บทที่ 11 "หึงจนคุมตัวเองไม่ได้ 2"

แสงแดดยามบ่ายส่องกระทบโครงสร้างเหล็กของไซต์ก่อสร้าง เสียงเครื่องจักรดังประสานไปกับเสียงพูดคุยของเหล่าวิศวกรและคนงาน คิรันก้าวลงจากรถอย่างสง่างาม ดวงตาคมเข้มกวาดมองไปรอบ ๆ ก่อนจะหันไปทางไอรีนที่เดินตามลงมา

"อย่าหลงทาง" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยเตือนสั้น ๆ

ไอรีนกลอกตาเล็กน้อยแต่ไม่ได้ตอบอะไร เธอรู้ดีว่าเขาหมายความตามนั้นจริง ๆ และแน่นอนว่าเขาจะไม่ยอมให้เธอหายไปจากสายตาแม้แต่นิดเดียว

เมื่อเข้ามาภายในห้องประชุม การประชุมไซต์งานเป็นไปอย่างราบรื่น คิรันยังคงเป็นคิรัน—นิ่ง เฉียบขาด และทรงอำนาจ ทุกคำพูดของเขาทำให้ผู้บริหารบริษัทก่อสร้างต้องให้ความเคารพ ไอรีนนั่งฟังเงียบ ๆ และจดบันทึกรายละเอียดตามหน้าที่ แม้จะไม่ได้มีส่วนร่วมมากนัก แต่เธอรับรู้ได้ว่าผู้บริหารที่นี่ให้ความเกรงใจคิรันอย่างเห็นได้ชัด บางคนถึงกับนั่งตัวตรงขึ้นเมื่อเขาพูด

เมื่อประชุมจบลง ไอรีนขอตัวออกจากห้องเพื่อไปเข้าห้องน้ำ เธอยืดตัวขึ้นและสูดหายใจลึก พลางคิดว่ามื้อค่ำสุดหรูเมื่อคืนทำให้เธอยังรู้สึกประหลาดใจไม่หาย คิรันดูอ่อนโยนขึ้น แม้จะยังคงเย็นชา แต่การกระทำของเขาทำให้เธอรู้สึกหวั่นไหวอย่างไม่อาจห้ามได้ หัวใจของเธอสับสนเกินกว่าจะจัดระเบียบความรู้สึกของตัวเองได้ทัน

ระหว่างที่กำลังเดินกลับไปที่ห้องประชุม เสียงทุ้มของใครบางคนดังขึ้นจากด้านข้าง

"คุณเป็นผู้ช่วยของคุณคิรันใช่ไหมครับ?"

ไอรีนหันไปมอง ชายหนุ่มร่างสูงในชุดสูทเรียบร้อยส่งยิ้มอบอุ่นให้ เขาคือหัวหน้าฝ่ายบัญชีของบริษัทนี้—ชานนท์ ใบหน้าหล่อเหลานั้นเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ มือของเขาถือแฟ้มเอกสารบางอย่างอยู่ด้วย

"ค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ?" ไอรีนถามกลับด้วยน้ำเสียงสุภาพ

"ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่เห็นว่าคุณดูไม่คุ้นหน้า ผมเลยอยากเข้ามาทำความรู้จัก" เขายิ้ม

"ผมชื่อชานนท์ครับ ยินดีที่ได้รู้จัก"

ไอรีนยิ้มบาง ๆ "ไอรีนค่ะ"

เธอไม่ได้คิดอะไรเป็นพิเศษ คำพูดของชานนท์เป็นเพียงการทักทายตามมารยาท เธอจึงพยักหน้ารับอย่างสุภาพ

"คุณไอรีนดูเป็นคนตั้งใจทำงานดีนะครับ ผมสังเกตดูในที่ประชุมเมื่อกี้"

ไอรีนพยักหน้าน้อย ๆ "ขอบคุณค่ะ"

สายตาของเธอสะดุดกับป้ายชื่อที่ห้อยอยู่ตรงอกเสื้อของเขา ก่อนที่สมองของเธอจะประมวลผลถึงบางอย่างได้ทันที

"คุณจบจากมหาลัย S ใช่ไหมคะ?" เธอเอ่ยขึ้น ดวงตาเป็นประกายเล็กน้อยเมื่อเห็นตรามหาวิทยาลัยที่คุ้นเคยบนเอกสารในมือของชานนท์

ชานนท์เลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ "ใช่ครับ คุณก็จบจากที่นั่นเหมือนกันเหรอ?"

"เปล่าค่ะ ฉันกำลังเรียนอยู่ปีสุดท้ายค่ะ รุ่นที่เท่าไหร่คะ?" ไอรีนเริ่มสนใจขึ้นมาเล็กน้อย เพราะการพบศิษย์เก่ามหาวิทยาลัยเดียวกันไม่ใช่เรื่องที่เกิดขึ้นบ่อย ๆ

ชานนท์ยิ้มกว้างขึ้น ดูเหมือนว่าเขาจะพอใจที่บทสนทนาเริ่มราบรื่น "ผมรุ่นที่ 45 ครับ แล้วคุณล่ะ?"

"50 ค่ะ" ไอรีนตอบกลับ ก่อนจะหัวเราะน้อย ๆ "แสดงว่าคุณเป็นรุ่นพี่ฉันสิคะ?"

"งั้นผมขอใช้สิทธิ์รุ่นพี่ เลี้ยงกาแฟคุณสักแก้วดีไหมครับ?"

น้ำเสียงของเขาผ่อนคลายและเป็นกันเอง แต่ขณะที่เขาพูด เขาก็ขยับเข้ามาใกล้ขึ้นเล็กน้อย

ไอรีนเริ่มรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ไม่ค่อยชอบมาพากล เธอหัวเราะแห้ง ๆ ก่อนจะขยับตัวถอยออกเล็กน้อย

"ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะ ฉันต้องรีบกลับไปที่ห้องประชุมแล้ว"

เธอพยายามจะตัดบทสนทนา และขยับตัวไปอีกทาง แต่ก่อนที่เธอจะได้ก้าวไปไหน มือของชานนท์ก็เอื้อมมาจับแขนเธอเบา ๆ อย่างถือโอกาส

"ถ้าคุณไม่รังเกียจ เราน่าจะได้เจอกันอีกนะครับ..."

ไอรีนสะดุ้ง หัวใจเต้นแรงขึ้น แต่ไม่ใช่เพราะความเขินอาย กลับเป็นเพราะความไม่ชอบใจ เธอขยับถอยหลังเล็กน้อยเตรียมจะดึงแขนออก แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไร แรงกดที่ข้อมือของชานนท์ก็หายไป

เพราะมันถูกแทนที่ด้วยแรงบีบจากมือของใครบางคนที่แข็งแกร่งกว่า—หนักแน่นกว่า—และเปี่ยมไปด้วยโทสะที่คุกรุ่น

"ปล่อยมือ" เสียงเย็นยะเยือกดังขึ้นจากด้านข้าง

ไอรีนเบิกตากว้าง หัวใจของเธอแทบหยุดเต้นเมื่อหันไปพบกับใบหน้าของคิรัน ดวงตาคมกริบของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา ริมฝีปากเม้มแน่น และคิ้วขมวดเข้าหากันจนเห็นรอยพับลึก

มือใหญ่ของเขาจับแขนของชานนท์แน่นจนเห็นเส้นเลือดปูดขึ้นมาบนหลังมือนี่มัน… สัญญาณของพายุอารมณ์ที่พร้อมจะระเบิดได้ทุกเมื่อ!

ชานนท์ชะงักไป ใบหน้าขึ้นสีด้วยความอับอายและไม่พอใจ เขาพยายามดึงมือออก แต่แรงของคิรันแข็งแกร่งเกินไป

"อย่ามายุ่งกับคนของฉัน" เสียงเข้มต่ำของคิรันทำให้บรรยากาศรอบตัวเย็นเฉียบ ความเงียบปกคลุมทั่วบริเวณ คนที่อยู่ใกล้ ๆ เริ่มหันมามองด้วยความตกตะลึง บางคนกระซิบกระซาบกันเบา ๆ

แต่คิรันไม่สนใจ มือหนาของเขากระชากข้อมือไอรีนอย่างแรง จนเธอเซถลาไปตามแรงลากของเขา

"คุณคิรัน! ปล่อยก่อนค่ะ!" เธอพยายามดึงมือออกจากการเกาะกุม แต่ไร้ผล

เสียงพนักงานบางคนเริ่มดังขึ้น

"เกิดอะไรขึ้นน่ะ?"

"คุณคิรันดูโกรธมาก..."

แต่เขาไม่สนใจแม้แต่น้อย เขาลากเธอออกไปโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง

เขาไม่แม้แต่จะเหลียวมองเธอ สายตาคมกริบเต็มไปด้วยอารมณ์เดือดดาล เขาลากเธอออกไปจากบริเวณนั้นโดยไม่สนใจว่ากำลังอยู่ต่อหน้าลูกค้า หรือสายตาของพนักงานคนอื่นที่มองตามด้วยความตกตะลึง

"คุณไม่มีสิทธิ์มาดึงมาลากฉันแบบนี้!"

ไอรีนพยายามขืนตัว น้ำเสียงของเธอสั่นไปด้วยความโกรธ เธอสะบัดแขนสุดแรง แต่เขาไม่ปล่อย

คิรันหยุดกะทันหัน ดึงร่างเธอเข้ามาประชิดพร้อมกับจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ แรงบีบที่ข้อมือทำให้เธอรู้ว่าเขากำลังโกรธจนแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้

"บอกแล้วไงว่าฉันมีสิทธิ์" เสียงของเขาต่ำและหนักแน่น "ตราบใดที่เธอยังมีสัญญาทำงานกับฉันอยู่!"

ไอรีนกัดริมฝีปากแน่น จ้องตอบเขาด้วยสายตาดื้อรั้น เธออาจจะแพ้ในเรื่องพละกำลัง แต่เธอจะไม่ยอมให้เขาควบคุมทุกอย่างง่าย ๆ!

สายลมพัดผ่านรอบตัว แต่กลับไม่อาจทำให้อุณหภูมิที่ระอุขึ้นระหว่างพวกเขาสงบลงได้ ความเงียบที่ก่อตัวขึ้นระหว่างทั้งคู่ไม่ได้ทำให้สถานการณ์คลี่คลาย กลับยิ่งทำให้หัวใจของไอรีนเต้นแรงขึ้นกว่าเดิม