“ให้ตาย! เป็นไปได้อย่างไรที่พวกเขาจะทานอาหารดีขนาดนี้?”เคทลินถึงกับช็อกไปความโอหังบนใบหน้าของเธอถูกชำระล้างไปอย่างสิ้นเชิง“เฮอะ! ทำไมถึงต้องโอ้อวดด้วยเมื่อเธอไม่มีเงินสักหน่อย? ทำไมถึงอยากจะสั่งบางอย่างที่แพงขนาดนั้นกัน?” เคทลินเยาะเย้ยเพื่อนร่วมงานหญิงอีกสองคนที่รู้สึกแย่กับสถานการณ์ก็พูดแทรกขึ้นมาเช่นกัน ขณะที่พวกเธอเยาะเย้ยคู่นั้นเจอรัลด์และเควต้ากำลังทานอาหารกันอย่างดีจริง ๆ พวกเขาทั้งคู่ได้สั่งฟัวกราส์จานใหญ่และแสนแพง ขณะที่อีกสี่คนสั่งแค่จานเล็กเพื่อแบ่งกันทานในหมู่พวกเขาขณะที่พนักงานเสริฟ์ได้เสริฟ์จานอาหารให้กับพวกเขา เขาก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่พวกเขาเจอรัลด์เลือกที่จะเอาแต่นิ่งเงียบเพราะเควต้าคอยแต่โน้มน้าวเขาไว้ และเธอไม่อยากให้เขาเผชิญหน้ากับพวกเขาโดยตรงพวกเขาเพียงแค่พูดคุยกันต่อไปขณะที่พวกเขาทานอาหารเมื่อพวกเขาทานกันเสร็จ จากนั้นเขาก็ตระหนักได้ว่าเคทลินและคนอื่น ๆ ก็ได้จากไปกันแล้วเห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่อาจรับความขายหน้านี้ได้ ดังนั้นพวกเขาจึงจากไปด้วยความรีบร้อนเมื่อพวกเขาทานอาหารของพวกเขาเสร็จ“ไปกันเถอะ” เจอรัลด์กล่าวขณะที่เขาลูบไล้หน้าท้องของเขาจากนั
โดยไม่ได้พูดอะไรอีก เจอรัลด์แค่รูดบัตรแบล็กการ์ดในมือของเขา แม้จะตะลึงงันอย่างสุด ๆ แต่แคชเชียร์ก็เป็นมืออาชีพและเขาโค้งให้ทันที “คุณผู้ชาย! วันนี้คุณจ่ายไปมากขนาดนี้กับร้านของเรา มันคงจะหยาบคายถ้าพวกเราไม่ได้ให้ของขวัญฟรีใด ๆ กับคุณ! โปรดเลือกเสื้อผ้าใดก็ได้มาสามชิ้นและพวกมันจะขึ้นอยู่กับเราเอง!” แคชเชียร์กล่าวอย่างนับถือ “ไม่ เดี๋ยว! เขาไม่ได้ซื้อพวกนั้น! เจอรัลด์ ทั้งหมดนี่แพงมากเกินไป! ฉันไม่ต้องการเสื้อผ้าแฟนซีมากมายขนาดนั้นนะ!” เควต้าตอบอย่างลนลานขณะที่เธอส่ายหัวของเธอ “ฉันไม่คิดว่าฉันจะมีเหตุผลให้สวมใส่ครึ่งหนึ่งของสิ่งที่นายได้เลือกมาอยู่ดี! โปรดวางพวกมันคืนเถอะ…” เสียงของเธอยังคงสั่นอยู่เล็กน้อยจากความตกใจกับบิลสุดท้าย “เธอไม่จำเป็นต้องใส่ทั้งหมดนี้ รู้ไหม ไม่เอาน่า ตอนนี้ไปเลือกเสื้อผ้าอีกสามชิ้นมาสิ ถ้าเธอต้องการ เธอก็ยังสามารถมอบพวกมันให้กับเหล่าคุณครูหรือเพื่อนร่วมงานที่เธอสนิทด้วยในโรงเรียนอนุบาลก็ได้ ฉันมั่นใจว่านั่นจะช่วยให้เธอเพิ่มความสัมพันธ์ของเธอกับพวกเขาได้!” เจอรัลด์กล่าวด้วยรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้า เจอรัลด์รู้ว่าคนมากมายกลั่นแกล้งเควต้าเพราะความจริงใจข
“เอ่อ เกิดอะไรขึ้นกันแน่ครับ?” เจอรัลด์ถาม รู้สึกงงงวย “ดูสิ สถานที่นี้เดิมทีเป็นโครงการก่อสร้าง เวสตัน เมอร์ชานต์ โฮลดิ้ง ได้รับการจ้างให้ควบคุมงานนี้เมื่อประมาณปีก่อน แต่เห็นได้ชัดว่านักพัฒนาเหล่านั้นใช้วัสดุที่มีคุณภาพต่ำกว่าที่สมควรและเพราะแบบนั้น จึงมีการพังทลายรอบ ๆ พื้นที่โครงการ ผู้คนกว่าร้อยคนก็ได้รับบาดเจ็บจากสิ่งนี้ หกสิบคนในนั้นคือคนงาน! โชคดี คราวนี้ไม่มีใครเสียชีวิต!” “ใช่ ฉันได้ข่าวมาว่านักพัฒนาหนีไปในที่สูงกันเมื่อคืนก่อน! คนเหล่านั้นจากเวสตัน เมอร์ชานต์ โฮลดิ้ง มีปัญหาอยู่แน่นอนในตอนนี้ ผู้คนประมาณสิบกว่าคน รวมถึงคุณจองก็ถูกปลดออกจากตำแหน่งของพวกเขา ฉันได้ยินมาประมาณนั้นแหละ! พวกเขากำลังรอที่จะได้รับการจัดการอยู่ในขณะนี้!” คนงานตอบ ตามที่เจอรัลด์นึกขึ้นได้ ลุงจองคือ ผู้อำนวยการของเวสตัน เมอร์ชานต์ โฮลดิ้ง เขาก็ถูกปลดเช่นกันเหรอ? หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ชั่วครู่ เจอรัลด์ก็ถามขึ้น “ทำไมนักลงทุนต้องหนีไปด้วยล่ะ? เนื่องจากว่าก็ไม่มีใครเสียชีวิต การชดเชยก็คงจะเพียงพอแล้ว ไม่ใช่เหรอ? ยิ่งไปกว่านั้น ความรับผิดชอบหลักก็ไม่ได้เป็นหน้าที่ของนักลงทุน ใช่ไหม?” “เรื่อ
เมื่อได้ยินการกล่าวอ้างนั้น พ่อของเจอรัลด์ก็ไออกมาเสียงดังทันที “แก…เจ้าเด็กบ้านี่! แกกำลังพล่ามไร้สาระอะไรอยู่? แค่รู้ไว้ว่าความสัมพันธ์ของพ่อกับพวกเธอทั้งคู่ไม่ใช่แบบที่ลูกกำลังจินตนาการอยู่! ช่างเรื่องนั้นเถอะ ป้าเลอาของลูกคือส่วนหนึ่งของครอบครัวจองเช่นกัน และพวกเขาก็ต้องการความช่วยเหลือของลูกจริง ๆ ตอนนี้ แค่ช่วยเหลือพวกเขาถ้าลูกสามารถทำได้ก็พอ คิดซะว่าลูกกำลังช่วยพ่อชำระหนึ้ให้พวกเขาละกัน! อย่าลืมตามหาเซร่าด้วยเหมือนกันล่ะ! แม่ของลูกก็อยู่นี่! ตอนนี้แค่นี้ก่อนแล้วกัน!” หลังจากพูดทั้งหมดนั่นแล้ว พ่อของเขาก็วางสายทันที เจอรัลด์ถือโทรศัพท์ของเขาไว้ แข็งทื่อไปครู่หนึ่งก่อนสุดท้ายจะรู้สึกตัวได้ …ว่าไงนะ? เจอรัลด์ได้รับกระตุ้นให้อยากโทรหาแม่ของเขาในขณะนั้นเพื่อบอกเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้ ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็ได้ช่วยเหลือพ่อของเขาโกหกเธอมาโดยตลอด และเขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดเกี่ยวกับมัน หลังจากคิดดีแล้ว เขาก็ถอนหายใจ คราวนี้เขาจะเชื่อใจพ่อของเขา เขานวดหน้าผากของเขา เขามองไปที่โทรศัพท์ของเขาและเห็นว่ามันเป็นเวลาแค่ห้าโมงครึ่งในตอนเย็น เขาเกาหลังหัวถอนหายใจอีกครั้ง เอางั้นก็ได
“ลุงจอง ป้าเลอา ผมมาเยี่ยมครับ!” เจอรัลด์กล่าวด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา ขณะที่เขาถือถุงของขวัญเข้ามาในบ้านของพวกเขา เลอาเพียงมองไปที่เขาโดยไม่พูดอะไรขณะที่เขาวางถุงลง วิลลี่เองก็นอนลงบนโซฟาอีกครั้งแล้ว มองไปที่เพดานโดยไม่แม้แต่จะใส่ใจที่จะตอบกลับการทักทายของเจอรัลด์ เลลารู้สึกอับอาย เมื่อเห็นเจอรัลด์ได้รับการเมินเฉยแบบนี้เพราะเธอรู้ว่าเจอรัลด์อาจจะทำได้ดีมากในเมืองเมย์เบอร์รี่ ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็คือคนที่มาส่งเธอที่สถานีรถในวันก่อนด้วยรถเบนซ์ G500 คันใหญ่! ด้วยความสัตย์จริง เลลารู้สึกขอบคุณเล็กน้อยต่อเจอรัลด์ แต่อย่างไรก็ตาม เธอยังไม่มีเวลาที่จะเล่าเรื่องนี้ให้พ่อของเธอฟัง ตอนที่เลลามาถึงบ้านเมื่อวานนี้ เหตุการณ์ที่โชคร้ายเป็นลำดับนี้ก็ได้เริ่มขึ้นแล้ว ตอนนั้น พ่อของเธอก็ใกล้จะทรุดตัวลงจากความกดดันทั้งหมดนี้แล้ว เธอจะไปเล่าให้เขาฟังได้อย่างไรว่าเธอมีความสนุกมากแค่ไหน? เมื่อสัมผัสได้ถึงความอึดอัด เลลาจึงเดินไปหาเจอรัลด์ก่อนจะจัดวางถุงที่เขานำมาไว้บนโต๊ะ “ขอบคุณที่มาเยี่ยมนะ เจอรัลด์!” เลลากล่าวด้วยรอยยิ้ม วิลลี่เพียงหรี่ตาของเขามองไปที่เจอรัลด์ เมื่อเขาได้ยินลูกสาวขอ
เลอาบอกเลลาให้อยู่ที่บ้านเช่นกัน เพื่ออยู่เป็นเพื่อนดักลาส สำหรับเจอรัลด์ เขาโทรหาแซคทันทีที่เขาออกมาจากบ้าน เมื่อแซคได้รับการอัปเดตเกี่ยวกับเรื่องนี้ เจอรัลด์รู้ว่าสถานการณ์จะได้รับการจัดการอย่างรวดเร็วแน่ ท้ายที่สุดนี่คือแซค ขณะที่แซควางแผนเริ่มทำการจัดการที่เหมาะสม เจอรัลด์ก็มุ่งหน้าไปที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตเพื่อซื้อของทั้งหมดที่อยู่ในรายการของเลอา เมื่อเขาได้ทุกอย่างแล้ว เขาก็กลับไปที่บ้านของครอบครัวจอง เมื่อเขาเดินเข้าไปในบ้านอีกครั้ง อย่างไรก็ตาม การเปลี่ยนแปลงใหญ่โตได้เกิดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด “ยินดีด้วย ลุงจอง!” “ขอบใจนะ! ลุงไม่คาดคิดจริงว่าดรีม อินเวสทเมนท์ กรุ๊ป จริง ๆ แล้วจะเข้ารับงานโครงการอสังหาริมทรัพย์นี้ต่อ! เพื่อตัดสินใจในการเข้าแทนที่โครงการทั้งหมดนี้…เอาตามตรงลุงถึงกับตกตะลึงเลยทีเดียว!” วิลลี่ไม่ต้องการรับน้ำเกลืออีกต่อไปแล้ว ความซีดเซียวทั้งหมดของเขาในตอนแรกหายไปแล้วและในมือที่ยกขึ้นของเขา คือโทรศัพท์ของเขาเอง “มารวมกันรอบ ๆ นี่ ทุกคน! พวกเธอทุกคนต้องสนุกกับการดื่มที่ดีกับลุงในวันนี้! โดยเฉพาะอย่างยิ่งเธอ ดักลาส!” วิลลี่ตะโกนออกมาอย่างรื่นเริง สำหรับ
“…จริง ๆ แล้วขีดนั่นทิ้งเถอะ ฉันคิดว่าฉันสามารถยอมรับเธอได้ แม้ว่าเธอไม่สามารถทำให้เงื่อนไขมาตรฐานบรรลุผลได้ ทั้งหมดที่เธอต้องทำก็คือขายรถและซื้อบ้านให้ตัวเองซะ ถ้าเธอสามารถทำให้เรื่องนั้นถูกต้องได้อย่างน้อยแล้วล่ะก็ เธอจะได้งานเป็นเสมียนในสำนักงานสาธารณะ แล้วเธอก็จะมีประกันสังคมและกองทุนที่อยู่อาศัย ด้วยวิธีนั้น เธอจะสามารถมีชีวิตที่มั่นคงในอนาคตได้!” “นายรู้ไหม ฉันเคยมีลูกน้องที่มีน้องสาวแก่กว่านายแค่สามปีเอง เธอยังคงไม่ได้แต่งงาน เมื่อนายตั้งหลักแหล่งได้แล้ว ฉันสามารถเป็นพ่อสื่อและช่วยให้นายได้ภรรยามาด้วยเช่นกัน!” วิลลี่กล่าว เจอรัลด์ตะลึงงัน เช่นนั้นตราบใดที่เขาเต็มใจจะบริจาคเงินให้เขา วิลลี่ก็จะให้การปฏิบัติอย่างดีเช่นนี้กับเขาใช่ไหม? แต่อย่างไรก็ตาม เลลารู้สึกช็อก “พ่อค่ะ…น้องสาวของเลขาคนนั้น…พ่อก็รู้…เธอปัญญาอ่อนไม่ใช่เหรอ…?” “แล้วไงล่ะใถ้าเกิดว่าเธอเป็นงั้น? มันไม่ง่ายสำหรับใครก็ตามที่จะหาภรรยาได้ในปัจจุบันนี้…ดูคุณสมบัติของเจอรัลด์สิ! พ่อไม่แม้แต่จะรับประกันได้ด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายจะเต็มใจแต่งงานกับใครบางคนอย่างเขา!” “อืม…ลุงจอง คุณไม่ต้องเป็นกังวลเกี่ยวกับผมหรอก!”
ถึงอย่างนั้น พวกเขาก็ยังคงเป็นเพื่อนสมัยเด็กที่สนิทสนมกัน แม้พวกเขาจะไม่ได้เจอกันเป็นสิบปี ความรู้สึกปิติยินดีเหมือนวัยเด็กแบบเดียวกันนี้ที่พวกเขามีก็จะยังคงมีอยู่ “แม่ง! นายกลับมาเมื่อไหร่กัน? ทำไมนายไม่โทรหาฉันล่ะ หืม?” เซโน่ถามขณะที่เขาตบหลังของเจอรัลด์ไม่กี่ครั้งอย่างขี้เล่น “โอ๊ย โอ๊ย! ฉันกลับมาค่อนข้างนานแล้ว! มันก็นานแล้วนะตั้งแต่ฉันได้กลับมา ดังนั้นฉันจะอยู่ที่มณฑลเงียบสงบในช่วงเวลานี้!” เจอรัลด์ตอบขณะที่เขายิ้มอย่างมีความสุข “เซโน่ นั่นคือลูกค้า! เป็นมืออาชีพหน่อย!” ผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนขึ้นมาขณะที่เธอเดินออกมาจากร้าน เธอแต่งตัวตามแฟชั่นและเธอดูเหมือนจะอายไล่เรี่ยกันกับเจอรัลด์ แน่นอน เจอรัลด์ก็รู้จักว่าเธอเป็นใครด้วยเหมือนกัน เธอมาจากโรงเรียนมัธยมต้นของเขาและตอนนั้น เธอก็อยู่ในความสัมพันธ์กับเซโน่ ครอบครัวของเธอเป็นเจ้าของซุปเปอร์มาร์เก็ตในเมืองและพวกเขาก็ค่อนข้างมีอันจะกินกัน ดูเหมือนว่าพวกเขาทั้งคู่จะยังคงรักษาความสัมพันธ์ของพวกเขาตลอดมาแม้ว่าจะผ่านไปหลายปีแล้ว! “ฮ่ะ อย่าบอกฉันนะว่านายลืมเซียนนาไปแล้ว?” เซโน่พูดขณะที่เขายิ้ม “เธอเป็นคู่หมั้นของฉันตอนนี้…พวกเ