บทที่ 104

ในที่สุดฟู่เซียวหานก็ไปตามนัด

เมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่ตรงข้าม เขารู้สึกแปลกใจอยู่บ้าง แต่ก็แค่แปลกใจเล็กน้อยเท่านั้น

“สวัสดีค่ะประธานฟู่”

คนตรงข้ามยิ้มให้ด้วยใบหน้าที่สดใสและเปล่งประกาย “ฉันคิดว่าคุณคงพอจำฉันได้ใช่ไหมคะ?”

“ถังเหยา” ฟู่เซียวหานยังไม่ทันจะตอบ เธอก็ยื่นมือออกมาแล้วบอกคำตอบ “วันนั้นในงานเต้นรำหน้ากาก เราเคยเต้นด้วยกัน”

“คุณถัง ยินดีที่ได้พบครับ”

ฟู่เซียวหานไม่ได้พูดถึงเรื่องงานเต้นรำนั้นต่อ แค่จับมือกับเธอเบา ๆ

“หลังจากนั้นทำไมคุณถึงหายไปเลยล่ะ?” ถังเหยาเอ่ยถาม

“มีธุระด่วนครับ”

“จริงเหรอคะ?”

ถังเหยายิ้มเล็กน้อย

รอยยิ้มนั้นแฝงไปด้วยความหมายบางอย่าง

ฟู่เซียวหานกลับรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ

ความไม่สบายใจนี้ไม่ได้มาจากความกลัวที่คำโกหกของเขาจะถูกเปิดเผย แต่เป็นความรู้สึกที่เธอทำให้เขารู้สึกอึดอัดใจ

ฟู่เซียวหานไม่กลัวที่จะพูดคุยกับคนที่ฉลาด แต่เขากลับเกลียดคนที่คิดว่าตัวเองฉลาดเกินไป

ถังเหยาก็ไม่ได้พูดเรื่องนั้นต่อ เธอเปลี่ยนหัวข้อและเริ่มคุยเรื่องอื่นกับฟู่เซียวหาน

เธอกับฟู่เซียวหานเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน ตระกูลถังและตระกูลฟู่ก็มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ไม่ต้องกลัวว่าจ