LOGINShare
บทที่ 60
Related chapters
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 61
ทว่าซังหนี่หลบได้ทัน แจกันกระแทกกับพื้นและแตกกระจายเป็นเสี่ยง ๆ เศษกระเบื้องกระเด็นมาบาดน่องของเธอ ทำให้เลือดไหลซิบทันที เพียงแต่ในเวลานี้ ไม่มีใครใส่ใจมัน นายท่านซังชี้หน้าเธอ “เธอตั้งใจทำแบบนั้นใช่ไหม? เธอจงใจทำแบบนี้ต่อหน้าคนมากมาย ก็เพื่อจะทำลายตัวเองให้ย่อยยับ และทำให้ทุกคนในเมืองนี้ได้รู้ว่า เธอเป็นนังแพศยาใช่ไหม?!” “ฉันให้กำเนิดลูกสาวที่น่าอัปยศแบบเธอได้ยังไงกันนะ? ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ ฉันจะบีบคอเธอให้ตาย ตั้งแต่ที่เธอคลอดออกมาซะ! ยิ่งไม่ควรจะพาเธอกลับมา เพื่อให้เธอทำลายชื่อเสียงของตระกูลซังเราแบบนี้!” รอบด้านไม่มีใครกล้าเอ่ยปากพูด เสียงของนายท่านซังดังลั่น และสะท้อนก้องอยู่ในห้องรับแขกอย่างต่อเนื่อง เปรียบเสมือนมีดเลาะกระดูก ที่เฉือนลงไปบนร่างกายของซังหนี่ทีละนิด แต่...เธอไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดเลย เธอไม่หลบสายตาของนายท่านซังด้วยซ้ำ เพียงแค่ยืนจ้องมองเขาอยู่ตรงนั้น “เธอยังกล้ามองฉันแบบนี้อีกเหรอ? ดี! ถ้าวันนี้ฉันไม่ตีเธอให้ตายล่ะก็ อย่าเรียกฉันแซ่ซัง!” ขณะที่พูด นายท่านซังก็ถอดเข็มขัดของตนเองออกมา และในจังหวะที่กำลังจะฟาดใส่ซังหนี่
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 62
“พี่ พี่จะพูดกับหม่ามี๊แบบนี้ไม่ได้นะคะ!” โดยไม่รอให้คุณนายซังได้พูดอะไร ซังฉิงก็เดินมาหยุดข้างหน้า และมองซังหนี่ด้วยดวงตาที่แดงระเรื่อ “ท่านเป็นห่วงพี่จริง ๆ นะ พี่จะคิดกับท่านแบบนี้ไม่ได้!” ซังหนี่ไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวกับพวกเขาอีกแล้ว ตอนนี้ แค่เธอมองดูพวกเขาก็รู้สึกคลื่นไส้เต็มทน ดังนั้นเธอจึงไม่ได้โต้ตอบคำพูดของซังฉิง ทำแค่หันหลังแล้วเดินจากไป “พี่คะ!” ซังฉิงทำหมือนอยากจะไล่ตามไป กลับถูกคุณนายซังหยุดเธอไว้ ก่อนที่จะตะโกนไล่หลังซังหนี่ “ได้! ซังหนี่ ถ้าก้าวออกจากประตูนี้ไป นับจากนี้ก็เชิญอดตายอยู่ข้างนอก อย่าคิดที่จะกลับมาอีก!” จบคำพูดนั้นของเธอ ฝีเท้าของซังหนี่พลันหยุดชะงักชั่วครู่หนึ่ง ในตอนแรกคุณนายซังคิดว่าเธอจะเปลี่ยนใจแล้ว กลายเป็นว่าซังหนี่หันกลับมาและพูดกับเธอ “เช่นนั้นฉันก็ขอบคุณค่ะ” กิริยาของเธอยังคงสงบนิ่งเหมือนเคย ทว่าความสงบนิ่งนี้ ในสายตาของคุณนายซัง กลับเป็น...ความไม่แยแส เหมือนงูพิษที่พ่นพิษออกมา และมองเหยื่อของเธอด้วยความเย็นชา คุณนายซังผงะถอยหลังไปสองสามก้าว ใบหน้าเปลี่ยนเป็นขาวซีดทันที ซังฉิงรีบเ
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 63
ประโยคย้อนถามของเขานั้นอยู่เหนือความคาดหมายของซังหนี่ ในชั่วขณะหนึ่ง เธอคิดว่าตนเองหูฝาดไป ผ่านไปหลายอึดใจ ในที่สุดเธอก็รู้สึกตัว ทว่ากลับกระตุกมุมปากเอ่ย “ตอนนี้ประธานฟู่เพิ่งจะมาถามคำถามนี้...ไม่คิดว่าสายไปหน่อยเหรอคะ?” ฟู่เซียวหานหรี่ตาลง ในตอนที่เธอเสนอเรื่องหย่าขึ้นมาครั้งแรก เขาแค่คิดว่าเธอกำลังโกรธแต่ถึงแม้จะเป็นเพราะความโกรธ เขาก็จะอดทนกับเธอได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น ดังนั้นในครั้งที่สอง เขาจึงเห็นด้วยกับข้อเสนอของเธอ เป็นเพราะความโกรธจริงไหม? อาจจะจริงเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เพียงแต่ในเวลานั้นฟู่เซียวหานมั่นใจมากว่า——เธอจะต้องนึกเสียใจภายหลัง ทว่าตอนนี้ดูแล้ว...เหมือนว่าเขาจะคิดผิด สำหรับเรื่องราวในอดีตของเธอนั้น แท้จริงแล้วฟู่เซียวหานก็เพิ่งจะรู้เมื่อสองวันก่อนนี้เอง ——พ่อบุญธรรมที่ถูกจับเข้าคุก และแม่บุญธรรมที่นอนไม่ได้สติอยู่โรงพยาบาล เรื่องเหล่านี้ เขาไม่เคยได้ยินซังหนี่เอ่ยถึงมาก่อนเลย ในเวลานี้เองที่ฟู่เซียวหานเพิ่งจะได้ค้นพบว่า เหมือนตัวเขาเองเหมือนที่...ไม่เคยรู้จักเธอเลย “แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด ตอนนี้
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 64
เมื่อซังหนี่กลับมาก็ล้มตัวนอนบนเตียงและผล็อยหลับไป ไม่น่าแปลกใจที่หลังจากนั้นจะตกอยู่ในห้วงฝันร้าย ครั้นเธอตื่นขึ้นมาอีกครั้ง หมอนก็เปียกไปมากกว่าครึ่ง ท้องฟ้าด้านนอกสว่างแล้ว หลังจากซังหนี่นั่งบนเตียงสักพักหนึ่ง ก็เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือของตนเอง เดิมเธอคิดว่าตนเองจะถูกโจมตีด้วยกองทัพข้อความและสายเรียกเข้า แต่ที่ทำให้เธอประหลาดใจคือ...ไม่มีเลย นอกจากไม่มีข่าวในโลกออนไลน์แล้ว แม้แต่ข่าวในแวดวงสังคมของพวกเขาก็ไม่มีเช่นกัน ไม่ต้องเอ่ยถึงอื่นไกล หากหยวนโหรวรู้เรื่องนี้แล้ว เธอจะต้องมาเหน็บแนมและเย้ยหยันตนเองแน่ ๆ ทว่าไม่มีการเคลื่อนไหวจากเธอเลย หมายความได้ว่า...มีคนสั่งให้ปิดข่าว และผู้ที่สามารถทำถึงขั้นนั้นได้ คำตอบก็พร้อมจะเฉลยออกมาทันที เพียงแต่ซังหนี่ก็ตัดความคิดนี้ทิ้งทันทีที่มันเกิดขึ้น สุดท้ายแล้ว...มันจะเป็นไปได้อย่างไร? ทว่านอกเหนือจากนี้ ซังหนี่ก็นึกถึงคำตอบอื่นไม่ได้แล้วจริง ๆ ในอีกไม่กี่วันต่อมา ซังหนี่ยังคงสนใจกับข่าวที่คล้ายกัน แต่ไม่มีข่าวซุบซิบเกี่ยวกับเธอแพร่กระจายออกไปเลย ตรงกันข้ามเธอกลับได้ยินข่าวอื่น——
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 65
เขาไม่รอให้ซังหนี่ได้ตอบ เพียงกล่าวตามตรง “เธอได้ยินแล้วใช่ไหม? ฉันกำลังจะหมั้นหมายกับตระกูลซังน่ะ” ซังหนี่กำลังหยิบส้อมขึ้นมาแล้วตัดเค้ก หลังจากได้ยินคำพูดของเขาแล้ว ก็ค่อย ๆ วางส้อมกลับที่เดิม แล้วพยักหน้า “กับซังฉิง” ซังหนี่เอ่ยตอบ “ฉันรู้แล้ว” “ได้ยินมาว่าตอนนี้เธอได้ตัดขาดความสัมพันธ์กับตระกูลซังแล้วเหรอ?” ฉินม่อลดสายตาลง แล้วเอ่ยต่อ “จะว่าไปแล้ว หากไม่เป็นเช่นนั้น คนที่ฉันต้องแต่งงานด้วยก็ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นเธอ” คราวนี้ ฉินม่อหัวเราะเสียงดังออกมาจริง ๆ แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามแค่ไหน รอยยิ้มนั้นก็ยังไม่อาจส่งไปถึงดวงตา และมุมปากยิ่งขมขื่นไม่รู้จบ ซังหนี่ชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ย “หากนายไม่เต็มใจ ก็สามารถคุยกับพวกเขาได้...” ฉินม่อส่ายหน้า “พวกเขาให้ฉันกลับมา ก็เพื่อดึงเอาคุณค่าทั้งหมดออกไปจากตัวฉัน เธอรู้ไหม? ในเวลาเพียงยี่สิบวันนี้ ฉันได้นัดพบกับคนอื่นมาสิบกว่าคนแล้ว” “คุณค่า?” ซังหนี่กลับขมวดคิ้ว “ถ้านายได้แต่งงานสำเร็จจริง ๆ มันก็ไม่ได้เป็นภัยคุกคามต่อพวกเขาใช่ไหม? ทำไมยัง...” ฉินม่อเอ่ยขัดจังหวะเธอ “เธอคงยังไม่รู้สินะ? หลังจากอุบัต
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 66
ฟู่เซียวหานถามตรง ๆ เช่นนี้ ซังฉิงจึงเกิดความลังเล เธอก้มศีรษะลง และใช้มือถูกระโปรงไปมาสักพัก ก่อนจะเอ่ยเบา ๆ ว่า “ฉันก็ไม่ค่อยแน่ใจเหมือนกันค่ะ แต่ตอนที่ฉันไปเรียน...เขากับพี่สาวมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมากค่ะ” ฟู่เซียวหานไม่ได้พูดต่อ ซังฉิงดูเหมือนกลัวว่าเขาจะเข้าใจผิด จึงรีบอธิบายต่อทันที “แต่ในไม่ช้าฉินม่อก็ไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ ดังนั้นระหว่างพี่สาวกับเขานั้น...คงจะเป็นความบริสุทธิ์ใจค่ะ” “แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็ยังคิดว่าฉันไม่ควรหมั้นกับเขาค่ะ พี่เซียวหาน พี่คิดว่าฉันเห็นแก่ตัวหรือเลวมากไหมคะ? เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าตอนนี้เป็นเวลาที่ครอบครัวต้องการฉันมากที่สุด แต่ฉัน...” ซังฉิงกล่าวมาถึงตรงนั้น ดวงตาของเธอพลันเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ ฟู่เซียวหานไม่ตอบ แค่หลับตาลงโดยที่ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ซังฉิงกัดริมฝีปาก ก่อนจะพูดต่อ “พี่เซียวหานคะ ครั้งล่าสุด...พี่คุยอะไรกับแด๊ดดี้บ้างคะ? ฉัน...ฉันไม่อยากแต่งงานตอนนี้เลยจริง ๆ พี่ช่วยฉันหน่อยได้ไหมคะ?” ขณะที่พูด ซังฉิงก็ยื่นมือออกมา หมายจะดึงแขนเสื้อของฟู่เซียวหาน แต่ทันใดนั้นเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือของ
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 67
“คุณผู้หญิง คุณได้โปรดใจเย็น ๆ ก่อน พวกเราไปหาสถานที่คุยกันดี ๆ ...” ในขณะที่พนักงานพยายามขัดขวางหยวนโหรวอย่างเต็มที่ ประตูห้องตรงหน้าก็เปิดออกกะทันหัน ซังหนี่อยู่ในห้องตามที่คาดไว้ ผมเผ้าของเธอค่อนข้างยุ่งเหยิง นอกจากนี้ยังมีอาการใบหน้าแดงก่ำผิดปกติด้วย แต่ดวงตากลับเย็นชานัก “นั่นไง! เธออยู่ที่นี่จริง ๆ ด้วย! แล้วชายชู้อยู่ที่ไหน? ฉินม่ออยู่ข้างในใช่ไหม? หลบให้ฉันเข้าไป...” ซังหนี่เพิกเฉยต่อหยวนโหรว และเดินไปหยุดตรงหน้าของซังฉิงในไม่กี่ก้าวเท่านั้น การเคลื่อนไหวของซังหนี่รวดเร็วเกินไป ซังฉิงยังไม่ทันได้มีเวลาตอบสนอง ก็ถูกซังหนี่แย่งโทรศัพท์ของเธอไปแล้ว! “พี่...” ซังฉิงเพิ่งจะอ้าปาก ซังหนี่ก็ลบวิดีโอที่เธอเพิ่งบันทึกไปแล้ว จากนั้น ก็ปาโทรศัพท์ของเธอลงกระแทกกับพื้นโดยตรง! “เธอคิดจะทำอะไร?!” เดิมทีหยวนโหรวต้องการจะเข้าไปตามหาฉินม่อ หลังจากเห็นสถานการณ์เช่นนี้แล้ว เธอก็รีบวิ่งไปข้างหน้าเพื่อปกป้องซังฉิงทันที ซังหนี่ไม่เปิดโอกาสให้พวกเธอได้ป้องกันใด ๆ เลย เพียงแค่เงื้อมือขึ้น และตบหน้าซังฉิงโดยตรง! “ฉิงฉิง!” หยวนโหรวกรีดร้องออกม
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 68
ซังหนี่ยืดตัวขึ้น และเงยหน้าขึ้นไปจูบริมฝีปากของชายคนนั้น ทว่าฟู่เซียวหานเบือนหน้าหนีทันที และหลบเลี่ยงการจูบของเธอได้ ร่างกายของซังหนี่พลันแข็งทื่อ แต่ก็เป็นเพียงช่วงเวลาสั้น ๆ เท่านั้น เธอก้มศีรษะลงทันที แล้วแลบลิ้นออกมา เลียลูกกระเดือกของฟู่เซียวหาน ร่างกายของฟู่เซียวหานสั่นสะท้านอย่างกะทันหัน ก่อนจะจับคางของเธอ และบังคับให้เธอเงยหน้าขึ้นมอง เดิมทีดวงตาของซังหนี่ก็เป็นสีแดงอยู่แล้ว เมื่อรวมกับผมเผ้าที่ยุ่งเหยิง และหน้าตาเปียกปอนก็เหมือนลูกแมวน้อยไร้ที่พึ่งในคืนฝนพรำ ฟู่เซียวหานย่นคิ้วเบา ๆ แต่ซังหนี่ไม่สนใจมากนัก เพียงแค่เอื้อมมือออกไปปลดเข็มขัดของเขาออกตรง ๆ ในตอนแรกเขายังอยากจะหยุดเธอ แต่ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือของซังหนี่ก็ดังขึ้น เขาเหลือบมองอย่างรวดเร็ว และเห็นชื่อบนนั้นได้ทันที——ฉินม่อ เสียงที่คุ้นเคยทำให้สติของซังหนี่กลับมาเล็กน้อย ร่างกายของเธอยังสั่นอยู่อีกสักพัก ก่อนที่จะหันกลับไปหยิบโทรศัพท์มือถือของตน โดยไม่สนใจมือของเขาที่จับคางของตัวเองไว้ แต่ในวินาทีต่อมา ฝ่ามือของฟู่เซียวหานประคองท้ายทอยของเธอเอาไว้ จากนั
Latest chapter
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 278
เมื่อฟู่เซียวหานยังเป็นเด็ก ครั้งหนึ่งเขาเคยเจอแมวจรจัดในโรงเรียนของพวกเขาลูกแมวตัวนั้นอาจเพิ่งคลอดได้ไม่นานแต่ไม่มีแม่แมวอยู่เคียงข้าง มีเพียงมันตัวเดียวที่นอนอยู่บนพื้นหญ้าและส่งเสียงร้องอย่างอ่อนแรงฟู่เซียวหานเพียงเหลือบตามองมันแต่เขาไม่มีความเห็นอกเห็นใจที่เปี่ยมล้น ดังนั้นหลังจากเหลือบมองครั้งหนึ่งเขาก็เดินจากไปอย่างรวดเร็วแต่เขาไม่คาดคิดว่าลูกแมวตัวนั้นจะเดินตามหลังเขามาฝีเท้าของเขาไม่ได้นับว่าก้าวเดินช้า ทั้งที่ลูกแมวตัวนั้นยังไม่สามารถยืนได้อย่างมั่นคงแต่ยังคงยืนหยัดเดินตามเขามาทีละก้าวและในขณะที่ฟู่เซียวหานกำลังจะเดินไปถึงหน้าประตูโรงเรียน ในที่สุดเขาก็หยุดฝีเท้าลงจากนั้นก็หมุนตัวเดินไปที่ร้านของชำด้านข้าง พร้อมซื้อไส้กรอกมาหนึ่งชิ้นลูกแมวตัวน้อยกินอย่างมีความสุขดังนั้นนับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ฟู่เซียวหานจะเจอมันทุกครั้งหลังเลิกเรียนมันเป็นฝ่ายริเริ่มเข้ามาหาเขาก่อน หลังจากซุกไซร้เข้ากับฝ่ามือของเขาแล้วจึงรอให้เขาป้อนอาหารด้วยความเชื่อฟังและนับตั้งแต่นั้น ฟู่เซียวหานก็มักจะเตรียมขนมไว้ในกระเป๋านักเรียนของเขาเสมอในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ เขาแม้กระทั่งตั้
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 277
ฟู่เซียวหานราวกับสงบสติลงแล้ว ในเวลานี้สองมือของเขายันเข้ากับพื้นโต๊ะ แผ่นหลังที่เหยียดตรงอยู่เสมอโค้งงอ เขาก้มศีรษะลง ดูจิตใจเหงาหงอยเศร้าซึมลงอย่างบอกไม่ถูกสวีเหยียนคิดอยากจะปลอบโยนเขา แต่ว่าสวีเหยียนไม่รู้เลยว่าตนควรจะพูดสิ่งใดและในขณะที่เขาลังเลนั้นเอง จู่ ๆ ฟู่เซียวหานก็เงยหน้าขึ้นพร้อมถามเขาว่า “มีบุหรี่ไหม?”สวีเหยียนชะงักไปกับคำถามที่เข้ามาอย่างกะทันหันนี้ หลังจากผ่านไปสักพัก เขาก็รู้สึกตัวและนึกขึ้นได้ว่าฟู่เซียวหานเลิกบุหรี่ไปตั้งแต่ก่อนหน้านี้เขารีบส่งซองบุหรี่ที่พกติดตัวไปอย่างไม่ลังเล พร้อมกล่าวว่า “บุหรี่ยี่ห้อนี้แตกต่างกับที่คุณคุ้นเคย ให้ผมสั่งคนไปซื้อมาให้ไหมครับ?”“ไม่ต้อง”ฟู่เซียวหานพูดพลางหยิบบุหรี่ออกจากซองสวีเหยียนรีบส่งไฟแช็กที่จุดไฟแล้วไปให้อย่างรวดเร็วเพราะมือของเขายังคง…สั่นระริกอยู่ตลอดเวลาสวีเหยียนอดไม่ได้ที่จะตัวสั่นเทาเมื่อเห็นท่าทีของเขาเช่นนั้น โชคดีที่ครู่ต่อมาฟู่เซียวหานจุดบุหรี่ได้ในที่สุดสวีเหยียนถอนหายใจด้วยความโล่งอกฟู่เซียวหานสุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้อีกครั้ง หลังจากจ้องไปที่วงควันบนอากาศสักพัก เขาก็กล่าวว่า “เธอกำลังจะแต่งงานแล้ว”
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 276
ฟู่เซียวหานมองภาพนั้นอยู่นานจนกระทั่งสวีเหยียนและผู้จัดการฝ่ายดำเนินการเข้ามากล่าวรายงานกับเขาได้ครู่ใหญ่ และพบว่าเขาไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดกลับมาเลย สวีเหยียนถึงจะตระหนักได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ “ประธานฟู่ครับ?”เมื่อได้ยินเสียงนั้น ฟู่เซียวหานก็เงยหน้าขึ้นมองเขาดวงตาล้ำลึกคู่นั้นยังคงเปี่ยมด้วยความสงบอย่างเคยสวีเหยียนรู้สึกไปแม้กระทั่งว่าเมื่อกี้เป็นเขาที่คิดไปเอง แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงยื่นเอกสารในมือให้เขา “นี่เป็นเอกสารที่ทางแผนกดำเนินการเพิ่งนำมาครับ ต้องใช้ลายเซ็นของคุณ”ฟู่เซียวหานเหมือนจะเอ่ยตอบรับในลำคอ และหยิบปากกาที่วางด้านข้างขึ้นมาสวีเหยียนและคนที่ยืนด้านข้างยืนรออยู่ฝั่งตรงข้ามหากยึดตามความเร็วในการตรวจสอบเอกสารของฟู่เซียวหานในอดีต เอกสารชุดนี้ก็จะใช้เวลาเพียงไม่กี่สิบวินาทีเท่านั้น แต่ทั้งสองรอไปสักพักใหญ่ ก็พบว่าสายตาของฟู่เซียวหานยังคงหยุดอยู่ตรงหน้าแรกของเอกสาร“ประธานฟู่ครับ?”เขาทำได้เพียงเอ่ยถามอีกครั้ง ผู้จัดการฝ่ายดำเนินการกระทั่งเอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือ “ประธานฟู่ครับ เอกสาร…มีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ?”ฟู่เซียวหานไม่กล่าวอะไรออกมา เพียงพลิกหน้
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 275
เขาคิดว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เธอก็จะยังคงอยู่เคียงข้างเขาเสมอ ราวกับสายน้ำแร่อันแสนอ่อนโยนที่คอยโอบอุ้มทุกสิ่งทุกอย่างของเขาเอาไว้เขาไม่เคยคิดว่าเธอจะจากไปและมากกว่านั้นคือเขาไม่เคยคิดเลยว่าหลังจากที่เธอจากไป เขาจะรู้สึก…เจ็บได้ถึงขนาดนี้——ราวกับสูญเสียอากาศและแหล่งน้ำที่จำต้องพึ่งพาเพื่อความอยู่รอดดังนั้น เขาคิดผิดไปอย่างไรก็ตาม มันก็เหมือนกันกับในตอนแรกที่เขาไม่ยอมเปิดโอกาสให้เธอได้อธิบาย ตอนนี้ เธอเองก็ไม่เปิดโอกาสให้เขาเหนี่ยวรั้งเอาไว้เช่นกันความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขา ได้ถูกเธอตัดสินโทษประหารชีวิตเอาไว้แล้ว……ไม่กี่วันหลังจากนั้น ซังหนี่ยังคงไปทำงานที่บริษัทตามปกติข่าวการแต่งงานกับจี้อวี้หยวนไม่ใช่เรื่องที่เธอกุขึ้นมา แต่เป็นสิ่งที่พวกเขาปรึกษากันอย่างดีและตัดสินใจลงมือทำเพราะเวลาของคุณตาของจี้อวี้หยวนใกล้จะหมดลงแล้วชายชราไม่นับว่าอายุมากนัก แต่ก่อนหน้านี้จู่ ๆ เขาก็ได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรคอัลไซเมอร์ หรือรู้จักกันทั่วไปว่าเป็นโรคสมองเสื่อมในผู้สูงอายุยิ่งไปกว่านั้น อาการของเขาทรุดตัวลงไปอย่างรวดเร็ว จี้อวี้หยวนเป็นหลานชายเพียงคนเดียวของเขา ความปรารถนาของผ
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 274
ทันทีที่คำพูดนี้ของฟู่เซียวหานหลุดออกจากปาก ซังหนี่พลันตกตะลึงจากนั้นเธอก็หัวเราะออกมา “จริงหรือคะ? แล้วนับว่าคุณชนะหรือเปล่า?”ฟู่เซียวหานไม่ตอบคำถามของเธอ ราวกับรู้สึกว่าคำถามนี้ไม่มีความจำเป็นต้องตอบเขาจึงเดินถือสัมภาระออกไปทั้งอย่างนั้นเสียงปิดประตูไม่ดังไม่เบา ไม่เจือไปด้วยอารมณ์ใด ๆ ซังหนี่เองก็ไม่ได้เหลือบมองไปฝั่งนั้นเลยด้วยซ้ำกล่าวตามตรง เดิมทีเธอไม่คิดจะพูดถ้อยคำเมื่อกี้ไปสักนิดเพราะมัน…ไม่มีความหมายอะไรอย่างไรก็ตามความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาก็จบลงแล้ว การที่จะไปขุดคุ้ยอารมณ์จากเรื่องราวในอดีตขึ้นมาอีกครั้งช่างเป็นเรื่องที่ไม่มีความจำเป็นมันก็เหมือนกับผลไม้เน่าเสียที่แค่ต้องโยนทิ้งลงถังขยะไปก็เท่านั้น ทำไมต้องปอกเปลือกออกทีละชั้นเพื่อหาว่าตรงไหนกันที่เน่าเป็นจุดแรก?ท้ายที่สุดแล้ว บนมือก็หลงเหลือเพียงแกนกลางผลไม้ที่เน่าเปื่อยถึงจะยอมรับได้ในที่สุดว่า ——มันผิดมาตั้งแต่แรกแต่ซังหนี่เองที่อดใจไม่ไหวคำถามต่าง ๆ วนเวียนอยู่ในสมองของเธอ นับตั้งแต่เจิ้งชวนบอกกล่าวให้เธอฟังเกี่ยวกับเรื่องของจื้อเหอกรุ๊ป นับตั้งแต่เธอรู้เรื่องว่าคุณนายฟู่ได้ฟื้นคืนสติขึ้นมาแล้วไม
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 273
เขาก็อาจมีความรู้สึกต่อเธออย่างแท้จริง ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่รีบร้อนขนาดนั้นเวลาที่เธอมีเรื่องแต่ความรู้สึกนี้มีอยู่เท่าไหร่กันนะ?เป็นสิ่งที่ต่อท้ายจากผลประโยชน์ของเขา เป็นสิ่งที่หากมีเรื่องใดเกิดขึ้น เขาก็พร้อมจะใช้เธอเป็นไพ่ที่สามารถนำมาใช้งานได้อย่างไม่ลังเลและการเหนี่ยวรั้งเธอไว้ตอนนี้ก็เป็นเรื่องที่ตรงตามจังหวะขั้นตอนเพราะอย่างไรเสียเรื่องของจื้อเหอกรุ๊ปก็ได้รับการแก้ไขแล้ว เขาได้รับทุกสิ่งทุกอย่างที่ต้องการมาแล้ว ดังนั้นตอนนี้จึงหันมองย้อนกลับมานึกถึงไพ่ที่เขาทิ้งไปด้วยตัวเองตั้งแต่แรก?ถึงตอนนี้เขาจะเหนี่ยวรั้งไว้แล้วอย่างไร?ท้ายที่สุดก็โดนเขา…ทิ้งไปอยู่ดีซังหนี่ไม่คิดกล่าวโทษเขาเพราะอย่างไรเสียเขาก็เป็นนักธุรกิจคนหนึ่งอีกอย่างเธอรู้ว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมา คนอื่น ๆ ต่างเห็นความรุ่งโรจน์ของเขา ทว่าจริง ๆ แล้วการจะมาถึงจุดนี้นั้นช่างแสนลำบาก ตอนนั้นคุณพ่อของเขาเสียชีวิตอย่างกะทันหัน เขาเองก็ยังอายุน้อยอยู่มาก ลับหลังล้วนมีแต่คนจับจ้องผลประโยชน์ตาเป็นมันดังนั้นการที่เขาจะให้ความสำคัญกับผลประโยชน์มาเป็นอันดับแรกจึงไม่ใช่เรื่องแปลกแต่ซังหนี่เกลียดภาพที่เขาแสดงออกมาว่
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 272
“คุณหมายความว่าอะไร?”ฟู่เซียวหานถามเสียงต่ำซังหนี่ดึงเค้กก้อนนั้นกลับมาอีกครั้ง ในมือถือส้อมไว้แต่ไม่ได้ขยับ เธอเพียงเอ่ยถามเสียงเบาว่า “ปัญหาของทางจื้อเหอกรุ๊ปคุณจัดการแล้วหรือคะ?”ฟู่เซียวหานคาดไม่ถึงว่าจู่ ๆ เธอจะถามถึงเรื่องนี้ก่อนที่จะคิดได้ว่าควรตอบไปอย่างไร ซังหนี่ก็กล่าวเสริมขึ้นมา “วิกฤตการณ์ทางธุรกิจของจื้อเหอกรุ๊ปในปีที่แล้ว จริง ๆ แล้วเป็นเพียงระเบิดควันที่คุณวางไว้ใช่ไหมคะ?”“ก่อนหน้านี้คุณเคยบอกฉันว่าจื้อเหอกรุ๊ปก่อตั้งมานานหลายสิบปี ซึ่งนั่นมีทั้งข้อดีและข้อเสีย ข้อดีคือเป็นบริษัทยักษ์ใหญ่ที่เป็นที่รู้จักกันดีทั่วประเทศ มีทั้งชื่อเสียงทั้งรากฐานที่ยึดแน่น”“ข้อเสียคือในช่วงไม่กี่สิบปีที่ผ่านมา ความกระตือรือร้นของพนักงานมากหน้าหลายตาล้วนถูกขัดเกลาจนแทบไม่หลงเหลือความรู้สึกนั้นอยู่ โดยเฉพาะเหล่าญาติสนิทมิตรสหายของผู้ถือหุ้นหลายราย แต่คุณรู้อยู่แก่ใจถึงการกระทำที่ไม่เอาการเอางานของพวกเขาดี ทว่ากลับไม่สามารถกำจัดทั้งหมดออกไปได้ เพราะอย่างไรเสียพวกเขาก็เป็นผู้ถือหุ้นเก่าแก่ที่ร่วมทำงานหนักตรากตรำกันมากับคุณพ่อของคุณ หรือแม้แต่กับคุณปู่คุณด้วยซ้ำ หากคุณจะลงมือ มันก็คง
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 271
ไม่จำเป็นจะต้องเปิดโอกาสให้เธอหัวเราะเยาะเขาไปมากกว่านี้แต่ในเวลานี้ ฟู่เซียวหานยังคงควบคุมมันไม่ได้หลังจากสบตาเขาสักพัก ซังหนี่ก็ตอบว่า “เรื่องการแต่งงานเราได้ตัดสินใจกันไปเรียบร้อยในเมื่อสองวันก่อนหน้านี้ค่ะ”“สำหรับเมื่อกี้…ประธานฟู่ที่มีประสบการณ์และความรู้กว้างขวางถึงเพียงนี้ หรือว่าคุณจะไม่รู้ว่าบนโลกนี้มีคำศัพท์อย่างคำว่าทำรักครั้งสุดท้ายเพื่อสิ้นสุดความสัมพันธ์งั้นหรือคะ? อีกอย่างไม่ว่าจะควรพูดหรือไม่ แต่ในช่วงที่ผ่านมานี้คุณได้ช่วยเหลือฉันไว้เยอะมากจริง ๆ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องสมควรที่ฉันจะตอบแทนคุณเพียงเพื่อให้คุณมีความสุขขึ้นมาบ้าง”ซังหนี่อธิบายเปี่ยมด้วยความจริงจังและจริงใจฟู่เซียวหานมองเธอพร้อมอดหัวเราะออกมาไม่ได้ “ดังนั้นเมื่อกี้คุณ…ก็แค่อยากให้ผมมีความสุข?”“ใช่สิคะ ถ้าไม่ใช่อย่างนั้นแล้วคุณคิดว่าอะไรล่ะ?”มือของฟู่เซียวหานที่จับเธอไว้ปล่อยออกแทบจะในทันที แม้แต่ดวงตาที่จับจ้องมาราวกับจะฉีกเธอเป็นชิ้น ๆ เมื่อกี้นี้เองก็ลดสายตาลงเช่นกันสภาพเช่นนั้น ราวกับเขาอ่อนแรงไปอย่างกะทันหันอย่างไรอย่างนั้นเดิมทีซังหนี่คิดว่าเขายอมรับเรื่องนี้ได้แล้ว แต่วินาทีถัดมา ฟู่เ
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 270
ฟู่เซียวหานไม่อยากจะเชื่อเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน พวกเขาสองคนยังแนบชิดกันอยู่เลย แต่ตอนนี้ ซังหนี่กลับพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งว่าให้เขาออกฟู่เซียวหานนิ่งไปพักใหญ่ ก่อนจะหัวเราะออกมา “คุณล้อผมเล่นใช่ไหม? ซังหนี่ คุณ……”“คุณกับโจวหลินทำข้อตกลงอะไรกัน?”ฟู่เซียวหานเดิมทีถอดถุงมือออกแล้วกำลังจะไปกอดเธอ แต่ซังหนี่กลับหลบเลี่ยงการกระทำของเขา แล้วถามเขาต่อสีหน้าจริงจังนั้น ทำให้มือของฟู่เซียวหานชะงักค้างกลางอากาศ สุดท้าย ก็ต้องค่อยๆ เก็บกลับไปแม้จะไม่เข้าใจว่ามันเกี่ยวอะไรกับเรื่องที่เธอพูดกับตัวเองตอนนี้ แต่ฟู่เซียวหานก็ตอบกลับไปว่า “เขามีปัญหาบางอย่างเรื่องการเงินที่ต่างประเทศ และผมเป็นคนช่วยจัดการให้เขา”“อืม ไม่น่าล่ะ”ซังหนี่พยักหน้าฟู่เซียวหานขมวดคิ้ว “ทำไมเหรอ? เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”“เปล่าค่ะ ตรงกันข้าม เพราะคุณช่วยเอาไว้ โครงการของเราถึงดำเนินไปอย่างราบรื่น เงินทุนก็ถูกโอนเข้ามาวันนี้แล้ว ไม่อย่างนั้น อาจต้องรอเป็นเดือนกว่าจะได้ข้อสรุป”ฟู่เซียวหานฟังแล้วกลับยิ่งไม่เข้าใจในเมื่อทุกอย่างราบรื่น แล้วทำไม…ราวกับรู้ว่าเขากำลังสงสัยอะไร ซังหนี่จึงพูดขึ้นทันทีว่า “เพราะฉะนั้นฟู่เ
