บทที่ 809

“พูดแล้วก็ เจอรัลด์ เธอวางแผนที่จะอยู่ที่นี่นานแค่ไหน? เธอมีที่ที่จะพักอยู่ตอนนี้หรือยัง? ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องมีน้ำใจกับพวกเราหรอก! สำหรับตอนนี้ ฉันเดาว่าเบจะไปเป็นเพื่อนเธอในวันนี้ และฉันจะส่งเธอกลับมาที่สนามบินในวันพรุ่งนี้ นั่นคือแผนการใช่ไหม?” แคทเธอรีน กอฟฟ์ถามอย่างค่อนข้างกระตือรือร้น ขณะที่เธอมองแวบเดียวไปที่เจอรัลด์ที่กำลังนั่งอย่างเงียบ ๆ ในเบาะหลัง ขณะที่เธอขับรถพาสสาทของเธอไป

เมื่อเห็นเขาลากกระเป๋าเดินทางของเขามาด้วยก่อนหน้านี้จึงได้กระตุ้นให้เธอถามคำถามนั้นออกไป มันชัดเจนมากว่าเธอต้องการให้เขาจากไปโดยเร็วที่สุด

“โอ้ว? ผมจะไม่จากไปเร็วขนาดนั้นหรอกครับ คุณป้า ความจริงแล้วผมอาจจะอยู่ในยานเคนสักระยะหนึ่ง…ผมจะอยู่ในความดูแลของคุณจนกระทั่งถึงตอนนั้น” เจอรัลด์ตอบกลับด้วยรอยยิ้มขมขื่นเล็กน้อย

เมื่อได้ยินแบบนั้น สีหน้าของแคทเธอรีนจึงเปลี่ยนเป็นฉุนเฉียวทันที แม้เธอจะยังคงนิ่งเงียบอยู่ก็ตาม นี่คือสภาพที่เป็นจริงของมัน ถ้าคน ๆ หนึ่งร่ำรวยและพวกเขาอาศัยอยู่ในสถานที่ห่างไกลออกไปในภูเขา พวกเขาก็ยังคงมีญาติห่าง ๆ อยู่ แต่อย่างไรก็ตาม ถ้าคน ๆ หนึ่งยากจน แม้ว่าพวกเขาจะอาศัยอยู่ในเม