ทุกคนในบรรดาผู้ชมด้านล่างก็ลุกขึ้นยืนกันแล้วในเวลานี้สำหรับอิโต้ เขาประกอบพิธีกรรมนักรบก่อนจะพุ่งตรงเข้าหาเจอรัลด์ในทันทีบูม!หลังจากการกระโดดขึ้นในอากาศ เขาก็ต้องการจะยกขาของเขาขึ้นเพื่อจะโจมตีหน้าอกของเจอรัลด์โดยตรงความว่องไวของเขานั้นเร็วมากอย่างไรก็ตาม แม้ว่าเขาจะว่องไว แต่เจอรัลด์ก็ยังเร็วกว่าเขาเจอรัลด์ยกขาของเขาเตะเข้าขาขวาของอิโต้อย่างฉับพลันหลังจากเสียงหวดนั้น อิโต้ก็คุกเข่าลงกับพื้นทันทีเขามีการแสดงออกที่เจ็บปวดอย่างมากบนใบหน้าของเขา“อะไรเนี่ย?!”ทุกคนในบรรดาผู้ชมตกอยู่ในความตกใจกันสุดขีดตอนที่ไวร่าเห็นเจอรัลด์ขึ้นไปบนเวทีเมื่อครู่ เธอก็เป็นกังวลอย่างมากเพราะเธอรู้ว่านักรบญี่ปุ่นคนนี้มีสมรรถภาพสูงมาก เจอรัลด์ที่มีแขนขาบอบบางเช่นนั้นจะเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้ยังไงล่ะ?!ไวร่าเป็นคนจิตใจดี และเธอก็มักจะทนไม่ได้ที่เห็นแม้แต่กระต่ายขาวตัวหนึ่งได้รับบาดเจ็บด้วยซ้ำยิ่งไปกว่านั้น เมื่อนี่คือสามีของเธอล่ะ?ไวร่าหวาดกลัวมาก และเธอก็รู้สึกใจหายใจคว่ำเมื่อเธอคิดถึงสถานการณ์ของคุณธันเดอร์เมื่อครู่นี้อย่างไรก็ตาม เธอไม่เคยคาดคิดว่าเจอรัลด์จะมีความเชี่ยวชาญขนาดนี้ได้
เมโกะพูดเบา ๆอิโต้ประหลาดใจ “ไม่ใช่นักรบธรรมดาทั่วไปงั้นเหรอครับ?”เมโกะจ้องไปที่เจอรัลด์และคนอื่น ๆ ที่กำลังเดินลงไปจากภูเขาด้วยสายตาความริษยาในดวงตาของเธอ “อืม นายจำไม่ได้เหรอ คุณปู่บอกพวกเราว่าเมื่อความแข็งแกร่งทางกายภาพของบุคคลและเส้นลมปรานของเขาถึงระดับหนึ่งแล้ว เขาก็จะไม่ใช่นักรบธรรมดาทั่วไปอีกต่อไปเพราะร่างกายของเขาจะเริ่มปลดปล่อยกำลังภายในออกมา!” “นั่นจะไม่ได้หมายความว่าเขาเป็นนักต่อสู้ไปแล้วเหรอครับ ถ้าอย่างนั้น? ในกรณีนั้น นั่นก็ไม่น่าประหลาดใจเลย! ผมจะเป็นคู่ต่อสู้ของนักต่อสู้ที่ฝึกกำลังภายในได้ยังไงล่ะ?! อย่างไรก็ตาม มันก็ดูเหมือนไม่ถูกต้องนะ พี่สาว ผมจำได้ว่าคุณปู่พูดไว้ว่าปรมาจารย์ที่มีพรสวรรค์บางคนก็ไม่สามารถทำให้เกิดกำลังภายในได้ แม้หลังจากการฝึกฝนและฝึกซ้อมมาตลอดชีวิตของพวกเขาก็ตาม ถึงอย่างนั้น เขาก็ดูเหมือนจะมีอายุพอ ๆ กันกับพวกเรา เช่นนั้น เขาจะรู้วิธีใช้กำลังภายในของเขาได้ยังไงกัน?!” เมโกะกล่าว “นั่นก็เป็นสิ่งที่ฉันรู้สึกงุนงงเช่นกัน! เขาอายุน้อยมากขนาดนี้ แต่จริง ๆ แล้วเขามีร่างกายที่คนธรรมดาทั่วไปไม่มี นอกจากนี้ เขายังได้พัฒนากำลังภายในที่แข็งแกร่งอย่างมากอ
เจอรัลด์ไม่มีทางเลือกนอกจากนำราชาโสมติดตัวไปด้วย ขณะที่เขานั่งเฮลิคอปเตอร์ไปด้วยกันกับพวกเขาหลังจากขึ้นไปบนเฮลิคอปเตอร์ พวกเขาก็ปิดตาเจอรัลด์ไว้เขาเป็นใครกัน?ใครจะอยากพบเขากันล่ะ?เขายิ่งรู้สึกประหลาดใจและงุนงงมากขึ้นในเวลานี้ผู้ชายเหล่านี้ทั้งหมดล้วนเป็นเหล่าปรมาจารย์ที่เหนือปรมาจารย์ทั้งหมดอย่างไม่ต้องสงสัย แม้แต่เจอรัลด์เองก็จะไม่สามารถที่จะจัดการโจมตีพวกเขาได้แม้แต่ครั้งเดียวนี่จึงทำให้เจอรัลด์สงสัยว่าพวกเขายังเป็นมนุษย์ธรรมดาหรือไม่นับตั้งแต่วัยเด็กของเขา นอกเหนือจากฟินน์เลย์ เจอรัลด์ก็ไม่รู้จักปรมาจารย์คนอื่นใดเลยอย่างไรก็ตาม ถ้าเป็นฟินน์เลย์ที่ต้องการจะพบเขา เขาก็คงจะไม่ต้องทำเรื่องทั้งหมดนี้และเลยเถิดขนาดนี้เลย! เจอรัลด์ไม่รู้ว่าพวกเขาต้องบินไปนานแค่ไหนกันหลังจากนั้น ผู้ชายสี่คนนั้นก็พาเจอรัลด์ลงไปจากเฮลิคอปเตอร์เจอรัลด์สามารถได้กลิ่นจาง ๆ ของทะเล และเขาก็สามารถได้ยินเสียงลมทะเลพัดโชยและโหยหวน ไม่ไกลมากเกินไป ก็มีเสียงคลื่นรุนแรงกระทบกันเป็นระลอกจากนั้นผ้าปิดตาของเขาก็ถูกถอดออกสิ่งแรกที่เห็น มันเป็นเกาะแห่งหนึ่งจริง ๆ“นี่คือที่ไหนกัน?” เจอรัลด์ถามผู้ช
แฟรงค์หัวเราะคิกคัก และพยักหน้าเป็นบอกให้เจอรัลด์ทานจานต่อไป“นี่คืออะไรครับ?” “อะไรนะ? ตาเหยี่ยวงั้นเหรอ? โอ้ว ไม่นะ…”เจอรัลด์รู้สึกคลื่นไส้ เมื่อเขาเห็นจานของสิ่งที่มีสีแดงสดอยู่แฟรงค์จะปล่อยเจอรัลด์ไป ถ้าเขาทานทุกอย่างบนโต๊ะจนหมดเท่านั้น“นี่มันสถานที่แบบไหนเนี่ย?!” เจอรัลด์อาเจียนอยู่หลายครั้ง ขณะที่เขาถามตัวเองคำถามนั้นสิ่งที่เขานึกไม่ถึงก็คือสิ่งต่าง ๆ กำลังเริ่มเลวร้ายลงตลอดหนึ่งเดือนนั้น เจอรัลด์ต้องกินน้ำดีงูที่มีอายุเป็นร้อยปีเหล่านั้น และอาบน้ำในสระสมุนไพรเจอรัลด์เพียงคุ้นเคยกับการอาบน้ำก็เพราะฟินน์เลย์ได้ฝึกฝนเขาแบบนั้นนั้นเท่านั้นอย่างไรก็ตาม เจอรัลด์รู้สึกว่าสระสมุนไพรนี้มีประสิทธิภาพมากกว่าของฟินน์เลย์ เพราะภายในหนึ่งเดือน เขาก็มีกำลังขึ้นมากแล้วพวกเขาไม่ได้ตั้งใจจะใช้ราชาโสม แต่ภายในหนึ่งเดือน พวกเขาก็แยกราชาโสมออกเป็นสามสิบส่วนเพียงเพื่อให้เจอรัลด์ทานพวกเขาทุกคนได้ลองทำทุกอย่างที่อาจช่วยให้เจอรัลด์แข็งแกร่งมากขึ้น แต่พวกเขาเป็นใครล่ะ?“ผมจะไม่กินของเหล่านี้อีกต่อไปแล้ว เอามันไปไกล ๆ!” ในที่สุดเจอรัลด์ก็ระเบิดพูดออกมาเมื่อแฟรงค์นำอาหารบางอย่างมาให้เ
“พวกหนูทำอะไรกันบนเกาะนี้ล่ะ? พวกเขาบังคับให้หนูอยู่ที่นี่หรือเปล่า?” เจอรัลด์อยากจะรู้เพิ่มเติมเจอรัลด์ยังเริ่มสงสัยว่าผู้คนจากพระราชวังจิตวิญญาณได้ฆ่าพ่อแม่ของเด็กเหล่านี้และฉกตัวพวกเขามาอีกด้วยซ้ำ“นายน้อยเจอรัลด์ คุณคิดมาเกินไปแล้ว พวกเราช่วยชีวิตเด็ก ๆ เหล่านี้ และเลี้ยงดูพวกเขาเอง!” ผู้อาวุโสคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ข้างหลังเจอรัลด์เขาสวมชุดคลุมสีดำ แต่ไม่ได้ปิดใบหน้าของเขาไว้เขาเดินมาหาและลูบหัวเด็กหญิงตัวน้อยเบา ๆ อย่างอ่อนโยน “เด็กน้อย คราวหน้าอย่าทานของว่างแบบนี้อีก เข้าใจไหม?” “ค่ะ คุณปู่เวลสัน คุณอยากทานขนมปังกรอบเหมือนกันหรือเปล่า?” เด็กหญิงตัวน้อยถาม“ไม่ล่ะ ขอบใจนะ หนูทานมันได้เลย อย่าลืมทำการบ้านของหนูให้เสร็จหลังจากนั้นด้วยล่ะ ถ้าเฮสกี้และพวกผู้ชายรังแกหนูอีก หนูต้องมาบอกฉันนะ!” “ขอบคุณค่ะ คุณปู่เวลสันและพี่ชาย หนูไปก่อนนะคะ!” เด็กหญิงหยิบขนมปังกรอบและวิ่งจากไป หลังจากเธอพูดขอบคุณ“คุณเป็นใครครับ?” เจอรัลด์เหลือบมองผู้อาวุโสคนนั้นและถาม“มันเป็นเวลาเพียงแค่เดือนเดียวเท่านั้น เจอรัลด์ คุณจำผมไม่ได้แล้วเหรอ?” ผู้อาวุโสคนนั้นยิ้ม“ผมจำคุณได้แล้วตอนนี้! คุณคือคนที
สำหรับเหตุผลบางอย่าง เจอรัลด์รู้สึกแปลก ๆ ขณะที่เขามองไปที่ชายชราผู้นั้น และภายใต้ความกดดันนั้น เขายังรู้สึกถูกทำให้อับอายและดูถูกอีกด้วยซ้ำ“ฮ่าฮ่าฮ่า!” ชายชราหัวเราะเสียงดัง “ดูเหมือนว่าหลานชายของฉันเข้าใจว่าสิ่งที่เขาทำผิดไปจริง ๆ!” “หลานชายงั้นเหรอ?” เจอรัลด์ตกตะลึง “คุณคือ…”“เธอไม่ได้ทักทายฉันนับตั้งแต่ที่เธอก้าวเข้ามาในนี้ ฉันคือปู่ของเธอ แดริล เจ้าเด็กโง่เอ้ย!” เขาหัวเราะ ขณะที่เขานั่งบนเก้าอี้หินอ่อน“คุณคือปู่ของผมงั้นเหรอ?! ผม…ผมคิดว่าคุณหายตัวไปเสียอีก?” เจอรัลด์ไม่เคยได้ยินอะไรเกี่ยวกับปู่ของเขามาตั้งแต่ยังเล็กแล้ว และพ่อของเขาก็เพียงบอกเขาว่าปู่ของเขาได้หายตัวไปนานกว่าทศวรรษแล้วเท่านั้นพวกเขาตามหาเขา แต่ก็ไม่มีข่าวของเขาเลย และเจอรัลด์ก็มักจะคิดอยู่เสมอว่าปู่ของเขาได้เสียชีวิตไปแล้ว เขาไม่เคยคาดคิดเลยว่าปู่ของเขายังคงมีชีวิตอยู่ และจริง ๆ แล้วเขาเป็นเจ้าของของพระราชวังจิตวิญญาณแห่งเกาะเคอเนิลนี้! “เธอดูเหมือนจะประหลาดใจนะ?” แดริลมองเขาอย่างมีความสุข“ครับ! ผมรู้สึกประหลาดใจมาก คุณปู่!” ในที่สุดเจอรัลด์ก็เข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงรู้สึกแปลกมากก่อนหน้านี้“คุณ
"เขายังเก่งกว่าปู่อีกเหรอครับ?” เจอรัลด์ตกใจมากแดริลพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “มันไม่สำคัญว่าเขาเป็นเพื่อนหรือศัตรูเพราะเขาช่วยชีวิตเธอไว้ และสอนพื้นฐานที่แข็งแกร่งมากบางอย่างให้เธอ ถ้ามันไม่ใช่เพราะเขา ฉันก็คงจะไม่ได้เจอเธอเร็วขนาดนี้หรอก!” “ฉันต้องการให้เธอมีรากฐานที่มั่นคงเพื่อที่เธอจะได้เผชิญกับการเปลี่ยนร่างที่โหดร้าย ปกติก็มักจะใช้เวลาสามปีในการสร้างรากฐานแบบนี้ขั้นมาได้ อย่างไรก็ตาม ร่างกายของเธอก็ค่อนข้างแข็งแกร่งแล้ว และด้วยความช่วยเหลือของราชาโสม ร่างกายของเธอจึงมีทุกอย่างที่จำเป็นสำหรับเธอเพื่อเอาชีวิตรอดจากการเปลี่ยนร่างที่โหดร้ายนี้แล้ว!” แดริลกล่าว“การเปลี่ยนร่างที่โหดร้ายงั้นเหรอครับ?” เจอรัลด์รู้สึกสับสนงุนงงอีกครั้ง“ใช่ มันคือบางอย่างที่ฉันได้มาจากรูปภาพดวงอาทิตย์ เพราะเช่นนั้น ฉันถึงได้รับทักษะที่คนปกติทั่วไปไม่มี และกลายมาเป็นหนึ่งในบุคคลในตำนานได้! เอาตามตรง สิ่งจำเป็นของเธอก็ยังดีว่าฉันมาก!” “บุคคลในตำนานงั้นเหรอ? ผมได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนั้นจากฟินน์เลย์ เขาพูดว่าเมื่อนักรบได้ฝึกฝนจนถึงระดับหนึ่งแล้ว พวกเขาก็จะได้รับกำลังภายในและกลายมาเป็นนักต่อสู้ หลังจากกลายมา
ผู้ชายหัวโล้นคนนั้นมีแผลเป็นบนใบหน้าของเขา และเขาก็ดูดุร้ายมาก“บอสสเวน ในที่สุดคุณก็กลับมา!” บางคนตะโกนขึ้น“สเวน! สเวน!” ทุกคนส่งเสียงเชียร์ พวกเขาทั้งหมดต่างก็แสดงอารมณ์กันเกินกว่าเหตุหลังจากครึ่งปีผ่านไป ราชาของพวกเขา ราชาแห่งเมืองเฮฟเวินลี ในที่สุดก็กลับมาแล้วจะเป็นใครไปได้ถ้าไม่ใช่ สเวน เวสต์มอร์?“บอสสเวน คุณได้ไปเรียนต่อในสาขาศิลปะการทำอาหารเป็นเวลานานแล้ว และตอนนี้เมืองเฮฟเวินลีก็เปลี่ยนไปแล้ว! น้องชายของคุณ…”สเวนโบกมือของเขาอย่างเย็นชาเพื่อบอกให้ทุกคนเงียบลง “ฉันรู้เกี่ยวกับทุกอย่างที่เกิดขึ้นแล้ว ลีฟถูกฆ่าตาย ไซต์งานของเราก็ถูกบุกรุก และราชาโสมก็หายไปแล้ว ฉันรู้ทุกอย่าง!” “รอลยัล ดราก้อน กรุ๊ป ใช่ไหม? พวกเขาคิดว่าไม่มีเวสต์มอร์เหลืออยู่ในเมืองเฮฟเวินลีแล้วจริง ๆ เหรอ?” ดวงตาของสเวนเย็นชาและเฉียบแหลมณ รอลยัล ดราก้อน กรุ๊ป“บอสไปที่ไหนกัน? ยังคงไม่มีข่าวอีกเหรอ?” “พวกเราเพียงรู้ว่าเขาไปทางเหนือเท่านั้น และเขาอยู่ในเวสตัน แม้แต่ผู้คนจากญี่ปุ่นก็ส่งคนมาตามหาเขา แต่ก็ไม่มีข่าวเกี่ยวกับบอสเลยครับ!” “ค้นหาเขาต่อไป!” เดรกโกรธมากเดรก, ไทสัน และวิสเลอร์เดินขึ้นลงสำนั
พวกเขาได้ดูภาพจากกล้องวงจรปิดแล้วในตอนที่เกิดอุบัติเหตุ ไม่มีใครหรือรถคันอื่นใดอยู่รอบ ๆ เลยแม้แต่คันเดียว ยิ่งไปกว่านั้น ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ยังอยู่ในรถเพียงลำพังด้วยนั่นหมายความว่าสถานการณ์ที่ผู้เฒ่าฟลินท์พบกับอุบัติเหตุนั้นแปลกประหลาดอย่างยิ่งในวิดีโอที่ได้จากกล้องวงจรปิดนั้นแสดงให้เห็นว่ารถของผู้เฒ่าฟลินท์ลื่นไถลและหลุดการควบคุมไปเองในทันทีเจอรัลด์และเรย์ได้รับการปล่อยตัวในช่วงบ่ายนั้นเองพวกเขานั่งแท็กซี่กลับไปที่สำนักงานระหว่างทางกลับ เรย์มองเจอรัลด์ด้วยสีหน้างุนงงอย่างหนักแล้วถามว่า “เจอรัลด์ คุณคิดเห็นยังไงกับการตายของผู้เฒ่าฟลินท์?เขาตายได้ยังไง?”ใบหน้าของเจอรัลด์เคร่งเครียดมาก เขาเองก็ไม่แน่ใจเช่นกัน แต่ถึงกระนั้นเขาก็มั่นใจว่าเหตุการณ์นี้ไม่ใช่แค่อุบัติเหตุธรรมดาแน่นอน“นี่หมายความว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดยังไม่ตายเหรอ?”วินาทีต่อมา ความคิดอันบ้าบิ่นก็ผุดขึ้นในใจของเรย์เจอรัลด์รู้สึกว่าการคาดเดานี้เป็นไปได้น้อยมาก นั่นก็เพราะเอ็มเบอร์ลอร์ดตายไปต่อหน้าต่อตาเขาเอง แล้วเขาจะยังมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร?“เรากลับก่อนเถอะ บางทีมันอาจจะเป็นแค่อุบัติเหตุจริง ๆ ก็ได้!”เจอรัลด์บอก
เช้าวันรุ่งขึ้น ขณะที่เจอรัลด์และเรย์ยังคงหลับอยู่ กริ่งที่ประตูก็ปลุกพวกเขาให้ตื่นเรย์เดินออกจากห้องไปที่ประตูในลักษณะกึ่งหลับกึ่งตื่นแล้วเปิดประตูออกเมื่อประตูถูกเปิดออก เขาก็ได้เห็นชายสองสามคนซึ่งกำลังสวมเครื่องแบบยืนอยู่ข้างนอก เมื่อเห็นตราบนเครื่องแบบของพวกเขา พวกเขาก็รู้ได้ทันทีว่าคนเหล่านี้มาจากรัฐบาลกลาง“ขออภัย คุณเจอรัลด์ คลอฟอร์ดและคุณเรย์ เลห์ตันอยู่ที่นี่หรือเปล่า?”เจ้าหน้าที่คนหนึ่งพุ่งตัวเข้ามาถามเรย์พยักหน้าและตอบว่า “ผมนี่แหละเรย์ มีอะไรเหรอ?""พาเขาออกไป!"เมื่อเขาได้ยินคำพูดของเรย์ เจ้าหน้าที่คนนั้นก็สั่งคนของเขา และทันใดนั้นเอง เจ้าหน้าที่อีกสองคนก็เข้ามาคว้าแขนของเรย์แล้วลากเขาออกไปข้างนอก"เฮ้ย! นี่มันอะไรกัน?!"เรย์ตะโกนทันทีความโกลาหลดังกล่าวทำให้เจอรัลด์ จูโน่ และโนริตื่นขึ้นพวกเขาออกจากห้องอย่างรวดเร็ว"คุณเป็นใคร?"เมื่อเจอรัลด์ออกมา เขาก็มองดูเจ้าหน้าที่พวกนั้นด้วยความประหลาดใจและเอ่ยถามขึ้น“คุณคงเป็นคุณเจอรัลด์ คลอฟอร์ด เรากำลังสงสัยว่าคุณเกี่ยวข้องกับเหตุฆาตกรรม สารวัตรเลค หรือที่รู้จักกันในชื่อผู้เฒ่าฟลินท์ ดังนั้นเราต้องการนำคุณไปสอบ
ในเวลาเดียวกัน หมอกควันสีทมิฬของเอ็มเบอร์ลอร์ดได้ล้อมรอบกายของชายชราเอาไว้หลังจากนั้นไม่นาน หมอกควันสีทมิฬดังกล่าวก็ดูดกลืนวิญญาณและพลังงานของชายชราไป ทำให้ชายกลายเป็นศพแห้งกรังเหลือเพียงหนังหุ้มกระดูกสิ่งนี้ทำให้เอ็มเบอร์ลอร์ดตระหนกเป็นอย่างมาก เขาไม่ได้คาดหวังให้เกิดผลลัพธ์เช่นนี้ ยิ่งกว่านั้น เขาไม่คิดแล้วว่าชายชราจะมาสกัดกั้นการโจมตีจากเจอรัลด์แทนเขาแบบนี้“เอ็มเบอร์ลอร์ด คุณฆ่าคนบริสุทธิ์อีกแล้ว!”เจอรัลด์ตะโกนใส่เอ็มเบอร์ลอร์ดด้วยความโกรธเมื่อพูดเช่นนั้น เจอรัลด์จึงตัดสินใจใช้ทักษะต้องห้ามของตัวเองเพื่อทำลายเอ็มเบอร์ลอร์ดให้สิ้นซากในขณะนี้เอ็มเบอร์ลอร์ดเสียสติไปแล้ว เขายืนนิ่งไม่ขยับ ราวกับสูญเสียจิตวิญญาณของตัวเองไป “วิชาทลายสหัสภพ!”เจอรัลด์ตะโกนและขว้างดาบแอสตราบิซในมือใส่เอ็มเบอร์ลอร์ดเมื่อดาบแทงเข้าไปในร่างของเอ็มเบอร์ลอร์ด มันก็เปล่งแสงเจิดจ้าออกมาและกลืนกินเอ็มเบอร์ลอร์ดไปจนสิ้น“อ๊าก!”เอ็มเบอร์ลอร์ดกรีดร้องวินาทีต่อมา เอ็มเบอร์ลอร์ดก็กลายเป็นเถ้าถ่านในที่สุด เจอรัลด์ก็กวาดล้างเอ็มเบอร์ลอร์ดลงได้แล้วเจอรัลด์ล้างแค้นให้ชาวบ้านในหมู่บ้านฟ้าทมิฬได้แล้ว
ทั้งสามรีบมองออกไปข้างนอก ก่อนจะเห็นว่าชายชราออกจากบ้านไปตามลำพังโดยถือตะกร้าติดตัวไปด้วยขณะที่เขามุ่งหน้าไปยังกระท่อมไม้ของยามิเล็ต เฟซเมื่อเห็นสิ่งนี้ ทั้งสามก็สบตากันพวกเขาพบว่ามันค่อนข้างแปลกที่ชายชราคิดจะถือตะกร้าออกไปกลางดึกเช่นนี้ นี่จะต้องมีความลับบางอย่างที่ไม่มีใครล่วงรู้ซ่อนอยู่เป็นแน่ไม่นานหลังจากนั้น เจอรัลด์และทั้งสองก็ออกจากบ้านและติดตามชายชราไปอย่างเงียบ ๆพวกเขาติดตามชายชราไปจนถึงกระท่อมไม้ จากนั้นพวกเขาเห็นเขาหยิบกุญแจออกมาจากกระเป๋าเพื่อปลดล็อคประตูเมื่อประตูถูกปลดล็อค ชายชราผู้นั้นสำรวจสภาพแวดล้อมรอบตัวอย่างระมัดระวัง หลังจากแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่รอบ ๆ เขาก็ผลักประตูเปิดออกแล้วเดินเข้าไปอย่างมั่นใจเจอรัลด์และอีกสองคนก็เดินไปที่กระท่อมไม้ทันทีและยืนอยู่ตรงหน้ากระท่อมหลังนั้น“เจอรัลด์ ดูเหมือนว่าชายชรากำลังปิดบังอะไรบางอย่างกับเรา เพราะเขามีกุญแจบ้านหลังนี้อยู่กับตัว!”เรย์กระซิบกับเจอรัลด์ตอนนี้พวกเขาตระหนักได้แล้วว่าชายชราไม่ใช่คนไม่รู้อิโหน่อิเหน่อย่างที่คิด เขาต้องมีความสัมพันธ์บางอย่างกับเอ็มเบอร์ลอร์ดแน่“เรย์ ผู้เฒ่าฟลินท์ คุณสองคนไปซ่อนตัวก่อน เ
“เอ๋ นี่ก็ดึกแล้วนะ! ผมว่าคนที่คุณกำลังรออยู่คงไม่มาหรอก มาเถอะไปที่บ้านของผมและพักผ่อนกันจะดีกว่า!”ชายชราถอนหายใจและยื่นข้อเสนอให้ทั้งสามคนเมื่อผู้เฒ่าฟลินท์ได้ยินเช่นนั้น เขาก็หันกลับมาที่เจอรัลด์เพื่อสอบถามความคิดเห็นของเขาเจอรัลด์เห็นปฏิกิริยาของเขาและพยักหน้าอย่างช้า ๆเนื่องจากพวกเขาไม่มีทางเลือกอื่น ตอนนี้พวกเขาทำได้เพียงไปพักผ่อนที่บ้านของชายชราเท่านั้นนอกจากนี้ ท้องฟ้ามืดสนิท และไม่ปลอดภัยเลย ไม่รู้เลยว่าข้างนอกนี่มีอะไรรอพวกเขาอยู่?หลังจากพูดคุยกัน เจอรัลด์และคนอื่น ๆ ก็ติดตามชายชราออกจากกระท่อมไม้ไปชายชราพาเจอรัลด์และคนอื่น ๆ ไปที่บ้านของเขา บ้านของเขาดูไม่เก่าเท่าไหร่ ราวกับเพิ่งถูกซ่อมแซมใหม่ก่อนหน้านี้“ผู้เฒ่า หมู่บ้านนี้เหลือคุณอยู่เพียงคนเดียวหรือเปล่า?”เมื่อพวกเขาอยู่ในบ้านของชายชรา ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ถามอย่างสงสัย"หึหึ!" ชายชราหัวเราะเบา ๆ"ใช่ คนอื่น ๆ ย้ายไปอยู่ในเมืองกันหมด ที่นี่เลยเหลือแค่ฉันคนเดียว!”หลังจากที่เขาหัวเราะแล้วเขาก็ตอบ“แล้วทำไมคุณไม่ย้ายเข้าเมืองด้วยล่ะ? อยู่ในเมืองไม่สบายกว่าเหรอ?”ผู้เฒ่าฟลินท์ยังคงถามต่อไป“อนิจจา ผมมันไร้ญา
“หึหึ เรย์ อย่าลืมสิว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไปแล้ว เขาน่ากลัวกว่าผีเสียอีก กับอีกแค่สถานที่แบบนี้นายคิดว่าเขาจะกลัวเหรอ”เจอรัลด์หัวเราะและเตือนเรย์เมื่อเรย์ได้ยินเช่นนั้น เขาก็รู้สึกว่าสิ่งที่อีกฝ่ายพูดสมเหตุสมผล “สำรวจกันตามสบายเลย ผมคงต้องไปก่อน!”ชายชราพูดกับทั้งสามคน“ได้เลย ผู้เฒ่า ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณมากเลย!"ผู้เฒ่าฟลินท์ขอบคุณชายชราผู้นั้นอย่างรวดเร็ว“ไม่เป็นไรหรอก!”ชายชราตอบพลางโบกมือหลังจากที่ชายชราผู้นั้นจากไป เจอรัลด์และอีกสองคนก็ยืนอยู่หน้ากระท่อมไม้ จ้องมองออกไปอย่างว่างเปล่าพวกเขาไม่รู้ว่าต้องทำอะไร พวกเขาไม่อาจเข้าไปในกระท่อมได้ และไม่รู้ด้วยว่าจะเข้าไปเช่นไร“พี่เจอรัลด์ ผู้เฒ่าฟลินท์ ทีนี้เราจะทำยังไงดี? เปิดประตูออกไปเลยดีไหม?”เรย์มองไปที่เจอรัลด์และผู้เฒ่าฟลินท์แล้วถาม“ไม่ นั่นไร้สาระมาก เราบุกรุกเข้าไปไม่ได้!”ผู้เฒ่าฟลินท์ปรามเรย์ทันทีแม้ว่ายามิเล็ต เฟซจะไม่มีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว แต่กระท่อมหลังนี้ยังคงเป็นของเธอ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อาจทำตามอำเภอใจได้“แล้วเราควรทำยังไง? เราไม่มีกุญแจ”เรย์ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้“เ
ไม่มีทางที่ข้อเท็จจริงทั้งสองนี้จะเป็นเรื่องบังเอิญได้ เพราะฉะนั้นนั่นก็อาจหมายความได้ว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดกำลังซ่อนตัวอยู่ที่นั่น แต่เพราะนี้คือคำใบ้ที่เอ็มเบอร์ลอร์ทิ้งไว้ให้พวกเขา จึงเป็นไปได้ว่าแทนที่จะไปพบเขาที่นั่น พวกเขาจะออกค้นหาตำแหน่งของเหยื่อรายต่อไปแทน หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ผู้เฒ่าฟลินท์ก็สตาร์ทรถและเหยียบคันเร่งไปทันที! พวกเขาจำเป็นต้องมุ่งหน้าไปที่บ้านของยามิเล็ต เฟซเดี๋ยวนี้! “คุณแน่ใจจริง ๆ เหรอว่า เอ็มเบอร์ลอร์ดจะซ่อนอยู่ที่นั่น พี่เจอรัลด์…?” เรย์ถามระหว่างทางไปที่นั่น เจอรัลด์ส่ายหน้าแล้วตอบด้วยสีหน้าจริงจังว่า “บอกตามตรง ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน นั่นก็เพราะเอ็มเบอร์ลอร์ดเป็นคนจู้จี้จุกจิกและไม่เคยทำตามกฎเกณฑ์ ฉันเดาว่าเลขพวกนี้จะนำเราไปสู่เหยื่อรายต่อไป แต่ในการตามหาเหยื่อรายนั้น เราจะเข้าใกล้ที่กบดานของเอ็มเบอร์ลอร์ดอีกก้าวหนึ่งอย่างแน่นอน!” เมื่อได้ยินเช่นนั้น เรย์ก็พยักหน้าเข้าใจ... หลังจากขับรถไปประมาณสี่สิบนาที ในที่สุดทั้งสามก็มาถึงบ้านคุณยายของเอ็มเบอร์ลอร์ด ยามิเล็ตอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเล็ก ๆ อันห่างไกล และไม่นานทั้งสามก็เดินอยู่ในถนนของหมู่บ้าน
"สวัสดี? เจอรัลด์มีอะไรหรือเปล่า?” ผู้เฒ่าฟลินท์ถามจากอีกฟากหนึ่งของสาย “ผู้เฒ่าฟลินท์ ถึงผมจะรู้ว่าคุณไม่อาจยอมให้เราเข้าร่วมการสืบสวนได้ แต่ผมก็หวังว่าคุณจะสามารถช่วยเราได้ นั่นก็แปลว่าหากคุณต้องการคลี่คลายคดีและจับเอ็มเบอร์ลอร์ดให้ได้ ก็ช่วยตั้งใจฟังผมและเชื่อผมด้วย ทุกสิ่งที่ผมกำลังจะบอกคุณต่อไปนี้มีความสำคัญอย่างยิ่งทีเดียว!” เจอรัลด์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง เมื่อได้ยินเช่นนั้น ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ทว่าในที่สุดเขาก็รู้อยู่เต็มอกว่าเขาสามารถไว้ใจเจอรัลด์ได้ ดังนั้นเขาจึงเต็มใจที่จะเสี่ยงเหนือสิ่งอื่นใด ทั้งเขาและเด็กหนุ่มต่างก็ต้องการให้คดีคลี่คลายลงและจับตัวเอ็มเบอร์ลอร์ดได้ในท้ายที่สุด “…เอาล่ะ บอกมาว่าฉันจะช่วยยังไงได้บ้าง!” “มุ่งหน้าไปที่สำนักงานเขตเดี๋ยวนี้เลย ผมเองก็จะไปที่นั่นด้วยเช่นกัน แล้วเมื่อเราพบกันที่นั่นผมจะบอกข้อมูลเพิ่มเติมกับคุณทีหลัง!” เจอรัลด์ตอบก่อนจะวางสาย ครึ่งชั่วโมงต่อมาเรย์และเจอรัลด์ได้พบกับผู้เฒ่าฟลินท์ ณ สถานที่ที่พวกเขานัดกัน “เรามาทำอะไรที่นี่ เจอรัลด์…?” ผู้เฒ่าฟลินท์เอ่ยถามอย่างสับสน “ฟังนะ ผมต้องการให้คุณตรวจสอบประวัต
เมื่อตระหนักว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงผู้เฒ่าฟลินท์ เจอรัลด์และเรย์ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกผู้เฒ่าฟลินท์อดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วเล็กน้อยในขณะที่เขาถามอย่างงุนงงว่า “…พวกนายสองคนเองเหรอ? มาทำอะไรกันที่นี่? แล้วเข้ามาที่นี่ได้ยังไง?”หัวหน้าสารวัตรมีคำสั่งไม่ให้เขาติดต่อกับเจอรัลด์อีกต่อไปแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น เขายังได้รับแจ้งว่าเจอรัลด์ไม่ได้รับอนุญาตให้มาช่วยในการสืบสวนอีกต่อไป ด้วยเหตุนี้ ผู้เฒ่าฟลินท์จึงทำได้เพียงเชื่อฟังผู้บังคับบัญชาของเขาเท่านั้น“เรามาตามหาเบาะแส!” เจอรัลด์ตอบ “ฟังนะ ฉันต้องขอโทษ ด้วย แต่นายสองคนไม่ได้รับอนุญาตให้มายุ่งย่ามกับคดีนี้อีกต่อไปแล้ว เพราะฉะนั้นได้โปรดออกไปเสีย! ถ้านายกลับมาที่นี่อีกครั้ง เราก็จำเป็นต้องจับพวกนายกลับไปกับเราด้วย!” ผู้เฒ่าฟลินท์เตือน เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจอรัลด์ก็ทำเพียงแค่พยักหน้า ด้วยความที่ไม่อยากสร้างเรื่องยุ่งยากให้แก่ตาเฒ่าคนนี้ เจอรัลด์จึงตอบกลับไปว่า “รับทราบ!” ขณะที่เขากำลังจะจากไปพร้อมกับเรย์ เขาก็ได้ยินเสียงผู้เฒ่าฟลินท์ตะโกนว่า "เดี๋ยวก่อน! ตอนที่อยู่ที่นี่นายได้พบเบาะแสอะไรบ้างหรือเปล่า? ถ้ามีล่ะก็ช่วยมอบมันให้เราด้วย!” เ