บทที่ 141

น้ำเสียงของชายคนนั้นเย็นชาและเข้มงวด

หมิงซีหยุดครู่หนึ่ง รู้สึกอยากหันหลังกลับและจากไป

มุมปากของหลินเสวี่ยเวยโค้งงอขึ้น แต่เธอไม่ได้พูดอะไร เธอเห็นหมิงซีก้มลงและวางซุปลงบนโต๊ะชาแล้วจะเดินออกไป

ฟู่ซือเยี่ยนได้กลิ่นหอม เขาอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้น เขาเห็นหมิงซีกำลังค่อย ๆ เดินออกไป

ทันใดนั้น ดวงตาอันห่างไกลของเขาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม เขาเรียกหมิงซี "เดี๋ยวก่อน"

หมิงซีหยุดฝีเท้า

ฟู่ซือเยี่ยนยืนขึ้นและพูดกับหลินเสวี่ยเวย "พี่วงกลมประเด็นสำคัญให้แล้ว ที่เหลือ โจวมู่จะพาหนูไปหาผู้จัดการเฉิน แล้วเขาจะเดินเรื่องให้หนู"

หลินเสวี่ยเวยยังอยากพูดอะไรต่อ แต่เธอเห็นฟู่ซือเยี่ยนรอไม่ไหวที่กำลังเดินไปและโอบแขนของเขาไว้รอบเอวของหมิงซี "ที่รัก คุณมาที่นี่ทำไม"

มือของหลินเสวี่ยเวยที่ถือเอกสารนั้นแข็งทื่ออยู่ครู่หนึ่ง

หมิงซีไม่เคยชินกับการแสดงความรักใคร่ต่อหน้าคนอื่น แต่จากมุมตาของเธอ เธอเห็นหลินเสวี่ยเวยไม่ปกปิดความโกรธของตัวเอง หมิงซีเลยเงยหน้าขึ้นมามองฟู่ซือเยี่ยนด้วยดวงตาของเธอชื้น ๆ เธอและพูดอย่างอ่อนโยน "ฉันอยากมาหาคุณ"

ใบหน้าอันเล็กที่ไร้เดียงสาของหมิงซีเป็นข้อได้เปรียบโดยธรรมชาติ หากหมิงซีว