บทที่ 12 กระชากความสัมพันธ์กับบ้านใหญ่

บทที่ 12 กระชากความสัมพันธ์กับบ้านใหญ่

เมื่อรู้แน่ชัดแล้วว่ามีคนมาเรียกตัวเอง ลุ่ยฉีก็เดินตรงไปที่ประตูรั้วบ้าน ยังคงมีเสียงทุบประตู และร้องเรียกเสียงดัง

"สะใภ้สี่เปิดประตู!! "

รุ่ยฉีเดินไปเปิดประตูออกแล้วยืนประจันหน้ากับคนที่มาเรียก รุ่ยฉีกวาดสายตาดูว่ามีใครมาบ้าง หึ! แทบยกกันมาทั้งบ้าน สะใภ้ใหญ่ สะใภ้รอง สะใภ้สาม และสะใภ้ห้า ที่สำคัญ แม่ผัวฉันมาด้วย!!

"มีอะไรกับฉันถึงได้เรียกเสียงดังขนาดนี้" รุ่ยฉีถามออกไปโดยไม่ได้ระบุว่าถามใคร

"แม่มาด้วย ทำไมสะใภ้สี่ไม่เชิญเข้าไปนั่งในบ้าน"

รุ่ยฉีไม่ตอบอะไรแค่เปิดประตูให้กว้างแล้วหันไปหาแม่สามี

"แม่เข้าบ้านก่อน"

พวกบรรดาสะใภ้ยังคงมองดูรุ่ยฉี ปากก็ว่ากระแหนะกระแหน แต่รุ่ยฉีก็เดินพาแม่สามีเข้าไปนั่งตรงโต๊ะข้าง ๆ แปลงดอกไม้ ให้รู้ว่าฉันต้อนรับแค่ตรงนี้ อย่าได้คิดจะเข้าไปในตัวบ้านฉัน จะไม่เรียกแม่สามีเข้ามาก็ไม่ได้ ยังรับเงินลูกเขาทุกเดือน ถือว่าให้เกียรติแม่เขาหน่อย ยังไงก็ย่าของเด็ก ๆ พอแม่สามีเดินเข้ามาบรรดานางสนม... เฮ้ยไม่ใช่! บรรดาสะใภ้ทั้งหลายก็เดินตามมาเป็นพรวน รุ่ยฉีเปิดประตูรั้วทิ้งไว้แบบนั้น อาจเพราะเสียงเรียกดังหรือยังไงเลยทำให้เด็ก ๆ กลับมาบ้านพอดี มาบอกสวัสดีบรรดาป้าสะใภ้ อาสะใภ้ และย่าเสร็จ รุ่ยฉีเลยบอกให้หัวหน้าแก๊งพาน้อง ๆ ไปเอาน้ำมาต้อนรับแขก

"แม่มาหาฉันมีอะไรกับฉันหรือเปล่า" รุ่ยฉีไม่อยากเสียเวลาถามตรง ๆ นี่แหละ

"สะใภ้สี่ เธอได้ข่าวเจ้าสี่บ้างไหม" แม่สามีถามออกมา

"ฉันจะไปได้ข่าวได้ยังไง ส่วนมากเขาก็ส่งจดหมายหรือติดต่อมาที่บ้านใหญ่ไม่ใช่หรอ หรือว่ามีข่าวเขา" รุ่ยฉีพูดออกไปและย้อนถาม

"เธอเคยรู้อะไรบ้าง วัน ๆ เข้าไปแต่อำเภอ รู้ไหมว่าชาวบ้านเขาลือเกี่ยวกับเธอว่าอะไรบ้าง" แม่สามียังคงพูดต่อ

"ดีแต่ผลาญเงินน้องสี่" สะใภ้ใหญ่

"น่าสงสารน้องสี่จริง ๆ ที่มีเมียแบบนี้" สะใภ้รอง

รุ่ยฉีได้ยินก็หันขวับไปจ้องมองทั้งสองสะใภ้ แม่สามีพูด รุ่ยฉีพอจะเงียบให้ได้ แต่บรรดาสะใภ้ทั้งหลายนี่ อย่าฝันว่ารุ่ยฉีจะยอม

"ฉันไปทำธุระ แต่ไอ้ข่าวลือที่ว่า ฉันได้ยินและรู้ด้วยว่ามันมาจากที่ไหน! " รุ่ยฉีตอบแม่สามีและหันมองบรรดาสะใภ้ทั้งหลายด้วยให้รู้กันไปเลย

"รู้ไหมว่าทำให้บ้านใหญ่เสียหาย คนเอาไปพูดว่าเมียเจ้าสี่ใช้ชีวิตไม่เป็น วัน ๆ มีแต่แต่งตัวไปเที่ยวในเมือง ปล่อยลูกให้บ้านใหญ่เลี้ยง" 

"ฉันอยากรู้จัง ใครมันช่างรู้ดีกว่าตัวฉัน" รุ่ยฉีพูดออกมาอย่างเหลืออด

"แม่พูดไปเลย สะใภ้สี่จะได้ไม่ทำตัวเป็นคุณนายคอยแต่จะใช้เงินน้องสี่ ไม่รู้จักเห็นอกเห็นใจน้องสี่บ้างเลย"

"สะใภ้สี่ ที่แต่ก่อนฉันไม่พูดไม่ห้าม ฉันคิดว่านานไปเธอจะคิดได้ แต่นี่อะไร ยิ่งนานไปยิ่งล้างยิ่งผลาญ ไม่เคยทำตัวให้มีประโยชน์ ต่อไปเงินเดือนเจ้าสี่ ฉันจะเป็นคนเก็บไว้ให้ลูกชายฉัน ฉันจะไม่มีวันยอมให้เธอเอาไปปรนเปรอผู้ชายหรอก! "

"แม่! ที่จะมาพูดนี่ คือ จะพยายามยัดเยียดให้ฉันมีชู้ให้ได้จริง ๆ ใช่ไหม! " ไม่ทนมันแล้วกับบ้านนี้

"ฉันถามหน่อยเถอะ ไม่รู้จริง ๆ เหรอว่าใครปล่อยข่าวลือทำฉันเสียหาย แม่เห็นบรรดาคนที่ตามแม่มาไหม! นั่นแหละที่เอาไปพูดให้ฉันเสีย ๆ หาย ๆ บ้านก็แยกแล้ว หนังสือตัดขาดก็มีแล้ว ยังจะมายุ่งอะไรกับบ้านฉันอีก! "

"หนอย!! นังสะใภ้สี่!! อย่ามากล่าวหาพวกฉันนะ แม่ก็รู้พวกฉันไม่ยุ่งเรื่องแบบนี้"

"ถ้าว่างมากนะ หัดเอาเวลาไปดูแลสามีและลูกนะ ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของฉัน" รุ่ยฉีชี้หน้าบรรดาสะใภ้ทีละคน

"สะใภ้สี่ ฉันมาพูดเรื่องนี้วันนี้ก็เพื่อลูกชายฉัน เพื่อตระกูลของฉัน รู้ไหม ฉันกับตาเฒ่าไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้ว อับอายขายขี้หน้า ลูกชายไปทำงานรับใช้ชาติอย่างยากลำบากเพื่อหาเงินมาเลี้ยงครอบครัว แต่เมียกลับเอาเงินมาล้างมาผลาญปรนเปรอผู้ชายอื่น! "

"แม่! ถ้าพูดอะไรออกมาดีไม่ได้ แม่ควรเงียบปากนะ หรืออีคำว่าชู้ที่พยายามยัดเยียดให้ฉันเนี่ย! มันเริ่มมาจากแม่! ไม่ใช่บรรดาสะใภ้! " 

"หนอย! นังสะใภ้สี่ ฉันมาบอกด้วยความหวังดี จะได้ไม่ต้องรอเงินจากลูกชายฉัน แต่ดูเธอทำตัวสิ! ฉันจะคอยดูว่าถ้าไม่ได้เงินจากลูกชายฉันจะเป็นยังไง"

"หวังดีกันตายแหละ แทบยกมาทั้งบ้าน เอาคำว่าชู้มายัดเยียดให้ฉัน สอนลูกฉันในทางผิด ๆ เก็บคำหวังดีพวกนี้ไปสอนลูกหลานบ้านใหญ่เถอะ อย่าเอาคำพวกนี้มาพูดกับฉันมาสอนลูกฉัน! "

โคลม! เพล้ง!

"ไม่ต้องกินมันแล้ว! "

เสียงกระบอกน้ำและแก้วน้ำที่เด็ก ๆ ถือมาหล่นเสียงดัง… ไม่ใช่หล่นโดยไม่ตั้งใจ แต่เป็นหัวหน้าแก๊งโยนขวดน้ำมาข้างหน้าระหว่างรุ่ยฉีกับบรรดาคนบ้านใหญ่ ตามด้วยแก้วน้ำที่ตัวแทนหมู่บ้านโยนตามมา ส่วนสมุนตัวน้อยวิ่งมากอดขารุ่ยฉีไว้ ตอนนี้แบ่งเป็นสองฝ่ายโดยมีแก้วน้ำกับขวดน้ำเป็นตัวกั้นระหว่างสองฝ่าย

"สันดานไพร่! ต่ำสถุล! โยนมาได้ยังไง แบบนี้แม่แกไม่สั่งสอนหรือไง ขนาดตัวเท่านี้ยังกล้า โตขึ้นจะไปทำอะไร เป็นนักเลงหรือไงฮะ! "

เพียะ! เพียะ!

จบประโยคของสะใภ้ใหญ่ รุ่ยฉีก็เดินหน้าตบปากไปสองที กำลังจะยกมือตบครั้งที่สามเหมือนสะใภ้ใหญ่รู้ตัวรีบหลบไปอยู่หลังแม่สามี

"นังสะใภ้สี่! "

"อย่ามาพูดกับฉันและลูกฉันแบบนี้อีก ถ้าได้ยินอีก สัญญาเลยจะเอาให้เลือดกบปากแน่! " รุ่ยฉีจะไม่ทน

ทุกคนเริ่มเงียบกันหมด พอรู้ว่ารุ่ยฉีเอาจริงก็เริ่มจะเงียบ คิดว่าพวกเยอะกว่ารุ่ยฉีจะกลัวเหรอ

"ถ้ามาเพื่อพูดอะไรแย่ ๆ ก็กลับกันไปเถอะ อย่ามายุ่งกับพวกเราอีก" รุ่ยฉีบอกออกไป

"ดีจริง ๆ ! เนรคุณ! ขนาดฉันเป็นแม่ผัว ยังกล้าไล่ฉัน! "

"อย่าว่าแต่แม่ผัวเลย พ่อผัวมาฉันก็เป็นแบบนี้ อันไหนฉันไม่ผิดอย่ายัดเยียดให้ฉัน ฉันพูดดี ต้อนรับดี แต่ดูแม่พูดแต่ละคำออกมา ฉันถามจริง ๆ เถอะ แม่คิดว่าเงินลูกชายแม่ส่งมาให้ฉัน 50 หยวนมันจะพอไหม ลูกฉันกำลังโต ค่าใช้จ่ายอีกตั้งเยอะ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าพ่อเด็ก ๆ ส่งมามากกว่า 50 หยวน ฉันแค่ไม่อยากพูด! "

"ฉันจะให้เจ้าสี่กลับมาหย่า อยู่กับแก ลูกฉันไม่เคยได้กลับมาหาครอบครัวเลย แกมันนังเนรคุณ คบชู้ เวรกรรมของเจ้าสี่จริง ๆ "

"ถ้ายังไม่หยุดกล่าวหาฉัน อย่าหาว่าฉันร้ายนะ" รุ่ยฉีชี้หน้าแม่สามี

"สะใภ้สามเข้าไปอำเภอ โทรเลขไปบอกเจ้าสี่กลับมาหย่า! บอกไปฉันสั่ง! "

"เชิญ" รุ่ยฉีบอก 

"แม่ ถ้าน้องสี่หย่า บ้านหลังนี้เก็บไว้ด้วยนะ"

"สะใภ้รอง อยากเลือดกบปากไหม! บ้านฉัน ใครก็อย่าคิดว่าจะได้! "

"ฉันรอเจ้าสี่กลับมาจัดการแก! " ก่อนกลับยังมีการอาฆาตด้วยนะ 

"ฉันจะรอ" รุ่ยฉีตอบกลับแบบไม่สะทกสะท้านอะไร

หลังจากบ้านใหญ่กลับไปแล้ว รุ่ยฉีก็ยืนมองชะตากรรมของกระบอกน้ำและแก้วน้ำที่มันนอนแอ้งแม้งอยู่ตรงพื้น โดยมีสมุนตัวน้อยยังคงกอดขาอยู่ พอตั้งสติได้รุ่ยฉีเลยมองดูเด็ก ๆ มิน่าล่ะ ชะตากรรมของแต่ละคนถึงมีแนวโน้มไปในทางที่ไม่ดีกันหมด แค่บ้านใหญ่บ้านเดียวก็แทบฝั่งความคิดไม่ดีให้เด็ก ๆ แล้ว 

"แม่จ๋า... พ่อจะกลับมาหย่ากับแม่ตามที่ย่าสั่งไหม" ตัวแทนหมู่บ้านเริ่มถามด้วยเสียงสั่น

"ถ้าพ่อจะเชื่อแต่บ้านใหญ่ก็หย่าไปเถอะแม่ ฉันจะไปทำงานหาเลี้ยงแม่เอง! " โอ๊ยพ่อหัวหน้าแก๊ง มาหอมหัวที 5 ขวบจะหาเลี้ยงแม่แล้ว 

"แม่~แม่~หย่าคืออะไร"

"..." รุ่ยฉี ซีฮัน ซิงอี

"หย่าก็คือ พ่อกับแม่จะไม่ได้อยู่ด้วยกันไงล่ะ" ตัวแทนหมู่บ้านรีบบอกน้องชายสุดที่รัก

"ตอนนี้ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน" สมุนตัวน้อยถามกลับพร้อมกับยืนเกาหัวแกรก ๆ ไปด้วยความสงสัย หรือเพราะคันหัวที่เกิดจากเหายังไม่แน่ใจ

"เฮ้อ... ฉันละเบื่อพวกผู้ชาย เข้าใจอะไรยาก"

จ้าแม่ตัวแทนหมู่บ้านผู้เข้าใจอะไรง่าย... แต่ส่วนมากเข้าใจผิด ๆ และเข้าใจแค่ครึ่ง ๆ กลาง ๆ

"หย่าก็คือ การตัดขาดความสัมพันธ์ของสามีและภรรยา ไม่ได้อาศัยด้วยกันอีก ไม่ได้เป็นครอบครัวเดียวกันอีก บางคนมีการตกลงกันเกี่ยวกับทรัพย์สินและเงิน อาจจะให้ใครหรือไม่ต้องให้ หรืออาจแบ่งกันตามแต่จะตกลงกัน ต่อไปใครจะมีสามีหรือมีภรรยาใหม่ก็ได้"

รุ่ยฉีพยายามอธิบายให้เด็ก ๆ เข้าใจ แต่อาจเพราะเขายังเด็กเลยอาจทำให้เข้าใจได้ไม่ทั้งหมด ที่ต้องบอกเรื่องทรัพย์สินเงินทองด้วยก็เพราะบ้านใหญ่ที่มาพูดจะยึดบ้านหลังนี้ให้เด็ก ๆ ได้ยิน รุ่ยฉีต้องเอาเรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ มาบอกให้เด็กได้รู้บ้างไม่มากก็น้อย ยังดีกว่าไม่รู้อะไรเลย

"มันค่อนข้างเข้าใจได้ยากในความสัมพันธ์ แต่ถ้าสงสัยตรงไหนให้มาถามเลยแล้วกัน" รุ่ยฉีคิดว่าอยากรู้อะไรให้ถาม แบบนี้มันน่าจะง่ายกว่า

"แล้วเราจะไปอยู่ไหนละแม่ ถ้าพ่อเขาจะเอาบ้าน" ซิงอีผู้เริ่มฟุ้งซ่านเกี่ยวกับเรื่องนี้

"ใจเย็น ๆ ทุกคน เรื่องมันยังไม่เกิด มันอาจไม่เป็นแบบนั้นก็ได้" รุ่ยฉีปลอบใจซิงอี

"อย่าเพิ่งไปคิด รอพ่อเรากลับมาก่อน ถ้าพ่อกับแม่ต้องหย่ากันจริง ๆ ทุกคนก็ต้องตัดสินใจว่าจะอยู่กับพ่อหรืออยู่กับแม่"

"จะถามจะคิดทำไมให้ยาก ทุกวันนี้ฉันก็อยู่แต่กับแม่" หัวหน้าแก๊งมาแรงเว้ย!

"ใช่ ๆ ฉันเห็นด้วยกับพี่ใหญ่" ซิงอีพูดสนับสนุน

"แม่ดีที่สุด~ แต่ตอนนี้ฉันหิวแล้ว~ " ตอนแรกก็มาดีละพ่อสมุนตัวน้อย มาสะดุดตรงหิวเนี่ยแหละ

"งั้นไปเตรียมตัวกินเกี๊ยวกัน"

สรุปวุ้นก็อดไม่ต้องทำ กินแค่เกี๊ยวพอ เจอบ้านใหญ่เข้าไปไม่ได้ทำตามแผนเลย แต่อยากจะบอกว่ารุ่ยฉีคนนี้ได้ตบปากพี่สะใภ้ใหญ่อย่างที่ตั้งใจแต่แรกแล้วนะ... สบายใจได้ตบปากคน~

..............................................

รี้ด : ไรท์ทำไมฉากกับบ้านใหญ่น้อยจัง... น่าจะตบเรียงตัวทุกคนยังไม่สะใจเลย

ไรท์ : เนี่ยก็เหนื่อยมากเลยนะรี้ด... ไรท์สวมบทรุ่ยฉีไปตบสะใภ้ใหญ่แทนทุกคนเลยนะ!!

รี้ด : ......

ไรท์ : ตบวันละนิดจิตแจ่มใส~

รี้ด : ……