หล่อนโชคดีที่พ่อแต่งงานกับอาวิว เพราะอาวิวเป็นแม่เลี้ยงที่ดีที่สุดในโลก แล้วเรื่องที่หล่อนจะมาอยู่กับหมอไวทย์ พ่อหล่อนดูราวจะไม่ทุกข์ร้อน มีแต่อาวิวที่สอนหล่อนสารพัด สอนให้หล่อนหวงเนื้อหวงตัว อย่ายอมให้ไวทย์ใกล้ชิดจนเกินงาม แต่อาวิวจะรู้บ้างไหมว่าหล่อนไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิดเขาสักครั้ง แต่ยิ่งเขาหมางเมิน หล่อนกลับอยากใกล้เขาให้มากที่สุด
“หนูหน่อย ดูแลไวทย์ด้วยล่ะกัน”
หนูหน่อยสะดุ้งเล็กน้อยตื่นจากภวังค์ ก่อนจะยิ้มหวานให้กับลุงและน้าของเพื่อน เพราะมัวแต่คิดอะไรเพลินจนไม่ทันมองว่าหมอไวทย์นอนที่เตียงกว้างเรียบร้อยแล้ว และสภาพของคนเมาก็ดูราวจะสิ้นฤทธิ์
“หนูหน่อยเช็ดตัวเป็นมั้ย”
คำถามของปูรณ์ ทำให้ปัถย์และหนูหน่อยหันมองเขา ก่อนที่ปัถย์จะทำหน้าเฉยๆ นั่นคือหนูหน่อยจะต้องเป็นคนตอบคำถาม
“ปะ… เป็นค่ะ”
“อย่างนั้น อืม… เช็ดแค่หน้าพอนะ ให้มันสดชื่นหน่อยก็พอ ไม่ต้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้ามันล่ะ ให้มันนอนเหนียวตัวแบบนี้แหละ ดันดื่มไม่คิด ต่อไปมันจะได้จำ ไม่ระบายอารมณ์กับเหล้าอีก”
“เออ… อาไวทย์มีเรื่องกลุ้มเหรอคะ”
“คงงั้น ไม่รู้มันไปหลงรักสาวที่ไหน ถามมันก็ไม่บอก จับไมค์ได้ก็ร้องเพลงไม่หยุด”
“คะ” หล่อนรับคำงุนงง แต่ความร้อนกลับพวยพุ่งขึ้นสู่ใบหน้า จะเป็นไปได้ไหม ผู้หญิงคนนั้นคือคนที่ยืนอยู่นี้
“ไปกันเถอะปัถย์ เดี๋ยวให้หนูหน่อยดูแลไป”
ปูรณ์หันไปพยักหน้าให้ปัถย์ตามออกมา ก่อนจะทำเหมือนนึกอะไรขึ้นได้และหันกลับไปหาหนูหน่อยอีกครั้ง “หนูหน่อยอย่าลืม เช็ดแค่หน้าให้มันพอนะ ตรงอื่นไม่ต้องเช็ด ห้ามเด็ดขาด”
“ค่ะ…”
“ไม่ต้องส่งหรอก ดูแลไวทย์มันเถอะ”
“หนูหน่อยขอบคุณลุงปูรณ์กับน้าปัถย์มากนะคะ”
หนูหน่อยมองตาม 2 หนุ่มหล่อของก๊วน 3 หนุ่ม 3 มุมประจำอำเภอที่เดินออกไปจากห้องนอนของไวทย์ ถึงตอนนี้หล่อนไม่แปลกใจเลยว่าทำไมสาวๆ ทั้งอำเภอถึงได้กรี๊ดหนุ่มใหญ่ทั้งสามนี้นัก ก็เมื่อทั้งสามอยู่รวมกัน นี่คือเสน่ห์ของหนุ่มใหญ่ชัดๆ
หากหล่อนไม่ได้ปักใจไปที่ใครคนใดคนหนึ่งแล้ว หล่อนคงเลือกไม่ถูกเหมือนกันว่าคนไหนเร้าใจมากกว่า แต่เพราะหล่อนปักใจเรียบร้อย ความหล่อของอีก 2 หนุ่มจึงเป็นเพียงชื่นชมอยู่ห่างๆ เท่านั้น
ใบหน้าสวยหันมองคนที่นอนอยู่บนเตียง หล่องต้องรีบเช็ดหน้าให้เขาด่วน เพื่อให้เขานอนได้อย่างสบายตัว คิดได้ดังนั้นหนูหน่อยรีบเดินเข้าไปในห้องน้ำ หล่อนต้องการกะละมังใบย่อมสำหรับใส่น้ำเพื่อเช็ดหน้าให้เขา
ดวงตาสวยกวาดมองหาสิ่งที่หล่อนต้องการ ก่อนจะสะดุดกับสิ่งที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์หน้ากระจก ร่างงามระหงอวบอึ๋มในจุดที่ควรมีเดินตรงไป
พื้นที่ในห้องน้ำไม่ได้แตกต่างจากห้องน้ำในห้องนอนของหล่อน เพราะการสร้างห้องนอนและห้องน้ำในบ้านหลังนี้จะเป็นแพทเทิร์นเดียวกัน ห้องนอนของหล่อนกับห้องของเขาจึงเหมือนเป็นห้องแฝด ทว่าสิ่งของเครื่องใช้ของผู้ชายที่วางเกลื่อนกลาด ทำให้หล่อนกลั้นรอยยิ้มไว้ไม่อยู่
นิ้วมือไล้สัมผัสกับข้าวของเครื่องใช้ของเขา ของใช้ส่วนตัวที่เขาต้องหยิบใช้เป็นประจำทุกวัน ไม่ว่าจะเป็นแปรงสีฟัน ยาสีฟัน สบู่ล้างหน้า น้ำหอมหลังโกนหนวด ครีมโกนหนวด ซึ่งจริงๆ แล้วก็ไม่ได้แตกต่างจากของที่พ่อหล่อนใช้ ทว่าเป็นของเขา การสัมผัสสิ่งของจึงไม่ต่างจากได้สัมผัสเจ้าของ
ใจจริงหล่อนอยากสำรวจให้มากกว่านี้ แต่หล่อนยังไม่ลืมว่าไวทย์นอนเมาหลับอยู่บนเตียง แล้วหล่อนต้องเช็ดหน้าให้เขา แต่ที่เห็นอยู่นี้ไม่มีสิ่งใดเลยที่จะใส่น้ำได้ คิดดังนั้น หนูหน่อยจึงเดินไปที่ประตูเชื่อมด้านข้าง หากว่าแพทเทิร์นนี้เหมือนกับห้องของหล่อนทุกอย่าง หลังประตูบานเลื่อนนี้จะเป็นห้องแต่งตัว และหล่อนก็พบ
.
.
ที่ด้านนอกของบ้านพัก ปูรณ์และปัถย์เดินมาถึงรถ ดวงตาคมเข้มของคนพี่ตวัดมองคนน้องเพราะรู้ว่าคนด้านข้างมีคำถาม
“จะถามอะไรก็ว่ามา”
“ทำไมพี่ให้หนูหน่อยเช็ดตัวไอ้หมอไวทย์ ทำแบบนั้น…”
“แบบนั้นทำไม”
“แบบนั้นไอ้หมอมันจะตื่นนะพี่”
“ก็อยากให้มันตื่นไง มันจะได้เลิกฟุ้งซ่านสักที”
“เฮ้ย! พี่ อย่างนี้เราจะไม่เข้าข่ายสมรู้ร่วมคิดเหรอ ไม่ดีมั้ง ผมว่าผมไปเช็ดตัวให้มันเองดีกว่า”
“ไอ้ไวทย์มันอยากได้แบบนั้นอยู่แล้ว”
“พี่รู้ได้ไง”
“โหย… เอ็งเป็นเพื่อนกันประสาอะไรวะ เหล้าแค่นั้นไอ้หมอไวทย์มันจะเมาเหรอ กินสิบเมาร้อยสิไม่ว่า”
“กินสิบ… พี่คิดแบบนั้นเหรอ”
ปัถย์เริ่มคล้อยตาม เพราะตั้งแต่คบกันมาเขาก็ไม่เคยเห็นไวทย์เมาขนาดนี้มาก่อนและปริมาณเท่าที่กินเข้าไปก็ไม่ทันสังเกตว่าเยอะหรือน้อยแค่ไหน เห็นแต่ดื่มเอาๆ แล้วก็ร้องเพลงไม่หยุด
“เออสิวะ ไปเหอะกลับบ้าน แล้วเอ็งแวะไปส่งข้าก่อน ข้าง่วงแล้ว เอ็งเอารถกลับไปด้วยเลยนะ เช้าค่อยเอามาคืน เทียวไปเทียวมาส่งกันแบบนี้ มีหวังไม่ต้องนอนกันพอดี”
ปูรณ์บอกแต่สีหน้าปัถย์ยังมีกังวล หนุ่มใหญ่วัยเกือบ 40 ปี เดินไปโอบไหล่น้องชาย
“เชื่อข้าสิ พรุ่งนี้ไอ้หมอไวทย์ต้องมาขอบคุณเอ็งกับข้า”
“พี่ปูรณ์คิดแบบนั้นจริงอ่ะ ถ้ามันเกินเลย แล้วไม่ใช่อย่างที่เราคิดล่ะ เผื่อยายหนูหน่อยไม่ได้ชอบไอ้หมอไวทย์ แต่เป็นชอบผม หรือไม่ก็ชอบพี่ล่ะ”
“ไอ้ห่าปัถย์ เดี๋ยวไอ้ไวทย์จะให้เอ็งกินยาสลบม้า”
สองพี่น้องประสานเสียงกันหัวเราะร่วน ดวงตาคมเข้มที่ละม้ายคล้ายกันหันมองไปยังทิศทางของตัวบ้าน ปีกซ้ายและปีกขวายังคงเปิดไฟ นั่นแปลว่าหนูหน่อยยังคงอยู่ที่ห้องของไวทย์ และแผนร้ายๆ ของพวกเขาที่จะทำให้ไวทย์ยอมรับหัวใจตัวเองกำลังสัมฤทธิ์ผล
หนูหน่อยแตะฝ่ามือที่ประตูตู้เสื้อผ้าบิ้วอิน สูดลมหายใจเข้าลึกรวบรวมความกล้า หล่อนกำลังก้าวล้ำความเป็นส่วนตัวของเขาอีกก้าว ห้องแต่งตัวของชายโสดไม่เหมือนอย่างที่หล่อนเคยคิดเอาไว้สักนิด เพราะคุณหมอไวทย์ค่อนข้างจะเรียบร้อยหรือนั่นอาจเพราะมีแม่บ้านมาคอยจัดเตรียมเสื้อผ้าเอาไว้ให้ก็เป็นไปได้ เสื้อผ้าถึงได้ถูกจัดเรียงเป็นระเบียบไม่รกและล้นออกมาด้านนอกตู้ ตู้แรกเป็นเสื้อยืดสีขาวที่หล่อนเห็นเขาใส่เป็นเสื้อตัวในทุกวัน ด้านล่างเป็นกางเกงชั้นในและกางเกงบ๊อกเซอร์ซึ่งถูกพับเรียงเอาไว้อย่างเป็นระเบียบ ผิวแก้มร้อนผ่าวเมื่อนึกถึงประโยชน์ใช้สอยของกางเกงเหล่านี้ จริงอยู่ว่าเป็นเรื่องธรรมดา ใครๆ ก็สวมกางเกงในกันทั้งนั้น แต่หล่อนไม่เคยอยู่ใกล้ชิดกางเกงในของผู้ชายคนไหนมาก่อนเลยนี่นา เห็นใกล้ๆ จำนวนเป็นโหลแบบนี้ หล่อนจะไม่อายได้อย่างไร แต่ต้องสะกดใจ หล่อนต้องการเพียงผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กที่จะซับน้ำได้เท่านั้น มือเปิดช่องลิ้นชักเหนือชั้นกางเกงใน เป็นไปได้ว่าช่องนี้อาจเก็บผ้าเช็ดหน้าผืนนุ่มขนาดเล็กเอาไว้เพราะว่าโซนนี้เป็นโซนชุดชั้นใน ทว่าเพียงลิ้นชัก
“อาไวทย์!” หนูหน่อยชักข้อมือออกแต่อาไวทย์ก็ยื้อไว้แน่นไม่ยอมปล่อย นั่นทำให้คำเตือนของอาวิวแวบเข้ามาในหัว หล่อนกำลังจะพลาด แต่หล่อนไม่ยอมแน่ “อาไวทย์ นี่หนูหน่อยนะคะ มองหน้าค่ะ มองหน้า!” หนูหน่อยเสียงดัง ชี้หน้าตัวเองให้ไวทย์มองหน้าหล่อนให้ชัดๆ “รู้น่า… ว่าหนูหน่อย นมโตขนาดนี้ใครจะไปลืมได้ เห็นใกล้ๆ แบบนี้ก็ยิ่งโต โตโต๊โต… โอ้โห… อยากจับจัง จะนุ่ม แน่น สู้มือขนาดไหน อูย... ถ้าได้ดูด ซี้ด... คงจะมันส์ลิ้น โอ้ว! บักแตงโม!” “อาไวทย์!” หนูหน่อยกอดอกตัวเองทันที เพราะอาไวทย์ของหล่อนน่าจะเมาได้ที่ ไม่งั้นคงไม่พูดทะลึ่ง ใช้น้ำเสียงกระเส่า ดวงตาหื่นกระหาย พร้อมแลบลิ้นออกมาเลียปากอย่างนั้นแน่ “อาไวทย์เมาแล้วก็นอนเถอะค่ะ หนูจะกลับห้องแล้ว” “ไม่ให้กลับ จะกลับได้ยังไง ยังยั่วไม่ขึ้นเลย” “อาไวทย์! พูดบ้าอะไร ใครไปทำแบบนั้นกัน อาไวทย์! ปล่อยหนู ว้าย!” หนูหน่อยร้องลั่นเมื่อข้อมือเล็กถูกกระชากเข้าใกล้จนร่างเต่งตึงไปทุกสัดส่วนถลาขึ้นไปเกยอยู่บนอกของเขา ความอวบนูนของหล่อนเสี
“อาไวทย์… อื้อ… อย่า…” แค่เขาละปากออก หล่อนก็รีบประท้วง เพราะฝ่ามือของไวทย์กำลังเคลื่อนสู่เป้าหมายใหม่ หนูหน่อยดิ้นรน หล่อนเหมือนคนจมน้ำ เหมือนคนเป็นไข้ ต้องได้รับการรักษา หนาวร้อนสลับกัน จนต้องบดเบียดร่างกายเสียดสีเขา แต่สำนึกก็รู้ว่าสิ่งนี้จะไปต่อไม่ได้เด็ดขาด หล่อนต้องหยุดเขา เดี๋ยวนี้! “อาไวทย์... อย่า... อย่าค่ะ...” “อย่าไม่ไหว หนูหน่อยหอมเหลือเกิน หอม… อืม… หอม... หอมไปทุกที่... อืม...” “อ่ะ! อาไวทย์ไม่นะคะ” หล่อนสะดุ้งเพราะจมูกโด่งสูดดมเนื้อกายหล่อนไปทุกที่ ก่อนจะครางฮือ “ อื้อ… อย่าขยำ อื้อ… อาไวทย์…” หนูหน่อยสะท้าน เบิกตากว้างมองเพดานห้อง ความตั้งใจของหล่อนพังทลาย กำปั้นที่จะทุบกลับกลายเป็นผ่อนคลายและขยุ้มเนื้อผ้าบริเวณหัวไหล่เขา หล่อนใกล้ไร้สติเพราะฝ่ามือใหญ่กอบกุมเต้าอวบทั้งสองข้าง บีบและคลึงเคล้นอย่างที่หล่อนไม่เคยทำกับตัวเองมาก่อน แต่เขากำลังทำ ฝ่ามือของผู้ชายที่หล่อนรักเขาเหลือเกินกำลังแตะต้องหล่อน เขาบีบเคล้นหยอกเย้าทำราวกับว่าเต้าอวบของหล่อนเป็นซาลาเปาให้ขยำขยี้
“อ่ะ! อาไวทย์ไม่นะคะ ไม่นะ… อา… อื้อ…” หนูหน่อยแอ่นอกขึ้นสูง แผ่นหลังลอยขึ้นจากที่นอนจนเขาแทรกฝ่ามือเข้ามาได้ ปากที่อ้าออกจะร้องประท้วงถูกทาบปิดด้วยความอ่อนหวาน หวานจนหล่อนสะท้าน แม้จะรับรู้ทุกขณะที่ฝ่ามือของเขาลากลงต่ำ แต่นั่นคือความเสียวที่หล่อนไม่รู้ว่าควรจะรับมืออย่างไร “อื้อ…” ความอัดอั้นมากมายทว่าหล่อนกลับผ่านเสียงในลำคอได้เพียงเท่านั้น เพราะลิ้นร้อนอ่อนหวานที่แตะสัมผัสอยู่ไม่ปล่อยให้หล่อนได้พูดอะไรเลย หรือถ้าปากหล่อนว่างหล่อนก็คงจะครวญครางทุกสิ่งที่ใจคิดออกมา เพราะตอนนี้หล่อนเสียวเหลือเกิน เสียวจนไม่รู้ว่าความเสียวอย่างมากมายนี้จะไปสิ้นสุดลงที่จุดไหน สมองรับรู้เพียงสะท้านไปทั้งกาย จนหล่อนอยากกรีดร้อง อยากพ่นคำพูดแปลกๆ ตามใจนึกออกไป ทั้งที่หล่อนไม่เคยมีคำเหล่านั้นอยู่ในหัว ‘อาไวทย์ขา… ซี้ด… หนูหน่อยเสียว…’ สมองมึงงงมีแต่คำนี้วิ่งวนไปมา หล่อนอยากร่ำร้องคำนี้ อยากบอกเขาให้รู้ อยากบอกเขาว่าจูบที่ปาก สัมผัสที่เต้าอวบ แต่ส่งผลถึงเวิ้งน้ำกว้างไกลในร่างกายของหล่อน ที่จุดนั้นของหล่อนตอดรัดบีบแน่น ราวรอบางสิ่งบางอย่า
“อื้อ… อาไวทย์! อื้อ… ไม่… ไม่นะ… อื้อ… เสียว… โอว… หนูเสียว…” ฝ่ามืออุ่นจัดเคลื่อนไปบนสะโพกลูบไล้ความรุ่มร้อนส่งน้ำหนักลงไป นั่นกลับยิ่งทำให้หนูหน่อยสั่นไปทั้งร่าง เพราะฝ่ามือและปลายนิ้วเข้าใกล้จุดที่หล่อนต้องการได้รับการเติมเต็ม “อาไวทย์… อื้อ… อาไวทย์…” หล่อนทำได้เพียงร่ำร้องเรียกชื่อเขา หัวใจหวิวโหวงเพราะคาดเดาได้ว่าเขากำลังจะทำอะไร ในเมื่อปลายลิ้นนั้นกระทำกับยอดอกของหล่อนมาแล้ว ต่อจากนี้ก็คงจะเป็นจุดนั้น ทว่าหล่อนกลับสะท้านไปทั้งร่างเมื่อปลายลิ้นร้อนจ้วงแทงลงไปในร่องสะดือพร้อมตวัดเลียไล้รัวเร็ว “อ๊ายยยยย...” หนูหน่อยกรีดร้องดิ้นพล่านเพราะความเสียดเสียวเพิ่มขึ้นเพิ่มขึ้นจนหล่อนไม่รู้แล้วว่าจะมีสิ่งใดเสียวกว่านี้อีก แต่ ณ จุดนั้นก็ร่ำร้องอยากให้เขาไปหา สะโพกของหล่อนแอ่นเข้าหามือเขาอย่างไม่รู้ตัว ณ จุดนั้นราวเรามีเข็มนับสิบนับร้อยเล่มกระหน่ำใส่ กดย้ำย้ำให้หล่อนทั้งแสบทั้งคันจนต้องบดเบียดต้นขาเข้าหากันเพื่อบรรเทาอาการ ปากก็ร่ำร้องถึงความเสียดเสียวที่เขากระหน่ำใส่ร่างกายหล่อนไม่หยุด “ซี้ด... อื้อ... อา
ช่องทางด้านในเป็นความอัศจรรย์ครั้งแรกสำหรับหล่อน ไม่เคยรู้เลยว่ามันจะตอดรัดบีบรัดตัวตนได้มากขนาดนี้ ไม่รู้เลยว่ายามที่ปลายลิ้นของเขาแตะสัมผัส จะสร้างความเสียดเสียวจนหล่อนครวญครางเป็นความน่าละอายได้ไม่หยุด และไม่รู้เลยว่า ‘ลิ้น’ จะให้ความรู้สึกได้ดีขนาดนี้ แต่ตอนนี้หล่อนรู้ทุกสิ่งแล้ว “อา… อาไวทย์ขา… ซี้ด… หนูหน่อยเสียว… อื้อ… อาไวทย์ขา… หนูหน่อยเสียว… ซี้ด… อ้า… อาไวทย์ทำอะไรหนูหน่อยเนี่ย โอย… เสียว… อื้อ…” เสียงร่ำร้องแว่วหวานดุจคนท่วมท้นในอารมณ์สร้างรอยยิ้มบนใบหน้าให้กับไวทย์ ยิ่งหล่อนร่ำร้องมากเท่าไร นั่นก็ยิ่งเพิ่มความเสียดเสียวให้เขามากเท่านั้น ฝ่ามือช้อนใต้สะโพกยกบั้นท้ายให้ลอยสูง ปลดปล่อยดอกไม้งามเบ่งบานได้อย่างเต็มที่ และทันทีที่ดอกไม้ค่อยๆ แย้มบาน ไวทย์ก็ต้องตะลึง เพราะหนูหน่อยงดงามเกินกว่าที่เขาจินตนาการไว้จริงๆ ดอกไม้แสนงามดูบอบบาง น่ารัก น่าทะนุถนอม น่าสัมผัส จับจูบลูบคลำ ลงลิ้นเลียไล้และกระแทกกระทั้นด้วยความหนักหน่วงลงไปพร้อมๆ กัน โดยเฉพาะยอดเกสรสีชมพูสดที่ถูกเคลือบไว้ด้วยความหยาดเยิ้ม เขาอดไม่ได้จะคิดไปถึงเม็ดทั
“อาไวทย์… อาไวทย์ขา… อื้อ… เสียว… หนูหน่อยเสียว… อาไวทย์ขา… อื้อ… อาไวทย์…” เสียงครางกระเส่าอ่อนแรงน่าสงสารทำให้ไวทย์ขยับกายขึ้นคร่อม เขาลูบเรือนผมที่เปียกชื้นไปด้วยเหงื่อทั้งที่อากาศยามค่ำคืนไม่ได้ร้อนเลยสักนิด เปลือกตาสวยหลับพริ้ม ใบหน้าส่ายไปมา ริมฝีปากอ้าค้างผ่อนลมหายใจ และทรวงอกอวบก็สะท้านขึ้นลงอย่างเหนื่อยอ่อน “อาไวทย์ขา…” “ขา…” เสียงทุ้มที่ตอบกลับทำให้สติของหนูหน่อยกลับคืน หล่อนเปิดเปลือกตาอย่างเร็วก่อนจะเบิกกว้างเมื่อเห็นใบหน้าของเขาลอยอยู่ตรงหน้า “ไง… เห็นผีเหรอ แต่ฉันเห็น… หมี... ตัวสีชมพู” “อาไวทย์… ปะ… ปล่อยหนูนะ!” แรงที่มีทั้งหมดแม้จะน้อยนิดแต่หนูหน่อยก็พยายามจะผลักเขาออก แต่คนที่หัวเราะในลำคอทั้งที่คร่อมร่างหล่อนเอาไว้กลับไม่สะเทือนเลย นั่นทำให้แรงสะอื้นฮึกฮักเริ่มก่อตัวขึ้นในอก หล่อนจะทำอะไรได้ในเวลานี้ เขา… แตะต้องหล่อนหมดแล้ว ไม่มีจุดใดไปไม่ถึง “ได้โปรด… ปล่อยหนูเถอะ อย่าทำกับหนูแบบนี้” “แบบนี้น่ะแบบไหน” “ก็… อาไวทย์!” หนูหน่อยปากคอสั่น เ
เสียงไก่ขันดังแว่วมาคือสัญญาณว่าหล่อนควรจะตื่นได้สักที แต่วันนี้หล่อนเหนื่อยจนไม่อยากตื่น หล่อนอยากนอนอยู่บนที่นอนนุ่มแบบนี้ แต่หากขืนหล่อนตื่นช้าและเข้าไปในฟาร์มสาย มีหวังอาไวทย์คงหน้าบูดใส่หล่อนทั้งวันแน่ หนูหน่อยนิ่วหน้า พ่นลมหายใจออกจากปากเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้น ทว่าห้องนอนของหล่อนมีบางสิ่งผิดปกติ แม้เตียงจะเหมือน ผ้าห่มเหมือน โต๊ะ ตู้เสื้อผ้าเหมือนกัน แต่… ไม่ใช่ นี่ไม่ใช่ห้องนอนของหล่อน โดยเฉพาะเสียงน้ำจากฝักบัวที่ดังต่อเนื่อง ใครอาบ… ในเมื่อหล่อนยังนอนอยู่ที่นี่ ดวงตาสวยหวานเบิกกว้าง สติสตังพร่าเลือนกลับคืนมา รับรู้สัมผัสจากผ้าห่มนวมแนบกับเรือนร่างคือหล่อนไม่ได้ใส่อะไรเลย แต่นั่นไม่ชัดเท่าหล่อนเปิดออกดู แม้สำนึกจากร่างกายจะบอกว่าหล่อนไม่ได้บุบสลาย แต่สัมผัสครั้งแรกที่ถูกสอดแทรก… มือป้องปากกันเสียงอุทานจะหลุดรอด เมื่อเห็นจ้ำแดงกระจายมากมายบนเนินอก ทุกสิ่งที่เขาทำกับหล่อนวิ่งวนฉายอยู่ในหัวเป็นฉากๆ ไม่ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นจะมาจากหล่อนเต็มใจหรือถูกเขาล่อลวงหัวใจให้ถลำลึก ไม่ว่าสิ่งนั้นจะเกิดมากเกิดน้อย ไม่ว่าเขาจะสัมผัสหล่อนม
“หนูหน่อยมานี่สิ เห็นมั้ย นี่หัว นี่ตัว ลูกม้าอายุครรภ์สองเดือนเขาก็จะมีการสร้างกระดูกแล้วนะ เห็นโครงกระดูกมั้ย ตรงนี้หัวใจ เห็นมั้ย หัวใจเขาเต้น โอเค... หัวใจเต้นสมบูรณ์เลย มีอะไรจะถามมั้ย สงสัย…” เขาหันหน้ามองหล่อน ใกล้จนจมูกแทบชนแก้มจนหล่อนต้องขยับออก เพราะนอกจากหล่อนกับเขา ที่นี่ก็ยังมีคนงานของฟาร์มยืนอยู่ด้วย และสายตาของพวกเขาก็เหมือนจะล้อเลียนหล่อนอยู่ในที แต่เมื่อหล่อนขยับออก คิ้วเข้มก็เลิกขึ้นสูงเป็นเชิงถามว่าหล่อนสงสัยอะไรไหม วินาทีนี้หล่อนอยากตีเขาสักป้าบ อาไวทย์ทำสีหน้าขี้ยั่วแบบนั้นเป็นตั้งแต่เมื่อไรกัน เมื่อวานตอนเช้ายังหน้าบึ้งใส่หล่อนอยู่แท้ๆ แต่เช้านี้ทั้งสายตา คำพูด กิริยาที่แสดงออกทั้งหมด นี่อาไวทย์ยั่วหล่อนเข้าแล้วใช่ไหม เขาเอาคืนหล่อนงั้นสิ “สรุปไม่สงสัยใช่มั้ย” อาไวทย์ชักมือออกจากก้นของแม่ม้า วางเครื่องตรวจลงในถาดรองเพื่อทำความสะอาด ปลดคลิปที่เสื้อเพื่อดึงถุงมือยาวออก หล่อนจึงต้องขยับเข้าไปช่วย “แล้วทำไมเราต้องทำอัลตร้าซาวด์แม่ม้าด้วยล่ะคะ” หล่อนถาม แน่นอนว่าเขายิ้มกรุ้มกริ่ม ส่วนห
“อาไวทย์พอค่ะ หยุดก่อน ซี้ด… พอ… หยุด… อื้อ… หนูหน่อยไม่ไหว ซี้ด… อื้อ… ไม่ไหว… อาไวทย์… อื้อ…” หนูหน่อยครวญครางในทุกจังหวะที่ดอกไม้บอบบางถูกรุกล้ำ ร่างของหล่อนเบาราวล่องลอยได้ หล่อนทั้งสุข เสียว อัดอั้นจนอยากจะกรีดร้องซ้ำๆ เพราะอาไวทย์ไม่ยอมหยุดเล่นลิ้น เสียงหล่อนร่ำร้องให้เขาหยุดไม่ต่างจากแรงกระตุ้นให้เขาไปต่อ และเมื่อความอัดอั้นทั้งหมดพังทลาย เสียงกรีดร้องแว่วหวานก็ดังขึ้นอีกครา ความซ่านเสียวพวยพุ่งกระจายไปทั้งร่าง ก่อนจะพุ่งตรงสู่กึ่งกลางกายตรงตำแหน่งของดอกไม้ที่ปลายลิ้นยังคงหยอกเย้ารัวเร็ว “อาไวทย์พอค่ะ ซี้ด… พอ… หนูหน่อยไม่ไหว ซี้ด… อื้อ… ไม่ไหว… อาไวทย์… อื้อ…” อีกครั้งที่หล่อนสั่งให้เขาหยุด แต่เขาหยุดไม่ได้ เขายังอยากกินหล่อนให้อิ่ม ไวทย์ยิ้มทั้งที่ริมฝีปากแนบชิดติดดอกไม้งาม เขาเข้าใจอาการที่หนูหน่อยเป็น หล่อนเสียวสุดกู่ แต่เขายังไม่อยากหยุด ยังมีอีกความเสียวที่เขาอยากให้หนูหน่อยสัมผัส ลิ้นร้อนแข็งแกร่งลากลงตามรอยแยกของกลีบดอก ก่อนจะเกร็งปลายลิ้นให้แข็ง สอดแทรกควงสว่านควานหาความหวานที่เอ่อออกมาจนชุ่ม และเพียงลิ้นร้อน
“อา… อาไวทย์ขา… ซี้ด… หนูหน่อยเสียวค่ะ อื้อ…” “ยังมีอีกหลายเสียว เสียวสนุก เสียวสุดยอด อาจะพาหนูหน่อยไปทุกที่ เริ่มล่ะนะ” “อื้อ…” หล่อนสะท้านเพราะริมฝีปากนั้นอ้าอมปลายยอดของหล่อนไว้ ดูดเบาๆ สลับกับอีกข้างที่ถูกปลายนิ้วแตะสัมผัสแผ่วๆ แตะๆ ติดๆ ห่างๆ ให้ความรับรู้ไม่ต่างจากอีกข้างที่ถูกริมฝีปากดูดดุน ก่อนที่ใบหน้าหล่อจะคลุกเคล้าลงที่เต้าอวบทั้งสองข้างสลับกันไปมา ลากเคราสากเสียดสีจนหล่อนห่อไหล่ อาไวทย์เอื้อมมือปรับระดับน้ำจากฝักบัวให้เบาสุด หยาดน้ำที่ตกกระทบร่างกายเขากับหล่อนจึงเป็นเพียงละอองน้ำบางเบาพอให้ชุ่มฉ่ำกาย หากแต่เร่งเร้าความเร่าร้อนให้เพิ่มมากขึ้น ริมฝีปากของอาไวทย์ลากลงต่ำ จูบเบาๆ บนหน้าท้องจนหล่อนเกร็งไปทั้งร่าง มือจับราวเหล็กแน่น ผ่อนปรนลมหายใจออก หล่อนกำลังจะขาดใจเมื่อริมฝีปากของเขาพรมจูบไปทั่ว “อ้า… อาไวทย์ขา… อื้อ… อาไวทย์! อื้อ… เสียว… หนูหน่อยเสียว… อื้อ…” “หนูหน่อยหอม” “อื้อ… อาไวทย์!” ความเสียวจู่โจมหล่อนจนทนไม่ไหว ผ่อนลมหายใจยาว เมื่อริมฝีปากของเขาก
“อา… อาไวทย์ อาไวทย์พูดอะไรคะ” “อาไวทย์บอกว่า… อาไวทย์รักหนูหน่อย” “จะเป็นไปได้ยังไงคะ อาไวทย์เกลียดหนูหน่อยจะตาย อาไวทย์ไม่อยากให้หนูเข้าใกล้ อาไวทย์ไม่เต็มใจให้หนูมาอยู่ที่นี่ด้วยซ้ำ และอาไวทย์ก็…” คำพูดราวจะกลืนหายไปกับสายน้ำที่ตกกระทบใบหน้า เพราะดวงตาคู่คมที่มองมาคือหวานสุด ฝ่ามือของเขาประคองใบหน้าหล่อน จนความร้อนพลุ่งพล่าน นี่หล่อนกำลังฝันซ้อนฝันหรือเปล่า ความสุขที่ได้รับจากเขาเมื่อคืน และคำสารภาพรักในเวลานี้ จะเป็นไปได้ยังไงที่ ‘นายสัตวแพทย์ไวทย์’ จะมารักเด็กอายุ 18 ย่าง 19 อย่างหล่อน ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ อาไวทย์ไม่เคยแสดงออกว่าชอบพอหล่อนด้วยซ้ำ คงมีเพียงครั้งแรกที่ได้พบกันเท่านั้น ครั้งที่ลูกนกตกจากรัง แค่นั้นที่ดวงตาอ่อนโยนปลอบประโลม นอกนั้นก็เป็นอย่างทุกวัน หล่อนคงฝันไปและหล่อนควรตื่นได้แล้ว หนูหน่อยหลับตา มือขวาเคลื่อนมาที่ต้นแขนซ้าย หนีบเนื้อเพียงนิดและหยิกอย่างแรง “โอ๊ย!!” เจ็บ! หล่อนเจ็บจนดวงตาเบิกกว้าง และก็ได้เห็นรอยยิ้มล้อเลียนของคนตรงหน้า “หนูหน่อยไม่ได้ฝันไปหรอก นี่อาไวทย์
หนูหน่อยสะดุ้งหันมองเขาก่อนจะหลุบสายตาลงต่ำ เพราะน้ำตาจะร่วงและไม่กล้ามอง ก็ร่างแข็งแกร่งนั้นมีเพียงผ้าเช็ดตัวพันท่อนล่างอย่างหมิ่นเหม่ ส่วนท่อนบนมีหยาดน้ำพร่างพราว เขายังไม่ได้เช็ดตัว “บอกให้ไปอาบน้ำ” น้ำเสียงห้วนทำให้หนูหน่อยต้องช้อนตามอง เขาหมายความว่าอะไร ก็หล่อนกำลังจะไปอาบน้ำ “บอกให้ไปอาบน้ำ ได้ยินมั้ย” สายตาที่สื่อมาคือห้องน้ำของเขา หนูหน่อยส่ายหน้าดิก เขาเห็นหล่อนเป็นอะไร คิดว่าหล่อนไม่รู้สึกรู้สากับเรื่องที่เกิดขึ้นหรือไง หล่อนรีบเดินตรงไปที่ประตู จะไม่ฟังคำสั่งเขา ทว่าฝ่ามือแข็งที่คว้าท่อนแขนทำให้หล่อนต้องหยุดเดิน “ฟังไม่รู้เรื่องหรือไง ฉันบอกให้ไปอาบน้ำ” “ไม่!” “ไม่อะไร ฉันสั่งและเธอต้องทำตาม” “ไม่! หนูหน่อยไม่ทำตาม ไม่ทำ!” หล่อนเสียงดัง ริมฝีปากสั่นระริก น้ำตาพรั่งพรู เขาทำร้ายหัวใจหล่อนมากเกินไป ‘รัก… รัก… หนูหน่อยรัก… รักอาไวทย์…’ แว่วเสียงหล่อนสารภาพว่า ‘รัก’ เขาดังซ้ำเข้ามาในความคิด เขารู้แล้วว่าหล่อนรักเขา เขาจึงทำกับหล่อนแบบนี้ใช่ไหม หล่
เสียงไก่ขันดังแว่วมาคือสัญญาณว่าหล่อนควรจะตื่นได้สักที แต่วันนี้หล่อนเหนื่อยจนไม่อยากตื่น หล่อนอยากนอนอยู่บนที่นอนนุ่มแบบนี้ แต่หากขืนหล่อนตื่นช้าและเข้าไปในฟาร์มสาย มีหวังอาไวทย์คงหน้าบูดใส่หล่อนทั้งวันแน่ หนูหน่อยนิ่วหน้า พ่นลมหายใจออกจากปากเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้น ทว่าห้องนอนของหล่อนมีบางสิ่งผิดปกติ แม้เตียงจะเหมือน ผ้าห่มเหมือน โต๊ะ ตู้เสื้อผ้าเหมือนกัน แต่… ไม่ใช่ นี่ไม่ใช่ห้องนอนของหล่อน โดยเฉพาะเสียงน้ำจากฝักบัวที่ดังต่อเนื่อง ใครอาบ… ในเมื่อหล่อนยังนอนอยู่ที่นี่ ดวงตาสวยหวานเบิกกว้าง สติสตังพร่าเลือนกลับคืนมา รับรู้สัมผัสจากผ้าห่มนวมแนบกับเรือนร่างคือหล่อนไม่ได้ใส่อะไรเลย แต่นั่นไม่ชัดเท่าหล่อนเปิดออกดู แม้สำนึกจากร่างกายจะบอกว่าหล่อนไม่ได้บุบสลาย แต่สัมผัสครั้งแรกที่ถูกสอดแทรก… มือป้องปากกันเสียงอุทานจะหลุดรอด เมื่อเห็นจ้ำแดงกระจายมากมายบนเนินอก ทุกสิ่งที่เขาทำกับหล่อนวิ่งวนฉายอยู่ในหัวเป็นฉากๆ ไม่ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นจะมาจากหล่อนเต็มใจหรือถูกเขาล่อลวงหัวใจให้ถลำลึก ไม่ว่าสิ่งนั้นจะเกิดมากเกิดน้อย ไม่ว่าเขาจะสัมผัสหล่อนม
“อาไวทย์… อาไวทย์ขา… อื้อ… เสียว… หนูหน่อยเสียว… อาไวทย์ขา… อื้อ… อาไวทย์…” เสียงครางกระเส่าอ่อนแรงน่าสงสารทำให้ไวทย์ขยับกายขึ้นคร่อม เขาลูบเรือนผมที่เปียกชื้นไปด้วยเหงื่อทั้งที่อากาศยามค่ำคืนไม่ได้ร้อนเลยสักนิด เปลือกตาสวยหลับพริ้ม ใบหน้าส่ายไปมา ริมฝีปากอ้าค้างผ่อนลมหายใจ และทรวงอกอวบก็สะท้านขึ้นลงอย่างเหนื่อยอ่อน “อาไวทย์ขา…” “ขา…” เสียงทุ้มที่ตอบกลับทำให้สติของหนูหน่อยกลับคืน หล่อนเปิดเปลือกตาอย่างเร็วก่อนจะเบิกกว้างเมื่อเห็นใบหน้าของเขาลอยอยู่ตรงหน้า “ไง… เห็นผีเหรอ แต่ฉันเห็น… หมี... ตัวสีชมพู” “อาไวทย์… ปะ… ปล่อยหนูนะ!” แรงที่มีทั้งหมดแม้จะน้อยนิดแต่หนูหน่อยก็พยายามจะผลักเขาออก แต่คนที่หัวเราะในลำคอทั้งที่คร่อมร่างหล่อนเอาไว้กลับไม่สะเทือนเลย นั่นทำให้แรงสะอื้นฮึกฮักเริ่มก่อตัวขึ้นในอก หล่อนจะทำอะไรได้ในเวลานี้ เขา… แตะต้องหล่อนหมดแล้ว ไม่มีจุดใดไปไม่ถึง “ได้โปรด… ปล่อยหนูเถอะ อย่าทำกับหนูแบบนี้” “แบบนี้น่ะแบบไหน” “ก็… อาไวทย์!” หนูหน่อยปากคอสั่น เ
ช่องทางด้านในเป็นความอัศจรรย์ครั้งแรกสำหรับหล่อน ไม่เคยรู้เลยว่ามันจะตอดรัดบีบรัดตัวตนได้มากขนาดนี้ ไม่รู้เลยว่ายามที่ปลายลิ้นของเขาแตะสัมผัส จะสร้างความเสียดเสียวจนหล่อนครวญครางเป็นความน่าละอายได้ไม่หยุด และไม่รู้เลยว่า ‘ลิ้น’ จะให้ความรู้สึกได้ดีขนาดนี้ แต่ตอนนี้หล่อนรู้ทุกสิ่งแล้ว “อา… อาไวทย์ขา… ซี้ด… หนูหน่อยเสียว… อื้อ… อาไวทย์ขา… หนูหน่อยเสียว… ซี้ด… อ้า… อาไวทย์ทำอะไรหนูหน่อยเนี่ย โอย… เสียว… อื้อ…” เสียงร่ำร้องแว่วหวานดุจคนท่วมท้นในอารมณ์สร้างรอยยิ้มบนใบหน้าให้กับไวทย์ ยิ่งหล่อนร่ำร้องมากเท่าไร นั่นก็ยิ่งเพิ่มความเสียดเสียวให้เขามากเท่านั้น ฝ่ามือช้อนใต้สะโพกยกบั้นท้ายให้ลอยสูง ปลดปล่อยดอกไม้งามเบ่งบานได้อย่างเต็มที่ และทันทีที่ดอกไม้ค่อยๆ แย้มบาน ไวทย์ก็ต้องตะลึง เพราะหนูหน่อยงดงามเกินกว่าที่เขาจินตนาการไว้จริงๆ ดอกไม้แสนงามดูบอบบาง น่ารัก น่าทะนุถนอม น่าสัมผัส จับจูบลูบคลำ ลงลิ้นเลียไล้และกระแทกกระทั้นด้วยความหนักหน่วงลงไปพร้อมๆ กัน โดยเฉพาะยอดเกสรสีชมพูสดที่ถูกเคลือบไว้ด้วยความหยาดเยิ้ม เขาอดไม่ได้จะคิดไปถึงเม็ดทั
“อื้อ… อาไวทย์! อื้อ… ไม่… ไม่นะ… อื้อ… เสียว… โอว… หนูเสียว…” ฝ่ามืออุ่นจัดเคลื่อนไปบนสะโพกลูบไล้ความรุ่มร้อนส่งน้ำหนักลงไป นั่นกลับยิ่งทำให้หนูหน่อยสั่นไปทั้งร่าง เพราะฝ่ามือและปลายนิ้วเข้าใกล้จุดที่หล่อนต้องการได้รับการเติมเต็ม “อาไวทย์… อื้อ… อาไวทย์…” หล่อนทำได้เพียงร่ำร้องเรียกชื่อเขา หัวใจหวิวโหวงเพราะคาดเดาได้ว่าเขากำลังจะทำอะไร ในเมื่อปลายลิ้นนั้นกระทำกับยอดอกของหล่อนมาแล้ว ต่อจากนี้ก็คงจะเป็นจุดนั้น ทว่าหล่อนกลับสะท้านไปทั้งร่างเมื่อปลายลิ้นร้อนจ้วงแทงลงไปในร่องสะดือพร้อมตวัดเลียไล้รัวเร็ว “อ๊ายยยยย...” หนูหน่อยกรีดร้องดิ้นพล่านเพราะความเสียดเสียวเพิ่มขึ้นเพิ่มขึ้นจนหล่อนไม่รู้แล้วว่าจะมีสิ่งใดเสียวกว่านี้อีก แต่ ณ จุดนั้นก็ร่ำร้องอยากให้เขาไปหา สะโพกของหล่อนแอ่นเข้าหามือเขาอย่างไม่รู้ตัว ณ จุดนั้นราวเรามีเข็มนับสิบนับร้อยเล่มกระหน่ำใส่ กดย้ำย้ำให้หล่อนทั้งแสบทั้งคันจนต้องบดเบียดต้นขาเข้าหากันเพื่อบรรเทาอาการ ปากก็ร่ำร้องถึงความเสียดเสียวที่เขากระหน่ำใส่ร่างกายหล่อนไม่หยุด “ซี้ด... อื้อ... อา