จากสิ่งที่ไทสันพูดไว้ สเวนมักจะถูกพบเห็นได้ในคาสิโนใต้ดินขนาดใหญ่ที่สุดในเมืองเฮฟเวินลี เมื่อพิจารณาจากเรื่องนี้ เจอรัลด์จึงนำคนของเขาตรงไปยังคาสิโนนั่น ทันทีที่พวกเขาไปถึง เจอรัลด์ก็เริ่มเล่นการพนันอย่างไร้แบบแผนตรงโต๊ะหนึ่ง เพื่อกลมกลืนกับคนอื่น อย่างไรก็ตาม สิ่งต่อมาที่เขารู้ คือเขาชนะมาสิบกว่ารอบแล้ว นี่จึงได้รับความสนใจจากนายธนาคาร หลังจากนายธนาคารคนนั้นแจ้งลูกน้องคนหนึ่งเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้อย่างลับ ๆ ลูกน้องคนนั้นจึงแอบมุ่งหน้าไปยังสำนักงานต่อไป เมื่ออยู่ด้านในแล้ว ลูกน้องคนนั้นก็ยืนอยู่ต่อหน้าคนผู้หนึ่งที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้ของเจ้านาย ก่อนจะพูดขึ้นมา “บอสสเวน! คนด้านนอกนั่นชนะได้เงินมากมาย และเขายังพาลูกน้องหลายคนมาด้วยอีกด้วยซ้ำครับ! เขาดูไม่เหมือนใครบางคนที่จะจัดการได้อย่างง่ายดายเลย!” ในขณะนั้น ผู้ชายที่ดูแข็งแรงพร้อมด้วยรอยแผลเป็นที่ค่อนข้างน่ากลัวบนใบหน้าของเขากำลังขัดดาบคาตานะของเขาอยู่ ทันทีที่ประโยคของลูกน้องของเขาสิ้นสุดลง เขาก็ฟันไปที่เครื่องประดับหยกที่อยู่บนโต๊ะของเขาทันที! หลังจากการเฉือนอย่างว่องไว เครื่องประดับก็แตกออกเป็นสองส่วน ส่งผลให้ครึ่งบนของมันแต
“เอาตามตรงพวกเราสามารถแก้ปัญหานี้ได้อย่างง่ายดายนะ รู้ไหม? ตามที่ฉันเข้าใจ ชีวิตหนึ่งก็ควรถูกแลกด้วยอีกหนึ่งชีวิต ให้ฉันถามนายบางอย่างนะ ก่อนหน้านี้นายจับคนที่มีชื่อว่าเดรก เจย์ ไปใช่ไหม? เขาอยู่ไหน?” เจอรัลด์ถาม “ง งั้นคุณมาที่นี่ก็เพื่อช่วยเหลือเขา… ใช่ เขาอยู่กับผม! ผมจะปล่อยเขาไปเดี๋ยวนี้ แต่คุณจะต้องสัญญาว่าจะปล่อยผมไปเหมือนกัน เมื่อเขาเป็นอิสระแล้ว!” สเวนพูดขึ้นทันที “นายคิดว่าอยู่ในตำแหน่งที่จะทำการเรียกร้องได้เหรอ? เลิกพล่ามไร้สาระและปล่อยเขาเดี๋ยวนี้!” เจอรัลด์คำรามขณะที่เขาเพิ่มกำลังของฝ่ามือเขาบนคอของสเวน “ข เขาถูกขังไว้ในคุกใต้ดินของคาสิโนแห่งนี้! ผมจะสั่งลูกน้องของผมให้ปล่อยเขาเดี๋ยวนี้ถ้าคุณต้องการ!” ขอบคุณที่สเวนค่อนข้างเป็นคนตรงไปตรงมา และไม่นานนัก วิสเลอร์ ที่ตามลูกน้องคนนั้นลงไปในห้องใต้ของคาสิโน ก็นำเดรกมาหาเจอรัลด์ เดรกเองอยู่ในสภาพที่ย่ำแย่มาก แทบจะไม่มีสติ และมีรอยแผลที่สาหัสทั่วทั้งตัวของเขา ทันทีที่เจอรัลด์เห็นว่าอาการของเดรกเลวร้ายแค่ไหน เขาจึงเดือดดาลมากจน เขาเตะสเวนเข้าที่ท้องทันที ส่งให้เขาบินลอยข้ามห้องไป ทันทีที่สเวนตกลงมา เขาก็กระอักเลือดออกม
ในขณะเดียวกัน เจอรัลด์และคนของเขาก็ย้อนกลับไปที่บ้านเมื่อจากมองจากไกล ๆ เจอรัลด์ก็สังเกตเห็นรถทีมหนึ่งจอดอยู่ด้านหน้าคฤหาสน์ของพวกเขา “ผมสงสัยว่าคนเหล่านั้นอาจจะเป็น…” วิสเลอร์กล่าว เห็นได้ชัดว่ารู้สึกสับสนงุนงง “จากที่ดูแล้ว นั่นน่าจะเป็นเกสท์ นายน้อยของตระกูลเวสลีย์ ในที่สุดเขาต้องมีข่าวเกี่ยวกับของที่ผมกำลังพยายามค้นหามาตลอดเวลานี้แล้วแน่” เจอรัลด์ตอบกลับด้วยรอยยิ้มบาง ๆ เมื่อเชิญเกสท์เข้ามาในคฤหาสน์ของเขา เจอรัลด์ก็ขอตัวครู่หนึ่งเพื่อพาเดรกไปยังอีกห้องเพื่อพันแผลให้เขาให้เรียบร้อย เมื่อเรื่องนั้นเสร็จแล้ว เขาก็มุ่งหน้าไปยังห้องนั่งเล่น ซึ่งเกสท์นั่งรออยู่อย่างใจเย็น พร้อมกับเอกสารในมือ ในขณะที่จิบน้ำชาไปด้วย ความสุภาพของเกสท์เห็นได้ชัดว่าเกิดจากความเคารพของเขาที่มีต่อเจอรัลด์ ท้ายที่สุดแล้ว มันคงจะเป็นไปไม่ได้สำหรับทายาทร่ำรายอย่างเขาที่จะประพฤติตนอย่างอ่อนน้อมขนาดนี่กับใครก็ตามในอดีต ความจริงแล้ว ความเคารพของเขาที่มีต่อเจอรัลด์นั้นยิ่งใหญ่มาก จนเขาเป็นคนที่เสนอให้เงินทุนที่เจอรัลด์ต้องการเพื่อจะซื้อโรงงาน ด้วยเหตุนั้น มันจึงเป็นปกติที่เขาจะรู้ว่าเจอรัลด์อยู่ไหนเช่นกัน
หลังจากได้ยินสิ่งที่เกสท์พูด เจอรัลด์เพียงกรอกตาใส่เขาก่อนจะตอบกลับอย่างค่อนข้างไม่สบอารมณ์ “ฉันมั่นใจว่านายเป็นผู้เชี่ยวชาญในการได้รับความรักของผู้หญิง… งั้นฉันจะทิ้งเรื่องนี้ให้นายจัดการแล้วกัน เป็นไง?” โดยการโบกมือของเขาอย่างเร็ว จากนั้นเกสท์ก็พูด “ผมไม่สามารถทำได้เพราะเธอรู้จักผม! เวสลีย์และโยเวลล์รู้จักกันเป็นอย่างดีคุณรู้ไหม? ไม่ว่าจะยังไง มันก็ไม่เหมือนกับว่าความรักเป็นวิธีเดียวที่จะพวกเราจะสามารถทำเรื่องนี้ได้สำเร็จ มันคงจะใช้ได้ตราบใดที่พวกเราสามารถเข้าใกล้เธอได้ นั่นคือเหตุผลที่ทำไมคุณปู่ถึงแนะนำให้คุณหาคนที่เชื่อใจได้ ที่เหมาะสมกับงานนี้นอกเหนือจากผม ท้ายที่สุดแล้ว เนื่องจากทิวลิปกำลังถูกมุ่งเป้าโดยผู้คนมากมายในตอนนี้ พวกเราก็ต้องลงมือให้เร็ว ก่อนที่เธอจะตกไปอยู่ในมือของคนอื่นนะครับ” “ในเวลานี้ทิวลิปเป็นนักศึกษาใหม่ในมหาวิทยาลัยเมืองเฮฟเวินลี เมื่อคนที่ไว้ใจได้คนนั้นพร้อมแล้ว ผมจะช่วยคุณพาเขาเข้าไปในมหาวิทยาลัยภายใต้การปลอมเป็นอาจารย์ผู้สอน” “แต่ใครจะเหมาะสมพอสำหรับงานนี้ล่ะ?” เจอรัลด์ถาม ขณะที่เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะมองผ่านฝูงชน แม้วิสเลอร์จะอาสาทันที แต่รูปลัก
ไม่แปลกเลยจริง ๆ ที่ทำไมเธอถึงทำแบบนั้น ท้ายที่สุดแล้ว เจอรัลด์ก็ทั้งหล่อเหล่าและแต่งกายอย่างไม่มีที่ติ มันไม่ยากที่จะเห็นว่าทำไมผู้หญิงทั้งหลายถึงชื่มชมเขา ขณะที่เจอรัลด์พยักหน้าให้เธอ เขาก็เดาว่าเพื่อนร่วมงานหญิงคนใหม่ของเขาต้องจบมาจากมหาวิทยาลัยเมื่อไม่นานมานี้แน่ ในทางกลับกัน ควินแลนเข้าใจได้อย่างรวดเร็วว่า มาร์จอรีดูเหมือนจะชื่นชมเจอรัลด์มาก เมื่อเห็นแบบนั้น เขาจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอิฉาเล็กน้อย ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม พวกเขาทั้งคู่ก็เป็นคนมาใหม่ที่มีตำแหน่งและความชำนาญแบบเดียวกัน พวกเขายังมาในเวลาเดียวกันอีกด้วยซ้ำ! ด้วยความคล้ายคลึงมากมายขนาดนี้ระหว่างพวกเขา ควินแลนจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอยากแข่งขันกับเขาเล็กน้อย ถึงอย่างนั้น มาร์จอรีก็ไม่แม้แต่จะให้โอกาสเข้าได้เฉิดฉายด้วยซ้ำ เมื่อเห็นเธอทำตัวสุภาพต่อเจอรัลด์เพียงคนเดียว จึงเป็นการเพิ่มความหดหู่และความรำคาญของเขาเท่านั้น ทั้ง ๆ ที่เป็นแบบนั้น แต่ควินแลนก็ไม่ได้โง่จนที่จะอ่านอารมณ์ไม่ออก เพราะเช่นนั้นเขาจึงเพียงตามหลังทั้งสองคนไป โดยเฝ้ามองอย่างเงียบ ๆ ขณะที่มาร์จอรีพูดคุยกับเจอรัลด์ต่อไป “โอ้? พวกนั้นคืออาจารย์คนใหม่ที่จ
หลังจากที่ได้เห็นรถหรูเหล่านั้นทั้งหมด ผู้หญิงทุกคนที่นั่นจึงยิ่งอิจฉามากขึ้น เมื่อพวกเธอพบว่าจริง ๆ แล้วควินแลนเกี่ยวข้องกับกองกำลังทั้งห้านั้น “ทำไมคุณถึงไม่ทำงานให้กับกลุ่มของคุณละถ้างั้น?” เพื่อนร่วมงานอีกคนถาม “ฮ่าฮ่า! ผมไม่อยากจะทำงานในเขตเมืองทาลโก้ตอนนี้ เนื่องจากความวุ่นวายทั้งหมดที่รอลยัล ดราก้อน กรุ๊ป ที่เพิ่งก่อตั้งใหม่ก่อเรื่องขึ้น กองกำลังทั้งห้าจะต้องเชื่อฟังกลุ่มนั้นกันในตอนนี้ รู้ไหมครับ? นอกจากนี้ พ่อของผมก็บอกผมว่ามันจะดีกว่าสำหรับผมที่จะออกมา และพยายามเลี้ยงชีพตัวเองก่อน” ควินแลนตอบกลับ ขณะที่เขาส่ายหัวของเขาด้วยรอยยิ้มขมขื่นบนใบหน้าของเขา เมื่อได้ยืนแบบนั้น มาร์จอรีก็ยิ้มบาง ๆ เมื่อคิดว่าควินแลนมั่นคงและเป็นผู้ใหญ่ขนาดนี้! “พ่อของคุณมีเหตุผลนะคะ คุณโยซอน ท้ายที่สุดแล้ว คุณก็ยังคงอายุน้อยอยู่ ดังนั้นใครจะไปรู้? บางทีคุณอาจจะสามารถจุดประกายทางออกใหม่ โดยการผจญภัยเพิ่มเติมอีกเล็กน้อย และการหาเลี้ยงชีพเพื่อตัวคุณเองที่นี่ก็ได้!” มาร์จอรีกล่าวด้วยรอยยิ้ม ขณะที่เธอเข้าไปใกล้ควินแลนมากขึ้น “ฉันเห็นด้วย!” ตอนนี้พวกผู้หญิงค่อย ๆ เข้าไปใกล้ควินแลนกันมากขึ้น ขณะท
เมื่อเงยหน้าขึ้น เจอรัลด์ก็เห็นว่าเป็นเพื่อนร่วมงานหญิงอีกคนที่อยู่ทีมเดียวกันกับเขา เมื่อเห็นว่าพวกเธอบังเอิญพบเขา ขณะที่พวกเธอกำลังมองหาที่นั่งเพื่อจะนั่งทานอาหารกัน เจอรัลด์จึงยิ้มพร้อมกับพยักหน้าให้ ขณะที่เขามองไปที่พวกเธอ อย่างไรก็ตามไม่มีพวกเธอคนไหนดูเหมือนจะสนใจรอยยิ้มของเขาเยด้วยซ้ำ ความจริงแล้ว เพื่อนร่วมงานบางคนยังพบว่าตัวเองกำลังเอามือป้องปากด้วยความขบขันกันขณะที่พวกเธอพูดขึ้นมา “ช่างน่าประหลาดใจอะไรอย่างนี้! คุณไม่รู้อะไรเลยจริง ๆ ใช่ไหม? ทำไมคุณถึงตัดสินใจทานอาหารที่นี่ แทนที่จะเป็นสถานที่อื่น ๆ ล่ะ?” หลังจากพูดไปแบบนั้น พวกเธอก็เพียงหันหลังกลับจากไปกัน ไม่กี่วินาทีต่อมา หนึ่งในเพื่อนร่วมงานก็พูดขึ้นมา “ฮะ? เฮ้ ดูนั่นสิ! คุณโยซอนและคุณสวิฟต์หนิ! ไงคะ!” ทันทีที่พวกเธอเห็นควินแลน อารมณ์ของพวกเธอก็เปลี่ยนไปในทันที พวกเธอยิ้มให้ ขณะที่พวกเธอโบกมือให้เขากัน “ช่างบังเอิญอะไรอย่างนี้ครับ! ทำไมคุณไม่นั่งกับพวกเราล่ะ? ถ้าผมรู้ว่าคุณจะมาทานอาหารกันที่นี่ ผมก็คงจะเชิญพวกคุณทั้งหมดมาด้วยกันแล้วอย่างแน่นอน!” ควินแลนกล่าวด้วยรอยยิ้มสดใส “ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ ถ้าพวกเราจะนั่ง
โดยการกระแอมในลำคอก่อนจะพูดไปแบบนั้น จากนั้นควินแลนก็ล้วงมือไว้ในกระเป๋ากางเกงก่อนจะยิ้มเยาะ “ความวุ่นวายทั้งหมดนี้คืออะไรกัน? พวกเราพยายามที่จะเรียนกันที่นี่นะ!” อาจารย์หญิงคนหนึ่งตะโกนขึ้นมา ขณะที่เธอและเพื่อนร่วมงานของเธอก้าวออกมาจากห้องปฏิบัติการข้าง ๆ ด้วยความไม่พอใจ เมื่อหันไปเผชิญหน้ากับพวกเธอ จากนั้นควินแลนก็พูดขึ้นมา “ก็คุณคลอฟอร์ดน่ะสิครับ…ผมขอให้คุณสวิฟต์มีชั้นเรียนร่วมกันกับผม เพราะผมอยากจะมีประสบการณ์สอนบ้าง… ช่างบังเอิญ ช่วงเวลาที่ผมเลือกดันไปชนกับชั้นเรียนของคุณคลอฟอร์ด! พูดตามตรงทั้งหมดนี้ก็เป็นความผิดของผมเอง…” “มันไม่ใช่อย่างงั้นจริง ๆ คุณคลอฟอร์ดแค่ไม่นึกถึงคนอื่นเลย! ก็แค่ใช้บทเรียนถัดไปสิคะ! ไม่มีความจำเป็นต้องสร้างเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่เลย ใช่ไหมคะ?” เพื่อนร่วมงานหญิงคนอื่นกล่าว ขณะที่พวกเธอทั้งคู่พยักหน้าพร้อมเพรียงกัน เมื่อลูบผมเธอให้ตรง จากนั้นมาร์จอรีก็พูดเสริม “ทำไมคุณไม่ย้อนกลับไปที่ชั้นเรียนของคุณก่อนล่ะคะ คุณคลอฟอร์ด?” เมื่อได้ยินแบบนั้น เจอรัลด์จึงทำได้เพียงแค่ขมวดคิ้วเท่านั้น เขารู้เป็นอย่างดีว่าการพยายามที่จะโต้เถียงกับพวกเขาจะไม่เป็นการ