บทที่ 6 สุนัขจิ้งจอก ผีห่าซาตาน

ยามตะวันใกล้ลับขอบฟ้าจิ้งหรีดที่เกาะอยู่ตามต้นไม้เริ่มพากันส่งเสียงร้องระงมชวนให้คนฟังขนลุกไม่น้อย สายลมเย็นโชยกระทบผิวนวลของร่างบางที่นั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ภายในกระท่อมจนรู้สึกเย็นยะเยือกไปถึงกระดูกบนผิวขาวเนียนของเธอเต็มไปด้วยรอยยุงกัดแสบคันไปหมดครั้นจะใช้มือปัดปายยุงที่มาสูบเลือดจากตัวก็ทำไม่ได้เพราะถูดมัดไว้

"พ่อ แม่ช่วยหนูด้วยหนูกลัวเหลือเกิน" ความกลัวเข้าเกราะกุมใจดวงน้อยๆ ของเอวามากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อรอบตัวเริ่มมืดสนิทในกระท่อมไม่มีแม้แต่ตะเกียงหรือเทียนสักเล่มสำหรับให้ความสว่าง

"กรี๊ดด!" เสียงกรีดเปล่งออกจากริมฝีปากเอิบอิ่มด้วยความตกใจในตอนที่ตุ๊กแกแผดเสียงดังขึ้น ร่างบอบบางสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวสุดขีดน้ำสีใสไหลอาบสองแก้มนวลหยดลงบนคอเสื้อจนเปียกปอน ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบๆ กระท่อมผ่านความความมืดสลัวอย่างหวาดระแวงเธอไม่สามารถรู้ได้เลยว่าตอนนี้ตุ๊กแกตัวนั้นอยู่ส่วนไหนของกระท่อมและอยู่ใกล้เธอหรือเปล่า

"อะ..โอ้ย!" ไม่ทันที่อาการหวาดกลัวจะได้จางหายไปเธอก็ต้องหน้านิ่วคิ้วขมวดร้องโอดครวญออกมาเมื่อจู่ๆ ก็รู้สึกปวดบริเวณท้องตามมาด้วยเสียงร้องของท้องคงเป็นเพราะตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้เธอไม่มีข้าวตกถึงท้องสักเม็ดน้ำสักหยดก็ไม่มีเลยทำให้ท้องไส้ปั่นป่วน เหงื่อเม็ดเล็กเริ่มผุดขึ้นตามกรอบหน้าทั้งที่อากาศเย็น

"โอ้ย! ทำไมมันปวดอย่างนี้" ฟันคมขบลงบนกลีบปากอวบจนแดงเถือก นิ้วเท้าจิกเกร็งลงบนพื้นรองเท้าอย่างแรงสะกดกลั้นความเจ็บปวดที่กำลังเล่นงานท้องไส้ของเธอมันช่างทรมานรู้สึกเจ็บปวดเหมือนจะตายเสียให้ได้ 

นี่เธอต้องอยู่ท่ามกลางความมืด ต้องทนหิวทนทรมานจากอาการปวดท้อง ต้องนอนบนพื้นสกปรกจริงๆ หรือทำไมสวรรค์ช่างโหดร้ายกับเธอเหลือเกินทั้งที่เธอไม่เคยทำร้ายใคร แล้วเธอจะผ่านพ้นคืนนี้ไปได้ไหมหรือจะตายเป็นผีเฝ้ากระท่อมอยู่ที่นี่ความกลัวประดังเข้ามาหยาดน้ำตาไหลออกจากตาคู่สวยไม่ขาดสาย

"สู้ๆ สิเอวาเธอจะมาตายที่นี่ไม่ได้" เอวากลืนก้อนสะอื้นลงคอพยายามเรียกแรงฮึดสู้ให้ตัวเองเธอจะมัวสิ้นหวังไม่ได้ ก่อนคลานไปล้มตัวลงนอนบนเสื่อเก่าๆ ด้วยความจำใจข่มตาให้หลับลงเพื่อหลีกหนีความกลัวและความเจ็บปวด เนื้อตัวของเธอเริ่มสั่นเทาเมื่ออากาศยิ่งเหน็บหนาวขึ้นเรื่อยๆ จนต้องนอนขดตัวในใจก็ขอพรภาวนาให้ตัวเองอยู่รอดปลอดภัยถึงวันพรุ่งนี้ไม่หนาวตายเสียก่อน น้ำสีใสค่อยๆ ไหลออกจากห่างตาคู่สวยอีกครั้งอย่างกลั้นไม่อยู่เธอกลัวเหลือเกินกลัวว่าจะไม่ได้กลับไปเจอหน้าพ่อกับแม่อีก

ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่เธอนอนร้องไห้อยู่อย่างนั้นก่อนเสียงสะอื้นจะค่อยๆ เงียบลงคงเป็นเพราะควมเพลียทำให้เธอผล็อยหลับไปในที่สุด

วันต่อมา

"อื้ออ" แสงแดดอ่อนๆ ยามแปดโมงเช้าสาดส่องผ่านช่องฝาสานไม้ไผ่เข้ามากระทบเปลือกตาของร่างบางที่นอนขดตัวอยู่ในกระท่อมให้รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในเช้าของวันใหม่

 "ฉันยังไม่ตายเหรอ" น้ำเสียงแหบแห้งเปล่งออกจากริมฝีปากเอิบอิ่มเบาๆ เมื่อลืมตาขึ้นมาพบกับแสงตะวันเธอยังคงนอนนิ่งอยู่อย่างนั้นเพราะรู้สึกอ่อนเพลียจนไม่มีเรี่ยวแรงจะลุกขึ้นอีกทั้งอาการปวดท้องก็ยังไม่หายไป

ใบหน้าสวยคม ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อบัดนี้ได้เปลี่ยนเป็นซีดเผือดไร้เลือดผาดเรี่ยวแรงของเธอเริ่มอ่อนล้าลงทุกทีจากการขาดน้ำขาดอาหารมาหนึ่งวันหนึ่งคืนเต็มๆ แต่เธอก็ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตัวเองจะผ่านพ้นคืนอันโหดร้ายนั้นมาได้

โคร่ม!

ร่างบางถึงกับสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆ ประตูก็ถูกเปิดออกอย่างแรงจนเสียงดังโครมครามราวกับประตูจะหลุดติดมือคนเปิด ก่อนรีบหยัดกายลุกขึ้นนั่งด้วยความเร็วในตอนที่เห็นร่างสูงเดินเข้ามา

"นึกว่าจะตายซะแล้วทนใช้ได้นิ" ภาคินแสยะยิ้มมุมปากจับจ้องร่างบางตรงหน้าด้วยแววตาสมเพช สภาพของเธอต้องนี้ชั่งดูไม่ได้เสียเลยตามเนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยยุงกัดเสื้อผ้าเปรอะเปื้อนไรฝุ่นจนดูสกปรกมอมแมมหมดคราบคุณหนูไฮโซ "เป็นไงได้ลองลิ้มรสความลำบากแล้วรู้สึกยังไงบ้าง"

เอวาได้แต่เก็บงำความโกรธเอาไว้ ข่มไม่ได้ตัวเองแสดงความอ่อนแอออกมาต่อหน้าผู้ชายใจร้ายให้เขาหัวเราะเยาะได้ ค่อยๆ แหงนหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาด้วยแววตาแข็งกร้าวเธอเกลียดเขา เธอโกรธเขา โกรธทุกอย่างที่ทำให้เธอต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้ "พอใจคุณหรือยังที่เห็นฉันเป็นแบบนี้ ปล่อยฉันไปได้หรือยัง" 

"นี่มันแค่เริ่มต้นเท่านั้นไอวา" คำตอบของร่างสูงทำเอาคนฟังถึงกับเหวอ ดวงตากลมโตจับจ้องคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจเขาจับเธอมาทรมานขนาดนี้แล้วยังไม่สาแก่ใจอีกเหรอเธออยากจะรู้จริงๆ ว่าสิ่งที่พี่สาวฝาแฝดทำมันเลวร้ายมากใช่ไหมถึงทำให้คนคนนึงโกรธแค้นได้มากมายเช่นนี้ 

"คุณแค้นอะไรนักหนาถึงต้องทำกันขนาดนี้" เสียงหวานเปล่งออกจากริมฝีปากเอิบอิ่มอย่างไม่เข้าใจหากเธอหลีกเลี่ยงเวรกรรมครั้งนี้ไม่ได้อย่างน้อยเธอก็สมควรได้รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ระหว่างเขากับพี่สาวฝาแฝดของเธอ 

"อย่ามาตีหน้าซื่อไอวาคุณรู้อยู่แกใจดีว่าตัวเองทำเลวอะไรกับผมไว้บ้าง" ภาคินใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มอย่างนึกโมโหที่ร่างบางเอาแต่ตีหน้าซื่อปฏิเสธทั้งๆ ที่มีหลักฐานยืนยันว่าเธอคือไอวาจริงๆ ดวงตาคมกริบจับจ้องใบหน้าคมเขม็งพร้อมเอ่ยขึ้นอีกครั้ง "เลิกแสดงแล้วไปทำงานซะถ้าไม่อยากอดตาย" 

"หมายความว่าไง" 

"อยู่ที่นี่คุณต้องทำงานแลกข้าวปลาอาหาร"

"ฉันไม่ทำ"

"ไม่ทำก็ได้แต่คุณคงต้องอดตายเป็นผีเฝ้ากระท่อมอยู่ที่นี่" 

"...." ริมฝีปากเอิบอิ่มเม้มเข้าหากันแน่นเมื่อสิ้นเสียงทุ้มดวงตากลมโตจับจ้องร่างสูงด้วยแววตาโกรธแค้นเธอรู้ว่าคนอย่างเขาจะทำอย่างที่พูดจริงๆ หากเธออยากมีชีวิตรอดกลับไปหาครอบครัว และทวงความยุติธรรมจากพี่สาวฝาแฝดก็คงต้องยอมทำตามคำสั่งของเขาแล้วค่อยหาหนทางหนีออกไป

เธอจะไม่ยอมตายอยู่ที่นี่แล้วปล่อยให้คนผิดอย่างพี่สาวฝาแฝดอยู่อย่างสุขสบายไม่สำนึกกับความผิดของตัวเองพี่สาวจะต้องรับผิดชอบเรื่องนี้ เมื่อก่อนเธอยอมพี่สาวทุกอย่างเพราะคิดว่าพี่สาวใช้ชีวิตอยู่ไทยลำบากกว่าเธอมากๆ จึงอยากชดเชยความสุขให้บ้างแต่เมื่อพี่สาวไม่เห็นเธอเป็นน้องเธอก็ไม่จำเป็นต้องทำอะไรเพื่อพี่สาวอีกแล้ว ความรักความผูกพันมันพังทลายไปตั้งแต่วินาทีที่รู้ว่าพี่สาวฝาแฝดตั้งใจส่งเธอลงนรกแล้วในใจมีแต่ความโกรธ ความผิดหวังและความเสียใจ

ยิ่งคิดเธอก็ยิ่งโกรธแค้นพี่สาวฝาแฝด มือเรียวกำเข้าหากันแน่นจนเส้นเลือดปูดโปนข่มอารมณ์เอาไว้เรียกแรงฮึดสู้ให้ตัวเอง แล้วแหงนหน้าขึ้นพูดกับร่างสูงอีกครั้ง "ตอนนี้ฉันทำไม่ไหวหรอกนะ ฉันไม่ได้กินข้าวกินน้ำมา1 วัน1 คืนเต็มๆ แล้ว"

"งั้นผมจะใจดีให้คุณกินข้าวฟรี1 มื้อ" ภาคินกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์มุมปากก่อนหมุนตัวเดินออกไปจากกระท่อมทิ้งให้หญิงสาวมองตามหลังด้วยความสงสัยทำไมจู่ๆ เขาถึงพูดง่ายใจดีขนาดนั้นสัญชาตญาณของเธอมันบอกว่าไม่น่าไว้ใจ  

และเธอคิดไม่ผิดจริงๆ เมื่อได้เห็นกะละมังเก่าๆ ที่ชายหนุ่มเอาวางตรงหน้าเธอข้างในมีข้าวกับแกงที่ถูกเทร่วมกันมันเหมือนข้าวหมามากกว่าข้าวคน หรือบางทีข้าวหมาอาจจะดีกว่าข้าวที่เขาเอามาให้เธอด้วยซ้ำไป

"กินซะสิหิวไม่ใช่เหรอ" เสียงทุ้มเอ่ยอย่างเย้ยหยันเมื่อหญิงสาวเอาแต่นั่งนิ่งการกระทำของเขาสร้างความโกรธแค้นให้ร่างบางเป็นอย่างมาก

"ฉันเป็นคนไม่ใช่หมา อีกอย่างข้าวแบบนี้หมาก็คงจะแดกไม่ลง" ดวงตากลมโตจ้องมองร่างสูงเขม็งเขาทำแบบนี้ก็เปรียบเสมือนเธอเป็นหมาแค่ไม่พูดออกมาก็เท่านั้นเองเธอโกรธเขาจนตัวสั่น น้ำตาเริ่มเอ่อคลอตาคู่สวยจนพร่ามัวถึงแม้พยายามจะกลั้นแล้วก็ตามเพราะไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้เขาเห็นแต่สุดท้ายก็กลั้นไม่อยู่ น้ำตาที่ไหลออกมาไม่ได้เกิดจากความอ่อนแอแต่เกิดจากความคับแค้นใจต่างหาก เธอคับแค้นใจที่เขามารังแกแต่เธอไม่สามารถทำอะไรเขาได้เลย

"คุณมันก็ไม่ต่างจากสุนัขจิ้งจอกนักหรอกไอวา"

"ถ้าฉันเป็นสุนัขจิ้งจอก คุณมันก็ผีห่าซาตาน"

"ปากดีงั้นข้าวก็ไม่ต้องกินมันแล้ว" ภาคินใช่ลิ้นดันกระพุ้งแก้มมองร่างบางด้วยแววตาเกรี้ยวกราด สิ้นเสียงพูดเท้าใหญ่ก็เตะกะละมังข้าวอย่างแรงจนลอยไปชนข้างฝาข้าวกระเด็นกระดอนเกลื่อนเต็มพื้นไปหมด ร่างบางถึงกับสะดุ้งโหย่งด้วยความตกใจกับการกระทำของชายหนุ่มเขามันป่าเถื่อนที่สุด

"ยะ..อย่าเข้ามานะ" ใจดวงน้อยกระตุกวูบขึ้นมาดื้อๆ ความกลัวเริ่มเข้าเกราะกุมเมื่อร่างสูงย่างสามขุมเข้าหาเธอช้าๆ จ้องมองราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ร่างกายเริ่มกระเถิบถอยหลังหนีตามสัญชาตญาณเมื่อรับรู้ได้ถึงอันตรายที่กำลังคืบคลานเข้ามา