“…เธอไม่ได้ฝันไปหรอก…ฉันอยู่นี่จริง ๆ!” เจอรัลด์ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม ขณะที่เขาเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าของเบ “นายไปอยู่ที่ไหนมาตลอดหกเดือนที่ผ่านมานี้ ลูกพี่ลูกน้อง…? ตอนนี้นายดูเหมือนจะแข็งแรงและคล้ำมากขึ้นนะ…ถ้านี่ไม่ใช่ความฝันจริง ๆ งั้นฉัน…ฉัน…ฉันก็ไม่รู้แล้ว ฉันแค่มีความสุขมากที่ในที่สุดก็ได้เห็นนายอีกครั้ง!” เบร้องไห้สะอึกสะอื้น “เรื่องมันยาว…ฉันเล่าทุกอย่างให้เธอฟังในอนาคต สำหรับตอนนี้ เธอแค่ต้องรู้ไว้ว่าฉันยังคงสบายดีอยู่!” เจอรัลด์ตอบกลับ ขณะที่เขารู้สึกว่าตาของเขาแดงเล็กน้อย “เมื่อพูดถึงเรื่องนี้แล้ว พ่อแม่ของฉันเป็นไงบ้าง…?” เจอรัลด์ถามเพิ่ม “อืม มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกที่คุณอาจะร้องไห้ตลอดทั้งในทุกนี้… อาเขยเองก็ดูเหมือนจะดูแก่กว่าที่เคยเป็นก่อนการหายตัวไปของนาย…พวกเขาทั้งคู่เพียงใช้เวลาส่วนใหญ่ของพวกเขาในการเป็นกังวลเกี่ยวกับนาย…!” “…เข้าใจแล้ว และพี่สาวของฉันล่ะ?” “เธอ…กลายเป็นคนโกรธง่ายในตอนนี้…แม้เธอจะเคยใจดีมากต่อลูกน้องของเธอ แต่ตั้งแต่วันที่นายหายไป เธอก็จะทุบตีพวกเขาเป็นครั้งคราวกับเรื่องที่เล็กน้อยมาก! ดูเหมือนไม่มีอะไรทำให้เธอพอใจได้อีกต่อไปแล้ว และเธอก็สั่งใ
ภายใต้แสงจันทร์ เจอรัลด์สามารถเห็นผู้ชายคนนั้นวิ่งเร็วมากขึ้นเรื่อย ๆ บนพื้นที่เต็มไปด้วยหญ้าและมีใบไม้ปกคลุม ทำให้เกิดเสียงกรอบแกรบตามลู่ทางด้านหลังเขา เสียงกรอบแกรบเบา ๆ บ่งบ่งว่าฝีเท้าของผู้ชายคนนั้นเบาแต่ไหน และเอาตามตรงเขาก็ดูเหมือนว่าเขาเกือบจะแล่นผ่านดงหญ้าไปมากกว่าวิ่งทับมันเสียอีก ในขณะที่เจอรัลด์ต้องยอมรับว่าทักษะของผู้ชายชุดดำนั้นยอมเยี่ยมมาก แต่ก็ยังคงมีช่องว่างขนาดใหญ่ระหว่างผู้ชายคนนั้นและของเขาอยู่ ‘ยังคงพยายามที่จะหนีอยูใช่ไหม…?’ เจอรัลด์คิดกับตัวเอง ขณะที่เขายิ้มเยาะออกมาเล็กน้อย จากนั้นเจอรัลด์ก็เตะกิ่งไม้ออกจากพื้นด้วยปลายรองเท้าของเขา และด้วยความแม่นยำสูงสุด เขาดีดมันออกไปด้วยนิ้วมือ ส่งให้มันลอยไปทางผู้ชายที่กำลังวิ่งอยู่ราวกับว่าเจอรัลด์เพิ่งยิงธนูออกไป! ไม่นานก่อนที่กิ่งไม้จะเชื่อมโดนหลังของชายผู้นั้น ก่อให้เกิดเสียงดัง ‘ตุ้บ’! แรงปะทะของกิ่งไม้นั้นแรงมากจนผู้ชายชุดดำพบว่าตัวเองกำลังนอนกลิ้งอยู่บนพื้นหลายครั้ง จนกระทั่งในที่สุดเขาก็กลิ้งลงไปตามพื้นที่ลาดเอียงของภูเขา! ด้วยความประหลาดใจของเจอรัลด์ เมื่อเขาไปตรวจสอบดูผู้ชายที่ได้รับบาดเจ็บคนนั้น ชายชุดด
พวกผู้หญิงเองก็นั่งอยู่ด้านข้างจูเลียต ในขณะที่พวกเธอยังคงจ้องมองเจอรัลด์ที่ยังไม่ได้ย้ายออกจากมุมของเขาต่อไป “ถูกต้อง! แน่นอน เธอเลิกกับผู้ชายคนก่อนไปแล้ว และมันก็ไม่เป็นไร! อย่างไรก็ตาม เธอไม่จำเป็นต้องทำให้ตัวเองทนทุกข์เลยจริง ๆ กับการคบกับคน ๆ นี้! ฉันหมายความว่า ดูบุคคลที่ทรงอำนาจและมีชื่อเสียงทั้งหมดที่อยู่ที่นี่ในวันนี้สิ! รู้ไหม ฉันยังสังเกตเห็นผู้ชายที่หล่อเหลามากมายที่นี่ ที่สนใจในตัวเธอเช่นกัน!” “ใช่! ทำไมถึงไม่ใช้โอกาสนี้ในการกำจัดเขาไปในวันนี้ซะเพื่อที่เธอจะได้เริ่มตามหาความสุขที่แท้จริงของเธออีกครั้งกันล่ะ!” เมื่อได้ฟังเพื่อน ๆ ของเธอพยายามที่จะโน้มน้าวเธอ จูเลียตเองก็เริ่มคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เอาตามตรง ถ้าเพื่อนของเธอโน้มน้าวเธอในวันอื่น ๆ จูเลียตรู้ว่าการตัดสินใจของเธอที่จะยังคงแต่งงานปลอม ๆ ต่อไปจะไม่วอกแวกแม้แต่น้อย ท้ายที่สุดแล้ว ก็ตามที่บอก การแต่งงานเป็นเพียงการแสดงเท่านั้น และจูเลียตก็รู้เรื่องนั้นเป็นอย่างดี อย่างไรก็ตาม สิ่งต่าง ๆ แตกต่างไปในวันนี้ อย่าลืมว่า ชายหนุ่มร่ำรวยจากทั่วทุกมุมโลก ที่มีนิสัยใจคอเหนือกว่าแฟนเก่าของเธอมาก ต่างก็อยู่ที่นี่ในเว
“เอาล่ะ จากสิ่งที่ฉันได้ยินมานะ คุณมาร์จอรีดูเหมือนจะสนใจในตัวคุณเจอรัลด์มาก ตอนที่คุณควินแลนและเขามาที่มหาวิทยาลัยเป็นครั้งแรก แต่อย่างไรก็ตาม คุณมาร์จอรีกลับมีความสนใจในตัวคุณควินแลนขึ้นมาฉับพลัน นาทีที่เธอรู้ถึงภูมิหลังของเขา! จึงเป็นผลให้ เธอปฏิบัติกับคุณเจอรัลด์เหมือนกับคนแปลกหน้าอย่างสิ้นเชิงนับตั้งแต่นั้นมา!” นิโคลอธิบาย “ฮ่า! ช่างเป็นผู้หญิงชั่วร้ายอะไรอย่างนี้! เธอมีดีอะไรขนาดนั้นกัน?” ทิวลิปบ่นอย่างไม่พอใจ มาร์จอรีและควินแลนเองก็เดินผ่านกลุ่มนั้น ด้วยการจับมือกันไว้ โดยไม่ได้ทักทายทิวลิปและคนอื่น ๆ เลย อย่าลืมว่า พวกเขาก็มาที่นี่ในฐานะแขกในวันนี้ แทนที่จะเป็นอาจารย์ของพวกเขา ขณะที่พวกเขายังคงเดินต่อไป มาร์จอรีก็สังเกตเห็นเจอรัลด์ที่ยังคงนั่งอยู่ในมุมหนึ่ง เมื่อตอนแรกเธอรู้ว่าเจอรัลด์ได้แต่งงานกับคุณหนูคนโตของตระกูลโยเวลล์ได้สักพักแล้ว มาร์จอรีก็รู้สึกกระวนกระวายใจมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่อย่างไรก็ตาม ไม่นานเธอก็สงบสติอารมณ์ลงได้เมื่อเธอรู้ว่าเขาเป็นเพียงลูกเขยที่อาศัยอยู่ในบ้านเท่านั้น เธอส่ายหัวของเธอด้วยรอยยิ้มแห้ง ๆ บนใบหน้าของเธอ จากนั้นมาร์จอรีก็หันไปมองทางอื่น
“คน ๆ นั้นอาจเป็นหมอผีหรือเปล่า? นั่นไม่ชั่วร้ายมากเกินไปหน่อยเหรอ?” ขณะที่ผู้คนในฝูงชนยังคงถกเถียงเกี่ยวกับสถานการณ์ต่อไป ชายหนุ่มคนนั้นก็เพียงเหลือบมองไปที่ทุกคนคนด้านล่างเวที ขณะที่เขาพูดขึ้นมา “เช่นนั้น คนอื่นคิดยังไงกับข้อเสนอของผมกันบ้างล่ะครับ? ท้ายที่สุดแล้ว สิ่งที่ดีที่สุดในโลกตามปกติ ก็ควรเป็นของคนที่แข็งแกร่งมากที่สุด ใช่ไหม?” หลังจากเรื่องทั้งหมดนั้นเกิดขึ้น ตอนนี้เจ้านายใหญ่หลายคนจึงรู้สึกตกใจกลัวมากเกินกว่าที่จะพูดออกมากัน ในขณะที่บอสทั้งหลายยังคงนิ่งเงียบกันไปชั่วขณะ ใครบางคนจากฝูงชนก็พูดขึ้นมา “…ชายหนุ่มคนนั้นมีชื่อว่ามาร์โค่ ธันเดอร์! เขามาจากบริษัทธันเดอร์ ดราก้อน จำกัด และก็อย่างที่ข่าวลือว่าไว้ คุณธันเดอร์เป็นคนที่ไม่ธรรมดาอย่างแท้จริง! มันไม่น่าแปลกใจเลยจริง ๆ ณ จุดนี้ว่าบริษัทธันเดอร์ ดราก้อน จำกัด สามารถปกครองกองกำลังใต้ดินมากมายขนาดนั้นได้ยังไง! ช่างชั่วร้ายนัก!” “…เขาพูดถูก! ชัยชนะก็ควรจะเป็นของคนที่แข็งแกร่งมากที่สุดอยู่เสมอ! ผมเห็นด้วย!” หนึ่งในบอสเหล่านั้นตะโกนขึ้นหลังจากความเงียบที่ยาวนาน บอสทั้งหลายผลัดกันตกลงกับข้อเสนอของคุณธันเดอร์ทีละคน จนกระ
“กลายเป็นว่าเป็นเจ้านายของตระกูลทาเกะนะนั่นเอง! ดีมาก! ผมรอที่จะแข่งกับคุณมาตลอดในการเดินทางครั้งนี้อยู่แล้ว!” คุณธันเดอร์กล่าว ขณะที่เขายิ้มบาง ๆ ในขณะที่ยืนอยู่บนเวทีส่วนอิโต้ เขาก็เดินขึ้นไปบนเวทีแล้ว และเขากำลังโค้งให้เล็กน้อยต่อหน้าคุณธันเดอร์การต่อสู้ใหญ่กำลังจะเริ่มขึ้นผู้คนในกลุ่มผู้ชมไม่ได้ส่งเสียงดังอีกต่อไป และพวกเขาทั้งหมดเพียงจ้องมองอย่างเงียบ ๆ ไปที่เวที“แม้ว่านักรบญี่ปุ่นคนนี้จะมีสมรรถภาพสูงมาก แต่ฉันก็ไม่คิดว่าเขาจะเป็นคู่ต่อสู่ของคุณธันเดอร์ได้เลยนะ เพราะคุณธันเดอร์ร้ายกาจมากเกินไป!” “ถูกต้อง แต่ฉันเชื่อว่าเขาจะสามารถต่อสู้กับคุณธันเดอร์ได้อย่างน้อยก็สักสามรอบ อย่าลืมว่า เขาก็ดูค่อนข้างแข็งแรงและมีกำลังมากเหมือนกัน!”มีการถกเถียงกันมากมายเกิดขึ้นในหมู่ผู้คนด้านล่างเวที“คุณเริ่มได้เลย ให้ผมดูหน่อยว่าตระกูลทาเกะนะมีความแข็งแกร่งและมีกำลังแบบนี้จริง ๆ หรือว่ามันเป็นเพียงการแสดงกัน!” คุณธันเดอร์หัวเราะขณะที่เขาพูดไปแบบนี้ โดยเอามือกอดอกไว้“ถ้างั้น ก็ขออภัยด้วยนะครับ!” เมื่อพูดไปแบบนั้น อิโต้ก็เริ่มเคลื่อนไหวด้วยความเร็วสูงสุดดูเหมือนราวกับว่าอิโต้ได้ทิ้ง
“มาร์จอรี คุณมาได้เวลาพอดีในวันนี้! คุณจะมีโอกาสได้เห็นเจ้านายใหญ่ในเมืองเฮฟเวินลีแล้ว!” ควินแลนก็กำลังตั้งหน้าตั้งตารอสำหรับช่วงเวลานี้เช่นกันมาร์จอรียืดผมของเธอ ขณะที่เธอถาม “ตามสิ่งที่คุณเพิ่งพูด มันดูเหมือนราวกับว่าคุณไม่เคยพบเขามาก่อนหน้านี้เลยใช่ไหมคะ?” “แน่นอนว่าไม่ครับ! แม้แต่พ่อของผมก็เคยเห็นเขาครั้งเดียวจากไกล ๆ มีเฉพาะหัวหน้าของเขตเมืองทาลโก้เท่านั้นที่เคยติดต่อโดยตรงกับเขา!” ควินแลนตอบกลับ ขณะที่เขายิ้มให้สำหรับเจอรัลด์ เขาได้สังเกตการณ์กองกำลังใหญ่ทั้งหมดจากด้านล่างเวทีมาตลอด ตอนนี้เขาก็เกือบจะสังเกตการณ์ทุก ๆ กองกำลังที่นี่เสร็จแล้วเจอรัลด์ได้เผชิญหน้าและต่อสู้กับปรมาจารย์หลายคนในช่วงหกเดือนที่ผ่านมานี้หรือมากกว่านั้นอย่างไรก็ตาม นับตั้งแต่บางคนพยายามวางแผนลอบโจมตีไวร่าในคืนก่อน เจอรัลด์ก็รู้สึกแล้วว่าคนกลุ่มนี้ต่างก็ไม่ได้ธรรมดากันเลยดังนั้นเจอรัลด์จึงไม่รีบที่จะลุกยืนขึ้นและก้าวออกไปข้างหน้าโดยไม่รู้หรือค้นพบรายละเอียดที่แน่ชัดแต่ในเวลานี้ เจอรัลด์ได้รู้เห็นความแข็งแกร่งและความสามารถของพวกเขาแล้วตอนนี้เจอรัลด์จึงรู้สึกมั่นใจ และแน่ใจในใจแล้วเช่นนั้น
ทุกคนในบรรดาผู้ชมด้านล่างก็ลุกขึ้นยืนกันแล้วในเวลานี้สำหรับอิโต้ เขาประกอบพิธีกรรมนักรบก่อนจะพุ่งตรงเข้าหาเจอรัลด์ในทันทีบูม!หลังจากการกระโดดขึ้นในอากาศ เขาก็ต้องการจะยกขาของเขาขึ้นเพื่อจะโจมตีหน้าอกของเจอรัลด์โดยตรงความว่องไวของเขานั้นเร็วมากอย่างไรก็ตาม แม้ว่าเขาจะว่องไว แต่เจอรัลด์ก็ยังเร็วกว่าเขาเจอรัลด์ยกขาของเขาเตะเข้าขาขวาของอิโต้อย่างฉับพลันหลังจากเสียงหวดนั้น อิโต้ก็คุกเข่าลงกับพื้นทันทีเขามีการแสดงออกที่เจ็บปวดอย่างมากบนใบหน้าของเขา“อะไรเนี่ย?!”ทุกคนในบรรดาผู้ชมตกอยู่ในความตกใจกันสุดขีดตอนที่ไวร่าเห็นเจอรัลด์ขึ้นไปบนเวทีเมื่อครู่ เธอก็เป็นกังวลอย่างมากเพราะเธอรู้ว่านักรบญี่ปุ่นคนนี้มีสมรรถภาพสูงมาก เจอรัลด์ที่มีแขนขาบอบบางเช่นนั้นจะเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้ยังไงล่ะ?!ไวร่าเป็นคนจิตใจดี และเธอก็มักจะทนไม่ได้ที่เห็นแม้แต่กระต่ายขาวตัวหนึ่งได้รับบาดเจ็บด้วยซ้ำยิ่งไปกว่านั้น เมื่อนี่คือสามีของเธอล่ะ?ไวร่าหวาดกลัวมาก และเธอก็รู้สึกใจหายใจคว่ำเมื่อเธอคิดถึงสถานการณ์ของคุณธันเดอร์เมื่อครู่นี้อย่างไรก็ตาม เธอไม่เคยคาดคิดว่าเจอรัลด์จะมีความเชี่ยวชาญขนาดนี้ได้