บทที่ 137

”ม่ายยยย... " เธอกรีดร้อง เธอต่อสู้กับเขาอย่างยากลำบาก แต่ไม่ว่าเธอจะดิ้นมากแค่ไหนมันก็ไร้ประโยชน์กับเขา ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อและผิวหนังภายใต้ชุดผู้ป่วยที่เปิดอยู่ก็สัมผัสกับอากาศเย็นทำให้ขนลุก "ปล่อยฉัน! ปล่อยฉัน!"

เธอรู้สึกตื่นตระหนกและหงุดหงิด

แต่ท่าทางของเขาก็ถูกแต่งขึ้น นิ้วยาวของเขากดลงบนข้อมือของเธอพร้อมกับยิ้มเขาพูดว่า "พี่สาว พี่ร้องให้ดังกว่านี้หน่อยมีบอดี้การ์ดพยาบาลและหมอประจำการอยู่ที่นั่นพวกเขาอาจจะได้ยินเสียงกรีดร้องของพี่ แต่... "

เขาหยุดและศึกษาเธอด้วยสายตาที่เร่าร้อน “ผมรับรองได้ว่าจะไม่มีใครเข้ามาช่วยพี่”

ร่างกายของหลิง อี้หราน แข็งตัว “ฉันรู้ว่าเขาพูดความจริงแม้ว่าฉันจะกรีดร้องจนเจ็บคอ แต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาในวอร์ดนี้”

“เพราะผู้ชายคนนี้... คือ อี้ จิ่นหลี!"

เธอนิ่งเงียบในขณะที่เขาโน้มตัวไปข้างหน้า ริมฝีปากของเขากดเข้ากับกรามคอของเธอและในที่สุดเขาก็หยุดที่ไหปลาร้าสวยของเธอแล้วพรมจูบเล็ก ๆ

“อยู่เคียงข้างผม พี่ไม่ได้พูดเหรอว่าบนโลกนี้ ผมดูแลพี่และพี่ก็ดูแลผมเหมือนกัน? ผมให้โอกาสพี่ทำตอนนี้ แต่ทำไมพี่ไม่ต้องการล่ะ?" เขาพึมพำ

หลิง อี้หราน รู้สึกราวกับว่าหัวใจขอ