“ซาเวียอยู่ที่ยานเคนเหรอ?” เขาตกตะลึงเพียงแค่ได้ยินชื่อนั้นอีกครั้ง เขาไม่ได้ข่าวเธอมาหลายเดือนแล้ว เขารู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงในใจของเขาขึ้นมาทันที ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็เป็นคู่รักกันกับซาเวียถึงสองปี ความทรงจำของเขาที่มหาวิทยาลัยเมย์เบอร์รี่ส่วนใหญ่ประกอบด้วยการที่พวกเขาทั้งคู่อยู่ด้วยกัน อย่างไรก็ตาม เธอทำร้ายความรู้สึกของเขาอย่างสาหัส เมื่อถึงจุดหนึ่ง เจอรัลด์จึงรู้สึกแค้นใจต่อเธอเท่านั้น หลังจากที่เขาเปิดเผยตัวตนของเขาในฐานะคุณคลอฟอร์ดกับเธอ เขาก็กลายเป็นค่อนข้างเย็นชาต่อซาเวีย เธอได้รับการโจมตีเช่นนั้นจากเรื่องนั้น จนเธอต้องดร็อปเรียนจากมหาวิทยาลัย ตั้งแต่เรื่องนั้นเกิดขึ้น ความแค้นใจใด ๆ ที่เขามีต่อเธอก็มลายหายไปแล้ว แต่เขารู้สึกเต็มไปด้วยการตำหนิตนเองแทน ในอดีต เขาไม่มีอะไรเลย กระนั้นซาเวียก็ยังชอบเขา สำหรับเรื่องนั้นเธอยังคงเลือกที่จะอยู่กับเขา พวกเขาทานอาหารด้วยกัน และยังไปช็อปปิ้งด้วยกันอีกด้วยซ้ำ ถึงแม้ว่ามันเป็นเรื่องจริงที่ซาเวียเปลี่ยนไปในตอนท้าย แต่เธอก็ยังดีกว่ามากเมื่อเทียบกับอลิซและคนอื่น ๆ ท้ายที่สุดแล้ว เธอก็ไม่ได้รังเกียจเขาที่เป็นคนยากจน นั่นค
เขาให้สัญญาโดยไม่แม้แต่จะลังเลใจเลยสักนิดเดียว มันดีกว่ามากที่จะบอกให้ฟาซิลิตี้รู้ว่าจริง ๆ แล้วเขาคือผู้ชายธรรมดา แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่สมควรสำหรับเรื่องนั้น ตอนนี้เป็นเวลาที่ฟาซิลิตี้ต้องขอให้แฟน ๆ ของเธอช่วยตามหากีย่า หลังจากเขาเดินลงบันไดมา คนอื่น ๆ ก็เห็นได้ว่าเจอรัลด์มีเรื่องบางให้ชั่งใจอย่างเห็นได้ชัด ขณะที่เขาเดินไปรอบ ๆ อย่างช้า ๆ ทั้งฟาซิลิตี้และเควดก็ตามหลังเขาอย่างใกล้ชิด ฟาซิลิตี้เอาแต่สลับไปมาระหว่างกระทุ้งเควดและหันหัวของเธอไปทางด้านหลังของเจอรัลด์ เห็นได้ชัดว่าเควดอยากจะพูดบางอย่างกับเจอรัลด์ แต่อย่างไรก็ตาม เควด ดูเหมือนว่าเขาไม่กล้าที่จะก้าวไปหาเจอรัลด์ “เควดมันไม่ใช่เรื่องใหญ่เลยจริง ๆ ไปสิและพูดกับเจอรัลด์เกี่ยวกับเรื่องนั้น!” แทมมี่กล่าวขณะที่เธอถอนหายใจ เมื่อมองไปที่สองคนนั้น เธอไม่อาจทนมองพวกเขาทำตัวอย่างลับ ๆ ล่อ ๆ ขนาดนี้อยู่ด้านหลังของเจอรัลด์ได้อีกต่อไป เจอรัลด์ได้ยินชื่อของเขากำลังถูกเรียกขึ้นมาและเขาจึงหันหลังกลับมาด้านหลังเขา เขาเห็นฟาซิลิตี้กำลังกระทุ้งเควดอยู่ขณะที่พวกเขาทั้งคู่จ้องมองมา เจอรัลด์สับสนงุนงงเล็กน้อยกับฉากนี้แต่เขาก็ส่ายหั
“ชารอน เธอ เธอ! เธอกล้าดีมาตบฉันได้ยังไง! เฮเวิร์ดยัยบ้านี่เพิ่งตบหน้าฉัน!” แม้ว่าเธอจะพูดไปแบบนั้น ลิเลียนมองไปที่เฮเวิร์ดขณะที่เอามือกุมแก้มที่เจ็บปวดของเธอไว้ แต่อย่างไรก็ตาม เฮเวิร์ดเพียงเบนสายตาของเขาไป เห็นได้ชัดแล้วว่าเขาอยู่ข้างใคร “ฉัน…ฉันเข้าใจแล้ว…เช่นนั้น เป็นอย่างงี้นี่เอง…เมื่อคิดว่าฉันตาบอดขนาดนั้นมาก่อนที่ไม่สามารถเห็นได้ว่านายจริง ๆ แล้วเป็นคนแบบไหน…” น้ำเสียงของลิเลียนสั่นเครือ จากนั้นเธอก็หันหลังกลับและวิ่งจากไปทั้งน้ำตา ชารอนกระแทกส้อมและช้อนของเธอลงบนโต๊ะ เธอไม่มีอารมณ์ที่จะทานอาหารอีกต่อไปแล้วหลังจากเรื่องยุ่ง ๆ เช่นนี้ ไม่นานหลังจากนั้น พวกเขาทั้งคู่ก็ออกจากร้านอาหารไป ‘ข่างน่าเสียดายที่เห็นเพื่อนรักทั้งสองต่อสู้กันเหมือนกับศัตรูในตอนนี้…’ เจอรัลด์คิดกับตัวเอง จากสิ่งที่แสดงให้เห็นต่อหน้าเขานี้ เจอรัลด์ก็สามารถเข้าใจถึงส่วนสำคัญของสิ่งที่เกิดขึ้นท่ามกลางสามคนนั้นได้ ดูเหมือนว่าลิเลียนและชารอนทั้งคู่เริ่มจะแน่วแน่ต่อเฮเวิร์ดมากขึ้น เพราะทรัพย์สินต่าง ๆ ที่เขาเป็นเจ้าของในตอนนี้ ในอดีตเมื่อเฮเวิร์ดยังคงยากจน พวกเธอก็ไม่เคยปฏิบัติกับเขาเป็นอย่างดี
น้ำเสียงของเจอรัลด์เต็มไปด้วยความวิตกกังวลขณะที่เขาถาม ชายแก่คนนั้นเพียงหัวเราะเบา ๆ ขณะที่หันไปมองเจอรัลด์ “ทำไมล่ะ? ใช่ ฉันเคยเห็นเธอ พบเธออยู่ด้านนอกสถานีเมย์เบอร์รี่ประมาณช่วงเที่ยงวันนั้น เธออยู่คนเดียว ฉันจำเธอได้อย่างชัดเจนเพราะเธอขาว สูง และสวยมาก มีคนสองสามคนกำลังรอเธออยู่ที่สถานี หลังจากการพูดคุยกันสั้น ๆ เธอก็ขึ้นรถไปอย่างรีบร้อนและนั่นคือครั้งสุดท้ายที่ฉันเห็นเธอ” “เธอดูเหมือนสนใจนะ เธอรู้จักหล่อนหรือมีบางอย่างเช่นนั้นหรือเปล่า?” ชายชราถามขณะที่เขายิ้ม “ใช่ พวกเรารู้จักกัน” เจอรัลด์กล่าวขณะที่เขาพยักหน้าก่อนจะถามรายละเอียดเพิ่มเติมกับชายชรา ตามคำบอกเล่าของชายชราของเหตุการณ์นั้น คนที่เขาเห็นในวันนั้นคือกีย่าจริง และช่วงเวลาก็ถูกต้องเหมือนกัน ตราบใดที่เขารู้ว่ากีย่าหายไปในตอนแรกที่ไหน ไม่ว่าเธอจะถูกลักพาตัวไปหรือไม่ก็ตาม สถานการณ์ก็จะสามารถได้รับการคลี่คลายได้ค่อนข้างง่ายดาย ขณะที่เขากำลังจะจากไปนั้น ชายชราก็คว้าแขนเขาเอาไว้อย่างประหม่า “คุณต้องการอระไรอีก?” เจอรัลด์ถาม “หลานชายของฉัน เธอเป็นคนใจดีมาก…ฉันขอทราบขื่อของเธอได้ไหม?” “เจอรัลด์ คลอฟอร์ด…” เพราะเ
“…เฮ้ นั่นเจอรัลด์ไม่ใช่เหรอ?” ผู้ชายคนหนึ่งจำคนที่ขี่จักรยานอยู่กลางสายฝนได้ “ฉันคิดว่าใช่นะ! ให้ตายเถอะ เขากำลังปั่นจักรยานท่ามกลางฝนตกหนักเช่นนี้เนี่ยนะ! และเขาดูเหมือนกำลังเร่งรีบอยู่เหมือนกัน!” “ฉันได้ข่าวมาว่าเขาชนะรางวัลเป็นรถยนต์คันหนึ่งหรือบางอย่างนี่แหละ แต่กลายเป็นว่าเขาก็โกโรโกโสเหมือนอย่างที่เคย!” “อืม เมื่อคิดว่าครั้งหนึ่งฉันชื่นชมเขาทันทีที่ฉันรู้ว่าเขาถูกล็อตเตอรี่น่ะ” กลุ่มผู้หญิงที่นั่นเริ่มถกกันเรื่องเจอรัลด์ คนเหล่านั้นทั้งสิบคนที่กำลังยืนอยู่ข้างประตูคือเพื่อนร่วมชั้นของเขา ที่ปรึกษา อย่างที่คนส่วนใหญ่จะเดาได้แล้วในตอนนี้ ว่าไม่ใช่อื่นที่ไหนนอกจากแคสแซนดร้า มันบังเอิญว่าแคสแซนดร้ากำลังย้ายเข้ามาบ้านหลังใหม่อีกครั้งในวันนี้พอดี เธอไม่ต้องอาศัยอยู่ในอพาร์ตเมนต์คณะอีกต่อไปแล้ว เนื่องจากว่าย่านเซนต์คลาวด์เป็นเขตหรูหรา บ้านจึงมีราคาอยู่ที่ประมาณสี่แสนดอลลาห์ แคสแซนดร้าได้ทำงานเป็นผู้บรรยายในมหาวิทยาลัยมานานมากแล้วตอนนี้ เธอยังสร้างร้านค้าออนไลน์ของตัวเองอีกด้วย ด้วยการทำงานเป็นผู้ขายออนไลน์ ด้วยความช่วยเหลือของฟาซิลิตี้ที่ช่วยโฆษณาร้านและสินค้าของเธอ
แม้ว่าเจอรัลด์จะรู้สึกโล่งอก เขาก็ยังคงรู้สึกต้องการจะไปเห็นเธอด้วยตาของเขาเองก่อนที่จะเชื่อมัน ขณะที่เขาเดินไปข้างหน้าภายใต้ร่มที่ถือโดยบอดี้การ์ดสองคนก่อนหน้านี้ บอดี้การ์ดที่ได้คุ้มกันอยู่ตรงประตูก็มายืนเรียงกันเป็นสองแถว โค้งคำนับให้อย่างเคารพขณะที่เขาเดินผ่านพวกเขาไป ด้านในบอดี้การ์ดสองสามคนที่กำลังจัดการกับขั้นตอนสุดท้ายของการปฏิบัติการ ก็รีบวิ่งมาเมื่อพวกเขาเห็นเจอรัลด์กำลังเข้ามา ก็เหมือนกับเหล่าบอดี้การ์ดที่ยืนคุ้มกันอยู่ตรงทางเข้า คนเหล่านั้นที่อยู่ด้านในก็ยืนเป็นสองแถวอย่างเคารพก่อนที่จะโค้งคำนับให้เช่นกัน “คุณคลอฟอร์ด!” พวกเขาตะโกนขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียงกัน แทมมี่ พ่อแม่ของกีย่า และคนอื่น ๆ อีกไม่กี่คนที่อยู่ในห้องเมื่อฉากนั้นเกิดขึ้นพวกเขาทุกคนจึงมองไปที่เจอรัลด์ด้วยความช็อก “คุณคลอฟอร์ดเหรอ?...” “เจอรัลด์…เขาคือคุณคลอฟอร์ดคนนั้นเหรอ?” แทมมี่และหญิงสาวคนอื่น ๆ ที่เธอพามาด้วยต่างก็สั่นด้วยความสะดุ้งตกใจ ตอนนี้พวกเขารู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของเขาว่าเป็นใคร เจอรัลด์ไม่ได้สนใจเกี่ยวกับมันเพราะเขาไม่ได้กังวลเกี่ยวกับแทมมี่และกลุ่มเพื่อนของเธอเลย แต่อย่างไรก็ตา
“เธอพูดถูก! ดูรถหรูทั้งหมดนั่นสิ!” หญิงสาวอีกคนกล่าวขึ้นมา ลิเลียนตกตะลึงไปชั่วขณะจากความงุนงงของเธอ เมื่อเห็นว่าพวกเธอกำลังพูดความจริง พวกมันทั้งหมดคือรถไมบัคและทุก ๆ คันมีมูลค่ามากพอ ๆ กับหน่วยบ้านหลังหนึ่งบนถนนแห่งนี้ ที่พวกเธออยู่ในขณะนี้ได้เลย เมื่อจินตนาการว่าได้แต่งงานกับคนที่มาจากครอบครัวที่ร่ำรวยและมีอำนาจเช่นนี้…คนอื่น ๆ จะรู้สึกริษยาแค่ไหนกันนะ ลิเลียนถอนหายใจอยู่ภายใน ‘ยัยบ้าชารอนนั่น…ฉันสวยกว่าเธอมาก แต่กระนั้นเฮเวิร์ดก็ยังคงเลือกเธอ! นังร่านเอ้ย!’ ‘สิ่งเดียวที่ชารอนมีดีก็คือ การเสแสร้งแกล้งทำ!” ลิเลียนอยู่ที่นี่เพราะเธอได้เช่าบ้านร่วมกับเพื่อร่วมงานหญิงคนอื่นอีกสองคนอยู่ที่นั่น เมื่อมองไปที่รถไมบัคทั้งหมด จึงเป็นการเติมเชื้อเพลิงความอิจฉาของเลียนที่มีต่อชารอน และเธอก็พลุ่งพล่านด้วยความโกรธขึ้นมา ไม่นานหลังจากนั้น รถทั้งหมดก็จากไปและทุกอย่างก็กลับคืนสู่ปกติ สำหรับยาโคป ตามปกติแล้วตำรวจได้พาตัวเขาไป วันถัดมา เจอรัลด์มุ่งหน้าไปที่โรงพยาบาลทันทีหลังจากที่เขาตื่นขึ้นมา เพื่อไปเยี่ยมกีย่า “ขอบคุณที่ช่วยฉันนะ เจอรัลด์!” นั่นคือคำแรกที่เธอกล่าวทันทีที่เธอเห็
โชคไม่ดี อาการของเธอเพียงแย่ลงเท่านั้นเมื่อตอนที่เพื่อนร่วมห้องของเธอปลุกเธอ จากนั้นเพื่อนร่วมห้องของเธอจึงรีบพาเธอไปโรงพยาบาลทันที ตอนนี้ที่เธอให้น้ำเกลืออยู่ ในที่สุดเธอก็เริ่มรู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อยอีกครั้ง อย่างไม่คาดคิด เธอได้บังเอิญพบกับเจอรัลด์ที่นี่! “เอ่อ เพื่อนของฉันเข้ารับการรักษาที่นี่น่ะ ฉันกำลังจะเอาข้าวต้มไปให้เธอตอนนี้” เจอรัลด์กล่าวขณะที่เขายิ้ม “เจอรัลด์เหรอ? โอ้! นี่คือเจอรัลด์จากชั้นเรียนของเธอที่คอยไปทำธุระให้กับเหล่าทายาทที่ร่ำรวยหรือเปล่า?” หญิงคนหนึ่งกล่าวยณะที่เธอมองไปที่เจอรัลด์ด้วยความดูถูก “ควิลล่า! เธอกำลังพูดถึงอะไรอยู่?” ลิเลียนกล่าวด้วยความกระดากอายอาย “อะไรนะ? นี่ไม่ใช่ผู้ชายคนนั้นเหรอ? ดูสิ เขาก็ยังไปทำธุระให้กับทายาทที่ร่ำรวยอีกด้วยในตอนนี้! เขาพูดว่าเขากำลังจะไปเอาข้าวต้มให้ใครบางคน จำได้ไหม?” ควิลล่าพูดดูถูก ใบหน้าของลิเลียนสลับไปมาระหว่างแดงก่ำและซีดขาว ไม่แน่ใจว่าอารมณ์ไหนที่เธอควรจะรู้สึกก่อน ควิลล่ามักจะเป็นแบบนี้อยู่เสมอ เธอตรงไปตรงมาเช่นนี้มาโดยตลอดตราบเท่าที่ลิเลียนรู้จักเธอมา เอาตามตรง ควิลล่ายังใจร้ายมากกว่าด้วยซ้ำเมื่อเท
พวกเขาได้ดูภาพจากกล้องวงจรปิดแล้วในตอนที่เกิดอุบัติเหตุ ไม่มีใครหรือรถคันอื่นใดอยู่รอบ ๆ เลยแม้แต่คันเดียว ยิ่งไปกว่านั้น ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ยังอยู่ในรถเพียงลำพังด้วยนั่นหมายความว่าสถานการณ์ที่ผู้เฒ่าฟลินท์พบกับอุบัติเหตุนั้นแปลกประหลาดอย่างยิ่งในวิดีโอที่ได้จากกล้องวงจรปิดนั้นแสดงให้เห็นว่ารถของผู้เฒ่าฟลินท์ลื่นไถลและหลุดการควบคุมไปเองในทันทีเจอรัลด์และเรย์ได้รับการปล่อยตัวในช่วงบ่ายนั้นเองพวกเขานั่งแท็กซี่กลับไปที่สำนักงานระหว่างทางกลับ เรย์มองเจอรัลด์ด้วยสีหน้างุนงงอย่างหนักแล้วถามว่า “เจอรัลด์ คุณคิดเห็นยังไงกับการตายของผู้เฒ่าฟลินท์?เขาตายได้ยังไง?”ใบหน้าของเจอรัลด์เคร่งเครียดมาก เขาเองก็ไม่แน่ใจเช่นกัน แต่ถึงกระนั้นเขาก็มั่นใจว่าเหตุการณ์นี้ไม่ใช่แค่อุบัติเหตุธรรมดาแน่นอน“นี่หมายความว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดยังไม่ตายเหรอ?”วินาทีต่อมา ความคิดอันบ้าบิ่นก็ผุดขึ้นในใจของเรย์เจอรัลด์รู้สึกว่าการคาดเดานี้เป็นไปได้น้อยมาก นั่นก็เพราะเอ็มเบอร์ลอร์ดตายไปต่อหน้าต่อตาเขาเอง แล้วเขาจะยังมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร?“เรากลับก่อนเถอะ บางทีมันอาจจะเป็นแค่อุบัติเหตุจริง ๆ ก็ได้!”เจอรัลด์บอก
เช้าวันรุ่งขึ้น ขณะที่เจอรัลด์และเรย์ยังคงหลับอยู่ กริ่งที่ประตูก็ปลุกพวกเขาให้ตื่นเรย์เดินออกจากห้องไปที่ประตูในลักษณะกึ่งหลับกึ่งตื่นแล้วเปิดประตูออกเมื่อประตูถูกเปิดออก เขาก็ได้เห็นชายสองสามคนซึ่งกำลังสวมเครื่องแบบยืนอยู่ข้างนอก เมื่อเห็นตราบนเครื่องแบบของพวกเขา พวกเขาก็รู้ได้ทันทีว่าคนเหล่านี้มาจากรัฐบาลกลาง“ขออภัย คุณเจอรัลด์ คลอฟอร์ดและคุณเรย์ เลห์ตันอยู่ที่นี่หรือเปล่า?”เจ้าหน้าที่คนหนึ่งพุ่งตัวเข้ามาถามเรย์พยักหน้าและตอบว่า “ผมนี่แหละเรย์ มีอะไรเหรอ?""พาเขาออกไป!"เมื่อเขาได้ยินคำพูดของเรย์ เจ้าหน้าที่คนนั้นก็สั่งคนของเขา และทันใดนั้นเอง เจ้าหน้าที่อีกสองคนก็เข้ามาคว้าแขนของเรย์แล้วลากเขาออกไปข้างนอก"เฮ้ย! นี่มันอะไรกัน?!"เรย์ตะโกนทันทีความโกลาหลดังกล่าวทำให้เจอรัลด์ จูโน่ และโนริตื่นขึ้นพวกเขาออกจากห้องอย่างรวดเร็ว"คุณเป็นใคร?"เมื่อเจอรัลด์ออกมา เขาก็มองดูเจ้าหน้าที่พวกนั้นด้วยความประหลาดใจและเอ่ยถามขึ้น“คุณคงเป็นคุณเจอรัลด์ คลอฟอร์ด เรากำลังสงสัยว่าคุณเกี่ยวข้องกับเหตุฆาตกรรม สารวัตรเลค หรือที่รู้จักกันในชื่อผู้เฒ่าฟลินท์ ดังนั้นเราต้องการนำคุณไปสอบ
ในเวลาเดียวกัน หมอกควันสีทมิฬของเอ็มเบอร์ลอร์ดได้ล้อมรอบกายของชายชราเอาไว้หลังจากนั้นไม่นาน หมอกควันสีทมิฬดังกล่าวก็ดูดกลืนวิญญาณและพลังงานของชายชราไป ทำให้ชายกลายเป็นศพแห้งกรังเหลือเพียงหนังหุ้มกระดูกสิ่งนี้ทำให้เอ็มเบอร์ลอร์ดตระหนกเป็นอย่างมาก เขาไม่ได้คาดหวังให้เกิดผลลัพธ์เช่นนี้ ยิ่งกว่านั้น เขาไม่คิดแล้วว่าชายชราจะมาสกัดกั้นการโจมตีจากเจอรัลด์แทนเขาแบบนี้“เอ็มเบอร์ลอร์ด คุณฆ่าคนบริสุทธิ์อีกแล้ว!”เจอรัลด์ตะโกนใส่เอ็มเบอร์ลอร์ดด้วยความโกรธเมื่อพูดเช่นนั้น เจอรัลด์จึงตัดสินใจใช้ทักษะต้องห้ามของตัวเองเพื่อทำลายเอ็มเบอร์ลอร์ดให้สิ้นซากในขณะนี้เอ็มเบอร์ลอร์ดเสียสติไปแล้ว เขายืนนิ่งไม่ขยับ ราวกับสูญเสียจิตวิญญาณของตัวเองไป “วิชาทลายสหัสภพ!”เจอรัลด์ตะโกนและขว้างดาบแอสตราบิซในมือใส่เอ็มเบอร์ลอร์ดเมื่อดาบแทงเข้าไปในร่างของเอ็มเบอร์ลอร์ด มันก็เปล่งแสงเจิดจ้าออกมาและกลืนกินเอ็มเบอร์ลอร์ดไปจนสิ้น“อ๊าก!”เอ็มเบอร์ลอร์ดกรีดร้องวินาทีต่อมา เอ็มเบอร์ลอร์ดก็กลายเป็นเถ้าถ่านในที่สุด เจอรัลด์ก็กวาดล้างเอ็มเบอร์ลอร์ดลงได้แล้วเจอรัลด์ล้างแค้นให้ชาวบ้านในหมู่บ้านฟ้าทมิฬได้แล้ว
ทั้งสามรีบมองออกไปข้างนอก ก่อนจะเห็นว่าชายชราออกจากบ้านไปตามลำพังโดยถือตะกร้าติดตัวไปด้วยขณะที่เขามุ่งหน้าไปยังกระท่อมไม้ของยามิเล็ต เฟซเมื่อเห็นสิ่งนี้ ทั้งสามก็สบตากันพวกเขาพบว่ามันค่อนข้างแปลกที่ชายชราคิดจะถือตะกร้าออกไปกลางดึกเช่นนี้ นี่จะต้องมีความลับบางอย่างที่ไม่มีใครล่วงรู้ซ่อนอยู่เป็นแน่ไม่นานหลังจากนั้น เจอรัลด์และทั้งสองก็ออกจากบ้านและติดตามชายชราไปอย่างเงียบ ๆพวกเขาติดตามชายชราไปจนถึงกระท่อมไม้ จากนั้นพวกเขาเห็นเขาหยิบกุญแจออกมาจากกระเป๋าเพื่อปลดล็อคประตูเมื่อประตูถูกปลดล็อค ชายชราผู้นั้นสำรวจสภาพแวดล้อมรอบตัวอย่างระมัดระวัง หลังจากแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่รอบ ๆ เขาก็ผลักประตูเปิดออกแล้วเดินเข้าไปอย่างมั่นใจเจอรัลด์และอีกสองคนก็เดินไปที่กระท่อมไม้ทันทีและยืนอยู่ตรงหน้ากระท่อมหลังนั้น“เจอรัลด์ ดูเหมือนว่าชายชรากำลังปิดบังอะไรบางอย่างกับเรา เพราะเขามีกุญแจบ้านหลังนี้อยู่กับตัว!”เรย์กระซิบกับเจอรัลด์ตอนนี้พวกเขาตระหนักได้แล้วว่าชายชราไม่ใช่คนไม่รู้อิโหน่อิเหน่อย่างที่คิด เขาต้องมีความสัมพันธ์บางอย่างกับเอ็มเบอร์ลอร์ดแน่“เรย์ ผู้เฒ่าฟลินท์ คุณสองคนไปซ่อนตัวก่อน เ
“เอ๋ นี่ก็ดึกแล้วนะ! ผมว่าคนที่คุณกำลังรออยู่คงไม่มาหรอก มาเถอะไปที่บ้านของผมและพักผ่อนกันจะดีกว่า!”ชายชราถอนหายใจและยื่นข้อเสนอให้ทั้งสามคนเมื่อผู้เฒ่าฟลินท์ได้ยินเช่นนั้น เขาก็หันกลับมาที่เจอรัลด์เพื่อสอบถามความคิดเห็นของเขาเจอรัลด์เห็นปฏิกิริยาของเขาและพยักหน้าอย่างช้า ๆเนื่องจากพวกเขาไม่มีทางเลือกอื่น ตอนนี้พวกเขาทำได้เพียงไปพักผ่อนที่บ้านของชายชราเท่านั้นนอกจากนี้ ท้องฟ้ามืดสนิท และไม่ปลอดภัยเลย ไม่รู้เลยว่าข้างนอกนี่มีอะไรรอพวกเขาอยู่?หลังจากพูดคุยกัน เจอรัลด์และคนอื่น ๆ ก็ติดตามชายชราออกจากกระท่อมไม้ไปชายชราพาเจอรัลด์และคนอื่น ๆ ไปที่บ้านของเขา บ้านของเขาดูไม่เก่าเท่าไหร่ ราวกับเพิ่งถูกซ่อมแซมใหม่ก่อนหน้านี้“ผู้เฒ่า หมู่บ้านนี้เหลือคุณอยู่เพียงคนเดียวหรือเปล่า?”เมื่อพวกเขาอยู่ในบ้านของชายชรา ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ถามอย่างสงสัย"หึหึ!" ชายชราหัวเราะเบา ๆ"ใช่ คนอื่น ๆ ย้ายไปอยู่ในเมืองกันหมด ที่นี่เลยเหลือแค่ฉันคนเดียว!”หลังจากที่เขาหัวเราะแล้วเขาก็ตอบ“แล้วทำไมคุณไม่ย้ายเข้าเมืองด้วยล่ะ? อยู่ในเมืองไม่สบายกว่าเหรอ?”ผู้เฒ่าฟลินท์ยังคงถามต่อไป“อนิจจา ผมมันไร้ญา
“หึหึ เรย์ อย่าลืมสิว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไปแล้ว เขาน่ากลัวกว่าผีเสียอีก กับอีกแค่สถานที่แบบนี้นายคิดว่าเขาจะกลัวเหรอ”เจอรัลด์หัวเราะและเตือนเรย์เมื่อเรย์ได้ยินเช่นนั้น เขาก็รู้สึกว่าสิ่งที่อีกฝ่ายพูดสมเหตุสมผล “สำรวจกันตามสบายเลย ผมคงต้องไปก่อน!”ชายชราพูดกับทั้งสามคน“ได้เลย ผู้เฒ่า ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณมากเลย!"ผู้เฒ่าฟลินท์ขอบคุณชายชราผู้นั้นอย่างรวดเร็ว“ไม่เป็นไรหรอก!”ชายชราตอบพลางโบกมือหลังจากที่ชายชราผู้นั้นจากไป เจอรัลด์และอีกสองคนก็ยืนอยู่หน้ากระท่อมไม้ จ้องมองออกไปอย่างว่างเปล่าพวกเขาไม่รู้ว่าต้องทำอะไร พวกเขาไม่อาจเข้าไปในกระท่อมได้ และไม่รู้ด้วยว่าจะเข้าไปเช่นไร“พี่เจอรัลด์ ผู้เฒ่าฟลินท์ ทีนี้เราจะทำยังไงดี? เปิดประตูออกไปเลยดีไหม?”เรย์มองไปที่เจอรัลด์และผู้เฒ่าฟลินท์แล้วถาม“ไม่ นั่นไร้สาระมาก เราบุกรุกเข้าไปไม่ได้!”ผู้เฒ่าฟลินท์ปรามเรย์ทันทีแม้ว่ายามิเล็ต เฟซจะไม่มีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว แต่กระท่อมหลังนี้ยังคงเป็นของเธอ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อาจทำตามอำเภอใจได้“แล้วเราควรทำยังไง? เราไม่มีกุญแจ”เรย์ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้“เ
ไม่มีทางที่ข้อเท็จจริงทั้งสองนี้จะเป็นเรื่องบังเอิญได้ เพราะฉะนั้นนั่นก็อาจหมายความได้ว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดกำลังซ่อนตัวอยู่ที่นั่น แต่เพราะนี้คือคำใบ้ที่เอ็มเบอร์ลอร์ทิ้งไว้ให้พวกเขา จึงเป็นไปได้ว่าแทนที่จะไปพบเขาที่นั่น พวกเขาจะออกค้นหาตำแหน่งของเหยื่อรายต่อไปแทน หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ผู้เฒ่าฟลินท์ก็สตาร์ทรถและเหยียบคันเร่งไปทันที! พวกเขาจำเป็นต้องมุ่งหน้าไปที่บ้านของยามิเล็ต เฟซเดี๋ยวนี้! “คุณแน่ใจจริง ๆ เหรอว่า เอ็มเบอร์ลอร์ดจะซ่อนอยู่ที่นั่น พี่เจอรัลด์…?” เรย์ถามระหว่างทางไปที่นั่น เจอรัลด์ส่ายหน้าแล้วตอบด้วยสีหน้าจริงจังว่า “บอกตามตรง ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน นั่นก็เพราะเอ็มเบอร์ลอร์ดเป็นคนจู้จี้จุกจิกและไม่เคยทำตามกฎเกณฑ์ ฉันเดาว่าเลขพวกนี้จะนำเราไปสู่เหยื่อรายต่อไป แต่ในการตามหาเหยื่อรายนั้น เราจะเข้าใกล้ที่กบดานของเอ็มเบอร์ลอร์ดอีกก้าวหนึ่งอย่างแน่นอน!” เมื่อได้ยินเช่นนั้น เรย์ก็พยักหน้าเข้าใจ... หลังจากขับรถไปประมาณสี่สิบนาที ในที่สุดทั้งสามก็มาถึงบ้านคุณยายของเอ็มเบอร์ลอร์ด ยามิเล็ตอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเล็ก ๆ อันห่างไกล และไม่นานทั้งสามก็เดินอยู่ในถนนของหมู่บ้าน
"สวัสดี? เจอรัลด์มีอะไรหรือเปล่า?” ผู้เฒ่าฟลินท์ถามจากอีกฟากหนึ่งของสาย “ผู้เฒ่าฟลินท์ ถึงผมจะรู้ว่าคุณไม่อาจยอมให้เราเข้าร่วมการสืบสวนได้ แต่ผมก็หวังว่าคุณจะสามารถช่วยเราได้ นั่นก็แปลว่าหากคุณต้องการคลี่คลายคดีและจับเอ็มเบอร์ลอร์ดให้ได้ ก็ช่วยตั้งใจฟังผมและเชื่อผมด้วย ทุกสิ่งที่ผมกำลังจะบอกคุณต่อไปนี้มีความสำคัญอย่างยิ่งทีเดียว!” เจอรัลด์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง เมื่อได้ยินเช่นนั้น ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ทว่าในที่สุดเขาก็รู้อยู่เต็มอกว่าเขาสามารถไว้ใจเจอรัลด์ได้ ดังนั้นเขาจึงเต็มใจที่จะเสี่ยงเหนือสิ่งอื่นใด ทั้งเขาและเด็กหนุ่มต่างก็ต้องการให้คดีคลี่คลายลงและจับตัวเอ็มเบอร์ลอร์ดได้ในท้ายที่สุด “…เอาล่ะ บอกมาว่าฉันจะช่วยยังไงได้บ้าง!” “มุ่งหน้าไปที่สำนักงานเขตเดี๋ยวนี้เลย ผมเองก็จะไปที่นั่นด้วยเช่นกัน แล้วเมื่อเราพบกันที่นั่นผมจะบอกข้อมูลเพิ่มเติมกับคุณทีหลัง!” เจอรัลด์ตอบก่อนจะวางสาย ครึ่งชั่วโมงต่อมาเรย์และเจอรัลด์ได้พบกับผู้เฒ่าฟลินท์ ณ สถานที่ที่พวกเขานัดกัน “เรามาทำอะไรที่นี่ เจอรัลด์…?” ผู้เฒ่าฟลินท์เอ่ยถามอย่างสับสน “ฟังนะ ผมต้องการให้คุณตรวจสอบประวัต
เมื่อตระหนักว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงผู้เฒ่าฟลินท์ เจอรัลด์และเรย์ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกผู้เฒ่าฟลินท์อดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วเล็กน้อยในขณะที่เขาถามอย่างงุนงงว่า “…พวกนายสองคนเองเหรอ? มาทำอะไรกันที่นี่? แล้วเข้ามาที่นี่ได้ยังไง?”หัวหน้าสารวัตรมีคำสั่งไม่ให้เขาติดต่อกับเจอรัลด์อีกต่อไปแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น เขายังได้รับแจ้งว่าเจอรัลด์ไม่ได้รับอนุญาตให้มาช่วยในการสืบสวนอีกต่อไป ด้วยเหตุนี้ ผู้เฒ่าฟลินท์จึงทำได้เพียงเชื่อฟังผู้บังคับบัญชาของเขาเท่านั้น“เรามาตามหาเบาะแส!” เจอรัลด์ตอบ “ฟังนะ ฉันต้องขอโทษ ด้วย แต่นายสองคนไม่ได้รับอนุญาตให้มายุ่งย่ามกับคดีนี้อีกต่อไปแล้ว เพราะฉะนั้นได้โปรดออกไปเสีย! ถ้านายกลับมาที่นี่อีกครั้ง เราก็จำเป็นต้องจับพวกนายกลับไปกับเราด้วย!” ผู้เฒ่าฟลินท์เตือน เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจอรัลด์ก็ทำเพียงแค่พยักหน้า ด้วยความที่ไม่อยากสร้างเรื่องยุ่งยากให้แก่ตาเฒ่าคนนี้ เจอรัลด์จึงตอบกลับไปว่า “รับทราบ!” ขณะที่เขากำลังจะจากไปพร้อมกับเรย์ เขาก็ได้ยินเสียงผู้เฒ่าฟลินท์ตะโกนว่า "เดี๋ยวก่อน! ตอนที่อยู่ที่นี่นายได้พบเบาะแสอะไรบ้างหรือเปล่า? ถ้ามีล่ะก็ช่วยมอบมันให้เราด้วย!” เ