บทที่ 3

บทที่ 3

 

“น้องยี่หวามาด้วยเหรอวะ ยิ่งโต ยิ่งสวย ผ่านมากี่ปีก็ยังสวยไม่เปลี่ยน”สายตาของอนุภพจับจ้องไปยังภัทรานิษฐ์แบบไม่กระพริบ บางครั้งก็แอบลามกสำรวจทรวดทรงองค์เอวของเธอ เพราะภัทรานิษฐ์ในความทรงจำนั้นใส่แค่ชุดนักเรียนและชุดนิสิต แต่วันนี้เธอเป็นสาวสะพรั่ง หน้าอกหน้าใจอวบอูม เอวคอดกิ่ว ผิวสวยๆ ที่เห็นเมื่อไหร่ก็อยากเข้าไปสัมผัสแต่ก็ทำได้เพียงแค่คิด

“ไหนวะ น้องยี่หวาของเอ็ง" พัฒน์ชนะมองตามสายตาของอนุภพไปเหมือนกัน ก่อนจะเอ่ยถามว่าคนที่ทำให้เพื่อนออกอาการเพ้อได้ขนาดนี้คือใคร 

“นั่นไง คนที่ใส่ชุดเกาะอกสีฟ้านะ”อนุภพเอ่ยบอกพิกัดพัฒน์ชนะจึงมองตามไปก่อนจะถึงบางอ้อ ที่เขาไม่ทันเห็นเมื่อครู่ก็เพราะมีหนุ่มๆ ยืนล้อมหน้าล้อมหลังเธออยู่นั่นเอง 

“อ้อ...ผู้หญิงในรถนั่นเอง” 

“อ้อ...อุทานเหมือนไม่รู้จัก เฮ้ย...อย่าบอกนะว่าแกไม่รู้จักน้องเขา”คนขี้สงสัยเอ่ยถาม เพราะอนุภพไม่เชื่อว่าพัฒน์ชนะจะไม่รู้จักภัทรานิษฐ์ แต่ก็อาจจะไม่แน่เพราะเพื่อนของเขานั้นออกจะเป็นหนุ่มเนื้อหอมมีสาวๆ รายล้อมอยู่เป็นประจำ

“ไม่รู้จัก”พัฒน์ชนะเอ่ยตอบตามตรง แม้จะไม่เคยรู้จักเป็นการส่วนตัวแต่ที่เขารู้สึกว่าคุ้นหน้า คงเป็นเพราะเคยเรียนที่โรงเรียนเดียวกันก็ได้ อาจจะมีการเดินสวนกันไปมาบ้างละ 

“เป็นไปได้ยังไงวะ ก็น้องเขาเป็นทั้งรุ่นน้องที่โรงเรียน และก็เป็นรุ่นน้องที่มหาวิทยาลัยอีก พอเข้าปีหนึ่งยังได้เป็นดาวคณะ แถมยังชนะการประกวดได้เป็นดาวมหาวิทยาลัยเชียวนะเอ็ง เรียนก็เรียนโรงเรียนเดียวกัน จบก็จบจากมหาวิทยาลัยเดียวกัน จะเป็นไปได้ยังไงวะที่เอ็งจะไม่รู้จัก" อนุภพออกแนวไม่เชื่อที่พัฒน์ชนะไม่รู้จักภัทรานิษฐ์จริงๆ เพราะหญิงสาวนั้นเป็นที่รู้จักมากอยู่ 

“จริงเหรอ...ไม่เห็นรู้เรื่องน้องเขาสักนิด”พัฒน์ชนะเอ่ยรับ เพราะเขานั้นไม่รู้จักภัทรานิษฐ์เป็นการส่วนตัวจริงๆ จะให้ทำยังไง 

“เวรกรรม”เพื่อนหนุ่มเอ่ยบอกน้ำเสียงออกแนวปลงๆ 

“วันประกวดดาว เดือนอะไรนั่น ข้าคงไม่ได้ไปมั้ง”คนฟังทำท่าคิด ขณะที่สายตายังคงจับจ้องไปยังภัทรานิษฐ์อยู่ ยอมรับว่าคืนนี้หญิงสาวดูสวยโดดเด่นมาก สวยกว่าทุกคนในงานเลยก็ว่าได้ แต่ทำไมเธอถึงไม่มองมาทางเขาสักนิด ทั้งๆ ที่ผู้หญิงในงานต่างก็จับจ้องเขาทั้งนั้น รวมทั้งเพื่อนของหญิงสาวสองคนในที่อยู่ในรถนั่นก็ด้วย แต่ภัทรานิษฐ์กลับนิ่งเฉย 

ที่สำคัญถ้าเป็นอย่างที่อนุภพพูด ทำไมก่อนหน้านี้เขาถึงไม่เคยรู้จักเธอมาก่อนก็ไม่รู้ได้ สงสัยตอนนั้นมีแค่คนมาสนใจก็เลยไม่ได้สนใจคนอื่นมั้ง เพราะสาวๆ ที่เข้ามาหาเขาแต่ละคนก็สวยไม่แพ้ภัทรานิษฐ์หรอก 

“เออใช่ๆ วันนั้นเอ็งไม่เข้าไปนี่หว่า ข้าลืมไป โทษที” อนุภพถึงบางอ้อ แต่ภัทรานิษฐ์มาเปล่งประกายความสวยก็ตอนเข้ามหาวิทยาลัยนี่แหละ ตอนนั้นเขาคิดอยู่เสียนานว่ารุ่นน้องปีหนึ่งคนนี้ทำไมถึงได้รู้สึกคุ้นหน้ามาก เหมือนจะเคยเจอกันที่ไหนสักที่ ก่อนจะยิ้มเมื่อรู้ว่าเธอจบมาจากโรงเรียนเดียวกันกับเขา 

“สวยๆ แบบนี้รอดมือข้าไปได้ไงวะ” 

“ปากเสียนะเอ็ง ข้าจะบอกให้ว่าสมัยเรียน ไม่มีใครได้แอ้มน้องเขาแน่นอน เพราะน้องยี่หวาไม่เคยมีแฟน ถึงจะมีคนจีบมากแต่ไม่เห็นควงใคร” คำพูดแสนมั่นใจของอนุภพ ทำให้พัฒน์ชนะแอบคิดว่าการรู้ลึก รู้จริงแบบนี้ หนึ่งในคนที่ไปตามจีบหญิงสาวต้องมีเพื่อนเขาคนนี้แน่นอน 

“เหรอ งั้นคืนนี้ข้าจะแอ้มน้องเขาให้ดู” พัฒน์ชนะเอ่ยบอกอย่างมั่นใจ 

การที่เขาคิดจะทำแบบนั้นเนื่องจากอยากเอาชนะเธอ ผู้หญิงที่กล้าเมินใส่เขา เพราะคนอย่างเขาต้องเมินใส่ผู้หญิงเท่านั้น แต่หารู้ไม่ว่าท่าทางของภัทรานิษฐ์ที่แสดงออกตอนนี้ เนื่องจากหญิงสาวกำลังประหม่านั้นเอง เพราะแค่ก้าวเข้ามาในงานเมื่อครู่ สายตาของเธอก็ประสานกับคนที่แอบชอบอยู่เข้าอย่างจัง จนต้องแสร้งไม่สนใจเขา ทั้งๆ ที่ภายในใจนั้นเต้นไม่เป็นส่ำ

“อ้าว...ไอ้นี่” คนฟังหันขวับมามองเพื่อน 

“พนันกันไหมล่ะ ว่าข้าทำได้” คนเอ่ยท้าพนันเอ่ยบอกด้วยความมั่นใจ รูปร่างหน้าตาอย่างเขา ต่อไม่เสนอผู้หญิงต่างก็เข้ามาสนองถึงที่นักต่อนักแล้ว ประโยคนี้ได้ยินกันแค่พัฒน์ชนะและอนุภพเท่านั้น 

“ฉิบ…หาย...” อนุภพเอ่ยแต่ละคำเน้นๆ ไม่รู้ว่าในสมองพัฒน์ชนะนั้นกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ 

“เอ็งไม่กล้าล่ะสิ เพราะคนอย่างข้า อยากได้อะไรก็ต้องได้ว่ะ” 

“หนึ่งแสน” เงินพนันสูงลิ่ว เพราะอนุภพมั่นใจว่าพัฒน์ชนะไม่กล้าเล่นต่อแน่นอน แต่กลับผิดคาดไปมากโข เพราะคนอย่างพัฒน์ชนะเมื่อได้ยินคำนี้ต้องกระโดดใส่ เพราะนั่นมันคือสิ่งที่ชายหนุ่มคิดว่าเป็นการท้าทาย แต่ก็ไม่วายเอ่ยหยั่งเชิง 

“ยอดพนันของเอ็งเยอะนี่หว่า” 

“เพราะข้ามั่นใจว่าเอ็งจะไม่ได้แอ้มน้องเขาแน่นอน" แม้จะไม่มั่นใจเต็มร้อย แต่อนุภพก็เอ่ยดักไว้ก่อน 

 “ตกลงตามนั้น หนึ่งแสน”คำตอบรับของพัฒน์ชนะ ทำให้อนุภพตาค้าง เขาก็ได้แต่ภาวนาว่าสิ่งที่กำลังทำอยู่นี้จะไม่ก่อให้เกิดปัญหาใหญ่ตามมาภายหลัง และได้แต่หวังว่าภัทรานิษฐ์จะไม่ยอมใจอ่อนให้ไอ้เพื่อนหน้าหล่อของเขา อนุภพมองไปยังภัทรานิษฐ์ด้วยความเห็นใจ ทางฝ่ายพัฒน์ชนะเองก็มองหญิงสาวอย่างไม่วางตาเช่นกัน 

แต่เพียงไม่นานเขาก็หันไปสนใจสาวคนหนึ่งซึ่งเป็นรุ่นน้องที่เขาเคยควงสมัยเรียนมัธยมปลายและมหาวิทยาลัยซึ่งบางคนจบมาจากมหาวิทยาลัยเดียวกัน และในวันนี้ก็ยังคงคอนเซ็ปต์เปรี้ยวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าตามเดิม

 

 

++++++++++++++++

ฝากติดตามผลงานของนักเขียนนามปากกา วรนิษฐา ด้วยนะคะ

ขอบคุณมากค่ะ