LOGINShare
บทที่ 142
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56Related chapters
พ่ายรักภรรยาที่หย่าแล้ว บทที่ 143
ฟู่ซือเยี่ยนเอาริมฝีปากบางของเขารังแกหมิงซีเป็นเวลานาน เขาบังคับหมิงซีเรียกเขา ที่รัก หลายครั้งด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลเมื่อเขาลงจากรถ เขาจัดเสื้อผ้าให้เธอ ดวงตาของเขามืดลงเล็กน้อย และเขาพูดด้วยเสียงที่แหบแห้ง "ผมกลับมา ผมต้องทวงหนี้คุณนะ อย่างน้อยผมต้องทำให้คุณลงเตียงได้สองสามวัน”หมิงซีหน้าแดงอีกครั้ง คุณยังต้องแจ้งเตือนเรื่องแบบนี้ล่วงหน้าด้วยเหรอ?ก่อนหน้านี้ เขายังไม่หายสนิท คุณหมอให้เขาควรงดการมีเพศสัมพันธ์อย่างน้อยหนึ่งสัปดาห์แต่เขาขอร้องอย่างหนักทุกวัน หมิงซีเลยยอมบเขา และตกลงตามเวลาที่เธอกำหนดไว้เธอได้ปรึกษาแพทย์แล้วด้วย ในเวลาสองเดือนนี้ ทำอย่างอ่อนโยน นาน ๆ ทีทำครั้งหนึ่งก็ได้เมื่อถึงเวลานั้น เธออ้อนเขาดี ๆ ขอเขาเบา ๆ หน่อย......เมื่อหมิงซีมาถึงโรงพยาบาล หมิงซีเห็นพยาบาลป้าจางนั่งอยู่ข้างนอกผมของเธอยุ่งมาก ปากข้างหนึ่งบวม เมื่อเธอเห็นหมิงซี ก็เหมือนเห็นผู้ช่วยชีวิต“คุณหมิง ฉันกำลังจะโทรหาคุณพอดีค่ะ เมื่อกี้มีชายคนหนึ่งเข้ามาบอกว่า เขาเป็นลูกของยาย เขากำลังป้อนเค้กให้ยาย ฉันบอกว่ายายากินเค้กไม่ได้ แล้วเขาก็จับหัวฉันไว้ แล้วตบหน้าฉัน…”เมื่อหมิงซีได้ยินป้าจางพ
พ่ายรักภรรยาที่หย่าแล้ว บทที่ 144
หมิงซีขมวดคิ้ว “น้าขายบ้านเก่าของคุณขาย ได้เงินตั้งหนึ่งล้าน แล้วเงินล่ะ?”“ก็ใช้หมดแล้วไง ตอนนี้ลุงกำลังจะทำธุรกิจใหญ่ น้าเอาไม่เยอะแกให้น้าห้าแสน ถ้าธุรกิจน้าได้กำไร น้าจะคืนเงินเพิ่มอีกหนึ่งเท่าให้หนู”หมิงซียิ้มหยัง “ธุรกิจใหญ่ของน้าคือเล่นการพนันหรือเปล่า?”โจวเหิงชานเปลี่ยนสีหน้าทันที “หนูพูดมั่วอะไร?”“หนูเปลี่ยนเบอร์มือถือของคุณยาย เมื่อก่อนคนทวงหนี้ โทรหาคุณยายเลย”โจวเหิงชานเห็นหมิงซีเปิดโปรงควาจริง เขาเยาะเย้ย "อ้าว น้าแค่ไปบางเวลา ตอนนี้น้าเลิกแล้วนะ เสี่ยวซี หนูรีบเอาเงินให้น้าเลย น้ารับปากหนู จะไม่กวนหนูกับคุณยายหนูอีก"หมิงซีไม่เชื่อคำพูดของ โจวเหิงชานเลย เพราะคนรู้กันว่า โจวเหิงชานเป็นคนที่ไม่รักษาคำพูด ตอนหนุ่ม ๆ เขาก็ไม่ตั้งใจเรียน ก่อปัญหาอย่างเดียวตอนนี้ในวัยกลางคน เขายังติดการพนัน เขาแอบขายบ้านเก่า ของคุณยาย ให้คุณยายไม่มีที่อยู่อาศัยเขาใช้หนึ่งล้านหยวนหมดเกี้ยงภายในเดือนเดียวคนประเภทนี้เป็นหลุมลึกที่ไม่มีก้นบึ้ง"โจวเหิงชาน พ่อของหนูก็เป็นเจ้าของบ้านหลังเก่าเหมือนกัน น้าขายมันได้หนึ่งล้านหยวน ในนั้นมีห้าแสนหยวนเป็นเงินหนู ถ้าน้ารับปากว่า จะไม่มาหาหนูแ
พ่ายรักภรรยาที่หย่าแล้ว บทที่ 145
ฟู่หวายเซินแข็งแกร่ง เขาสามารถจับชายคนนั้นได้อย่างง่ายดายจนกระทั่งดวงตาของเขาต้องเบิกกว้าง และเขาก็กรีดร้องครั้งแล้วครั้งเล่าโจวเหิงชานดิ้นรนไม่ได้ เขาโกรธ "คุณเป็นใคร ฉันจะสั่งสอนหลานสาวของฉันเอง คุณเป็นใครกันแน่ มายุ่งเรื่องชาวบ้านทำไม... "โจวเหิงชานยังไม่ทันพูดจบ เขาก็ได้ยินเสียงคลิก และข้อมือของเขาก็หักทันที“อ่า——!!!”ความเร็วนั้นเร็วมากจนโจวเหิงชานต้องใช้เวลาหลายวินาทีในการตอบสนอง เขาหมดแรง และเขาล้มลงบนพื้นและเริ่มกรีดร้องหลังจากที่ฟู่หวายเซินหยุดการกระทำ ผู้ช่วยก็ยื่นทิชชู่ให้เขา เขาหยิบมันมา ค่อย ๆ เช็ดมือ ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ใบหน้าของหมิงซีตลอดเวลา เขาไม่มองเจ้าสวะนั่นแม้แต่แวบเดียวทันใดนั้นโจวเหิงชานรู้สึกอย่างอธิบายไม่ถูกว่า รัศมีของชายคนนี้น่ากลัวเขาไม่เคยเห็นหน้าตาของสามีของหมิงซี แต่เมื่อเขาเห็นคนที่อยู่ตรงหน้าเขาเป็นบุคคลผู้มีเกียรติ และชายคนนี้มีรถหรูคันหนึ่ง เขาก็รู้สึกว่าชายคนนี้คือสามีของหมิงซีเลย เขาเริ่มบังมือไว้และคร่ำครวญ“คุณคือผู้ชายคนนั้นของหมิงซีเหรอ ฉันเป็นน้าของหมิงซี ถ้าวันนี้คุณจะช่วยเธอจริง ๆ คุณต้องให้เงินฉัน ค่ารักษาบาดเจ็บที่มือบวกค่า
พ่ายรักภรรยาที่หย่าแล้ว บทที่ 146
หมิงซีตามรถตำรวจไป เพื่อสอบปากคำก แต่เธอคิดไม่ถึงเลยว่า ฟู่หวายเซินตามมาด้วย และเขาสมัครใจเป็นพยานให้ด้วยตำรวจให้หมิงซีไม่ต้องเป็นห่วง เพราะพฤติกรรมของโจวเหิงชานทำให้เขาต้องถูกควบคุมตัวอย่างน้อยสิบห้าวันหมิงซีกลัวโจวเหิงชานจะสุนัขจนตรอก เธอแค่อยากสั่งสอนเขา เพื่อให้เขาก่อนจะทำอะไร คิดดี ๆ หน่อย ให้เขาไม่กล้ามารังแก คุณยายตามใจชอบอีกแต่เธอมักรู้สึกเสมอว่า เรื่องนี้แปลกมากเธอพาคุณยายมาเมืองเป่ยเฉิง เธอไม่ได้บอกใครทั้งนั้น โจวเหิงชานรู้ที่อยู่ของโรงพยาบาลได้ยังไง และเขารู้คุณยายพักห้องไหนได้ยังไงเธอรู้สึกต้องมีอะไรผิดปกติแน่ ๆ แต่เธอไม่สามารถได้ข้อมูลอะไรจากโจวเหิงชานขณะที่หมิงซีกำลังคิดอะไรอยู่ มีตำรวจคนหนึ่งที่ดูหนุ่ม ๆ เดินเข้ามาหาเธอ เขาถามหมิงซี "คุณชื่อหมิงซีใช่ไหมครับ"หมิงซีเงยหน้ามองเขา เขาพูดต่อ "คุณยังจำผมได้ไหมครับ เมื่อก่อนผมทำงานที่สน.เหรินเซี่ย ผมชื่อเฉินหยุ่นครับ"พอเฉินหยุ่นพูดแค่นี้ หมิงซีนึกออกทันที เมื่อก่อนเธอไปเหรินเซี่ยบ่อยครั้งเพื่อตามหาคนที่ขับรถชนพ่อของเธอและหนีตัวแม้ว่าหลัง ๆ เธอมาอยู่เมืองเป่ยเฉิงแล้ว แต่เธอยังกลับไปทุกปี แต่เสียดาย หมิงซีกลับไป
พ่ายรักภรรยาที่หย่าแล้ว บทที่ 147
ในโรงพยาบาล“เสี่ยวซี หนูต้องใช้ชีวิตลำบากกับยาย ไม่เคยมีวันไหนสบายเลย ต้องเจอแต่เรื่องไร้สาระแบบนี้ ยายขอโทษนะ ”ขณะที่คุณยายพูด คุณยายก็น้ำตาไหล เธอแก่แล้ว และไม่อาจกลั้นความเศร้าได้ดวงตาของหมิงซีก็แดงก่ำเหมือนกัน “ คุณยายคะ เมื่อก่อนคุณยายปกป้องหนู ตอนนี้ถึงเวลาที่หนูต้องปกป้องคุณยายแล้วค่ะ”โจวเหิงชานเป็นคนไม่ได้เรื่อง วัน ๆ ไม่อยู่บ้าน เพื่อหาเงินส่งหมิงซีเรียน คุณยายต้องเก็บขยะและขายขนมและต้องทนทุกข์ทรมานมากมายตอนนี้คุณยายเลยมีโรคประจำตัวหลาย ๆ ชนิด ต้องนอนโรงพยาบาลอย่างเดียว“คุณยายน่ะ ไม่ได้กังวลเรื่องอะไรหรอก ยายแค่กังวลว่า หลังจากจากไปแล้ว จะไม่มีใครดูแลหนู และยายยังไม่ได้เห็นหนูหาแฟนเลย แม้ว่ายายจะตายจริง ๆ แต่หัวใจของยายก็ยังไม่หายความกังวลนะลูก”หมิงซีปาดน้ำตาแล้วพูดว่า " คุณยายคะ คุณยายอย่าพูดแบบนั้นสิ คุณยายจะอายุยืนยาวแน่นอน และคุณยายเคยรับปากหนูว่า เราจะกลับไปพักที่บ้านเก่าของเราบ้างไม่ใช่เหรอ"ดวงตาที่ขุ่นมัวของคุณยายมีแววที่เต็มไปด้วยความหวัง และเธอพึมพำ: "ยายยัง... กลับไปได้เหรอ?"“ได้สิคะ ถึงแม้น้าขายบ้านเก่าไปแล้วก็จริง ๆ แต่เจ้าของไม่ได้เข้ามาอยู่ หนูเ
พ่ายรักภรรยาที่หย่าแล้ว บทที่ 148
แม้ว่าหมิงซีฟังไม่ชัด แต่เธอก็ไม่สามารถระงับความไม่สบายใจในใจได้เธอนอนอยู่บนเตียงสักพัก ซูเนี่ยนก็โทรหาเธอให้ไปกินข้าวกลางวันด้วยกันเมื่อพวกเธอมาถึงร้านอาหาร หมิงซีเห็นซูเนี่ยน เธอตกใจ เพราะเมื่อก่อนผมของซูเนี่ยนมีความยาวถึงเอว แต่ตอนนี้ผมของซูเนี่ยนมีความยาวถึงใบหูของเธอเท่านั้น“แกตัดผมแล้วเหรอ?”ซูเนี่ยนสัมผัสผมสั้นของเธอแล้วถามว่า "ไม่สวยเหรอไง?""มันให้ความรู้สึกแตกต่างไปจากเมื่อก่อน แต่ก็ดูดี"ซูเนี่ยนมีหน้าตาสไตล์ฝรั่ง ตอนที่เธอไว้ผมยาว เธอสวยอยู่แล้ว ตอนนี้ตัดผมสั้น เธอก็ดูสวยสไตล์ดุดันดูเหมือนถูกพิชิตยากหมิงซีรู้สึกซูเนี่ยนอารมณ์ไม่ดี เธอเลยถามเพื่อน "เกิดอะไรขึ้น"ซูเนี่ยนยิ้มและตอบหมิงซี "ไม่มีอะไรหรอก มีคนเคยบอกฉันว่า เมื่อผมของฉันยางถึงเอว จะแต่งฉัน แต่ตอนนี้ไม่มีใครแต่งฉันแล้ว ฉันเลยตัดมันออก "หมิงซีรู้ว่าคนที่ซูเนี่ยนกำลังพูดถึงคือใคร เธอไม่รู้ว่าจะโน้มน้าวซูเนี่ยนอย่างไร ดังนั้นเธอจึงไม่พูดอะไรต่อจู่ ๆ ซูเนี่ยนก็ถามหมิงซี " ฟู่ซือเยี่ยนไปต่างประเทศหรือเปล่า?"หมิงซีตกตะลึง “แกรู้ได้ยังไง”ช่วงนี้นี้ ซูเนี่ยนยุ่งเรื่องที่ต้องรับมือลู่จิ่งสิง เธอไม่รู้
พ่ายรักภรรยาที่หย่าแล้ว บทที่ 149
ซูเนี่ยนตื่นตระหนก ต่อให้เธอจะกล้าขนาดไหน แต่เธอก็ไม่กล้าเกลี้ยกล่อมเขาต่อหน้าคู่หมั้นของเขาด้วยนิสัยอันโด่งดังของเฉินเจียว เธออยากตายหรือไง?เธอดิ้นรนอย่างหนักและปฏิเสธ "ฉันเปล่า คุณลู่ ฉันขอร้อง คู่หมั้นของคุณยังอยู่ที่นี่ ถ้าเธอเห็น..."ลู่จิ่งสิงขยับมือและดันเสื้อผ้าของซูเนี่ยนขึ้นแล้วซูเนี่ยนสูดลมหายใจเนื่องจากความหนาวเย็นอย่างกะทันหันเขาก้มหัวลง กัดซูเนี่ยนแล้วเยาะเย้ย "คุณรู้จักคำว่า เสียหน้า ด้วยเหรอ?"ซูเนี่ยนกัดริมฝีปากของเธอแน่น เธอกลัวส่งเสียง เลยพูดอย่างคลุมเครือว่า "คุณไม่กลัวคุณเฉินจะโกรธเหรอ?"“งั้นคุณกรีดร้องหน่อย ผมจะดูว่าผมกลัวไหม” ลู่จิ่งสิงถามซูเนี่ยนอย่างใจเย็นเสียงของใครบางคนดังมาจากด้านนอก ซูเนี่ยนหวาดกลัวจนเกร็งทั้งตัวลู่จิ่งสิงรับรู้ความรู้สึกของซูเนี่ยน เขาเยาะเย้ยเบา ๆ “ดูท่าทางคุณกลัวจริง ๆ ”“อย่าอยู่ที่นี่ ฉันขอร้อง” ซูเนี่ยนขอร้องด้วยเสียงเบา ๆ แต่เธอได้รับแค่เสียงเยาะเย้ยจากชายคนนั้น“ไม่งั้นเราไปทำที่ทางเดินหรือห้องโถงไหมล่ะ?”ซูเนี่ยนตอบคำถามของไม่ได้ เพราะเธอรู้สึกลู่จิ่งสิงอาจทำแบบนั้นจริง ๆดูเหมือนเขาไม่กลัวอะไร ไม่มีอะไรต้องกลัว
พ่ายรักภรรยาที่หย่าแล้ว บทที่ 150
แต่ เฉินเจียวจะฟังด้วยเหรอ เธอหยิบของหนัก ๆ ขึ้นมาและเริ่มทุบประตูโชคดีที่ประตูนั้นแข็งแรงพอ แต่ถ้าปล่อยเธอทุบต่อ มันจะต้องพังแน่ ๆด้วยเสียงการทุบประตู ในที่สุด ลู่จิ่งสิงหลั่งน้ำอสุจิ...หลังจากเขาถอนตัวออกจากซูเนี่ยน เขายังรีบเหมือนเดิม เขาค่อย ๆ ยืดกางเกงให้ตรงจากนั้น เขาก็เดินไปที่ประตู วางมือบนลูกบิดประตู เขาไม่สนใจว่าซูเนี่ยนที่อยู่ข้างหลังเขาใส่เสื้อผ้ายัง“ลู่จิ่งสิง!”ซูเหนียนเรียกเขาอย่างสิ้นหวัง ใบหน้าของเธอซีดและร่างกายของเธอสั่นเทา“อย่าเปิดประตู ฉันขอร้อง...อย่าเปิดประตู!”ถ้าเปิดประตูบานนี้ออก นี่หมายความว่า ชั้นสุดท้ายของผิวหนังของซูเนี่ยนจะถูกลอกออกอย่างโหดร้าย และเธอจะกลายเป็นผู้หญิงเลวที่มีชื่อเสียงทั่วทั้งเมืองเป่ยเฉิงเธอไม่สนใจหรอก แต่เธอยังมีพ่อและมีแม่อยู่ และพวกเขาก็ทนไม่ไหว...ลู่จิ่งสิงเหลือบมองเธอ เขาไม่มีความรู้สึกใด ๆ ในใจ เปิดประตูเดินออกประตูเปิดออก และเฉินเจียวก็สาปแช่ง "ลู่จิ่งสิง ไอ้สารเลว!"จากนั้นเธอก็ยกเก้าอี้ขึ้น โยนใส่ลู่จิ่งสิง แต่เก้าอี้ตัวนั้นถูกลู่จิ่งสิงรับไว้ เขาทุบมันไปด้านข้างด้วยเสียง 'ตง'เฉินเจียวต่อยหน้าอกของลู่จิ่งสิ
Latest chapter
พ่ายรักภรรยาที่หย่าแล้ว บทที่ 274
ทันใดนั้นดวงตาของหลินเสวี่ยเวยก็เบิกกว้างขึ้นเป็นไปได้ยังไง......เธอวางแผนอย่างรอบคอบ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่เธอป่วยหรือเรื่องที่เธอถูกลักพาตัว เธอมั่นใจเธอไม่ได้ทิ้งร่องรอยใด ๆ ไว้ผู้ชายคนนี้ต้องโกหกเธอแน่ ๆ เลยใช่ มันต้องเป็นอย่างนั้นแน่ ๆหลินเสวี่ยเวยอดทนต่อความเจ็บปวดสาหัสและยังคงแสร้งทำเป็นโง่ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา " พี่อาเยี่ยน พี่กำลังพูดถึงเรื่องอะไรคะ หนูฟังไม่รู้เรื่องเลย... "“ยาฉีดของหนูมาจาก ประเทศ L แล้วรถที่ชนหน้าผาและระเบิด โจวมู่พบรถที่วิ่งผ่านที่เกิดเหตุในเวลานั้น กล้องติดรถได้บันทึกไว้ว่า รถสูญเสียการควบคุมเบรกอย่างเห็นได้ชัด คนพวกนั้นยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อได้เงินสิบล้าน แต่กลับเตรียมรถที่มีปัญหาเบรกไว้”ฟู่ซือเยี่ยนเล่าอย่างใจเย็น " หลินเสวี่ยเวย หนูคิดว่ายังไงก็ไม่มีหลักฐานพิสูจน์อยู่แล้ว ดังนั้นคุณจึงคิดว่าผมเป็นคนโง่เหรอ"น้ำเสียงของชายคนนั้นสงบมาก ราวกับว่าเขากำลังพูดถึงมื้อเย็นว่าจะกินอะไรดีแต่ทุกคำพูดทำให้หลินเสวี่ยเวยรู้สึกมือและเท้าชาไปหมด เธอรู้สึกขนลุกเธอร้องไห้อย่างน่าสงสารและเธอก็ส่ายหัวอย่างสิ้นหวัง "ไม่ ไม่... พี่อาเยี่ยน พี่ฟังหนูอธิบ
พ่ายรักภรรยาที่หย่าแล้ว บทที่ 273
ดวงตาของฟู่ซือเยี่ยนจ้องลึก "ระวังปากของคุณ อะไรที่ไม่ควรชักชวน อย่าชักชวน"ดูเหมือนซูเนี่ยนเข้าใจอะไรบางอย่างแล้ว เธอพูดตรงประเด็นว่า "คุณฟู่ คุณคิดว่าหมิงซีจะให้อภัยคุณใช่ไหม"เมื่อมองดูใสีหน้าของฟู่ซือเยี่ยน ซูเนี่ยนรู้ตัวเองเดาถูกดูเหมือนว่านิยายที่เธออ่านไม่ได้หลอกลวงเธอไฮโซหนุ่มที่ทั้งหน้าตาดีและร่ำรวยมีความมั่นใจอย่างพิเศษในความรักซูเนี่ยนจะยอมพลาดโอกาสอย่างแก้แค้นให้เสี่ยวซีได้ยังไง"ไม่ต้องกังวล คุณฟู ฉันจะไม่พูดเรื่องไร้สาระ แต่ -"เธอหยุดชั่วคราวและพูดตรงประเด็น "เมื่อหมิงซีตัดสินใจอะไร เธอจะเด็ดขาดมากกว่าที่คุณคิด"ฟู่ซือเยี่ยนกระชับฝ่ามือของเขาและยืนอยู่ที่นั่นสองสามวินาทีจึงเดินเข้าห้องผู้ป่วยหลินเสวี่ยเวยเห็นฟู่ซือเยี่ยนกลับมา เธอถามอย่างกังวล " พี่อาเยี่ยน พี่ได้เอาปากกาบันทึกเสียงกลับมาหรือเปล่า"เธอเห็นฟู่ซือเยี่ยนตามออกไป เธอก็คิดว่าเขาจะช่วยเธอเอาปากกาบันทึกเสียงคืนมาดูสิ ไม่ว่าคนอื่นจะพูดอะไร พี่อาเยี่ยนก็ยังปล่อยเธอไปไม่ได้ครั้งที่แล้วเขาไม่ได้ติดตามเรื่องการเปลี่ยนใบรับรองผลการตรวจการเป็นบิดาไม่ใช่เหรอครั้งนี้เธอถูกหมิงซีทุบตีหนักขนาดแนี้ และป
พ่ายรักภรรยาที่หย่าแล้ว บทที่ 272
ซูเนี่ยนหัวเราะเมื่อได้ยินคำพูดนี้ เธอเม้มริมฝีปากอันสีแดงของเธอ " หลินเสวี่ยเวย บ้านคุณไม่มีกระจกเหรออิจฉาใบหน้าของคุณที่เต็มไปด้วยกรดไฮยาลูโรนิกมากเกินไปหรืออิจฉาคุณเก่งเรื่องแย่งสามีของคนอื่นหรืออิจฉาคุณทำแบ้วทันทีเมื่อเห็นผู้ชาย หรืออิจฉาคุณมีทักษะการแอบแรดเหรอ"ทุกคำพูดของซูเนี่ยนแทงทะลุหัวใจของหลินเสวี่ยเวยถ้าฟู่ซือเยี่ยนไม่ได้อยู่ที่นั่น เธอคงรีบเข้าไปฉีกปากของซูเนี่ยนเป็นชิ้น ๆ แล้วในเวลานี้ ฟู่ซือเยี่ยนค่อย ๆ ดึงมุมเสื้อผ้าของเขาออกจากมือของหลินเสวี่ยเวย เขาก้มหัวหมองหลินเสวี่ยเวย“ เสวี่ยเวย ครั้งที่แล้วพี่พูดอะไรไป หนูลืมแล้วเหรอ”เขาหมายถึงคำเตือนที่เขาพูดในคืนที่เขาจับตัวป้าหลินไปความเย็นจากฝ่าเท้ากระจายไปทั่วร่างกาย หลินเสวี่ยเวยรู้สึกหนาวจนตัวสั่น เธอบีบตัวเองแรง ๆ และน้ำตาก็ไหลอาบหน้าทันที“ พี่อาเยี่ยน ไม่ใช่หนูจริง ๆ อย่าเชื่อเธอ เธอเข้าข้างหมิงซี เธอต้องช่วยหมิงซีแน่…”"ฮือ ๆ " ซูเนี่ยนประชด:"ถ้าคุณไม่เชื่อ ฉันยอมจ้างองค์กรมืออาชีพทำการประเมินเพื่อดูว่าเสียงนี้เป็นเสียงที่ถูกตัดแปลงขึ้นมาหรือเปล่า"“หยุดพูดเดี๋ยวนี้เลย” หลินเสวี่ยเวยดุอย่างแรง“พวกคุ
พ่ายรักภรรยาที่หย่าแล้ว บทที่ 271
หลินเสวี่ยเวยยังไม่ทันโต้ตอบ ซูเนี่ยนรีบถาม "ในเมื่อคุณบอกว่าหมิงซีตีคุณ ฉันขอถามคุณก่อนว่าทำไมเธอถึงตีคุณ"ใบหน้าของหลินเสวี่ยเวยแข็งทื่อทันที และความไม่สบายใจอย่างรุนแรงก็พลุ่งพล่านอยู่ในใจของเธอเธอพูดด้วยความตื่นตระหนก "ฉันบอกว่าเธอมีปัญหาทางจิต ฉันจะรู้ได้อย่างไรว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่..."รอยยิ้มบนใบหน้าของซูเนี่ยนหายไป และน้ำเสียงของเธอก็จริงจัง“คุณด่าว่าเธอเป็นสุนัขจรจัดที่ถูกคุณฟู่ทิ้งไม่ใช่เหรอ คุณยังบอกว่า ของในท้องของเธอเป็นตัวร้ายและตายแล้วดีมากเลย คุณยังด่าว่าเธอเป็นดวงซวยของทั้งครอบครัว..."ทุกคำพูดเป็นเหมือนการเล่าขานยิ่งหลินเสวี่ยเวยฟังมากเท่าไร สีหน้าของเธอก็ยิ่งแย่ลง และเธอก็อุทาน "คุณกำลังพูดเรื่องไร้สาระ"เมื่อก่อนหลินเสวี่ยเวยด่าหมิงซีนังตัวแสบ แต่ไม่เคยเห็นหมิงซีบอกใครเลย แต่คาดไม่ถึง คราวนี้หมิงซีเล่าทำคำให้ซูเนี่ยนฟังแต่แล้วยังไงได้ล่ะ เธอกล้าด่าอย่างนั้น ยอมไม่กลัวหมิงซีฟ้องอยู่แล้วอีกอย่างไม่มีหลักฐานใด ๆ ที่จะพิสูจน์ว่าเธอพูดเช่นนั้นซูเนี่ยนยิ้มและพูดต่อ "อย่ากังวล ฉันยังพูดไม่จบ คุณยังบอกด้วยว่าคุณเปลี่ยนใบรับรองผลการตรวจพิสูจน์ความเป็นบิดาและ
พ่ายรักภรรยาที่หย่าแล้ว บทที่ 270
ฟู่ซือเยี่ยนได้ยินคำพูดนี้ เขาขมวดคิ้วทันทีหลินเสวี่ยเวยตกใจมากจนเธอซ่อนตัวอยู่ข้างหลังของฟู่ซือเยี่ยน และตกใจ "ทำไมคุณถึงบุกเข้าไปในหอผู้ป่วยของคนอื่น"เธอรู้ซูเนี่ยนเป็นเพื่อนสนิทของหมิงซี พวกเธอไม่คุ้นเคยกันแต่เคยพบกันที่งานปาร์ตี้“ไม่เป็นไร ฉันรีบไปแล้ว พวกคุณสามารถไปต่อได้หลังจากที่ฉันออกไปแล้ว”ก่อนจะเข้าห้อง ซูเนี่ยนจูงใจทาลิปสติกสีแดงสดเป็นพิเศษ ในขณะนี้ เธอเม้มริมฝีปากและยิ้มเต็มไปด้วยทรงพลังหลินเสวี่ยเวยนึกว่าซูเนี่ยนมาตามหาฟู่ซือเยี่ยนเพื่อแก้แค้นให้หมิงซี ดวงตาของเธอก็ฉายแววด้วยความชั่วร้าย และเธอก็พูดอย่างไม่พอใจอย่างยิ่ง "คุณซู นี่คือห้องของฉัน เชิญออกไปเดี่ญวนี้เลยค่ะ"ถ้าเป็นตระกูลซูในปีที่แล้ว เธอยังคงพูดสุภาพกับซูเนี่ยน มากกว่านี้ เพราะครอบครัวของเธอยังพอแข่งกับตระกูลหลินได้แต่ตอนนี้ ตระกูลซูถูกลู่จิ่งสิงปราบปรามจนไม่เหลืออะไรแล้ว เธอได้ยินมาว่า พวกเขาทั้งหมดต้องพึ่งพาคุณซูขายตัวเพื่อช่วยบริษัทหญิงขายตัวไม่มีคุณสมบัติแม้แต่จะถือรองเท้าให้เธอ ดังนั้นเธอจึงไม่จำเป็นต้องสุภาพกับหญิงโสเพณีคนนี้ซูเนี่ยนเยาะเย้ย "ถ้าฉันออกไป ฉันจะเห็นคุณเห้อยตัวบนสามีของคนอื่
พ่ายรักภรรยาที่หย่าแล้ว บทที่ 269
คำถามนี้ทำให้หัวใจของหลินเสวี่ยเวยเต้นเร็วขึ้นเธออยู่ในสภาพที่น่าสังเวชขนาดนี้ ฟู่ซือเยี่ยนกลับไม่เรียกคุณหมอมารักษาเธอก่อน แต่สนใจเรื่องนี้ก่อนยิ่งไปกว่านั้น กระดูกสะบ้าของเธอยังเจ็บอยู่ และเธอไม่รู้ว่ากระดูกนี้ถูกนังเลวนั้นเหยียบแตกหรือเปล่าหลินเสวี่ยเวยโกรธในใจ แต่ใบหน้าของเธอสงบและดวงตาของเธอก็เปียกน้ำขณะที่เธอพูดว่า“หนูไปเยี่ยมเธอเฉย ๆ หนูไม่รู้เลย เราคุยแค่สองประโยคเอง หมิงซีก็รีบวิ่งเข้ามาหาหนูอย่างบ้าคลั่ง หนูกลัวจะตาย”“หนูพูดอะไรในสองประโยคนี้” ดวงตาสีเข้มของฟู่ซือเยี่ยนมองดูเธออย่างลึกซึ้งด้วยความหมายที่ไม่ชัดเจนหลินเสวี่ยเวยไม่คาดคิดฟู่ซือเยี่ยนจะไล่ถามเธออย่างนี้ ไม่ว่าผู้ชายที่หล่อเหลาเช่นนี้จะมองเธอกี่ครั้ง เธอก็จะรู้สึกตื่นตระหนกในใจโดยไม่รู้ตัวดวงตาของเธอสั่นไหวและเธอก็ร้องไห้ "หนูแค่ถาม' หมิงซี คุณเป็นอะไรไป ทำไมคุณดูแย่มาก' จู่ ๆ เธอก็รีบวิ่งเข้ามาตีหนู"ฟู่ซือเยี่ยนจ้องมองไปที่ใบหน้าที่บวมของเธอและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "หนูไม่ได้พูดอะไรทำให้เธอโกรธเหรอ"หลินเสวี่ยเวยปฏิเสธทันที "ไม่ค่ะ หนูจะทำได้ยังไง เธอเป็นคนที่เอาแต่พูดอยู่เสมอว่า พวกเราเป็นคนที่ฆ่
พ่ายรักภรรยาที่หย่าแล้ว บทที่ 268
"ออกไป"ใบหน้าเล็ก ๆ ที่ซีดเซียวของหมิงซีแสดงความรังเกียจโดยไม่ปิดบังมือของฟู่ซือเยี่ยนแข็งนิ่งในอากาศ และสีหน้าของเขาแย่มากเป็นพิเศษทันใดนั้นหลังของเขาก็ตึงขึ้น และมีคนเข้ามากอดเขาดูเหมือนว่าหลินเสวี่ยเวยเจอคนช่วยชีวิต เธอกอดฟู่ซือเยี่ยน อย่างแน่น ร่างกายของเธอสั่นเทาเธอตกใจมากจนพูดไม่ออก " พี่อาเยี่ยน หมิงซีบ้าไปแล้ว หัวเข่าของหนู... ถูกเธอเหยียบ หนูเจ็บมากค่ะพี่ ช่วยหนูด้วย เธอมันบ้า เธออยากฆ่าหนูด้วย"......"ผู้ดูแลเข้ามาในเวลานี้ เธอเห็นห้องรกอย่างนี้ เธอตกใจมาก เธอรีบก้าวไปข้างหน้าและช่วยหมิงซีไปที่เตียงบาดแผลที่หู หมิงซี เปิดออกอีกครั้งเพราะ หลินเสวี่ยเวย เพิ่งกระแทกเธอลงบนรถเข็น และมีเลือดไหลออกมา แต่ดูเหมือนเธอจะหมดสติและมองดูชายและหญิงที่พันกันอย่างเย็นชาด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความประชดฟู่ซือเยี่ยนพาหลินเสวี่ยเวยไปนั่งที่รถเข็น แต่หลินเสวี่ยเวยยังคงจับมือของฟู่ซือเยี่ยนไว้แน่นและร้องไห้จนตัวสั่นไปทั่วทั้งตัว ราวกับว่าเธอหวาดกลัวจริง ๆแสดงก็ดีจริง ๆถ้าเป็นหมิงซีคนก่อน เธอคงกลัวถูกเข้าใจผิดและรีบอธิบายด้วยความตื่นตระหนกแน่นอนแต่ตอนนี้หัวใจของหมิงซีว่างเปล่า
พ่ายรักภรรยาที่หย่าแล้ว บทที่ 267
หมิงซี หัวเราะเยาะ" หลินเสวี่ยเวย ฉันขอบอกคุณละกัน ฉันนี่แหละ เป็นคนทิ้งฟู่ซือเยี่ยน ขยะที่โดนฉันทิ้ง คุณจะมาอวดทำไม"หลินเสวี่ยเวยไม่รู้สึกโกรธเลย แต่รู้สึกพึงพอใจอย่างยิ่งด่าไปเถอะ ด่าแรงกว่านี้สิเธอไม่เชื่อหรอกว่า นังเลวนี้ด่าแรงขนาดนี้ พี่อาเยี่ยนยังอยากได้ผู้หญิงเลวคนนี้คงลากเธอไปหย่าในวินาทีหน้าหมิงซีค่อย ๆ พูดต่อ "ในเมื่อคุณต้องการเก็บขยะที่ฉันใช้แล้ว ฉันจะช่วยพวกคุณละกัน อย่างไรก็ตาม ขอให้หญิงสำส่อนกับผู้ชายเหี้ยคงอยู่ตลอดไป และผู้ชายหน้าหม้อคู่กับหญิงโสเพณี รักกันนาน ๆ ”ประโชคสุดท้ายทำให้ชายที่ยืนอยู่ด้านหลังหยุดก้าวเท้า ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาเริ่มน่ากลัวผู้ชายชั่ว ผู้ชายหน้าหม้อเหรอหมิงซีเริ่มพูดเก่งขนาดนี้เมื่อไรหลินเสวี่ยเวยไม่ชอบคำพูดนี้เหมือนกัน เธอโกรธและพูด "คุณด่าใครผู้หญิงชั่ว ใครหญิงโสเพณี"“โอ้ ฉันเกือบลืมไป อาชีพของคุณควรจะเป็นเมียน้อย”คำพูดเหล่านี้ทำให้หลินเสวี่ยเวยอายจริง ๆหมิงซีขดริมฝีปากขึ้นและเยาะเย้ย "อย่ากังวลสิ แม้ว่าคุณจะเป็นเมียหลวงได้ มันจะไม่เปลี่ยนความจริงที่ว่าคุณเป็นต้นเหตุที่ทำให้สามีภรรยาคู่อื่นหย่าร้าง ประวัติศาสตร์อันร้ายนี
พ่ายรักภรรยาที่หย่าแล้ว บทที่ 266
ทันใดนั้นรอยยิ้มที่ผิดปกติก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหลินเสวี่ยเวย เธอมองหมิงซี ดูเหมือนเธอกำลังมองคนที่มีความบกพร่องทางสติปัญญา“คุณยังคิดว่าพี่อาเยี่ยนไม่รู้เรื่องนี้ใช่ไหม”หมิงซีตัวแข็งทื่อและเธอก็พึมพำ "คุณหมายความว่ายังไง"หลินเสวี่ยเวยมองสีหน้าของหมิงซี เธอรู้หมิงซีไม่รู้เรื่องนี้นั่นน่ะสิ พี่อาเยี่ยนบอกเธอเรื่องนี้ทำไมหลินเสวี่ยเวยยิ้มอย่างภาคภูมิใจ “ พี่อาเยี่ยนรู้เรื่องนี้มานานแล้ว แต่เพราะเป็นเกี่ยวฉัน เขาจึงไม่ติดตาม”สมองของหมิงซีว่างเปล่าไปครู่หนึ่ง จากนั้น เธออยากจะหัวเราะมากหัวเราะความโลภ ความโกรธ ความหลงไหล และความโง่เขลาในอดีตของเธอเธอกล้ามั่นใจว่า แม้ว่าเธอไม่สามารถเปรียบเทียบกับหลินเสวี่ยเวยได้ แต่อย่างน้อยเธอก็เป็นทางเลือกสองทางเดียวของฟู่ซือเยี่ยนแต่เธอลืมไปว่า ในโลกนี้มีเพียงคนเดียวเท่านั้น ไม่เคยมีสองเลยแม้ว่าฟู่ซือเยี่ยนจะรู้ถึงความชั่วร้ายของหลินเสวี่ยเวย แล้วเธอจะทำอะไรได้ล่ะแม้ว่าผู้หญิงคนนี้เกือบจะทำร้ายเนื้อตัวของตัวเขาเองแล้วไงล่ะเมื่อเผชิญหน้ากับผู้คนที่เขาต้องการปกป้องในใจ หลักการและเส้นตายของเขาสามารถถอยกลับได้ครั้งแล้วครั้งเล่าในที่สุ
