บทที่ 2

บนหน้าจอมือถือมีข่าวบันเทิงแจ้งเตือนขึ้นมา

เธอไม่ได้สนใจข่าวพวกนี้แต่อย่างใด ขณะที่กำลังจะปิดหน้าข่าวกลับเหลือบไปเห็นชื่อของคนรู้จัก จึงอดไม่ได้ที่จะกดเข้าไปดูสักหน่อย

#ดีไซเนอร์ชื่อดัง “หลินเสวี่ยเวย” แห่ง EV เดินทางกลับประเทศ ได้ปรากฏตัวพร้อมแฟนหนุ่มลึกลับที่สนามบิน#

ในภาพถ่ายหลินเสวี่ยเวยสวมหมวกบักเก็ต ผู้ชายที่มากับเธอเป็นเพียงเงาร่างที่ดูเลือนราง แต่ก็สามารถมองเห็นรูปร่างที่โดดเด่นนั้นได้

หลังจากที่หมิงซีขยายภาพให้ใหญ่ขึ้น ก็มีเสียง “หึ่งๆ” ดังขึ้นในหัวของเธอ

นึกไม่ถึงเลยว่าเงาร่างนั้นจะเป็น——ฟู่ซือเยี่ยน!

ดังนั้น การที่เขาได้ยกเลิกการประชุมในช่วงบ่ายอย่างกะทันหัน ก็เพื่อไปรับอดีตแฟนสาวหลินเสวี่ยเวยงั้นเหรอ?

ทันใดนั้น หมิงซีก็รู้สึกราวกับว่ามีหินใหญ่ได้กดทับจิตใจของเธอเอาไว้ และทำให้เธอกระวนกระวายเป็นอย่างมาก

มือของเธอสั่นเทา และไม่รู้ว่าเผลอไปกดโทรออกเบอร์ของฟู่ซือเยี่ยนตั้งแต่ตอนไหน

หมิงซีกระวนกระวายและทำอะไรไม่ถูก ขณะที่กำลังจะตัดสายไปก็มีเสียงดังออกมาจากปลายสายว่า

“สวัสดีค่ะ——”

น้ำเสียงของหญิงสาวอ่อนโยนเป็นอย่างมาก

หมิงซีหยุดไปชั่วครู่ และตัดสายโทรศัพท์ทิ้งทันที

หลังจากนั้นในท้องของเธอก็เหมือนมีคลื่นซัดตีกันไปมาทำให้รู้สึกท้องไส้ปั่นป่วนไปหมด เธอทนไม่ไหวจึงรีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำเพื่ออาเจียนมันออกมา

......

หลังจากที่ฟ้าสว่าง

หมิงซีก็ไปทำงานที่บริษัทตรงเวลา

หลังจากที่แต่งงานสายฟ้าแลบแล้วนั้น ฟู่ซือเยี่ยนก็คาดหวังให้เธออยู่บ้าน แต่เธอต้องการที่จะพึ่งพาตนเองเสียมากกว่า

ฟู่ซือเยี่ยนจึงตามใจเธอ แต่ก็ไม่ยอมให้เธอไปทำงานที่อื่น โดยให้เธออยู่ข้างกายเขาเป็นผู้ช่วยเล็กๆน้อยๆ และงานที่ทำก็คือการเสิร์ฟน้ำชาทั่วไปเท่านั้น

เขาได้มอบหมายงานหลักทั้งหมดให้โจวมู่ผู้ช่วยพิเศษเป็นผู้ดูแลต่อ

ภายในบริษัทยกเว้นโจวมู่ไม่มีใครรู้ฐานะที่แท้จริงของหมิงซี

อีกทั้งท่านประธานตระกูลฟู่กรุปก็จ้างเฉพาะผู้ช่วยที่เป็นผู้ชายมาโดยตลอด ในช่วงสองปีที่ผ่านมาหมิงซีเป็นผู้ช่วยผู้หญิงเพียงคนเดียว ดังนั้นทุกคนจึงสงสัยว่าหมิงซีกับท่านประธานมีความสัมพันธ์บางอย่างที่ไม่ชัดเจนกันหรือไม่

เมื่อวันเวลาผ่านไป พวกเขาก็พบว่าท่านประธานไม่ได้มีความสนใจอะไรเป็นพิเศษต่อหมิงซีเลยแม้แต่น้อย ทุกคนจึงยิ่งดูถูกเธอมากยิ่งขึ้น

ใช้ความสวยเอาตัวเข้าแลกผู้ชาย จะยืนยาวได้อย่างไรกัน

และในเวลานี้ เพื่อนร่วมงานก็ได้ยื่นเอกสารฉบับหนึ่งให้หมิงซีและขอให้เธอช่วยไปส่งเอกสารที่ห้องทำงานของท่านประธาน

เมื่อคืนฟู่ซือเยี่ยนยังไม่ได้กลับบ้านทั้งคืน และเธอก็ยังไม่ได้นอนตลอดทั้งคืนเลย

ในหัวเต็มไปด้วยความคิดที่ว่า ผู้หญิงในสายโทรศัพท์นั้นเป็นใครกันแน่? พวกเขาอยู่ด้วยกันตลอดทั้งคืนหรือเปล่านะ?

คำตอบมีอยู่ในภาพพวกนั้นแล้ว แต่เธอไม่กล้าและไม่อยากที่จะยอมรับ....

บางทีคนเราก็ต้องถูกตบสักทีหนึ่งถึงจะได้สติสินะ

ตอนนี้ในใจของหมิงซีนิ่งสงบขึ้นมาก เธอคิดว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เธอต้องการข้อสรุป ต่อให้ตัวเองต้องมาอธิบายถึงการแอบรักคนหนึ่งมาตลอดสิบปีก็ตาม

เธอกดปุ่มลิฟต์ขึ้นไปอย่างใจเย็น ก่อนออกจากลิฟต์ เธอยังจัดการกับผมเผ้าเพื่อให้แน่ใจว่าตัวเองอยู่ในสภาพที่สวยพร้อม

และเมื่อเธอมาถึงหน้าประตูห้องทำงานของท่านประธาน ก็มีเสียงผู้ชายดังออกมาจากประตูไม้มะฮอกกานีที่ปิดไม่สนิท ทำให้ฝีเท้าของเธอต้องหยุดลงทันที

“จริงๆแล้วแกชอบหรือไม่ชอบหมิงซีกันแน่?”

คนที่พูดคือกู้เหยียนโจวเพื่อนสนิทที่โตมาด้วยกันของฟู่ซือเยี่ยน

“แกต้องการพูดอะไรกันแน่？” เสียงของฟู่ซือเยี่ยนถามขึ้นอย่างไม่แยแส

กู้เหยียนโจวทำเสียงจุ๊ๆแล้วถามขึ้นว่า “ฉันคิดว่าหมิงซีก็ไม่เลวนะ แต่เธอคงไม่ใช่สเปคที่แกชอบจริงๆหรอกใช่ไหม?”

“งั้นแนะนำให้แกเอามั้ย?” ผู้ชายคนนั้นถามกลับไปอย่างลอยๆ

“ช่างมันเถอะ”

เสียงหัวเราะดูถูกของกู้เหยียนโจวดังขึ้นภายในหลังประตูนั่น ได้ยินแล้วรู้สึกขัดหูเสียจริงๆ

พวกเขาพูดถึงเธอ ราวกับเป็นสิ่งของชิ้นหนึ่ง......

หมิงซีรู้สึกหายใจไม่ออก ในมือจับเอกสารเอาไว้แน่น ฝ่ามือของเธอเย็นเฉียบ

และคำพูดของกู้เหยียนโจวก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง

“ตัวเอกของเรื่องอื้อฉาวในข่าวของเสวี่ยเวยนั่น เป็นแกใช่ไหม?”

“อืม”

“โอ๊ย! เพื่อเอาอกเอาใจให้เธอมีความสุข แกยอมสละทุกอย่างได้จริงๆเหรอนี่”

กู้เหยียนโจวถอนหายใจเฮือกหนึ่งและถามติดตลกขึ้นต่อว่า “เมื่อคืนแกค้างคืนกับเสวี่ยเวยทั้งคืน เขาว่าคนยิ่งห่างไกลกัน ก็ยิ่งรักกันกว่าเดิม แล้วแกมีอะไรอย่างว่าหรือเปล่าล่ะ... ”

ราวกับมีเสียงฟ้าร้องระเบิดขึ้นมาเหนือหัวของหมิงซี!

ใบหน้าของเธอซีดเผือด ร่างกายหนาวสะท้านราวกับถูกน้ำแข็งปกคลุมไปทั่วทั้งร่าง

ทั้งคืน!

ยิ่งห่างไกล ยิ่งรักกัน !

ทุกคำพูดเหมือนมีมีดด้ามหนึ่งมากรีดแทงทะลุหัวใจของหมิงซี

มีเสียงมากมายดังก้องอยู่ในหัวของเธอ จู่ๆ เธอก็รู้สึกเวียนหัวและตาลาย มองไม่เห็นสิ่งต่างๆ และได้ยินเสียงไม่ชัดเจน

ขณะที่เธอกำลังคิดจะหนีไป เสียงบัตรเปิดประตูก็ได้ดังขึ้นและประตูก็ได้เปิดออกมา

“หมิงซี?”