บทที่ 8 ท่านป้ามาหา

บทที่ 8 ท่านป้ามาหา

ตลอดทางที่เดินมาจิวหลินก็ได้มองรอบ ๆ อย่างตื่นเต้น วังหลวงช่างกว้างใหญ่นัก ยิ่งเดินเข้ามาใกล้ตำหนักของฮ่องเต้ยิ่งงดงาม จนจิวหลินยิ้มเล็กยิ้มใหญ่เมื่อมีวาสนาได้เข้ามาในวังหลวงแห่งนี้ แต่แล้วจู่ ๆ องค์ชายเสี่ยวหลงก็ได้หยุดเดินทำให้จิวหลินที่เอาแต่มองไปทางอื่นไม่ทันสังเกตว่าเสี่ยวหลงหยุดเดินทำให้นางสะดุดหน้าชนเข้ากับแผ่นหลังของเขาอย่างจัง 

"โอ๊ย ! " เสี่ยวหลงหันกลับมามองสตรีร่างเล็กที่ใช้มือจับหัวตนเอง

"นี่เจ้าเม่อลอยอันใด มีเรื่องอันใดให้เจ้าคิดนักหนา "

"แล้วผู้ใดบอกให้องค์ชายหยุดเดินเช่นนี้เพคะ " จิวหลินเงยหน้าตำหนิองค์ชายเสี่ยวหลงที่จู่ ๆ เขาเองที่เป็นผู้หยุดเดิน

"ต้องหยุดสิในเมื่อตอนนี้ถึงหน้าตำหนักของท่านพ่อแล้ว เจ้าต่างหากที่เอาแต่เม่อลอย"

"ชิ หม่อมฉันผิดก็ได้เพคะ " เขาแสยะยิ้มมุมปากก่อนจะพาจิวหลินเดินต่อเข้าไปด้านในตำหนักของฮ่องเต้ 

"องค์ชายห้าเสี่ยวหลงเสด็จพะย่ะค่ะ" ขันทีหน้าห้องของฝ่าบาทได้ตะโกนเข้าไปด้านในเพื่อแจ้งให้ได้รู้ 

"เข้ามาได้" น้ำเสียงเข็มขรึมน่าเกรงขามเปล่งออกมาจากด้านในทำให้จิวหลินเริ่มกังวลเกรงว่าตนเองจะทำตัวไม่ดีจนสั่นเทาไปทั้งตัว ทำให้เสี่ยวหลงสังเกตเห็น

"เป็นอันใดของเจ้าอีกไม่สบายตรงไหนหรือไง "

"เปล่าเพคะ "

"ท่านพ่อเป็นฮ่องเต้ที่อบอุ่นเจ้าไม่ต้องตื่นกลัวไปหรอกมาเถิด" เสี่ยวหลงได้ปลอบไม่ให้จิวหลินตื่นกลัวท่านพ่อของตนและพานางเดินเข้ามาด้านใน เมื่อเดินเข้ามาถึงด้านใน จิวหลินก็เอาแต่ก้มหน้าตลอดทาง เมื่อเห็นว่าเสียวหลงหยุดเดินนางก็หยุดเดินและโค้งคำนับลงต่อหน้าฝ่าบาท

"ถวายบังคมเสด็จพ่อ"

"ถวายบังคมฮ่องเต้ขอให้มีพระวรกายแข็งแรงหมื่นปีหมื่น ๆ ปีเพคะ"จิวหลินใช้มือประสานกันไว้เหนืออกโค้งคำนับกล่าวคำถวายบังคมต่อฝ่าบาทผู้ที่นั่งอยู่บนบัลลังก์สูง 

"เอาล่ะเอาล่ะไม่ต้องมากพิธีเจ้าเป็นบุตรสาวใต้เท้าจิวสินะ ข้าขอโทษด้วยที่ไม่ได้ไปร่วมพิธีมงคลของเจ้าทั้งสองเพราะมีเรื่องที่ต้องไปทำต่างเมือง"

"มิเป็นไรเพคะฝ่าบาทอย่าได้ใส่ใจเลยเพคะ"จิวหลินนอบน้อมตอบฮ่องเต้อย่างเจียมตัว

 "จริงสิเสี่ยวหลงตอนนี้เจ้าเองก็มีพระชายาแล้วข้าผู้เป็นพ่อก็สุขใจยิ่งนักอีกไม่นานเจ้าก็คงจะมีองค์ชายตัวเล็ก ๆ คอยวิ่งเล่นในวังหลวง วันนี้ข้ารู้ว่าเจ้าจะมาพบจึงได้จัดเตรียมของกำนัลเพื่อเป็นการต้อนรับไว้ให้แก่ชายาของเจ้า จิวซินเจ้ามารับไปสิ" ฮ่องเต้พยักหน้าให้ขันทีเพื่อนำของสิ่งนั้นไปมอบให้แก่จิวหลิน นางจึงเดินมารับของนั้นทันที 

"เป็นพระมหากรุณาธิคุณเพคะฝ่าบาท " 

จิวหลินรับของจากขันทีมาถือไว้องค์ชายห้าเสี่ยวหลงก็ได้ทูลขอบพระทัยท่านพ่อ 

"ขอบพระทัยที่ท่านพ่อเมตตาจิวซินพระชายาของกระหม่อมพะย่ะค่ะ"

"เจ้าเองก็เป็นโอรสของข้าที่ข้ารักมาก เอาล่ะตอนนี้ถึงเวลาที่ข้าจะพักผ่อนเจ้าทั้งสองกลับตำหนักเถิด" 

หลังจากนั้นทั้งสองโค้งคำนับกล่าวลาและพากันเดินกลับตำหนักแต่ทว่าระหว่างทางเสี่ยวหลงได้ไปอีกที่เขาสั่งให้ขันทีที่ดูแลจิวหลินพานางกลับตำหนักก่อน 

จิวหลินเดินจนมาถึงตำหนักก็ได้ถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างโล่งอกที่สามารถทำให้ฝ่าบาทไม่เคลือบแคลงใจที่ตนเองนั้นมิใช่จิวซิน

"เฮ้อ ! คิดว่าข้าจะทำพลาดไปแล้วเสียอีก "

"ถอนหายใจเฮือกใหญ่เช่นนั้นมีเรื่องอันใดไม่ดีเกิดขึ้นกับเจ้าหรือ" น้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยของท่านป้าก็ได้ดังในห้องของจิวหลิน เมื่อนางได้ยินก็รีบวิ่งเข้าไปพบว่าท่านป้ากับซือเล่อมานั่งรออยู่ในห้องเสียแล้ว

"ท่านป้า ท่านมาหาข้าหรือเจ้าคะ ข้าคิดถึงท่านป้ามาก ๆ เลย "

"โธ่ ๆ หลานรักของข้าไม่เจอกันเพียงวันเดียวเหตุใดเจ้าถึงซูบผอมไปมากขนาดนี้ " จิวหลินโผล่เข้ากอดท่านป้าของตนแน่นด้วยความคิดถึง ท่านป้าโอบกอดนางกลับพร้อมเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง 

"ท่านป้าแค่วันเดียวข้าคงไม่ซูบลงได้เร็วขนาดนั้นหรอกเจ้าค่ะ  นี่พวกเจ้าออกไปรอด้านนอกก่อนข้ามีเรื่องจะหารือกับท่านป้าของข้า"จิวหลินออกคำสั่ง สั่งให้นางกำนัลกับขันทีออกไปรอด้านนอกห้องก่อน มิเช่นนั้นคนพวกนี้จะรู้ว่านางมิใช่จิวซิน 

"เพคะ พระชายา" เมื่อทุกคนออกไปจนหมดเหลือเพียงจิวหลินท่านป้าและซือเล่อ ทานป้าก็ได้ใช้มือลูบใบหน้าของจิวหลินอย่างเอ็นดู  

"เจ้าเป็นเช่นไรบ้าง เมื่อคืนที่ผ่านมาเจ้าคงมิได้เข้าร่วมหอนอนเคียงคู่องค์ชายห้าหรอกใช่มั้ย ? "

"ข้าโชคดีมากเจ้าค่ะ ที่องค์ชายห้าเองก็ไม่ได้เต็มใจในการแต่งงานในครั้งนี้จึงทำให้ไม่มีเรื่องอันใดเกิดขึ้น ว่าแต่ที่ท่านป้ามาหาข้าอย่าบอกนะเจ้าคะว่ายังหาตัวท่านพี่จิวซินไม่พบ"

"ใช่แล้ว ! พ่อของเจ้าออกตามหาจนทั่วก็ไม่พบ ส่วนท่านแม่ของเจ้าก็เอาแต่ร้องห่มร้องไห้ ข้าเองก็ไม่รู้ว่าจะทำเช่นไร จึงได้มาบอกลาเจ้าเพื่อกลับไปที่เรือน เจ้าก็รู้ใช่มั้ยว่าที่นั่นต้องการข้าหากข้าอยู่ที่นี่ได้ก็ช่วยอันใดเจ้ามิได้ ต่อจากนี้เจ้าต้องดูแลตนเองให้ดีเข้าใจหรือไม่อย่าไว้ใจผู้ใดง่าย ๆ และห้ามมิให้ผู้ใดรู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของเจ้า "

"ท่านป้าข้าอยากกลับไปที่เรือนของเราพร้อมท่านป้าเหลือเกิน จะให้ข้าอยู่ที่นี่ได้อย่างไรเจ้าคะ ไม่เอาข้าจะกลับไปกับท่านป้า" จิวหลินกอดท่านป้าแน่นไม่ยอมปล่อย

"จิวหลินเอ๋ย ตอนนี้เจ้ามีหน้าที่ใหญ่หลวงที่ต้องรับผิดชอบ เจ้ากลับไปพร้อมข้ามิได้หรอกนะ หากเจ้าหายตัวไปจะเกิดเรื่องอันใดขึ้น เจ้าไม่สงสารท่านพ่อท่านแม่ของเจ้าหรือ"

"แล้วอย่างไรเจ้าคะ ข้าเองก็อยากกลับไปพร้อมท่านป้านี่น่า หากข้ารู้ว่าการมาที่เรือนตระกูลจิวแล้วจะต้องมาพบเจอเรื่องเช่นนี้ข้าขอไม่มาเสียดีกว่า " 

"ตอนนี้เรื่องทุกอย่างมันได้เกิดขึ้นแล้ว ทุกอย่างล้วนถูกลิขิตมาแล้ว ข้าจะมาหาเจ้าบ่อย ๆ และจะกำชับท่านพ่อของเจ้าให้ออกตามหาจิวซินให้พบโดยเร็ว เมื่อนั้นเจ้าจะได้กลับไปที่เรือนของเรากันนะ "

"ก็ได้เจ้าค่ะท่านป้าแต่ข้าขอกอดท่านป้าอยู่เช่นนี้สักครู่นะเจ้าคะ"

จิวหลินซึมซับกอดที่อบอุ่นของท่านป้าเอาไว้เพราะไม่รู้ว่าอีกนานเท่าไหร่ที่นางจะได้กอดท่านป้าอีก 

เมื่อทั้งสองร่ำลากันเสร็จสิ้นท่านป้าก็ได้กลับไป จิวหลินจึงถามเรื่องที่ให้ซือเล่อไปทำมา

"เป็นเช่นไรบ้าง "

"หม่อมฉันไปที่เรือนมาก็ไม่เห็นว่านายท่านจะกระตือรือร้นตามหาคุณหนูจิวซินเลยนะเพคะ มีเพียงท่านป้าที่เอาแต่โวยวายต่อว่านายท่าน ส่วนฮูหยินก็เอาแต่ร้องไห้ ทำไมกันนะเจ้าคะทั้ง ๆ ที่บุตรสาวหายตัวไปแท้ ๆ แต่กลับนิ่งนอนใจได้" ซือเล่อเอ่ยไปใบหน้าของนางก็ครุ่นคิดอดสงสัยไม่ได้ ไม่ต่างจากจิวหลินที่ได้ยินคำพูดของซือเล่อนางเองก็ครุ่นคิดเช่นกัน แล้วเมื่อไหร่นางจะได้ออกไปจากวังหลวงเสียที 

"จริงสิ ข้ามีเรื่องที่ต้องทำก่อนที่ฟ้าจะมืด "

"เรื่องอันใดหรือเพคะ"

"ก็เรื่องที่อยู่ของเจ้าอย่างไรล่ะ " พูดจบจิวหลินก็ได้เดินออกจากห้องของตนเองตรงไปที่ตำหนักของเสี่ยวหลง