หลังจากได้ยินสิ่งที่เจอรัลด์พูด ความกังวลใจและความหวาดกลัวของฮอยท์ก็เพิ่มขึ้นจนถึงขีดสุดในทันที เขารู้สึกได้ว่าเหงื่อเย็น ๆ ไหลลงมาที่หน้าผากของเขา มือของเขาสั่นจนแทบจะถือลูกปัดเอาไว้ไม่อยู่ “ฉันขอแนะนำให้แกคิดเรื่องนี้ให้ดี รู้ไว้เถอะว่าถ้าแกประมาทแม้แต่นิดเดียว ฉันจะจัดการถอดชิ้นส่วนของแกออกให้หมด ในขณะที่แกมองดูร่างกายของแกแตกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ก่อนที่แกจะมีโอกาสได้เปิดใช้งานลูกปัดของเล่นนั้นด้วยซ้ำ… ฉันไม่ใช่คนที่ชอบพูดล้อเล่น เผื่อว่าแกจะสงสัย” เจอรัลด์ตอบ “…นะ นั่น…!” ฮอยท์พึมพำ ขณะที่เขาจ้องมองการสังหารที่เจอรัลด์ทิ้งไว้เบื้องหลัง เขาประหม่าเกินกว่าจะพูดอะไรออกมาอีก ตอนนี้มือทั้งสองของฮอยท์สั่นอย่างรุนแรง เขาจ้องมองเจอรัลด์ที่กำลังยื่นมือออกมาเพื่อดึงลูกปัดของเขาไป “แล้ว… นี่น่ะเหรอลูกปัดเจ้าพายุ?” เจอรัลด์ถาม ขณะสังเกตลูกปัดอย่างระมัดระวัง จริงอยู่ว่าเจอรัลด์สามารถสัมผัสได้ถึงพลังบางอย่างที่อยู่ภายในลูกปัด “ชะ ใช่!” ฮอยท์ตอบ ในขณะที่เขาพยักหน้าเหมือนคนงี่เง่า หลังจากนั้น ดวงตาของทั้งฮอยท์และผู้นำวิญญาณก็เบิกกว้าง ขณะที่เจอรัลด์โยนลูกปัดขึ้นไปในอากาศ... วินาที
สาเหตุที่แท้จริงที่ทำให้ฮอยท์สามารถหลบหนีไปได้นั้น ก็เพราะเจอรัลด์จงใจปล่อยเขาไปเดิมทีเขาคิดว่าเขาจะสามารถหลอกใช้ฮอยท์ให้ช่วยพาเขาไปที่เกาะเยียร์นิ่งได้แต่มันกลับไม่เป็นไปตามคาด เพราะฮอยท์หนีไปหลบซ่อนตัวอยู่ตามลำพังแทนเนื่องจากฮอยท์ไม่มีค่าสำหรับเขาอีกต่อไปแล้ว เจอรัลด์จึงตัดสินใจที่จะไม่ปล่อยให้เขาหนีรอดไปได้อีกต่อไป เขาได้เสกคาถาของเขาเพื่อฆ่าฮอยท์ซึ่งอยู่ห่างออกไปถึงหนึ่งพันไมล์โชคยังดีที่เขาพบตัวผู้นำวิญญาณแล้ว ดังนั้นเมื่อผู้นำวิญญาณฟื้นคืนพละกำลัง เจอรัลด์เชื่อว่าเขาจะสามารถช่วยค้นหาตำแหน่งปัจจุบันที่ครอบครัวของเจอรัดล์ถูกกักขังอยู่ได้ในช่วงเวลาสองสามวันที่ผ่านมานี้ คาร์ลอสและคนอื่น ๆ ไม่สามารถรั้งรอได้อีกต่อไป และพวกเขายังคงออกมาร้องขอให้เจอรัลด์ตั้งนิกายการบ่มเพาะของตนเอง เพื่อประกาศความยิ่งใหญ่อย่างเป็นทางการต่อหน้าผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาความแตกต่างในครั้งนี้คือ ข้อเสนอนี้ได้รับการอนุมัติโดยตรงจากผู้นำวิญญาณในขณะนี้ แม้แต่ผู้นำวิญญาณก็ยังช่วยอธิบาย และแสดงความสำคัญของการจัดตั้งนิกายการบ่มเพาะของตนให้เจอรัลด์เข้าใจท้ายที่สุด ในอนาคตเขาไม่เพียงต้องเผชิญหน้ากับตระ
มันถือเป็นเรื่องยากที่เขาจะไปให้ไกลกว่านี้ตลอดหลายปีที่ผ่านมานั่นอาจจะเป็นเพราะเขาเกิดเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น อย่างไรก็ตาม แม้ว่าเขาจะไม่ได้แข็งแกร่งมากนัก แต่เจอรัลด์ก็ให้ความสำคัญกับเขาเสมอมาสำหรับฮิวเบิร์ตแล้ว เขารู้สึกเคารพในตัวเจอรัลด์ด้วยความเต็มใจ“อาการบาดเจ็บของผมหายสนิทแล้วหลังจากได้รับการรักษาจากท่าน ท่านผู้ยิ่งใหญ่ ผมเลยรีบมาที่นี่ทันทีที่ได้ยินว่าท่านเรียกหาผม!” ฮิวเบิร์ตกล่าว ในขณะที่เขาโค้งคำนับเล็กน้อย“ผมได้ยินผู้นำวิญญาณบอกผมว่าหน่วยมังกรมีเครือข่ายกองกำลังใต้ดินที่เป็นระบบมาก ดังนั้นผมจึงอยากจะขอความช่วยเหลือจากคุณเรื่องหนึ่ง พี่ชาย!” เจอรัลด์พูดขึ้น“ผมเป็นหนี้ชีวิตท่าน ท่านผู้ยิ่งใหญ่ ดังนั้นไม่ว่าท่านต้องการสิ่งใด โปรดสั่งผมมาได้เลยครับ!”ฮิวเบิร์ตกล่าว ในขณะที่เขาโค้งคำนับ“จูเลียน คาร์ลอส…” เจอรัลด์หันไปมองชายทั้งสองคน“ครับ ท่านผู้ยิ่งใหญ่!”“ในเมื่อการจัดตั้งวังซาคราโซลิสได้รับการพิจารณาแล้ว ฉันจะมอบหมายให้นายทั้งคู่แจกจ่ายงานให้กับทุกคน เพื่อให้เราสามารถจัดตั้งกองกำลังของเราให้เสร็จได้ภายในสามวัน นายทั้งคู่สามารถประสานงานเรื่องเหล่านี้
เนื่องจากเข็มทิศแห่งประตูวิญญาณของหน่วยมังกรเป็นวัตถุมีความสำคัญเป็นอย่างมาก เจอรัลด์จึงไม่อยากที่จะรอช้าอีกต่อไป หลังจากมอบหมายงานให้ทุกคนเสร็จเรียบร้อยแล้ว เจอรัลด์ก็รีบมุ่งหน้าไปที่ฐานทัพของหน่วยมังกรพร้อมกับผู้นำวิญญาณทันทีฐานทัพของหน่วยมังกรตั้งอยู่ในภูเขาเทียร์สันแน่นอนว่าพื้นที่บริเวณนี้ของภูเขาเทียร์สันก็ถูกตัดขาดจากโลกภายนอกเช่นกันอย่างไรก็ตาม คนที่สามารถเข้าถึงฐานทัพของหน่วยมังกรได้นั้น ล้วนแต่เป็นผู้เชี่ยวชาญระดับเฟิร์สคลาส ที่ต้องทำงานที่ถูกจำกัดอย่างเข้มงวดหลายอย่างให้สำเร็จ เพื่อความปลอดภัยของทั้งหน่วยงานดังนั้นหน่วยมังกรจึงเป็นที่รู้จักโดยทั่วไปว่าเป็นมังกรลึกลับแห่งเวสตัน มันอยู่ภายใต้การควบคุมของเวสตันโดยตรง“ฮิวเบิร์ต ยังเกอร์ คุณบ้าไปแล้วหรือ?! คุณกล้าดียังไงถึงพาเด็กเหลือขอที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ และไม่มีประสบการณ์มาที่ฐานทัพมังกรของเรา? นั่นก็แย่พออยู่แล้ว แต่คุณยังกล้าแนะนำให้เขามาเป็นอาจารย์ผู้ฝึกสอนที่ฐานของเราด้วยเหรอเนี่ย?!”ในห้องทำงานของผู้บัญชาการล็อคขณะที่ฮิวเบิร์ตกำลังพูดถึงเรื่องนี้อย่างตื่นเต้น หัวหน้าคนอื่น ๆ ก็รู้สึกไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที
ฮิวเบิร์ตรู้สึกกระวนกระวายใจ“เอาล่ะ พอได้แล้ว ผมเหนื่อยแล้ว พวกคุณออกไปกันก่อนเถอะ”เยชัวหันหลังกลับพร้อมกับยกมือขึ้น เพื่อสั่งให้พวกเขาออกไปสิ่งที่เบอร์นาร์ดพูดนั้นถูกต้อง ฮิวเบิร์ตกำลังขอให้เขาไปพบเด็กหนุ่มคนนี้งั้นเหรอ? นั่นเป็นเรื่องที่ตลกสิ้นดี!ในขณะเดียวกัน เยชัวก็รู้สึกไม่พอใจฮิวเบิร์ตเล็กน้อยเช่นกัน ดูเหมือนว่าฮิวเบิร์ตจะทำตัวเหลวไหลไปหน่อย และนั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงไม่อยากคุยกับฮิวเบิร์ตอีกต่อไปฮิวเบิร์ตทำได้เพียงพยักหน้า ในขณะที่เขามองเบอร์นาร์ดอย่างเย็นชา ก่อนจะถอยกลับทันทีเบอร์นาร์ดออกจากสำนักงานอย่างรวดเร็วเช่นกัน“หัวหน้าโจล คุณคิดว่าผู้ชายคนนี้ที่ชื่อ เจอรัลด์ คลอฟอร์ด น่าจะเป็นผู้ช่วยที่ฮิวเบิร์ตจ้างมาไหมครับ? ท้ายที่สุดแล้ว การเลือกตั้งรองหัวหน้าหน่วยมังกรกำลังจะมาถึงในเร็ววันนี้ บางทีฮิวเบิร์ตอาจจะรู้ว่าเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคุณเลย และนั่นคือเหตุผลว่าทำไมเขาถึงเรียกชายคนนั้นมาที่นี่”ผู้ช่วยของเบอร์นาร์ดถามด้วยเสียงต่ำในสถานที่ที่เงียบสงบในเวลานี้“ชิ! ใครจะไปสนใจว่าเจอรัลด์ คลอฟอร์ด คือใคร? แล้วฮิวเบิร์ตจะทำอะไรได้บ้าง แม้ว่าเขาจะพาชายคนนั้นมาที่นี่?
ในเวลานี้ที่โรงอาหารมีสมาชิกของฐานทัพคนหนึ่งที่มีรอยฟกช้ำทั่วมือ เขาตัวสั่นขณะถือถาดด้วยมือทั้งสองข้าง จากนั้นเขาก็เดินไปนั่งบนที่นั่งในโรงอาหารแห่งนั้น"เฮ้! ใครบอกว่าให้แกนั่งลงได้? พี่ยาเรธยังไม่มีผลไม้ไว้กินเลย รีบไปเอาผลไม้มาให้พี่ยาเรธเดี๋ยวนี้!”ชายหนุ่มหลายคนที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ พูดอย่างเย็นชากับชายหนุ่มคนนี้ชายหนุ่มเหล่านี้มีสีหน้าที่ดูเย่อหยิ่งและเจ้าเล่ห์ และเห็นได้ชัดว่าพวกเขากำลังรังแกชายหนุ่มผู้น่าสงสารคนนี้อยู่ในบรรดาคนเหล่านี้ เห็นได้ชัดว่าคนที่นั่งอยู่กลางฝูงชนไม่ใช่ใครอื่นนอกจากยาเรธ ในขณะนี้ เขาเพียงแค่หรี่ตาลง และเขาก็มีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้าเมื่อเขาเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าเขา"ตกลง! ฉันจะไปเอามาให้เดี๋ยวนี้!”ชายหนุ่มเม้มริมฝีปากเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่านี่เป็นความอัปยศอดสูสำหรับเขามาก แต่อย่างไรก็ตาม เขาก็ลุกขึ้นยืนในขณะที่เขาไปหาผลไม้ ก่อนจะนำมันมาวางไว้ข้าง ๆ ยาเรธทันทีที่เขานั่งลงอีกครั้ง ชายหนุ่มที่อยู่ด้านข้างก็ตะโกนขึ้นอีกครั้ง “แกเอาผลไม้อะไรมาเนี่ย?! ไปเปลี่ยนให้มันเล็กลงกว่านี้! เร็วเข้า!”ชายหนุ่มยิ้มเยาะทันทีที่เขาพูดจบ คนรอบข้างไ
หากเจอรัลด์ไม่ได้ตั้งใจมอง เขาก็คงจะจำไม่ได้ว่าชายหนุ่มคนนั้นคือเอเดน เนื่องจากเขามีบาดแผลเต็มตัวไปหมด “หืม? นั่นหัวหน้ายังเกอร์เองเหรอ?”ในขณะที่ฟินนิคและคนอื่น ๆ เห็นฮิวเบิร์ตกำลังเดินเข้ามา พวกเขาก็หยุดการกระทำของพวกเขาด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจเล็กน้อย“คุณ… คุณคลอฟอร์ด?”สำหรับเอเดนซึ่งนอนอยู่บนพื้น ร่างกายของเขาสั่นอย่างรุนแรงทันทีที่เขาเห็นเจอรัลด์ในพริบตาเดียว น้ำตาแห่งความโศกเศร้าของเขาก็เริ่มไหลออกมาราวกับเขื่อนที่ถูกน้ำท่วมจนพังทลาย"คุณคลอฟอร์ด!”เอเดนร้องไห้ ในขณะที่เขาตะโกนเรียกเจอรัลด์“เอเดน! รีบลุกขึ้นเร็วเข้า!”เจอรัลด์รีบวิ่งไปช่วยเอเดนหากจะให้พูดตามตรง ถ้าเขาไม่ได้อยู่ที่นี่ เขาคงจะจัดการกับคนเหล่านี้จนสิ้นซากไปแล้ว อย่างไรก็ตาม เนื่องจากฮิวเบิร์ตอยู่ที่นี่ด้วย เจอรัลด์จึงเชื่อว่าเขาจะต้องมอบความยุติธรรมให้กับน้องชายของเขาได้อย่างแน่นอนแน่นอนว่าเรื่องนี้จะไม่จบลงง่าย ๆ แบบนั้น ไม่ว่าจะได้รับความยุติธรรมหรือไม่ก็ตามนี่เป็นเพียงอีกหนึ่งตัวละครของเจอรัลด์เท่านั้น ไม่ว่าใครจะถูกหรือผิด และไม่คำนึงถึงตัวตนของอีกฝ่าย ตราบใดที่ใครก็ตามที่กล้าที่จะแตะต้องน้องชายข
"แกเป็นใคร?!"ชายหนุ่มคนหนึ่งถาม.ขณะที่เขาเดินตรงเข้ามาหาเจอรัลด์ เขารู้สึกโกรธที่เห็นเจอรัลด์ทุบตีฟินนิคอย่างรุนแรงแบบนั้นสำหรับยาเรธที่เอาแต่หรี่ตาอยู่ตลอดเวลา ในที่สุดเขาก็ลืมตาขึ้นมาและมองไปที่เจอรัลด์ทันที"เขาเป็นน้องชายของฉัน ในเมื่อพวกแกกล้ารังแกน้องชายของฉัน แล้วฉันควรจะแก้แค้นแทนเขาอย่างไรดี? แล้วเมื่อกี้ใครเป็นคนลงมือ?!” เจอรัลด์ถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา“ชิ! ไอ้สารเลว! แกคิดว่าตัวเองเป็นใคร? ฉันเป็นคนทำเอง! แล้วแกจะทำไม?” ชายหนุ่มคนหนึ่งพูดด้วยความโมโห“บ้าเอ๊ย! ฉันก็ทำด้วย!”ในขณะนี้ ชายหนุ่มประมาณหนึ่งโหลพากันมายืนอยู่ต่อหน้าเจอรัลด์พวกเขาทั้งหมดยืนกอดอก และบางคนก็ถึงกับหยิบอาวุธขึ้นมาดูเหมือนว่าพวกเขากำลังพยายามจะหยุดยั้งเจอรัลด์ด้วยพละกำลังที่พวกเขามี“อย่างนั้นเหรอ? ดูเหมือนว่าพวกแกจะไม่ได้สำนึกผิดต่อการกระทำของตัวเองเลยใช่ไหม?” เจอรัลด์พูดด้วยรอยยิ้มที่ไม่แยแสบนใบหน้าของเขา“ฮ่าฮ่าฮ่า! สำนึกผิดเหรอ? ถ้าแกกล้าพอก็เข้ามาจัดการพวกเราหลายสิบคนให้ได้ในคราวเดียวสิ มิฉะนั้นเราก็จะจัดการกับแกเพื่อล้างแค้นให้พี่ชายของเรา!” ชายหนุ่มคนหนึ่งยืนขึ้นและพูดพร้อมกับหัวเราะไป