ถ้าโรสเพียงเหน็บแนมเขาและเยาะเย้ยเขาคนเดียวเมื่อกี้นี้ เขาก็คงจะไม่พูดอะไรเลยทั้งนั้น เจอรัลด์ยังคงเป็นเจอรัลด์ที่อดทนคนเดิมแต่อย่างไรก็ตาม เขาไม่อาจปล่อยให้เธอดูถูกเบแบบนี้ได้ความเมตตาที่ลุงห้าของเขาแสดงต่อแม่ของเขาเองในตอนนั้นไม่ใช่บางอย่างที่สามารถชดเชยได้ด้วยเงินสดสิ่งที่เจอรัลด์ต้องการก็คือความยุติธรรมให้เบด้วยความประหลาดใจของเขา ในขั้นตอนแบบนั้น 1,200,000 ดอลลาร์ถูกรูดออกไปโดยตรงจากบัตรธนาคารของเขาแต่มันไม่ใช่เรื่องสำคัญสำหรับเขาจริง ๆ อย่าลืมว่า 1,200,000 ดอลลาร์ก็ไม่ได้ความแตกต่างให้กับเจอรัลด์แล้วในตอนนี้ นอกเหนือจากความแตกต่างในจำนวนตัวเลข ก็ไม่มีอะไรเกี่ยวกับจำนวนนั้นที่สำคัญพอจะทำให้เขาคับข้องใจ“แต่ลูกพี่ลูกน้อง นี่…นี่มันแพงมากเกินไป! เร็วเข้าและรับเงินคืนซะ” เบกล่าว ขณะที่เธอกะโดดไปรอบ ๆ อย่างกระวนกระวายใจ“อะไรนะ? ทำไมเธอถึงขอให้เขาทำแบบนั้นกันล่ะ? ถ้าเขาต้องการจะใส่จำนวนนั้นเข้าในบัตรสมาชิกให้เธอ เธอก็ควรให้เขาทำมันสิ! ฮ่าฮ่าฮ่า! คนโง่คนนี้! ใส่เงินจำนวนมากขนาดนั้นในบัตร ฉันอยากจะเห็นว่าเขาจะทำอะไรกับจำนวนที่เหลือนั่น!” แม้ว่าโรสจะตกตะลึงพอ ๆ กับประหลาด
“เธอกำลังบอกว่าเสื้อผ้าที่เจอรัลด์ใส่ก็มีราคาแพงพอ ๆ กันงั้นเหรอ?” โรสถามด้วยความไม่เชื่อ“เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้แน่นอน! พวกเรารู้เกี่ยวกับพ่อของเขาดี สถานะของดีแลน คลอฟอร์ด ในตอนนั้นคงเชื่อตายล่ะ ครอบครัวของพวกเขาไม่ได้มั่งคั่งกันขนาดนั้น! คำอธิบายที่เป็นไปได้มากที่สุดก็คือ เจอรัลด์ถูกลอตเตอรี่! เขาต้องใช้เงินทั้งหมดนั้นอย่างหุนหันพลันแล่นเมื่อกี้นี้!” โรสกล่าวดูราวกับว่าหนึ่งล้านดอลลาร์ที่เจอรัลด์ใช้ไปนั้นทิ้งผลกระทบขนาดใหญ่ต่อพวกเธอกันจริง ๆ “ตอนนี้ที่ป้าใหญ่และคนอื่น ๆ ต่างก็จากไปกันแล้ว ก็ไปที่ร้านและขอเงินคืนสำหรับบัตรสมาชิกกันเถอะ มันแพงมากเกินไป! มีเงินมากเกินไปในนั้น! นายไม่คิดว่ามันเปล่าประโยชน์ที่ทิ้งมันทั้งหมดไว้ในนั้นเหรอ?” “ไม่มีความจำเป็นสำหรับเรื่องนั้นเลย เบ…”“มันเป็นเงินหนึ่งล้านดอลลาร์เลยนะ! นายจะเสียมันไปเหมือนกับมันไม่มีค่าได้ยังไงกัน? อีกอย่าง ทำไม…ทำไมนายถึงมีเงินมากขนาดนั้นล่ะ?” เบดูเหมือนจะกลัวเล็กน้อยเจอรัลด์หัวเราะ ขณะที่เขาเหลือบมองเบที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัย หลังจากนั้นเขาก็พูดขึ้นมา “ฉันจะบอกเธอบางอย่าง บางอย่างที่เธอยังไม่สามารถบอกคนอื่นได้
ยูราโยนความผิดทั้งหมดให้เจอรัลด์สิ่งที่ทำให้เขาโกรธมากที่สุดก็คือ ตอนที่เขาค้นพบเทพธิดาที่เขาสนใจอยู่ แต่เจอรัลด์ก็เข้ามายุ่งและทำลายโอกาสของเขาที่จะได้โดดเด่น“ดูสิคะ คุณย่า! นี่คือของขวัญวันเกิดของหนูเพื่อมอบให้คุณย่าค่ะ!” รุ่นเด็ก ๆ ของตระกูลยังคงมอบของขวัญของพวกเขาอยู่ตรงโต๊ะหลักของงานเลี้ยงวันเกิดท่านผู้หญิงเยลแมนยิ้มแก้มแทบปริ เธอไม่สามารถปกปิดความสุขที่เธอกำลังรู้สึกอยู่ตอนนี้ได้เลย“โอ้! นั่นเบไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงมาช้านักล่ะ? เธอลืมไปแล้วเหรอว่าวันนี้เป็นวันเกิดของคุณย่าของเธอน่ะ?” ในขณะที่เบและเจอรัลด์เดินมาโรสมีรอยยิ้มเยาะอย่างเจ้าเล่ห์ขณะที่เธอพูด“หนูจะลืมงานวันเกิดของคุณย่าได้ยังไงล่ะคะ? ป้าใหญ่ คุณก็พูดมากเกินไปแล้วนะ!” เบโต้กลับทันที“ฮ่าฮ่าฮ่า! มาดูว่าของขวัญแบบไหนที่เบเตรียมไว้ให้คุณย่าคราวนี้กันเถอะ!” หญิงสาวหลายคนกล่าวขึ้นในเวลาเดียวกันแม่ของเบรู้สึกหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด เมื่อเธอได้ยินสิ่งที่เด็กสาวเหล่านี้พูดถึงลูกสาวของเธอ จากนั้นเธอก็ส่งรอยยิ้มที่อุ่นใจให้เบ ในขณะที่เหลือบมองของขวัญที่เธอกำลังถืออยู่เธอรู้ว่าแม่ของเธอจะมีความสุขมากถ้าเธอได้รับ
“กำไลหยกของฉัน!” กำไลหยกนั้นถูกทำให้แตกเสี่ยง ๆ เป็นล้านชิ้นได้ดวงตาของแคทเธอรีนเยิกกว้างขึ้นจากความช็อกเบก็ถึงกับตะลึงงันไปกับสิ่งที่ยูราเพิ่งทำไปกำไลหยกนั้นเป็นทรัพย์สินล้ำค่ามากที่สุดในครอบครัวของพวกเธอยายของเธอได้มอบกำไลหยกนี้ให้แม่ของเธอก่อนที่มันจะถูกส่งต่อมาให้เบเหตุผลที่ทำไมแคทเธอรีนเต็มใจจะปล่อยกำไลนี้ไป เพื่อเป็นของขวัญให้กับท่านผู้หญิงเยลแมนนั้นก็ค่อนข้างธรรมดาในเวลานี้สามีของเธอยังคงนอนอยู่บนเตียงเป็นเจ้าชายนิทราอยู่ และก็ไม่มีความหวังสำหรับเธออีกแล้วเธอหวังว่าลูกสาวของเธอจะสามารถพิสูจน์ตัวเอง และได้รับการเอาใจใส่จากตระกูลเยลแมนสักวันในอนาคตได้ตราบใดที่ท่านผู้หญิงเยลแมนพอใจและถูกใจ งั้นเบก็จะสามารถก้าวหน้าขึ้นได้แน่ถ้าไม่เช่นนั้น หากโรสได้รับอนุญาตให้ควบคุมบริษัทอย่างเต็มที่ในอนาคตล่ะก็ งั้นความพยายามทั้งหมดก็จะสูญเปล่าอย่างแท้จริง สำหรับเบและครอบครัวของเธอแต่ตอนนี้ปราการแห่งความหวังสุดท้ายนี้ก็ถูกทุบลงกับพื้นแข็งที่เย็นยะเยือก!เห็นได้ชัดว่ายูราทำแบบนี้อย่างจงใจ! “เอากำไลหยกของฉันคืนมานะ! ฉันต้องการให้เธอชดใช้ให้สำหรับกำไลหยกของฉัน!” สายตาของแคทเ
โรสกล่าว“ฮึ่ม! เธอสามารถไปได้ถ้าเธอต้องการจะไป! ยิ่งไกลจากสายตา ก็ยิ่งเลือนลางในสมอง!” ท่านผู้หญิงเยลแมนตอบสนองอย่างเย็นชาจากนั้นเธอก็หันหลังกลับเพื่อดูสถานการณ์ของงานเลี้ยง“เกิดอะไรขึ้นกัน? มีแขกผู้มีเกียรติมากมายในงานเลี้ยงวันเกิดของฉันเมื่อปีก่อน ในตอนนี้พวกเขาทั้งหมดไปไหนกันล่ะในปีนี้?” ท่านผู้หญิงเยลแมนตระหนักถึงเรื่องบางอย่างที่ผิดปกติขึ้นมาได้ฉับพลันยูม่าตอบกลับ “ครับ มันรู้สึกค่อนข้างแปลก ๆ ทำไมถึงมีแขกไม่กี่คนที่นี่ในวันนี้กัน? ผมหมายถึง ผมเชิญพวกเขาเป็นการส่วนตัวให้มางานเลี้ยงแล้วไม่ใช่หรือไง?” บนใบหน้าของท่านผู้หญิงเยลแมนมีสีหน้าบูดบึ้งเธอส่งสัญญาณให้พ่อบ้านของเธอ เชลดอน ให้ก้าวออกมาข้างหน้าเธอถามเขาเกี่ยวกับระดับผู้ที่มาร่วมงานที่ตกต่ำสำหรับแขกที่พวกเขาได้เชิญโดยเฉพาะให้มางานเลี้ยงนี้เชลดอนตอบกลับ “ท่านผู้หญิงเยลแมน ผมขอโทษครับแต่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมสิ่งนี้ถึงเกิดขึ้น แขกผู้มีเกียรติและหุ้นส่วนมากมายที่พวเราเชิญต่างก็โทรมาบอกว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นอย่างกระทันหัน และพวกเขาไม่สามารถมาที่นี่ได้อีกต่อไป พวกเขาเพียงขอให้ผมแสดงความยินดีกับคุณในนามของพวกเขา!
ยังคงมีกล่องของขวัญที่ยังไม่ได้เปิดอีกมากมายนี่ทำให้ทุกคนในตระกูลเยลแมน รวมถึงท่านผู้หญิงเยลแมนเอง รู้สึกตื่นตาตื่นใจกันมากมันคงจะไม่เป็นการพูดเกินจริงที่จะบรรยายว่าของขวัญเหล่านี้แต่ชิ้นและทุก ๆ ชิ้นนั้นเป็นทรัพย์สมบัติที่หายากของขวัญทุกชิ้นมีเรื่องราวในตัวมันเองที่จะเล่า และทั้งหมดก็มีประวัติศาสตร์อันมีค่าอย่างเหลือเชื่อ พวกมันทั้งหมดสุดที่จะประเมินราคาได้! ท่านผู้หญิงเยลแมนรู้สึกเต็มไปด้วยความตื่นเต้นในวัยชราแปดสิบปี ก็เห็นได้ชัดว่าเธออยู่มาได้ระยะหนึ่งแล้ว แต่ในชีวิตเธอไม่เคยเห็นฉากที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้มาก่อนเลย! “ท่านผู้หญิงเยลแมน นี่คือรายชื่อของของขวัญที่ถูกนำเสนอในวันนี้ โปรดดูด้วยครับ!” ชายหนุ่มที่เดินนำคณะพ่อบ้านมอบรายการนั้นให้ท่านผู้หญิงเยลแมนด้วยท่าทางที่เคารพ“ไม่ ไม่มีความจำเป็นสำหรับเรื่องนั้น! ฉันไม่จำเป็นต้องต้องดูมันอีกต่อไปแล้ว! โปรดขอบคุณคุณคลอฟอร์ดสำหรับของขวัญเหล่านี้ด้วย แต่อย่างไรก็ตาม คุณต้องบอกเขาว่าของขวัญเหล่านี้แพงมากเกินไปจริง ๆ! ยังไงซะ ฉันก็ไม่คิดว่าฉันเคยพบคุณคลอฟอร์ดคนนี้ที่คุณกำลังพูดถึงอยู่มาก่อนเลย คุณช่วยบอกฉันหน่อยได้ไหมว่าเจ้านายของค
“หืมม? แต่สิ่งที่เธอพูดมาก็สมเหตุสมผลเหมือนกัน นายน้อยหนุ่มจากตระกูลระดับสูงจะไม่มีวันยุ่งยากในการทำเรื่องเช่นนี้หรอก และพวกเขาจะไม่มีวันแสดงเจตนาที่ตรงไปตรงมาและชัดเจนเหมือนกัน มีความเป็นไปได้จริง ๆ ที่คุณคลอฟอร์ดจะตกหลุมรักหนึ่งในหญิงสาวจากตระกูลเยลแมน!”“อิซาเบล เธอเพิ่งเริ่มทำงานให้กับบริษัทเมื่อไม่นานมานี้ หลังจากที่เรียนต่างประเทศมาหลายปี ย่าเชื่อว่าเธอคงพบผู้คนมามากมายและมีส่วนร่วมในงาน และโอกาสที่แตกต่างกันอย่างมากมายใช่ไหม? เธอจำได้บ้างไหมว่าได้พบกับนายน้อยที่มีอำนาจและน่าเกรงขามเช่นนี้?” ท่านผู้หญิงเยลแมน ท้ายที่สุดแล้ว เธอก็รู้ดีว่าอิซาเบลเป็นที่ต้องตาแค่ไหน ใช่ เบก็เทียบเท่าได้กับความงามของเธอ แต่เธอแทบจะไม่ได้สัมผัสเหตุการ์ณที่ยิ่งใหญ่กว่าหรือโลกภายนอกมากนักเมื่อเทียบกับอิซาเบลอิวาเบลใช้เวลาครู่หนึ่งเพื่อคิดถึงประสบการณ์ของเธอก่อนจะตอบกลับ “หนูก็คิดอย่างนั้นนะคะ คุณย่า!” “เอาล่ะ ถ้าเป็นอย่างงั้นล่ะก็ งั้นพวกเราจะถือซะว่ามันเป็นความกรุณาสำหรับตระกูลเยลแมน! อิซาเบล ถ้ามีอะไรที่เธอต้องการหรือจำเป็นในอนาคต ก็ไม่ต้องลังเลใจที่จะขอย่านะ!” ท่านผู้หญิงเยลแมนกล่าว“ขอบคุณค่
“พ่อคะ หนูมันไร้ประโยชน์ หนูไม่สามารถพูดปกป้องแม่ได้ด้วยซ้ำเมื่อทุกคนโจมตีเธอ! หนูมันน่าผิดหวัง! หนูขอโทษจริง ๆ ที่หนูไม่ได้เป็นไปตามความคาดหวังของพ่อ!” เบกล่าว ขณะที่เธอร้องไห้“แม่มอบกำไลอันโปรดและล้ำค่าให้หนูด้วยความตั้งใจที่จะมอบมันเป็นของขวัญวันเกิดให้คุณย่า เพื่อให้เธอกรุณาและทำให้เธอมีความสุข แม่ทำแบบนี้ก็ด้วยความหวังว่าหนูจะก้าวหน้าในบริษัทได้! แต่ยูราทำกำไลนั้นพัง! เขาทำมันอย่างจงใจ หนูรู้ว่าเขาทำ! ทุกคนก็เห็นด้วยตาของพวกเขาเองว่าทำแบบนั้น!” “แต่พ่อคะ คุณย่ากลับเมินเฉยต่อคำดูถูกและกล่าวหาคุณแม่ว่าทำเกินกว่าเหตุ เธอพูดว่ามันไม่ได้เป็นอะไรไปมากกว่ากำไลหยก พ่อคะ เป็นไปได้ไหมว่าในสายตาของคุณย่า ไม่มีใครที่จะสามารถเทียบได้กับยูราเลยหรือเปล่า?” เบรู้สึกเสียใจอย่างจริงจังในวันนี้ตามปกติแล้ว เธอจะเพียงทนมันเอาไว้เมื่อคนอื่น ๆ เยาะเย้ยเธอหรือแม่ของเธอแต่อย่างไรก็ดี คราวนี้มีการแสดงความไม่เป็นธรรมอย่างโจ่งแจ้งเกิดขึ้นโดยไม่สามารถทนมันได้อีกต่อไปแล้ว เธอจึงวิ่งกลับมาบ้าน“พ่อไม่รู้หรอกเหรอว่าโรสเกลียดพ่อ หนู และแม่ของหนูมากแค่ไหน? ทุก ๆ วัน เธอจะพยายามที่จะหาเหตุผลทุกรูปแบบเพ