LOGINShare
บทที่ 342
Related chapters
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 343
“เพราะฉะนั้นไม่ว่าเป็นวิธีไหน คุณก็ต้องลองแทนเขาให้ได้ ต่อให้ต้องเอามีดปักเข้ากลางอกผมก็ตาม”“ซังหนี่ คุณนี่มัน...ใจร้ายจริงๆ”พอพูดจบ ฟู่เซียวหานก็เดินผ่านเธอไปทันทีคลื่นสีขาวยังคงซัดเข้าขึ้นมาไม่หยุด บนชายหาดอันกว้างใหญ่กลับเหลือเพียงซังหนี่แค่คนเดียว……คืนนั้น ซังหนี่กับฟู่เซียวหานต่างนอนหันหลังให้กันจนถึงตอนนี้ ซังหนี่ก็เริ่มชินกับการที่มีอีกคนอยู่บนเตียงแล้วแต่ก่อนเวลานอนร่วมกัน พวกเขามักจะทำอะไรบางอย่างก่อนเสมอ อย่างน้อยฟู่เซียวหานก็มักจะกอดเธอเข้านอนแต่คืนนี้เขากลับไม่ทำอะไรเลยแผ่นหลังที่หันให้กันนั้น เหมือนกับเป็นรอยแยกลึกที่มากั้นกลางระหว่างพวกเขาไว้ซังหนี่เองก็ไม่ได้หันไปคืนหนึ่งผ่านไปอย่างรวดเร็วตอนที่ซังหนี่ตื่นขึ้นมา ท้องฟ้าก็สว่างแล้วฟู่เซียวหานก็ไม่อยู่แล้วซังหนี่ไม่รู้ว่าเขาไปทำงาน หรือไปร่วมปาร์ตี้เออร์วินพูดถึง และเธอก็ไม่คิดจะสนใจบรรยากาศรอบ ๆ เธอไม่อยากไปทะเลอีกแล้ว และที่อื่นก็ดูเหมือนไม่มีอะไรน่าสนใจดังนั้นซังหนี่จึงใช้เวลาดูหนังอยู่ในโรงแรมทั้งวันเธอแทบไม่ได้ออกจากห้องเลย อาหารก็ให้ทางโรงแรมส่งขึ้นมาให้พอค่ำลง ก็ยังไม่มีวี่แววว่าฟ
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 344
ความเจ็บปวด ความโกรธแค้น ความอับอาย และความหวาดกลัว—— ทุกความรู้สึกถาโถมเข้ามาในชั่วพริบตาแม้แต่การขัดขืนของเธอนั้นก็หยุดชะงักไปชั่วขณะแต่เพียงไม่กี่วินาทีต่อมา ซังหนี่เหมือนได้สติกลับคืนมา แล้วขัดขืนอย่างบ้าคลั่งยิ่งกว่าเดิม!อีกฝ่ายยังคงปิดปากเธอแน่น ซังหนี่จึงอ้าปาก กัดลงไปที่โคนนิ้วโป้งของเขาทันที!เธอใช้แรงทั้งหมดที่มี กัดลึกจนแทบจะฉีกเนื้อเขาออกมา ชายคนนั้นถึงกับหลุดเสียงครางออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ซังหนี่ฉวยจังหวะนี้ ยกเท้าถีบเข้าที่หน้าท้องของเขาเต็มแรง!แต่คราวนี้ชายคนนั้นกลับรู้ทัน เขาจับขาของเธอไว้แน่น แล้วกดทับลงไปอย่างแรง!จากนั้น เขาก็คลายมือออกจากริมฝีปากของซังหนี่ซังหนี่รีบตะโกนออกมา “ปล่อยฉัน! ช่วยด้วย...”แต่เธอยังพูดไม่ทันจบ ชายคนนั้นก็ถอดเนคไทออกแล้วยัดมันเข้าไปในปากเธอทันทีบนตัวเขาคลุ้งไปด้วยกลิ่นเหล้าหนักอึ้ง แต่ยังไม่อาจกลบกลิ่นที่คุ้นเคยของเขากลิ่นนั้นไปได้ร่างของซังหนี่สั่นสะท้าน ก่อนเงยหน้าขึ้นด้วยความไม่อยากเชื่อสายตาแม้ในห้องไม่ได้เปิดไฟ และซังหนี่ก็มองเห็นใบหน้าของชายคนนั้นได้ไม่ชัดเจนอยู่แล้ว แต่เขากลับไม่ยอมให้เธอมีโอกาสนั้นเลย หลังจากยัดเ
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 345
อย่างไรก็ตามซังหนี่ก็รู้เรื่องนี้แล้วแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ทุกคนล้วนเห็นแค่ด้านที่อ่อนโยนและงดงามของเขา มีเพียงซังหนี่เท่านั้นที่ได้เห็นอีกด้านหนึ่งของเขาแต่ก็ควรจะเป็นแบบนี้อยู่แล้วในเมื่อเธอคือภรรยาของเขา เป็นเพียงคนเดียวในโลกนี้ที่คู่ควรจะใช้ชีวิตร่วมกับเขาจนแก่เฒ่าเพราะงั้นทำให้เธอได้เห็น “ตัวตนที่แท้จริง” ของเขาก็เป็นเรื่องสมควรอยู่แล้วเพียงแต่ฟู่เซียวหานไม่เคยคิดมาก่อนว่า ว่ามันจะเกิดขึ้นด้วยวิธีนี้และในสถานการณ์แบบนี้หลังจากค่ำคืนที่แทบจะคลุ้มคลั่งผ่านไป ฟู่เซียวหานก็ตื่นขึ้นมาเขานอนเพียงสองชั่วโมงเท่านั้น แต่ตอนนี้กลับรู้สึกกระปรี้กระเปร่าเป็นอย่างดีซังหนี่ยังคงหลับสนิทอยู่ข้าง ๆเปลือกตาของเธอบวมเล็กน้อย ตั้งแต่ลำคอลงไปเต็มไปด้วยรอยจ้ำกระจัดกระจาย แม้แต่บนไหล่ก็ยังปรากฏรอยฟันที่เขาทิ้งไว้แต่เขาก็จำไม่ได้ว่าไปกัดเธอตอนไหน ฟู่เซียวหานลืมไปแล้ว แต่เขาก็ไม่ได้สนใจ ขณะที่กำลังสวมเสื้อผ้า เขาก็สั่งให้พนักงานโรงแรมส่งยาทาขึ้นมา แล้วทาให้ซังหนี่ด้วยตัวเองแน่นอนว่าขั้นตอนนี้ไม่ได้ราบรื่นนัก ซังหนี่สะดุ้งตื่นขึ้นมา พอเห็นเขาอยู่บนตัวก็สะดุ้งตกใจ จนเผลอจะยกเท้าถีบเขา
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 346
ตอนที่สวมเสื้อผ้า ฟู่เซียวหานก็สังเกตเห็นรอยนั้นแล้ว แต่เขาไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก ยังไงก่อนหน้านี้ตอนที่ซังหนี่ชอบตบหน้าเขา เขาก็ยังไปทำงานทั้งที่แก้มแดงก่ำอยู่บ่อย ๆแต่ไม่รู้ทำไม พอโดนเออร์วินจ้องแบบนี้ เขากลับรู้สึกไม่ค่อยสบายใจขึ้นมา“ฉันเคยได้ยินมาว่า ผู้หญิงบ้านนายให้ความสำคัญกับความเป็นแม่ศรีเรือน อ่อนโยนและเรียบร้อย แต่ดูจากตอนนี้แล้ว ดูเหมือนว่าภรรยาของนายไม่ใช่แบบนั้นเลยนะ” เออร์วินพูด “ถ้าเป็นแบบนี้ แล้วอะไรคือเหตุผลที่นายแต่งงานกับเธอล่ะ?”เออร์วินพูดไปพลาง ดูเหมือนจะยิ่งสนใจซังหนี่มากขึ้นเรื่อย ๆฟู่เซียวหานยกมือขึ้น ดึงคอเสื้อเล็กน้อยก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง “การเจรจากับ S.K เป็นยังไงบ้าง?”“ไม่ค่อยราบรื่น”แม้คำพูดของเขาจะฟังดูแข็งกระด้างไปหน่อย แต่เออร์วินก็ไม่ได้ถือสา เขาตอบกลับทันที “ไอ้เดวิดนั่นยังคงปากแข็งไม่ยอมอ่อนข้อให้ คงต้องให้นายไปจัดการเองแล้วล่ะ”ฟู่เซียวหานหัวเราะเบา ๆ “นายไปเองไม่ดีกว่าเหรอ? ยังไงซะไอ้หมอนั่นก็อยากยกลูกสาวให้แต่งงานกับนายอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง?”“นายคิดว่าฉันบ้าไปแล้วเหรอ?”“ก็ดีไม่ใช่เหรอ? ได้ยินว่าลูกสาวเขามีสัมปทานน้ำมันอยู่หลายแห่ง ถ้าแต่
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 347
นอกจากน้ำที่จำเป็นแล้ว ซังหนี่ยังสังเกตเห็นว่าบนโต๊ะมีอาหารอยู่ไม่น้อยเป็นขนมปังเกือบทั้งหมด——ชนิดที่สามารถเก็บไว้ได้ทั้งวันโดยไม่เสียจู่ ๆ ซังหนี่ก็ฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นมา รีบก้าวเข้าไปใกล้ประตูประตู...ถูกล็อกจากด้านนอกจริง ๆซังหนี่โมโหจนทุบประตูแรง ๆ หลายครั้ง “ปล่อยฉันออกไป!”ไม่มีใครตอบกลับซังหนี่โทรหาฟู่เซียวหานอีกครั้งแต่โทรศัพท์ของเขาปิดเครื่องซังหนี่โทรไปที่แผนกต้อนรับของโรงแรม แต่พนักงานแจ้งว่า พวกเขาไม่มีสิทธิ์เปิดประตูให้เธอแม้ซังหนี่จะบอกพวกเขาหลายครั้งว่าจะร้องเรียน แต่ก็ไม่เกิดผลอะไรสุดท้าย เธอก็ทำได้เพียงกลับไปอยู่ในห้องเหมือนเดิมเดิมทีเธอคิดว่า คงต้องอยู่ในห้องนี้แบบนี้ทั้งวันแต่พอตกเย็น จู่ ๆ ก็มีเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นจากข้างนอกตอนแรกซังหนี่คิดว่าฟู่เซียวหานกลับมาแล้วเธอไม่ได้คิดจะทำตัวดีด้วยเลย มือยังคว้าเอาที่เขี่ยบุหรี่บนโต๊ะ เตรียมจะปาใส่เขาทันทีแต่สิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจก็คือ...ไม่ใช่เขาโรเบิร์ตยืนอยู่ตรงนั้น มองเธอด้วยท่าทีสุภาพ “สวัสดีครับ คุณผู้หญิง”ซังหนี่มองเขา มือที่จับที่เขี่ยบุหรี่พลันคลายลง ก่อนจะขมวดคิ้ว “มีอะไร?”“ผม
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 348
เสียงของเออร์วินเย็นชาเกินไปเหมือนกับแค่พูดเรื่องอากาศกับซังหนี่อย่างไม่คิดอะไรดังนั้นซังหนี่ถึงกับทำตัวไม่ถูก สักพักก็ยังไม่ทันตั้งตัวว่าที่เขาพูดไปเมื่อกี้คืออะไรจนกระทั่งเออร์วินหันมาหาเธอแล้วยิ้มให้ก่อนหน้านั้นซังหนี่เคยเจอเขาแค่ครั้งเดียวแม้ตอนนั้นเขาจะมีมารยาทดีและให้เกียรติฟู่เซียวหาน แต่พอทักทายเธอ แววตาของเขาก็ยังเต็มไปด้วยความหยิ่งยโสและดูถูกซังหนี่ตอนนี้เขาก็ยังเป็นเช่นนั้นแต่เขาก็ดูเหมือนจะรู้ตัวว่าไม่ควรแสดงท่าทางแบบนี้ในตอนนี้ ดังนั้นเขาจึงพยายามแสดงออกด้วยท่าที “อ่อนโยน” มากขึ้นชัดเจนว่า เขาล้มเหลวในการทำเช่นนั้นดังนั้นรอยยิ้มของเขา จึงดูเหมือนเป็นการยิ้มที่บิดเบี้ยวและน่ากลัวมากกว่าเออร์วินไม่ให้เวลาซังหนี่คิดมากนัก พูดขึ้นอย่างรวดเร็ว “คุณชอบภาพนี้ใช่ไหม? ผมมอบให้คุณ”“ไม่ต้อง” ซังหนี่ตอบทันที “ฉันไม่เข้าใจหรอก”“จริงเหรอ? แต่ที่นี่มีของตั้งเยอะ แต่คุณกลับเลือกมองภาพนี้ แสดงว่าคุณก็มีรสนิยมดีอยู่นะ”เออร์วินพูดไป แต่ซังหนี่กลับไม่แน่ใจว่านี่ถือเป็นการชมเธอหรือเปล่าเพราะเธอรู้สึกว่า...มันแปลก ๆในเมื่อฟู่เซียวหานไม่อยู่ ซังหนี่จึงไม่คิดจะเสียเว
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 349
เออร์วินขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความหงุดหงิด แต่ในเมื่อซังหนี่เป็นแขกที่ตนเองเชิญมาเอง เขาจึงพยายามระงับอารมณ์แล้วพูดต่อว่า “คุณไม่เข้าใจหรือไง? ความหมายที่ผู้ชายสนใจผู้หญิง”“หึ” ซังหนี่กลับหัวเราะอย่างเย็นชาออกมาทันทีเสียงหัวเราะเย็นชานั้นทำให้เออร์วินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย“คุณไม่ได้ชอบฉัน” ซังหนี่พูดตรง ๆ “แม้แต่ตอนที่คุยกับฉันตอนนี้ คุณยังต้องพยายามอดกลั้นความหงุดหงิดของตัวเอง ไว้ แล้วจะฝืนตัวเองไปทำไม?”“เหอะ ๆ ที่แท้คุณก็รู้แล้วนี่”“ใช่ แล้วคุณต้องการอะไร ก็บอกมาตรง ๆ ดีกว่า จะได้ไม่ต้องเสียเวลาทั้งสองฝ่าย”เออร์วินจ้องซังหนี่อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหัวเราะออกมา “สมแล้วเป็นผู้หญิงที่ลียงสนใจ น่าสนใจจริง ๆ”“คุณพูดถูก ผมยุ่งมาก งั้นผมพูดตรง ๆ เลยแล้วกัน ผมอยากนอนกับคุณ”ถ้าตอนนี้ซังหนี่มีอะไรอยู่ในปากล่ะก็ คงพ่นออกมาทันทีแน่แต่ถึงไม่มี ก็ไม่ได้ทำให้เธอหยุดอึ้งน้อยลงเลยและในตอนนี้สายตาของเออร์วินกวาดมองเรือนร่างเธอหลายครั้ง ก่อนจะหยุดลงที่ชุดซีฟองของเธอ“เมื่อคืนนี้คุณกับลียงสนุกกันมากเลยใช่ไหม? ตอนเช้าผมเห็นร่องรอยบนตัวเขา”“แต่ผมไม่ชอบอะไรแบบนี้ ผู้หญิงควรจะอยู่เฉย ๆ บนเตี
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 350
การเจรจาของฟู่เซียวหานเป็นไปอย่างราบรื่นแต่เดวิดเจ้าเล่ห์คนนี้ก็ยังไม่ยอมแพ้ หลังจากเซ็นสัญญาแล้ว เขายังรั้งฟู่เซียวหานไว้ทานอาหารเย็นด้วยกัน และระหว่างนั้นก็พยายามแนะนำลูกสาวของเขาให้รู้จักอยู่ตลอดแม้ว่าฟู่เซียวหานจะบอกว่าตนเองแต่งงานแล้ว แต่เดวิดก็ไม่สนใจเขายังบอกอีกว่าลูกสาวของเขาเป็นคนว่านอนสอนง่าย สามารถอยู่ที่นี่ได้ รอให้เขากลับมาหาเมื่อมีเวลาว่างก็พอแน่นอนว่าฟู่เซียวหานไม่เชื่อคำพูดของเขาอยู่แล้วหลังจากการต่อรองกันไปมา กว่าฟู่เซียวหานจะขึ้นเครื่องบินก็ล่วงเลยไปหลังเที่ยงคืนแล้วพอลงจากเครื่อง เขาก็รีบตรงไปที่โรงแรมทันทีระหว่างทาง ซังหนี่โทรหาเขาสองครั้งแต่ครั้งแรกเขากำลังประชุมอยู่ ส่วนอีกครั้งเขาอยู่บนเครื่องบิน จึงไม่ได้รับสายทั้งสองครั้งตอนนี้พอเขาโทรกลับไปหาซังหนี่ เธอกลับไม่รับสายแล้วฟู่เซียวหานรู้ดีว่า เธอต้องโกรธแน่ ๆเพราะเขาขังเธอให้อยู่ในโรงแรมทั้งวันพอคิดดูแล้ว ฟู่เซียวหานจึงโทรไปที่โรงแรม ให้เตรียมเค้กไว้ให้เขาด้วยแม้ว่าเขาจะรู้ดีว่า ซังหนี่กำลังโกรธ เค้กที่เตรียมเอาไว้ก็อาจไม่ได้ช่วยอะไรแต่ไม่ว่าอย่างไร อย่างน้อยนี่ก็แสดงถึงความจริงใจของเขา
Latest chapter
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 402
คุณนายใหญ่สะบัดมือแล้วเดินจากไปทันทีฟู่จินหยวนยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ผ่านไปพักใหญ่ เขาถึงได้สติกลับมา จากนั้นก็ก้าวพรวดเข้าไป คว้าคอเสื้อของฟู่เซียวหานไว้แน่น!“เพราะงั้นนายรู้ทุกอย่างมาตลอด? แต่ก็ยังปล่อยให้ฉันทำแบบนั้น นายจงใจใช่ไหม!”พอเขาพูดจบ ฟู่เซียวหานกลับหัวเราะออกมา “ในฐานะที่เป็นผู้ใหญ่คนหนึ่ง ถ้านายยังควบคุมตัวเองไม่ได้ แล้วจะโทษใครได้ล่ะ?”“นี่มันกับดักที่นายวางแผนไว้ชัด ๆ!”“ใช่ แต่คนที่เลือกจะกระโดดลงไปก็คือตัวนายเอง ฉันไม่ได้จ่อปืนบังคับให้นายทำนี่”ฟู่เซียวหานพูด พลางยกมือขึ้น แกะนิ้วของเขาออกทีละนิ้ว“อ้อจริงสิ จะบอกอะไรไว้อย่างหนึ่ง คังรุ่ยน่ะจริง ๆ แล้วฉันก็มีหุ้นอยู่เหมือนกัน” ฟู่เซียวหานยิ้มบาง ๆ “ดีลของนายอันนั้น ที่จริงฉันเป็นคนออกแบบให้โดยเฉพาะเลยนะ แม้แต่ผู้จัดการหุ้น A ของนาย ก็เป็นคนที่ฉันเลือกไว้ให้เอง ไม่งั้นคิดดูสิ นายจะทำกำไรได้มากขนาดนั้นในเวลาแค่ไม่กี่วันได้ยังไง? แล้วอยู่ดี ๆ ถึงกับขาดทุนจนหมดแม้แต่ทุนยังไม่ได้คืน?”เมื่อครู่นี้ฟู่จินหยวนแค่สงสัยแม้เขาจะตะโกนถามเสียงดัง แต่ในใจลึก ๆ ก็แค่คิดว่าฟู่เซียวหานพอรู้เรื่องอยู่บ้าง เพียงแต่เลือกที่จะไม่
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 401
คุณนายใหญ่ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เห็นการกระทำของเขาชัดเจน คิ้วขมวดขึ้นอย่างเห็นได้ชัดจนกระทั่งฟู่เซียวหานเห็นว่าซังหนี่กินเกือบเสร็จแล้ว เขาถึงหันไปมองฟู่จินหยวน “จริงสิ ได้ยินมาว่านายกำลังติดต่อกับคนของคังรุ่ยอยู่ใช่ไหม? ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?”เดิมทีฟู่จินหยวนก็กำลังก้มหน้าทานอาหารอยู่แต่ทันทีที่ฟู่เซียวหานถามคำถามนี้ เขาก็หยุดชะงักไป จากนั้น ก็เงยหน้าขึ้นมาด้วยความไม่อยากเชื่อ!คุณนายใหญ่กลับแสดงสีหน้าสงสัย “คังรุ่ยคืออะไรเหรอ?”“อ๋อ คุณย่าน่าจะยังไม่ทราบ นั่นคือ...บริษัทที่ดำเนินธุรกิจเกี่ยวกับการจัดการเงินทุนครับ” ฟู่เซียวหานยิ้มบาง ๆ “พูดง่าย ๆ คือ คุณสามารถนำหุ้นที่ถืออยู่ไปใช้ค้ำประกันกับพวกเขา เพื่อแลกกับกระแสเงินสดจำนวนมาก ถ้าภายในเวลาที่กำหนด หุ้นมีมูลค่าเพิ่มถึงระดับหนึ่ง พวกเขาก็จะแบ่งปันผลกำไรให้คุณต่อ แต่ถ้าหุ้นร่วงลงไปถึงจุดที่ตกลงไว้ พวกเขาก็จะดำเนินการตามสัญญา แยกหรือแม้กระทั่งฮุบหุ้นของคุณไปเลย”“ไม่รู้ว่าตอนนี้พวกนายดำเนินการไปถึงขั้นไหนแล้ว? แล้วฉันไม่ค่อยเข้าใจเลย ชีวิตของนายตอนนี้ก็ไม่ได้มีค่าใช้จ่ายอะไรมากมายไม่ใช่เหรอ? การร่วมมือกับพวกเขา นายจะได้อะไรล่ะ?”
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 400
แม้ว่าอาการบาดเจ็บของคุณนายฟู่จะสาหัส แต่ท้ายที่สุดแล้วก็ไม่ได้บาดเจ็บจนถึงแก่ชีวิต ดังนั้นหลังจากนอนพักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลไม่นานนักเธอก็ทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลคราวนี้ฟู่เซียวหานไม่ยอมให้เธออาศัยอยู่ในคฤหาสน์ตระกูลฟู่อีกต่อไป แต่ได้จัดสถานที่ที่มีสภาพแวดล้อมที่เรียบง่ายและสง่างามเอาไว้ให้สำหรับเธอและเป็นช่วงเวลาปลายเดือนพอดิบพอดีกับที่ฟู่จินหยวนกลับมารายงานผลงานของเขาที่เมืองถง ฟู่เซียวหานจองร้านอาหารด้านนอกเอาไว้และกล่าวว่าพวกเขาจะมาทาน ‘มื้อครอบครัว’ ด้วยกันเมื่อซังหนี่ได้ยินมุกตลกนี้ถึงกับรู้จักเอะใจในทันทีเพราะอย่างไรเสียมื้อครอบครัวของตระกูลฟู่ในแต่ละครั้ง… ดูเหมือนแทบจะไม่มีน่ายินดีใดเลยสักครั้งแต่ในเมื่อฟู่เซียวหานได้กล่าวออกไปเช่นนั้นแล้ว เธอจึงทำได้แค่เดินตามเขาไปเท่านั้นขณะนี้เมืองถงได้เข้าสู่ฤดูหนาวอย่างเป็นทางการอุณหภูมิในวันนี้ต่ำกว่าเมื่อวานเล็กน้อย ก่อนออกไปข้างนอกฟู่เซียวหานจึงตั้งใจสวมผ้าพันคอให้เธอผ้าพันคอสีขาวและเสื้อโค้ตบนตัวของเธอล้วนเป็นชุดสีเดียวกัน ในขณะที่ฟู่เซียวหานล้วนสวมสีดำไปทั้งตัวสองสีที่อยู่ตรงข้ามกันสุดขั้ว แต่ในเวลานี้เมื่อทั้งส
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 399
เมื่อเขาพบว่าเธอกับเออร์วินเดินตามหลังกันมาติด ๆ คิ้วของเขาก็ขมวดขึ้นในทันที “พวกคุณไปไหนกันมา?”“ฉันไปเข้าห้องน้ำมาค่ะ” ซังหนี่ตอบ “บังเอิญเจอกับคุณเออร์วินระหว่างทางพอดี”ท่าทีของเธอเต็มไปด้วยความเรียบนิ่งยิ่งไปกว่านั้นคือที่นี่คือเมืองถง ฟู่เซียวหานรู้ดีว่าเออร์วินจะไม่ทำอะไรแน่นอนแต่ถึงอย่างนั้น ในใจของเขาก็ยังรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย หลังจากขมวดคิ้วพลางมองไปที่เออร์วินแล้วถึงจะเดินกลับไปยังห้องส่วนตัวอาหารล้วนมาเสิร์ฟครบแล้วเออร์วินยังคงไม่ชอบอาหารจีนเช่นเดิม แต่ท้ายที่สุดเขาก็ยังทานไปบ้างอย่างต้องการไว้หน้ากลับกลายเป็นไวน์ที่ทั้งสองต่างดื่มไปไม่น้อยเมื่อเห็นว่าฟู่เซียวหานยังต้องการดื่มต่อ เธอก็ยกมือขึ้นไปจับแก้วของเขาเอาไว้โดยตรง“หยุดดื่มได้แล้วค่ะ” เธอกล่าว “ช่วงนี้เดิมทีคุณก็พักผ่อนไม่ค่อยพออยู่แล้ว ดื่มไปมากมายขนาดนี้ร่างกายของคุณจะรับไหวได้อย่างไร?”เสียงของเธอเบามาก แต่เรียวคิ้วนั้นกลับขมวดย่นเข้าหากัน ภายในดวงตาเจือไปด้วยความไม่พอใจเล็กน้อยฟู่เซียวหานรู้สึกประหลาดใจ และยิ้มออกมา “ครับ”หลังจากกล่าวจบ เขาก็ผินหน้าหันไปมองเออร์วิน “งั้นผมไม่ดื่มแล้วนะ”เออ
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 398
ทันทีที่ซังหนี่กล่าวจบ เออร์วินพลันตกตะลึงไปครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มออกมา “แน่นอน ผมเคยบอกแล้วนี่ว่าตราบใดที่เราร่วมมือกันทำลายเหยียบย่ำธุรกิจของเขาในทางฝั่งนี้ได้หมดสิ้น เขาก็จำต้องไปอยู่กับผมที่ประเทศ M”“ถึงตอนนั้น คุณเองก็จะมีอิสระเช่นกัน”ซังหนี่เพียงยิ้มน้อย ๆทว่าเมื่อรอยยิ้มนั้นตกอยู่ในสายตาของเออร์วิน กลับทำให้เขาอดขมวดคิ้วเล็กน้อยไม่ได้ซังหนี่จึงกล่าวว่า “แต่คุณเออร์วินคะ ฉันไม่รู้สึกเลยว่าคุณกำลังช่วยฉันอยู่”“หืม?”“ถ้าคุณคิดอยากจะทำให้ฟู่เซียวหานสิ้นหวังนั้นมันง่ายเอามาก ๆ เพียงบอกเรื่องที่คุณร่วมมือกับฉันก็เพียงพอแล้วล่ะค่ะ”“เพราะท้ายที่สุดแล้วเขาเป็นคนอย่างไร คุณเออร์วินต้องรู้ดีกว่าฉันแน่นอน ถ้าคุณทำลายอาชีพธุรกิจภายในประเทศของเขาแล้วล่ะก็ เขาจะปล่อยคุณไปงั้นหรือคะ?”“นี่ไม่ใช่ผลลัพธ์ที่คุณต้องการแน่นอน ดังนั้นคุณจึงเพียงอยากให้เขารู้ว่าฉันทรยศเขาก็พอ ที่ช่วงนี้คุณเร่งเร้าฉันมาตลอดจริงๆนั่นก็เป็นเพราะเพื่อสิ่งนี้ใช่ไหมล่ะคะ?”“เมื่อถึงตอนนั้นคุณก็จะบอกเขาได้ว่า ดูสิ จริงๆแล้วคนที่อยู่รอบข้างเขานั้นไม่มีใครไว้ใจได้เลย รวมถึงภรรยาของเขาด้วย มีเพียงคุณเท่านั้นที่เป็น
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 397
ฟู่เซียวหานไม่ตอบกลับไปอีก เพียงปล่อยมือและก้าวเดินไปข้างหน้าเออร์วินเดินตามเขามาจนทันอย่างรวดเร็ว “เอาล่ะ หยุดพูดถึงเรื่องนี้กันดีกว่า แล้วผมต้องไปพักที่ไหนล่ะ? บ้านของคุณ?”“โรงแรม” ฟู่เซียวหานตอบด้วยสีหน้าไร้อารมณ์เออร์วินยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจฟู่เซียวหานยังมีธุระอื่นที่ต้องทำ จึงไม่มีความตั้งใจที่จะไปส่งเออร์วินที่โรงแรมในเวลานี้ แต่ก่อนที่เขาขึ้นรถคันอื่น เสียงของเออร์วินกลับดังขึ้นว่า “ใช่สิ ภรรยาของคุณก็รู้ว่าผมมาถึงที่นี่ในวันนี้ เธอยังบอกด้วยว่าเธอจะให้การต้อนรับผมเป็นอย่างดี คืนนี้คุณเองก็น่าจะมาใช่ไหม?”ฟู่เซียวหานหันหน้าไปมองเขาเออร์วินยิ้ม “ไม่เป็นไร ถ้าคุณไม่มา พวกเราทานข้าวกันตามลำพังก็ได้นะ”——แน่นอนว่าไม่มีทางที่ฟู่เซียวหานจะพลาดทันทีที่มาถึงห้องส่วนตัวเขาก็จัดการชำระหนี้กับซังหนี่ทันที “คุณไม่ได้บอกมาก่อนหน้านี้หรือว่าคุณจะไม่ไปเจอกับเขาตามลำพัง? แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น?”ซังหนี่กลับเป็นฝ่ายชะงักไปชั่วขณะ “คุณเป็นฝ่ายตกลงรับปากกับเขาก่อนไม่ใช่หรือ? เขาบอกว่าคืนนี้คุณอยากจะเลี้ยงอาหารเขา ฉันถึงได้มาที่นี่”ฟู่เซียวหานขมวดคิ้วและเป็นเวลานี้เองที่เขาตระหนัก
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 396
หลังจากที่ฟู่เซียวหานพูดจบ ก่อนที่ซังหนี่จะทันได้ตอบกลับไป โทรศัพท์มือถือของเขาก็พลันดังขึ้นซังหนี่เหลือบไปเห็นชื่อบนโทรศัพท์ —— เออร์วินฟู่เซียวหานมองชื่อบนโทรศัพท์พร้อมมองมาที่ซังหนี่ก่อน ถึงจะปลีกตัวออกไปรับสายซังหนี่ไม่รู้ว่าคนอยู่อีกฝั่งกำลังกล่าวอะไร แต่เธอเห็นคิ้วของเขาขมวดอย่างกะทันหัน ก่อนจะหันหน้ามามองซังหนี่“งั้นหรือ?” เขาตอบ “แล้วอย่างไรล่ะ?”“ทราบแล้ว”หลังจากตอบกลับไปเพียงสั้น ๆ เขาก็กดวางสายโทรศัพท์โดยตรง“เมื่อกี้เออร์วินโทรมาหาคุณหรือ?” เขาถามซังหนี่“อืม”“พวกคุณสองคนสนิทกันขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”ซังหนี่เลิกคิ้ว “แค่โทรศัพท์หากันก็นับว่าสนิทแล้วหรือคะ?”“เขาบอกว่าเที่ยวบินของเขาจะมาถึงเมืองถงในวันพรุ่งนี้ ซึ่งคนแรกที่ได้รับการแจ้งข่าวนี้ไม่ใช่ผมแต่กลับเป็นคุณ นี่ยังนับว่าไม่สนิทอีกหรือ?”ขณะที่ฟู่เซียวหานกล่าว คิ้วของเขาก็ยิ่งขมวดแน่นมากขึ้นซังหนี่ไม่กล่าวอะไรอีกฟู่เซียวหานกัดฟันเอาไว้ ในที่สุดก็กดระงับอารมณ์ของตนเองเอาไว้ได้แล้วกล่าวว่า “คุณอย่าโดนเขาหลอกเชียว”“ถึงแม้ว่าเขาจะดูเป็นผู้เป็นคนที่ไม่ค่อยมีมารยาทอยู่บ้าง แต่ที่แท้จริงแล้วเขานั้นเล
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 395
“มันก็เป็นแบบที่คุณคิด”ฟู่เซียวหานกล่าวอีกครั้งซังหนี่กลับไม่ทันตั้งตัว “ฉันคิด…อะไรนะคะ?”“หืม? ตอนที่เห็นภาพนี้กับเวลาถ่ายแล้ว คุณคิดอะไรไม่ออกเลยหรือ?”ซังหนี่สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ “พูดได้อีกอย่างหนึ่งก็คือ จริง ๆ แล้วคุณพ่อของคุณรู้จักกับคุณแม่ของฟู่จินหยวนมาก่อน ที่เขาแต่งงานกับคุณแม่ของคุณก็เพราะ…ใบหน้านั้นของเธอ?”“ใช่”คำตอบของฟู่เซียวหานเปี่ยมไปด้วยความตรงไปตรงมาชัดเจนเดิมทีซังหนี่คิดว่าเรื่องราวพวกนี้มันน่าประหลาดและเกินจริงมากเกินไป ทว่ามันกลับกลายเป็นเรื่องจริงเธอเผยอริมฝีปากราวกับคิดอยากจะกล่าวบางอย่างออกมา แต่ท้ายที่สุดก็มีเพียงแค่ความเงียบงันฟู่เซียวหานแย้มยิ้ม “ดังนั้นคุณดูสิว่า ทำไมฟู่จินหยวนกับผมถึงได้หน้าตาคล้ายกันมาก? ที่แท้ก็เป็นเพราะว่าแม่ของเราเองก็คล้ายคลึงกันมากเช่นกัน”“คุณแม่ของคุณ…เพิ่งรู้เรื่องนี้หรือคะ?” ซังหนี่เอ่ยถามเสียงแผ่ว“อืม ก่อนหน้านี้ถึงแม้เธอจะรู้ว่าฟู่โจวมีครอบครัวอื่นอยู่ข้างนอก แต่เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าผู้หญิงคนนั้นจะดูคล้ายกับเธอมากขนาดนี้ มากเสียจนกระทั่งทำให้คิดได้ว่าที่แท้จริงแล้วเธอต่างหากที่เป็นตัวแทนของผู้หญิงคนนั้น”“
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 394
ซังหนี่ยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องพักผู้ป่วยตลอดโดยไม่ได้เดินออกไปเมื่อฟู่เซียวหานออกมาและเห็นเธอยืนอยู่ตรงนั้นถึงกับตกตะลึงไปครู่หนึ่งจากนั้นเขาก็ขมวดคิ้ว “ทำไมคุณถึงยังอยู่ที่นี่?”ซังหนี่ไม่ได้ตอบคำถามของเขา ทำเพียงแค่มองเข้าไปในห้องพักผู้ป่วยก่อน“เธอหลับไปแล้ว” ฟู่เซียวหานรู้ว่าเธอกำลังกังวลเรื่องอะไรจึงกล่าวด้วยความรวดเร็ว“ไม่เป็นไรแล้วใช่ไหมคะ?” ซังหนี่ถามเขา “พวกคุณคุยเรื่องอะไรกัน?”ฟู่เซียวหานกระตุกมุมปากของตน ก่อนจะจับมือของเธอแล้วเดินไปข้างหน้าซังหนี่ขมวดคิ้ว “คุณพูดมาสิ”“ตอนนี้ผมเหนื่อยมาก และแค่อยากกลับไปพักผ่อน” ฟู่เซียวหานกล่าว “รอตื่นแล้วผมค่อยบอกคุณ”ฟู่เซียวหานจงใจอุบเรื่องนี้เอาไว้ไม่ยอมเล่า ไม่ว่าซังหนี่จะไล่ถามอย่างไร เขาก็ไม่แม้จะกล่าวออกมาจนกระทั่งท้ายที่สุดซังหนี่ก็ไม่ถามอีกฟู่เซียวหานบอกว่าเขาต้องการพักผ่อน ก็ได้พาเธอกลับนอนหลับเอาแรงจริง ๆ ซังหนี่ยังคงมีหลายสิ่งหลายอย่างที่คั่งค้างอยู่ภายในใจ เดิมทีเธอคิดว่าตนนั้นคงจะนอนไม่หลับแต่เมื่อเธอมาถึงที่เถาหรานจวี หลังจากที่ฟู่เซียวหานกับเธอต่างก็เปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าและล้มตัวลงนอนบนเตียงด้วยกัน เธอก็
