เมื่อได้ยินคำพูดของเชส ลอยด์และลูกศิษย์ของเขาที่กำลังจะออกจากห้องโถงก็หยุดเดินทันทีลอยด์หันกลับมาอย่างรวดเร็ว และจ้องมองไปที่เชสด้วยความไม่เชื่อ"คุณกำลังพูดอะไร? คุณบอกว่าลูกศิษย์ของคุณสามารถสร้างยันต์คุณภาพสูงได้งั้นเหรอ?!” ลอยด์ถามอย่างสงสัย เขาไม่เชื่อคำพูดของเชสเลยแม้แต่น้อยจากสิ่งที่เขารู้ ลูกศิษย์ของเชสเพิ่งเรียนรู้วิชาการสร้างยันต์ได้ไม่กี่วันเท่านั้น มันจะเป็นไปได้อย่างไรที่เขาสามารถสร้างยันต์วิชาลับคุณภาพสูงได้? เพราะลูกศิษย์ของเขาเองก็เพิ่งสร้างยันต์ระดับปานกลางได้หลังจากใช้เวลาศึกษามาเกือบสองเดือนอย่างไรก็ตาม เพียงเพราะลูกศิษย์ของเขาทำไม่ได้ ก็ไม่ได้หมายความว่าเจอรัลด์จะทำไม่ได้เช่นกัน“เชส ลูกศิษย์ของคุณติดตามคุณมานานแค่ไหนแล้ว?” แชดริกถาม“ห้าวันครับ ท่านปรมาจารย์”เชสตอบตามตรง"เป็นไปไม่ได้!"“ท่านปรมาจารย์ เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน เชสต้องโกหกท่านแน่ ๆ มันจะเป็นไปได้อย่างไรที่ลูกศิษย์ของเขาสามารถสร้างยันต์คุณภาพสูงได้หลังจากใช้เวลาเรียนรู้เพียงห้าวันเท่านั้น!”ก่อนที่แชดริกจะได้พูดอะไร ลอยด์ก็ตะโกนใส่แชดริกด้วยความโมโหสุดขีด เขาไม่เชื่อเรื่องที่เชสพูดเลยแม้แต
“เอาล่ะ เริ่มได้!”แชดริกพยักหน้าและส่งสัญญาณให้เขาเริ่มการทดสอบเมื่อได้ยินเช่นนั้น เจอรัลด์ก็รีบหยิบพู่กันขึ้นมาและเริ่มวาดภาพบนกระดาษยันต์เจอรัลด์ดึงลวดลายเหล่านั้นออกมาจากความทรงจำของเขา เขาตั้งใจที่จะฉีกหน้าลอยด์และโนแลน เพื่อที่จะทำให้ครูของเขาภูมิใจดังนั้นเจอรัลด์จึงไม่ได้วางแผนที่จะสร้างยันต์วิชาลับคุณภาพสูงเท่านั้น อันที่จริงเขาวางแผนที่จะสร้างบางสิ่งบางอย่างที่มีคุณภาพสูงกว่านั้น นั่นคือยันต์วิชาลับคุณภาพหายาก ซึ่งจะเป็นอะไรไปไม่ได้ นอกจากยันต์รูปมังกรสีทองที่เขาทำสำเร็จในวันนี้อย่างไรก็ตาม ยังมีสิ่งหนึ่งที่ทำให้เขารู้สึกกังวล เขาวาดยันต์รูปมังกรสีทองได้สำเร็จหลังจากฝึกฝนอยู่หลายครั้ง เขาจึงไม่มั่นใจนักว่าครั้งนี้เขาจะทำมันสำเร็จอีกหรือไม่ดังนั้นเจอรัลด์จึงตัดสินใจที่จะลองเสี่ยงดูพูดตามตรง การสร้างยันต์วิชาลับที่มีคุณภาพสูงไม่ใช่ปัญหาสำหรับเจอรัลด์เลย เขาสามารถวาดลวดลายเหล่านั้นออกมาได้อย่างง่ายดาย อย่างไรก็ตาม เขารู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่เขาจะพิสูจน์ความสามารถของเขาให้ทุกคนได้เห็น เนื่องจากเขาต้องการพิสูจน์ความสามารถของตัวเอง เขาจึงต้องทำให้ทุกคนประหลาดใจใน
“ยันต์ที่มีคุณภาพสมบูรณ์แบบ!”เชสอุทานด้วยความประหลาดใจอย่างยิ่งเมื่อเห็นสิ่งนี้แสงสีทองส่องแสงเจิดจ้าด้วยพลังลมปราณสีม่วงที่ลอยมาจากทางทิศตะวันออก และหมอกสีขาวก็เริ่มล้อมรอบพวกเขาเอาไว้ มันช่างเป็นฉากที่ดูงดงามจับตาใช่แล้ว เจอรัลด์ได้สร้างยันต์วิชาลับที่มีคุณภาพสมบูรณ์แบบออกมาได้อย่างเหลือเชื่อ!"มัน มันเป็นแบบนี้ไปได้อย่างไร?!”ลอยด์ซึ่งยืนอยู่ด้านข้างแทบไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เขาเห็น เขาตะโกนออกมาด้วยดวงตาที่เบิกกว้างแม้ว่าเขาจะไม่เชื่อ แต่นั่นก็ไม่ได้เปลี่ยนความจริงที่กำลังปรากฏต่อหน้าต่อตาเขาในตอนนี้เลยในเวลาเดียวกัน แชดริกก็รู้สึกงุนงงไม่แพ้กัน เขาไม่ได้คาดหวังว่าเจอรัลด์จะมีความสามารถมากพอที่จะผลิตยันต์วิชาลับที่มีคุณภาพสมบูรณ์แบบได้จริง ๆ เพราะเขารู้ดีว่าแม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่สามารถทำเช่นนั้นได้"เธอ เธอทำได้อย่างไร?"แชดริกถามเจอรัลด์ทันที“ท่านปรมาจารย์ ผมแค่ฝึกฝนและลองเปลี่ยนวิธีไปเรื่อย ๆ ก่อนที่ผมจะเดินทางมาที่นี่ ผมได้สร้างยันต์คุณภาพหายากได้สำเร็จแล้ว!” เจอรัลด์ตอบเมื่อได้ยินคำตอบของเขา แชดริกก็พยักหน้าอย่างพึงพอใจ“เชส ลูกศิษย์ของคุณเป็นคนที่มีพรสวรรค์มาก
“ว้าว นี่มันตราของอาจารย์ยันต์ระดับหนึ่งนี่นา คุณได้กลายเป็นครูผู้ฝึกสอนไปแล้วอย่างนั้นเหรอ?”ก่อนที่เจอรัลด์จะตอบเขา โยชัวก็สังเกตเห็นตราของอาจารย์ยันต์ระดับหนึ่งบนหน้าอกของเขาแล้ว จึงส่งเสียงเชียร์ด้วยความประหลาดใจโยชัวจำตรานี้ได้เพราะเชสเองก็มีตราอาจารย์ยันต์ระดับสองที่ดูคล้ายกัน“ครับอาจารย์ซาห์น อย่างไรก็ตาม ผมต้องขอบคุณคุณมาก ๆ สำหรับเรื่องนี้ คุณเป็นคนที่ให้โอกาสผมได้เป็นลูกศิษย์ของอาจารย์ฮันท์ และประสบความสำเร็จจนมาถึงจุดนี้!”เจอรัลด์เป็นคนที่น่าชื่นชม จึงถือเป็นเรื่องปกติที่เขาจะรู้สึกขอบคุณโยชัว“ฮ่า! ฮ่า!”“มันไม่ใช่เรื่องใหญ่เลย มันเป็นผลมาจากความตั้งใจของเธอเองต่างหากล่ะ!”โยชัวโบกมือให้เจอรัลด์ขณะที่เขาหัวเราะการได้เห็นเจอรัลด์ประสบความสำเร็จทำให้โยชัวรู้สึกมีความสุข อย่างน้อยมันก็ทำให้เขารู้สึกว่าเขาไม่ได้ตัดสินใจช่วยคนผิด“โอ้ อาจารย์ซาห์นครับ ทำไมวันนี้ผมไม่เห็นโนริเลยล่ะครับ?”เจอรัลด์ถามโยชัวด้วยความสับสนโนริมักจะอยู่เคียงข้างโยชัวเสมอ อย่างไรก็ตาม วันนี้เธอกลับไม่ได้อยู่กับเขา ซึ่งนั่นก็ทำให้เจอรัลด์รู้สึกแปลกใจมาก“โนริน่ะเหรอ เธอไม่ได้อยู่บ้านสองสา
หลังจากใช้เวลาในการเตรียมตัวเกือบสองชั่วโมง เจอรัลด์ก็มีอุปกรณ์ครบครันเขากลับไปที่บ้านของตระกูลซาห์นอีกครั้ง และเขาก็เห็นโยชัวและแพทริคซึ่งกำลังจะออกเดินทางไปค่ายทหารที่ใกล้กับผาศักดิ์สิทธิ์มากที่สุดโยชัวรู้สึกประหลาดใจมากเมื่อเห็นเจอรัลด์กลับมาอีกครั้งก่อนหน้านี้เขาเข้าใจว่าเจอรัลด์ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ตอนนี้เมื่อเห็นว่าเขามีอุปกรณ์ครบครัน โยชัวก็รู้ว่าก่อนหน้านี้เจอรัลด์เพียงแค่ไปเตรียมความพร้อมสำหรับภารกิจในการช่วยเหลือโนริเท่านั้น“อาจารย์ซาห์น ผมหวังว่าคุณจะอนุญาตให้ผมไปช่วยโนริด้วยนะครับ!”เจอรัลด์มองไปที่โยชัวแล้วพูดด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่นแม้ว่าเจอรัลด์และโนริจะไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งต่อกัน แต่เขากลับมองว่าโนริเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเขาตอนนี้โนริกำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก เจอรัลด์จึงไม่สามารถอยู่นิ่งเฉยได้ เขาต้องไปช่วยเหลือเธอให้ได้“เจอรัลด์”“อาจารย์ซาห์น โนริเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของผม ผมจะทอดทิ้งเธอไม่ได้เด็ดขาด!”โยชัวต้องการที่จะพูดอะไรบางอย่าง แต่เจอรัลด์ก็ขัดจังหวะเขาทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของเจอรัลด์ โยชัวก็รู้สึกอบอุ่นใจ เขาดีใจที
ภูเขาศักดิ์สิทธิ์ตั้งอยู่เหนือระดับน้ำทะเลไม่กี่พันเมตร ยิ่งขึ้นไปสูงเท่าไหร่ อุณหภูมิและแรงดันในบรรยากาศก็จะยิ่งลดต่ำลง ยิ่งไปกว่านั้น สภาพอากาศบนภูเขาตอนนี้เลวร้ายมาก มีลมแรงและหิมะตกหนัก ซึ่งถือเป็นอันตรายอย่างมากจึงกล่าวได้ว่าภารกิจกู้ภัยบนผาศักดิ์สิทธิ์ในครั้งนี้มีความเสี่ยงสูงมาก“ทุกคน เนื่องจากคืนนี้จะมีความเร็วลมระดับฟอร์ซหกและพายุหิมะ เราจึงตัดสินใจกำหนดเวลาออกเดินทางเป็นเจ็ดโมงเช้าของวันพรุ่งนี้ ผมขอให้ทุกคนพักผ่อนให้เต็มที่ในคืนนี้ เพื่อเก็บแรงของพวกคุณเอาไว้สำหรับภารกิจในวันพรุ่งนี้!”ไม่นานนัก แพทริคก็เข้ามาแจ้งกำหนดการให้เจอรัลด์และทุกคนทราบคืนนี้พวกเขาคงจะนอนไม่หลับเมื่อเริ่มดึกขึ้น เจอรัลด์ก็นั่งพิงกระเป๋าเป้ของเขาเพียงลำพังแล้วหลับตาเพื่อพักผ่อนทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงบางอย่างเจอรัลด์ลืมตาขึ้นทันที และมองไปยังแคมป์ของเควสและพรรคพวกของเขา เขาเห็นร่างของคนสองคนย่องออกมาจากเต็นท์อย่างระมัดระวังมากเจอรัลด์สามารถมองเห็นใบหน้าของชายทั้งสองคนผ่านความมืดมิดพวกเขาไม่ใช่ใครอื่นนอกจากคาเลบ วอลเลอร์ และมัลคอล์ม ไลจเมื่อเห็นเช่นนั้น เจอรัลด์ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเรา
“ผู้บัญชาการหวัง เรา… เราทั้งคู่เป็นแค่คนธรรมดา! เราก็กลัวตายเป็นเหมือนกันนะรู้ไหม…?!” คาเลบพูดติดอ่าง ขณะที่เขาก้มหน้าลง ไม่กล้าแม้แต่จะมองเข้าไปในดวงตาของแพทริค "แก…!" เควสคำราม ทวีความเดือดดาลยิ่งขึ้นทุกวินาที “ดังนั้น… นี่ก็หมายความว่าพวกคุณทั้งคู่พยายามแอบหนีแค่เพราะกลัวตายงั้นเหรอ?” เจอรัลด์พูด ในขณะราดน้ำมันลงกองไฟ เพราะเหนือสิ่งอื่นใด เขาไม่ได้ชอบขี้หน้าคู่หูคู่นี้มากนัก เมื่อได้ยินคำพูดของเจอรัลด์ คาเลบและมัลคอล์มก็รู้สึกอายจนต้องก้มหน้าลง เควสกำลังโมโหขึ้นอีก เขาเสนอว่า “คนอย่างสองคนนี้… พวกเขาต้องถูกจับนะ ผู้บัญชาการหวัง!” เมื่อได้ยินเช่นนั้น แพทริคก็หยุดไปครู่หนึ่ง เมื่อหันกลับไปมองที่เควส จากนั้นเขาก็พูดอย่างเป็นกันเองว่า “…ฉันว่า… เราช่างมันไปเถอะ… คนเราจะกลัวตายก็ไม่ผิดนี่!” พวกเขาไม่จำเป็นต้องจับคนทั้งคู่มาด้วยซ้ำ เพราะทั้งคู่ไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด แพทริคไม่อยากบังคับให้ทั้งคู่ตามไปด้วย ดังนั้นเขาจึงหันกลับไปมองพวกเขาก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า “ยังไงก็เถอะ ถ้าพวกนายกลัวตายขนาดนั้น ก็ไสหัวไปซะ!” เมื่อพูดเช่นนั้น แพทริคจึงเริ่มเดินนำหน้า
“ผมขอโทษที่ก่อนหน้านี้มองคุณผิดไป จากที่ฟังดูแล้ว ผมหวังว่าเราจะร่วมมือกันไปตลอดภารกิจกู้ภัยนี้!” เควสกล่าวว่าเจอรัลด์ไม่ใช่คนชอบใส่ใจเรื่องหยุมหยิม เขาเริ่มรู้สึกว่าเควสค่อนข้างเป็นคนดี ยิ่งไปกว่านั้นเควสยังเป็นนักผจญภัยมืออาชีพ ที่มีความกล้าหาญ และเต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการผจญภัย เมื่อคำนึงถึงสิ่งนี้ เจอรัลด์พบว่าตัวเองยิ้มในขณะที่เขากลับมาจับมือกับเควสพร้อมกับพูดว่า “เช่นกัน ขอให้ผมได้แนะนำตัวเองอย่างเป็นทางการก่อน ผม เจอรัลด์ คลอฟอร์ด!” “เควส ลีน!” ตอบเควสด้วยรอยยิ้มกลับมาเช่นกัน ต่อจากนั้น ทั้งสองก็เริ่มพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน จนกระทั่งผล็อยหลับไปในตอนตีสาม… เจ็ดโมงเช้าวันรุ่งขึ้น สมาชิกทีมกู้ภัยทั้งสิบห้าคนได้รวมตัวกันแล้ว และพร้อมที่จะออกเดินทางไปยังผาศักดิ์สิทธิ์ ในฐานะผู้ก่อตั้งกองกำลัง เควสคนแรกที่อยู่ในแถว ตามมาด้วยเจอรัลด์ แพทริค และสมาชิกคนอื่น ๆ ในทีม โชคดีที่สภาพอากาศค่อนข้างดี ดังนั้นการเดินทางของทีมกู้ภัยจึงค่อนข้างราบรื่น ยิ่งสูงก็ยิ่งหนาว นอกจากนั้น ความกดอากาศยังค่อย ๆ ทวีความรุนแรงขึ้น เมื่อรู้สึกเช่นนั้น แพทริคและคนอื่น ๆ จึงรีบสวมหน้ากากออกซิเจน แ