LOGINShare
บทที่ 186
Related chapters
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 187
ทันทีที่ซังฉิงกล่าวจบ สีหน้าของซังหลินก็เปลี่ยนไปทันใด ดวงตาของเขาถลึงมองซังฉิงราวกับไม่อยากจะเชื่อว่าความคิดที่เลวร้ายเช่นนี้จะหลุดออกมาจากปากเธอซังฉิงเองก็ตระหนักได้ถึงจุดนี้ จึงรีบร้อนกล่าวว่า “หนู…หนูก็แค่อยากให้หม่ามี๊มีชีวิตอยู่ต่อไป แด๊ดดี้ก็เห็นแล้วนี่คะว่าหม่ามี๊ถูกโรคนี้ทรมานจนถึงขนาดไหน หนู…ทนดูไม่ไหวแล้วจริง ๆ”ซังหลินเงียบแม้ว่าเขาจะคับแค้นใจที่ซังหนี่เห็นวี่แววของความตายแล้วยังทำเฉยเมย และเคยสาปแช่งให้เธอตายไปเสียให้พ้นมานับครั้งไม่ถ้วน แต่คำพูดของซังฉิงก็ทำให้เขาตะลึงเป็นอย่างมาก!ซังฉิงที่ยืนอยู่ตรงข้ามเขาเองก็ไม่ได้กล่าวอะไรออกมาอีก เธอแค่ช้อนตาขึ้นมองเขาด้วยความกระวนกระวายใจทันใดนั้น น้ำเสียงรีบร้อนของนางพยาบาลก็ดังขึ้นพอดี “ทำไมญาติคนไข้ถึงได้มาอยู่ที่นี่กันหมด? รีบไปเถอะค่ะ อาการของผู้ป่วยไม่ค่อยสู้ดีแล้ว!”ทันทีได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าของซังหลินพลันเปลี่ยนไปทันที ก่อนจะพุ่งตัววิ่งออกไปด้วยความเร่งรีบ!คุณนายซังถูกเข็นเข้าห้องไอซียูไปแล้วขณะที่ซังหลินมาถึง เขาก็ได้รับเพียงเอกสารแจ้งอาการป่วยขั้นวิกฤติจากแพทย์เท่านั้นซังหลินทำได้เพียงลงนามของตนด้วยมือสั่นเ
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 188
ดูเหมือนซังหนี่จะถูกคนสะกดรอยตามเข้าเสียแล้วงานของเธอคือการวาดภาพอยู่ที่บ้าน ดังนั้นปกติจึงไม่ค่อยมีโอกาสได้ออกไปข้างนอกมากนักแต่ในหนึ่งสัปดาห์ ก็มักจะมีวันสองวันที่เธอต้องออกไปซื้อของใช้ในชีวิตประจำวันด้วยเหตุผลที่ว่าวันเวลาในการเดินทางของเธอไม่แน่นอน ดังนั้นโดยทั่วไปแล้วจึงแทบเป็นไปไม่ได้ที่จะตกเป็นเป้าหมายของใครเลยและเป็นเพราะเหตุนี้ด้วยบวกกับการไม่พบอะไรในทุกครั้งที่ซังหนี่หันไปมอง ดังนั้นเธอจึงไม่ได้นำเรื่องนี้มาใส่ใจจนกระทั่งวันหนึ่งที่เธอกำลังจะไปซูเปอร์มาร์เก็ต จู่ ๆ ก็มีมอเตอร์ไซค์ขับพุ่งเข้ามาตรงหน้าเธอ!เป้าหมายของมอเตอร์ไซค์คันนั้นชัดเจนมาก และพุ่งเข้ามาชนเธอโดยตรง!ซังหนี่ตกใจมาก ขณะที่เธอก้าวกระเถิบถอยหลังไปหลายก้าว ข้างถนนนั้นก็พลันมีคนอื่นเดิมผ่านมาพอดีมอเตอร์ไซค์คันนั้นเลยขับเลยผ่านเธอไปด้วยท่าทีของการวางมาดเหนือกว่าสายลมหวีดหวิวที่พัดผ่านไปราวกับกำลังก้องอยู่ในหูของซังหนี่ ร่างกายของเธอแข็งค้างไม่กล้าที่จะขยับเขยื้อนสิ่งที่ทำให้เธอจำได้อย่างชัดเจนมากกว่าคือสายตาที่คนคนนั้นใช้มองตนนัยน์ตาแห่งความอำมหิตนั้นราวกับคิดจะกัดกลืนเธอทั้งเป็นแต่ซังหนี่รู้
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 189
ก่อนที่เขาจะทันพูดจบ จู่ ๆ ซังหนี่ก็พลันยกเท้าขึ้นเตะตรงจุดที่อยู่ด้านล่างท้องน้อยของเขาอย่างแรง!ซังหนี่ออกแรงไปสุดตัว บวกกับจุดนั้นเป็นจุดที่เปราะบางที่สุดบนร่างกายของผู้ชาย จวงโหย่วเหวยจึงปล่อยมือและด่าทอออกมาทันทีด้วยความเจ็บ“บ้าเอ๊ย! นังนี่กล้าลงมือกับฉันเหรอ? ฉันจะฆ่าแกให้ตาย!”ขณะที่กล่าว จวงโหย่วเหวยก็พุ่งตัวเข้ามาอีกครั้งครั้งนี้เขาไม่เปิดโอกาสใดอีก และบีบคอซังหนี่ด้วยมือโดยตรง!“นังสารเลว! นังหมาป่าตาขาวเลี้ยงไม่เชื่อง! นังดาวอับโชค! วันนี้แหละที่ฉันจะฆ่าแกให้ตาย!”เขายังคงด่าทอพร้อมออกแรงบีบคอขัดขวางการหายใจของซังหนี่ไม่หยุดหย่อน ในไม่ช้า ใบหน้าของเธอก็เริ่มแดงก่ำ เล็บจิกไปบนต้นแขนของเขาโดยไม่รู้ตัวด้วยความพยายามที่จะดิ้นรน แต่นอกจากจิกจนมีคราบเลือดทิ้งไว้บนนั้นแล้วเธอก็ไม่สามารถทำอะไรได้อีก“ฉันรู้ว่าแกรังเกียจที่ฉันน่าอับอาย คิดไม่ใช่เหรอว่าฉันเก่งไม่เท่าพ่อแท้ ๆ ของแก แต่พ่อแท้ ๆ ที่แสนร่ำรวยจะดีกับแกเท่าไหร่กันเชียว? พวกเขาแทบไม่อยากนับญาติแกด้วยซ้ำ มากกว่านั้นคือตอนนี้ยังต้องการให้แกไปตายเพื่อชดใช้เมียเขาด้วยชีวิต!”คำพูดประโยคหลังของจวงโหย่วเหวยทำให้สติของซัง
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 190
“ก็พ่อของเธอคนนั้นไง! เธอปล่อยฉันเดี๋ยวนี้! ฉันจะไปโรงพยาบาล! ฉันจะตายแล้ว!”จวงโหย่วเหวยยังคิดที่จะดิ้นรน แต่ซังหนี่กลับกดปลายกรรไกรลงบนคอเขาลึกลงไปอีกระดับ!“คุณกำลังโกหก” เธอกล่าว “ฉันไม่เชื่อ”“จริง ๆ นะ! ฉันไม่ได้โกหกเธอนะเยว่เยว่ ฉันไม่ได้โกหกเธอจริง ๆ ”“เดิมทีพวกเขาอยากให้ฉันจับตัวเธอไว้แล้วค่อยวางแผนให้เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์” จวงโหย่วเหวยเอ่ยบอกแผนการกับเธอ “พวกเขาบอกว่าเธอไม่ยินยอมเข้ารับการปลูกถ่ายอวัยวะให้แม่ของเธอ แต่เธอเซ็นเอกสารบริจาคร่างกายและอวัยวะนั่นแล้ว ดังนั้นตราบใดที่เธอตายด้วยอุบัติเหตุ แม่เธอก็จะได้รับโอกาสในการปลูกถ่ายอวัยวะ!”“แต่เป็นฉันเองที่เห็นแก่ตัว คิดว่ายังไงเสียเธอก็ต้องตายอยู่แล้ว ให้ฉันได้มีความสุข…”จวงโหย่วเหวยยังไม่ทันกล่าวจบ ฝ่าเท้าของซังหนี่ก็เหยียบลงบนแผลที่ท้องน้อยของเขาทันทีโลหิตจากบาดแผลทะลักออกมาอย่างรวดเร็ว ความเจ็บปวดแสนสาหัสนี้ทำให้จวงโหย่วเหวยกรีดร้องออกมาไม่หยุดหย่อน!สิ่งที่ทำให้แผ่นหลังของเขาหลั่งเหงื่อเย็นเยียบออกมาอย่างต่อเนื่องคือ—— สายตาของซังหนี่ที่มองมายังเขาตอนนี้เห็นได้ชัดว่ามือของเธอยังคงสั่นเทาเพราะความหวาดกลัว
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 191
จวงโหย่วเหวยรีบตอบตกลงทันทีซังหนี่ค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนแต่เธอไม่ได้รีบร้อนจะออกไป สายตามองไปตามบาดแผลบนหน้าท้องของจวงโหย่วเหวยอย่างช้า ๆจวงโหย่วเหวยรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ กำลังจะขยับตัวทำอะไรบางอย่าง แต่ซังหนี่กลับยกเท้าขึ้นมาแล้วกระทืบลงไปเต็มแรง!“ไอ้นี่น่ะ ปล่อยให้มันพังไปซะเถอะ”ในช่วงที่จวงโหย่วเหวยเจ็บจนสลบไป เขาได้ยินเพียงประโยคเดียวจากซังหนี่ซังหนี่ไม่แม้แต่จะเหลือบมองเขาอีก ขณะเดินออกไป เธอกลับชนเข้ากับคนที่เดินสวนมาเต็มแรง“อยากตายนักหรือไง เธอน่ะ...”หญิงสาวกำลังจะอ้าปากด่าก็เพราะเธอแอบสังเกตมานานนับเดือน และมั่นใจว่า “แฟนหนุ่ม” ของซังหนี่จะไม่กลับมาอีกแล้ว——ผู้หญิงที่ถูกทิ้งไปแล้ว ย่อมไม่มีอะไรให้เกรงกลัวอีกต่อไปแต่พอเธออ้าปากด่าทอ สายตาก็ดันเหลือบไปเห็นคราบเลือดบนตัวของซังหนี่ ผมเผ้ายุ่งเหยิง และแววตาที่ว่างเปล่า “ตายแล้ว!”หญิงสาวเผลอร้องออกมา “นี่เธอไปทำอะไรมา?”ซังหนี่ไม่ตอบอะไร เธอไม่แม้แต่จะชายตามองอีกฝ่าย เพียงแค่เดินตรงไปข้างหน้าอย่างไม่สนใจหญิงสาวมองตามแผ่นหลังของซังหนี่ แล้วก็สังเกตเห็นว่าเธอไม่ได้ปิดประตูไว้เลยทั้งที่ปกติแล้วซังหนี่เป็นคนที
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 192
ตอนที่ฟู่เซียวหานเพิ่งได้ยินสวีเหยียนบอกว่าซังหนี่ถูกจับ เขายังไม่เชื่อเท่าไรเขาถึงกับรู้สึกว่า...มันช่างไร้สาระมากในความทรงจำของเขา ซังหนี่เป็นคนมีเหตุผลมากกว่าคนทั่วไปเสมอยิ่งไปกว่านั้น คำว่าใช้มีดทำร้ายคนเมื่อนำมาเกี่ยวข้องกับเธอ ไม่ว่าจะคิดดูยังไง ก็ดูเหลวไหลสิ้นดีแต่พอขึ้นรถ เขากลับเห็นรายงานข่าวอย่างชัดเจนบนแท็บเล็ต——จวงโหย่วเหวยเมื่อเห็นชื่อของผู้บาดเจ็บ ฟู่เซียวหานกลับไม่รู้สึก... แปลกใจเลยแม้แต่น้อยยิ่งไปกว่านั้นตำรวจตรวจสอบกล้องวงจรปิดพบว่า จวงโหย่วเหวยเป็นฝ่ายสะกดรอยตามซังหนี่ก่อน ในมือเขายังมีอาวุธอีกชิ้นที่ตำรวจพบในที่เกิดเหตุต่อมา ตำรวจยังพบรอยถูกบีบคอบนตัวซังหนี่ ตอนที่เธอเข้ามอบตัว เสื้อผ้าและทรงผมของเธอยุ่งเหยิงไปหมดหลักฐานทั้งหมดบ่งชี้ว่า เธอทำร้ายคนเพื่อป้องกันตัวแต่ถึงอย่างนั้น ตอนนี้จวงโหย่วเหวยก็ยังหมดสติจากการเสียเลือดมาก ซึ่งเธอก็มีส่วนทำให้เกิดเรื่องนี้ขึ้นและข่าวนี้ยังขุดคุ้ยอดีตระหว่างซังหนี่กับจวงโหย่วเหวยขึ้นมาอีกด้วยถูกลักพาตัวไปขายให้กับหมู่บ้านห่างไกล ถูกพ่อบุญธรรมล่วงละเมิดจนเกือบถูกข่มขืน แม่บุญธรรมต้องกลายเป็นเจ้าหญิงนิทราเพราะ
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 193
แต่ยังไม่ทันได้สัมผัส ฟู่เซียวหานก็ผลักเธอออกไปอย่างแรงแรงของเขามาก ซังฉิงถูกเขาผลักจนเซถอยไปหลายก้าวกว่าจะทรงตัวได้หลังจากนั้น เธอเงยหน้ามองเขา “พี่เซียวหาน...”“ดูเหมือนความจำเธอจะไม่ค่อยดีจริง ๆ” ฟู่เซียวหานมองเธอด้วยสายตาเย็นชา “ฉันจะให้โอกาสเธออีกครั้ง เธอจะพูดไหม?”ซังฉิงนั่งอยู่บนพื้นจ้องมองเขา ซึ่งในดวงตาไร้วี่แววของความหวาดกลัวฟู่เซียวหาน จู่ ๆ หัวเราะขึ้นมา “ดี”พูดจบ เขาก็เตรียมหันหลังเดินออกไปซังฉิงมองแผ่นหลังของเขา ก่อนจะพูดขึ้นว่า “พ่อฉันเป็นคนวางแผนทั้งหมด”คำพูดของเธอ ทำให้ฟู่เซียวหานชะงักฝีเท้าทันที ก่อนจะหันกลับมาซังฉิงมองเขาด้วยดวงตาแดงก่ำ “เพราะแม่...อาการแย่มาก แต่พี่สาวก็ยืนกรานไม่ยอมให้เธอผ่าตัดเปลี่ยนอวัยวะ พ่อเลยต้องทำแบบนี้”ฟู่เซียวหานเงียบไป แต่สีหน้าของเขากลับดูแย่อย่างถึงที่สุด มือข้างที่แนบข้างลำตัวกำแน่น จนเส้นเลือดตรงขมับปูดขึ้นมา!แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงมองซังฉิงแวบหนึ่ง ก่อนจะหันหลังเดินจากไปทนายรออยู่ที่หน้าประตูเมื่อฟู่เซียวหานเปิดประตูออกอย่างแรงแล้วเดินไปข้างหน้า ทนายชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบตามไป“ประธานฟู่!”เสี
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 194
“ไม่ว่ายังไง คุณก็ควรคิดถึงแม่บุญธรรมที่ยังรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลด้วย”นี่คือคำพูดสุดท้ายที่ฟู่เซียวหานทิ้งไว้ให้ซังหนี่ก่อนจากไปซังหนี่รู้สึกว่าเขาคงเข้าใจอะไรผิดไปอาจเป็นเพราะเธอดูสงบเกินไป เขาเลยคิดว่าเธอได้ทำใจยอมรับสิ่งที่เลวร้ายที่สุดแล้ว?หรือแม้แต่คิดว่าเธออาจฆ่าตัวตาย?ถ้าเป็นแบบนั้นเขาคงคิดมากไปหน่อยซังหนี่ในตอนนี้แค่สงบจริง ๆ และ... มีสติก็เท่านั้นและถ้าเธอฆ่าตัวตายจริง ๆ ก็คงสมใจซังฉิงอย่างแท้จริง เพราะสิ่งที่เขาต้องการ ก็แค่ให้เธอตายไม่ใช่เหรอ?แค่คิดถึงสิ่งสกปรก...หรือแม้แต่เรื่องน่าสะพรึงกลัวเหล่านั้นที่พวกเขาทำ ซังหนี่ก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่นขึ้นมาเธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า คนที่อยากให้เธอตายมากที่สุดในวันหนึ่ง จะเป็นกลายเป็น...พ่อแม่แท้ ๆ ของเธอเองซังหนี่นั่งอยู่บนเตียง หลับตาแน่น——ข้างในมันเหือดแห้งไปหมดแล้ว ไม่มีหยดใดไหลออกมาอีกซังหนี่บอกทนายเกี่ยวกับข้อตกลงระหว่างซังฉิงกับจวงโหย่วเหวย แต่เมื่อทนายไปตรวจสอบกลับไม่พบหลักฐานใด ๆ อีกทั้งตอนนี้จวงโหย่วเหวยยังคงหมดสติ ดังนั้นจึงไม่มีพยานแม้แต่คนเดียวซังหนี่เองก็ไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้วเวลาค่อย ๆ ผ่านไ
Latest chapter
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 402
คุณนายใหญ่สะบัดมือแล้วเดินจากไปทันทีฟู่จินหยวนยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ผ่านไปพักใหญ่ เขาถึงได้สติกลับมา จากนั้นก็ก้าวพรวดเข้าไป คว้าคอเสื้อของฟู่เซียวหานไว้แน่น!“เพราะงั้นนายรู้ทุกอย่างมาตลอด? แต่ก็ยังปล่อยให้ฉันทำแบบนั้น นายจงใจใช่ไหม!”พอเขาพูดจบ ฟู่เซียวหานกลับหัวเราะออกมา “ในฐานะที่เป็นผู้ใหญ่คนหนึ่ง ถ้านายยังควบคุมตัวเองไม่ได้ แล้วจะโทษใครได้ล่ะ?”“นี่มันกับดักที่นายวางแผนไว้ชัด ๆ!”“ใช่ แต่คนที่เลือกจะกระโดดลงไปก็คือตัวนายเอง ฉันไม่ได้จ่อปืนบังคับให้นายทำนี่”ฟู่เซียวหานพูด พลางยกมือขึ้น แกะนิ้วของเขาออกทีละนิ้ว“อ้อจริงสิ จะบอกอะไรไว้อย่างหนึ่ง คังรุ่ยน่ะจริง ๆ แล้วฉันก็มีหุ้นอยู่เหมือนกัน” ฟู่เซียวหานยิ้มบาง ๆ “ดีลของนายอันนั้น ที่จริงฉันเป็นคนออกแบบให้โดยเฉพาะเลยนะ แม้แต่ผู้จัดการหุ้น A ของนาย ก็เป็นคนที่ฉันเลือกไว้ให้เอง ไม่งั้นคิดดูสิ นายจะทำกำไรได้มากขนาดนั้นในเวลาแค่ไม่กี่วันได้ยังไง? แล้วอยู่ดี ๆ ถึงกับขาดทุนจนหมดแม้แต่ทุนยังไม่ได้คืน?”เมื่อครู่นี้ฟู่จินหยวนแค่สงสัยแม้เขาจะตะโกนถามเสียงดัง แต่ในใจลึก ๆ ก็แค่คิดว่าฟู่เซียวหานพอรู้เรื่องอยู่บ้าง เพียงแต่เลือกที่จะไม่
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 401
คุณนายใหญ่ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เห็นการกระทำของเขาชัดเจน คิ้วขมวดขึ้นอย่างเห็นได้ชัดจนกระทั่งฟู่เซียวหานเห็นว่าซังหนี่กินเกือบเสร็จแล้ว เขาถึงหันไปมองฟู่จินหยวน “จริงสิ ได้ยินมาว่านายกำลังติดต่อกับคนของคังรุ่ยอยู่ใช่ไหม? ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?”เดิมทีฟู่จินหยวนก็กำลังก้มหน้าทานอาหารอยู่แต่ทันทีที่ฟู่เซียวหานถามคำถามนี้ เขาก็หยุดชะงักไป จากนั้น ก็เงยหน้าขึ้นมาด้วยความไม่อยากเชื่อ!คุณนายใหญ่กลับแสดงสีหน้าสงสัย “คังรุ่ยคืออะไรเหรอ?”“อ๋อ คุณย่าน่าจะยังไม่ทราบ นั่นคือ...บริษัทที่ดำเนินธุรกิจเกี่ยวกับการจัดการเงินทุนครับ” ฟู่เซียวหานยิ้มบาง ๆ “พูดง่าย ๆ คือ คุณสามารถนำหุ้นที่ถืออยู่ไปใช้ค้ำประกันกับพวกเขา เพื่อแลกกับกระแสเงินสดจำนวนมาก ถ้าภายในเวลาที่กำหนด หุ้นมีมูลค่าเพิ่มถึงระดับหนึ่ง พวกเขาก็จะแบ่งปันผลกำไรให้คุณต่อ แต่ถ้าหุ้นร่วงลงไปถึงจุดที่ตกลงไว้ พวกเขาก็จะดำเนินการตามสัญญา แยกหรือแม้กระทั่งฮุบหุ้นของคุณไปเลย”“ไม่รู้ว่าตอนนี้พวกนายดำเนินการไปถึงขั้นไหนแล้ว? แล้วฉันไม่ค่อยเข้าใจเลย ชีวิตของนายตอนนี้ก็ไม่ได้มีค่าใช้จ่ายอะไรมากมายไม่ใช่เหรอ? การร่วมมือกับพวกเขา นายจะได้อะไรล่ะ?”
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 400
แม้ว่าอาการบาดเจ็บของคุณนายฟู่จะสาหัส แต่ท้ายที่สุดแล้วก็ไม่ได้บาดเจ็บจนถึงแก่ชีวิต ดังนั้นหลังจากนอนพักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลไม่นานนักเธอก็ทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลคราวนี้ฟู่เซียวหานไม่ยอมให้เธออาศัยอยู่ในคฤหาสน์ตระกูลฟู่อีกต่อไป แต่ได้จัดสถานที่ที่มีสภาพแวดล้อมที่เรียบง่ายและสง่างามเอาไว้ให้สำหรับเธอและเป็นช่วงเวลาปลายเดือนพอดิบพอดีกับที่ฟู่จินหยวนกลับมารายงานผลงานของเขาที่เมืองถง ฟู่เซียวหานจองร้านอาหารด้านนอกเอาไว้และกล่าวว่าพวกเขาจะมาทาน ‘มื้อครอบครัว’ ด้วยกันเมื่อซังหนี่ได้ยินมุกตลกนี้ถึงกับรู้จักเอะใจในทันทีเพราะอย่างไรเสียมื้อครอบครัวของตระกูลฟู่ในแต่ละครั้ง… ดูเหมือนแทบจะไม่มีน่ายินดีใดเลยสักครั้งแต่ในเมื่อฟู่เซียวหานได้กล่าวออกไปเช่นนั้นแล้ว เธอจึงทำได้แค่เดินตามเขาไปเท่านั้นขณะนี้เมืองถงได้เข้าสู่ฤดูหนาวอย่างเป็นทางการอุณหภูมิในวันนี้ต่ำกว่าเมื่อวานเล็กน้อย ก่อนออกไปข้างนอกฟู่เซียวหานจึงตั้งใจสวมผ้าพันคอให้เธอผ้าพันคอสีขาวและเสื้อโค้ตบนตัวของเธอล้วนเป็นชุดสีเดียวกัน ในขณะที่ฟู่เซียวหานล้วนสวมสีดำไปทั้งตัวสองสีที่อยู่ตรงข้ามกันสุดขั้ว แต่ในเวลานี้เมื่อทั้งส
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 399
เมื่อเขาพบว่าเธอกับเออร์วินเดินตามหลังกันมาติด ๆ คิ้วของเขาก็ขมวดขึ้นในทันที “พวกคุณไปไหนกันมา?”“ฉันไปเข้าห้องน้ำมาค่ะ” ซังหนี่ตอบ “บังเอิญเจอกับคุณเออร์วินระหว่างทางพอดี”ท่าทีของเธอเต็มไปด้วยความเรียบนิ่งยิ่งไปกว่านั้นคือที่นี่คือเมืองถง ฟู่เซียวหานรู้ดีว่าเออร์วินจะไม่ทำอะไรแน่นอนแต่ถึงอย่างนั้น ในใจของเขาก็ยังรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย หลังจากขมวดคิ้วพลางมองไปที่เออร์วินแล้วถึงจะเดินกลับไปยังห้องส่วนตัวอาหารล้วนมาเสิร์ฟครบแล้วเออร์วินยังคงไม่ชอบอาหารจีนเช่นเดิม แต่ท้ายที่สุดเขาก็ยังทานไปบ้างอย่างต้องการไว้หน้ากลับกลายเป็นไวน์ที่ทั้งสองต่างดื่มไปไม่น้อยเมื่อเห็นว่าฟู่เซียวหานยังต้องการดื่มต่อ เธอก็ยกมือขึ้นไปจับแก้วของเขาเอาไว้โดยตรง“หยุดดื่มได้แล้วค่ะ” เธอกล่าว “ช่วงนี้เดิมทีคุณก็พักผ่อนไม่ค่อยพออยู่แล้ว ดื่มไปมากมายขนาดนี้ร่างกายของคุณจะรับไหวได้อย่างไร?”เสียงของเธอเบามาก แต่เรียวคิ้วนั้นกลับขมวดย่นเข้าหากัน ภายในดวงตาเจือไปด้วยความไม่พอใจเล็กน้อยฟู่เซียวหานรู้สึกประหลาดใจ และยิ้มออกมา “ครับ”หลังจากกล่าวจบ เขาก็ผินหน้าหันไปมองเออร์วิน “งั้นผมไม่ดื่มแล้วนะ”เออ
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 398
ทันทีที่ซังหนี่กล่าวจบ เออร์วินพลันตกตะลึงไปครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มออกมา “แน่นอน ผมเคยบอกแล้วนี่ว่าตราบใดที่เราร่วมมือกันทำลายเหยียบย่ำธุรกิจของเขาในทางฝั่งนี้ได้หมดสิ้น เขาก็จำต้องไปอยู่กับผมที่ประเทศ M”“ถึงตอนนั้น คุณเองก็จะมีอิสระเช่นกัน”ซังหนี่เพียงยิ้มน้อย ๆทว่าเมื่อรอยยิ้มนั้นตกอยู่ในสายตาของเออร์วิน กลับทำให้เขาอดขมวดคิ้วเล็กน้อยไม่ได้ซังหนี่จึงกล่าวว่า “แต่คุณเออร์วินคะ ฉันไม่รู้สึกเลยว่าคุณกำลังช่วยฉันอยู่”“หืม?”“ถ้าคุณคิดอยากจะทำให้ฟู่เซียวหานสิ้นหวังนั้นมันง่ายเอามาก ๆ เพียงบอกเรื่องที่คุณร่วมมือกับฉันก็เพียงพอแล้วล่ะค่ะ”“เพราะท้ายที่สุดแล้วเขาเป็นคนอย่างไร คุณเออร์วินต้องรู้ดีกว่าฉันแน่นอน ถ้าคุณทำลายอาชีพธุรกิจภายในประเทศของเขาแล้วล่ะก็ เขาจะปล่อยคุณไปงั้นหรือคะ?”“นี่ไม่ใช่ผลลัพธ์ที่คุณต้องการแน่นอน ดังนั้นคุณจึงเพียงอยากให้เขารู้ว่าฉันทรยศเขาก็พอ ที่ช่วงนี้คุณเร่งเร้าฉันมาตลอดจริงๆนั่นก็เป็นเพราะเพื่อสิ่งนี้ใช่ไหมล่ะคะ?”“เมื่อถึงตอนนั้นคุณก็จะบอกเขาได้ว่า ดูสิ จริงๆแล้วคนที่อยู่รอบข้างเขานั้นไม่มีใครไว้ใจได้เลย รวมถึงภรรยาของเขาด้วย มีเพียงคุณเท่านั้นที่เป็น
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 397
ฟู่เซียวหานไม่ตอบกลับไปอีก เพียงปล่อยมือและก้าวเดินไปข้างหน้าเออร์วินเดินตามเขามาจนทันอย่างรวดเร็ว “เอาล่ะ หยุดพูดถึงเรื่องนี้กันดีกว่า แล้วผมต้องไปพักที่ไหนล่ะ? บ้านของคุณ?”“โรงแรม” ฟู่เซียวหานตอบด้วยสีหน้าไร้อารมณ์เออร์วินยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจฟู่เซียวหานยังมีธุระอื่นที่ต้องทำ จึงไม่มีความตั้งใจที่จะไปส่งเออร์วินที่โรงแรมในเวลานี้ แต่ก่อนที่เขาขึ้นรถคันอื่น เสียงของเออร์วินกลับดังขึ้นว่า “ใช่สิ ภรรยาของคุณก็รู้ว่าผมมาถึงที่นี่ในวันนี้ เธอยังบอกด้วยว่าเธอจะให้การต้อนรับผมเป็นอย่างดี คืนนี้คุณเองก็น่าจะมาใช่ไหม?”ฟู่เซียวหานหันหน้าไปมองเขาเออร์วินยิ้ม “ไม่เป็นไร ถ้าคุณไม่มา พวกเราทานข้าวกันตามลำพังก็ได้นะ”——แน่นอนว่าไม่มีทางที่ฟู่เซียวหานจะพลาดทันทีที่มาถึงห้องส่วนตัวเขาก็จัดการชำระหนี้กับซังหนี่ทันที “คุณไม่ได้บอกมาก่อนหน้านี้หรือว่าคุณจะไม่ไปเจอกับเขาตามลำพัง? แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น?”ซังหนี่กลับเป็นฝ่ายชะงักไปชั่วขณะ “คุณเป็นฝ่ายตกลงรับปากกับเขาก่อนไม่ใช่หรือ? เขาบอกว่าคืนนี้คุณอยากจะเลี้ยงอาหารเขา ฉันถึงได้มาที่นี่”ฟู่เซียวหานขมวดคิ้วและเป็นเวลานี้เองที่เขาตระหนัก
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 396
หลังจากที่ฟู่เซียวหานพูดจบ ก่อนที่ซังหนี่จะทันได้ตอบกลับไป โทรศัพท์มือถือของเขาก็พลันดังขึ้นซังหนี่เหลือบไปเห็นชื่อบนโทรศัพท์ —— เออร์วินฟู่เซียวหานมองชื่อบนโทรศัพท์พร้อมมองมาที่ซังหนี่ก่อน ถึงจะปลีกตัวออกไปรับสายซังหนี่ไม่รู้ว่าคนอยู่อีกฝั่งกำลังกล่าวอะไร แต่เธอเห็นคิ้วของเขาขมวดอย่างกะทันหัน ก่อนจะหันหน้ามามองซังหนี่“งั้นหรือ?” เขาตอบ “แล้วอย่างไรล่ะ?”“ทราบแล้ว”หลังจากตอบกลับไปเพียงสั้น ๆ เขาก็กดวางสายโทรศัพท์โดยตรง“เมื่อกี้เออร์วินโทรมาหาคุณหรือ?” เขาถามซังหนี่“อืม”“พวกคุณสองคนสนิทกันขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”ซังหนี่เลิกคิ้ว “แค่โทรศัพท์หากันก็นับว่าสนิทแล้วหรือคะ?”“เขาบอกว่าเที่ยวบินของเขาจะมาถึงเมืองถงในวันพรุ่งนี้ ซึ่งคนแรกที่ได้รับการแจ้งข่าวนี้ไม่ใช่ผมแต่กลับเป็นคุณ นี่ยังนับว่าไม่สนิทอีกหรือ?”ขณะที่ฟู่เซียวหานกล่าว คิ้วของเขาก็ยิ่งขมวดแน่นมากขึ้นซังหนี่ไม่กล่าวอะไรอีกฟู่เซียวหานกัดฟันเอาไว้ ในที่สุดก็กดระงับอารมณ์ของตนเองเอาไว้ได้แล้วกล่าวว่า “คุณอย่าโดนเขาหลอกเชียว”“ถึงแม้ว่าเขาจะดูเป็นผู้เป็นคนที่ไม่ค่อยมีมารยาทอยู่บ้าง แต่ที่แท้จริงแล้วเขานั้นเล
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 395
“มันก็เป็นแบบที่คุณคิด”ฟู่เซียวหานกล่าวอีกครั้งซังหนี่กลับไม่ทันตั้งตัว “ฉันคิด…อะไรนะคะ?”“หืม? ตอนที่เห็นภาพนี้กับเวลาถ่ายแล้ว คุณคิดอะไรไม่ออกเลยหรือ?”ซังหนี่สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ “พูดได้อีกอย่างหนึ่งก็คือ จริง ๆ แล้วคุณพ่อของคุณรู้จักกับคุณแม่ของฟู่จินหยวนมาก่อน ที่เขาแต่งงานกับคุณแม่ของคุณก็เพราะ…ใบหน้านั้นของเธอ?”“ใช่”คำตอบของฟู่เซียวหานเปี่ยมไปด้วยความตรงไปตรงมาชัดเจนเดิมทีซังหนี่คิดว่าเรื่องราวพวกนี้มันน่าประหลาดและเกินจริงมากเกินไป ทว่ามันกลับกลายเป็นเรื่องจริงเธอเผยอริมฝีปากราวกับคิดอยากจะกล่าวบางอย่างออกมา แต่ท้ายที่สุดก็มีเพียงแค่ความเงียบงันฟู่เซียวหานแย้มยิ้ม “ดังนั้นคุณดูสิว่า ทำไมฟู่จินหยวนกับผมถึงได้หน้าตาคล้ายกันมาก? ที่แท้ก็เป็นเพราะว่าแม่ของเราเองก็คล้ายคลึงกันมากเช่นกัน”“คุณแม่ของคุณ…เพิ่งรู้เรื่องนี้หรือคะ?” ซังหนี่เอ่ยถามเสียงแผ่ว“อืม ก่อนหน้านี้ถึงแม้เธอจะรู้ว่าฟู่โจวมีครอบครัวอื่นอยู่ข้างนอก แต่เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าผู้หญิงคนนั้นจะดูคล้ายกับเธอมากขนาดนี้ มากเสียจนกระทั่งทำให้คิดได้ว่าที่แท้จริงแล้วเธอต่างหากที่เป็นตัวแทนของผู้หญิงคนนั้น”“
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 394
ซังหนี่ยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องพักผู้ป่วยตลอดโดยไม่ได้เดินออกไปเมื่อฟู่เซียวหานออกมาและเห็นเธอยืนอยู่ตรงนั้นถึงกับตกตะลึงไปครู่หนึ่งจากนั้นเขาก็ขมวดคิ้ว “ทำไมคุณถึงยังอยู่ที่นี่?”ซังหนี่ไม่ได้ตอบคำถามของเขา ทำเพียงแค่มองเข้าไปในห้องพักผู้ป่วยก่อน“เธอหลับไปแล้ว” ฟู่เซียวหานรู้ว่าเธอกำลังกังวลเรื่องอะไรจึงกล่าวด้วยความรวดเร็ว“ไม่เป็นไรแล้วใช่ไหมคะ?” ซังหนี่ถามเขา “พวกคุณคุยเรื่องอะไรกัน?”ฟู่เซียวหานกระตุกมุมปากของตน ก่อนจะจับมือของเธอแล้วเดินไปข้างหน้าซังหนี่ขมวดคิ้ว “คุณพูดมาสิ”“ตอนนี้ผมเหนื่อยมาก และแค่อยากกลับไปพักผ่อน” ฟู่เซียวหานกล่าว “รอตื่นแล้วผมค่อยบอกคุณ”ฟู่เซียวหานจงใจอุบเรื่องนี้เอาไว้ไม่ยอมเล่า ไม่ว่าซังหนี่จะไล่ถามอย่างไร เขาก็ไม่แม้จะกล่าวออกมาจนกระทั่งท้ายที่สุดซังหนี่ก็ไม่ถามอีกฟู่เซียวหานบอกว่าเขาต้องการพักผ่อน ก็ได้พาเธอกลับนอนหลับเอาแรงจริง ๆ ซังหนี่ยังคงมีหลายสิ่งหลายอย่างที่คั่งค้างอยู่ภายในใจ เดิมทีเธอคิดว่าตนนั้นคงจะนอนไม่หลับแต่เมื่อเธอมาถึงที่เถาหรานจวี หลังจากที่ฟู่เซียวหานกับเธอต่างก็เปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าและล้มตัวลงนอนบนเตียงด้วยกัน เธอก็
