เบนจามิน และฮาร์เปอร์ไม่แน่ใจในพลังของเจอรัลด์ พวกเขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าเขามีแข็งแกร่งมากจริง ๆเห็นได้ชัดว่าคนเหล่านี้พยายามสร้างปัญหาโดยธรรมชาติแล้วพวกเขารู้สึกไม่มีความสุข และไม่เต็มใจเมื่อเห็นทุกคนเยาะเย้ยเจอรัลด์“โอ้ เบนจามินและฮาร์เปอร์เกิดอะไรขึ้น? เป็นวันเปิดสตูดิโอของฟาซิลิตี้ คุณทั้งคู่จะสร้างปัญหาแทนที่จะช่วยกันหรือเปล่า”เพื่อนร่วมชั้นหญิงหัวเราะเยาะขณะที่เธอเพิกเฉย"คุณ!"“ลืมไปเลยเบนจามิน ฮาร์เปอร์ ไม่ต้องกังวล ฉันจะทำมันเอง!”เจอรัลด์ตอบด้วยรอยยิ้มที่เบี้ยวบนใบหน้าของเขา ไม่ต้องการให้เบนจามิน และฮาร์เปอร์ ทำให้พวกเขาขุ่นเคืองเพราะเรื่องเล็กน้อยนี้มันไม่คุ้มที่จะฉีกหน้าพวกเขาด้วยการเปิดเผยตัวตนของเขาในตอนนี้ เจอรัลด์รู้สึกว่าวิธีนี้หยาบคายเกินไปก็เท่านั้นเขาจะพยายามพิสูจน์อะไร?ห๊ะ!นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงยอมเปลี่ยนปัญหาใหญ่ให้กลายเป็นปัญหาเล็ก ๆ และปัญหาเล็ก ๆ ให้กลายเป็นปัญหาเลย มันเป็นเพียงเรื่องทั้งหมดน่ารำคาญเจอรัลด์ไปทำความสะอาดห้องน้ำหลังจากนั้นสำหรับฟาซิลิตี้ เธอเพียงแค่เหลือบมองพวกเขาเล็กน้อยเมื่อจะเกิดความขัดแย้งขึ้นอย่างไรก็ตาม เม
เป็นเรื่องธรรมดาที่ ฟาซิลิตี้จะประหลาดใจเชี่ย! เธอไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้กับเพื่อนร่วมห้องมาก่อน แล้วเจอรัลด์รู้เรื่องซองจดหมายสีแดงที่เจอร์ซีย์ส่งถึงเธอเป็นการส่วนตัวได้อย่างไร?เธอไม่ได้พูดอะไรกับใครเลยนอกจากพี่ชายของผู้ชายคนนั้น“ห๊ะ?”เจอรัลด์ตื่นตระหนกแว็บนึงเมื่อต้องเผชิญกับคำถามของฟาซิลิตี้เขาไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าฟาซิลิตี้ จะโหดร้ายขนาดนั้นได้อย่างไร และด้วยเหตุนี้เขาจึงไม่สามารถหยุดตัวเองจากการแทรกแซงได้ เพียงแค่ทำให้ทุกอย่างที่อยู่ในใจของเขาโพล่งออกมาทันใดนั้นเขาก็จำได้ว่า ฟาซิลิตี้บอกสิ่งเหล่านี้กับเขาในบัญชี WeChat ที่สองของเขา“อืม…เมื่อฉันดูการถ่ายทอดสดของคุณในคืนหนึ่ง ฉันเห็นเจอร์ซีย์คุยกับคุณเกี่ยวกับซองจดหมายสีแดงที่เขาส่งมาเป็นการส่วนตัว ดังนั้นในตอนนั้นฉันคิดว่าเขาต้องส่งผ่านพวกของเขามาให้คุณเป็นการส่วนตัวแน่ ๆ!”เจอรัลด์พูดพล่อยๆอย่างไวอย่างไรก็ตาม ฟาซิลิตี้รู้สึกโล่งใจขึ้นมาบ้างอีวอนน์ซึ่งยืนอยู่ข้าง ๆ ก็เยาะเย้ย“ฮ่าฮ่าฮ่า! เจอรัลด์ฉันไม่ได้คาดหวังว่านายจะน่าสงสารขนาดนี้ ให้คิดว่านายดูการถ่ายทอดสดของฟาซิลิตี้ ทุกคืนด้วย พูดตามตรงว่านายทำสิ่งที่ไม่ดี แ
“ฟาซิลิตี้ขออย่าประหม่า อธิบายตัวเองให้ชายธรรมดาฟังทันที!”อีวอนน์แนะนำเธอ“ฉันควรขึ้นรถคันไหน”ในขณะนั้นเจอรัลด์ก้าวออกไปข้างนอกทันทีที่เขาทำงานเสร็จเขาเห็นว่ามีรถหลายคันจอดอยู่ข้างหน้าเขา เขาอดไม่ได้ที่จะถามอีวอนน์ เนื่องจากเขาเป็นคนที่ขอให้เขาอยู่เพื่อทำความสะอาด‘เธออยากให้ฉันเรียกแท็กซี่กลับเหมือนครั้งที่แล้วหรือเปล่า?’“นายสามารถขึ้นรถได้คันไหนก็ได้ที่นายต้องการ นายไม่สังเกตเห็นว่าฟาซิลิตี้ กำลังรู้สึกหนักใจใช่หรือไม่? นายเป็นคนที่ดีและไม่เอาถ่าน!”อีวอนน์ว่าเขาอย่างหุนหัน“อีวอนน์อย่ารบกวนเขาเลย ช่วยฉันคิดวิธีตอบกลับข้อความของผู้ชายธรรมดาเร็ว!”ฟาซิลิตี้ กล่าวอย่างกังวลขณะที่พวกเขากำลังคุยกันฟาซิลิตี้ก็คิดหาคำตอบ เธอก็ร่างข้อความตอบกลับได้ยินเสียงกระดิ่งดังขึ้.ในกรณีนั้นเสียงแจ้งเตือนที่คมชัดดังขึ้น และฟาซิลิตี้จับมันได้อย่างแผ่วเบา ดูเหมือนว่าจะมาจากโทรศัพท์ของนักเรียนจากรถข้าง ๆ พวกเขามันทำให้ ฟาซิลิตี้ตกตะลึง"โอ้เอ้ย! เกิดอะไรขึ้น? อีวอนน์ เธอได้ยินเสียงนั่นไหม”"อะไร?"“ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นแค่เรื่องบังเอิญไหม เธอรู้อะไรไหม? ตอนที่ฉันส่งข้อความไปเมื่อกี้
“ถ้าเป็นอย่างนั้น ฟาซิตี้ก็โทรหารุ่นพี่จากบริษัทของเธอทันที และติดต่อคนธรรมดาได้เร็วด้วย!”เด็กผู้หญิงคนหนึ่งพูดอย่างกังวลตั้งแต่เธอยังเป็นเด็กผู้หญิง เธอจึงค่อนข้างประหม่าเมื่อได้ยินว่ามีคนกำลังหาปัญหา และเลือกที่จะต่อสู้ฟาซิลิตี้ ขำในใจ “มีอะไรที่ฉันควรกลัว? ฉันไม่ต้องการใคร ถ้าเจคกล้ามาที่ บาร์จักรพรรดิคาราโอเกะ เพื่อฉัน ฉันจะทำให้เขาชดใช้อย่างสาสม เรามีเพื่อนสนิทและแม้แต่ CEO ที่นี่ก็กลัวเพื่อนของเรา นี่คือดินแดนของเรา!”ฟาลิซิตี้โอบแขนเธอไว้ที่เอวของเธออย่างหนักแน่น และส่งเสียงหัวเราะ.เจอรัลด์ตะลึง 'โอ้! ตัวตนของฉันถูกเปิดเผยแล้วใช่มั้ย?พวกเขาสงสัย "นั่นใคร?"เมื่อพวกเขารู้ว่าพวกเขามีเพื่อนแบบนั้นอีวอนน์ และคนอื่น ๆ ก็เริ่มอยากรู้อยากเห็นด้วยฟาลิซิตี้ตอบอย่างชัดเจน “อย่าพูดถึงเรื่องนี้อีก ฉันแค่อยากให้เธอรู้ว่า ไม่มีอะไรต้องกลัว ฉันอยู่ที่นี่เพื่อดูแลสถานการณ์ มาสนุกกับพวกเราเองกันเถอะ!”จากนั้นบลอนดี้ และคนอื่น ๆ ก็ชูแก้วไวน์ขึ้น และดื่มไวน์อย่างเพลิดเพลินจากนั้นสถานการณ์ก็ครึกครื้นขึ้นเรื่อย ๆ และมีเสียงดังอย่างไรก็ตาม เจอรัลด์ค่อนข้างประหม่าและกังวลฟาซิลิ
ในเวลาเดียวกันทันใดนั้นประตูด้านข้างก็เปิดออก“มิสดันน์ คุณหมายถึงใคร? ใครกล้าหาเรื่องที่นี่”พวกเขาเป็นบอดี้การ์ดที่ทำงานที่ บาร์จักรพรรดิคาราโอเกะ มีพวกเขาห้าคน และพวกเขาเข้าไปในห้องส่วนตัวกับอีวอนน์อีวอนน์เป็นเด็กสาวที่ฉลาดทีเดียว เมื่อคนอื่น ๆ เข้ามาในห้องส่วนตัวและทะเลาะกับบลอนดี้ เธอก็แอบออกไปอย่างเงียบ ๆ และระมัดระวัง ขณะที่พวกเขาทำร้ายบลอนดี้ในขณะที่ห้องมืดและการต่อสู้กำลังดำเนินอยู่จึงไม่มีใครสนใจอีวอนน์จากนั้นเธอก็รีบทักบอดี้การ์ดบอดี้การ์ดที่นั่นดูค่อนข้างแข็งแรง“โอ้! เป็น CEO คุณโจเธเรลล์! สวัสดีคุณ โจเธเรลล์!”โดยไม่คาดคิดบอดี้การ์ดก็ตกตะลึง เมื่อเจคหันกลับมามองพวกเขา“นายโจเธเรลคือใคร? เขาเป็นคนที่เอาชนะคนพวกนี้ที่นี่!”นาทีที่อีวอนน์เห็นปฏิกิริยาของบอดี้การ์ด เธอก็ตะลึง“คุณกำลังพูดถึงเรื่องไร้สาระอะไร? คุณโจเธเรลล์ ต้องเดือดร้อนตัวเองไหมที่จะเอาชนะคุณ? เขาเป็นซีอีโอจากบริษัท ไรย์ กรุ๊ป ทำไมเขาต้องเดือดร้อนตัวเองกับเด็กเมื่อวานซืนอย่างคุณ? เรากำลังจะไปแล้ว โปรดอย่าพูดเรื่องไร้สาระนี้ในครั้งต่อไป หากไม่เช่นนั้นเราจะให้คุณชดใช้ คุณโจเธเรลล์เราจะปล่อยคุณจ
นาทีที่ผู้หญิงคนนั้นเดินเข้ามา เจอรัลด์และคนอื่น ๆ ก็รู้ได้ทันทีว่าผู้อุปถัมภ์ของฟาซิลิตี้เป็นใครแคสแซนดร้า แมคเกรเกอร์!“ที่ปรึกษา!” เหมือนกับที่ทุกคนรู้สึกตกใจกัน แต่ถึงอย่างไรพวกเขาก็กล่าวทักทายเธอกันอย่างอบอุ่น นี่มันเป็นเรื่องใหญ่! พวกเขาแค่รู้จักแคสแซนดร้าในฐานะนางพญาคนสวยพร้อมด้วยมาตรฐานที่สูงลิ่วอย่างไม่น่าเป็นไปได้ และไม่เคยมีแฟนหนุ่มมาก่อนเลยใครจะไปคิดว่าเธอจะมีเรื่องบางอย่างที่ดำเนินการกับผู้มีอิทธิพลอย่าง ฟลินท์ เล็กซ์ซิงตัน ได้?ที่ยิ่งน่าประหลาดใจก็คือ ความเคารพนับถือที่ฟลินท์มีต่อเธอมันช่างน่ามึนงงอย่างแท้จริง!ในเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างฟาซิลิตี้ และแคสแซนดร้านั้น ทั้งหมดมันเริ่มจากคืนนั้น เมื่อเจอรัลด์ได้ช่วยเหลือแคสแซนดร้าจากบาร์ที่เพิ่งเปิดใหม่นั่นตอนนั้น เขาส่งเธอกลับไปกับฟลินท์ขณะที่นั่งอยู่ในรถแคสแซนดร้าได้ค้นพบแบตเตอรี่สำรองของเจอรัลด์ซี่งถูกทิ้งไว้ข้างหลัง ด้วยสิ่งนั้นทำให้เธอรู้ล่วงหน้าแล้ว เธอจึงค่อย ๆ เริ่มที่จะตระหนักว่ามันอาจจะเป็นเขาที่อยู่เบื้องหลังการช่วยเหลือของเธอและในขณะที่เธอมุ่งหน้ากลับเพื่อที่จะได้รู้รับคำอธิบายเกี่ยวกับเรื่องนี้อย
แม้แต่ ฮาร์เปอร์ ซัลลิแวน ก็ร่วมในการเฉลิมฉลองนี้ด้วยเจอรัลด์ก็แทบไม่สามารถอยู่ห่าง ๆ โดยไม่ร่วมด้วยได้ “ดื่มให้กับแคสแซนดร้า!” เขาประกาศ พร้อมกับยกแก้วขึ้นมา“โอ้โห นายก็อยู่ที่นี่เหรอ เจอรัลด์? มันเหมือนกับว่านายมักจะอยู่ที่นั่นเสมอเมื่อไหร่ก็ตามที่บางอย่างกำลังเกิดขึ้น ฉันไม่เห็นนายเลยก่อนหน้านี้ นายอยู่ที่ไหนกันล่ะ?” แม้ว่าแคสแซนดร้าจะยังคงเอาใจใส่เจอรัลด์เพียงเล็กน้อย ผ่านการติดเป็นนิสัย แต่ถึงอย่างไร เธอก็ไม่ได้เย็นชาต่อเขาเท่าที่เธอเคยเป็นอีกต่อไป โดยคำนึงถึงที่เขาได้ช่วยเหลือเธอมาก่อน ในแบบของเขาเอง“อะฮ่าฮ่า คุณกำลังถามถึงเขาอยู่เหรอ ที่ปรึกษา?” อีวอนน์ขัดจังหวะขึ้นมา “เขาแอบซ่อนอยู่ในมุมนั้นมาตลอดเวลา! ตอนที่เจคพังเข้ามาที่นี่พร้อมกับคนของเขาทั้งหมด บลอนดี้และคนอื่น ๆ แข็งขืนกับพวกเขา แต่เจอรัลด์แค่นั่งอยู่ที่นั่น! คุณพระ เขาหมดหนทางยิ่งกว่าพวกเราผู้หญิงเสียอีก!”ก่อนหน้านี้ เมื่อเธอแอบออกไปเงียบ ๆ เธอจึงบังเอิญได้เดินผ่านที่ที่เจอรัลด์นั่งอยู่เช่นกัน และได้สังเกตุเห็นเขาอยู่ที่นั่น“ใช่แล้ว! ยังไงซะ เธอคาดหวังว่าผู้ชายคนนี้จะช่วยเหลือใด ๆ ในการต่อสู้จริง ๆ หรือเปล่า?”
จู่ ๆ หญิงสาวคนหนึ่งก็แซงไปอยู่ด้านหน้าของพวกเขา โดยไม่ได้พูดอะไร และไม่แสดงความเคารพนับถือต่อผู้อื่นเลยแม้แต่น้อยเจอรัลด์มีอารมณ์สำหรับเรื่องนี้ “คุณครับ คุณไม่คิดว่าสิ่งนี้ไม่สุภาพไปหน่อยเหรอ?”ผู้หญิงคนนั้นเมินเฉยต่อเขา“ใช่แล้ว! ครูของหนูพูดว่าคุณไม่สามารถแซงคิวคนอื่นได้!” ยาสมินอุทานออกมาพร้อมกับขมวดคิ้ว“บลา!” ผู้หญิงคนนั้นหันกลับมาและพูดสวนกลับ “งั้นฉันแซงหน้าเธอ แล้วยังไงล่ะ? เธอจะสามารถทำอะไรได้? เก่งแต่ว่าคนอื่นแต่เอาเข้าจริงก็ไม่กล้าหรอก!”ใครก็เห็นได้ว่าเธอน่าจะอายุราว ๆ ยี่สิบเอ็ดปี พร้อมกับผิวขาวและใบหน้าที่น่ารัก และแต่งตัวในแบบที่เหลือไว้ให้จินตนาการกันเล็กน้อยแต่อย่างไรก็ตาม ท่าทางที่โอหังของเธอทำให้เจอรัลด์โกรธมากเท่านั้นที่มองไปที่เธอ“เธอคือคนที่กำลังเห่าอยู่ไง!” เมื่อถึงขีดจำกัดของความอดทนของเขา เขาจึงตอบกลับอย่างหยาบกระด้าง“นายพูดกับฉันว่าอะไรนะ? แค่รออยู่ที่นี่ก่อนเหอะ ฉันจะให้ใครบางคนมาทำให้นายรู้สึกว่ามีความสำคัญน้อยลง!” ด้วยการกรีดร้องและการสบถราวกับทันใดนั้นเธอได้เป็นบ้าไปแล้ว ผู้หญิงคนนั้นก็ถูกดึงออกไปโดยผู้ที่ยืนดูสองสามคนสุดท้าย เธอก็จากไปด้วย
พวกเขาได้ดูภาพจากกล้องวงจรปิดแล้วในตอนที่เกิดอุบัติเหตุ ไม่มีใครหรือรถคันอื่นใดอยู่รอบ ๆ เลยแม้แต่คันเดียว ยิ่งไปกว่านั้น ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ยังอยู่ในรถเพียงลำพังด้วยนั่นหมายความว่าสถานการณ์ที่ผู้เฒ่าฟลินท์พบกับอุบัติเหตุนั้นแปลกประหลาดอย่างยิ่งในวิดีโอที่ได้จากกล้องวงจรปิดนั้นแสดงให้เห็นว่ารถของผู้เฒ่าฟลินท์ลื่นไถลและหลุดการควบคุมไปเองในทันทีเจอรัลด์และเรย์ได้รับการปล่อยตัวในช่วงบ่ายนั้นเองพวกเขานั่งแท็กซี่กลับไปที่สำนักงานระหว่างทางกลับ เรย์มองเจอรัลด์ด้วยสีหน้างุนงงอย่างหนักแล้วถามว่า “เจอรัลด์ คุณคิดเห็นยังไงกับการตายของผู้เฒ่าฟลินท์?เขาตายได้ยังไง?”ใบหน้าของเจอรัลด์เคร่งเครียดมาก เขาเองก็ไม่แน่ใจเช่นกัน แต่ถึงกระนั้นเขาก็มั่นใจว่าเหตุการณ์นี้ไม่ใช่แค่อุบัติเหตุธรรมดาแน่นอน“นี่หมายความว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดยังไม่ตายเหรอ?”วินาทีต่อมา ความคิดอันบ้าบิ่นก็ผุดขึ้นในใจของเรย์เจอรัลด์รู้สึกว่าการคาดเดานี้เป็นไปได้น้อยมาก นั่นก็เพราะเอ็มเบอร์ลอร์ดตายไปต่อหน้าต่อตาเขาเอง แล้วเขาจะยังมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร?“เรากลับก่อนเถอะ บางทีมันอาจจะเป็นแค่อุบัติเหตุจริง ๆ ก็ได้!”เจอรัลด์บอก
เช้าวันรุ่งขึ้น ขณะที่เจอรัลด์และเรย์ยังคงหลับอยู่ กริ่งที่ประตูก็ปลุกพวกเขาให้ตื่นเรย์เดินออกจากห้องไปที่ประตูในลักษณะกึ่งหลับกึ่งตื่นแล้วเปิดประตูออกเมื่อประตูถูกเปิดออก เขาก็ได้เห็นชายสองสามคนซึ่งกำลังสวมเครื่องแบบยืนอยู่ข้างนอก เมื่อเห็นตราบนเครื่องแบบของพวกเขา พวกเขาก็รู้ได้ทันทีว่าคนเหล่านี้มาจากรัฐบาลกลาง“ขออภัย คุณเจอรัลด์ คลอฟอร์ดและคุณเรย์ เลห์ตันอยู่ที่นี่หรือเปล่า?”เจ้าหน้าที่คนหนึ่งพุ่งตัวเข้ามาถามเรย์พยักหน้าและตอบว่า “ผมนี่แหละเรย์ มีอะไรเหรอ?""พาเขาออกไป!"เมื่อเขาได้ยินคำพูดของเรย์ เจ้าหน้าที่คนนั้นก็สั่งคนของเขา และทันใดนั้นเอง เจ้าหน้าที่อีกสองคนก็เข้ามาคว้าแขนของเรย์แล้วลากเขาออกไปข้างนอก"เฮ้ย! นี่มันอะไรกัน?!"เรย์ตะโกนทันทีความโกลาหลดังกล่าวทำให้เจอรัลด์ จูโน่ และโนริตื่นขึ้นพวกเขาออกจากห้องอย่างรวดเร็ว"คุณเป็นใคร?"เมื่อเจอรัลด์ออกมา เขาก็มองดูเจ้าหน้าที่พวกนั้นด้วยความประหลาดใจและเอ่ยถามขึ้น“คุณคงเป็นคุณเจอรัลด์ คลอฟอร์ด เรากำลังสงสัยว่าคุณเกี่ยวข้องกับเหตุฆาตกรรม สารวัตรเลค หรือที่รู้จักกันในชื่อผู้เฒ่าฟลินท์ ดังนั้นเราต้องการนำคุณไปสอบ
ในเวลาเดียวกัน หมอกควันสีทมิฬของเอ็มเบอร์ลอร์ดได้ล้อมรอบกายของชายชราเอาไว้หลังจากนั้นไม่นาน หมอกควันสีทมิฬดังกล่าวก็ดูดกลืนวิญญาณและพลังงานของชายชราไป ทำให้ชายกลายเป็นศพแห้งกรังเหลือเพียงหนังหุ้มกระดูกสิ่งนี้ทำให้เอ็มเบอร์ลอร์ดตระหนกเป็นอย่างมาก เขาไม่ได้คาดหวังให้เกิดผลลัพธ์เช่นนี้ ยิ่งกว่านั้น เขาไม่คิดแล้วว่าชายชราจะมาสกัดกั้นการโจมตีจากเจอรัลด์แทนเขาแบบนี้“เอ็มเบอร์ลอร์ด คุณฆ่าคนบริสุทธิ์อีกแล้ว!”เจอรัลด์ตะโกนใส่เอ็มเบอร์ลอร์ดด้วยความโกรธเมื่อพูดเช่นนั้น เจอรัลด์จึงตัดสินใจใช้ทักษะต้องห้ามของตัวเองเพื่อทำลายเอ็มเบอร์ลอร์ดให้สิ้นซากในขณะนี้เอ็มเบอร์ลอร์ดเสียสติไปแล้ว เขายืนนิ่งไม่ขยับ ราวกับสูญเสียจิตวิญญาณของตัวเองไป “วิชาทลายสหัสภพ!”เจอรัลด์ตะโกนและขว้างดาบแอสตราบิซในมือใส่เอ็มเบอร์ลอร์ดเมื่อดาบแทงเข้าไปในร่างของเอ็มเบอร์ลอร์ด มันก็เปล่งแสงเจิดจ้าออกมาและกลืนกินเอ็มเบอร์ลอร์ดไปจนสิ้น“อ๊าก!”เอ็มเบอร์ลอร์ดกรีดร้องวินาทีต่อมา เอ็มเบอร์ลอร์ดก็กลายเป็นเถ้าถ่านในที่สุด เจอรัลด์ก็กวาดล้างเอ็มเบอร์ลอร์ดลงได้แล้วเจอรัลด์ล้างแค้นให้ชาวบ้านในหมู่บ้านฟ้าทมิฬได้แล้ว
ทั้งสามรีบมองออกไปข้างนอก ก่อนจะเห็นว่าชายชราออกจากบ้านไปตามลำพังโดยถือตะกร้าติดตัวไปด้วยขณะที่เขามุ่งหน้าไปยังกระท่อมไม้ของยามิเล็ต เฟซเมื่อเห็นสิ่งนี้ ทั้งสามก็สบตากันพวกเขาพบว่ามันค่อนข้างแปลกที่ชายชราคิดจะถือตะกร้าออกไปกลางดึกเช่นนี้ นี่จะต้องมีความลับบางอย่างที่ไม่มีใครล่วงรู้ซ่อนอยู่เป็นแน่ไม่นานหลังจากนั้น เจอรัลด์และทั้งสองก็ออกจากบ้านและติดตามชายชราไปอย่างเงียบ ๆพวกเขาติดตามชายชราไปจนถึงกระท่อมไม้ จากนั้นพวกเขาเห็นเขาหยิบกุญแจออกมาจากกระเป๋าเพื่อปลดล็อคประตูเมื่อประตูถูกปลดล็อค ชายชราผู้นั้นสำรวจสภาพแวดล้อมรอบตัวอย่างระมัดระวัง หลังจากแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่รอบ ๆ เขาก็ผลักประตูเปิดออกแล้วเดินเข้าไปอย่างมั่นใจเจอรัลด์และอีกสองคนก็เดินไปที่กระท่อมไม้ทันทีและยืนอยู่ตรงหน้ากระท่อมหลังนั้น“เจอรัลด์ ดูเหมือนว่าชายชรากำลังปิดบังอะไรบางอย่างกับเรา เพราะเขามีกุญแจบ้านหลังนี้อยู่กับตัว!”เรย์กระซิบกับเจอรัลด์ตอนนี้พวกเขาตระหนักได้แล้วว่าชายชราไม่ใช่คนไม่รู้อิโหน่อิเหน่อย่างที่คิด เขาต้องมีความสัมพันธ์บางอย่างกับเอ็มเบอร์ลอร์ดแน่“เรย์ ผู้เฒ่าฟลินท์ คุณสองคนไปซ่อนตัวก่อน เ
“เอ๋ นี่ก็ดึกแล้วนะ! ผมว่าคนที่คุณกำลังรออยู่คงไม่มาหรอก มาเถอะไปที่บ้านของผมและพักผ่อนกันจะดีกว่า!”ชายชราถอนหายใจและยื่นข้อเสนอให้ทั้งสามคนเมื่อผู้เฒ่าฟลินท์ได้ยินเช่นนั้น เขาก็หันกลับมาที่เจอรัลด์เพื่อสอบถามความคิดเห็นของเขาเจอรัลด์เห็นปฏิกิริยาของเขาและพยักหน้าอย่างช้า ๆเนื่องจากพวกเขาไม่มีทางเลือกอื่น ตอนนี้พวกเขาทำได้เพียงไปพักผ่อนที่บ้านของชายชราเท่านั้นนอกจากนี้ ท้องฟ้ามืดสนิท และไม่ปลอดภัยเลย ไม่รู้เลยว่าข้างนอกนี่มีอะไรรอพวกเขาอยู่?หลังจากพูดคุยกัน เจอรัลด์และคนอื่น ๆ ก็ติดตามชายชราออกจากกระท่อมไม้ไปชายชราพาเจอรัลด์และคนอื่น ๆ ไปที่บ้านของเขา บ้านของเขาดูไม่เก่าเท่าไหร่ ราวกับเพิ่งถูกซ่อมแซมใหม่ก่อนหน้านี้“ผู้เฒ่า หมู่บ้านนี้เหลือคุณอยู่เพียงคนเดียวหรือเปล่า?”เมื่อพวกเขาอยู่ในบ้านของชายชรา ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ถามอย่างสงสัย"หึหึ!" ชายชราหัวเราะเบา ๆ"ใช่ คนอื่น ๆ ย้ายไปอยู่ในเมืองกันหมด ที่นี่เลยเหลือแค่ฉันคนเดียว!”หลังจากที่เขาหัวเราะแล้วเขาก็ตอบ“แล้วทำไมคุณไม่ย้ายเข้าเมืองด้วยล่ะ? อยู่ในเมืองไม่สบายกว่าเหรอ?”ผู้เฒ่าฟลินท์ยังคงถามต่อไป“อนิจจา ผมมันไร้ญา
“หึหึ เรย์ อย่าลืมสิว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไปแล้ว เขาน่ากลัวกว่าผีเสียอีก กับอีกแค่สถานที่แบบนี้นายคิดว่าเขาจะกลัวเหรอ”เจอรัลด์หัวเราะและเตือนเรย์เมื่อเรย์ได้ยินเช่นนั้น เขาก็รู้สึกว่าสิ่งที่อีกฝ่ายพูดสมเหตุสมผล “สำรวจกันตามสบายเลย ผมคงต้องไปก่อน!”ชายชราพูดกับทั้งสามคน“ได้เลย ผู้เฒ่า ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณมากเลย!"ผู้เฒ่าฟลินท์ขอบคุณชายชราผู้นั้นอย่างรวดเร็ว“ไม่เป็นไรหรอก!”ชายชราตอบพลางโบกมือหลังจากที่ชายชราผู้นั้นจากไป เจอรัลด์และอีกสองคนก็ยืนอยู่หน้ากระท่อมไม้ จ้องมองออกไปอย่างว่างเปล่าพวกเขาไม่รู้ว่าต้องทำอะไร พวกเขาไม่อาจเข้าไปในกระท่อมได้ และไม่รู้ด้วยว่าจะเข้าไปเช่นไร“พี่เจอรัลด์ ผู้เฒ่าฟลินท์ ทีนี้เราจะทำยังไงดี? เปิดประตูออกไปเลยดีไหม?”เรย์มองไปที่เจอรัลด์และผู้เฒ่าฟลินท์แล้วถาม“ไม่ นั่นไร้สาระมาก เราบุกรุกเข้าไปไม่ได้!”ผู้เฒ่าฟลินท์ปรามเรย์ทันทีแม้ว่ายามิเล็ต เฟซจะไม่มีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว แต่กระท่อมหลังนี้ยังคงเป็นของเธอ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อาจทำตามอำเภอใจได้“แล้วเราควรทำยังไง? เราไม่มีกุญแจ”เรย์ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้“เ
ไม่มีทางที่ข้อเท็จจริงทั้งสองนี้จะเป็นเรื่องบังเอิญได้ เพราะฉะนั้นนั่นก็อาจหมายความได้ว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดกำลังซ่อนตัวอยู่ที่นั่น แต่เพราะนี้คือคำใบ้ที่เอ็มเบอร์ลอร์ทิ้งไว้ให้พวกเขา จึงเป็นไปได้ว่าแทนที่จะไปพบเขาที่นั่น พวกเขาจะออกค้นหาตำแหน่งของเหยื่อรายต่อไปแทน หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ผู้เฒ่าฟลินท์ก็สตาร์ทรถและเหยียบคันเร่งไปทันที! พวกเขาจำเป็นต้องมุ่งหน้าไปที่บ้านของยามิเล็ต เฟซเดี๋ยวนี้! “คุณแน่ใจจริง ๆ เหรอว่า เอ็มเบอร์ลอร์ดจะซ่อนอยู่ที่นั่น พี่เจอรัลด์…?” เรย์ถามระหว่างทางไปที่นั่น เจอรัลด์ส่ายหน้าแล้วตอบด้วยสีหน้าจริงจังว่า “บอกตามตรง ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน นั่นก็เพราะเอ็มเบอร์ลอร์ดเป็นคนจู้จี้จุกจิกและไม่เคยทำตามกฎเกณฑ์ ฉันเดาว่าเลขพวกนี้จะนำเราไปสู่เหยื่อรายต่อไป แต่ในการตามหาเหยื่อรายนั้น เราจะเข้าใกล้ที่กบดานของเอ็มเบอร์ลอร์ดอีกก้าวหนึ่งอย่างแน่นอน!” เมื่อได้ยินเช่นนั้น เรย์ก็พยักหน้าเข้าใจ... หลังจากขับรถไปประมาณสี่สิบนาที ในที่สุดทั้งสามก็มาถึงบ้านคุณยายของเอ็มเบอร์ลอร์ด ยามิเล็ตอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเล็ก ๆ อันห่างไกล และไม่นานทั้งสามก็เดินอยู่ในถนนของหมู่บ้าน
"สวัสดี? เจอรัลด์มีอะไรหรือเปล่า?” ผู้เฒ่าฟลินท์ถามจากอีกฟากหนึ่งของสาย “ผู้เฒ่าฟลินท์ ถึงผมจะรู้ว่าคุณไม่อาจยอมให้เราเข้าร่วมการสืบสวนได้ แต่ผมก็หวังว่าคุณจะสามารถช่วยเราได้ นั่นก็แปลว่าหากคุณต้องการคลี่คลายคดีและจับเอ็มเบอร์ลอร์ดให้ได้ ก็ช่วยตั้งใจฟังผมและเชื่อผมด้วย ทุกสิ่งที่ผมกำลังจะบอกคุณต่อไปนี้มีความสำคัญอย่างยิ่งทีเดียว!” เจอรัลด์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง เมื่อได้ยินเช่นนั้น ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ทว่าในที่สุดเขาก็รู้อยู่เต็มอกว่าเขาสามารถไว้ใจเจอรัลด์ได้ ดังนั้นเขาจึงเต็มใจที่จะเสี่ยงเหนือสิ่งอื่นใด ทั้งเขาและเด็กหนุ่มต่างก็ต้องการให้คดีคลี่คลายลงและจับตัวเอ็มเบอร์ลอร์ดได้ในท้ายที่สุด “…เอาล่ะ บอกมาว่าฉันจะช่วยยังไงได้บ้าง!” “มุ่งหน้าไปที่สำนักงานเขตเดี๋ยวนี้เลย ผมเองก็จะไปที่นั่นด้วยเช่นกัน แล้วเมื่อเราพบกันที่นั่นผมจะบอกข้อมูลเพิ่มเติมกับคุณทีหลัง!” เจอรัลด์ตอบก่อนจะวางสาย ครึ่งชั่วโมงต่อมาเรย์และเจอรัลด์ได้พบกับผู้เฒ่าฟลินท์ ณ สถานที่ที่พวกเขานัดกัน “เรามาทำอะไรที่นี่ เจอรัลด์…?” ผู้เฒ่าฟลินท์เอ่ยถามอย่างสับสน “ฟังนะ ผมต้องการให้คุณตรวจสอบประวัต
เมื่อตระหนักว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงผู้เฒ่าฟลินท์ เจอรัลด์และเรย์ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกผู้เฒ่าฟลินท์อดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วเล็กน้อยในขณะที่เขาถามอย่างงุนงงว่า “…พวกนายสองคนเองเหรอ? มาทำอะไรกันที่นี่? แล้วเข้ามาที่นี่ได้ยังไง?”หัวหน้าสารวัตรมีคำสั่งไม่ให้เขาติดต่อกับเจอรัลด์อีกต่อไปแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น เขายังได้รับแจ้งว่าเจอรัลด์ไม่ได้รับอนุญาตให้มาช่วยในการสืบสวนอีกต่อไป ด้วยเหตุนี้ ผู้เฒ่าฟลินท์จึงทำได้เพียงเชื่อฟังผู้บังคับบัญชาของเขาเท่านั้น“เรามาตามหาเบาะแส!” เจอรัลด์ตอบ “ฟังนะ ฉันต้องขอโทษ ด้วย แต่นายสองคนไม่ได้รับอนุญาตให้มายุ่งย่ามกับคดีนี้อีกต่อไปแล้ว เพราะฉะนั้นได้โปรดออกไปเสีย! ถ้านายกลับมาที่นี่อีกครั้ง เราก็จำเป็นต้องจับพวกนายกลับไปกับเราด้วย!” ผู้เฒ่าฟลินท์เตือน เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจอรัลด์ก็ทำเพียงแค่พยักหน้า ด้วยความที่ไม่อยากสร้างเรื่องยุ่งยากให้แก่ตาเฒ่าคนนี้ เจอรัลด์จึงตอบกลับไปว่า “รับทราบ!” ขณะที่เขากำลังจะจากไปพร้อมกับเรย์ เขาก็ได้ยินเสียงผู้เฒ่าฟลินท์ตะโกนว่า "เดี๋ยวก่อน! ตอนที่อยู่ที่นี่นายได้พบเบาะแสอะไรบ้างหรือเปล่า? ถ้ามีล่ะก็ช่วยมอบมันให้เราด้วย!” เ