เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ 3 นานแค่ไหนแล้วนะ
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-02-12 20:43:00คุณดวงกมลและลูกสาวที่เพิ่งกลับมาจากการทานอาหารกลางวัน อดแปลกใจไม่ได้ที่เห็นว่าตอนนี้หน้าห้องของลูกชายมีผู้หญิงสวมชุดนักศึกษานั่งรออยู่ แต่พอเดินเข้ามาใกล้หายสงสัย
“มีนา”
“สวัสดีค่ะคุณดวงกมล คุณฤดี มีนามาเยี่ยมคุณดลค่ะ”
“มาเยี่ยมแล้วทำไมไม่เข้าไปในห้องล่ะ มานั่งอยู่ตรงนี้ทำไมแล้วมาถึงนานหรือยัง”
“มาถึงได้สักพักแล้วค่ะ มีนาไม่กล้าเข้าไปเยี่ยม”
“กลัวอะไร”
“มีนาไม่รู้ว่าเหมาะสมไหมที่มีนามาเยี่ยม มีนาเป็นแค่เด็กทุนไม่ได้เป็นญาติก็เลยไม่กล้าเข้าไปค่ะ”
“หมอไม่ได้ห้ามเยี่ยมสักหน่อยเข้าไปเถอะ” ดลฤดีชวน
หญิงสาวเข้ามาในห้องพักผู้ป่วยที่ตอนนี้บนเตียงมีผู้ชายร่างสูงนอนอยู่ แขนของเขาเข้าเฝือกยาวตั้งแต่ข้อมือถึงข้อศอก ส่วนจุดอื่นเธอไม่เห็นบาดแผลเพราะเขาห่มผ้าไว้
“คุณฤดีคะ มีนาถามได้ไหมว่าคุณดลเป็นอะไรมากหรือเปล่าคะ”
“ไม่เป็นอะไรมากหรอกจ้ะ ก็แค่กระดูกแขนกับกระดูกหน้าแข้งและกระดูกข้อเท้าร้าว แล้วก็มีแผลไฟไหม้ที่หัวไหล่”
“ไฟไหม้เหรอคะ มีนานึกว่าคุณดลโดนรถชน” ตอนที่คุยกับพี่ชบาเธอรู้แค่ว่าเขาเกิดอุบัติเหตุก็คิดเอาเองว่าจากรถยนต์
“จ้ะ พอดีไฟไหมที่โรงงานน่ะ แล้วมีนารู้ได้ยังไง”
“เมื่อวานพี่ชบาไปที่ร้านค่ะ มีนาเป็นห่วงก็เลยมาเยี่ยม มีนาขอโทษนะคะ ที่ไม่ได้ซื้ออะไรมาเยี่ยมเลย”
“ขอบใจจ้ะ แค่มาเยี่ยมก็พอแล้ว ของเยี่ยมน่ะเยอะแยะไปหมด” ดลฤดีชี้ไปยังมุมห้องที่มีกระเช้าของเยี่ยมอยู่เต็มไปหมด
“นี่ยังแบ่งให้พยาบาลไปหลายกระเช้าแล้วนะ แล้วยังใส่ชุดนักศึกษาอยู่เลยจะต้องกลับไปเรียนไหม” คุณดวงกมลถามอย่างเอ็นดู
“ไม่ต้องแล้วค่ะ มีนาสอบเสร็จวันนี้วันสุดท้ายพอดี”
“เรียนปีไหนแล้วนะมีนา” คุณดวงกมลถามต่อ
“ปี 2 แล้วค่ะคุณท่าน”
“อีกแค่สองปีเอง ตั้งใจเรียนนะ แล้วเมื่อไหร่จะเลิกเรียกป้าว่าคุณท่านสักที คนอื่นที่ได้ทุนเขาเรียกป้ากันทั้งนั้น มีแต่มีนานี่แหละเรียกคุณท่านตลอด ฟังดูเหมือนเราห่างเกินกว่าคนอื่นเลยนะ”
“มีนาเกรงใจนี่ค่ะ”
“จะเกรงใจอะไร ต่อไปเรียกป้านะ แล้วก็เรียกพี่ฤดี ไม่ต้องเรียกคุณแล้ว”
“ได้เหรอคะ”
“ได้สิ ป้าอนุญาต”
“ขอบคุณค่ะ”
“มีนา หนูปิดเทอมกี่เดือน” ดลฤดีถาม
“4 เดือนค่ะ ตอนแรกมีนาว่าจะไปทำงานพิเศษ แต่แม่บอกให้มีนามาถามพี่ฤดีก่อนค่ะว่ามีงานอะไรให้มีนาช่วยทำไม แต่ไม่ให้รับเงินค่าจ้างนะคะ”
“ถ้ามาช่วยงานก็ต้องได้ค่าจ้างสิ เดี๋ยวพี่ดูก่อนนะว่ามีอะไรที่มีนาช่วยได้บ้าง”
“ถ้าไม่มีงานที่เหมาะสมให้มีนาทำ มีนาช่วยเฝ้าคุณดลให้ก็ได้นะคะ” มีนารีบอาสา
“ดีเหมือนกันนะ ให้มีนาช่วยเฝ้าอีกคน” คุณดวงกมลเห็นด้วยกับความคิดเด็กสาว ถึงแม้ว่าเธอจะจ้างพยาบาลพิเศษไว้แล้ว แต่ก็มีบางอยากที่อยากหาใครสักคนคอยอยู่ใกล้ๆ เพราะเรื่องไฟไหมโรงงานเธอก็ยังหาคนผิดไม่ได้ แต่ครั้นจะจ้างคนอื่นก็กลัวว่าเรื่องจะไปเป็นความลับ
“มีนาไหวแน่นะ”
“ค่ะ”
“ถ้าอยากดูแลจริงๆ เดี๋ยวพี่จะให้มีนาคุยกับคุณพยาบาลดูนะว่าต้องดูแลยังไงบ้าง มีนาไม่กลัวเลือดใช่ไหม”
“ไม่ค่ะ”
“ถ้าอย่างงั้นก็ดี เพราะบางทีมีนาอาจจะต้องเป็นคนทำแผลให้ เดี๋ยวตอนเย็นพยาบาลจะมาเปลี่ยนผ้าก๊อซ มีนาก็ดูตัวอย่างไว้ ถ้าคิดว่าไหวพี่จะให้ไปฝึกทำแผลเพิ่ม”
“ค่ะพี่ฤดี”
“เดี๋ยวพี่กับแม่จะคุยกับหมอนะ มีนาอยู่เฝ้าพี่เขาไปก่อนนะ ถ้ามีอะไรก็กดออดที่หัวเตียงนะ”
หลังจากทั้งสองคนเดินออกไปแล้วมีนาก็ยืนมองหน้านฤดลอย่างไม่ยอมละสายตา มันนานมาแล้วที่เธอไม่เจอเขา จำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่ได้เจอก็ตอนที่เธอเรียนจบชั้น ม.6 แม้เวลาจะผ่านมาสองปีแล้วแต่ดูเหมือนหน้าของเขาจะไม่แก่เลยสักนิด
ไม่รู้ว่าเผลอจ้องเขานานไปหน่อยจนเขารู้สึกตัวตื่นหรือเพราะถึงเวลาที่เขาตื่นกันแน่ แต่ที่รู้ๆ คือตอนนี้เขากำลังมองเธอด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยคำถาม
“เธอ...” นฤดลตกใจที่ตื่นมาก็เจอกับหญิงสาวที่มีใบหน้าสวยหวาน ดวงตากมลโตกำลังจ้องมองอยู่
“คุณดลตื่นแล้วเหรอคะ”
“ใช่สิ ฉันตื่นแล้ว แล้วเธอเป็นใคร มาอยู่ในห้องนี้ได้ยังไง เป็นพยาบาลเหรอ” เขาถามพลางสำรวจหญิงสาวตัวแต่หัวจรดเท้าอีกครั้ง
ผู้หญิงคนนี้เขาคุ้นหน้ามาก แต่นึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน เธอยังสาวชุดนักศึกษาอยู่ก็ไม่น่าจะใช่พยาบาล เพราะเมื่อเช้าพยาบาลที่มารดาของเขาจ้างมาเฝ้าไข้ขอลาช่วงบ่าย
“คุณดลจำมีนาไม่ได้เหรอคะ” เสียงถามแผ่วเบาเมื่อคิดว่าเขาจำตนเองไม่ได้ ถึงแม้ที่ผ่านมาจะได้คุยกันเป็นการส่วนตัวแต่ก็เคยเจอกันอยู่หลายครั้ง
“มีนาเองเหรอ ขอโทษที ฉันไม่เจอเธอนานก็เลยนึกไม่ออก” ใช่เขานึกไม่ออก แต่พอเธอบอกชื่อก็เลยรู้ว่าหญิงสาวเป็นหนึ่งในเด็กทุนที่มารดาเขามอบให้ ก็เมื่อก่อนเธอไม่ได้สวยขนาดนี้หรือเพราะเขาไม่ได้ตั้งใจมองกันแน่
“ไม่เป็นหรอกค่ะ เราไม่ค่อยได้เจอกัน คุณดลจำไม่ได้ก็ไม่แปลก”
“ฉันว่าเธอสวยขึ้น ฉันเลยจำไม่ได้ แล้วนี่มาเยี่ยมฉันเหรอ”
“ค่ะ มีนามาเยี่ยม” หญิงสาวตอบแต่ไม่กล้าสบตาคมคู่นั้น ตอนนี้หัวใจเธอเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาจากออกเพราะได้ยินเขาชมว่าสวย
“ช่วยปรับเตียงให้หน่อยได้ไหม นอนคุยไม่ถนัดเลย”
“ค่ะ” มีนาเดินมาปรับหัวเตียงให้สูงขึ้น ก่อนจะขยับเก้าอี้มานั่งข้างๆ เตียง
“ไม่เจอกันนานเลย น่าจะสองปีแล้วนะ แม่เป็นไงบ้างสบายดีไหม ฉันขับรถผ่านเห็นที่ร้านขายดีตลอด”
“แม่สบายดีค่ะ คุณดลเจ็บตรงไหนบ้างคะ” มีนายิ้มออกเมื่อเขาพูดถึงแม่เพราะนั้นหมายความว่าเขาจำเธอได้จริงๆ หญิงสาวจึงชวนเขาคุยต่อ
“ก็เจ็บหลายที่อยู่เหมือนกันทั้งขาท่อนล่าง ข้อเท้า แขนแล้วก็แผลที่หัวไหล่”
“ก่อนที่คุณดลจะตื่นมีนาบอกแม่คุณดลว่าจะเฝ้าคุณดลเอง”
“แต่แม่ฉันจ้างพยาบาลแล้วนะ ไม่รบกวนเธอหรอก”
“มีนารู้ แต่มีนาก็อยากเฝ้า เผื่อว่าพยาบาลไม่ว่างเหมือนตอนนี้ไงคะ ”
“มาเฝ้าฉันแล้วไม่ไปเรียนเหรอ” นฤดลมองคนที่อยู่ในชุดนักศึกษาแล้วถามขึ้น นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเธอสวมชุดแบบนี้ เมื่อนึกย้อนไปตอนที่เธอยังอยู่ในชุดนักเรียนมันแตกต่างกันจนเขาได้แต่มองอย่างชื่นชม มีนาสวยขึ้นมากและไม่ใช่แค่สวยเพียงอย่างเดียวหากแต่รูปร่างของเธอก็เปลี่ยนไปมากเหมือนกัน
หญิงสาวไม่ได้สูงเก้งก้างอย่างเดิมแต่หุ่นของเธอมีส่วนเว้าส่วนโค้งที่ใครเห็นก็ต้องมองอย่างห้ามไม่ได้
“สอบเสร็จแล้วค่ะ”
“ถ้าเธอมาเฝ้าฉันเธอจะได้อะไร ปิดเทอมทั้งทีเธอน่าจะพักผ่อนนะมีนา”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ให้มีนามาเฝ้านะคะ รับรองจะไม่กวนใจคุณดลค่ะ”
“งั้นก็ตามใจ” ที่นฤดลยอมให้มีนามาเฝ้าเพราะเขาอาจจะต้องให้เธอช่วยเหลืองานเอกสารบางอย่าง เนื่องจากตัวเองคงยังทำอะไรไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่
บทที่เกี่ยวข้อง
พิศวาสล่ามรัก ตอนที่ 4 ครั้งนี้ไม่เจ็บเท่าไหร่
หลังจากนั่งคุยกันพักใหญ่ พยาบาลก็เข้ามาทำแผล นฤดลบอกให้หญิงสาวออกไปรอนอกห้องเพราะกลัวว่าหญิงสาวเห็นแผลของเขาแล้วจะกลัวจนไม่กล้าเข้าใกล้ “มีนาอยากอยู่เป็นเพื่อนคุณดลไงคะ ถ้าเจ็บก็บีบมือมีนาไว้แน่นๆ นะคะ” หญิงสาวกระซิบ ก่อนจะสอดมือเข้าใต้ผ้าห่ม มือเล็กสอดนิ้วเข้ากับมือใหญ่ บีบเบาๆ อย่างให้กำลังใจ แผลที่หัวไหล่มีขนาดใหญ่เท่าฝ่ามือ พยาบาลต้องค่อยๆ ดึงผ้าก็อซอย่างเบาที่สุด แต่ก็ยังมีเลือดไหลซึมออกมาจากรอยแผล “ต้องทำแผลทุกวันไหมคะ” มีนาชวนเธอคุย “ค่ะ ต้องทำแผลและเปลี่ยนผ้าทุกวัน จะเจ็บหน่อยนะคะ เพราะแผลค่อนข้างลึกค่ะ” เธอหันมาตอบทั้งคนถามและบอกคนเจ็บไปพร้อมๆ กัน “นานไหมคะกว่าแผลจะหาย” มีนาถามด้วยความอยากรู้ “ดูจากลักษณะและความลึกแล้วก็ประมาณเดือนกว่าถึงจะหายสนิทค่ะ แต่แผลก็จะตื้นขึ้นทีละนิดนะคะ หลังจากสัปดาห์แรกคุณต้องพยายามยกแขนข้างนี้ขึ้นบ้าง ช่วงแรกอาจจะเจ็บหน่อย” “ทำไมต้องยกล่ะคะ รอให้หายก่อนไม่ได้เหรอคะ” มีนายังคงถามต่อ “ถ้าคนไข้ไม่ใช้แขนหรือขยับหัวไหล่ข้างที่เจ็บเลย หัวไหล่ของคนไข้จะยึดติดได้ค่ะ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-12พิศวาสล่ามรัก ตอนที่ 5 กันไว้ดีกว่าแก้
รถคันหรูจอดหน้าร้านอาหารตามสั่ง มีนาที่นั่งคู่มากับคนขับรถด้านหน้า รีบเปิดประตูลงมาก่อน จากนั้นตัวเองก็เปิดประตูทางด้านหลังให้กับดลฤดี ส่วนอีกด้านคนขับรถก็เปิดให้กับคุณดวงกมล“สวัสดีค่ะคุณท่าน คุณฤดี มีนาไปกวนอะไรหรือเปล่าคะถึงได้พามาส่ง” มุกดายกมือไหว้ผู้มีพระคุณทั้งสอง“ไม่ได้กวนหรอกจ้ะน้ามุก”“เชิญคุณท่านกับคุณฤดีด้านในก่อนนะคะ ร้านคับแคบไปหน่อย”“ไม่เป็นไรจ้ะมุกดา ที่ฉันกับลูกสาวมาวันนี้ก็อยากจะมาขออนุญาตพามีนาไปช่วยดูแลลูกชายฉันสักระยะ ไม่รู้จะรบกวนเกินไปหรือเปล่า”“ไม่เลยค่ะ มีนาปิดเทอมหลายเดือนคุณท่านใช้งานได้เต็มที่เลยนะคะ”“แล้วที่ร้านไม่ลำบากใช่ไหม”“ไม่เลยค่ะ ให้มีนาไปอยู่กับคุณท่านช่วงปิดเทอมเลยก็ได้นะคะ”ดวงกมลมองไปในร้านเห็นผู้ชายคนหนึ่งนั่งมองมาทางพวกเขา เธอก็เดาว่าน่าจะเป็นสามีใหม่ของมุกดา เพราะตอนนั่งมาในรถมีนาเล่าให้ฟังบ้างแล้วว่าตอนนี้ที่ร้านมีสามีใหม่ของมารดามาช่วยขายของและมาอาศัยอยู่ด้วย“มีนาล่ะ ว่ายังไง”“ได้ค่ะ มีนาไม่มีปัญหา”“ถ้าอย่างนั้นหนูก็เก็บของรอ พรุ่งนี้เช้าพี่จะให้น้าชัยแวะรับหนูไปที่โรงพยาบาล”“ได้ค่ะ มีนาจะเตรียมตัวรอตั้งแต่เช้านะคะ”“ถ้าอ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-12พิศวาสล่ามรัก ตอนที่ 6 บางอย่างไม่เหมือนเดิม
เช้าวันใหม่มีนาจัดของใช้ที่จำเป็นและเสื้อผ้าสำหรับนอนที่โรงพยาบาลลงกระเป๋าจากนั้นลงก็มานั่งรอที่หน้าร้าน ซึ่งตอนนี้มีลูกค้าขาประจำมานั่งทานตั้งแต่ร้านเปิดในเวลาเจ็ดโมงเช้า “ไปดูแลคุณดลจริงๆ นะมีนา ไม่ใช่ว่าเอาแต่นั่งเล่นโทรศัพท์นะลูก” มุกดาเตือนลูกสาวเพราะเข้าใจดีว่าเด็กวัยรุ่นมักจะติดโทรศัพท์และไม่ค่อยสนใจสิ่งรอบข้าง “แต่ถ้าคุณดลหลับ มีนาก็เล่นได้ใช่ไหมคะ” “จ้ะ แล้วหนูเตรียมของไปค้างที่โรงพยาบาลกี่คืนล่ะลูก” “พี่ฤดีบอกสามคืนค่ะ ถ้าต้องอยู่ต่อค่อยกลับมาเอาเพิ่มค่ะแม่” “จ้ะลูก ถ้าหนูอยากได้อะไรเพิ่มก็โทรมาบอกนะเดี๋ยวแม่จะเอาไปให้ก็ได้” “ค่ะแม่ มีนาไปก่อนนะคะ ตอนเย็นมีนาจะโทรหานะคะแม่” หญิงสาวรีบบอกมารดาเมื่อเห็นรถมาจอดที่หน้าร้าน แต่หญิงสาวยังเดินมาไม่ถึงรถดลฤดีก็เปิดประตูลงมาก่อน “สวัสดีค่ะพี่ฤดี” มีนายกมือไหว้อย่างนอบน้อม “สวัสดีจ้ะมีนา ไปรอบนรถเลยพี่ขอคุยกับแม่หนูสักหน่อย” “ได้ค่ะพี่ฤดี” พอมีนาขึ้นรถเรียบร้อยแล้วดลฤดีก็เดินมาหามุกดาที่กำลังคิดเงินลูกค้าคนหนึ่ง
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-12พิศวาสล่ามรัก ตอนที่ 7 ทำความรู้จัก
พอดลฤดีกลับไปแล้วทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ มีนาปอกผลไม้ใส่กล่องพลาสติกแช่ตู้เย็นไว้ จากนั้นก็กลับมานั่งเงียบ สายตามองระหว่างนฤดลกับมือถือสลับกันไปมา “มีนา มาตรงนี้หน่อย” “ค่ะ คุณดลมีอะไรจะใช้มีนาคะ” หญิงสาวรีบลุกมาหาเขาอย่างกระตือรือร้น การได้อยู่กับเขาตามลำพังมันยากกว่าที่เธอคิดไว้มาก เธอทำตัวไม่ถูก กลัวจะทำให้เขารำคาญ ถ้าเขาไม่พอใจแล้วไล่เธอกลับก็คงไม่ดีแน่ๆ “นั่งลงก่อน” “ค่ะ” “พี่ฤดีบอกว่าเธอจะมาดูแลฉันจนกว่าจะเปิดเทอมใช่ไหม” “ค่ะ” “ปกติแล้วปิดเทอมที่ผ่านมาเธอทำอะไรบ้าง” “ก็ช่วยแม่ขายของที่ร้านค่ะ” “มาดูแลฉันแบบนี้แล้วตอนนี้ใครช่วยแม่ล่ะ” “น้าศักดิ์ค่ะ” “ขยายความหน่อยได้ไหม น้าศักดิ์เป็นใครมาจากไหน” แม้จะรู้จากพี่สาวมาบ้างแต่เขาก็อยากฟังจากปากของเจ้าตัวอีกครั้ง “เรื่องมันยาวนะคะ” “เธอก็เห็นว่าฉันมีเวลาว่างทั้งวัน เพราะฉะนั้นอยากเล่าอะไรก็เล่ามาเลย” “คุณดลจะไม่รำคาญใช่ไหม” “ถ้าฉันรำคาญฉันจะบอก โอเคไหม”
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-12พิศวาสล่ามรัก ตอนที่ 8 ตัดสินใจ
ผ่านมาหนึ่งสัปดาห์แล้วที่มีนาเข้ามาดูแลนฤดล ตอนนี้เธอสามารถทำแผลให้กับเขาได้โดยไม่ต้องให้พยาบาลคอยสอนแล้ว ถึงแม้จะทำช้าไปบ้างเพราะกลัวว่าเขาเจ็บ แต่นฤดลก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะเขาเห็นถึงความตั้งใจของหญิงสาว “คุณดลค่ะ บ่ายนี้มีนาขอไปเอาของที่บ้านนะคะ” “แล้วเธอไม่อยู่ตอนฉันทำกายภาพเหรอ แล้วฉันจะจับมือใคร” เพราะทุกครั้งที่นักกายภาพบำบัดเข้ามาบริหารร่างกายเขามักจะจับมือเธอไว้เสมอ ทั้งที่ไม่ได้เจ็บอะไรมากแต่นฤดลก็อุ่นใจที่อย่างน้อยก็ยังมีคนคอยให้กำลังใจเขา “จับมือพี่พยาบาลไปก่อนก็ได้นะคะ เดี๋ยวขากลับมีนาจะซื้อขนมมาฝาก” “ฉันไม่ใช่เด็กนะ” “แล้วคุณดลอยากกินอะไรล่ะคะ” “อยากกินราดหน้าฝีมือป้าแข ไปเอาที่บ้านให้หน่อยได้ไหม” “ได้ค่ะ คุณดลบอกป้าแขทำไว้รอได้เลยนะคะ เดี๋ยวมีนาไปเอาให้เอง ไม่น่าจะเกินห้าโมงเย็น” “แล้วจะไปยังไง” “นั่งรถเมล์ไปค่ะ” “ฉันว่ามันไม่สะดวกเลย เธอนั่งรถแท็กซี่ไปดีกว่าไหม ถ้านั่งรถเมล์แล้วต้องเดินเข้าซอยไปอีก บ้านฉันไม่ได้อยู่ต้นซอยนะ” “แต่ที่ปากซอยมีวินมอเตอร์ไซค์
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-12พิศวาสล่ามรัก ตอนที่ 9 ใจเต้นแรง
มีนากลับมาถึงโรงพยาบาลก็ถึงเวลาอาหารเย็นของนฤดลพอดี หญิงสาวเตรียมราดหน้าใส่จานให้เขาและตัวเองก่อนจะลากโต๊ะคร่อมมาเตียงให้เขา ส่วนตัวเองก็มานั่งทานที่โต๊ะทานข้าว ระหว่างทานนฤดดลก็แอบมองหน้ามีนาไปด้วย เขารู้สึกว่ามีนามีอะไรบางอย่างในใจ แต่ไม่กล้าถามเพราะคิดว่าน่าจะเป็นเรื่องส่วนตัว หลังจากทานอาหารพยาบาลมาเช็ดตัวและพาเข้าห้องน้ำอย่างเคย เพราะลำพังมีนาคนเดียวคงไม่สามารถพยุงเขาลงจากเตียงใต้ “ผมขอออกไปข้างนอกไปสุดอาการข้างนอกได้ไหมครับ” นฤดลถามพยาบาลหลังจากที่เขาเข้าห้องน้ำเสร็จและยังนั่งอยู่บนรถเข็น “ได้ครับ คุณดลจะไปไหนเดี๋ยวผมพาไปครับ” “ผมไม่อยากขึ้นไปที่สวนบนดาดฟ้า เขาให้ขึ้นไปใช่ไหมครับ” “ขึ้นได้ครับ” “ขอบคุณครับ เดี๋ยวผมให้มีนาพาไปเอง” “มีนา ว่าไงพาฉันขึ้นไปได้ไหม” “ได้ค่ะ บนนั้นสวยมากเลยค่ะ อากาศก็สดชื่นมากด้วย” “เคยขึ้นไปแล้วเหรอ” “ค่ะ มีนาขึ้นไปหลายครั้งแล้วตอนที่คุณดลให้พี่พยาบาลเช็ดตัว” “มีนา ถ้าไม่ไหวก็โทรลงมาตาพี่ได้นะ” “ค่ะพี่ก้อง”
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-12พิศวาสล่ามรัก ตอนที่ 10 กลับบ้าน
หลังจากอยู่ที่โรงพยาบาลมาถึงสองเดือน เฝือกที่แขนและที่ขาก็ถูกถอดออกแต่ยังต้องใส่อุปกรณ์พยุงข้อเท้าไว้ พอนฤดลฝึกเดินด้วยไม้เท้าคล่อง หมอก็อนุญาตให้เขากลับบ้านได้ แต่แทนที่เขาจะกลับบ้านชายหนุ่มกลับตรงไปประชุมที่บริษัทก่อน ทำให้มีนาก็ต้องตามไปรอที่บริษัทด้วยเพราะหมอกำชับกับเธอมาว่าต้องคอยระวังไม่ให้ชายหนุ่มลงน้ำหนักที่เท้าซ้าย หญิงสาวจึงตามติดเขาตลอดเพราะกลัวเขาจะเผลอลงน้ำหนัก กว่านฤดลจะประชุมเสร็จมีนาก็นั่งสัปหงกไปแล้วหลายรอบ “มีนา” เสียงทุ้มเรียกคนที่กำลังหลับฝันดีอยู่บนโซฟา “ประชุมเสร็จแล้วเหรอคะ” “เสร็จแล้ว ดูท่าทางเธอจะง่วงมากเลยนะ ฉันบอกให้ไปรอที่บ้านก็ไม่เชื่อ” “ก็มีนามีหน้าที่ดูคุณดลจนกว่าจะหายสนิทนี่คะ แล้วคุณดลจะกลับบ้านเลยไหมหรือไปไหนต่อคะ” “ก็ต้องรีบกลับบ้านสิ ตอนนี้ฉันหิวมากคิดถึงกับข้าวฝีมือป้าแขด้วย” “เดินไหวไหมคะ” เพราะดูเหมือนว่าเขาจะยังไม่ชินกับไม้เท้าสักเท่าไหร่เธอก็อดเป็นห่วงไม่ได้ แต่พอเสนอให้ใช้รถเข็นนั่งชายหนุ่มก็ไม่ยอม “ไหวสิ แต่อาจช้าหน่อย มีนาเอาไอแพดกับแฟ้มที่วางบนโต๊ะมาด
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-12พิศวาสล่ามรัก ตอนที่ 11 เคยชินหรือมีใจ
กลับมาถึงบ้านหลังเล็กมีนาก็ช่วยนฤดลแกะอุปกรณ์ประคองข้อเท้าและผ้าที่พันไว้โดยรอบออกก่อนจะพาเขาเดินมาส่งที่หน้าห้องน้ำ โดยเธอเตรียมเก้าอี้และผ้าเช็ดตัวรอไว้แล้ว “คุณดลห้ามให้แผลโดนน้ำนะคะ” หญิงสาวย้ำกับเขาอีกครั้งเพราะตอนนี้แผลของชายหนุ่มใกล้จะหายดีแล้ว แต่หมอก็สั่งไว้ว่าห้ามโดนน้ำเด็ดขาด “มันจะโดนได้ยังไงก็เธอติดพลาสเตอร์กันน้ำไว้แล้ว แต่ถ้าน้ำเข้าไปในแผลมันก็เป็นความผิดของเธอนะมีนา” “แล้วคุณดลจะอาบทำไมล่ะคะ เช็ดตัวเอาก็ได้เดี๋ยวมีนาเช็ดให้เอง” “เช็ดตัวกับอาบน้ำมันสดชื่นต่างกันนะ ถ้าเธอมั่นใจว่าตัวเองปิดแผลอย่างดีก็ไม่เห็นต้องกังวล ออกไปรอฉันข้างนอกได้แล้วจะทำธุระส่วนตัวบ้าง”“มีนารอข้างนอก ถ้าคุณดลอยากได้อะไรก็ตะโกนเรียกนะคะ”“ไม่ต้องรอหรอก อีกครึ่งชั่วโมงค่อยเข้ามาประคองฉันก็ได้ เธอระหว่างรอเธอก็ไปอาบน้ำก่อน”“ได้ค่ะ” มีนารับคำก่อนจะกลับไปที่ห้องนอนของตนเอง จากนั้นก็รีบอาบน้ำและทำธุระส่วนตัวอย่างรวดเร็วให้เร็วเพื่อจะมารับนฤดลออกจากห้องน้ำแต่ถึงแม้จะรีบยังไงก็ยังช้ากว่านฤดล เพราะตอนที่หญิงสาวเดินออกมาจากห้องนอนของตนเองนฤดลก็มานั่งอยู
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-14
บทล่าสุด
พิศวาสล่ามรัก ตอนที่ 37 ถ้าง่ายแต่แรกก็จบ (ตอนจบ)
“ไม่ค่ะ ยังไงพิมพ์ก็ไม่หย่า”“แต่ผมไม่อยากยื้ออีกต่อไปแล้วนะ คุณไม่มีความสุข ผมก็ไม่มีความสุข”“คุณจะรีบหย่าแล้วไปหาเด็กนั่นเหรอคะ เราคุยกันแล้วนี่ดลว่าเราจะแต่งงานกันสองปี ถึงตอนนั้นคุณค่อยมาคุยเรื่องหย่าดีกว่าไหมคะ”“ถ้าคุณไม่ยอมหย่าผมจะฟ้องหย่า”“คิดดีแล้วเหรอคะดล คุณจะเอาความสุขส่วนตัวมาแลกกับชื่อเสียงของครอบครัวเหรอคะ”“คุณคงคิดว่าตัวเองถือไพ่เหนือกว่าแต่บางครั้งไพ่มันก็เปลี่ยนได้นะพิมพ์”“หมายความว่ายังไงคะ”“ผมมีหลักฐานที่จะฟ้องหย่าคุณได้ ถ้าคุณไม่ยอมจบแบบเงียบๆ”“ถ้าคุณคิดว่ามันคุ้มกับชื่อเสียงก็เอาสิคะ ถ้าคุณฟ้องหย่าพิมพ์ก็จะบอกเรื่องของคุณให้ทุกคนรู้ พิมพ์คงได้รับความเห็นใจมากๆ ใครจะคิดล่ะคะว่าคุณนฤดลที่แสนจะเพอร์เฟกต์จะมีอีหนูซ่อนไว้”“เรื่องแบบนี้ผู้ชายก็มีกันทั้งนั้น แต่ถ้าคนอื่นรู้ว่าคุณก็หนีสามีไปแต่งงานละ มันจะน่าสนใจกว่าไหม”“ดลหมายถึงอะไร” พิมพ์ปภัสเริ่มร้อนตัว“เรื่องที่คุณพาผู้ชายเข้ามาที่บ้าน ผมไม่ว่าอะไรเลยเพราะมันเป็นสิทธิ์ของคุณ แต่ที่คุณควงกันไปเที่ยวต่างประเทศแล้วไปแต่งงานที่นู่น คุณคิดเหรอว่ามันเป็นความลับ”“ดลพูดเรื่องอะไรคะ” พิมพ์ปภัสคิดว่าเรื่องนี้ไม่น่าจ
พิศวาสล่ามรัก ตอนที่ 36 เบื้องหลังการแต่งงาน
ดลฤดีกลับมาถึงเมืองไทยก็รีบเข้าไปคุยเรื่องสำคัญกับมารดาทันทีโดยที่ยังไม่ทันจะเอากระเป๋าเดินทางไปเก็บ“เรื่องด่วนอะไรกันหรือว่ามีนาเป็นอะไร” คุณดวงกมลถามลูกสาวขณะที่ถูกเร่งให้เดินเข้ามาในห้องทำงานของบิดาซึ่งตอนนี้เจ้าของห้องนั้นไปรดน้ำกล้วยไม้อยู่ที่เรือนเพาะชำ“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับมีนาค่ะ มีนาสบายดีทุกอย่างไม่มีปัญหา”“แล้วมันเรื่องด่วนอะไรกันล่ะ”“แม่นั่งก่อนนะคะ”พอให้มารดานั่งและหายาดมมาไว้ใกล้ตัวแล้วก็รีบเล่าเรื่องที่ตัวเองไปเจอมา ทั้งเรื่องที่โรงแรมและเรื่องที่ร้านอาหารในเวกัส“ตาฝาดไปหรือเปล่าลูก เมื่อวานแม่ยังคุยกับน้องอยู่เลย น้องบอกว่าออกมาทานข้าวกับเมียเขา”“แต่ฤดีมีรูปนะคะ นี่ค่ะ” เธอส่งทั้งรูปทั้งคลิปให้มารดาดูซึ่งทั้งภาพนิ่งและภาพเคลื่อนไหว ก็ชัดเจนจนปฏิเสธไม่ได้ว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่พิมพ์ปภัส“แม่ไม่เข้าใจ เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นได้ยัยไง ตอนแต่งงานก็เห็นว่ารักกันดี นี่ลูกชายแม่กำลังโดนหลอกใช่ไหม” หญิงสูงวัยถอนหายใจด้วยความเหนื่อยล้า“ฤดีว่าแม่ลองเรียกน้องเข้ามาที่บ้านดีไหม”“แม่ไม่อยากเห็นน้องต้องเสียใจอีกเลย เวรกรรมอะไรกันนะถึงได้มาเจอเรื่องแบบนี้”“แม่ไม่อยากให้น้องรู
พิศวาสล่ามรัก ตอนที่ 35 ความลับที่เวกัส
มีนาเดินทางมาถึงอเมริกาได้หลายวันแล้ว หญิงสาวเข้าพักที่อพาร์ทเมนท์แห่งหนึ่ง ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนสอนภาษา ส่วนดลฤดีนั้นพักที่โรงแรมใกล้ๆ เพราะอยากให้มีนาลองใช้ชีวิตคนเดียวระหว่างนี้เธอกับสามีก็ไปดูงานที่โรงเรียนซึ่งใช้เป็นต้นแบบในการจัดการเรียนการสอน ก่อนที่จะพากันไปเที่ยวตามสถานที่ต่างๆ“พี่วัฒน์คะ”“ครับ”“ฤดีว่าเห็นคนรู้จักนะคะ แต่พี่อย่าเพิ่งหันไปนะคะ นั่งนิ่งๆ ก่อนเดี๋ยวเขาจะรู้ตัวค่ะ”“ให้พี่นั่งนิ่งแล้วพี่จะรู้ได้ยังไงว่าใช่คนรู้จักของเราไหม” ธนวัฒน์ถามภรรยาอย่างไม่เข้าใจ เพราะถ้าเขาไม่หันไปดูแล้วจะรู้ได้ยังไงว่าใช่คนที่ตนเองรู้จักไหม“เชื่อฤดีนะคะ นั่งอยู่แบบนี้ก่อน” ดลฤดีบอกสามีจากนั้นเธอก็ยกโทรศัพท์ขึ้นเหมือนกำลังถ่ายรูปของธนวัฒน์ แต่ทว่าเธอกำลังซูมกล้องไปไกลกว่านั้นหญิงสาวนึกขอบคุณโทรศัพท์รุ่นใหม่ที่สามารถซูมได้มากจนเห็นได้อย่างชัดเจนว่าคนที่เธอเห็นนั้นใช่คนที่เธอรู้จักไหมดลฤดีกดถ่ายรูป จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นโหมดถ่ายวิดีโอจนกระทั่งเธอคนนั้นเดินหายเข้าไปในลิฟต์“พี่วัฒน์ดูนี่นะคะ” เธอส่งโทรศัพท์ให้สามีดูภาพที่ตนเองถ่ายไว้“นี่มันน้องพิมพ์นี่ครับ ผมไม่รู้เลยว่าเธอมาเที่ยว
พิศวาสล่ามรัก ตอนที่ 34 ตัดเยื่อเหลือใย
นฤดลแอบมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เขาอยากคุยกับเธอแต่ก็ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง เขาคิดว่าระยะเวลาที่ผ่านมานานเกินครึ่งปีนั้นจะทำให้ความรู้สึกที่มีต่อมีนาลดน้อยลงแต่มันกลับตรงกันข้ามเพราะเขายังรักและคิดถึงเธออาจจะมากขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำ เมื่อลองเปรียบเทียบกับครั้งที่ตัวเองตามหาพิมพ์ปภัสไม่เจอมันต่างกันโดยสิ้นเชิงทั้งๆ ที่ตนเองแต่งงานไปแล้วและควรมีความสุขกับคนรักที่รอคอย แต่ในทุกๆ วันในใจของเขายังคงนึกถึงช่วงเวลาที่ตนเองมีความสุขกับมีนาอยู่ตลอด“พี่ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนมีนารอก่อนนะ”“ค่ะพี่ฤดี” มีนานั่งรอดลฤดีที่ห้องรับแขกขณะที่คนอื่นก็ต่างก็กลับห้องของตัวเองไปกันหมดแล้ว“มีนาสบายดีไหม” ในที่สุดเขาก็เปิดปากถาม“ค่ะ คุณดลล่ะคะ”“พี่สบายดี” เขายังแทนตัวเองเหมือนเดิมขณะที่อีกคนนั้นเปลี่ยนสรรพนามไป“แม่บอกว่าปิดเทอมใหญ่มีนาจะไปเรียนภาษาเหรอ” เขาพยายามจะชวนเธอคุย อย่างน้อยตอนนี้ก็อยู่ที่บ้านของตนเองมันไม่ได้น่าเกลียดอะไรถ้าจะพูดคุยกันบ้าง“ค่ะ”“มีอะไรให้พี่ช่วยบอกได้นะ”“ขอบคุณค่ะ”“มีนายังโกรธพี่อยู่เหรอ”“เปล่าค่ะ”“แต่เหมือนมีนาไม่อยากคุยกับพี่เลยนะ” เพราะการถามคำตอบคำแบบนี้ไม่ใช่นิสัยของหญิงสาวท
พิศวาสล่ามรัก ตอนที่ 33 ชีวิตที่ต้องก้าวไปข้างหน้า
ทางด้านมีนาที่ตอนนี้กำลังเรียนอยู่ชั้นปี 3 หญิงสาวก็ไม่ได้สนใจใครอื่น แม้จะมีคนเข้ามาจีบแต่มีนาก็ปิดตายหัวใจ เธอทุ่มเทให้กับการเรียนอย่างหนักและวางแผนเอาไว้แล้วว่าถ้าเรียนจบจะเข้าไปช่วยคุณดลฤดีทำงานที่โรงเรียน ถึงแม้จะเป็นโรงเรียนที่นฤดลบริหาร แต่หญิงสาวก็ไม่คิดเอาเรื่องส่วนตัวมาปะปนกับเรื่องงานในเมื่ออีกคนแต่งงานไปแล้วเรื่องราวของเธอกับเขาก็จบลงไปด้วย ไม่มีการติดต่อไม่ว่าจะทางโทรศัพท์ทางไลน์หรือทางข้อความ เขาและเธอทำเหมือนอยู่กันคนละโลก แม้จะเจอกันก็แค่ทักทายตามมารยาทเท่านั้นใช่ว่ามีนาจะไม่เสียใจที่ถูกเขาหลอก แต่ชีวิตของเธอจะต้องก้าวไปข้างหน้าต่อ ถ้ามัวแต่ยึดติดกับเรื่องราวที่ผิดหวังในอดีตเธอก็คงหาความสุขให้กับตนเองไม่ได้ แม้จะรักเขามากแค่ไหน แต่ถ้ามันเจ็บเธอก็ต้องยอมตัดใจ หญิงสาวคิดได้แล้วว่าการอยู่โดยไม่มีคนรักมันไม่ได้เลวร้ายเลยสักนิดมีนายังคงไปมาหาสู่ที่บ้านหลังนั้นอยู่ตลอด เพราะเธอรักและเคารพทุกคนที่นั่น อีกอย่างตอนนี้นฤดลก็ย้ายออกไปอยู่ข้างนอกกับภรรยาแล้ว เธอจึงไม่มีโอกาสได้เจอเขาบ่อยนัก“เรื่องฝึกงานมีนาตัดสินใจหรือยังว่าจะฝึกที่ไหน อาจารย์ว่ายังไงบ้าง” ดลฤดีถามขณ
พิศวาสล่ามรัก ตอนที่ 32 นาฬิกาเดินช้า
งานแต่งงานของนฤดลถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ แขกที่มาร่วมงานต่างพากันชื่นชมเจ้าบ่าวเจ้าสาวว่าเหมาะสมกันราวกิ่งทองใบหยก “ดลคะ ยิ้มหน่อยสิคะ แขกมากันเยอะแล้วนะ” พิมพ์ปภัสบอกเจ้าบ่าวที่เอาแต่ทำหน้านิ่ง “ผมจะยิ้มก็ต่อเมื่อผมอยากยิ้ม คุณอย่ามาบังคับผม แค่เรื่องแต่งงานมันก็มากเกินไปแล้ว” “แต่วันนี้วันแต่งงานของเรานะคะ” “ผมว่ามันเป็นงานของคุณคนเดียวต่างหากล่ะ” นฤดลพูดพลางทำหน้าเบื่อโลกยิ่งกว่าเดิม “ดลคะ เราแต่งงานกันแล้วนะ พิมพ์ว่าดลเลิกคิดที่จะกลับไปหาเด็กมีนานั่นได้แล้ว” “ผมไม่ได้คิดถึงใครทั้งนั้น ผมก็แค่เบื่อที่จะต้องปั้นหน้าว่ามีความสุข” ที่เขาทำหน้าเบื่อก็เพราะไม่คิดว่างานแต่งของตนจะจัดใหญ่แบบนี้ “อดทนอีกนิดสิคะ เดี๋ยวก็ถึงเวลาเข้าหอแล้ว พิมพ์รับรองว่าดลจะมีความสุขและลืมผู้หญิงทุกคนอย่างแน่นอน” พิมพ์ปภัสกล่าวอย่างมั่นใจ เธอจะต้องทำให้นฤดลลืมผู้หญิงที่ชื่อมีนาให้เร็วที่สุด ก่อนที่จะถึงกำหนดที่เขากับเธอตกลงกันไว้ “ผมบอกเหรอครับว่าจะทำเรื่องแบบนั้นกับคุณ” “ดลค่ะ คุณเป็นผู้ชายนะ จะอดทนได้แค่ไหนกั
พิศวาสล่ามรัก ตอนที่ 31 อย่าลืม
ความรู้สึกหวงแหนและหลงใหลผสมปนเปกันไปหมด นฤดลมองหน้าอกอวบอิ่มและกลีบกุหลาบสีสวยสลับกันไปมาพลางกลืนน้ำลายลงคอ มีนาเห็นสายตาของเขาแล้วก็รู้สึกร้อนไปทั้งร่างกาย ตาคู่สวยสำรวจไปตามแผงอกและกล้ามท้องก่อนจะมองต่ำลงไปยังสัดส่วนความเป็นชายที่แข็งตระหง่าน สัดส่วนที่มอบความสุขให้เธอมาหลายครั้ง ตอนนี้ร่างกายหญิงสาวกำลังต้องการให้เขามาเติมเต็มอย่างห้ามไม่อยู่นฤดลก้มลงไปจูบกับเธออีกครั้ง จูบครั้งนี้ของเขามันอ่อนหวานและเรียกร้องจนมีนารู้สึกว่าเขากลับมาเป็นคนเดิมอีกครั้ง หญิงสาวตอบกลับไปอย่างเร่าร้อนสร้างความพอใจจนเขาครางต่ำอยู่ในลำคอ“มีนา อย่าลืมพี่นะ อย่าลืมว่าเรามีความสุขมากแค่ไหน”เสียงแหบพร่ากระซิบข้างหู ชายหนุ่มเลื่อนริมฝีปากร้อนต่ำลงไปเรื่อยๆ จนมาถึงความอวบอิ่มตรงหน้าสองมือกอบกุมเคล้นคลึง ก่อนจะส่งลิ้นไปสัมผัสปทุมถันที่แข็งเป็นไตชูชัน มีนาผวาร่างแอ่นโค้งเข้าหาปากร้อนให้เขาได้ดูดกินอย่างไม่มีหวงห้ามนฤดลขบเม้มดูดกลืนความอวบอิ่มตรงหน้าสลับไปมาทั้งสองข้างอย่างไม่ปรานี ข้างหนึ่งตวัดลิ้นรัวเร็ว อีกข้างก็ใช้ปลายนิ้วปลุกเร้าไปบนเม็ดทับทิมสีสวยอย่างไม่มีพักชายหนุ่มใช้เขาดันเรียว
พิศวาสล่ามรัก ตอนที่ 30 มันเป็นไปไม่ได้
มีนาเปิดประตูห้องเขาไปเธอหวังว่าจะเห็นเขารออยู่ แต่ทั้งห้องก็ว่างเปล่า หญิงสาวเข้าไปในห้องนอนเก็บของใช้เคยลืมทิ้งไว้ลงกระเป๋าอย่างรวดเร็ว เพราะคิดว่าคงไม่มาที่นี่อีกแล้วและไม่อยากเจอกับนฤดลอีกต่อไป พอตรวจสอบแล้วว่าไม่มีอะไรของตนเองทิ้งไว้ที่นี่แล้วเธอก็เปิดประตูห้องเพื่อจะกลับ แต่เปิดประตูออกก็เจอกับนฤดลที่เพิ่งมาถึง “มีนา จะไปไหน” “ก็กลับสิคะ พี่ดลนัดแล้วไม่ตรงเวลาเอง” “เดี๋ยวสิ เราต้องคุยกันนะมีนา” “มีอะไรต้องคุยล่ะคะ พี่กำลังจะแต่งงานก็ไม่ควรติดต่อกับมีนาอีก” “รอพี่ได้ไหมมีนา พี่ของเวลาเคลียร์ตัวเองก่อน” “มันไม่มีอะไรต้องเคลียร์แล้วค่ะ ทุกอย่างมันชัดเจนอยู่แล้วพี่กำลังจะแต่งงานกับคู่หมั้น ส่วนมีนาก็แค่นางบำเรอของพี่ ตอนนี้ตัวจริงของพี่กลับมาแล้ว พี่ก็ควรปล่อยให้มีนาออกไปจากชีวิตพี่”“แต่พี่รักมีนานะครับ” นฤดลเดินมาขวางแล้วกอดเธอไว้แน่น“คำว่ารักใครก็พูดได้ค่ะ มีนาดูที่การกระทำ ปล่อยมีนาไปเถอะค่ะ” หญิงสาวพูดกับเขาทั้งน้ำตาขณะที่เขาก็กอดเธอแรงมากขึ้น“สัญญาได้ไหมว่าจะรอพี่”“เพื่ออะไรล่ะคะ จะให้มีนารอคนที
พิศวาสล่ามรัก ตอนที่ 29 เกิดอะไรขึ้นกันแน่
เปิดเทอมมาสองสัปดาห์แล้วมีนายังไม่มีโอกาสเข้าไปที่บ้านของนฤดลเลยสักครั้งเพราะเธอทั้งเรียนและทำกิจกรรมรับน้องเนื่องจากรุ่นพี่ปีสี่นั้นออกไปฝึกสอนนอกมหาวิทยาลัยกันหมด แต่เธอยังโทรหาเขาทุกวันคุยกับเขาก่อนนอนทุกคืนอย่างเคย “แม่คะ บ่ายนี้มีนาขอไปบ้านคุณท่านได้ไหมคะแม่” “ได้จ้ะ แล้วจะไปค้างที่นั่นไหม” “คงไม่ค่ะแม่ ตอนนี้คุณท่านน่าจะหายดีแล้ว” “ถ้าไม่ค้างก็อย่ากลับดึกมากนะ แม่เป็นห่วง” “ค่ะแม่” หญิงสาวรีบล้างจานที่ยังเหลืออยู่ไม่กี่ใบจนเสร็จจากนั้นก็รีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะนั่งแท็กซี่เพื่อตรงไปยังบ้านของคนรัก ซึ่งเธอรู้ดีว่าบ่ายวันเสาร์แบบนี้เขาไม่ออกไปไหน มีนาเดินเข้ามาในบ้านก็ต้องแปลกใจเพราะปกติแล้ววันเสาร์แบบนี้สมาชิกในบ้านจะอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา แต่วันนี้ที่บ้านดูเงียบมาก ก่อนจะมาที่นี่เธอไม่ได้ถามนฤดลว่าเขาอยู่บ้านหรือเปล่าเพราะอยากทำให้ชายหนุ่มแปลกใจ แต่กลับกลายเป็นว่าตอนนี้เธอแปลกใจเสียเองเพราะมาแล้วไม่เจอใคร “สวัสดีค่ะป้าแข พี่ชบา” หญิงสาวเดินเข้ามาถึงในครัวแล้วกล่าวทักทายทั้งสองคนพร้อมท
