ตอนที่ 48

“อืม ผู้หญิงส่วนใหญ่ก็น่าจะชอบนะ ว่าแต่แกเรียกฉันมาเพื่อถามเรื่องนี้เนี่ยนะ” เจ้าของโรงแรมหนุ่มเกาศีรษะกับความเกรียนของคนตรงหน้า งานเขาท่วมหัวแต่ยังต้องปลีกตัวมาหามันเพื่อตอบคำถามไร้สาระนี่

“ถ้าชอบแล้วทำไมถึง...” ชายหนุ่มพูดแค่นั้น แล้วคิ้วเข้มก็ขมวดราวกำลังครุ่นคิดหนัก แต่คนรอฟังเตรียมโวยใส่

“ทำไมถึง...อะไรของนายวะ”

“ช่างเหอะ!”

อ้าว...ไอ้นี่อยู่ดีๆ ก็ตัดบทดื้อๆ ซะอย่างนั้น

“นี่ฉันบ้าหรือแกเมาวะ ไอ้ราล์ฟ ไหน...ไปโดนผู้หญิงที่ไหนเทมา หืม? บอกพี่มาซิไอ้น้อง”

รวินรุตม์ไม่ตอบแต่กลับยกแก้ววิสกีรสนุ่มเทลงคอรวดเดียวหมดแทน เพื่อไล่ใบหน้าของใครคนหนึ่งออกไปจากสมอง

ตติยะได้แต่ส่ายหน้าอย่างนึกรู้

“แกยังไม่ลืมผู้หญิงคนนั้นอีกเหรอ”

คนถูกถามแค่นยิ้มเยาะ แววตาเย็นชาร้าวลึกกับแผลในวันเก่าที่ส่งผลให้ชีวิตเขาบิดเบี้ยวผิดรูปเพราะผู้หญิงเพียงคนเดียว

“อยากลืม...”

“ยากตรงไหน...ก็ลืมสิ หรือไม่ก็หาใครสักคนมาช่วยทำให้ลืมซะก็สิ้นเรื่อง...”

แวบหนึ่ง สมองของรวินรุตม์ก็ไพล่คิดไปถึงดวงหน้าอ่อนใสของใครคนหนึ่งทาบซ้อนขึ้นมาลางๆ

“ยากตรงที่...คนคนนั้นเขาไม่ยอมให้ความร่วมมือน่ะสิ”

“คนคนนั้น ใครวะ...”

ยังไม่ทันจะรีดคำตอบไ