บทที่17

เขาจำเธอได้

หนำซ้ำยังจำรายละเอียดบนร่างกายเธอได้อย่างดีเยี่ยมอีกด้วย

เอาแล้วไงนังจี๊ด

หญิงสาวนั่งตัวเกร็งแทบจะลืมหายใจออกมา เมื่อรู้ว่าตัวเองคงจะประเมินหน่วยความจำของคุณหมอผิดพลาดไป พลาดอย่างรุนแรงเลยด้วย

เพราะความเป็นหมอเลยความจำดีเลิศ หรือเพราะนิสัยส่วนตัว เขาถึงได้เห็นและจำได้แม้กระทั่งเม็ดไฝเล็ก ๆ ที่ซ่อนอยู่ใต้หลืบราวนมของเธอ

“ขอโทษนะคะ คืนนั้นฉันเมามากจำอะไรไม่ได้เลย” หญิงสาวยิ้มแหยง ๆ เล่นบทจำความเสื่อมต่อ ขนาดโจรผู้ร้ายตำรวจยังต้องซักแล้วซักอีก นับประสาอะไรกับคนปากแข็งไม่มีความผิดอย่างเธอล๊าาา

“แล้ว?” ชายหนุ่มยกคิ้วขึ้นสูง เขาไม่เห็นด้วยที่เธอเอาความเมามาใช้เป็นข้ออ้าง

“ก็หมายความว่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดเป็นเพราะว่าฉันเมา ดังนั้น…ทุกอย่างให้ถือว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเราสองคน” อัจจิมาอธิบายด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ต่อให้เธอจะเป็นฝ่ายเริ่มก่อน แต่จะเอาอะไรกับคนเมาไม่ได้สติ

“ไหนว่าจำอะไรไม่ได้?” ศัลยแพทย์หนุ่มจ้องญาติของคนไข้ในระยะประชิด น้ำลายเหนียวอึกใหญ่กลืนลงไปในลำคออีกครั้ง เมื่อเธอรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกนายตำรวจยศสูงสอบปากคำอย่างหนัก

แต่เขามีสิทธิ์อะไรมาเค้นคำตอบจา