ตอน 4

       เดินไปไม่นานนัก ฟู่หยุนชิงก็มาถึงสถานที่ถ่ายทำ เธอถูกทีมงานเรียกตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเสียก่อน ไหนเธอจะต้องทำผมและแต่งหน้าอีก กว่าจะเสร็จก็คงจะใช้เวลามากพอสมควร

       ฟู่หยุนชิงได้แต่พยักหน้ายิ้มรับและเดิมตามทีมงานคนนั้นไปอย่างช้าๆ ตามความเคยชิน ทีมงานที่นำทางเธอได้แต่คิดในใจว่าฟู่หยุนชิงเปลี่ยนไปในชั่วข้ามคืนได้อย่างไรกัน ปกติฟู่หยุนชิงจะเดินเร็ว ๆ เพื่อมาพูดคุยกับพวกเขาเรื่องต่าง ๆ บ่อย ๆ แต่วันนี้เธอกลับเดิมตามมาอย่างเรียบร้อยเหมือนกับผ้าพับไว้ จะไม่ให้เธอคิดว่าฟู่หยุนชิงเปลี่ยนไปได้อย่างไรกัน

       เดินกันไม่นานนักก็ถึงห้องแต่งตัว ฟู่หยุนชิงสอบถามว่าจะให้เธอใส่ชุดไหน ทีมงานชี้และบอกว่าวันนี้ให้เธอใส่ชุดสีเหลืองที่แขวนอยู่ ฟู่หยุนชิงพยักหน้ารับแล้วเดินไปเอาชุดที่ว่าเข้าไปเปลี่ยนในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าซึ่งทำเพียงใช้ฉากกั้นเอาไว้เท่านั้น ซึ่งการทำเป็นฉากกั้นเช่นนี้ตัวเธอเองเคยชินไปเสียแล้วกับชาติภพก่อน นับว่าเรื่องนี้ไม่แตกต่างจากการอยู่ในภพเดิมของเธอมากนัก

       หลังจากแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว ฟู่หยุนชิงก็ไปนั่งรอให้ทีมงานมาแต่งหน้าและทำผมให้เธอ อีกไม่นานเธอจะต้องเข้าร่วมแสดงฉากในงานเลี้ยงวันนี้แล้ว ในบทบาทของตัวละครแม่ทัพหญิงที่เธอได้รับบทนั้น เธอจะถูกทุกคนในงานเลี้ยงกลั่นแกล้ง ดูถูก รวมทั้งยังคิดจะหาคู่แต่งงานให้เธออีกด้วย ทั้งที่เหล่าขุนนางพวกนั้นรู้ว่าเธอเป็นถึงแม่ทัพหญิง แต่ด้วยมารยาท เธอจะต้องอดทนต่อคำดูถูกต่าง ๆ นา ๆ รอบกาย ไหนจะยังต้องเก็บงำความไม่พอใจที่เกิดขึ้นอีกไม่น้อยด้วย ฟู่หยุนชิงคิดว่าบทนี้ช่างเหมือนกับชีวิตเธอในชาติภพก่อนยิ่งนัก เธอคิดว่าเธอน่าจะทำได้ดีในการถ่ายทำวันนี้

       ระหว่างการแต่งหน้าและทำผม ทีมงานก็ชวนเธอคุยแก้เบื่อไปด้วย ฟู่หยุนชิงนำความทรงจำของร่างเดิมมาตอบพวกเขาอย่างเย็นชา จนทำให้ช่างแต่งหน้าและทำผมไม่กล้าคุยกับเธออีกเลย พวกเธอได้แต่คิดในใจว่าเหตุใดวันนี้ฟู่หยุนชิงจึงได้แปลกไปเช่นนี้ เธอมีรอยยิ้มให้พวกเขาก็จริงอยู่ แต่น้ำเสียงที่เปล่งออกมานั้นช่างเย็นชาราวกับน้ำแข็ง จนพวกเขาไม่กล้าคุยด้วยแล้ว

       ฟู่หยุนชิงที่ไม่รู้ว่าทั้งสองคนกลัวเธอจนไม่กล้าคุยด้วยก็ได้แต่สงสัยเช่นกันว่าพวกเขาเป็นอันใดไป ทั้งที่เธอก็ตอบคำถามของพวกเธอแล้ว แต่ทั้งสองคนกลับเงียบไปเสียเฉย ๆ ในเมื่อฟู่หยุนชิงไม่รู้ว่าเกินอะไรขึ้น เธอจึงได้แต่นั่งเงียบ ๆ ให้พวกเขาแต่งหน้าทำผมให้เสร็จ เรื่องอื่นเธอไม่อยากคิดมากอีกแล้ว หากวันนี้เธอยังถ่ายทำได้ไม่ดีอีกล่ะก็ โอกาสในการทำงานบนเส้นทางนี้ของเธอคงต้องจบลงเป็นแน่ ซึ่งฟู่หยุนชิงไม่อาจทำให้งานนี้เกิดความเสียหายได้ เพราะเธอไม่รู้ว่าภพนี้เธอจะทำอาชีพอะไรได้อีกบ้างนอกจากการแสดง ในความทรงจำของร่างเดิมนั้นมีแต่งานรับจ้างทั่วไปที่ได้เงินไม่มากนัก ดังนั้น เธอจะต้องรักษางานนี้เอาไว้ให้ได้

       กว่าที่ฟู่หยุนชิงจะแต่งหน้าทำผมเสร็จก็ปาเข้าไปเกือบหนึ่งชั่วโมง เป็นเพราะทรงผมของคนโบราณนั้นช่างไม่ถนัดนัก เธอจึงต้องแก้ไขทรงผมอยู่เป็นเวลานานเช่นนี้ แต่ฟู่หยุนชิงก็ไม่โทษใคร เธอเพียงแต่นั่งเงียบ ๆ มองการทำงานของพวกเขาพร้อมรอยยิ้มน้อย ๆ เท่านั้น

       ช่างทำผมได้แต่คิดว่า ถึงน้ำเสียงของฟู่หยุนชิงจะเย็นชา แต่ใบหน้าของเธอจะต้องประดับไปด้วยรอยยิ้มอยู่เสมอ แค่นี้ก็ทำให้เขาคิดว่าเธอไม่ได้แตกต่างจากเมื่อก่อนมากนัก อาจเพราะเธอจมน้ำเมื่อวานนี้กระมัง เสียงของเธอจึงได้ดูเย็นชา เขาได้แต่คิดไปในทางที่ดี

       เมื่อการแต่งหน้าทำผมเสร็จดีแล้ว ฟู่หยุนชิงก็เตรียมที่จะไปบรีพงานกับผู้กำกับก่อนเริ่มถ่ายทำ ปกติแล้วร่างเดิมจะไม่ค่อยกล้าคุยกับผู้กำกับมากนัก ด้วยเธอกลัวผู้กำกับจะดุว่าเธอว่าแสดงไม่ดีอีก แต่กับฟู่หยุนชิงคนนี้นั้นต่างกันออกไป เธอคิดแค่ว่าจะแสดงอย่างไรให้ผู้กำกับพึงพอใจเท่านั้น

       ผู้กำกับแปลกใจไม่น้อยที่วันนี้ฟู่หยุนชิงไม่วุ่นวายอยู่แต่กับพวกทีมงาน แต่เธอกลับมาสอบถามเขาว่าวันนี้เธอจะต้องแสดงอย่างไรแทนเสียอย่างนั้น เมื่อฟู่หยุนชิงกล้าถาม เขาเองก็กล้าที่จะบอกเธอเช่นเดียวกัน อย่างไรเสียการถ่ายทำครั้งนี้เขาก็ไม่อยากให้เสียค่าใช้จ่ายมากเกินไป หากสามารถถ่ายทำเสร็จในเทคเดียวจะเป็นการดีที่สุด

       ผู้กำกับอธิบายอารมณ์ของตัวละครให้กับฟู่หยุนชิงฟังอย่างตั้งใจ ยิ่งเขาเห็นฟู่หยุนชิงพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มรับทราบว่าเขาต้องการแบบไหน ผู้กำกับก็ยิ่งบอกเคล็ดลัพธ์การแสดงสีหน้าให้เธออีกต่างหาก เขายังคิดว่าเด็กคนนี้สอนได้หากเธอสงบนิ่งเหมือนวันนี้

       หลังจากอธิบายจบแล้ว ผู้กำกับก็ให้ฟู่หยุนชิงไปลองซ้อมบทก่อนที่จะเข้าฉากในอีกไม่นานนัก เพราะตอนนี้ตัวละครหลักของเขากำลังซ้อมบทกันอยู่ในฉากรออยู่แล้ว ฟู่หยุนชิงที่จะต้องแสดงหลังจากฉากนี้จึงต้องฝึกฝนรอก่อนที่เข้าฉากจริงในอีกไม่นาน

       ฟู่หยุนชิงขอบคุณผู้กำกับก่อนจะเดินไปหาที่ว่างซ้อมบทของตนเองตามที่ผู้กำกับบอกเธอมา ทีมงานคนอื่น ๆ ต่างแปลกใจอีกแล้วที่เห็นฟู่หยุนชิงตั้งใจทำงานมากกว่าที่จะมาคุยกับพวกเธอ เพียงแต่พวกเธอเองก็กลัวผู้กำกับเช่นเดียวกันจึงไม่กล้าไปก่อกวนฟู่หยุนชิงในระหว่างที่เธอกำลังซ้อมบทอยู่คนเดียว

       ฟู่หยุนชิงจินตนาการตามที่ผู้กำกับบอกเธอเกี่ยวกับสีหน้าของตัวละครเมื่อถูกคนมากมายเหยียดหยาม เธอซึ่งเป็นแม่ทัพหญิงจะต้องวางตัวให้ดีตามที่ฟู่หยุนชิงเคยคิดเอาไว้ก่อนหน้านี้ แต่สายตาและใบหน้าของเธอจะต้องเย็นชากับคนเหล่านั้นที่เอาแต่พูดล้อเล่นกับเธอเหมือนเธอเป็นคนธรรมดาที่ใครจะรังแกก็ได้

       ผู้กำกับได้แต่แอบมองฟู่หยุนชิงที่กำลังซ้อมบทอยู่อย่างพอใจ เขานึกทึ่งไม่น้อยที่เธอสามารถแสดงสีหน้าได้อย่างที่เขาต้องการจริง ๆ หากถึงฉากของเธอแล้วก็คงจะไม่ยากนักที่จะถ่ายทำครั้งเดียวจบฉากกระมัง