“คุณคลอฟอร์ดนั้น หล่อเหลามากจริง ๆ แต่อย่างไรก็ตาม หนูไม่ควรจะพูดไร้สาระเช่นนี้เมื่อพบกับคุณคลอฟอร์ดในภายหลังนะ โดโรธี ควบคุมความหุนหันพลันแล่นของหนูด้วย คุณหนูคลอฟอร์ดอาจจะชอบและตามใจหนู แต่ถ้าเกิดว่าหนูไปทำให้เขาโกรธขี้นมาโดยไม่ตั้งใจล่ะ? ปู่ก็อาจจะไม่สามารถช่วยหนูได้นะถ้างั้น! หนูก็รู้ว่าหนูมีอารมณ์โกรธมากแค่ไหน” “ได้ค่ะ ปู่รู้ไหม หนูได้ถามไปทั่ว และรู้มาว่าแม้ว่าคุณคลอฟอร์ดนั้นจะค่อนข้างเป็นคนสงวนท่าที แต่เขาก็เป็นคนชั่วร้ายอยู่ภายใน! เขาดูเหมือนจะมีภรรยาอยู่หลายคนนะ!” หญิงสาวแลบลิ้นออกมาก่อนจะยิ้มกว้าง “ยัยเด็กแก่นแก้วนี่! ฉันจะตบแกถ้าแกพูดแบบนั้นอีก! แกไปได้ยินเรื่องนั้นมาจากไหน?” “เป็นเรื่องจริงนะ! คนหนุ่มสาวเกือบจะทั้งหมดที่อยู่ในนอร์ทเบย์ก็พูดถึงเรื่องนี้กัน หนูยังได้ยินมาเหมือนกันว่าเขาเป็นผู้ชายสำส่อนที่ทำให้ผู้หญิงหลายคนที่นี่ท้อง มันถูกกล่าวไว้ว่าใครก็ตามที่ทำให้เขาขุ่นเคืองใจจะลงเอยด้วยการตั้งท้องดังนั้นหนูจึงค่อนข้างกลัวเขาน่ะ!” โดโรธีกล่าวขณะที่เธอตบหน้าท้องของเธอเบา ๆ “ปู่เห็นได้เลยว่าเด็กที่โง่เขลาเหล่านั้นต้องจบเห่แน่! พวกเขากระพือข่าวลือที่ไม่มีมูลความจริงเ
“ล้อมพวกเขาเอาไว้เดี๋ยวนี้!” ขณะที่วิลเลียมตะโกนสั่งคำสั่งของเขาและโบกมือ บอดี้การ์ดสิบคนก็วิ่งไปหาพวกเขาทันที เจอรัลด์และคนอื่นอีกสี่คนตกอยู่ในวงล้อม ด้านหลังของวิลเลียม มีผู้ชายท่าทางแข็งแรงคนหนึ่ง เขาดูเหมือนจะอายุเกือบ ๆ สามสิบได้และสวมแว่นตาดำเช่นกัน จนกระทั่งถึงตอนนี้ เขาก็ยังไม่ได้พูดแม้แต่คำหนึ่ง แขนของเขาไขว้กันไว้และเกือบจะครึ่งใบหน้าของเขาดูเหมือนจะประสบกับรอยแผลไหม้อย่างรุนแรง เอาตามตรงเขาดูค่อนข้างน่าขยะแขยง และเขาดูเหมือนจะเป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวของวิลเลียม “ฮึ่ม! พวกศัตรูมีความเป็นไปได้อย่างมากที่จะมาพบกันอีกครั้งอยู่เสมอ! แค่ผ่านไปไม่กี่วันก่อนดังนั้นฉันมั่นใจว่านายไม่เคยคิดว่าวันนี้จะมาถึงสินะ!” เลียร่าตะโกนขณะที่เธอเกาะแขนวิลเลียมแจและค่อย ๆ เดินไปหาพวกเขา สายตาของเธอเต็มไปด้วยความโกรธจัดและถ้ามีใครจะสามารถฆ่าคนได้ด้วยถลึงตาอย่างเย็นชาอย่างเดียวละก็ เจอรัลด์ก็คงจะตายไปแล้วในตอนนี้อย่างแน่นอน เลียร่า ก็เป็นคนหนึ่ง ที่ต้องการให้มันเป็นจริง เธอต้องการจะทรมานและฆ่าเจอรัลด์ด้วยมือของตัวเธอเอง ตั้งแต่ยังเด็ก เธอโดนตามใจจากทุกคนที่อยู่รอบข้างเธอ เธอยังไม่เคยถูกตี
ใช้เวลาไม่ถึงสิบวินาทีสำหรับฝาแฝดคู่นี้ที่จะปราบบอดี้การ์ดสิบคนนั้นอย่างราบคาบ นั่นเป็นไปได้อย่างไรกัน? “เช่นนั้นนายตัดสินใจที่จะแหยมกับตระกูลคลอฟอร์ดสินะ นายนี่มันขาดไหวพริบ เด็กน้อย มาสอนสามัญสำนึกบางอย่างให้กับนายกันเถอะ!” ฝาแฝดกล่าวกันอย่างพร้อมเพรียงขณะที่พวกเขาเดินไปหาวิลเลียมกันอย่างช้า ๆ รอยยิ้มที่เย็นชาปรากฏบนใบหน้าของพวกเขา “โธ่เว้ย! คาร์ล! จัดการพวกเขา! ทำให้มั่นใจว่าพวกเขาจะไม่สามารถจะยืนได้หลังจากที่นายจัดการพวกเขาเสร็จ!” วิลเลียมอยู่ในอาการช็อก เดิมที เขาคิดว่าการแก้แค้นให้ผู้หญิงของเขาจะเป็นงานง่าย ทั้งหมดที่เขาต้องทำก็คือ ให้บอดี้การ์ดของเขาทำให้เจอรัลด์พิการไปซะ แต่เขาไม่เคยคาดคิดว่าเจอรัลด์จะมีบอดี้การ์ดที่เชี่ยวชาญสองคนอยู่กับเขา ตอนนี้เขาถูกบังคับให้สั่งไพ่ตายของเขาเคลื่อนไหว คาร์ลเป็นบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ข้างหลังวิลเลียมตลอดเวลา แม้ว่าเขาจะดูน่ากลัวด้วยแผลเป็นไหม้ที่รุนแรงบนใบหน้าของเขา แน่เขาก็เริ่มสั่นเทาเมื่อเขาเห็นเดรกและไทสันกำลังเข้ามา มันไม่ใช่เพราะความหวดกลัว แต่เป็นอารมณ์แปลก ๆ ในใจของเขาที่เขาแค่ไม่สามารถระงับอารมณ์เอาไว้ได้ เขายืนอยู่ด้าน
ขณะที่เลียร่าได้ถูกจับตัวไว้เป็นเชลย เจอรัลด์จึงเริ่มขับรถไปที่ เวย์แฟร์เมาน์เทน เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ เมื่อถึงคฤหาสน์ เจอรัลด์จึงตะโกนเรียกบอดี้การ์ดมาเปิดประตูให้รถลีมูซีนเข้าไป พวกเขาได้รับคำสั่งให้พาเลียร่าไปที่ห้องว่างและคอยจับตาดูเธออยู่เสมอ ว้าว คนขับตัวน้อย! ฉันคาดไม่ถึงว่านายจะมีอำนาจเหนือกว่าบอดี้การ์ดที่นี่เสียอีกนะเนี่ย! พวกเขาจะฟังทุกคำสั่งของนาย!” โดโรธีกล่าวขณะที่เธอหัวเราะคุณคลอฟอร์ด คุณอยู่ที่นี่แล้ว! แซคและไมเคิลเห็นเจอรัลด์เข้ามาในอาคารและพวกเขาจึงรีบร้อนเข้าไปกล่าวทักทายเขา พวกเขากล่าวทักทายคุณเคนดัลล์อย่างเคารพเช่นเดียวกันในขณะที่แซคและไมเคิลมักจะปรากฏอย่างแน่วแน่และมั่นใจในเมืองเมย์เบอร์รี่ แต่ต่อหน้าเจสสิก้าและคุณเคนดัลล์ พวกเขากลับให้ความรู้สึกว่าเป็นแค่ลูกน้องธรรมดา ๆอย่างไรก็ตาม นั่นไม่ใช่สิ่งที่ดึงดูดความสนใจของผู้มาใหม่ทั้งสี่คน คุณเคนดัลล์, เดรก, ไทสัน และโดโรธี ต่างก็ตกตะลึงเมื่อได้ยินว่าทั้งสองพูดถึงเจอรัลด์อย่างไร คุณคลอฟอร์ดเหรอ? “คุณคือ คุณคลอฟอร์ดใช่ไหม?” เคนดัลล์ถามด้วยความตกใจ “ใช่ นั่นคือผมเอง ผมอยากแนะนำตัวเองก่อนหน้านี้ แต่สถานการณ
ไม่เพียงแค่ฐานทัพฉุกเฉินทางทหารที่ว่านั้นที่เป็นส่วนหนึ่งของกองกำลังติดอาวุธ แต่ยังมีทีมแพทย์ที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดทีมหนึ่งรวมถึงหน่วยงานรวบรวมข่าวกรองอีกด้วย นี่มันเหมือนกับในหนังแอ็คชั่นเลยนะ เจอรัลด์ยังไม่เคยติดต่อกับกรมเหล่านั้นใด ๆ เป็นการส่วนตัวมาก่อน การได้รับอนุญาตให้เข้าถึงฐานทัพฉุกเฉินทางทหารหมายความว่าเขาจะต้องรับผิดชอบทั้งหมดนี้ในอนาคต เพียงแต่เป็นการยืนยันเพิ่มเติมว่าเจอรัลด์ว่าเขาจะเป็นผู้นำในอนาคต มันดึกแล้วเมื่อเขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ และเจอรัลด์เองก็พร้อมที่จะเข้านอนแล้วในคืนนี้แต่อย่างไรก็ตาม ทันใดนั้นเขาก็จำได้ว่าเขายังมีเรื่องบางอย่างที่ยังทำไม่เสร็จ! เจอรัลด์ยิ้มเยาะขณะที่เขาเดินไปที่ห้องนั้น “โอ้ จะทำตัวดี ๆ ไหม? ไม่อย่างงั้นละก็ ฉันอาจจะต้องฆ่าเธอตายจริงๆก็ได้! เธอพยายามจะกัดฉันจริง ๆ เหรอ? เธอเป็นหมาหรือไง?” แม้ว่าจะอยู่ค่อนข้างไกลออกไป เจอรัลด์ก็สามารถได้ยินบอดี้การ์ดของเขาสบถด่าจากหลังประตูแล้ว “ปล่อยฉันนะไอ้สารเลว! ถ้าแกไม่ปล่อยฉัน ฉันจะทำให้มั่นใจเป็นการส่วนตัวได้เลยว่าคุณไรย์จะสับแกให้เละเป็นชิ้น ๆ เมื่อเขามาถึง!” เลียร่าคำราม “โอ้
เจอรัลด์ขี้เกียจจะใส่ใจกับวิธีการจัดการกับเรื่องนี้ของแซค เขาพักผ่อนตั้งแต่หัวค่ำในคืนนั้น แม้ว่าฝนจะตกอย่างหนักเมื่อเขาตื่นขึ้นมา แต่เจอรัลด์ก็เร่งรีบไปโรงเรียนอยู่ดี ท้ายที่สุดแล้ว การทบทวนการบ้านของเขาก็สำคัญเช่นกัน โดยปกติแล้ว คนขับรถของเขาจึงไปส่งเขาที่ประตูโรงเรียนและเจอรัลด์เดินเข้าไปในโรงเรียนพร้อมกับถือร่มไว้ในมือ ทันใดนั้น เจอรัลด์ก็ได้ยินเสียงกรีดร้องดังลั่น เมื่อเขาหันไปมองที่มาของเสียง เขาก็เห็นหญิงสาวในชุดเดรสสีขาวที่ดูเหมือนข้อเท้ของเธอเคล็ด เธอถือร่มไว้ในมือข้างหนึ่งในขณะที่มืออีกข้างกุมข้อเท้าของเธอไว้ เจอรัลด์คาดการณ์ได้ว่าข้อเท้าของเธอต้องเคล็ดในขณะที่เธอกำลังกางร่ม เนื่องจากว่าเธอแทบจะเดินได้ไม่ดีในขณะนั้น จึงดูเหมือนว่าอาการข้อเท้าแพลงนั้นน่าจะเป็นอาการที่รุนแรงอยู่เจอรัลด์พบว่าตัวเองกำลังเดินเข้าไปหาเธอภายใต้ร่มของเขา "คุณโอเคดีหรือเปล่า?" "มันเจ็บ!" หญิงสาวคนนั้นร้องไห้ขณะที่เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา เจอรัลด์ผงะไปเล็กน้อยเมื่อเห็นใบหน้าของเธอ "เป็นคุณนั้นเอง?" หญิงสาวคนนั้นก็แสดงความประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัดบนใบหน้าของเธอเ
กียา! เธอโอเคดีไหม? เธอสะเพร่าขนาดนี้ได้อย่างไร?” ในขณะนั้น ประตูของสถานพยาบาลก็ถูกผลักเปิดออก ผู้หญิงสี่คนที่ดูสุภาพก็เดินเข้ามาในสถานพยาบาล อย่างไรก็ตาม พวกเธอแต่ละคนก็มีความงามเทียบเท่ากับพริตตี้บนอินเตอร์เน็ต! พวกเธอดูเหมือนจะเป็นเพื่อนร่วมห้องของกีย่า พวกเธอมาที่นี่เพราะกียาส่งข้อความถึงพวกเธอก่อนหน้านี้ โดยบอกพวกเขาว่าเธอกำลังไปที่สถานพยาบาล “ฉันข้อเท้าแพลงน่ะแต่โชคดีที่บังเอิญเจอเจอรัลด์! เขาแบกฉันไว้บนหลังของมาตลอดทางที่นี่!” กีย่าอธิบายด้วยรอยยิ้มขณะที่เธอมองไปที่เจอรัลด์ “โอ้พระเจ้า! เธอกำลังบอกเราว่าฮีโร่ช่วยคนสวยของเราไว้งั้นเหรอ? ฮ่าฮ่าฮ่า! งั้นพวกเราต้องขอบคุณหนุ่มหล่อที่ช่วยกีย่าของพวกเราเอาไว้ด้วยละกัน!” สาว ๆ คุยในหมู่กันเองต่อไปก่อนจะหันไปมองเจอรัลด์ มันสะท้อนให้เห็นอย่างชัดเจนในดวงตาของพวกเธอ ว่าพวกเธอรู้สึกผิดหวังกันเล็กน้อยหลังจากมองไปที่เขาสักพัก เสื้อผ้าที่เขาสวมใส่นั้นดูไร้รสนิยมและเอาตามตรงแบบไม่อ้อมค้อม ในแวบแรก เจอรัลด์นั้นดูเหมือนกับไอ้งั่งที่น่าสมเพชคนหนึ่ง แต่อย่างไรก็ตาม เขาก็ดูเป็นคนดีคนหนึ่งจริง ๆ! มีใบหน้าที่หล่อเหลาได้รูป เขาดูเ
“ไม่ต้องกังวลยาโคป ฉันสบายดี” กีย่าตอบด้วยน้ำเสียงเฉยเมย ผู้ชายคนนี้แต่งตัวในชุดสูทที่พอดีตัวและดูค่อนข้างหล่อเหล่า แม้ว่ากีย่าจะแสดงความรู้สึกเย็นชาเล็กน้อยต่อเขา แต่ยาโคปก็ไม่ได้โกรธเลย “โอ้ กีย่า! กำไลข้อมือของเธอพังไปแล้ว!” แทมมี่อุทานออกมา เธอมองไปที่พื้นเพื่อดูว่าอะไรทำให้เกิดเสียงแตกก่อนหน้านี้และพบว่ามันคือกำไลข้อมือ “เจอรัลด์ นายสะเพร่าขนาดนี้ได้อย่างไร? เป็นเพราะนายไม่พอใจที่ยาโคปมาที่นี่ เพราะเป็นกังวลเกี่ยวกับกีย่าหรือเปล่า?” หญิงสาวอีกคนถาม คำพูดของเธอดึงดูดความสนใจของยาคอป แม้ว่าเด็กชายจะชอบกีย่าจนถึงขั้นหลงใหล แต่กีย่าก็ไม่ได้สนใจยาโคปเลย แม้ว่าเขาจะมีภูมิหลังครอบครัวที่ดีมาก แต่เธอก็ยังไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาเลย เธอรู้ว่าเธอชอบอะไร และเธอไม่ได้ชอบเขาแบบนั้นเลย ตามปกติแล้ว มันเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะมีความรู้สึกต่อเจอรัลด์เพียงเพราะเขาช่วยเธอเพียงครั้งเดียว เพื่อนร่วมห้องของกีย่ารู้เรื่องนี้ดี และพวกเธอก็แค่แหย่เจอรัลด์เล่น ทุกคนก็เห็นได้อย่างชัดเจนว่าแท้จริงแล้วเป็นยาโคบที่ดึงเจอรัลด์ออกไปก่อนหน้านี้ ซึ่งทำให้เขาทำกำไลข้อมือตกหล่นโดยไม่ได้ตั้งใจ “ไม่เป็