บทที่ 2 เกลียดชัง

ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรจะตั้งรับการกระทำคาดคั้นของคนใจร้ายตรงหน้าคนนี้ได้อย่างไร ในเมื่อเขาได้ตัดสินไปแล้วว่าเธอคือคนผิด โดยไม่ยอมเปิดโอกาสให้เธอได้แก้ต่างหรืออธิบายอะไรออกไปเลยแม้แต่คำเดียว ซึ่งมันก็เป็นเรื่องปกติไปแล้วที่เขาจะตีหน้ากันอย่างที่พูดออกมาทั้งหมด

“มัทไม่ทราบจริง ๆ ค่ะคุณวิน มัทไม่รู้เรื่องพินัยกรรมของคุณท่านจริง ๆ นะคะคุณผู้หญิง” ต่อให้กวินภพคาดคั้นแค่ไหนหญิงสาวก็ยังจะขอยืนยันคำเดิมว่าเธอไม่เคยรู้เรื่องพินัยกรรมของเจ้าสัวไกรวิทย์มาก่อน ไม่รู้เลยสักนิดว่าผู้มีพระคุณของตัวเองจะเขียนพินัยกรรมแบบนั้นขึ้นมา เพราะว่าท่านไม่เคยบอกหรือพูดอะไรเกี่ยวกับมันให้เธอได้รับรู้เลยแม้แต่คำเดียว

“เธอจะไม่รู้ได้ยังไง ในเมื่อเธอเป็นคนเดียวที่อยู่กับปู่ของฉันจนวันสุดท้ายของท่าน    นี่คงจะไปเป่าหูท่านก่อนตายสิใช่ไหม ท่านถึงได้สั่งให้ฉันแต่งงานด้วยแบบนี้ หน้าด้าน! ไร้ยางอาย!” คำด่าทอที่รุนแรงไม่ต่างอะไรกับการถูกน้ำกรดร้อน ๆ สาดใส่หน้ากันนั้น    ทำให้คนฟังปวดหนึบที่อกข้างซ้ายขึ้นมาอย่างหักห้ามไม่อยู่

มัทนาจ้องมองคนตรงหน้าด้วยสายตาเจ็บปวดกับคำสบประมาทที่เขามอบให้กัน ทั้ง ๆ ที่เธอเองก็ตกใจกับเรื่องตรงหน้าจนแทบจะตั้งรับไม่ทันแท้ ๆ แต่เขาก็ยังไม่วายด่าทอกันไม่หยุดหย่อน ราวกับจะไม่มีทางมองเธอในด้านดีได้เลย หญิงสาวยังคงไม่เข้าใจอยู่ดี       ว่าอะไรมันทำให้เขาเกลียดเธอได้มากถึงเพียงนี้

“จะให้มัทตอบอีกสักกี่ครั้งมัทก็ไม่รู้เรื่องจริง ๆ ค่ะ มัทมีหน้าที่แค่คอยดูแลรับใช้คุณท่านตามที่ท่านสั่งเท่านั้น ส่วนเรื่องพินัยกรรมของท่าน ต่อให้คุณวินไม่เชื่อมัทก็ขอยืนยันคำเดิมว่าไม่รู้เรื่องจริง ๆ” หญิงสาวยังคงยืนกรานหนักแน่นไปตามความจริง และดูเหมือนว่าต่อให้เธอจะอธิบายไปจนตายคนตรงหน้าก็ไม่ยอมปักใจเชื่อกันอยู่ดี

กวินภพไม่คิดที่จะมองเธอในแง่ดีเลยสักครั้ง เพราะเวลาเจอหน้ากันแต่ละทีเขาก็เอาแต่กล่าวหาว่าเธอทำดีเพื่อหวังเพียงแค่จะตบตาทุก ๆ คน   เพื่อหวังทรัพย์สมบัติของตระกูลของตัวเอง

ซึ่งความจริงแล้วไม่มีเลยสักครั้งที่ความคิดเหล่านั้นจะฉายเข้ามาในหัวของมัทนา หญิงสาวรู้สถานะและที่ไปที่มาของตนเองดี และยังรู้สึกซาบซึ้งต่อบุญคุณของทุก ๆ คนในบ้านหลังนี้ที่ต้อนรับและมอบน้ำใจให้เธอเสมอมา

“ฉันไม่เชื่อ!”

“แต่แม่เชื่อ แม่อยู่กับมัทนามานานกว่าเรานะตาวิน และแม่ก็เชื่อว่ามัทนาไม่ได้โกหก ลูกเองก็รู้ว่าคุณปู่เคยเกือบจะเอาชีวิตไม่รอดมาแล้วถ้าไม่ได้พ่อกับแม่ของมัทนาช่วยท่านเอาไว้ บางทีที่ท่านทำแบบนี้ก็คงเพราะอยากให้มัทนามีหลักประกันในชีวิตก็ได้นะลูก ลูกก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าคุณปู่เรายึดถือเรื่องบุญคุณต้องทดแทนแค่ไหน” คุณหญิงลัดดาวัลย์เอ่ยขึ้นยาวเหยียดไปตามที่รู้สึก แม้ว่าจะยังตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่บ้าง แต่สิ่งหนึ่งที่เชื่อได้คือสายตาใสซื่อของหญิงสาวตรงหน้าที่มันไม่ได้ฉายแววความโกหกให้ได้เห็นเลยแม้แต่วินาทีเดียว

“คุณแม่! นี่คุณแม่เข้าข้างเธอเหรอครับ อ้อ ใช่สินะ ผมลืมไปว่านอกจากคุณปู่แล้ว  เธอยังเป็นคนโปรดของคุณแม่ด้วยอีกคน เธอนี่ก็เก่งใช่เล่นนะมัทนา เพราะนอกจากเธอจะปั่นหัวคุณปู่ของฉันได้แล้วยังทำให้แม่ของฉันรักเสียยิ่งกว่าลูกในไส้ได้อีกด้วย ช่างเป็นความสามารถที่น่าปรบมือให้จริง ๆ” กวินภพเอ่ยขึ้นพร้อมทั้งสะบัดต้นแขนเรียวออกห่างอย่างแรงจนหญิงสาวกระเด็นไปไกลตัวจนเกือบจะล้มลงไปกองอยู่ที่พื้น เขาจ้องมองด้วยสายตาดุดัน ไม่นานก็หันหลังและเดินจากไปโดยไม่พูดอะไรออกมาสักคำ

“ตาวิน! แล้วนั่นแกจะออกไปไหนอีก กลับมาคุยกันให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้นะ!” คุณหญิงลัดดาวัลย์ตะโกนไล่ตามหลัง แต่ก็ช้ากว่าฝีเท้าของลูกชายตัวดีที่ยังคงก้าวเดินไปข้างหน้าเรื่อย ๆ และไม่มีทีท่าว่าจะหยุด  หันกลับมามองผู้เป็นแม่เป็นครั้งที่สองอีกเลย

“คุณหญิงคะ มัทไม่รู้เรื่องจริง ๆ นะคะ คุณหญิงเชื่อมัทนะคะ มัทไม่เคยต้องการสมบัติของคุณท่าน ไม่เคยต้องการแต่งงานกับคุณวิน แค่บุญคุณที่คุณท่านเลี้ยงดูส่งเสียให้มัทมีโอกาสได้เรียนจนจบมัทก็ไม่รู้จะตอบแทนท่านได้ยังไงแล้ว มัทไม่ได้ทำอะไรเลยจริง ๆ นะคะ” มัทนาเอ่ยบอกนายหญิงที่มีเมตตาต่อเธอมากทั้งน้ำตา หญิงสาวจำต้องรีบจ้องมองใบหน้าของผู้สูงวัยโดยไม่คิดหลบสายตาเมื่ออีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมาสบตาด้วย

“ฉันเชื่อที่เธอพูดมาทั้งหมดนะมัท แต่ข้อความในพินัยกรรมมันก็เปลี่ยนแปลงไม่ได้เหมือนกัน ในเมื่อคุณพ่อต้องการให้มันเป็นแบบนั้น ทุกอย่างก็ต้องเป็นไปตามพินัยกรรมที่ท่านเขียนอย่างไม่มีเงื่อนไข ฉันหวังว่าเธอคงเข้าใจนะ ส่วนเรื่องตาวินเดี๋ยวฉันจัดการเอง เธอไม่ต้องห่วง” หญิงสาวพยักหน้ารับความจริงที่เข้าใจดีทั้งน้ำตา แม้ว่าใจอยากจะขัดแค่ไหน แต่ด้วยสถานะอันต่ำต้อยของตัวเองในตอนนี้มันยากเหลือเกินที่เธอจะกล้าปริปากเอ่ยอะไรออกไป