปที่ลิลลี่ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรลิลลี่วิเคราะห์หาทางออกและเสนอว่า “ฉันคิดว่าเรามีกันจำนวนไม่น้อยเลย แถมยังมีคนที่อยู่ในขั้นที่หนึ่งในระดับเทพสูงสุดหลายคน หากเราอยากที่จะรอดไปได้ เราก็ควรที่จะรีบลงจากเขาไปเสียตอนนี้เลยดีไหม? ฉันคิดว่าเมื่อเราไปถึงที่นั่น หัวหน้าตระกูลและสมาชิกของเผ่าโบราณก็คงจะรีบออกไปเช่นกัน ศิษย์ของเผ่ากระหายเลือดจะไล่ตามเฟนด์และคนอื่น ๆ ไปในตอนที่พวกเขาหลบหนี ซึ่งจะทำให้เรามีโอกาสหนีออกจากป่าแห่งนี้ไปได้”“และหลังจากนั้นเราจะไปที่ไหนกันต่อ? เราไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพื้นที่นี้เลยสักนิด!” ชายชราคร่ำครวญด้วยความงุนงง “นอกจากนี้คนของเราบางคนยังได้ยินศิษย์ของเผ่ากระหายเลือดพูดถึงสิ่งกองกำลังภาคีอีกด้วย ดูเหมือนว่ากองกำลังภาคีนี้จะจัดตั้งขึ้นเพื่อฆ่าพวกเราซึ่งเป็นคนนอกในดินแดนนี้!”“จริงสิ พวกเราไม่มีที่ไปนี่นา เราไม่รู้ว่ากองกำลังภาคีนี้เป็นอย่างไรและกันมากน้อยเท่าไหร่อีกต่างหาก” ลิลลี่นิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่ดวงตาของเธอจะเป็นประกายขึ้น “ฉันคิดว่านะ ตั้งแต่เผ่ากระหายเลือดโจมตีกองทัพทั้งเก้า ฉันก็ได้ยินศิษย์เผ่ากระหายเลือดบางคน
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1826
“วิเศษมาก! แผนนี้ของคุณวิเศษจริง ๆ นายน้อยเฟนด์ ยอดเยี่ยมมาก!” หัวหน้าตระกูลลึกลับชั้นสามยกนิ้วให้เฟนด์"ถูกต้อง ผู้คนในกองทัพทั้งเก้าเพิกเฉยต่อเรา และทั้งที่พวกเขาก็รู้ว่าเรากำลังเผชิญหน้ากับอะไรอยู่ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ยังวางเฉย เราไม่รู้ว่าพวกเขาไม่เคยคิดจะช่วยเราเลยหรือเพราะพวกเขากลัวเผ่ากระหายเลือดมากเกินไปกันแน่” หัวหน้าตระกูลชนชั้นสูงที่โกรธเกรี้ยวโวยวาย “คราวนี้เราต้องมอบบทเรียนให้แก่พวกเขาบ้าง!”ดาเนียลล่าก้าวไปข้างหน้าและพูดว่า “ถ้าเราไม่จำเป็นต้องพึ่งพากองกำลังปฏิภาคีและรักษาความสัมพันธ์ที่ดีกับกองทัพทั้งเก้าเพื่อให้การบ่มเพาะของเราง่ายขึ้นในอนาคต เราก็ไม่อยากจะร่วมมือกับคนพวกนี้เลยจริง ๆ! ”“เอาล่ะไปกันเถอะ ตอนนี้เราไม่ได้มีตัวเลือกมากมายอะไร พี่สาวคนโตของคุณใครพูดถึงเรื่องนี้มาก่อนด้วยนะว่า กลุ่มของพวกอาเธอร์และคนอื่น ๆ ดูเหมือนจะเป็นคนดี แต่พวกเขาคงไม่มีสิทธิ์มีเสียงอะไรเนื่องจากพวกเขามีทักษะยุทธไม่สูงนัก” เฟนด์ยิ้มและโบกมือขณะนำผู้คนไปยังทิศทางของกองทัพทั้งเก้า"อะไรกัน? ทำไมถึงมีเสียงการต่อสู้ที่ด้านนอกป่าได้ล่ะ” ในขณะที่เฟนด์และคนอื่น ๆ กำลังต่อสู้กับเหล่าศิษย์จากเ
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1827
“หัวหน้าเผ่า อาจจะมีอะไรเกิดขึ้นกับศิษย์ที่เราทิ้งไว้ที่นั่นหรือเปล่า?” ชายชราคนหนึ่งกล่าวในขณะที่เขานึกขึ้นได้“จะเป็นแบบนั้นไปได้ยังไง?” เอ็ดเวิร์ดขมวดคิ้ว แต่น้ำเสียงของเขามีแววไม่มั่นใจ"โจมตี! ฆ่าพวกเขาซะ!” เขากัดฟันและโจมตีใส่ออสตินด้วยความรุนแรงยิ่งขึ้นตู้ม! ตู้ม! ตู้ม!ในขณะที่ชัยชนะในการต่อสู้โอนได้โอนเอียงไปทางเผ่ากระหายเลือด ผู้คนในกองทัพทั้งเก้าก็ล้มตายกันมากขึ้นเรื่อย ๆทันใดนั้น ขณะที่เฮนดริกกำลังต่อสู้ เขาก็ร้องเรียกอาเธอร์ “นายน้อยอาเธอร์ ดูนั่นสิ มีกลุ่มคนกำลังบินมาทางนี้!”หลังจากสังหารชายขั้นสูงสุดระดับเทพแท้จริงด้วยหมัด อาเธอร์หันกลับมามอง มีกลุ่มคนกำลังบินมาทางจากที่ไกล ๆ จริง ๆ เสียด้วย "โอ้โห พวกเขาคงมีกันอย่างน้อยหลายหมื่นคนเลยล่ะ! ทำไมมีกันมากมายถึงพวกนี้? พวกเขามาจากตำหนักคลื่นเมฆารึเปล่า?” อาเธอร์ตะโกนออกมาขณะที่เฮนดริคบินไปหาอาเธอร์ความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัวของเขา “เป็นไปไม่ได้หรอก ตำหนักคลื่นเมฆาจะไม่มาจากทิศทางนั้น ศิษย์ของเผ่ากระหายเลือดไม่ได้ฆ่าผู้คนที่มาจากดินแดนรกร้างไปจนเกือบหมด ก่อนที่จะบุกมาโจมตีเรางั้นหรอ?”อาเธอร์หรออ้าปากค้าง "เป็นไปไ
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1828
แม้ว่าเอ็ดเวิร์ดจะยืนกรานเช่นนั้น แต่ความจริงแล้วเขาก็ยังรู้สึกกังวลอยู่ลึก ๆ เพราะกลุ่มคนกลุ่มนั้นมีสมาชิกอยู่ราวสองแสนคน และพวกเขาจะต้องมีพลังยุทธที่แข็งแกร่งพอตัว ถึงได้รอดชีวิตจากการตามล่าของศิษย์ของเผ่ากระหายเลือดได้ อย่างน้อยที่สุดก็น่าจะมีคนที่อยู่ในระดับเทพที่แท้จริงไม่น้อยเลย และคงมีคนที่อยู่ในระดับกึ่งเทพไม่มากนักยิ่งไปกว่านั้น คนพวกนี้ต้องทะลวงเข้าสู่ขั้นที่หนึ่งหรือขั้นที่สองในระดับเทพสูงสุดไปบ้างแล้ว นี่เป็นระดับพลังที่ต้องคอยจับตาดูเป็นพิเศษสิ่งเดียวที่เขาต้องการจะทำคือการฆ่าออสติน ผู้ยืนอยู่ต่อหน้าเขา เพื่อที่เขาจะได้ฆ่านายท่านจากกองทัพทั้งเก้าคนอื่น ๆ ที่อยู่ในขั้นที่เก้าระดับเทพสูงสุดได้ เพื่อเป็นเช่นนั้นพวกเขาจะถือไพ่เหนือกว่าปรมาจารย์เหล่านี้ตู้ม!ออสตินเริ่มลังเลใจเมื่อเขาได้รับบาดเจ็บจากการโจมตีอย่างบ้าคลั่งของเอ็ดเวิร์ด เขามองไปที่ป่าในตอนที่กำลังสู้ เขาหวังว่าคนพวกนั้นจะมาช่วยเขาให้เร็วกว่านี้หน่อยจากนั้นในขณะที่กำลังรอคอยอยู่เขาก็นึกถึงบางสิ่งขึ้นมาได้ เขาสังเกตได้ว่า แม้กองกำลังดังกล่าวจะมีผู้คนมากมาย แต่คนพวกนั้นก็บินเข้ามาหาพวกเขาช้าอย่างน่าปวดใจ"เ
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1829
หากเผ่ากระหายเลือดไม่สูญเสียศิษย์จากการตามล่าผู้คนที่มาจากดินแดนรกร้างไปบ้างแล้ว การที่เผ่ากระหายเลือดที่จะกำจัดพวกเขาออกไปนั้นคงจะง่ายได้ยิ่งกว่านี้ขณะที่ออสตินไม่สามารถทนรับการโจมตีไปได้มากกว่านี้อีกแล้ว เขาจึงบินออกไปให้ห่างกว่าเก่า ก่อนจะตะโกนใส่เอ็ดเวิร์ดแห่งเผ่ากระหายเลือดว่า “คุณบ้าไปแล้วหรอ เอ็ดเวิร์ด? หากเป็นเช่นนี้ต่อไปเราทั้งคู่จะต้องพบกับความทุกข์ทรมานแสนสาหัส ผมจะบอกคุณไว้ให้เลยนะ คุณไม่เห็นกลุ่มคนทั้งนั้นเลยหรอ พวกเขามาที่นี่เพื่อเล่นงานพวกคุณไม่ผิดแน่ หากปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไปเพราะควรจะต้องพบกับความพ่ายแพ้!”“ฮ่าฮ่า! จริงอยู่คนพวกนั้นมีจำนวนมากกว่า แต่พวกเขาไม่มีพลังต่อสู้สูงนัก!” เอ็ดเวิร์ดตอบกลับในทันทีพร้อมเสียงหัวเราะ “ถ้าผมนับเวลาไม่ผิด คนจากเผ่าดาบราชันย์ก็มาถึงเร็ว ๆ นี้เช่นกัน!”เอ็ดเวิร์ดยังคงโจมตีออสตินต่อไปออสตินรู้สึกประหลาดใจเมื่อได้ยินสิ่งนี้ เขามักขอความช่วยเหลือจากกองกำลังอื่น ๆ แต่ไม่เคยคาดคิดเลยว่าฝ่ายตรงข้ามจะทำแบบเดียวกัน เมื่อเป็นเช่นนี้ คงยากที่จะบอกได้ว่าใครจะเป็นผู้ชนะในที่สุดเฟนด์และคนอื่น ๆ ก็บินเข้าไปใกล้ แต่พวกเขาหยุดที่ไหนสักแห่งใกล
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1830
เมื่อเห็นว่าหัวหน้าป้อมปราการลำดับที่หนึ่งนั้นมีไหวพริบและดูจริงใจเพียงใด ในที่สุดเฟนด์ก็ชี้ไปข้างหน้าและประกาศออกไปว่า “ทุกคน ฟังผม เผ่ากระหายเลือดที่ยืนอยู่ต่อหน้าเราในตอนนี้ได้เห็นพวกเขาฆ่าพี่น้องของพวกเราไปมากมาย และนี่เป็นโอกาสที่เราจะได้ล้างแค้นกับคนพวกนี้ โจมตีและทำร้ายพวกเขาให้ราบเป็นหน้ากลอง!”"จู่โจม!" แนชและคนอื่น ๆ รีบกรูเข้าไปข้างหน้าทันทีราวกับได้รับได้รับแรงกระตุ้น“หัวหน้าเผ่า พวกนั้นมีกันไม่น้อยเลย! เราควรทำยังไงดี? ในพวกนั้นมีคนที่อยู่ในขั้นที่หนึ่งในระดับเทพสูงสุดไม่น้อยเลยเหมือนกัน!” ชายชราคนหนึ่งถามหัวหน้าเผ่ากระหายเลือดในทันที เขาค่อนข้างตื่นตระหนกหลังจากที่สังเกตเห็นการรวมตัวกันฝูงชน“เราจะกลัวไปทำไม? ไม่ว่าจะยังไงเราก็จะสู้ต่อไป พวกเขาเทียบกับเราไม่ได้หรอก เมื่อเทียบกันแล้วเรามีคนที่อยู่ในขั้นที่หกหรือเจ็ดในระดับเทพสูงสุดมากกว่าพวกนั้น แล้วมันก็ไม่ได้ยากเย็นอะไรเลย!” เอ็ดเวิร์ดสั่งเสียงดัง “พอผมฆ่าหัวหน้าป้อมปราการลำดับที่หนึ่งของพวกเขาได้แล้ว เราก็จะชนะได้ง่ายกว่าเดิมเสียอีก!”ชวิ้ง!เฟนด์พุ่งเข้าหาศิษย์ของเผ่ากระหายเลือดที่อยู่ในขั้นที่แปดระดับเทพสูงสุดใน
Latest chapter
