เมื่ออาจารย์อิคินก์ได้ยินเช่นนั้น เขาก็มีรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาความประทับใจของเขาที่มีต่อเจอรัลด์เริ่มดีขึ้นเรื่อย ๆ ในตอนนี้ สถานะของเขาตอนนี้แตกต่างออกไปเนื่องจากเขาเป็นศิษย์ของคณบดี“อาจารย์อิคินก์ การต้องอยู่ที่นี่คนเดียวมันดูแต่น่าเบื่อไปสักหน่อย ผมขอให้มีคนสักสองสามคนมาอาศัยอยู่ที่นี่กับผมด้วยได้ไหม? ผมเองก็มีเพื่อนที่กำลังศึกษาอยู่ในสำนักศึกษาด้วยเช่นกัน!”หลังจากคิดอยู่พักหนึ่ง เจอรัลด์ก็เสนอต่อคาร์สเตน“อืม… นี่…”อาจารย์อิคินก์มีสีหน้าสงสัยขึ้นทันทีเรื่องแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นในสำนักศึกษามาก่อน เนื่องจากตัวตนของเจอรัลด์แตกต่างจากคนอื่น ๆเจอรัลด์หยิบแอปเปิ้ลแห่งสวรรค์ออกมาจากแหวนยุทธของเขาในทันที แล้วมอบให้คาร์สเตน“อาจารย์อิคินก์ นี่เป็นสิ่งของแทนความขอบคุณจากผม ได้โปรดช่วยผมในเรื่องนี้ด้วย!” เจอรัลด์อ้อนวอนคาร์สเตนในตอนที่คาสเตนเห็นเจอรัลด์หยิบแอปเปิ้ลแห่งสวรรค์ออกมา เขาก็ถึงกับตกตะลึงเขาไม่เคยคาดหวังว่าเจอรัลด์จะมีผลไม้ศักดิ์สิทธิ์อยู่กับตัว“แอปเปิ้ลแห่งสวรรค์! เธอ…เธอไปได้สิ่งนี้มาจากไหน!” คาร์สเตนมองไปที่เจอรัลด์ด้วยความประหลาดใจและเอ่ยถามทั่วทั้ง
โนริถามเจอรัลด์สามคำถามติดต่อกันริมฝีปากของเจอรัลด์โค้งขึ้น และเขาพูดกับพวกเขาว่า “ตั้งแต่นี้ไป ที่นี่จะเป็นที่พักของเรา ตอนนี้ฉันเป็นศิษย์ของคณบดีแล้ว!”เมื่อได้ยินสิ่งนี้ทั้งสามก็ยิ่งประหลาดใจมากขึ้นกว่าเดิม“พี่เจอรัลด์ คุณล้อพวกเราเล่นอีกแล้วหรือ? คุณเป็นศิษย์ของคณบดีจริง ๆ เหรอ?” ไซริลถามโดยมองเจอรัลด์อย่างสงสัย“คิดเอาไว้แล้วว่าจะต้องไม่มีใครเชื่อผม งั้นผมจะแสดงอะไรให้พวกคุณดู นี่คือป้ายไม้ประจำตัวที่คณบดีมอบให้ ถ้าไม่เชื่อก็ไปถามอาจารย์อิคินก์ได้เลย!”ขณะที่เจอรัลด์กำลังพูด เขาก็หยิบป้ายไม้ประจำตัวที่สุเมรุมอบให้เขาจากกระเป๋าของเขาและนำมาโชว์ให้พวกเขาดูในที่สุดโนริ เซลิกและไซริลก็เชื่อเขาแล้ว ไม่น่าแปลกใจเลยที่อาจารย์อิคินก์ดูเกรงใจเจอรัลด์มากถึงขนาดนั้น นั่นก็เพราะว่ามีเหตุผลนี้อยู่เบื้องหลังนั่นเอง“เจอรัลด์ คุณนี่เจ๋งจริง ๆ! ได้เป็นถึงศิษย์ของคณบดี แถมยังได้อยู่ในสถานที่ดี ๆ แบบนี้ด้วย!” โนริยกย่องเจอรัลด์ และมองดูเขาด้วยความชื่นชม“ฮ่า! ฮ่า!”เจอรัลด์หัวเราะเบา ๆ“แต่ตอนนี้พวกเธอทุกคนจะต้องอาศัยอยู่ที่นี่ร่วมกับฉัน ฉันจะได้ไม่ต้องเหงา!”เมื่อได้ยินคำพูดของเจอรัล
“หนุ่มน้อย คงอยากตายมากสินะ!”ชายคนนั้นพูดอย่างโกรธเคืองขณะที่เขาพูด เขาก็กระแทกหมัดไปที่เจอรัลด์ตู้ม!ก่อนที่เขาจะทันได้สัมผัสเจอรัลด์ เจอรัลด์ก็ตบเขาอย่างรวดเร็วแล้วไล่เขาออกไปชายคนนั้นล้มลงบนโต๊ะอย่างแรง โต๊ะตัวนั้นถูกแบ่งเป็นสองซีก"หยุด!"ทันใดนั้นน้ำเสียงจริงจังก็ดังขึ้นเจ้าของเสียงคือ อาจารย์อิคินก์เขาเข้ามาทางประตูแล้วเดินไปหาเจอรัลด์อย่างรวดเร็วเมื่อเห็นการมาถึงของอาจารย์อิคินก์ ทุกคนก็ตกอยู่ในความเงียบ และไม่กล้าดำเนินการอย่างเร่งรีบ ศิษย์ในชั้นเรียนระดับสูงเพียงไม่กี่คนถึงกับก้มหัวลง“อาจารย์อิคินก์!”ทุกคนในที่เกิดเหตุต่างเคยทักเขาคาร์สเตนเข้าหาเจอรัลด์และถามด้วยสีหน้าจริงจังว่า “เกิดอะไรขึ้น? ใครอนุญาตให้เธอทะเลาะวิวาทกันในโรงอาหาร?”แม้ว่าเจอรัลด์จะมีสถานะพิเศษ แต่เขาก็ยังต้องทำตัวเข้มงวดต่อหน้าคนอื่น“อาจารย์อิคินก์ คนที่เริ่มเรื่องนี้คือบัณฑิตของชั้นเรียนระดับสูง เรากำลังทานอาหารกันอยู่ และพวกเขาก็ไล่เราออกไปทันทีหลังจากที่พวกเขาเข้ามา และบอกว่านี่เป็นเวลาที่ศิษย์จากชั้นเรียนระดับสูงจะทานอาหารกัน!”เจอรัลด์ยืนนิ่งและอธิบายให้อาจารย์อิคินก์ฟังเมื
แต่ถึงกระนั้น การทดสอบครั้งนี้ก็นับว่าไม่ง่ายนักทางสำนักศึกษาจะจัดงานนี้ขึ้นทุกปีหลังจากรับบัณฑิตใหม่แล้ว นี่เป็นการทดสอบความสามารถที่แท้จริงของเหล่าศิษย์ด้วย การทดสอบในครั้งนี้เป็นการดวลกันระหว่างเหล่าศิษย์ตั้งแต่ชั้นเรียน ระดับต้นไปจนถึงชั้นในระดับสูงเวลาผ่านไปสองวันหลังจากนั้นและวันนี้ก็เป็นวันทดสอบที่สำนักศึกษาไลคอมจัดขึ้นแล้วทุกคนในสำนักศึกษามารวมตัวกันที่จัตุรัส ศิษย์ในชั้นเรียนระดับต้นนั่งอยู่ที่มุมตะวันออก ศิษย์ในชั้นเรียนระดับกลางอยู่ที่มุมตะวันตก และศิษย์ในชั้นเรียนระดับสูงอยู่ที่มุมทิศใต้ส่วนเจอรัลด์นั้นนั่งอยู่ข้างคณบดีสุเมรุเมื่อเห็นเจอรัลด์นั่งอยู่ข้างสุเมรุ ทุกคนก็ถึงกับตะลึงงัน พวกเขาอยากรู้ว่าสถานะของชายหนุ่มเป็นอย่างไร เหตุใดเขาจึงได้รับการดูแลที่ดีถึงขนาดนั้น“เพื่อน ๆ บัณฑิตทั้งหลาย วันนี้เป็นการแข่งขันศิลปะยุทธประจำปีของสำนักศึกษาของเรา หลังจากเสร็จสิ้นการรับสมัครของบัณฑิตใหม่แล้ว เช่นเคย ศิษย์จากทั้งสามระดับที่แตกต่างกันจะเข้าร่วมการแข่งขันและประลองฝีมือกันเอง!”หลังจากนั้นอาจารย์อิคินก์ก็เข้ามาอธิบายรูปแบบของกิจกรรมให้เหล่าศิษย์ฟัง“ต่อไป ฉันจะขอแน
"ผมขออาสาเอง!"ทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังออกมาจากกลุ่มศิษย์จากชั้นเรียนระดับต้นเจอรัลด์พบว่าเสียงนั้นฟังดูคุ้นเคยมาก ดังนั้นเขาจึงมองไปยังทิศทางของเสียงทันทีชายเจ้าของเสียงก็คือ เซลิกเจอรัลด์ไม่คาดคิดว่าเซลิกจะกล้าก้าวออกมาข้างหน้า ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าการแข่งขันครั้งนี้เป็นการแข่งขันระหว่างศิษย์จากชั้นเรียนระดับต้น และศิษย์จากชั้นเรียนระดับสูง ซึ่งเห็นได้ชัดว่ามีระดับความแข็งแกร่งที่ห่างชั้นกัน"เธอชื่ออะไร?" อาจารย์อิคินก์มองไปที่เซลิกแล้วถาม“เซลิก เลียร์!” เขาโพล่งชื่อของเขาออกมาจากนั้นศิษย์จากชั้นเรียนระดับสูงก็หัวเราะขึ้นมา เขาไม่ใช่ใครอื่นนอกจาก เลฟ เบย์ฟิลด์ ที่เพิ่งเข้าร่วมชั้นเรียนระดับสูงเลฟ เบย์ฟิลด์ และเซลิก เลียร์ ต่างมาจากจาเอลตราด้วยกันทั้งคู่ แต่เลฟนั้นแข็งแกร่งกว่าเซลิกเล็กน้อยขณะนี้เซลิกอยู่ในอาณาจักรรูน ในขณะที่เลฟทะลวงเข้าสู่อาณาจักรแห่งนักปราชญ์แล้ว ดังนั้นจึงมีช่องว่างขนาดใหญ่ระหว่างพวกเขาในแง่ของพลังริมฝีปากของเลฟโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มบิดเบี้ยว เมื่อนึกได้ว่าดีที่สุดเขาก็มีโอกาสได้ทรมานเซลิกแล้วแม้ว่าทั้งคู่จะเป็นคนจากจาเอลตราเหมือนกัน แต่ตระกูลเ
เซลิกชักดาบของเขาออกมาเพื่อป้องกันตัวทันที“กระบี่ลวงตา!” เลฟตะโกนนี่คือชื่อท่าต่อสู้ที่เป็นทีเด็ดของเลฟ และเงาของดาบก็เรียงกันลงมาจากท้องฟ้าราวกับกลีบดอกไม้ ทำให้เซลิกไม่สามารถระบุได้ว่าดาบใดเป็นดาบจริงหลังจากนั้นไม่กี่วินาที เสื้อของเซลิกก็มีแต่รอยขาดวิ่นจากดาบของเขา และดูเหมือนว่าเขากำลังหวาดกลัวและสับสนเป็นอย่างมากเป็นที่ทราบกันดีอยู่แล้วว่าใครแพ้และใครชนะ เห็นได้ชัดว่าเลฟเป็นผู้ชนะในการต่อสู้รอบนี้“เอาล่ะ คุณทั้งคู่หยุดได้แล้ว เราได้ผู้ชนะแล้ว!”อาจารย์อิคินก์ประกาศผลการต่อสู้“เลฟ เบย์ฟิลด์จากชั้นเรียนระดับสูงชนะเป็นรอบที่สอง!”แม้ว่าเซลิกจะไม่พอใจและไม่เต็มใจที่จะยอมรับความพ่ายแพ้ แต่เขาไม่มีความสามารถเท่าเลฟ ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่ยอมรับผลของการต่อสู้ในครั้งนี้“ฮึ่ม เซลิก เลียร์ ฉันขอบอกเอาไว้เลยว่า นายจะต้องพ่ายแพ้ให้ฉันตลอดไป ดังนั้นจากนี้ไป ทุกครั้งที่นายเจอฉันในสถาบัน นายควรจะหนีไปให้ไกล ๆ ไม่อย่างนั้นนายเสร็จฉันแน่!”เลฟชี้หน้าเซลิกต่อหน้าทุกคน และเตือนเขาอย่างเย็นชาคำพูดของเขาทำให้เกิดความโกลาหลขึ้นในฝูงชนอีกครั้ง ใครจะคาดคิดว่าเลฟจะกล้าใช้คำพูดที่รุนแรงต่อ
เลฟลุกขึ้นยืนอย่างช้า ๆ ท่ามกลางสายตาของทุกคนจากนั้นเขาจึงเดินตรงไปหาเจอรัลด์ทันที“ใครจะไปคาดคิดว่านายจะเลือกฉัน ดูเหมือนว่าตำแหน่งนักเรียนที่ได้รับเลือกจากคณบดีจะต้องกลายเป็นของฉันอย่างแน่นอน!”เลฟเยาะเย้ยเจอรัลด์ด้วยความมั่นใจการต่อสู้ของพวกเขายังไม่ได้เริ่มต้นด้วยซ้ำ แต่เลฟก็แสดงท่าทีเย่อหยิ่งออกมาให้เห็นอย่างชัดเจนในทางกลับกัน เจอรัลด์กลับไม่ได้สนใจเรื่องนี้เลย ในสายตาของเขา เลฟเป็นเพียงแค่ตัวตลกจอมโอ้อวด ดังนั้นเขาจึงไม่จำเป็นต้องใส่ใจกับความเย่อหยิ่งของเลฟผู้ที่แข็งแกร่งอย่างแท้จริงมักจะไม่โอ้อวด และไม่สำคัญตัวเองต่อหน้าผู้อื่น ถ้าไม่อย่างนั้น พวกเขาก็จะกลายเป็นแค่คนงี่เง่า ซึ่งไม่ต่างอะไรกับการกระทำของเลฟในตอนนี้“ทั้งสองฝ่ายโปรดเตรียมพร้อม!”อาจารย์อิคินก์พูดพร้อมกับส่งสัญญาณให้เจอรัลด์และเลฟ เมื่อได้ยินคำสั่งจากอาจารย์อิคินก์แล้ว เลฟจึงตั้งท่าพร้อมสำหรับการโจมตี เมื่อมีการประกาศให้เริ่มต้นการต่อสู้ เขาก็จะโจมตีเจอรัลด์ทันทีเจอรัลด์มีท่าทีที่นิ่งสงบเหมือนเช่นเคย เขาหลับตาขณะยืนอยู่ที่จุดเดิม โดยสีหน้าของเขาไม่เปลี่ยนแปลงเลยแม้แต่น้อยเมื่อเห็นการกระทำของเจอรัล
หลังจากค้นพบเจ้าของเสียงแล้ว ความโกลาหลก็เกิดขึ้นท่ามกลางฝูงชนอีกครั้งผู้ชายที่ทุกคนกำลังพูดถึงคือ เรย์ เลห์ตัน นักเรียนที่เก่งที่สุดในชั้นเรียนระดับสูง ความสามารถของเขาได้บรรลุถึงจิตวิญญาณระดับที่เจ็ดในอาณาจักรแห่งนักปราชญ์แล้วเรย์ลุกขึ้น และเดินมุ่งหน้าไปยังใจกลางลานประลอง ก่อนจะเผชิญหน้ากับเจอรัลด์ เขาชี้หน้าเจอรัลด์อย่างเยือกเย็นก่อนจะพูดว่า "ฉัน เรย์ เลห์ตัน และฉันขอท้านาย หากนายชนะ ฉันจะยินดีเชื่อฟังและคอยติดตามรับใช้นาย แต่ถ้าฉันชนะ นายจะต้องยกตำแหน่งนักเรียนที่ได้รับเลือกให้ฉัน และมาเป็นลูกน้องของฉัน!”คำพูดของเรย์นั้นฟังดูเย่อหยิ่งและคุกคามอย่างเห็นได้ชัดเจอรัลด์ไม่ได้รู้สึกโกรธเลยแม้แต่น้อย หลังจากที่ได้ยินคำพูดของเขา ในทางกลับกัน เขาคิดว่าเรย์เป็นคนที่น่าสนใจมากเรย์เป็นคนตรงไปตรงมาและห้าวหาญ และเขากล้าที่จะแสดงถึงความไม่พอใจทันทีแทนที่จะทำอะไรสกปรกลับหลัง เขาสมควรได้รับความเคารพยกย่องเป็นอย่างยิ่ง“ตกลง ฉันยอมรับคำท้า!”เจอรัลด์ไม่คิดที่จะปฏิเสธเขา และตอบรับคำท้านั้นทันทีท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคน เรย์พุ่งเข้าหาเจอรัลด์ราวกับเสือที่ดุร้ายที่มีพลังทำลายล้างไม่ต่