“ช่างหรูหราจริง ๆ!” ผู้หญิงอีกคนกล่าวเสริมด้วยความประหลาดใจ ด้วยความสงสัยว่าผู้อิทธิพลแบบไหนกันที่ขับรถที่ดูราคาแพงขนาดนี้ได้ มาริลินและคนอื่น ๆ จึงเลือกที่จะรออยู่ใกล้ประตูเพื่อดูว่าใครจะลงมา พวกเธอสองสามคนยังนำกระจกกะทัดรัดของพวกเธอออกมาด้วยซ้ำ และเริ่มแต่งหน้ากัน! อย่าลืมว่า ถ้าคนที่ลงมาจากรถคือทายาทหนุ่มที่ร่ำรวย ใครจะบอกได้บ้างว่าพวกเขาจะไม่ลงเอยด้วยการตกหลุมรักกับพวกเธอคนใดคนหนึ่ง? ฮ่าฮ่า! สุดท้ายแล้ว บอดี้การ์ดที่สวมชุดสูทสีดำกลุ่มหนึ่งก็ลงมาจากรถกัน ก่อนที่ในที่สุดจะเปิดประตูรถที่ดูราคาแพงมากที่สุดคันนั้น ที่ก้าวลงมาคือทายาทร่ำรวยที่ดูค่อนข้างคุ้นเคย… “…เฮ้ นั่น…นั่นไม่ใช่เจอรัลด์หรอกหรือ?” มาริลินถาม รู้สึกมึนงงกับสิ่งที่เธอกำลังเห็น “กีย่า นั่นคือ…นั่นคือเจอรัลด์ ไม่ใช่หรือไง?” มาริลินกล่าวซ้ำ ขณะที่เธอเริ่มกระโดดอย่างตื่นเต้นอยู่กับที่ กีย่าตอบรับโดยการพยักหน้า ก่อนที่จะพูด “ใช่!” “ให้ตายเถอะ! เจอรัลด์… เมื่อคิดว่าจริง ๆ แล้วเขามีทีมรถ… เกิดอะไรขึ้นที่นี่กันแน่…?” อาการตกใจของเธอได้รับการยืนยันได้จากก่อนหน้านี้ มาริลินเพิ่งรู้ว่าเจอรัลด์รำ่รวยก็เท่านั้น แต่
ทันทีที่กระสอบถูกเปิดออก คนอื่น ๆ ก็เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งซึ่งไม่ได้สติที่ถูกซ้อมอย่างรุนแรง “ช เชน!” นายท่านหลงตะโกนขึ้นมาอย่างประหม่า เมื่อเขาเห็นว่าผู้ชายคนนั้นถูกซ้อมอย่างรุนแรงแค่ไหน “ตอนนี้ก็อย่าใจร้อนไปเลย! ยังคงมีอีกอย่างนะ!” ฟิลิปกล่าว ขณะที่เขาก้าวมาข้างหน้าเหมือนกัน ด้วยกิริยาที่รวดเร็ว หนึ่งในคนของฟิลิปโยนถุงใบหนึ่งให้นายท่านหลง เมื่อมันตกลงแทบเท้าของเขา สิ่งของภายในก็กระเด็นออกมา “…นี่คืออะไร?” “ฉัน… ฉันจำเสื้อผ้าพวกนี้ได้! พวกมันเป็นเสื้อผ้าแบบที่คุณยูนัสมักจะสวมใส่!” ใครบางคนตะโกนขึ้นมาจากภายในฝูงชน “ผมมั่นใจว่าคุณตามหาเขาไปทั่วทุกที่แล้ว ใช่ไหม? ความจริงก็คือ ยูนัสขับรถตกเหว และเสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่งพวกนี้คือซากเพียงเดียวที่พวกเราเจอ” ฟิลิปอธิบาย “อ อะไรนะ…?” นายท่านหลงถูกความโกรธและเศร้าโศกถาโถมเข้ามามากมาย ขณะที่เขาได้ยินคำพูดเหล่านั้น “จ เจอรัลด์…นายและพี่สาวของนายช่างโอหังนัก! การรังแกพวกเราแบบนี้… เอาตามตรงนายคิดจริง ๆ เหรอว่าจะไม่มีใครสามารถต่อต้านนายได้ภายในตระกูลหลงของพวกเรานี้?!” นายท่านหลงคำรามใส่ สายตาของเขาแดงก่ำด้วยความโกรธจัด เพียงแค่นั้น เ
“ขอบคุณในการให้ความร่วมมือ พวกเราจะมารับทรัพย์สินทั้งหลายจากคุณในเจ็ดวันนี้” ฟิลิปกล่าว ด้วยเหตุนี้เจอรัลด์ก็เริ่มจากไป และลูกน้องของเขาก็ติดตามหลังเขาไป แขกคนอื่น ๆ ไม่กล้าที่จะยังคงอยู่ที่นั่นต่อเหมือนกัน หลังจากได้เห็นเหตุการณ์ร้ายแรงที่เพิ่งเกิดขึ้นกับตระกูลหลง พวกเขาก็รีบออกไป หลังจากคนของเจอรัลด์จากไปแล้ว “พ่อ…ทำไมล่ะ? ทำไมพ่อถึงเซ็นมันไปล่ะ?! มันจะเป็นปัญหาตรงไหนกัน? พวกเราก็สามารถสู้พวกเขาได้! ท้ายที่สุดแล้ว พวกเราก็ไม่ได้กลัวตายกันสักหน่อย!” ผู้ชายวัยกลางคน คนหนึ่งร้องออกมา การตบอย่างรุนแรงจากนายท่านหลงคือ การตอบกลับในทันที! “โง่จริง! แกอยากจะให้ทั้งตระกูลของเราถูกทำลายลงจนถึงจุดที่ไม่ได้กลับมาจริง ๆ หรือไง? แกอยากให้ตระกูลหลงไม่มีลูกหลานเหลือไว้ข้างหลังเหรอ?!” นายท่านหลงคำรามใส่ เมื่อจ้องไปที่ชายคนนั้นอย่างดุร้าย ขณะที่ริมฝีปากของเขายังคงกระตุกต่อไปอย่างเกรี้ยวกราด “พวกเราถูกพี่น้องคลอฟอร์ดเอาชนะโดยสิ้นเชิงคราวนี้! ในขณะที่พวกเราวางแผนต่อต้านพวกเขาอย่างลับ ๆ ในหลายปีที่ผ่านมานี้ แต่ภูมิหลังของพวกเขามีอำนาจมากเกินไป!” นายท่านหลงกล่าวเสริม ขณะที่เขากำหมัดแน่น “แต
ในการตอบสนองนายท่านหลงเพียงแค่ถอนหายใจออกมา“เอาล่ะ นั่นก็ดีเหมือนกัน มันดีกว่าที่ปล่อยให้ชอว์ได้อยู่อย่างมีความสุข…” “อย่างไรก็ตาม แม้ว่าพวกเราไม่ได้ติดต่อคอร์ดมาหลายปีขนาดนี้แล้ว ตระกูลของเราก็ยังคงรุ่งโรจน์ต่อไปได้!” โจเอลกล่าว “ฮึ่ม! แน่นอน! ฉันสันนิษฐานเอาว่าคอร์ดไม่เคยโจมตีพวกเราอีกตั้งแต่พ่อของเขาตายไปไม่นานหลังจากนั้น เนื่องจากการตายของเขา คอร์ดจึงมีส่วนร่วมในการต่อสู้เพื่อตำแหน่งนายท่านคนที่สองของโมลเดล ตามปกติแล้วนั่นจึงหมายความว่าเขาจะไม่มีเวลาที่จะมายุ่งกับพวกเรานานพอสมควร แม้ฉันไม่มั่นใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา แต่ตามข้อเท็จจริงที่เขาเป็นนักวางแผนการโดยธรรมชาติ มันคงไม่ไกลเกินจริงที่จะคาดเดาได้ว่า เขาลงเอยด้วยการกลายมาเป็นนายท่านคนที่สองของตระกูลโมลเดลอย่างแท้จริง” “เข้าใจแล้วครับ…พ่อวางแผนที่จะได้รับความช่วยเหลือจากคอร์ด เพื่อจัดการกับคลอฟอร์ดใช่ไหม?” โจเอลที่เริ่มเห็นภาพที่ใหญ่ขึ้นถามขึ้นมาในตอนนี้ “อืม การคาดเดาของแกนั้นถูกครึ่งหนึ่ง ฉันจะไม่ขอความช่วยเหลือของเขาโดยตรง ท้ายที่สุดแล้ว ถ้าฉันทำแบบนั้น ก็อย่างที่ฉันได้พูดไปก่อนหน้านี้ ชื่อเสียงและชื่อของตระกูลหลงจะเ
“เฮ้ น้องสาว ฉันรู้ว่านาร์คเคยทำเธอเจ็บปวดมาครั้งหนึ่ง แต่เธอดูภรรยาของเขาสิ หล่อนช่างเป็นคนบ้าวัตถุนิยมเช่นนั้น!” ยูเซลล์กล่าววินนี่จ้องเธอออย่างโกรธเคือง “เงียบไปเลย! ฉันบอกพี่กี่ครั้งแล้วว่าอย่าทำให้ฉันนึกถึงเขา! อย่าแม้แต่จะมาแหย่ฉันด้วยเรื่องผู้หญิงคนนั้น!” “อ อืม…ฉันรู้ น้องสาว ฉันรู้ว่าเธอเกลียดผู้หญิงร้ายกาจคนนั้น ฉันสาบานว่าฉันจะไม่พูดถึงเรื่องนี้อีก!” ดวงตาของยูเซลล์มีน้ำตารื้อขึ้นมา ขณะที่เธอพูดเมื่อตระหนักได้ว่าเธอพูดแรงมากเกินไป วินนี่จึงลูบหัวของยูเซลล์และพูดขึ้นมา “ฉันแค่พยายามที่จะระมัดระวังให้พี่ เจอรัลด์ผู้ชายคนนั้นเต็มไปด้วยเงิน เขาเพียงมีสิ่งที่คนบ้าวัตถุนิยมต้องการเท่านั้น คือเงิน เขาไม่คู่ควรที่จะมีความสัมพันธ์ใด ๆ กับตระกูลของเรา พวกเราเพียงมาที่นี่เพื่อช่วยเหลือเขาในนามของลูกชายของนายท่านของเรา เพื่อรักษาสัญญากับพวกเรา พวกเราตระกูลโมลเดลแตกต่างจากคนอื่นในโลก เรารักษาสัญญาของเราอย่างจริงจัง!” “เช่นนั้น แม้ว่าพี่จะมีความรู้สึกเล็กน้อยให้เจอรัลด์ แต่ก็ไม่มีทางที่พวกเธอทั้งคู่จะคบกันได้หรอก ฉันจะคัดค้านมันอย่างแน่นอน!” มีความคิดชั่วขณะของการดูถูกเหยียดหยามผ่
เขาเป็นผู้ชายในช่วงวัยหกสิบปี แต่เขาดูเหมือนราวกับว่าเขาอายุเพียงห้าสิบปีเท่านั้น เขามีดวงตาคู่ที่เฉียบคมและหลักแหลมที่จะก่อให้เกิดความรู้สึกของความกังวลต่อบุคคลที่ยืนต่อหน้าสายตาของเขาได้“ทำไมพวกเราถึงไม่สามารถร่วมมือกันได้ล่ะ?” ปาร์คเกอร์ถาม“นายท่านปาร์คเกอร์ ผมเข้าใจว่าเยลแมนได้ช่วยชีวิตลูกชายของคุณไว้ และคุณก็ติดค้างบุญคุณพวกเขา อย่างไรก็ตาม คุณทำผิดกฎ เมื่อคุณได้สัญญากับพวกเขาว่าจะช่วยเหลือคลอฟอร์ด!” “แต่คุณต้องรู้ว่าทายาทคนโตของคลอฟอร์ด เจอรัลด์ ได้ทำให้หนึ่งในเพื่อนที่แสนดีของผมต้องขุ่นเคืองใจ ตระกูลหลง เช่นนั้น ผมจึงต้องการคำอธิบายจากพวกคุณในนามของตระกูลหลง!” “คุณคิดว่าคุณจะสามารถช่วยเหลือพวกเขาในตอนนี้ได้เหรอ?” คอร์ดกล่าวแม้ว่าคอร์ดจะเรียกปาร์คเกอร์ในวัยเก้าสิบปีว่า ‘นายท่าน’ แต่เขาก็เป็นเพียงนายสามของตระกูล และคอร์ดก็อยู่เหนือกว่าเขาหนึ่งขั้น คอร์ดเป็นนายสองที่มีตำแหน่งสูงกว่าปาร์คเกอร์ในตระกูล“ตระกูลหลงงั้นเหรอ?” เจอรัลด์เริ่มครุ่นคิดว่าตระกูลหลงเกี่ยวอะไรกับโมลเดลเจสสิก้าและตัวเขาเองขัดแย้งกับตระกูลหลงมานานแล้วตอนนี้ ดังนั้นคอร์ดต้องการคำอธิบายแบบไหนกันล่ะ?“
“ทั้งหมดเป็นความผิดของผมเอง พ่อครับ เรื่องนี้เกิดขึ้นเพราะผม!” เจอรัลด์เริ่มขอโทษ เมื่อดีแลนและครอบครัวมาถึงห้องหนังสือเพื่อหารือแผนการของพวกเขากันดีแลนไม่ทันตั้งตัวกับเรื่องนี้ เขาไม่ได้คาดคิดเลยว่าเรื่องนี้จะเกิดขึ้น“ไม่ เจอรัลด์ นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญของเรื่อง พ่อได้ยินเกี่ยวกับคอร์ดจากปู่ของลูก และพ่อก็รู้มาตลอดว่าเขาเป็นคนละโมบมาก ปู่ของลูกมีธุรกิจกับเขา และนั่นก็คือเหตุผลที่ทำไมพวกเราถึงย้ายจากเวสตันมานอร์เบย์ พวกเราทั้งหมดพยายามที่จะอยู่ให้ห่างจากคอร์ด โมลเดลกัน แต่วันนั้นในที่สุดก็มาถึง เมื่อพวกเราไม่สามารถหนีจากเขาได้อีกต่อไปแล้ว!” ดีแลนกล่าว“แม้มันไม่ใช่เพราะตระกูลหลง เขาก็จะยังคงไล่ตามเรามาอยู่ดี ในนามของตระกูลซาเบลและเล็ตส์!” ดีแลนพูดต่อ ในขณะที่ขมวดคิ้ว“พ่อ ความกังวลที่พ่อมีต่อตระกูลโมลเดล เป็นเพราะแบบนี้ใช่ไหม?” เจอรัลด์จำได้ว่าพ่อของเขาเคยพูดว่าถ้ามันไม่ใช่เพราะสถานการณ์ปัจจุบันของพวกเขา เขาก็คงจะไม่แสวงหาความช่วยเหลือจากโมลเดล และเขาจะไม่มีทางเริ่มธุรกิจใด ๆ กับคนเหล่านั้นดีแลนพยักหน้าด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล“เจอรัลด์ ลูกรู้เกี่ยวกับตระกูลนั้นที่ครั้งหนึ่งมี
คอร์ดเพียงเบี่ยงเป้าหมายของเขาไปยังตระกูลที่มั่งคั่งมากที่สุดในเวสตันเท่านั้น หลังจากคลอฟอร์ดย้ายไปยังนอร์ทเบย์แต่คำพูดของปาร์คเกอร์ก็ทำให้เขามีสติขึ้นมาบ้างในที่สุดถ้าเรื่องนี้รับมือไม่อยู่ นายท่านใหญ่ของโมลเดลจะไม่มีวันยกโทษให้เขาอย่างแน่นอน แต่เขาเกือบจะทำได้สำเร็จอยู่แล้ว คอร์ดไม่พร้อมที่จะยอมทิ้งทุกอย่างไป แม้เขาจะไม่ได้ทรัพย์สินครึ่งหนึ่งของพวกเขา แต่เขาต้องได้อย่างน้อยหนึ่งในสี่ของมัน!คอร์ดยังไม่พร้อมที่จะยกเลิก! เขายังคงใจเย็นและเงียบต่อไปในระหว่านั่น เจอรัลด์ก็เดินเข้ามาในห้องโถง“เจอรัลด์ พวกเราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ฉันจะช่วยนายเอง และฉันฉันมั่นใจว่านายท่านปาร์คเกอร์ก็จะเหมือนกัน!” ยูเซลล์เดินมาหาและจับแขนของเจอรัลด์“ฉันรู้ ขอบใจนะยูเซลล์!” เจอรัลด์มองไปที่ปาร์คเกอร์และพูดขึ้นมา “ลุงปาร์คเกอร์ครับ ถ้าความขัดแย้งระหว่างผมกับตระกูลหลงถูกแก้ไขแล้ว นั่นหมายความว่าคุณจะยังคงอยู่ต่อและช่วยเหลือพวกเราใช่ไหมครับ?” ปาร์คเกอร์ไม่มั่นใจว่าเจอรัลด์หมายถึงอะไรแต่เขาก็พยักหน้าและพูดขึ้นมา “คุณไม่ต้องเป็นกังวลเกี่ยวกับเรื่องนั้น ยายของคุณได้ช่วยชีวิตลูกชายของผมไว้เมื่อหลายปีก่อ