“คาดไม่ถึงว่าไก่อ่อนอย่างนายจะมีกำลังภายในอันมหาศาลเช่นนี้!” อาจารย์ท่านหนึ่งกล่าว พวกเขาทั้งสามคนดูเหมือนจะไม่เชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น และได้แต่ยิ้มออกมาอย่างขมขื่น ขณะที่พวกเขาจ้องมองเซมัส ซึ่งมีร่างกายที่ดูร้อนระอุ ด้วยความร้อนที่สูงเกินไปจากการใช้พลังแม้ว่าตอนนี้เซมัสจะหอบเล็กน้อย แต่ก็เห็นได้ชัดว่าเขาอดทนได้ดีในการต่อสู้ เมื่อรู้เช่นนั้น เขาก็พูดอย่างอวดดีว่า “ผมหวังว่าตอนนี้พวกคุณคงเข้าใจสิ่งที่พ่อและอาของผมพูดเอาไว้ก่อนหน้านี้แล้วนะ! แค่ยอมจำนนเพื่อรักษาชีวิตของพวกคุณเอาไว้! นี่เป็นคำเตือน ถ้าหากพวกคุณยังฝืนสู้ต่อ ผมจะไม่ยั้งมืออีกต่อไป! จงเข้าใจว่าการมาเยือนของเราในวันนี้ มุ่งเป้าไปที่รูเพิร์ทเท่านั้น! ถ้ายังไม่อยากตายก็หลีกไป!” เมื่อได้ยินเช่นนั้น อาจารย์ทั้งสามก็ได้แต่ถอนหายใจ พวกเขาแทบจะไม่มีจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้หลงเหลืออยู่ในตัวอีกต่อไปแล้ว พวกเขารู้ดีว่า หากพวกเขาไม่สามารถโค่นเซมัสลงได้ แม้ว่าทั้งสามคนจะร่วมมือกันแล้วก็ตาม พวกเขาก็ลืมไปได้เลยว่าจะสามารถต่อกรกับแบรดลีย์ได้ เมื่อเห็นเช่นนั้น รูเพิร์ทและคนอื่น ๆ จากคิงวัลเลย์ก็รู้สึกราวกับว่า พวกเขากำลังจมดิ่งลงสู่ก้นบึ้
“ฉัน…ฉันจะสู้กับทุกคนเอง!” เฟลอร์ตะโกนออกมาอย่างโกรธเกรี้ยว เธอเผยให้เห็นมีดสั้นที่ซ่อนอยู่ในตัว จากนั้นก็พุ่งเข้าหาแบรดลีย์ เพื่อหมายจะแทงที่หน้าอกของเขา! เนื่องจากเธอชอบศิลปะการต่อสู้มาโดยตลอด และได้ฝึกฝนทักษะมาหลายรูปแบบตั้งแต่เธอยังเด็ก เฟลอร์จึงค่อนข้างมั่นใจว่าอย่างน้อยเธอก็สามารถโจมตีได้ สิ่งที่เกิดขึ้นต่อมาทำให้เธอตกใจสุดขีด ด้วยการเตะจากเซมัสเพียงครั้งเดียว เขาสามารถปลดอาวุธจากมือของเธอได้อย่างง่ายดาย เธอไม่สามารถเข้าใกล้แบรดลีย์ได้เลยแม้แต่นิดเดียว! ขณะที่มีดสั้นตกลงพื้น เซมัสก็คว้าข้อมือของเฟลอร์ ก่อนจะดึงเธอเข้าไปในกอดในอ้อมแขนของเขา เมื่อเห็นอย่างนั้น เยนนี่ที่หวาดกลัวจึงรีบวิ่งไปข้างหน้า โดยหวังจะช่วยพี่สาวของเธอ ขณะที่เธอตะโกนว่า “ฉัน ฉันจะสู้กับเธอด้วย!” เธอกรีดร้อง ขณะเธอวิ่งเข้าไปหาเซมัส แต่นายน้อยอีกคนจากหุบเขาแฟร์ลีห์ก็ก้าวเข้ามา และคว้าข้อมือของเธอเอาไว้ ก่อนจะกอดเธอแน่นในอ้อมแขนของเขา เช่นเดียวกับที่เซมัสทำกับเฟลอร์ เซมัสหัวเราะออกมาด้วยความสะใจ แล้วพูดว่า “เธอไม่รู้หรอกว่าฉันรอเวลานี้มานานแค่ไหนแล้ว เฟลอร์! ฉันมีข้อเสนอให้เธอ! ถ้าเธอทำตามคำสั่งของฉันใ
“…นั่น นั่นมันอะไรน่ะ…?!” แบรดลี่ย์ตะโกนด้วยสีหน้าที่ตื่นตระหนกสุดขีด เขาจ้องมองเจอรัลด์ด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง เพราะไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เห็น แบรดลีย์เป็นคนที่มีพละกำลังมหาศาลอยู่แล้ว เมื่อคิดเช่นนั้นแล้ว คนธรรมดาอย่างเจอรัลด์ ซึ่งดูจะเด็กกว่าเซมัสเสียด้วยซ้ำ จะทำให้เขาหยุดการถูกโจมตีเมื่อสักครู่นี้ได้อย่างไร? หากเขาไม่เห็นการโจมตีอย่างกระทันหันของเจอรัลด์เมื่อไม่กี่วินาทีก่อน เขาคงไม่เชื่อว่าเด็กหนุ่มจะมีความสามารถมากมายถึงเพียงนี้! แต่นี่มันช่างไร้เหตุผลสิ้นดี ขณะที่แบรดลีย์กำลังตกใจและหวาดกลัว และพยายามทำความเข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้น เฮอร์เชลก็ได้แต่ขมวดคิ้ว เมื่อเขาหันไปมองน้องชายของเขา ในตอนนี้ ทางด้านของรูเพิร์ท เฟลอร์ และคนอื่น ๆ จากคิงวัลลีย์ ต่างก็รู้สึกว่าพวกเขาเริ่มมีความหวังในที่สุด หลังจากที่ถูกคนเหล่านั้นผลักดันให้ตกอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวังก่อนหน้านี้ ไม่มีใครคาดคิดเลยว่าเขาจะมีพละกำลังที่ร้ายกาจเช่นนี้… เมื่อคิดย้อนกลับไปตอนที่ทุกคนยังไม่รู้ว่าเขาเป็นคนที่มีฝีมือในการต่อสู้ ก็นับว่ายังโชคดีที่พวกเขาไม่ได้ทำให้เจอรัลด์รู้สึกขุ่นเคืองใจมากจนเกินไป… ทันใดนั้
รูเพิร์ทขมวดคิ้ว ขณะที่เขาพูดแบบนั้นออกไป โดยธรรมชาติแล้ว เขาคงไม่มีทางเต็มใจที่จะแบ่งทรัพย์สินของเขาให้ใครง่าย ๆ อย่างแน่นอน แต่หากเขายังต้องการที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป อย่างน้อยเขาก็ต้องพยายามเจรจาต่อรอง เจอรัลด์จับจ้องไปที่รูเพิร์ท และตอบเพียงสั้นๆ ว่า “หนึ่งในสาม!” เมื่อได้ยินเช่นนั้น เหล่าผู้อาวุโสก็หันไปมองหน้ากันด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง ตอนนี้รูเพิร์ทก็เหมือนคนที่มีมีดจ่ออยู่ที่คอ ดังนั้นจึงไม่มีเหตุผลที่เขาควรจะพยายามต่อรองกับเจอรัลด์อีกต่อไป จากสถานการณ์ที่เกิดขึ้นในขณะนี้ ผู้อาวุโสทุกคนเห็นว่ามันมีความเป็นไปได้สูงที่รูเพิร์ทอาจจะต้องสูญเสียหุบเขาทั้งหมดให้กับเจอรัลด์ เมื่อทุกอย่างจบลง รูเพิร์ทหายใจเข้าลึก เขายังไม่เต็มใจที่จะตอบตกลงเช่นนั้น เขากล่าวว่า “ได้โปรดอย่าเอาเปรียบเราทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเรากำลังตกที่นั่งลำบากเลยพ่อหนุ่ม! เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน! ฉันจะมอบหนึ่งในห้าของหุบเขาให้ตามที่นายเคยขอมาก่อนหน้านี้! ตกลงไหม?” “ครึ่งหนึ่งของคิงวัลเลย์! ไม่น้อยไปกว่านี้ ถ้าคุณยังต้องการให้ผมช่วยคุณจริง!” เจอรัลด์ตอบด้วยรอยยิ้ม รูเพิร์ทเข่าทรุดลงกับพื้นทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น เขาตกอยู่ใ
“… พ พระเจ้า… นี่เขา… เขาเป็นมนุษย์หรือเทพกันแน่…?” แม้ว่าไมลส์จะอ้าปากค้างอยู่ตลอดเวลา แต่เขาก็ไม่ได้สนใจเรื่องภาพลักษณ์ของตัวเองสักเท่าไรในตอนนี้ เขาได้แต่ยืนตัวสั่น และพึมพำประโยคนั้นออกมา แม้แต่อาจารย์ทั้งสามคนก็ยังตกตะลึงเป็นอย่างมากกับสิ่งที่เห็น ท้ายที่สุด แม้ว่าแบรดลีย์จะมีพละกำลังที่มากกว่า เร็วกว่า และเก่งกว่าคนทั่วไป แต่ความสามารถของเขาก็ยังคาดเดาได้และเข้าใจได้ แต่ในทางกลับกัน พลังของเจอรัลด์ช่างเป็นอะไรที่ดูแตกต่างจากคนทั่วไปอย่างสิ้นเชิง เขาเพิ่งแยกแผ่นดิน และหินก้อนใหญ่ออกจากกันด้วยการโบกมือในอากาศเพียงครั้งเดียว! สิ่งที่เขาทำอยู่เหนือความคาดหมายของทุกคน! และหลายคนที่เห็นเหตุการณ์ก็คิดเช่นเดียวกัน หลังจากที่เงียบไปนาน อาจารย์หนึ่งในสามคน ที่จ้องมองรอยแยกบนพื้นตลอดเวลาก็บ่นพึมพำ “… นั่นไม่ใช่เทคนิคจากสรวงสวรรค์… แต่กลับกัน มันเป็นศิลปะการต่อสู้ที่แปลกประหลาด… มัน… มันคือวิชาจิตควบคุม…! ความจริงที่ว่าเด็กคนนั้นได้พิชิตอาณาจักรหมอกเพลิงแห่งเนบิวล่าแล้ว และยังสำเร็จวิชาพลังเทพเจ้าร้อยหมัดอีก มันก็คงไม่ใช่เรื่องเกินจริงที่จะบอกว่าเขาสามารถฆ่าคนที่ยืนอยู่ห่างออกไปเป็นส
วินาทีที่เขาพูดจบ เจอรัลด์ก็เดินไปหาแบรดลีย์ ก่อนจะเอามือตบตามจุดต่าง ๆ ในตัวของเขาสองสามครั้ง “…เอาล่ะ ผมตัดจุดพลังลมปราณของเขาทั้งหมดแล้ว แม้ว่าเขาจะยังมีกำลังภายในเหลืออยู่ แต่เขาก็ไม่สามารถนำมันออกมาใช้ได้ในขณะนี้ ผมจะทิ้งเขาไว้ให้คุณก็แล้วกัน” เจอรัลด์กล่าว “ข ขอบคุณครับ อาจารย์คลอฟอร์ด! ผมทึ่งในความแข็งแกร่ง ความยิ่งใหญ่ และเทคนิคพิเศษของคุณจริง ๆ!” รูเพิร์ทพูดเยินยอ ขณะที่เขายืนอยู่ข้างเจอรัลด์ การที่ได้เห็นภาพชายวัยใกล้ห้าสิบพยายามอย่างเต็มที่ที่จะประจบประแจงคนที่อายุน้อยกว่ามาก ทำให้ทุกคนถึงกับหัวเราะเสียงดังออกมา แน่นอนว่าทัศนคติของเขาทั้งก่อนและหลัง จากที่เขาพบว่าเจอรัลด์แข็งแกร่งแค่ไหนนั้นต่างกันอย่างสิ้นเชิง อาจจะเรียกได้ว่ามันต่างกันถึงหนึ่งส่วนแปดสิบเลยก็ว่าได้! เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจอรัลด์เองก็ได้แต่ส่ายหน้าพร้อมกับยิ้มแห้งสิ่งที่เจอรัลด์ไม่รู้ก็คือหลังจากที่เขาได้ประสบกับอารมณ์อันแปรปรวนในวันนี้ รูเพิร์ทก็เลิกคำนึงถึงศักดิ์ศรี และภาพลักษณ์ของตัวเองอีกต่อไป สิ่งที่เขาอยากทำตอนนี้คือ รู้จักตัวตนของเจอรัลด์ให้มากขึ้นกว่าเดิม และจะมีอะไรที่ดีไปกว่าการได้ประจบประแ
"คุณคลอฟอร์ด นี่คือยาเม็ดเลือดวัว และสมุนไพรที่คุณต้องการครับ!”ไม่นานคนใช้คนหนึ่งก็นำของทั้งหมดมามอบให้เจอรัลด์ด้วยท่าทีที่นอบน้อมเจอรัลด์ตรวจสอบทุกอย่างด้วยความระมัดระวังเหตุผลที่เจอรัลด์วางยารูเพิร์ทไม่ใช่เพราะเขาต้องการทำให้รูเพิร์ทหวาดกลัวเท่านั้นแต่เขาวางยารูเพิร์ทด้วยยาพิษลับชนิดหนึ่งถึงแม้ว่ารูเพิร์ทจะเป็นคนที่โลภมากและกลัวตาย แต่นอกจากยาสมุนไพรเชอริชครึ่งหนึ่งในคิงวัลเลย์แล้ว เขาก็ยังมีประโยชน์ต่อเจอรัลด์ในอีกหลายด้านเจอรัลด์ไม่จำเป็นที่จะต้องกลัวว่ารูเพิร์ทจะกลับคำพูดของเขาในอนาคต ตราบใดที่เขาสามารถใช้ยาพิษลับในการข่มขู่รูเพิร์ทได้หลังจากออกจากคิงวัลเลย์แล้ว เจอรัลด์ยังไม่ได้มุ่งหน้าไปที่บ้านของชายคนนั้นในทันทีตามข้อตกลงของเขากับลีโอ เขาได้เดินทางมาถึงถ้ำที่ลีโอซ่อนตัวอยู่ก่อนหน้านี้เจอรัลด์อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย เมื่อเขาเห็นภาพที่เกิดขึ้นตรงหน้า เมื่อเขาเข้ามาในถ้ำลีโอใช้กองวัชพืชขวางทางเข้าถ้ำเอาไว้ และนั่งนิ่งอยู่ในนั้นโดยไม่ยอมขยับเขยื้อนไปไหน ไม่ต่างอะไรจากเด็กนักเรียนที่ทำผิดและถูกสั่งกักบริเวณ“นายท่าน! คุณกลับมาแล้ว!” ลีโอพูด ในขณะที่เข
จากนั้นเจอรัลด์ก็นั่งฟังเรื่องราวทั้งหมดที่ลีโออธิบายอย่างตั้งใจปรากฏว่าเมื่อครั้งที่ลีโอยังเด็กมาก เขาจำได้ว่าเขาเคยอาศัยอยู่บนเรือรบขนาดใหญ่ เขาจำไม่ได้ว่าตอนนั้นอายุเท่าไหร่ แต่เจอรัลด์เดาว่าเขาน่าจะมีอายุประมาณสามถึงสี่ขวบยิ่งไปกว่านั้น มีคนอีกหลายคนอาศัยอยู่บนเรือรบเหาะได้ลำนั้นด้วย และยังมีเด็ก ๆ มากมายที่มาเล่นกับเขาพวกเขาทั้งหมดถูกพาไปยังสถานที่แห่งหนึ่งที่มีคนดูแลเป็นพิเศษ และลีโอก็เติบโตที่นั่นลีโอได้รับการฝึกฝนมาหลากหลายรูปแบบ และเขาก็ได้มีส่วนร่วมในการต่อสู้หลายครั้งตั้งแต่ยังเป็นเด็กการต่อสู้คือสิ่งเดียวที่เขารู้จักยิ่งไปกว่านั้น ที่แห่งนั่นยังเต็มไปด้วยตำนานอันลึกลับ ซึ่งมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องราวของเทพเจ้าอีกด้วยสถานที่ที่พวกเขาอยู่นั้นมีรูปปั้นหินขนาดใหญ่สองอันตั้งอยู่ มันเป็นรูปปั้นของเทพเจ้า และผู้หญิงในชุดขาวพวกเขาเติบโตขึ้นภายใต้ตำนานแห่งเทพ“นี่นายหมายความว่า นายถูกเรือรบเหาะลำนั้นพาตัวไป? และร่างกายของนายก็ปลี่ยนไปจนกลายเป็นแบบนี้ตอนอยู่ที่นั่นน่ะเหรอ?” เจอรัลด์ถามด้วยความสงสัยเขารู้สึกราวกับว่า เขาเห็นประตูลึกลับที่นำไปสู่ประตูอีกบานหนึ่งที่ซ