"…เข้าใจแล้ว ผมเจอรัลด์ คลอฟอร์ด!” เจอรัลด์ตอบขณะที่เขาแนะนำตัวเองอย่างสุภาพ ไซริลพยักหน้าตอบแล้วกล่าวชมว่า “รับทราบ พี่ชายเจอรัลด์! แต่เมื่อกี้คุณน่าทึ่งมากเลย!” “มันไม่มีอะไรหรอก ผมก็แค่พยายามช่วยคนที่ถูกรังแกเขาเท่านั้น” เจอรัลด์ตอบอย่างใจเย็น หลังจากส่งยิ้มบาง ๆ ให้ไซริล เจอรัลด์ก็หันกลับไปมองยาน... ก่อนจะพบว่าเขาแอบหนีไปแล้ว! แต่ไหนแต่ไรเขาก็ไม่ได้คิดจะสนใจยานอยู่แล้ว ยิ่งไปกว่านั้นในโลกใบนี้ยังมีคนที่เป็นเช่นเดียวกับยานอีกมากมาย และเจอรัลด์ก็ไม่ได้มีเวลาที่จะสอนบทเรียนให้พวกเขาทุกคน ความคิดของเขาหยุดชะงักลง เมื่อเขาได้ยินไซริลถามว่า “พี่เจอรัลด์ ผมอยากถามว่าคุณจะสนใจที่จะเป็นเพื่อนกับผมหรือเปล่า…?” ไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ เจอรัลด์จึงทำได้เพียงพยักหน้าตอบรับ กระบวนการคัดเลือกก็เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการในไม่ช้า แต่พวกเขายังมีเวลาเหลือเฟือ เจอรัลด์ เซลิก และไซริลจึงถือโอกาสสำรวจผู้เข้าร่วมคัดเลือกคนอื่น ๆ ก่อน เจอรัลด์ยืนอยู่ใกล้เวทีประลองและจับตาดูตัวแทนของสำนักศึกษาอย่างใกล้ชิด การได้รู้จักคู่ต่อสู้ของคุณก่อนการต่อสู้ถือเป็นเรื่องดีเสมอ และนี่คือโอกาสของเจอรัลด์ที่จะได
“นายรู้อะไรไหม นายก็ไม่ต่างอะไรไปจากคนอื่น ๆ ที่ล้มเหลวก่อนหน้านี้เลย ขอแนะนำให้ยอมแพ้ไปเสียดีกว่า! ถ้านายยอมแพ้แต่โดยดี อย่างน้อยนายก็จะสามารถลงจากเวทีนี้ไปได้แบบครบสามสิบสอง!” ตัวแทนสำนักศึกษาเย้ยหยันเขา 'นี่กำลังดูถูกฉันอยู่เหรอ?' เจอรัลด์คิดกับตัวเองพร้อมกับขมวดคิ้ว หลังจากได้ยินเช่นนั้น ไม่มีทางที่เขาจะปล่อยคู่ต่อสู้ไปง่าย ๆ “กล้าอวดอ้างตัวเองก่อนที่การประลองจะเริ่มขึ้นงั้นเหรอ? หวังว่าคนที่จะถูกโยนออกไปจากแท่นจะไม่ใช่คุณเสียเองนะ!” เจอรัลด์โต้กลับด้วยน้ำเสียงมั่นใจ “ปากเก่งไปเถอะไอ้หนู! ดูท่านายคงจะอยากตายสินะ! เพราะงั้นฉันจะไม่ออมมือกับนายแน่! บอกชื่อตัวเองมา!” ตัวแทนสำนักมีใบหน้าบูดบึ้ง ขณะที่เขาจ้องมองไปที่เจอรัลด์ “ผมเจอรัลด์ คลอฟอร์ด! แล้วคุณล่ะ? หากเราพบกันอีกครั้งในสำนักศึกษาผมจะได้ไม่ลืมชื่อคุณ!” เจอรัลด์ตอบ “ใจกล้าอะไรขนาดนี้! ก็ได้ ฟังให้ดีล่ะ! ฉันชื่อ เฟอร์ดินันด์ กาเย่ และฉันเป็นผู้ดูแลชั้นเรียนระดับสูงที่ห้า!” เฟอร์ดินันด์คำราม หลังจากนั้น ฆ้องก็ดังขึ้นเป็นสัญญาณบอกถึงการเปิดฉากทดสอบ! เมื่อเห็นว่าเฟอร์ดินันด์พุ่งเข้าหาเขา เจอรัลด์ก็สัมผัสได้ว่าอย่างน้
เฟอร์ดินันด์กระทืบเท้าลงไปบนแท่นอย่างแรงจนทำให้เกิดรอยบุ๋มเป็นวงกลมอยู่ข้างใน! หลังจากนั้น เขาก็ใช้พลังทั้งหมดนั้นกระโดดขึ้นไปในอากาศราวกับเสือที่ดุร้าย! แม้จะเผชิญหน้ากับชายป่าเถื่อนคนนั้น เจอรัลด์ก็ยังคงสงบนิ่งอยู่เช่นเดิม ขณะที่เขาค่อย ๆ ยกขาขึ้น… ก่อนที่จะเหวี่ยงมันไปที่ท้องของเฟอร์ดินันด์! หลังจากที่เฟอร์ดินันด์ถูกส่งลอยไปข้างหลัง ร่างของเขาก็ร่อนลงมากองกับพื้นด้วยเสียงดัง'ตุบ'! เมื่อเห็นเช่นนั้น ทุกคนก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ แต่เมื่อกลับมาตั้งสติได้ พวกเขาก็รีบพึมพำกันด้วยความชื่นชม "พระเจ้าช่วย! ผู้ชายคนนั้นแข็งแกร่งมากจนสามารถเอาชนะเฟอร์ดินันด์ได้จริง ๆ!” แน่นอนว่าชัยชนะของเจอรัลด์ทำให้เขากลายเป็นบุคคลที่โดดเด่นที่สุดในทันที แม้แต่คาร์สเตนก็ยังรู้สึกประหลาดใจกับสถานการณ์ที่เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ เขาได้เห็นว่าเจอรัลด์สามารถโค่นคนที่เข้าสู่ระดับจิตวิญญาณขั้นที่สองในอาณาจักรแห่งนักปราชญ์ได้อย่างง่ายดายเสียด้วย! คาร์สเตนลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหาเจอรัลด์ ก่อนพูดว่า “ขอแสดงความยินดีที่ผ่านการทดสอบ! เนื่องจากการแสดงที่สมบูรณ์แบบของนาย น่าจะสามารถเข้าศึกษาที่สำนักศึกษาไลคอมใ
“…คนที่สามารถผ่านเข้าสู่ชั้นเรียนระดับสูงได้ไม่มีใครอีกแล้วจริง ๆ เหรอ? มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่สามารถทนต่อการโจมตีทั้งสามครั้งได้งั้นรึ…?” อาจารย์อาวุโสท่านหนึ่งผู้สวมเสื้อคลุมสีม่วงตัวยาวที่นั่งอยู่ด้านข้าง ซึ่งทุกคนเรียกเขาว่าอาจารย์จิโซเอ่ยถามขึ้น ด้วยความแข็งแกร่งของบุคคลที่เข้าสู่ระดับที่สามของอาณาจักรอวาตาร์ได้ อาจารย์จิโซจึงเป็นหนึ่งในปรมาจารย์ครูสอนชั้นเรียนระดับสูงในสำนักศึกษา “แม้ว่าเราจะไม่โชคดีอย่างที่คิด แต่ความจริงก็คือ ไม่เพียงแต่บัณฑิตผู้นั้นจะสามารถต้านทานการโจมตีได้ถึงสามกระบวนท่าเท่านั้น แต่เขายังสามารถเอาชนะคู่ต่อสู้ของเขาได้อีกด้วย! ด้วยความแข็งแกร่งของเขา ฉันรู้สึกว่าเขาได้เข้าสู่ระดับจิตวิญญาณขั้นที่ห้าในอาณาจักรแห่งนักปราชญ์แล้ว!” คาร์สเตนตอบ "อะไรนะ? เขาสามารถเอาชนะตัวแทนของสำนักศึกษาของเราได้จริงหรือ?” อาจารย์จิโซอุทานด้วยความประหลาดใจ แม้แต่ปรมาจารย์อีกสามคนก็ยังต้องมองหน้ากัน ไม่นึกมาก่อนเลยว่าบัณฑิตชั้นเรียนระดับสูงคนใหม่จะมีพลังที่น่าอัศจรรย์เช่นนี้... ไม่แปลกที่พวกเขาจะประหลาดใจ เนื่องจากสถานการณ์ตลอดหลายปีที่ผ่านมาของสำนักศึกษา เจอรัลด์เป็นบ
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจอรัลด์ก็หันไปมองอาจารย์ทั้งสี่ที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขา... เมื่อเห็นเช่นนั้น เหล่าอาจารย์ก็ยืดตัวขึ้นและคาดหวังในการตัดสินใจของเจอรัลด์ แต่ถึงแม้จะผ่านไประยะหนึ่งแล้ว เจอรัลด์ก็ดูเหมือนจะยังตัดสินใจไม่ได้ ขณะที่ทั้งห้าคนเริ่มสับสนมากขึ้น ในที่สุดสุเมรุก็ถามขึ้นว่า “…เธอตัดสินใจไม่ได้เหรอเจอรัลด์?” เจอรัลด์ฝืนยิ้มเล็กน้อยแล้วตอบว่า “…คณบดีสุเมรุ ผมได้รับอนุญาตให้เลือกอาจารย์จากทั้งสี่คนนี้เท่านั้นหรือ…?” "เธอ…! นี่เธอกำลังดูถูกพวกเรางั้นเหรอเด็กน้อย!” อาจารย์จิโซตะโกนขึ้น ขณะที่เขาจ้องมองไปที่เจอรัลด์ เขารู้สึกหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัดกับคำถามของเจอรัลด์ เจอรัลด์ยังคงสงบดั้งเดิมและอธิบายว่า “ผมเกรงว่าคุณจะเข้าใจผมผิดแล้ว อาจารย์จิโซ ผมไม่กล้าดูถูกอาจารย์ทั้งสี่คนเลยแม้แต่น้อย! ผมแค่ถามเผื่อว่าจะมีทางเลือกที่ดีกว่าให้กับตัวเองเท่านั้น!” "หืม? เช่นนั้นเธอคิดจะหาทางเลือกที่ดีกว่าสำหรับเธออย่างไรล่ะ?” สุเมรุถามด้วยน้ำเสียงค่อนข้างขี้เล่น ชายหนุ่มคนนี้ค่อนข้างพิเศษ… เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจอรัลด์จึงถามกลับไปว่า “…ผมอยากจะถามว่าคุณจะสนใจรับศิษย์เพิ่มไหม คณบดีสุเมรุ
หลังจากนั้นป้ายไม้สีทองก็ลอยออกมาจากกระเป๋าของสุเมรุ ก่อนจะลอยไปอยู่ตรงหน้าเจอรัลด์... “นี่เป็นป้ายไม้ประจำตัวเธอ มันคือสัญลักษณ์ประจำตัวของเธอภายในสำนักศึกษาไลคอม นอกจากนี้ เนื่องจากเธอเป็นศิษย์เพียงคนเดียวของฉัน เธอจะสามารถเข้าถึงแหล่งข้อมูลการศึกษาทั้งหมดของสำนักศึกษาได้!” สุเมรุอธิบาย ในขณะมอบสิทธิพิเศษต่าง ๆ ให้แก่เจอรัลด์อย่างเป็นทางการ ด้วยความที่เป็นศิษย์ประจำตัวของคณบดี เจอรัลด์สามารถทำทุกอย่างที่เขาต้องการในสำนักศึกษาได้ นี่ถือเป็นตำแหน่งอันสูงส่งอย่างแท้จริง... ถึงกระนั้น เจอรัลด์ก็ไม่ได้สนใจในชื่อเสียงเรียงนามของตัวเองมากนัก เขากลับรู้สึกตื่นเต้นที่เขาสามารถใช้ทรัพยากรทางการศึกษาของสำนักศึกษาได้ตลอดเวลาและทุกอย่างตามที่เขาพอใจ ด้วยสิทธิพิเศษดังกล่าว เจอรัลด์จะสามารถบ่มเพาะทักษะและวิชาลับได้มากขึ้นอย่างแน่นอน ดังนั้นมันทำให้เขาสามารถพัฒนาตัวเองได้เร็วขึ้นมาก เมื่อพูดเช่นนั้นจบ สุเมรุก็ออกคำสั่ง “คาร์สเตน! ทำความสะอาดตำหนักทิศตะวันออกด้วย! ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป นั่นจะเป็นที่พักส่วนตัวของเจอรัลด์!” “รับทราบครับคณบดี! ผมจะพาเจอรัลด์ไปที่นั่นทันที!” คาร์สเตนตอบโดยไม่ต
เมื่ออาจารย์อิคินก์ได้ยินเช่นนั้น เขาก็มีรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาความประทับใจของเขาที่มีต่อเจอรัลด์เริ่มดีขึ้นเรื่อย ๆ ในตอนนี้ สถานะของเขาตอนนี้แตกต่างออกไปเนื่องจากเขาเป็นศิษย์ของคณบดี“อาจารย์อิคินก์ การต้องอยู่ที่นี่คนเดียวมันดูแต่น่าเบื่อไปสักหน่อย ผมขอให้มีคนสักสองสามคนมาอาศัยอยู่ที่นี่กับผมด้วยได้ไหม? ผมเองก็มีเพื่อนที่กำลังศึกษาอยู่ในสำนักศึกษาด้วยเช่นกัน!”หลังจากคิดอยู่พักหนึ่ง เจอรัลด์ก็เสนอต่อคาร์สเตน“อืม… นี่…”อาจารย์อิคินก์มีสีหน้าสงสัยขึ้นทันทีเรื่องแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นในสำนักศึกษามาก่อน เนื่องจากตัวตนของเจอรัลด์แตกต่างจากคนอื่น ๆเจอรัลด์หยิบแอปเปิ้ลแห่งสวรรค์ออกมาจากแหวนยุทธของเขาในทันที แล้วมอบให้คาร์สเตน“อาจารย์อิคินก์ นี่เป็นสิ่งของแทนความขอบคุณจากผม ได้โปรดช่วยผมในเรื่องนี้ด้วย!” เจอรัลด์อ้อนวอนคาร์สเตนในตอนที่คาสเตนเห็นเจอรัลด์หยิบแอปเปิ้ลแห่งสวรรค์ออกมา เขาก็ถึงกับตกตะลึงเขาไม่เคยคาดหวังว่าเจอรัลด์จะมีผลไม้ศักดิ์สิทธิ์อยู่กับตัว“แอปเปิ้ลแห่งสวรรค์! เธอ…เธอไปได้สิ่งนี้มาจากไหน!” คาร์สเตนมองไปที่เจอรัลด์ด้วยความประหลาดใจและเอ่ยถามทั่วทั้ง
โนริถามเจอรัลด์สามคำถามติดต่อกันริมฝีปากของเจอรัลด์โค้งขึ้น และเขาพูดกับพวกเขาว่า “ตั้งแต่นี้ไป ที่นี่จะเป็นที่พักของเรา ตอนนี้ฉันเป็นศิษย์ของคณบดีแล้ว!”เมื่อได้ยินสิ่งนี้ทั้งสามก็ยิ่งประหลาดใจมากขึ้นกว่าเดิม“พี่เจอรัลด์ คุณล้อพวกเราเล่นอีกแล้วหรือ? คุณเป็นศิษย์ของคณบดีจริง ๆ เหรอ?” ไซริลถามโดยมองเจอรัลด์อย่างสงสัย“คิดเอาไว้แล้วว่าจะต้องไม่มีใครเชื่อผม งั้นผมจะแสดงอะไรให้พวกคุณดู นี่คือป้ายไม้ประจำตัวที่คณบดีมอบให้ ถ้าไม่เชื่อก็ไปถามอาจารย์อิคินก์ได้เลย!”ขณะที่เจอรัลด์กำลังพูด เขาก็หยิบป้ายไม้ประจำตัวที่สุเมรุมอบให้เขาจากกระเป๋าของเขาและนำมาโชว์ให้พวกเขาดูในที่สุดโนริ เซลิกและไซริลก็เชื่อเขาแล้ว ไม่น่าแปลกใจเลยที่อาจารย์อิคินก์ดูเกรงใจเจอรัลด์มากถึงขนาดนั้น นั่นก็เพราะว่ามีเหตุผลนี้อยู่เบื้องหลังนั่นเอง“เจอรัลด์ คุณนี่เจ๋งจริง ๆ! ได้เป็นถึงศิษย์ของคณบดี แถมยังได้อยู่ในสถานที่ดี ๆ แบบนี้ด้วย!” โนริยกย่องเจอรัลด์ และมองดูเขาด้วยความชื่นชม“ฮ่า! ฮ่า!”เจอรัลด์หัวเราะเบา ๆ“แต่ตอนนี้พวกเธอทุกคนจะต้องอาศัยอยู่ที่นี่ร่วมกับฉัน ฉันจะได้ไม่ต้องเหงา!”เมื่อได้ยินคำพูดของเจอรัล