“เฮ้ พ่อครับ!”เจอรัลด์ตะโกนเรียกออกมาอย่างเคารพ ขณะที่รับสายวิดีโอคอลแม้ว่าจะไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาวิดีโอคอลกับพ่อของเขาหลังจากการค้นพบตัวตนที่แท้จริงของเขา แต่เจอรัลด์ก็ค่อนข้างที่จะเริ่มเคารพต่อพ่อของเขามากขึ้นเขารู้สึกมากขึ้นว่าพ่อของเขาเป็นคนที่มีเกียรติเพียงใด“กำลังทำอะไรอยู่ตอนนี้ เจ้าลูกชาย?”พ่อของเขายิ้มทันทีที่ลูกชายของเขาปรากฎบนหน้าจอ“ผมกำลังจะพักผ่อนครับ พ่อหลังจากที่เราคุยกันครั้งสุดท้ายนั้นเป็นอย่างไรบ้าง? มีอะไรที่พ่อต้องการจะบอกผมไหม?”“อืม พ่อมีเรื่องบางอย่าง เดิมทีพ่อวางแผนจะขอให้พี่สาวของลูกตรวจสอบเรื่องนี้ เนื่องจากว่าพ่อก็ตระหนักดี ลูกใช้เวลาและกำลังความสามารถส่วนใหญ่ไปกับการมุ่งเน้นกับการบ้านของลูก สิ่งนี้จะล่าช้าไปเพราะพี่สาวของลูกได้ไปจัดการปัญหาโรงงานในนอร์ทแอฟริกา พ่ออยากรู้ว่าเธอได้บอกลูกเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วหรือยัง?” “พ่อต้องการความช่วยเหลือของผมในการตามหาผู้หญิงคนหนึ่งเหรอครับ?” เจอรัลด์นึกได้ถึงคำสั่งของพี่สาวของเขาและสิ่งที่เธอบอกความลับกับเขาไว้ก่อนหน้านี้ เธอได้ขอความช่วยเหลือของเขาในการตามหาผู้หญิงที่พิเศษคนหนึ่ง“ใช่ พ่อจะส่งรูปของเธอใ
ตลอดเวลาที่ผ่านมานี้ พวกเขาทั้งคู่ก็ได้พูดคุยกันเป็นครั้งคราวในวีแชท เมื่อไหร่ก็ตามที่พวกเขาว่างปัจจุบันนี้ เควต้าได้สอนที่โรงเรียนอนุบาลแห่งใหม่แล้วและทำได้ค่อนดีเลยทีเดียวเจอรัลด์ได้ช่วยเหลือเควต้าและหาบ้านให้เธออยู่ ซึ่งเดรกและไทสันก็อยู่ที่เดียวกันกับเธอ“คุณสมิธค่ะ คุณช่วยอะไรฉันหน่อยได้ไหม? ฉันไม่สามารถตรวจการบ้านของเด็กเหล่านี้ในชั้นเรียนของฉันได้ แฟนของฉันกำลังมาแล้ว เพื่อรับฉันไปช็อปปิ้ง คุณช่วยตรวจการบ้านของพวกเขาในนามของฉันได้ไหม?” ครูผู้หญิงที่มีผมยาวถึงเอวถามเควต้า ที่ก็กำลังตรวจการบ้านของนักเรียนเช่นกัน“แต่คุณลอว์รีค่ะ ฉันยังคงกำลังตรวจการบ้านของนักเรียนของฉันอยู่เหมือนกันนะ!” เควต้าตอบอย่างเจี๋ยมเจี้ยม“เฮอะ! ถ้าคุณไม่อยากจะช่วยเหลือฉัน งั้นก็พูดมาสิ ทำไมถึงมีข้ออ้างมากมายขนาดนั้น? อย่าคิดแม้แต่วิเดียวเลยว่าคุณเก่งมากเพียงเพราะคุณเทเวสแนะนำคุณให้มาทำงานที่นี่น่ะ ฮ่า แค่คิดดูสิ! ฉันหมายถึง คุณเป็นใครกันล่ะ เควต้า สมิธ? คุณได้รับตำแหน่งเป็นครูที่สวยที่สุดในสถาบันการศึกษาปฐมวัยของเมืองเมย์เบอร์รี่หลังจากการเข้าร่วมในโรงเรียนอนุบาลเพียงแค่เดือนเดียวเท่านั้น ไม่ใช
“เฮอะ! ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเควต้ากล้าที่จะขัดขืนฉันในวันนี้ กลายเป็นว่าเธอหาแฟนให้ตัวเองได้แล้วสินะ! ว้าว นี่ทำให้ฉันโกรธมากตอนนี้!” เคทลินกรอกตาขณะที่เธอถลึงตามองเจอรัลด์ ที่กำลังพูดคุยกับเควต้าในขณะนั้น “เคทลิน เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”ผู้ชายที่ยืนพิงประตูรถของเขาพร้อมกับเอามือล้วงในกระเป๋ากางเกงถามขึ้นมา ขณะที่เขาแวบมองเจอรัลด์อย่างรวดเร็ว“ทั้งหมดนี่เป็นเพราะเควต้าไงล่ะ! วันนี้เด็กทุกคนมีวันหยุดพักผ่อนกัน ดังนั้นพวกเราจึงควรจะอยู่ในโรงเรียนเพื่อตรวจการบ้านของพวกเขา แต่ฉันได้วางแผนที่จะไปช็อปปิ้งและขอให้เธอช่วยฉันในการตรวจการบ้านของนักเรียนของฉัน! แต่ดูสิ เธอปฏิเสธที่จะช่วยเหลือเพียงเพราะแฟนของเธออยู่ที่นี่!”“ฉันคิดว่าจริง ๆ แล้วเธอหาแฟนที่ดีเยี่ยมให้ตัวเองได้แล้ว แต่กลับกลายเป็นว่าเขาไม่ได้เป็นอะไรเลยนอกจากไอ้โง่ที่น่าสมเพชคนหนึ่ง!”เคทลินร้องออกมาด้วยความกระฟัดกระเฟียด อธิบายรายละเอียดให้เขาฟังเธอเห็นว่าเจอรัลด์ใส่เสื้อยืดสีขาวธรรมดา กางเกงกีฬาและรองเท้าผ้าใบเธอจึงไม่ใส่ใจที่จะกรองคำพูดใด ๆ ของเธอเลย“ถูกต้อง เขาคิดว่าเขาดีเยี่ยมมากเพราะเขาได้คบกันกับครูที่สวยที่สุดหรือไง? ฮ
“เควต้า เธอจะว่าอะไรไหมถ้าฉันถือจี้หยกนี้เอาไว้สำหรับตอนนี้? ฉันอยากจะมองหาผู้เชี่ยวชาญเพื่อช่วยฉันตรวจหาความจริงที่มาของจี้หยกนี้!”เจอรัลด์ถาม พร้อมกับยิ้มอ่อน ๆ เควต้าหยุดชะงักไปชั่วขณะก่อนเธอจะพยักหน้าและพูดขึ้นมา “อืม ได้แน่นอน เชิญเลย!” เจอรัลด์ยังคงถามคำถามเควต้าเกี่ยวกับอดีตของเธอต่อไป“ข้างนอกร้อนมากเกินไปจริง ๆ! ครีมกันแดดของฉันไม่ดีเลย!” ทันใดนั้น ก็มีกลุ่มคนพุ่งเข้ามาในร้านหนึ่งในหญิงสาวอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมาเสียงดัง ขณะที่เธอถือกระเป๋าสองสามใบไว้ในมือ“เคทลิน มีร้านแบรนด์เนมถัดจากร้านอาหารนี้ พวกเราควรเข้าไปดูกันในภายหลังไหม?”หนึ่งในหญิงสาวถามขึ้นมา“โอเค ไปทานข้าวกันก่อนเถอะ!”ผู้หญิงคนนี้ก็ไม่ใช่ใครอื่น ซึ่งไม่ใช่ใครอื่นที่ไหนนอกจากเพื่อนร่วมงานของเควต้า เคทลิน“โอมายก๊อด! เคทลิน! นั่นเควต้าไม่ใช่เหรอ? ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอกำลังทานอาหารที่นี่เหมือนกัน!” หญิงสาวข้างเธอชี้ไปที่เควต้าและเจอรัลด์นี่เป็นเรื่องไม่คาดคิดเลยจริง ๆแฟนของเคทลินร่ำรวยโครต ๆ พวกเธอรู้ว่าเขาจะไม่พาพวกเธอไปทานที่ร้านสบาย ๆ ธรรมดาอย่างแน่นอนร้านอาหารนี้ก็ค่อนข้างมีชื่อเสียง
“ให้ตาย! เป็นไปได้อย่างไรที่พวกเขาจะทานอาหารดีขนาดนี้?”เคทลินถึงกับช็อกไปความโอหังบนใบหน้าของเธอถูกชำระล้างไปอย่างสิ้นเชิง“เฮอะ! ทำไมถึงต้องโอ้อวดด้วยเมื่อเธอไม่มีเงินสักหน่อย? ทำไมถึงอยากจะสั่งบางอย่างที่แพงขนาดนั้นกัน?” เคทลินเยาะเย้ยเพื่อนร่วมงานหญิงอีกสองคนที่รู้สึกแย่กับสถานการณ์ก็พูดแทรกขึ้นมาเช่นกัน ขณะที่พวกเธอเยาะเย้ยคู่นั้นเจอรัลด์และเควต้ากำลังทานอาหารกันอย่างดีจริง ๆ พวกเขาทั้งคู่ได้สั่งฟัวกราส์จานใหญ่และแสนแพง ขณะที่อีกสี่คนสั่งแค่จานเล็กเพื่อแบ่งกันทานในหมู่พวกเขาขณะที่พนักงานเสริฟ์ได้เสริฟ์จานอาหารให้กับพวกเขา เขาก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่พวกเขาเจอรัลด์เลือกที่จะเอาแต่นิ่งเงียบเพราะเควต้าคอยแต่โน้มน้าวเขาไว้ และเธอไม่อยากให้เขาเผชิญหน้ากับพวกเขาโดยตรงพวกเขาเพียงแค่พูดคุยกันต่อไปขณะที่พวกเขาทานอาหารเมื่อพวกเขาทานกันเสร็จ จากนั้นเขาก็ตระหนักได้ว่าเคทลินและคนอื่น ๆ ก็ได้จากไปกันแล้วเห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่อาจรับความขายหน้านี้ได้ ดังนั้นพวกเขาจึงจากไปด้วยความรีบร้อนเมื่อพวกเขาทานอาหารของพวกเขาเสร็จ“ไปกันเถอะ” เจอรัลด์กล่าวขณะที่เขาลูบไล้หน้าท้องของเขาจากนั
โดยไม่ได้พูดอะไรอีก เจอรัลด์แค่รูดบัตรแบล็กการ์ดในมือของเขา แม้จะตะลึงงันอย่างสุด ๆ แต่แคชเชียร์ก็เป็นมืออาชีพและเขาโค้งให้ทันที “คุณผู้ชาย! วันนี้คุณจ่ายไปมากขนาดนี้กับร้านของเรา มันคงจะหยาบคายถ้าพวกเราไม่ได้ให้ของขวัญฟรีใด ๆ กับคุณ! โปรดเลือกเสื้อผ้าใดก็ได้มาสามชิ้นและพวกมันจะขึ้นอยู่กับเราเอง!” แคชเชียร์กล่าวอย่างนับถือ “ไม่ เดี๋ยว! เขาไม่ได้ซื้อพวกนั้น! เจอรัลด์ ทั้งหมดนี่แพงมากเกินไป! ฉันไม่ต้องการเสื้อผ้าแฟนซีมากมายขนาดนั้นนะ!” เควต้าตอบอย่างลนลานขณะที่เธอส่ายหัวของเธอ “ฉันไม่คิดว่าฉันจะมีเหตุผลให้สวมใส่ครึ่งหนึ่งของสิ่งที่นายได้เลือกมาอยู่ดี! โปรดวางพวกมันคืนเถอะ…” เสียงของเธอยังคงสั่นอยู่เล็กน้อยจากความตกใจกับบิลสุดท้าย “เธอไม่จำเป็นต้องใส่ทั้งหมดนี้ รู้ไหม ไม่เอาน่า ตอนนี้ไปเลือกเสื้อผ้าอีกสามชิ้นมาสิ ถ้าเธอต้องการ เธอก็ยังสามารถมอบพวกมันให้กับเหล่าคุณครูหรือเพื่อนร่วมงานที่เธอสนิทด้วยในโรงเรียนอนุบาลก็ได้ ฉันมั่นใจว่านั่นจะช่วยให้เธอเพิ่มความสัมพันธ์ของเธอกับพวกเขาได้!” เจอรัลด์กล่าวด้วยรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้า เจอรัลด์รู้ว่าคนมากมายกลั่นแกล้งเควต้าเพราะความจริงใจข
“เอ่อ เกิดอะไรขึ้นกันแน่ครับ?” เจอรัลด์ถาม รู้สึกงงงวย “ดูสิ สถานที่นี้เดิมทีเป็นโครงการก่อสร้าง เวสตัน เมอร์ชานต์ โฮลดิ้ง ได้รับการจ้างให้ควบคุมงานนี้เมื่อประมาณปีก่อน แต่เห็นได้ชัดว่านักพัฒนาเหล่านั้นใช้วัสดุที่มีคุณภาพต่ำกว่าที่สมควรและเพราะแบบนั้น จึงมีการพังทลายรอบ ๆ พื้นที่โครงการ ผู้คนกว่าร้อยคนก็ได้รับบาดเจ็บจากสิ่งนี้ หกสิบคนในนั้นคือคนงาน! โชคดี คราวนี้ไม่มีใครเสียชีวิต!” “ใช่ ฉันได้ข่าวมาว่านักพัฒนาหนีไปในที่สูงกันเมื่อคืนก่อน! คนเหล่านั้นจากเวสตัน เมอร์ชานต์ โฮลดิ้ง มีปัญหาอยู่แน่นอนในตอนนี้ ผู้คนประมาณสิบกว่าคน รวมถึงคุณจองก็ถูกปลดออกจากตำแหน่งของพวกเขา ฉันได้ยินมาประมาณนั้นแหละ! พวกเขากำลังรอที่จะได้รับการจัดการอยู่ในขณะนี้!” คนงานตอบ ตามที่เจอรัลด์นึกขึ้นได้ ลุงจองคือ ผู้อำนวยการของเวสตัน เมอร์ชานต์ โฮลดิ้ง เขาก็ถูกปลดเช่นกันเหรอ? หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ชั่วครู่ เจอรัลด์ก็ถามขึ้น “ทำไมนักลงทุนต้องหนีไปด้วยล่ะ? เนื่องจากว่าก็ไม่มีใครเสียชีวิต การชดเชยก็คงจะเพียงพอแล้ว ไม่ใช่เหรอ? ยิ่งไปกว่านั้น ความรับผิดชอบหลักก็ไม่ได้เป็นหน้าที่ของนักลงทุน ใช่ไหม?” “เรื่อ
เมื่อได้ยินการกล่าวอ้างนั้น พ่อของเจอรัลด์ก็ไออกมาเสียงดังทันที “แก…เจ้าเด็กบ้านี่! แกกำลังพล่ามไร้สาระอะไรอยู่? แค่รู้ไว้ว่าความสัมพันธ์ของพ่อกับพวกเธอทั้งคู่ไม่ใช่แบบที่ลูกกำลังจินตนาการอยู่! ช่างเรื่องนั้นเถอะ ป้าเลอาของลูกคือส่วนหนึ่งของครอบครัวจองเช่นกัน และพวกเขาก็ต้องการความช่วยเหลือของลูกจริง ๆ ตอนนี้ แค่ช่วยเหลือพวกเขาถ้าลูกสามารถทำได้ก็พอ คิดซะว่าลูกกำลังช่วยพ่อชำระหนึ้ให้พวกเขาละกัน! อย่าลืมตามหาเซร่าด้วยเหมือนกันล่ะ! แม่ของลูกก็อยู่นี่! ตอนนี้แค่นี้ก่อนแล้วกัน!” หลังจากพูดทั้งหมดนั่นแล้ว พ่อของเขาก็วางสายทันที เจอรัลด์ถือโทรศัพท์ของเขาไว้ แข็งทื่อไปครู่หนึ่งก่อนสุดท้ายจะรู้สึกตัวได้ …ว่าไงนะ? เจอรัลด์ได้รับกระตุ้นให้อยากโทรหาแม่ของเขาในขณะนั้นเพื่อบอกเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้ ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็ได้ช่วยเหลือพ่อของเขาโกหกเธอมาโดยตลอด และเขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดเกี่ยวกับมัน หลังจากคิดดีแล้ว เขาก็ถอนหายใจ คราวนี้เขาจะเชื่อใจพ่อของเขา เขานวดหน้าผากของเขา เขามองไปที่โทรศัพท์ของเขาและเห็นว่ามันเป็นเวลาแค่ห้าโมงครึ่งในตอนเย็น เขาเกาหลังหัวถอนหายใจอีกครั้ง เอางั้นก็ได