บทที่ 7 ข้ารับใช้ประจำตัว

บทที่ 7 ข้ารับใช้ประจำตัว

รุ่งสางมาเยือน แสงสว่างสาดส่องลอดเล็ดเข้ามาผ่านทางหน้าต่างที่ถูกเปิดโดยซือเล่อที่จัดเตรียมทุกอย่างให้จิวหลินเจ้านายคนใหม่ของนางด้วยความเต็มใจ ก่อนที่จะไปปลุกจิวหลินที่นอนยังไม่ตื่นเพราะเอาแต่คิดโมโหชายแปลกหน้าผู้นั้นจนผล็อยหลับไปจวบจนใกล้แจ้ง

"พระชายาเพคะ ตื่นได้แล้วเพคะหม่อมฉันจะออกไปที่เรือนของใต้เท้าจิวตามที่พระชายาสั่งแล้วนะเพคะ" จิวหลินที่นอนอย่างสบายก็ต้องลืมตาขึ้นมาเพราะเสียงเล็กแหลมที่ดังอยู่ข้างหู

"อือ... เจ้าจะไปแล้วรึ " จิวหลินลุกขึ้นขยี้ตาของตนเองก่อนจะยืดแขนชูขึ้นเพื่อบิดขี้เกียจ

"เพคะ หม่อมฉันจะรีบไปรีบกลับนะเพคะ ไม่รู้เลยว่าในวังหลังแห่งนี้จะมีผู้ใดที่ใจดีกับพระชายาบ้าง หม่อมฉันพอได้ยินมาว่าในวังหลังนั้นล้วนแต่แก่งแย่งริษยากันเพคะ " ซือเล่อเล่าด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล

"เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงข้า รีบไปทำตามที่ข้าสั่งเถิด ขนาดงานมงคลยังไม่มีผู้ใดมาแสดงความยินดี เจ้าไม่ต้องกลัวว่าผู้ใดจะมาทำอันใดข้า ข้าว่าการเป็นพระชายาขององค์ชายห้าก็ดีเช่นกันไม่มีผู้ใดสนใจดี "

"เพคะ งั้นหม่อมฉันจะไปแล้วนะเพคะ"

ซือเล่อโค้งคำนับตามขนบธรรมเนียมเมื่อสตรีที่อยู่ตรงหน้านางมิใช่คุณหนูในเรือนใต้เท้าจิวอีกต่อไปแต่ทว่าตอนนี้นางเป็นถึงพระชายาขององค์ชายเสี่ยวหลง เมื่อซือเล่อออกไปจากตำหนัก จิวหลินก็ได้ล้างใบหน้าของตนพร้อมเดินไปที่หน้ากระจกเพื่อจัดแจงใบหน้าของตนแต่ทว่านางเป็นสตรีที่ไม่ค่อยรักสวยรักงามการประทินโฉมนั้นเป็นเรื่องยากสำหรับนางเสียจริง

"รู้เช่นนี้ข้าน่าจะให้ซือเล่อช่วยแต่งกายให้ข้าก่อนแล้วค่อยให้นางไป เช่นนี้ข้าจะทำเช่นใดอันใดใช้ทำอะไรข้ายังไม่รู้เลยสักอย่าง เฮ้อ!." จิวหลินคิดในใจพร้อมถอนหายใจออกมาเมื่อมองดูสิ่งของที่อยู่บนโต๊ะเครื่องแป้ง ไม่นานนักเสียงของขันทีก็ได้ตะโกนเข้ามาจากด้านนอก

"พระชายากระหม่อมเป็นขันทีของพระองค์ ขอกระหม่อมเข้าไปด้านในนะพ่ะย่ะค่ะ"น้ำเสียงบ่งบอกว่าบุรุษที่เป็นขันทีผู้นี้มีอายุทำให้จิวหลินเริ่มกังวลเพราะนางไม่ค่อยรู้เรื่องกฎของวังหลวงเลยแม้แต่น้อย

"เข้ามาสิ " นางจึงได้ตอบกลับไปเช่นนั้นสักพักประตูห้องของนางก็ถูกเปิดออก ขันทีวัยกลางคนก็ได้เข้ามาพร้อมนางกำนัลหกคนที่เดินตามมาด้านหลัง เมื่อเห็นจิวหลินทั้งหมดก็ได้ทำความเคารพนาง

"กระหม่อมขันทีจางต่อจากนี้จะมาดูแลพระชายาส่วนนางกำนัลที่ตามมานี่ต่อจากนี้พวกนางจะเข้ามาปรนนิบัติพระชายาเช่นกันไม่ว่าพระชายาต้องการอะไรแจ้งพวกนางได้พ่ะย่ะค่ะ" ขันทีจางแม้จะดูเป็นผู้มีอายุแต่ใบหน้าของเขาช่างดูมีเมตตาพอทำให้จิวหลินรู้สึกโล่งใจขึ้นมา

"เช่นนั้นหมายความว่าต่อจากนี้ข้าจะไปที่ใดต้องมีพวกเจ้าตามไปด้วยใช่หรือไม่? "

"พ่ะย่ะค่ะ /เพคะ พระชายา" จิวหลินยืนหันหลังแอบยิ้มเมื่อคิดว่านี่คือสิ่งที่สวรรค์ส่งมาเพราะเมื่อครู่นางยังคิดในใจเรื่องการแต่งกายหากมีสาวใช้มาคอยดูแลต่อจากนี้ก็คงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับนางอีกต่อไป

"ฮืม! เช่นนั้นขันทีจางช่วยออกไปรอข้าด้านนอกเสียก่อน ส่วนพวกเจ้าช่วยข้าแต่งกายที" จิวหลินหันกลับมาพร้อมออกคำสั่งให้ทุกคนทำตามตน เมื่อทุกคนได้ยินคำสั่งก็ได้ทำตามที่นางบอก

"พระชายาเพคะ ใบหน้าของพระชายาก็งดงามอยู่แล้วพอแต่งประทินโฉมเพียงเล็กน้อยช่างสง่ามากจริง ๆ เพคะ" นางกำลังนางหนึ่งได้เอ่ยขึ้น เมื่อแต่งกายเปลี่ยนเสื้อผ้าอาภรณ์ใหม่ก็มาประทินโฉมต่อ

"นั้นสิเพคะ พระชายาคงจะไม่เกรงกลัวหรอกใช่มั้ยเพคะ มิเช่นนั้นคงไม่มาเป็นพระชายาขององค์ชายเสี่ยวหลง หม่อมฉันนับถือน้ำใจพระชายายิ่งนัก" นางกำนัลอีกนางที่กำลังปักปิ่นผมให้จิวหลินก็ได้เอ่ยขึ้น

"ทำไมพวกเจ้าถึงเอ่ยเช่นนั้น องค์ชายเสี่ยวหลงไม่เห็นจะน่ากลัวตรงไหนเลย ข้าว่าองค์ชายเสี่ยว์หลงน่าสงสารเสียมากกว่า "

"เพคะ พระชายาคงมีน้ำใจงามจริง ๆ ตอนนี้แต่งกายเสร็จสิ้นแล้วพระชายาโปรดเสด็จไปที่ห้องโถงเถิดตอนนี้องค์ชายเสี่ยวหลงทรงรอพระชายาอยู่ที่นั้นแล้วเพคะ"

"เอ๊ะ! เดี๋ยวสิทำไมข้าต้องไปหาองค์ชายเสี่ยวหลงด้วยข้ายังไม่ได้กินอาหารเช้าเลยนะ"

"นี่เป็นคำสั่งขององค์ชายเพคะ "

"พวกเจ้าที่มาดูแลข้าก็เป็นคำสั่งของเขาสินะ"

"เพคะ"

จิวหลินถอนหายใจเฮือกใหญ่พร้อมลุกเดินนำนางกำนัลออกไปด้านนอกก็พบกับขันทีที่รออยู่แล้ว เขาก็ได้พานางเดินไปที่ห้องโถงตามคำสั่ง

"พระชายาเสด็จแล้วพ่ะย่ะค่ะ" เมื่อเดินมาถึงหน้าห้องโถงขันทีที่ยืนอยู่ด้านหน้าก็ได้ตะโกนบอกผู้ที่อยู่ด้านในให้ได้รับรู้และทุกคนก็แยกย้ายยืนคอยอยู่หน้าห้องไม่ได้ตามเสด็จไปด้านในเมื่อมาถึงหน้าประตูจิวหลินก็ก้าวเท้าเข้าไปแต่เท้านางกำนัลที่เดินตามมากลับยืนนิ่งและรออยู่ด้านนอก ทำให้จิวหลินหยุดเดินและหันกลับไปถามพวกนาง

"พวกเจ้าไม่เข้ามากับข้าหรือไง? "

"หน้าที่ของพวกหม่อมฉันทำได้เพียงเท่านี้เพคะ " จิวหลินพอเข้าใจนี่คงเป็นคำสั่งขององค์ชายห้าเช่นกันเขานี่ช่างเป็นองค์ชายที่เอาแต่ใจตนเองที่สุด แต่ก็ไม่แปลกเพราะนางเองก็เข้าใจว่าเขาไม่อยากให้สาวใช้คอยมองใบหน้าของเขาที่ปกปิดด้วยหน้ากากเงินนั่น จิวหลินจึงหันหลังและเดินเข้าไปในห้องโถงเพียงลำพัง

"ชักช้าอยู่ได้ ไม่รู้หรือไงว่าข้านั่งรอเจ้านานมากแล้ว "

"ใครบอกให้รอกันเล่า " จิวหลินคิดในใจก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ตัวตรงข้ามกับเสี่ยวหลง

""ขออภัยเพคะ "

"เฮ้อ! มาแล้วก็รีบกินเถิดเช้านี้ต้องไปเข้าเฝ้าท่านพ่อ " เขาหยิบตะเกียบคีบอาหารใส่ชามตนเองก่อนจะกินโดยไม่สนใจจิวหลิน

"ทำไมไม่แจ้งหม่อมฉันตั้งแต่เมื่อวานล่ะเพคะ หม่อมฉันยังไม่ได้เตรียมใจเลย " หัวใจจิวหลินเต้นโครมครามเมื่อรู้ว่าจะได้เข้าเฝ้าฮ่องเต้

"เจ้าจะต้องเตรียมใจอะไรในเมื่อเจ้าเองก็เคยพบฝ่าบาทไปแล้วนี่น่า " จิวหลินชะงักเล็กน้อยในคำพูดของเสี่ยวหลง หากเป็นจิวซินอาจจะไม่ได้ตื่นเต้นแต่นางไม่เคยพบฮ่องเต้สักครั้ง นี่นับว่าเป็นครั้งแรกจะไม่ให้นางตื่นเต้นได้อย่างไร ใบหน้าของฮ่องเต้เป็นเช่นไรนิสัยเป็นเช่นไรนางมิอาจรู้ได้

"นั้นสิเพคะ หม่อมฉันเคยเข้าเฝ้าฮ่องเต้แล้วนี่น่า " จิวหลินกลัวว่าตนเองจะหลุดคำพูดและทำตัวไม่เหมือนจิวซินนางจึงรีบกินอาหารโดยไม่ได้พูดอะไรอีกเลย ส่วนเสี่ยวหลงก็คอยเหลือบหางตามองจิวหลินอยู่บ่อยครั้ง จนทั้งสองกินอาหารเสร็จ เขาก็ได้พานางไปที่ตำหนักของฝ่าบาทโดยมีขันทีและนางกำนัลเดินตามด้านหลังมาเพื่อรับใช้