ตอนที่ 8

ชิ้ง!...ก๊า...กา...!

เงียบกริบไปทั้งฮอลล์ ชวนให้เจ้าของคติพจน์นึกสงสัยแกมปลื้มปริ่ม ไม่เลวแฮะ การแนะนำตัวของเธอมันมีอานุภาพถึงกับสะกดคนทั้งฮอลล์ได้ขนาดนี้เลยหรือเนี่ย สาวน้อยยืดอกยิ้มอย่างภาคภูมิด้วยความมั่นหน้าโดยไม่ได้เอะใจใดๆ แม้แต่น้อยนิด จนกระทั่งนาทีต่อมาเสียงหัวเราะครืนก็ดังขึ้นทั่วทั้งฮอลล์ หญิงสาวหน้าเสียหันไปสบตาชายหนุ่มหน้าเวทีที่ทำหน้าปูเลี่ยนๆ คล้ายกับกำลังกลั้นหัวเราะอย่างสุดกำลัง

อะไรวะ เธอพูดอะไรผิดตรงไหนนี่?

“น้องแพนด้าเล่นมุกหรือเปล่าคะเนี่ย” พิธีกรสาวเอ่ยขึ้นอย่างไม่แน่ใจ “ต้องพูดว่าความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น หรือเปล่าคะ ไม่ใช่ความพยายามอยู่ที่ไหน ความพยายามก็อยู่ที่นั่น”

ตึ้ง! หมดกันไอ้แพนด้า อุตส่าห์ซ้อมแนะนำตัวมาดิบดีเจอ ‘ผู้’ จ้องหน่อยเดียว ดันประหม่าจนพูดผิด หมดกันแผนสร้างความประทับใจแรกพบของฉัน หน้าแหกตั้งแต่เพิ่งเริ่มเสียแล้วหรือเนี่ย

พริตตีสาวยิ้มค้าง หนังหน้าร้าว แว่วได้ยินเสียงไก่กุ๊กๆ ที่เธอปล่อยกลางเวทีเต็มๆ ดังก้องในหู

เพราะตาลุงนั่นแท้ๆ มาทำเธอประหม่าจนเสียสมาธิพูดผิดพูดถูก โอ๊ย...คะนงคะแนนฉันหายวับหมดแหงเลย

เอาวะ มาถึงขั้นนี้แล้วเป็นไงเป็นกัน

“อ๋อ...เปล่าค่ะ ไม่ใช่มุก แพนตั้งใจพูดอย่างนั้นค่ะ เพราะถ้าเราเอาแต่พูดว่าจะพยายามๆ แต่เราไม่ได้ลงมือทำอย่างจริงจังและตั้งใจ ความสำเร็จจะมาได้ยังไงล่ะคะ จริงไหม ฉะนั้นถ้าทุกคนอยากประสบความสำเร็จละก็ แค่พูดว่าจะพยายามอย่างเดียวไม่พอ แต่ต้องลงมือทำอย่างสุดกำลังด้วยค่ะจึงจะสำเร็จ” ไงล่ะ คำตอบนางง๊ามนางงามของเธอ ตอบเองยังงงเอง ดูเถอะ ขนาดพิธีกรยังอ้าปากค้าง ทึ่งในความสามารถ

มันใช่เหรอแก๊?...แง้!...ใครก็ได้เอาเธอลงไปจากตรงนี้ที มุดพื้นเวทีหนีตอนนี้เลยได้ไหม...

“เอิ่ม...ขอเสียงปรบมือให้แก่สาวน้อยคิดบวกของเรา...น้องแพนด้าด้วยค่ะ” พิธีกรสาวที่สติเพิ่งมาเพราะอึ้งกับคำแถ เอ๊ย! คำตอบของผู้เข้าประกวดสาวไม่หาย รีบแก้ไขสถานการณ์เฉพาะหน้า 

ภีรดาโปรยยิ้มหวานข่มอาการอายจนหน้าสั่นของตนอย่างมิดชิด ก่อนยกมือไหว้คณะกรรมการและผู้ชมอีกครั้งแล้วเดินอย่างสง่างามลงเวทีไป

“หูย พริตตีค่ายนายไม่เลวนี่หว่า” ตติยะหันไปกระเซ้าเพื่อนรักขำๆ “ฮาดี แถมมีไหวพริบเริด ทีแรกฉันก็นึกว่ามีดีแค่หน้าตากับโนตมอย่างเดียวเสียอีก”

ดวงตาคมกริบทอประกายวาววับจับจ้องดวงหน้าสวยโฉบเฉี่ยวมีสไตล์ของคนบนเวทีอย่างไม่วางตาจนกระทั่งเธอเดินสะบัดบั้นท้ายกระชากใจหายลับไปหลังเวที แม้จะพยายามแล้วแต่เขาก็เกือบหลุดขำคนตรงหน้าอยู่เหมือนกัน

ยายแพนด้าจอมโก๊ะเอ๊ย แถจนสีข้างถลอกปอกเปิกหมดแล้วมั้งนั่น...แต่อีกใจก็อดทึ่งไม่ได้ ดูเหมือนว่าเขาจะประเมินค่าแม่สาวน้อยมัธยมนั่นต่ำเกินไปหมด ทั้งรูปร่าง หน้าตา หรือแม้แต่อายุ!

เห็นหน้าอ่อนแบบนั้น ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า เด็กน้อยนั่นอายุ 23 ปีแล้ว? 

รวินรุตม์ไม่ปฏิเสธหรอกว่าคนบนเวทีนั้นแต่งตัวออกมาแล้วสวยเกินคาด แต่เขาไม่คิดเลยว่าเด็กกะโปโลคนนั้นจะซุกซ่อนรูปสุวรรณไว้ชั้นในจนมิดชิดได้ขนาดนั้น โดยเฉพาะหน้าอกหน้าใจที่ดูเหมือนเธอจะมีเหลือเฟือ จนเขาแอบเห็นหนุ่มๆ หลายคนถึงกับน้ำลายหก

ไม่เลวแฮะ...ผ่านผู้หญิงมาก็ไม่น้อย แต่เขาเพิ่งเคยรู้สึกถูกแรงดึงดูดมหาศาลจากเด็กน้อย ไม่ใช่สิ ต้องเรียกว่าสาวน้อยตรงหน้าแบบนี้เป็นครั้งแรก จนมีบางแวบที่เขานึกอยากลอง...กินเด็ก...ขึ้นมา!

 “ไง! มองตาค้างเลยนะ เด็กในสังกัดคนนี้ให้สักกี่คะแนนดีครับคุณกรรมการ” ตติยะแกล้งแหย่เพื่อนรัก “อย่าลำเอียงล่ะ เดี๋ยวสาวๆ คนอื่นจะน้อยใจนะครับพี่ราล์ฟ”

“ยุ่งน่า แจกคะแนนของนายไปเถอะ” สะบัดเสียงขุ่นใส่อย่างไม่สบอารมณ์

“บร๊ะ เคืองอะไรวะ เด็กนายนี่ฉันยุ่งไม่ได้เลยใช่ไหม”

“เออ! ห้ามยุ่ง”

การที่อีกฝ่ายไม่มีปฏิเสธนั่นทำเอาเพลย์บอยตัวพ่อถึงกับทำตาปริบๆ อะไรของมันวะ? มีหวงก้างเด็กในสังกัดซะด้วยแฮะ

ด้วยความหมั่นไส้ หลังจากลงคะแนนให้ผู้เข้าประกวดคนล่าสุดที่เขาแอบเทคะแนนใจให้เต็มสิบทุกช่องเสร็จ ตติยะจึงแอบเหลือบมองใบลงคะแนนของเพื่อนรักโดยไม่ให้รู้ตัว แล้วเขาก็ต้องเบิกตาค้าง