เช้าวันรุ่งขึ้นลี่ถิงที่วันนี้ตื่นเช้ากว่าปกติ นางตรงเข้าครัวเพื่อทำอาหารเพราะวันนี้สหายของสามีจะมากินมื้อเช้าที่บ้านของนาง ความสามารถในการกินอาหารของพวกผู้ชายนั้นช่างน่ากลัวนัก หากนางทำน้อยไปก็กลัวว่าพวกเขาจะกินไม่อิ่ม วันนี้นางจึงตั้งใจจะทำให้มากหน่อย และทำเผื่อเอาไว้สำหรับกินมื้อกลางวันตอนเข้าเมืองอีกด้วย สามีของนางเองก็ตื่นแต่เช้าด้วยเช่นกัน เฉิงคุณออกไปตักน้ำมาใส่ถังไม้ที่เขาวางเอาไว้บริเวณแปลงผักจนเต็มน้องชายทั้งสองตื่นขึ้นมาในเวลาปกติพวกเขารีบล้างหน้าบ้วนปาก หลังจากนั้นก็ไปที่แปลงผัก รดน้ำถอนหญ้าออกจากแปลงผักจนเสร็จ หลังจากนั้นก็ไปล้างมือและเตรียมกินมื้อเช้า ปลายยามเหม่าเซียวอี้ก็มาถึงบ้านตามเวลานัดหมายที่ได้บอกเอาไว้ สำหรับเซียวอี้แล้วการที่สหายมีโชคดี ได้แต่งเมียที่ดีเข้าบ้านเหมือนตัวเขาเองที่เป็นสหายก็พลอยได้รับโชคดีนั้นไปด้วยเมื่อวานหลังจากเขากลับไปพร้อมกับหมูครึ่งตัวและปลาตากแห้ง น้อง ๆ ของเขาดีใจจนน้ำตาจะไหลเพราะเขาบอกว่าหมูจะไม่นำไปขายเพราะเฉิงคุณแบ่งให้เขาเอากลับมากินที่บ้าน และยังมีปลาแดดเดียวที่อร่อยมาก หลังจากที่ท่านแม่ทอดจนสุกเหลืองสวยแล้ว เพียงแค่เห็นก็ทำให้คนน้
หลังจากส่งเซียวอี้ถึงบ้านทันทีที่ขนของที่ซื้อมาลงเกวียนหมด ต้าหวังก็รีบออกตัวลากเกวียนเดินกลับบ้านทันที ในใจต้าหวังยังคิดว่า มนุษย์สหายของเจ้านายคนนี้ไม่ค่อยฉลาดเอาเสียเลย แค่ซื้อของไปแต่งเมียจะต้องมาเดือดร้อนนายหญิงของมันทำไมกัน ทำให้งานของนายหญิงล่าช้า เมื่องานที่บ้านของนายหญิงล่าช้ามันก็อดตามนายน้อยไปเที่ยวเล่นไม่ได้ เพราะนายน้อยต้องช่วยงานนายหญิงทั้ง ๆ ที่วันนี้นายน้อยบอกว่าจะพามันไปเล่นน้ำที่ลำธารแท้ ๆ ต้าหวังเดินลากเกวียนกลับบ้านด้วยความหงุดหงิดนายน้อยบอกกับมันว่าจะพามันไปเที่ยวป่าหาของป่าด้วย แต่ต้องรอให้กำแพงบ้านสร้างเสร็จเสียก่อน นายน้อยฮั่นคุณยังบอกกับมันว่าให้ช่วยกันดูแลบ้าน อย่ามาดูถูกว่ามันเป็นแค่ลา แต่มันเป็นลาที่พิเศษวิ่งเร็วกว่าม้าเสียอีก เพราะมันเป็นลาที่ได้พรจากฟ้า ต้าหวังลาผู้โอ้อวดคิดเข้าข้างตัวเอง เพราะตอนที่มันเกิดก่อนที่จะถูกนำมาขาย มันถูกเลี้ยงมากับม้าและบังเอิญวิ่งชนะม้าขี้โรคมาครั้งหนึ่ง มันจึงคิดเข้าข้างตัวเองว่ามันนั้นวิ่งเร็วกว่าม้า“ท่านพี่ ต้าหวังมันเป็นอะไรเจ้าคะข้ารู้สึกว่ามันจะอารมณ์ไม่ดี หรือมันจะหิว”“พี่ก็ไม่รู้ หรือว่ามันจะหิวแล้วจริง ๆ”“ข้าไม่ไ
ต้าหวังพาลี่ถิงและเฉิงคุณเดินเข้าไปในป่าตรงที่มันเจอเห็ดอัปลักษณ์ แต่นายหญิงของมันกลับดีใจจนกรีดร้องออกมาลั่นป่า มันเองไม่รู้ว่าเจ้าเห็ดนั่นทำอะไรได้ แต่ในเมื่อนายของมันบอกให้มันพาไปมันก็จะพาไป ต้าหวังเองก็ไม่รู้ว่าตรงที่มันเจอจะยังมีเห็ดอัปลักษณ์นั่นหลงเหลืออยู่หรือไม่ คงต้องไปหาดู“ต้าหวัง เดินช้า ๆ เมียข้าตามไม่ทัน”“ท่านพี่ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ต้าหวังรีบ ๆ เดินเดี๋ยวจะกลับบ้านมืดค่ำเอา”เดินมาได้ประมาณสัก 1 เค่อ ก็มาถึงตรงบริเวณที่ต้าหวังเจอเห็ดหลินจือ มันจึงหยุดเดินและพาคนทั้งคู่ตรงไปยังต้นไม้ที่เน่าและผุ ลี่ถิงไม่รอช้ารีบหาเห็ดหลินจือทันที ต้าหวังกับเฉิงคุณเองก็ช่วยหาด้วยเช่นกัน แต่น่าเสียดายพวกเขาได้มาเพิ่มเพียงแค่หนึ่งดอกเท่านั้น เมื่อหาจนทั่วบริเวณรอบ ๆ แล้วไม่เจออะไร ทั้งสองคนและหนึ่งลา จึงได้กลับออกจากป่าตรงไปยังป่าไผ่ในจุดที่วางตะกร้าหน่อไม้เอาไว้“ได้มาเพิ่มอีก 1 ดอก เท่านี้ก็นับว่าดีแล้วนะเจ้าคะท่านพี่ ขอบใจมากนะต้าหวัง เอาไว้ข้าจะทำฟูกนอนให้นะพอถึงฤดูหนาวเจ้าจะได้นอนสบาย ๆ ข้าทำเตาผิงให้เจ้าดีกว่า เจ้าไม่ใส่รองเท้าเดี๋ยวฟูกนอนสกปรกเลอะเทอะ ส่วนที่นอนของเจ้าปูฟางหนา ๆ ก็ได้แ
สวี่คุณและฮั่นคุณพาต้าหวังเข้าป่าไปเก็บผลซานจาและมีเจ้าอ้วนอ้ายตี้ตามมาด้วย เด็กทั้งสามคนตั้งใจว่าจะเก็บผลซานจากลับไปมาก ๆ เพื่อนำกลับไปให้พี่สะใภ้ทำถังหูลู่ให้กิน เพราะตอนเข้าเมืองครั้งที่แล้วพี่ใหญ่ซื้อให้เขาและน้องเล็กคนละ 1 ไม้แต่เขารู้สึกว่ามันไม่ค่อยอร่อยเอาเสียเลย วันนี้เขาจึงพาน้องชายและต้าหวังเข้ามาเก็บกลับเอาไปมาก ๆ หากว่าพี่สะใภ้ทำแล้วอร่อยเขาจะขอให้นางทำและนำไปขายในเมือง“ฮั่นคุณ ทำไมลาของบ้านเจ้าไม่ต้องมีเชือกผูกหรือ”“ผูกทำไมต้าหวังบ้านข้าทั้งเก่งทั้งฉลาด ต้าหวังเดินเองได้”“อ่อ เช่นนั้นหรือ วันนี้ข้าเห็นคนตั้งหลายคนมาทำอะไรที่บ้านเจ้าหรือ”“อ่อ นายช่างมาสร้างกำแพงล้อมรอบที่ดินบ้านข้าน่ะ พี่สะใภ้ข้าบอกว่าบ้านของพวกเราอยู่ห่างจากหมู่บ้านมาก มันไม่ค่อยปลอดภัย เวลาที่พี่ใหญ่ไม่อยู่ก็จะเหลือแค่ผู้หญิงกับเด็ก เช่นนั้นเลยต้องสร้างกำแพงก่อน”“อืม พี่สะใภ้เจ้าดีจังเลยนะ นางเก่งมากและสวยมากด้วย เมื่อไหร่พี่ชายข้าจะแต่งพี่สะใภ้ให้ข้าก็ไม่รู้”“เจ้าจะมาคิดมากไปทำไม แต่งเข้ามาแล้วก็ใช่จะงดงามและเก่งเช่นพี่สะใภ้ของข้าเสียเมื่อไหร่ เจ้าจะคาดหวังไปทำไม ขอแค่นางเป็นคนดีและไม่รังแกเจ้าก็
เวลาผ่านไปแค่ 3 วัน กำแพงอิฐล้อมรอบที่ดิน 7 หมู่ก็เสร็จสิ้น จากที่ตอนแรกที่ตกลงกัน นายช่างบอกว่าจะใช้เวลา 7 วัน แต่พอเอาเข้าจริงกลับใช้เวลาเพียง 3 วันเท่านั้น คนงานที่มาก่อสร้างกำแพงทุ่มทำงานกันสุดตัวเพราะอาหารมื้อกลางวันที่ของเจ้าของบ้านเตรียมเอาไว้ให้พวกเขา ทุกคนได้กินจนอิ่มและยังสามารถเอาซาลาเปากลับไปฝากลูกเมียที่บ้านอีกด้วยคนงานรู้มาจากนายช่างว่านอกจากสร้างกำแพงแล้ว เจ้าของบ้านยังต้องการสร้างบ้านหลังใหม่เดิมทีตกลงกันว่าจะสร้างบ้านหลังฤดูหนาวผ่านไปแล้ว แต่เมื่อมาคิดดูอีกทีเวลายังเหลืออีก 4 เดือนกว่าจะเข้าหน้าหนาว คนงานเองก็ต้องการทำงานเพื่อหาเงินเอาไว้ซื้ออาหารเพื่อกักตุนเอาไว้ในฤดูหนาวที่พวกเขาไม่สามารถทำงานได้นายช่างเมื่อเห็นว่าเวลายังเหลืออีกหลายเดือนจึงได้มาคุยกับลี่ถิงและเฉิงคุณ ว่าจะสร้างบ้านก่อนที่ฤดูหนาวจะมาหรือไม่เพราะถ้าเกิดเริ่มลงมือตั้งแต่ตอนนี้ จะสร้างเสร็จก่อนที่ฤดูหนาวจะมาแน่นอน ซึ่งลี่ถิงก็ตกลงและยังเขียนแบบให้นายช่างสร้างคอกให้ต้าหวังใหม่และสร้างเผื่อเอาไว้อีกคอกด้วย คอกของต้าหวังทำเอาไว้ใหญ่พิเศษเผื่อว่าต้าหวังอยากจะมีครอบครัวจะได้ไม่ต้องขยายคอก ส่วนอีกคอกเฉิง
ต้าหวังลากเกวียนมุ่งหน้ากลับบ้าน โดยที่ท้ายเกวียนมีวัวผูกอยู่ ทำให้ชาวบ้านที่พบเห็นแปลกใจไม่น้อยและไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงไม่ใช้วัวลากเกวียน แต่กับใช้ลาแทน แต่เฉิงคุณไม่มีเวลาสนใจสายตาชาวบ้านเพราะเขาต้องรีบกลับบ้าน วันนี้พวกเขาทั้งครอบครัวตกลงกันว่าจะเข้าป่าอีกรอบไม่นานต้าหวังก็พาทุกคนกลับมาถึงบ้าน ต้าฟงรู้สึกพอใจมากกับบ้านหลังใหม่ของมัน นายท่านของมันใจดีและมีเมตตา จะมีปัญหาก็แต่กับลาโง่ตัวนี้ที่มันทำท่าทำทางว่ามันฉลาดมาก วางท่าจนน่าหมั่นไส้ในความรู้สึกของต้าฟงเฉิงคุณปลดต้าหวังออกจากเกวียนและนำไม้ค้ำเกวียนมาค้ำเกวียนเอาไว้ จากนั้นก็พาต้าฟงไปกินน้ำและปล่อยให้เล็มหญ้าหลังบ้านไปก่อน วันนี้หลังจากกลับมาจากป่าแล้วเขาจะทำคอกชั่วคราวให้ต้าฟงอยู่ ขืนให้ไปอยู่กับต้าหวังมีหวังทั้งสองตัวได้ทะเลาะกันแน่“ท่านพี่กลับมาแล้วหรือเจ้าคะ มาถึงนานหรือยัง ทำไมไม่เรียกข้าล่ะจะได้มาช่วยยกของเข้าไปเก็บในบ้าน”“ไม่เป็นไร พี่ยกเองได้ เจ้าเตรียมของครบแล้วหรือยัง พี่ซื้อวัวกลับมาแล้วนะอยู่หลังบ้าน แล้วนี่น้องรองกับน้องเล็กไปไหน”“คงไปดูวัวตัวใหม่ที่หลังบ้านนั่นแหละเจ้าค่ะ พอต้าหวังมาถึงมันก็มาลากน้องเล็กออกไปเ
วันนี้เป็นวันแรกที่นายช่างจะเริ่มสร้างบ้าน บ้านหลังใหม่นั้นอยู่ถัดจากกระท่อมหลังเก่าไปไม่มากนัก นายช่างได้บอกกับลี่ถิงว่าจะใช้เวลาก่อสร้างบ้านทั้งหมดไม่เกิน 1 เดือน จากจำนวนคนงานที่เพิ่มมาอีก 2 เท่าตัว เพราะนายช่างเองก็อยากจะเห็นว่าบ้านตามแบบที่ลี่ถิงวาดนั้น พอสร้างเสร็จแล้วจะสวยงามขนาดไหน พอนายช่างมาถึงลี่ถิงได้ขอให้นายช่างสร้างคอกให้กับต้าหวังและต้าฟงก่อน นายช่างรับปากและแบ่งคนงานออกเป็น 2 ส่วน อีกส่วนสร้างคอกของวัวและลา และอีกส่วนสร้างบ้านจางอี้เทียนมาที่บ้านของเฉิงคุณตามเวลานัด และเฉิงคุณได้ฝากฝังเขาให้ทำงานกับนายช่าง ซึ่งนายช่างเองก็ยินดีเป็นอย่างมาก เพราะมีคนมาเพิ่มก็เหมือนกับงานเสร็จเร็วไปด้วย แต่งานทุกจุดต้องทำด้วยความละเอียดรอบคอบ งานสร้างบ้านครั้งนี้ นายช่างจะให้เกิดความผิดพลาดไม่ได้ เพราะนั่นหมายถึงชื่อเสียงของเขาที่ตามมาด้วย ถ้าผลงานออกมาดีนั่นหมายถึงเขาจะได้รับชื่อเสียงในทางที่ดีและต่อไปก็จะมีคนมาจ้างงานมากขึ้น แต่ถ้าทำแล้วออกมาไม่ดีชื่อเสียงที่สั่งสมมาก็จะโดนทำลายลงไปด้วยป้าจางและคนที่ให้หามาเพิ่มก็มาถึงแล้วเช่นกัน โดยมีเจ้าอ้วนอ้ายตี้ตามมาด้วย และวันนี้งานไถพลิกหน้าดิ
เฉิงคุณที่นั่งมาบนหลังของต้าฟง กลับมาถึงบ้านเพื่อมารอหัวหน้าหมู่บ้านมาทำการวัดที่ดินที่เขาต้องการซื้อ เมื่อกลับมาถึงบ้านเขาปล่อยให้ต้าฟงไปเดินเล็มหญ้าริมลำธารไปพลาง ๆ ก่อน รอไม่นานหัวหน้าหมู่บ้านก็มาถึงและยังพาลูกชายมาด้วย หลังจากที่ทำการวัดที่ดินแล้วจึงทำให้รู้ว่าที่ดินที่เฉิงคุณต้องการนั้นมีขนาด 15 หมู่เป็นที่รกร้างทั้งหมดและติดกับชายป่ามีลำธารไหลผ่าน เฉิงคุณจ่ายเงินให้หัวหน้าหมู่บ้านค่าที่ดินและค่าน้ำชาไป 1 เหรียญทอง 52 เหรียญเงินจากนั้นหัวหน้าหมู่จะเข้าไปแจ้งที่จวนเจ้าเมืองและออกโฉนดที่ดินให้กับเฉิงคุณ ลี่ถิงที่ตอนนี้ไม่มีงานอะไรให้ทำแล้วนางจึงคิดว่าจะตัดเย็บเสื้อผ้าให้กับทุกคนในบ้าน รวมถึงต้าหวัง ต้าฟง และต้าหลางด้วย พวกมันควรมีเสื้อใส่กันในหน้าหนาวชาติที่แล้วทำงานโรงงานเย็บผ้าฝีมือของนางนับว่าไม่สามัญเลยทีเดียวงานมงคลของโม่เซียวอี้ก็ใกล้เข้ามาแล้ว ลี่ถิงยังไม่มีของขวัญไปมอบให้บ่าวสาวเลย นางจึงปรึกษากับสามีที่ยังไม่ได้เข้าหอของนางว่าจะเข้าเมืองเพื่อเลือกของขวัญให้กับเซียวอี้และภรรยา เหลือเวลาอีกไม่อีกไม่กี่วันบ้านก็จะสร้างเสร็จจากนี้ไปคงต้องเตรียมตัวหาเงินให้มาก ลี่ถิงตั้งใจจะช
หลังจากที่เฉิงคุณได้ซื้อพื้นที่ภูเขาและป่าเอาไว้เป็นจำนวนมากต่อมาไม่นานฮั่นคุณได้แต่งภรรยาเข้ามาในบ้าน เป็นบุตรสาวคนเล็กของท่านเจ้าเมือง ตอนที่เขามาบอกว่าจะตบแต่งภรรยาให้พี่สะใภ้อย่างลี่ถิงส่งแม่สื่อไปสู่ขอ ลี่ถิงตกใจมากแต่ไม่ได้ถามไถ่ให้มากความเพราะเชื่อว่าน้องชายของสามีคงดูคนไม่ผิดซึ่งก็ไม่ต่างกับที่ลี่ถิงคิดเอาไว้ เยว่ซินบุตรสาวของเจ้าเมืองคนนี้หน้าตางดงามอีกทั้งงานบ้านงานเรือนนางจัดการได้เรียบร้อยดีมาก หลังจากที่ฮั่นคุณแต่งภรรยาได้ไม่นาน ภรรยาของเขาก็ตั้งครรภ์อีกไม่นานเขาเองก็จะได้เป็นท่านพ่อแล้ว ส่วนสวี่คุณนั้นไม่มีทีท่าว่าจะแต่งงานเลยไม่อยากแต่งงานไม่ว่าแต่เขากลับทำหน้านิ่งทุกครั้งที่มีสตรีชายตามอง ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากแต่งภรรยาแต่เขายังไม่เจอสตรีที่เขาอยากจะอยู่ด้วยตอนนี้คงต้องเลี้ยงหลานไปก่อน ในที่สุดหมู่บ้านตระกูลหยางได้ก่อตั้งขึ้น เฉิงคุณเป็นผู้นำตระกูลคนปัจจุบัน หมู่บ้านตระกูลหยางมีบริเวณกว้างใหญ่และเจริญรุ่งเรืองมาก คนงานในไร่ที่ตอนนี้กลายมาเป็นคนในหมู่บ้านตระกูลหยางแล้ว เหวินข่ายเองก็ช่วยงานเฉิงคุณอย่างไม่ขาดตกบกพร่องที่หุบเขาหนานซานไม่เพียงแต่มีชื่อเสียงในด้านการแพทย์แต
หลังจากที่ลี่ถิงปวดท้องได้ไม่นานยายเฒ่าหมอตำแยและหนี่ฮวาพร้อมทั้งสาวใช้ในเรือนคอยช่วยอยู่ไม่ห่าง อยู่ ๆ ฝนก็ตกลงมาทั้งฟ้าร้องฟ้าผ่าทั้ง ๆ ที่ไม่มีวี่แววว่าฝนจะตกลงมาเหตุการณ์นี้ทำให้เฉิงคุณเป็นกังวลใจเป็นอย่างมากแต่ลูกชายทั้งสามนั้นบอกว่าไม่มีอะไร ขอท่านพ่ออย่าได้กังวล ในเวลาไม่นานเสียงทารกร้องไห้จ้าดังออกมาจากข้างในห้องพลันพายุฝนที่โหมกระหน่ำอยู่เมื่อสักครู่ก็หยุดลงเหมือนกับว่าไม่เคยมีพายุฝนเกิดขึ้นมาก่อน เรื่องนี้สร้างความแปลกใจให้กับชาวบ้านและคนบ้านตระกูลหยางไม่ได้ ยังไม่ทันหายตกใจ อยู่ ๆ ฟ้าก็ผ่าลงมาอีกครั้งนี้ไม่มีลมหรือพายุฝนแต่กลับมีสายฟ้าผ่าลงมานับไม่ถ้วนท่ามกลางสายฟ้าที่กระหน่ำลงมาเสียงเด็กทารกร้องไห้จ้าขึ้นมาอีกครั้งและครั้งนี้ก็เหมือนเดิมสายฟ้าที่กระหน่ำฟาดลงมาปานทัณฑ์สวรรค์ก็มิปาน พอเด็กทารกคลอดออกมาและส่งเสียงร้องไห้จ้าเหตุการณ์น่าสะพรึงเมื่อสักครู่ก็หายไปทันทีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทุกคนถอนหายใจอย่างโล่งอกไม่เว้นแม้กระทั่งบรรดาเหล่าสรรพสัตว์ทั้งหลาย ยังไม่ทันที่คนบ้านหยางจะได้ตั้งตัวครั้งนี้กลับมีนกจำนวนมากบินอยู่เหนือพื้นที่บ้านตระกูลหยางราวกับว่าพวกมันกำลังดีใจและแ
หลังจากที่ทั้งสองคนได้ตกลงนัดแนะเวลาเดินทางกลับบ้านในครั้งนี้แล้ว เป็นเวลากว่า 4 ปีที่พวกเขาจากบ้านมา ครั้งนี้ซูไคไม่ได้ตามกลับไปด้วยเพราะต้องดูแลในส่วนของกองกำลังลับการเดินทางครั้งนี้จึงมีเพียงต้าหลง เสี่ยวหลง และผู้ติดตามเท่านั้นส่วนองครักษ์เงานั้นต้าหลงได้สั่งให้ไปดูแลที่บ้านตระกูลหยางก่อนหน้านั้นแล้วจำนวน 50 นาย ตอนนี้หวังเต๋อคือมือขวาของต้าหลง เสิ่นหยางคือมือขวาของเสี่ยวหลงเสี่ยวอั่งเป่าและเสี่ยวกู่จื่อม้าทั้งสองตัวตอนนี้มันเติบโตขึ้นมาอย่างสง่างามสมเป็นม้าฝีเท้าดี ที่รู้ใจเจ้านายของมันมาก ตอนนี้พวกมันเองก็ดีใจเป็นอย่างมากที่จะได้กลับบ้านไปเจอพ่อแม่พี่น้องและฝูงของมัน“ท่านประมุขขอรับ เรื่องของฝากให้นายหญิงใหญ่ข้าเตรียมเอาไว้หมดแล้วขอรับ”“ดีมาก เจ้าส่งคนไปแจ้งที่หุบเขาหนานซานหรือยัง พี่ชายข้าว่ายังไงบ้าง”“ท่านประมุขชิงหลง บอกว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีขอรับ เจอกันที่จุดนัดพบได้เลย”“อืม เจ้าไปเรียกประชุมผู้อาวุโสข้าจะไปแจ้งอาจารย์ปู่"“ขอรับ ท่านประมุข”หลังจากจัดการทุกอย่างที่หุบเขาเรียบร้อยแล้วทั้งสองคนออกเดินทางกลับบ้านทันที เสี่ยวหลงพาคนติดตามมารอพี่ชายที่จุดนัดพบเมื่อต้าหลงมา
หลังจากผ่านพ้นงานแต่งงานอันแสนวุ่นวายของต้าเซิ้นไปได้เพียง 3 เดือน ก็มีเหตุการณ์วุ่นวายเกิดขึ้นอีกครั้งเมื่อบรรดาภรรยาเหล่าต้าพร้อมใจกันคลอดลูกในวันเดียวกันยกเว้นแต่ภรรยาของต้าหวังที่คลอดไปก่อนหน้านั้นแล้วเฉิงคุณและคนงานในไร่ต่างวุ่นวายกันมากการที่แม่วัวทั้งสามตัวต่างคลอดลูกในวันและเวลาเดียวกันทำเอาเสี่ยวตั้นและสวี่คุณวิ่งวุ่นไม่แพ้ผู้เป็นพี่ชายและนายท่านส่วนพ่อวัวทั้งหลายก็พากันตื่นเต้นและยังคุยกันว่าใครจะได้ลูกชายหรือใครจะได้ลูกสาว ต้าหลางได้แต่มองบนใส่บรรดาเหล่าต้าเกอของมันจะตื่นเต้นอะไรนักหนากะอีแค่คลอดลูกได้ทีละตัวเนี่ย ต้าหลางนั้นใคร ๆ ก็มองว่ามันยังโสดไม่มีภรรยาแต่หารู้ไม่ว่าต้าหลางนั้นเก็บความลับของมันได้ดีมากไม่มีใครระแคะระคายเรื่องนี้เลยต้าหลางความจริงแล้วไม่ได้โสดสนิทขึ้นคานเหมือนที่ต้าเซิ้นปรามาสเอาไว้ ต้าหลางมีภรรยาแล้วอีกทั้งนางยังเป็นจ่าฝูงของหมาป่าขนเงินที่อยู่กลางป่าลึกและที่สำคัญนางยังให้กำเนิดลูกชายให้ต้าหลาง 11 ตัวตอนนี้ลูก ๆ ของมันมีอายุได้ 3 เดือนแล้ว ไม่แปลกที่มันจะมองบนใส่เหล่าต้าเกอของมัน หลังจากวุ่นวายมา 2 ชั่วยาม ภรรยาต้าฟง คลอดวัวตัวผู้ออกมา เช่นเดียว
เหวินข่ายให้หนี่ฮวาไปตามนายหญิงส่วนตัวเขารีบควบม้าเข้าเมืองเพื่อไปตามนายน้อยทันที ครั้งนี้ต้าเซิ้นทำเกินไปจริง ๆ ใครจะไปคิดว่าเจ้าลิงนี่ที่วัน ๆ เอาแต่อยู่โรงหมอและเข้าป่าหาสมุนไพรจะก่อเรื่องขึ้นได้ลี่ถิงเองก็ตกใจมากนางไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่หนี่ฮวามาเรียก นางก็รีบพาลูกชายลูกสาวไปหาสามีที่ศาลาริมธารท้ายไร่ทันที“หนี่ฮวามีใครไปบอกน้องรองแล้วหรือยัง”“มีแล้วเจ้าค่ะ ข้าให้เสี่ยวตั้นไปเรียนนายน้อยแล้วเจ้าค่ะนายหญิง”“เจ้ารู้หรือไม่มีเรื่องอะไรกัน ต้าเซิ้นก่อเรื่องอะไรขึ้น ปกติข้าไม่เห็นว่าต้าเซิ้นจะเกเรเลยสักครั้ง”“ข้าเองก็ไม่ทราบเจ้าค่ะ พี่เหวินข่ายบอกข้าให้มาเรียนนายหญิงส่วนเขาเข้าเมืองไปตามนายน้อยตามคำสั่งนายท่านเจ้าค่ะ”ลี่ถิงและลูก ๆ มาถึงศาลาริมธารท้ายไร่ ก็ตกใจกับฝูงลิงขนาดใหญ่ นางไม่รู้ว่ามีกี่ตัวกันแน่ แล้วมีตัวที่เหมือนจะเป็นหัวหน้าฝูงนั่งจ้องต้าเซิ้นอยู่ไม่วางตาแต่ยังไม่กล้าลงมือต้าหลางอยู่ตรงกลางระหว่างฝูงลิง ต้าหวัง ต้าฟง เสี่ยวซี เสี่ยวเป่าและบรรดาภรรยาวัวมากันครบ ส่วนเมียของต้าหวังไม่ได้ออกมาจากคอกเพราะนางท้องแก่เต็มที“เกิดอะไรขึ้นท่านพี่ ลิงพวกนี้มาทำไมเจ้าคะ”
หลังจากที่เหล่าต้าทั้งหลายเข้าป่าเพื่อหาของป่าตามที่คุณชายระบุในจดหมายครบแล้ว เวลาก็ผ่านมาได้ 5 วันแล้วทุกอย่างเตรียมเรียบร้อย ถังหูลู่ 500 ไม้ เนื้อแห้งอีกหลาย 100 ชั่ง ลี่ถิงไม่รู้ว่าลูกชายทั้งสองต้องการของมากมายขนาดนี้ไปทำไม เหมือนกับว่าจะเอาไปเลี้ยงคนได้หลายสิบคนเลยทีเดียวแต่ลี่ถิงเองก็ไม่ได้สงสัยในตัวลูกชายทั้งสองนางยังเคารพในการตัดสินใจของลูกชายเสมอ ส่วนเฉิงคุณก็เอาผักดองแบบกิมจิมาจากร้านของฮั่นคุณเอาใส่รถม้าไปให้ลูกชายด้วยเพราะเขารู้ว่าลูกชายอย่างเสี่ยวหลงนั้นชอบมากส่วนคำขอที่ลูกชายได้ขอมานั้นเขาและภรรยาตกลงที่จะทำตามคำขอ แต่ต้องรอให้น้องชายน้องสาวมีอายุครบ 5 ขวบเสียก่อนต้าหลงและเสี่ยวหลงนั้นแน่นอนอยู่แล้วว่าหนึ่งในนั้นต้องเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งเจ้าหุบเขาหนานซาน หมอเทวดาอู๋จี้ผู้เป็นเจ้าหุบเขาเวลานี้ได้มีการพูดคุยกับทั้งสองคนเอาไว้แล้วและให้สองคนพี่น้องไปตกลงกันเอง เขาไม่ได้ระบุว่าใครขอเพียงเป็นหนึ่งในสองคนนี้ก็พอแล้ว ส่วนซูไคตอนนี้ไม่ว่าศิษย์หลานทั้งสองจะทำอะไรเขาก็เห็นดีเห็นงามไปหมดทุกเรื่อง และซูไคเป็นอีกคนที่ตามใจสองแฝดมาก เขาทำประหนึ่งว่าเด็กทั้งสองคนเป็นลูกของเขาเสียอ
หลังจากที่ลูกชายออกไปได้ไม่นานลี่ถิงเดินหันหลังกลับเข้าบ้าน เพื่อดูแลลูกสาวคนเล็กทันที ถึงแม้ว่าลูกทั้งสองจะไม่มีอะไรให้นางต้องเป็นห่วง แต่หัวอกคนเป็นแม่ย่อมรักลูกเสมอ สำหรับลี่ถิงแล้วนางรักลูกเท่ากันทุกคนวันนี้สามีของนางยังคงยุ่งกับการค้าอยู่ตลอดเวลา ฮั่นคุณเองก็กลายมาเป็นกำลังหลักเพื่อช่วยเหลือพี่ชายที่โรงหมอของสวี่คุณถือว่าไม่มีอะไรวุ่นวายนัก มีแค่ชาวบ้านเจ็บป่วยเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้นถือว่าเป็นเรื่องที่ดีมาก เขาเองไม่ได้คิดอยากจะหาเงินกับโรงหมอ ที่เขาเปิดโรงหมอขึ้นในหมู่บ้านเช่นนี้เพราะต้องการช่วยเหลือชาวบ้าน ถ้าตอนนั้นที่หมู่บ้านของพวกเขามีหมออยู่ท่านแม่คงไม่จากไปเร็วขนาดนี้“พี่รอง วันนี้ไม่ไปโรงหมอหรือ”ฮั่นคุณที่เดินมาดูร้านผักของหลานชายก่อนที่เขาจะออกไปทำงานช่วยพี่ชายในเมืองเอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นว่าพี่ชายอีกคนของตัวเองกำลังสั่งให้คนงานขนผักและไข่ไก่มาเติม“เดี๋ยวไป แวะมาดูร้านให้เจ้าใหญ่ เจ้ารองน่ะ”“ขอรับ เช่นนั้นพี่รองก็ดูไปเถอะ ข้าไปช่วยพี่ใหญ่ก่อน ตอนนี้ร้านค้าในเมืองยุ่งมาก”“แล้วพี่สะใภ้ว่าอย่างไรบ้าง”“พี่สะใภ้บอกว่าต่อไปหากมีคู่ค้าคนไหนยินดีมารับผลผลิตที่หน้าไร่ พวกเรา
หลังจากวันที่หนิงฮวาพาครอบครัวย้ายกลับมาอยู่ที่บ้านเดิม ตอนนี้เวลาก็ผ่านมาได้นับเดือนแล้ว ตลอดเวลาที่ผ่านมาลี่ถิงและสามีก็ได้ยื่นมือเข้าช่วยเหลือนางกับสามีด้วยความเต็มใจกัวจื่อเหลียงลี่ถิงให้ไปฝึกงานกับจางอ้ายเทียนที่โรงเตี๊ยม ส่วนหนิงฮวานั้นลี่ถิงหางานอย่างอื่นให้นางทำที่บ้านจะได้ดูแลลูก ๆ ที่ยังเล็กอยู่ของนาง ด้วยความช่วยเหลือจากคนบ้านหยางทำให้หนิงฮวาและครอบครัวไม่ได้รับความลำบากมากมายอย่างที่คิดเอาไว้ หนิงฮวาย้อนคิดถึงอดีตหากว่าตอนนั้นนางร่วมมือกับท่านแม่ทำร้ายลี่ถิง นอกจากนางจะทำไม่สำเร็จแล้วนางยังจะได้มีชีวิตที่ดีอย่างเช่นทุกวันนี้อยู่หรือไม่ลี่ถิงกับเฉิงคุณนับว่าเป็นคนที่ดีมากหนิงฮวาได้แต่คิดว่านางต้องติดหนี้บุญคุณลี่ถิงอีกกี่ครั้ง เพราะลี่ถิงเป็นคนที่มีจิตใจดี หากว่าเป็นคนอื่นจะยอมให้อภัยและให้ความช่วยเหลือแก่นางหรือ เรื่องนี้หนิงฮวาย่อมกำชับสามีให้ทำงานด้วยความตั้งใจและซื่อสัตย์อย่าได้มีใจมักได้ในสิ่งที่ไม่ใช่ของตัวเอง ซึ่งนางเองก็ทราบดีว่าสามีของนางเองไม่ได้เป็นคนที่มีนิสัยแบบนั้น แต่นางเพียงต้องเตือนเขาเอาไว้แล้วก็มาถึงวันที่โรงหมอของสวี่คุณเปิดให้การรักษา ทุกอย่างดำเนินไ
อันหนิงฮวาพาสามีและลูกชายหญิงกลับมาถึงบ้านเดิมที่เมืองจินหลิง นางเองก็ไม่แน่ใจว่าบ้านของนางยังจะสามารถพักอาศัยอยู่หรือไม่ เพราะนางออกจากบ้านไป 8 ปีกว่า ๆเมื่อนางกลับมาถึงบ้าน ก็ต้องตกใจเพราะสภาพบ้านของนางไม่เปลี่ยนแปลงเลยแม้แต่น้อย อาจจะเป็นเพราะลี่ถิงคอยมาดูแลและซ่อมแซมให้อยู่เสมอ“ท่านพี่ถึงแล้วเจ้าค่ะ”"ถึงแล้วหรือ นี่มันดีมากเลย พี่ขอโทษนะฮวาเอ๋อร์ที่ไม่สามารถดูแลพวกเจ้าแม่ลูกให้อยู่อย่างสบายได้ ทำให้เจ้าต้องบากหน้ากลับบ้านเดิมมาทั้งอย่างนี้“ท่านพี่อย่าคิดมากเลยเจ้าค่ะ ดีแล้วที่พวกเราออกมาจากตรงนั้นเสียได้ หากเราไม่ออกมาชีวิตพวกเราแม่ลูกยิ่งจะแย่มากไปกว่านี้นะเจ้าคะ ท่านคิดว่าป้าสะใภ้ของท่านจะปล่อยให้พวกเราแม่ลูกมีชีวิตที่ดีหรือเจ้าคะ”“พี่เข้าใจแล้ว ต่อไปนี้คนพวกนั้นจะไม่สามารถมารังแกพวกเราได้อีก”“เข้าบ้านกันเถอะเจ้าค่ะ ลูก ๆ คงหิวแล้ว”“ท่านแม่นี่คือบ้านของเราหรือขอรับ”“ใช่แล้วลูก นี่คือบ้านของพวกเราต่อไปนี้เราจะอยู่กันที่นี่ ต่อไปนี้จะไม่มีใครมาทำร้ายพวกเจ้าได้อีก”“ใหญ่โตมากเลยขอรับ”หลังจากนั้นหนิงฮวาและสามีก็ช่วยกัน ทำความสะอาดบ้านและหุงหาอาหารให้กับตัวเองและลูก ๆ เมื่อก