“...เธอ...คือโคลอี้อย่างนั้นเหรอ...?” แจสมินเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงระมัดระวังหลังจากที่ฟังว่าเธอสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง และเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง หลังจากที่โดนเพื่อนและครอบครัวของเธอหักหลัง ตอนนี้แจสมินรู้สึกว่าควีนน่านั้นน่าสงสารยิ่งกว่าสิ่งใด“...นั่นไม่สำคัญหรอก... ถึงอย่างไรก็ตาม ขอให้รู้เอาไว้ว่าฉันจะไม่หยุด จนกว่าฉันจะได้ครอบครองเขา และฉันก็จะได้ในสิ่งที่ฉันต้องการ!” ควีนน่าประกาศกร้าว ขณะที่เธอกำมือแน่น“...แต่..เจอรัลด์เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ด้วย...?” แจสมินถามด้วยความสงสัย“เธอก็คงไม่เข้าใจ ถึงฉันจะอธิบายทุกสิ่งทุกอย่างให้เธอฟัง... รู้เอาไว้เถอะ ที่ฉันเล่าเรื่องนี้ให้เธอฟังก็เป็นแค่บทสรุปเท่านั้น เพราะฉันรู้ดีว่าเธอเป็นคนฉลาด! ฉันจะไม่เล่ารายละเอียดทั้งหมดให้เธอฟัง เพื่อให้เธอหาจุดอ่อนของฉันเจอ!” ควีนน่าเยาะเย้ย“...เธอปกป้องตัวเองจากคนรอบตัวเธอแบบนี้เสมอเลยเหรอ...? แล้วเธอเป็นแบบนี้กับเขาด้วยหรือเปล่า...?” แจสมินเอ่ยถาม“ใช่ ฉันเป็น! เป็น...เป็นเหตุผลที่ทำไมเขาถึงเริ่มตีตัวออกห่างจากฉันตั้งแต่แรก! แต่คราวนี้ฉันกำลังจะชนะ... และฉันจะเอาชนะทุกสิ่งทุกอย่าง!” ควีนน่าตอบ พลางสูดห
“ผมไม่มีเหตุผลจะต้องหลอกคุณ! ทั้งหมดที่ผมพูดมาเป็นความจริง! ผมไม่ใช่คนที่คุณตามหาจริง ๆ!” เจอรัลด์พูดพร้อมกับมองตาเธอจากท่าทางของเธอ เขาคงไม่ต้องสงสัยในสิ่งที่เกิดขึ้นอีกแล้ว ว่าคนที่เขาช่วยชีวิตเอาไว้ไม่ใช่ผู้หญิงในชุดขาวแน่นอน ส่วนผู้หญิงในชุดขาวตัวจริงนั้น เธออาจจะยังอยู่ในวังของราชาแห่งวังมหาสมุทรสิ่งที่เพิ่งเปิดเผยนี้ ทำให้เจอรัลด์รู้สึกคงจะดีกว่าถ้าไม่พูดถึงที่อยู่ของซุสว่าอยู่ที่ไหน เขาจะเก็บเรื่องนี้เอาไว้เป็นความลับ จนกว่าเขาจะได้พบผู้หญิงในชุดขาวตัวจริง“ฉันไม่สนใจ! ฉันจะไม่มีวันเชื่อคุณ! ไม่ว่าจะยังไงฉันบอกคุณไปแล้วว่า พรุ่งนี้เราจะแต่งงานกัน! คุณมีคำตอบแล้วหรือยัง?” ควีนน่าถาม ขณะที่แววตาของเธออ่อนลงชั่วขณะ ในตอนที่เธอมองมาที่เขา“การแต่งงานไม่ใช่เกม และระหว่างเราไม่ได้รักกันตั้งแต่แรก... เมื่อลองคิดถึงเรื่องนี้แล้วเราจะแต่งงานกันได้ยังไง?” เจอรัลด์ตอบ พร้อมกับยิ้มออกมาอย่างขมขื่น“แน่นอนว่ามันไม่ใช่เกม เรื่องนั้นฉันเห็นด้วย แต่มันหมายความว่ายังไงที่ว่าระหว่างเราไม่จำเป็นต้องต่อรองจริง ๆ อย่างนั้นเหรอ? เพียงหนึ่งเดียวที่อยู่ในหัวใจของคุณ คือคนที่คุณรักหรือเปล่า?” ควี
แต่ถึงอย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าซุสจะมีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกับเขา อีกทั้งแจสมินก็ยังถูกเธอจับเอาไว้อยู่คาดไม่ถึงว่าเมื่อเขากลับไปถึงคฤหาสน์ที่เกาะมอนท์ฮอล์ม เขาจะได้รับการต้อนรับด้วยสายตาของผู้คนที่ล้อมคฤหาสน์อยู่ทันที ทุกคนต่างสวมเสื้อผ้าที่ดูแปลกตา อีกทั้งยังมีอีกหลายร้อยคนที่ขวางทางเข้าของคฤหาสน์อยู่แต่สิ่งที่ทำให้เจอรัลด์สนใจมากที่สุดคือ บอดี้การ์ดของเขาที่นอนเกลื่อนอยู่บนพื้นหลายคน“นายน้อย! คุณกลับมาสักที!” บอดี้การ์ดของเขาหลายคนตะโกนขึ้น คนที่ยังคงมีสติอยู่ตื่นเต้นเมื่อพวกเขาเห็นเจอรัลด์เมื่อรู้ว่าตอนนี้เขากลับมาแล้ว โจชัวและท่านเฟนเดอร์สันก็เดินเข้ามาหาเขาทันทีเมื่อพวกเขามาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา ไบรสันจึงอธิบายขึ้นทันที “คนพวกนี้ล้วนแต่เป็นคนของพ่อมดศักดิ์สิทธิ์ เจอรัลด์! วันนี้ท่านปรมาจารย์ของพ่อมดศักดิ์สิทธิ์มาพบเธอด้วยตัวเอง!”เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจอรัลด์ก็รู้ได้ในทันทีว่าพวกเขามาที่นี่เพื่ออะไร!“เธอคือเจอรัลด์ใช่ไหม?” หญิงชราเอ่ยถาม ขณะที่เธอก้าวขึ้นมาดูก็รู้ว่าเธอคือปรมาจารย์ของพ่อมดศักดิ์สิทธิ์ ถึงแม้จะอยู่ในวัยแปดสิบปีแล้วก็ตาม แต่ทั้งผิวพรรณและเส้นผมของเธอยังด
ไม่กี่วินาทีก่อนที่เฮนดริกจะทันได้ปล่อยหมัดกระแทกใส่กะโหลกของเจอรัลด์ ที่ตอนนี้จวนเจียนจะตายอยู่แล้ว เสียงตะโกนที่ดังขึ้น ทำให้เขายั้งการโจมตีไว้แค่ครึ่งทางแน่นอนว่าคนที่ตะโกนไม่ใช่ใครอื่นนอกเสียจากเชสเตอร์“คุณย่า ท่านชายรอง! ได้โปรดอย่าฆ่านายน้อยเลยครับ! เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเขาเลย!” เชสเตอร์พูดขึ้น ขณะที่เขาคุกเข่าลง“หลานเรียกเขาว่านายน้อยอย่างนั้นเหรอ? ไร้สาระสิ้นดี! หลานเป็นปรมาจารย์ของพ่อมดศักดิ์สิทธิ์นะ ทำไมหลานถึงเรียกเด็กเหลือขออ่อนหัดคนนี้ว่านายน้อยของหลาน? ถ้าข่าวนี้ถูกแพร่ออกไป ชื่อเสียงอันทรงเกียรติของตระกูลเรา จะต้องถูกหลานทำลายอย่างแน่นอน!” เทียร่าตอบ ขณะที่มุมปากของเธอกระตุกขึ้นเธอเป็นคนหนึ่งที่ให้ความสำคัญกับศักดิ์ศรีเป็นอย่างมาก สำหรับเธอแล้ว ชายที่กำลังใกล้ตายไม่ได้วิเศษวิโสแต่อย่างใด หากต้องรักษาศักดิ์ศรีของพ่อมดศักดิ์สิทธิ์เอาไว้!“ผมตัดสินใจของผมเองว่า ผมจะอยู่เคียงข้างท่านปรมาจารย์! ผมไม่เคยอยากเป็นปรมาจารย์ของพ่อมดศักดิ์สิทธิ์ตั้งแต่แรก! ทุกสิ่งที่ผมเคยต้องการคือการได้ใช้ชีวิตปกติ... นับตั้งแต่ผมได้เริ่มติดตามท่านปรมาจารย์ ผมถึงได้รู้ว่าผมมีประโยชน์กับเข
เสียงร้องตะโกนดังมาจากเจอรัลด์ ที่ในตอนนี้ดวงตาแดงก่ำ เมื่อเขามองเลือดที่ไหลออกมาจากปากของเชสเตอร์ส่วนโจชัวและท่านชายเฟนเดอร์สันนั้นรีบวิ่งเข้ามาทันที เชสเตอร์ที่สั่นสะท้านไปทั้งร่างพูดขึ้นด้วยเสียงขาดห้วง “นะ นายน้อย...มัน...มันเจ็บ...!”เจอรัลด์เอามือปิดศีรษะส่วนที่ได้รับบาดเจ็บเอาไว้ พยายามเค้นเอาพลังของเขาออกมาเพื่อช่วยเขา พลางตะโกนออกมา “นายจะไม่เป็นไร! อยู่กับฉัน!”“มะ มัน...สายเกินไป คะ คุณก็รู้ นายน้อย...ผม...ผมคิดว่าผมได้เจอโลล่าแล้ว...! ผ่านไปตั้งหลายปีแล้วนะ แต่เธอยังดูเหมือนเด็กอายุแปดขวบอยู่เลย... และ...รอยยิ้มของเธอ...เสียงหัวเราะของเธอ...ยังคงน่ารักเหมือนเดิม...!” เชสเตอร์ตอบ เสียงของเขาค่อย ๆ เบาลง เมื่อมีเลือดไหลออกจากปากมากขึ้น“ผม...เห็นแล้ว...เธอพายเรืออยู่... เธอบอกกับผมว่าเราจะ...ไปดูพระอาทิตย์ตกดินด้วยกัน...เรา...ในที่สุดเราก็ได้กลับมาพบกันอีกครั้ง...ดีจังเลยนะ...!” เชสเตอร์ที่จวนจะสิ้นใจพูดขึ้นอีก ร่างที่สั่นสะท้านของเขาค่อย ๆ อ่อนแรงลงเรื่อย ๆ...“ฉัน...คิดถึงเธอมาก...โลล่า...”นั่นคือคำพูดสุดท้ายที่เชสเตอร์พูดออกมา ขณะที่มือของเขาหมดแรงลงอย่างช้า ๆ“เช
หลังจากคำพูดนั้น เฮนดริกจึงออกคำสั่งให้คุมตัวเจอรัลด์ไว้ไม่นานหลังจากนั้น เจอรัลด์ก็พบว่าตัวอยู่ในห้องลับกับเฮนดริก“บอกฉันมาเจอรัลด์...นายรู้วิชาลับของการถอนคาถาโบราณไหม...?” เฮนดริกถามอย่างเย็นชา“วิชาลับอย่างนั้นเหรอ? แล้วทำไมผมถึงจะต้องรู้เรื่องแบบนี้! เพราะการร่ายคาถาแบบนี้จะสอนให้เฉพาะผู้ที่อยู่ในพ่อมดศักดิ์สิทธิ์เท่านั้นไม่ใช่เหรอ?” เจอรัลด์ตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก ขณะที่เขาหันไปมองเฮนดริก“แกเลิกเสแสร้งต่อหน้าฉันสักทีเจ้าเด็กนี่! ฉันยอมรับว่า ฉันเคยแอบร่ายคาถาโบราณใส่ร่างของเชสเตอร์เมื่อนานมาแล้ว... คาถานั้นทำลายหัวใจคนโดยเฉพาะ ทำให้นิสัยของพวกเขาเปลี่ยนไป เป็นคนขาดสติและสุดโต่งกว่าเดิม หลังจากผ่านไปได้สักระยะหนึ่ง บุคคลดังกล่าวจะเสียชีวิตลงโดยไม่ทราบสาเหตุในที่สุด! ฉันโชคดีที่ค้นพบการเสกคาถาโบราณนี้แกรู้ไหม? แต่ก่อนหน้านี้ เมื่อฉันได้พบกับเชสเตอร์อีกครั้ง คาถาที่ฉันเสกใส่เขาเอาไว้เหมือนจะถูกถอนออก! คิดไม่ถึงว่าเขารู้สึกตัวแล้ว ฉันดีใจมากที่ยายแก่นั่นยังคงฆ่าเขาด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว! ไม่อย่างนั้น แผนการทุกอย่างของฉันก็คงจะสูญเปล่า!” เฮนดิรกพูดขึ้นเสียงกร้าว ขณะที่เขามองเจ
ในตอนนั้นเอง เพราะกลัวว่าผู้คนจะพยายามให้ความช่วยเหลือเจอรัลด์ องครักษ์ทั้งสองคนซึ่งได้รับมอบหมายให้เฝ้าดูเจอรัลด์เอาไว้ จึงรีบไล่ใครก็ตามที่เลือกอยู่ที่นี่ต่อออกไปด้วยเหตุนี้จึงมีเพียงความเงียบเท่านั้นที่ยังคงหลงเหลืออยู่ ยามเมื่อเจอรัลด์เงยหน้าขึ้นมองดวงจันทร์บนท้องฟ้ายามค่ำคืนตลอดทั้งบ่ายที่ผ่านมา เจอรัลด์ยังคงหมกมุ่นอยู่กับการคิดหาวิธีที่จะทำลายผลึกได้ ถึงอย่างไรก็ตาม เวลาไม่เพียงเดินต่อไปเท่านั้น แต่เจอรัลด์ยังได้เข้าใจอะไรบางอย่างจากการตายของเชสเตอร์อีกด้วยดังนั้นเขาจึงไม่ยอมให้ใครก็ตามที่อยู่ใกล้ตัวเขาได้รับอันตราย หรือตายเพราะเขาอีก!เมื่อคิดถึงเรื่องนั้น ในที่สุดเขาก็สามารถหาวิธีทำลายผนึกของเขาได้ย้อนกลับไปเมื่อครั้งแรกที่เขาได้พบกับเทพเจ้า เจอรัลด์ได้เจอเข้ากับจี้หยก ที่ผนึกความทรงจำมากมายเอาไว้ในใจของเขาแม้ว่าในตอนนี้เขาจะมีความทรงจำเรื่องการเรียนรู้วิชาใหม่ ๆ หลายอย่าง ทั้งที่ก่อนหน้านี้พยายามใช้วิชาเหล่านั้นด้วยตัวเอง แต่เจอรัลด์รู้ดีว่าเขาได้ฝึกฝนวิชาเหล่านั้นได้เพียงเศษเสี้ยวเท่านั้นเองคาดไม่ถึงว่า ขณะที่กำลังคิดหาวิธีทำลายผนึกพลังก่อนหน้านี้ เจอรัลด์ก็นึกถึ
วิชาชั่วร้ายนี้รู้จักกันในนามวิชากลืนกินดวงวิญญาณ เพราะการใช้วิชานี้ เจอรัลด์จึงดูดพลังวิญญาณของเหยื่อได้อย่างรวดเร็ว แล้วเปลี่ยนพลังวิญญาณให้กลายเป็นของเขา แน่นอนว่านี่หมายความว่า ยิ่งเขาดูดกลืนพลังวิญญาณมากเท่าไร เขาก็ยิ่งแข็งแกร่งและทรงพลังมากขึ้นเท่านั้นไม่มีองครักษ์คนใดคาดคิดว่า เจอรัลด์จะใช้วิชาชั่วร้ายเช่นนี้ แต่มันก็สายเกินไปเสียแล้วที่พวกเขาจะหนีเอาตัวรอดไปได้ ด้วยวิชาเดียวกันนี้ เจอรัลด์จึงเปลี่ยนมาดูดพลังวิญญาณของชายที่เหลืออีกหกคนอย่างรวดเร็ว ทำให้พวกเขากลายเป็นเพียงเถ้าธุลีหลังจากที่ดูดกลืนพลังวิญญาณเสร็จสิ้นแล้ว ความโหดเหี้ยมก็ฉายแววออกมาจากดวงตาของเจอรัลด์ขณะที่เขาจ้องมองออกไปไกลถึงตอนนี้เขาจะฟื้นฟูพลังได้ประมาณสามสิบเปอร์เซ็นต์แล้วก็ตาม แต่เจอรัลด์ก็รู้ดีว่าแม้พลังจะถึงจุดสูงสุด แต่เขาก็ยังไม่อาจเทียบเคียงกับควีนน่าได้อย่างแน่นอนเพราะเหตุนี้ เขาจึงรู้ว่าเขาต้องอยู่ให้ห่างจากควีนน่าที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะสิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้คือ เขายังคงต้องค้นหาที่อยู่ที่แท้จริงของผู้หญิงในชุดขาวถึงอย่างนั้น เจอรัลด์ก็มั่นใจว่าคงไม่ง่ายขนาดนั้น เพราะควีนน่ามีพลังวิเศษหล