[49] อิฐ | กำลังใจที่ดี..กับที่ที่ต้องอยู่

ผมไม่ได้รู้สึกดีที่พูดแบบนั้น ยังมีความรู้สึกน้อยใจในใจผม

เพราะผมเป็นเด็กที่พ่อไม่อยากให้เกิด..จนต้องตามฆ่า แตกต่างจากน้องสาวต่างมารดาที่พ่อรักนักหนาถึงขั้นจะเป็นจะตาย

ผมบอกตรงๆผมไม่ได้อิจฉา ไม่ได้อยากให้ท่านปันความรักให้ แต่มันแค่แอบน้อยใจในใจลึกๆที่ผมเอง..แม่งอธิบายไม่ถูกเหมือนกัน

"อิฐ..มึงเป็นลูกชายกูจริงๆใช่มั้ย" พ่อรัฐถามผม ขณะที่ผมมองเหม่อเข้าไปในห้องฉุกเฉินนั่น

มันจริงไม่จริง..ตอนนี้ผมไม่อยากสนแล้วล่ะ เพราะถึงจะรู้ว่าใครเป็นพ่อแท้ๆมันก็ไม่ต่างกัน ชีวิตผมไม่ได้ดีขึ้น..ยังไงๆผมกูลูกมาเฟียเหมือนเดิม

และหน้าที่ผมก็คือธุรกิจสีเทาเหมือนเดิมด้วย

"แล้วแต่จะคิด ถึงพูดความจริง...ก็ไม่คิดจะเชื่ออยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ตอนแม่อยู่ทำไมไม่ฟังแม่ล่ะ"

พ่อรัฐเงยหน้าขึ้นมองผม แต่ผมไม่ได้สนใจท่าน ยังยืนอยู่แบบนั้นและก็มองไปที่ประตูกระจกสีขุ่นเหมือนเดิม

"ตอนนั้นไม่ได้ตั้งใจ..ตั้งใจแค่จะยิงล้อรถ แต่คนขับของไอ้อัฐมันขับส่ายไปส่ายมาหลบ..จนลูกกระสุนโดนรศรินทร์เข้า และจากนั้นไม่นานรถก็เสียหลักคว่ำ แต่พอไปดูในรถมันกลับมีเสื้อผ้าและพวกของใช้ไออัฐเต็มไปหมด"

"ก็แค่เสื้อผ้า.." ผมพูดขึ้นมาเบาๆ จนพ่อรัฐรีบอธิบายต